คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : รหัสลับตัวที่หนึ่ง
“ดาวสไปก้า ดาวฤกษ์ที่สว่างที่สุดในจักราศีหญิงสาวพรหมจรรย์ หรือที่รู้จักกันดีในนาม ดาวรวงข้าว รหัสต้องอยู่ในลิ้นชักนั่นแน่นอน!” เกิดความเงียบชั่วอึดใจ ทุกสายตาจับจ้องไปยังตู้ไม้โบราณสีนิล รอยสลักรูปหญิงสาวถือรวงข้าวกระทบแสงไฟพลิกพลิ้วไปมา
..เวอร์โก้..
จงอินสืบเท้าเข้าไปใกล้ๆ มือหนายึดลิ้นชักที่มีป้าย สไปก้า ติดเอาไว้ก่อนจะออกแรงดึง..
..ไม่ขยับ..
ชายหนุ่มพยายามอีกครั้งหนึ่งแต่ไม่ว่าจะออกแรงมากแค่ไหนก็มิอาจต้านทานความแข็งแกร่งของเนื้อไม้ได้ “เปิดไม่ออก” จงอินส่ายหัว “ดูเหมือนมันจะยึดด้วยเหล็กหรืออะไรสักอย่างที่มีความแข็งมาก”
“รหัสอยู่ใกล้แค่เอื้อมแล้วแท้ๆ”โดคยองซูยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆพยายามหาช่องทางงัดแงะ “ไม่มีวิธีจะเอามันออกมาเลยรึไง แคะ ทุบ หรืออะไรก็ช่าง”
“ไม่มีประโยชน์หรอก..”จุนมยอนสัมผัสลงบนไหล่อย่างแผ่วเบา “ถ้าได้รหัสมาง่ายๆแบบนั้นแล้วกลไกต่างๆในคฤหาสน์หลังนี้จะสร้างไว้เพื่ออะไรกันล่ะ..” ร่างบางกวาดสายตาไปทั่วห้องก่อนจะสะดุดเข้ากับอุปกรณ์ชิ้นหนึ่งบนโต๊ะ “ทุกอย่างต้องมีกลไก..”
“เมื่อกี้ฮยองว่ายังไงนะครับ”
“กลไก..”กำปั้นเล็กทุบลงบนฝ่ามือของตน “ใช่แล้วกลไก” จุนมยอนลุกพรวดขึ้นเต็มความสูงพาตัวเองไปหยุดหน้าโต๊ะทำงาน “แบบจำลองการโคจรดวงดาวพวกนี้มีเครื่องหมายรูปดาวอยู่ไม่ใช่เหรอ? บางทีมันอาจจะใช้เปิดลิ้นชักพวกนั้นก็ได้” คนตัวเล็กเพ่งมองอย่างละเอียด โลหะสีเงินที่เริ่มมีรอยกัดกร่อนของสนิมเหล็กส่องประกายแวววับดึงดูดสายตา
“เป็นไปได้”จางอี้ชิงเอามือค้ำโต๊ะ “ดูนี่สิ! ตรงฐานมีวันที่กับเดือนกำกับอยู่ด้วย” นิ้วเรียวยาวชี้ไปยังแผ่นเหล็กวงกลมสองแผ่นซ้อนกันเบื้องล่าง อันหนึ่งกำกับวันที่ อีกอันหนึ่งกำกับเดือนเป็นเลขโรมัน..
“มันเอาไว้ทำอะไร”พยอนแบคฮยอนลูบไล้ไปบนฐานอย่างเบามือทันไดนั้นแผ่นเหล็กก็เลื่นหมุนไปตามแรงสัมผัส
ครืด..
เสียงกระทบกันของอะไรบางอย่างดังก้องโสตประสาทก่อนที่ลำแสงขาวนวลจากด้านบนจะสาดฉายไปบนลิ้นชัก
“แสงนี่มันอะไรกัน”ทุกคนเงยหน้าขึ้นไปข้างบน แหล่งกำเนิดแสงจากรูเล็กๆกลางเครื่องหมายรูปดาวเหนือศีรษะสร้างความตกใจ
“..ดาวเชอราตัน..”โอเซฮุนอ่านรอยสลักบนลิ้นชักตู้ราศีเกะ มือเรียวเอื้อมไปเปิดลิ้นชักที่เคยปิดตายออกมาอย่างง่ายดาย “ขอผมดูหน่อย” ขาเรียวสาวเข้าไปใกล้วงโคจรจำลองทันที ดวงตาคู่สวยจับจ้องไปยังวันที่ในกรอบสี่เหลี่ยมเล็กๆ
..19 เมษายน..
