陆婉蓉 ลู่หว่านหรง

     "ลู่หว่านหรง" แปลว่าดอกบัวอันงดงาม หากไม่นับรูปโฉมที่เรียกได้ว่างามล่มเมืองแล้ว "โจวจื่อซาน" ก็ไม่คิดว่ามีอะไรที่สมกับชื่อของนางอีก นิสัยแข็งกระด้าง มือไม้หนัก ซ้ำยังปากร้ายเป็นที่หนึ่ง ความเป็นกุลสตรีอยู่กับเหย้าเฝ้ากับเรือนก็หามีไม่ ดอกบัวอันงดงามน่ะหรือ... เขากลับคิดว่านางเหมือนดอกไม้ป่า มีหนามแหลมคม พร้อมจะทิ่มแทงทุกคนที่พูดจาไม่เข้าหูนางอยู่เรื่อยไป

"เรียกข้าว่าพี่โจวสิ แล้วข้าจะช่วยเจ้า"

"ไปให้บิดาท่านเรียกเถอะ ชีวิตของข้า ท่านไม่ต้องยุ่ง!"

     "โจวจื่อซาน" แปลว่าบุตรเเห่งหุบเขา นางอยากจะหัวเราะดังๆให้กับนามที่ยิ่งใหญ่เกินตัวนั่น "คู่หมั้น" ของนางคนนี้ หากไม่นับเรื่องที่เป็นบุตรชายคนโตของแม่ทัพใหญ่ ในสายตา "ลู่หว่านหรง" โจวจื่อซานคนนี้ก็เป็นเพียงเจ้าคนหน้าด้านน่ารำคาญ ชอบก่อกวนแล้วก็ขัดขวางอิสรภาพในชีวิตของนางอยู่บ่อยครั้ง บุตรแห่งหุบเขาน่ะหรือ... อย่าว่าแต่หุบเขาเลย เเค่บ่อบาดาลบ้านนางยังไม่อยากจะรับเขาเป็นลูกด้วยซ้ำ!

"เมื่อไหร่ท่านจะเลิกมาเกะกะในชีวิตข้าสักที!"

"ภรรยา...เลิกงอนสามีเถอะ ลูกที่บ้านคิดถึงเจ้าจะแย่แล้ว"

นางนับหนึ่งสิบในใจ พยายามไม่สนใจสายตาล้อเลียนจากคนรอบข้าง

ภรรยาอะไร ลูกอะไร นางกับเขายังไม่ทันจะแต่งกันเลย!

______________________________

     สวัสดีค่าา กลับมาหลังจากที่หายไปนานเลยนะคะ 5555555555 คนที่เคยอ่านฟิคเราอาจงง ใช่ค่ะ! เราก็งงตัวเอง ที่หายไปนานคือเราไปอ่านหนังสือสอบมาค่ะ ระหว่างนั้นก็เสพนิยายจีนไปค่อนข้างเยอะ พอกลับมาอีกทีก็เลยเปลี่ยนแนวไปเลยค่ะ55555555 สำหรับใครที่ยังรออยู่ (ซึ่งไม่น่ามี ;_;) ต้องขอโทษด้วยนะคะ ตอนนี้มู้ดจีนมันได้จริงๆ ;_; สำหรับฟิคที่เปิดใหม่ กับตอนพิเศษที่ค้างไว้ ถ้ามีไอเดียเมื่อไหร่จะรีบมาต่อทันทีค่ะ

     เรื่องนี้เป็นนิยายจีนโบราณเรื่องแรกของเรา รู้สึกว่ามันยากมากกกกๆๆๆ ถ้าอ่านแล้วมีอะไรแปลกๆก็ติชมได้เลยนะคะ เราจะตั้งใจศึกษามากๆ สุดท้ายนี้ฝากติดตามด้วยนะคะ ขอบคุณค่าา

*เราไม่ได้เป็นเจ้าของรูปภาพที่นำมาประกอบใดๆทั้งสิ้นค่ะ*