ิBetween love ฉันกับนายรักกันที่ปลายทาง

                                     บทนำ

 Memory University / Accident dear University

ฉันก็ไม่เช้าใจว่าทำไมต้องมี2ชื่อ

วันนี้เป็นวันแรกที่ทุกคนมาเรียนหลังจากปิดไปเกือบครึ่งปีเอ๊ะคงสงสัยละสิว่าฉันเป็นใครถึงได้มาพูด

พล่ำเพลื่อแบบนี้ขอแนะนำตัวแล้วกันนะ

ฉันชื่อ ยูอิ เรียนคณะวิทยาศาสตร์เอกการกีฬาปี2

ฉันเป็นลูกเจ้าของมหาลัยนี้แต่ไม่ค่อยมีใครรู้นอกจาก

ซีรี่ส์เพื่อนสนิทของฉัน

    “ยู”เอ่ยถึงก็มาแล้ว

    “อะไร”

    “ฉันโคตรคิดถึงเธอเลย”เวอร์อีกแล้ว

    “แต่ฉันไม่คิดถึงนาย”

    “อะไรกัน”

    “จะคิดถึงทำไมปิดเทอมก็คุยกันทุกวันนายไม่เบื่อรึไง”

    “ไม่เบื่อ”

ครืด ครืด

  คุณพ่อ

    “เดี๋ยวฉันรับโทรศัพท์ก่อน”

    “อือ”

    “สวัสดีค่ะพ่อมีอะไรรึเปล่าค่ะ”

    (มาหาพ่อหน่อยลูกที่ตึกนะ)

    “ค่ะ”ฉันเลือกพูดสั้นๆและกดตัดสาย”ฉันต้องไปหา     

    คุณพ่อนะขึ้นตึกเรียนไปก่อนนะ”

    “อืมแล้วเจอกัน”ซีรี่ส์พูดแค่นั้นและเดินขึ้นตึกเรียนไปก่อน

   ห้องคุณพ่อ

    “สวัสดีค่ะคุณพ่อมีอะไรรึเปล่าค่ะ”

    “นั่งก่อนสิ”คุณพ่อพูดแค่นั้น

   “มีอะไรหรอค่ะถึงเรียกหนูมา”ฉันถามคุณพ่อ”แล้ว

    นั่นใครค่ะ”ยังไม่ทันที่คุณพ่อจะได้ตอบเขาก็หันมานั้นมัน

    “วิคเตอร์นายมาได้ไง”

    “นั่งเครื่องมาเธอจะให้ฉันเดินจากอเมริกามาถึง

    เมืองไทยรึไงมีหวังขาหลุดเป็นชิ้นๆแน่”นายมัน

    “แล้วนายมาทำไม”ฉันยิงคำถามใส่เขาทันที

    “ ถามคุณอาดูสิ”

    “ว่าไงคะพ่อ”

    “ไม่มีอะไรมากหรอกแค่วิคเตอร์อยากเรียนที่นี่”อะไรนะ

    “เรียนที่นี่”ฉันย้ำคำพูดของคุณพ่ออีกครั้ง

    “ใช่ ฉันอยากเรียนที่นี่”

    “ทำไมต้องเรียนที่นี่ที่อเมริกาไม่มีที่เรียนรึไง”บ้ามากบ้าที่สุดเลย

      “มีแต่ฉันอยากเรียนที่ไทยแล้วก็ที่นี่”

      “อยากเรียนที่ไทยฉันพอเข้าใจแต่ทำไมต้อง

       เป็นที่นี่”กวนประสาทชัดๆ

      “ก็จะได้อยู่ใกล้เธอไง”

      “ไม่ได้ยังไงนายก็เรียนที่นี่ไม่ได้”

      “พอเถอะยูไม่เห็นเป็นไรเลย”ไม่เป็นไรได้ไงกัน

      “ไม่เป็นไรได้ไงค่ะพ่อถ้านายนี่อยู่ที่นี่มีหวัง   

      ไมเกรนหนูขึ้นวันละสามเวลาแน่”

      “เถอะน่ายังไงก็อยู่บ้านหลังเดียวกัน”หลังเดียวกัน

      “หมายความว่าไงค่ะ”

      “ก็อย่างที่ลูกเข้าใจพ่อเห็นว่าวิคเตอร์อยู่คนเดียว

      ก็เลยให้มาอยู่ด้วยกันนี่ละดีแล้ว”

      “อยากจะบ้าตาย”พูดจบฉันก็เดินออกไปจากห้องทันทีโดยไม่รอฟังอะไรทั้งสิ้น

                                                                    บทที่ 1

                                                            นายดีจริงๆนะเหรอ?

  พอออกจากห้องทำงานของพ่อฉันก็เข้าห้องเรียน

     “มาแล้วหรอ”

     “อือ”ยังไม่ได้พูดอะไรอาจารย์ก็มาพอดี

     “สวัสดีจ๊ะทุกคนวันนี้มีนักศึกษาใหม่มาแนะนำให้

     รู้จัก”พูดจบอาจารย์ก็กวักมือเรียกนักศึกษาใหม่

หน้าเป็นยังไงไม่รู้ฉันไม่ได้มอง

     “นี่วิคเตอร์จ๊ะฝากดูแลเพื่อนด้วยนะ”พออาจารย์พูดจบสมองฉันก็ประมวลคำพูดของอาจารย์อีกครั้งวิคเตอร์งั้นเหรอ

      “นักศึกษาใหม่ชื่อวิคเตอร์ใช่มั้ย”

       “อือใช่เธอสนใจหมอนั่นหรอ”

       “ซีรี่ส์”ฉันส่งสยตาคาดโทษให้กับซีรี่ส์      

       “ฉันล้อเล่น”

       “วิคเตอร์ทำไมนายต้องเรียนคณะนี้สาขานี้ 

       ด้วย”ฉันรีบถามวิคเตอร์คนทั้งห้องเงียบกริบ

       “ก็ฉันอยากเรียน”

       “นี่นายกำลังกวนประสาทฉันอยู่นะ”

      “ใครบอกว่าฉันกวนประสาทเธอ”

       “นายจะเอาอย่างนี้ใช่มั้ย”พูดจบฉันก็บอกซีรี่ส์ว่าจะกลับบ้านก่อนเวลา

      เย็นวันนี้

  ก๊อก ก๊อก

    “ยูลงไปทานข้าวลูก”

    “แป๊บหนึงค่ะคุณพ่อยูทำงานก่อน”ฉันร้องบอกคุณพ่อ

    “งั้นเสร็จแล้วลงไปทานข้าวนะลูก”

    “ค่ะ”ฉันตอบสั้นๆแล้วก็”โอ๊ย”ทั้งคุณพ่อและ วิคเตอร์รีบเปิดประตูห้องมาดูแล้ววิคเตอร์ก็ตรงมาหาฉันคงสมเพชฉันน่าดูล่ะสิที่โดนคัตเตอร์บาดนิ้ว

    “เจ็บมากรึเปล่า”ผิดคาดแฮะเค้าเดินมาดูแผลให้ฉัน

    “นิดหน่อยนะ”ตอบไปงั้นและที่จริงโคตรเจ็บแง่ๆๆ

    “เดี๋ยวฉันทำแผลให้”นายนี่จะดีก็ดีโอ๊ยตามไม่ทันง่ะ

    “ไม่เป็นไรหรอกฉันทำเองก็ได้”

    “ไม่เป็นไรฉันทำให้อยู่เฉยๆเถอะน่า”ทำไมฉันเหมือนเด็กกำลังดื้อกับผู้ใหญ่จังนะ

    “อือ”สุดท้ายก็ต้องยอม

    “อ่ะเสร็จและ”เค้าพูดกับชี้ไปทีแผลฉัน

    “อือ ขอบใจนะ”นายก็ดีนะที่จริงฉันว่าฉันคารเริ่มมองนายใหม่แล้วล่ะวิคเตอร์จากนั้นฉันก็มองหน้าเค้าสงสัยเค้าคงรู้ว่าฉันมองก็เลยพูดว่า

    “มองหน้าฉันทำไม”จะตอบยังไงดี

    “เปล๊าฉันไม่ได้มองสักหน่อย”ฉันตอบแบบเขินๆนิดๆ

    “งั้นก็แล้วไป”บทจะง่ายก็ง่ายโอ๊ยงงกับผู้ชายคนนี้ตกลงฉันต้องมองนายใหม่หมดสินะ
    หลังจากทานข้าวเย็นแล้วทุกคนก็แยกย้ายกันเข้าห้องใครห้องมัน

story