“นายรู้อะไรเหรอเซฮุน”คำถามบางเบาจากคนตัวเล็กไม่ได้รับคำตอบในทีเดียว ยามนี้ใบหน้าของโอเซฮุนนั้นดูจริงจังกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา
“ถ้าผมเดาไม่ผิด..”นิ้วเรียวเลื่อนตัวเลขในฐานโลหะอีกครั้งคราวนี้ลำแสงแยกออกเป็นสองส่วนตกกระทบบนลิ้นชักสองตัว
..พอลลักซ์ กับ คาสเตอร์..จักราศีคนคู่เจมินี่..
“วันที่พวกนี้ใช้ระบุตำแหน่งของดาวที่ส่องสว่างในแต่ละจักราศี..เราต้องเลื่อนให้สัมพันธ์กับการปรากฏของดวงดาวให้ถูกต้อง”
ทั้งหมดแทบจะหยุดหายใจเมื่อตัวเลขเริ่มหมุนอีกครั้งและหยุดลงตรงวันที่..22 สิงหาคม ฉับพลันแสงไฟพุ่งเปลี่ยนทิศทางไปยังตู้ที่อยู่ใกล้เคียง..ดาวสไปก้า แห่งจักราศีหญิงสาวพรหมจรรย์..
ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบอีกครั้งหนึ่ง ทุกสาตาจับจ้องบนตู้ไม้โบราณสีดำสนิทที่บัดนี้ถูกอาบไล้ด้วยแสงไฟแสบตา “ผมจะไปเอามาให้” นายแพทย์หนุ่มเอ่ยอาสาก่อนจะพาร่างสูงของตนเองไปหยุดอยู่หน้าตู้เวอร์โก้ มือหนาสัมผัสแผ่วเบาบนลิ้นชัก ไม่ต้องออกแรงมากกล่องไม้ก็เลื่อนออกมาอย่างง่ายดาย ปาร์คชานยอลหยิบสิ่งของที่อยู่ข้างในออกมาอย่างระมักระวัง หีบใบเล็กสลักลวดลายหญิงสาวสวยงามถูกวางลงกลางโต๊ะพร้อมกับข้อความสั้นๆ
..ปัจจัยแห่งห้วงทิวาราตรี..
“ดูเหมือนต้องใช้รหัสเปิด”อี้ฟานมองไปยังแป้นตัวเลขเรียงกันเหมือนกับตู้เซฟ “รหัสสามตัว” ชายหนุ่มเงยหน้ามองโอเซฮุนครู่หนึ่งเมื่อร่างเล็กหยิบกระดาษบันทึกเมื่อครู่ขึ้นมาอีกครั้ง
“22 9 1957 ถ้าไม่มีผู้หญิงก็จะไม่มีผู้ชาย..ปัจจัยแห่งห้วงทิวาราตรี”อี้ชิงอ่านข้อความที่เหลือนั้นเบาๆ เหลือเพียงไม่กี่ประโยคที่ต้องถอดเป็นรหัสออกมาให้ได้
“วันที่ยี่สิบสองกันยายน..”เซฮุนพึมพำกับตัวเองขณะไล่สายตาไปบนกล่องสีดำอีกครั้ง
..ปัจจัยแห่งห้วงทิวาราตรี..
..ถ้าไม่มีผู้หญิงก็จะไม่มีผู้ชาย..
..ยี่สิบสองกันยายน..
..กลางวันกลางคืน..
“หรือว่า!”
“นายรู้อะไรเหรอเซฮุน”จุนมยอนมองใบหน้าซีดของน้องชาย ดวงตากลมโตที่ดูราวกับตกตะลึงอะไรบางอย่างของเซฮุนจ้องมองกระดาษในมือกับกล่องสลับกันไปมา
“ถ้าไม่มีผู้หญิงก็จะไม่มีผู้ชาย..ข้อความนี้หมายถึงความเชื่อโบราณในตำนานเทพปกรณัม ผู้หญิงคือกลางคืน ผู้ชายคือกลางวัน สัญลักษณ์แทนเทพีอาร์เทมิส และ เทพอพอลโล..”
“แล้ววันที่ 22 กันยายน ล่ะ?”
“วันที่ 22 กันยายานของทุกปี..พวกเรานักดาราศาสตร์เรียกมันว่า ‘วันศารทวิษุวัต’ เป็นวันที่ดวงอาทิย์อยู่ในตำแหน่งตั้งฉากกับเส้นศูนย์สูตรของโลก มันคือวันที่มีกลางวันและกลางคืนเท่ากันหรือเรียกอีกอย่างหนึ่งว่า ‘วันราตรีเสมอภาค’ ปัจจัยแห่งห้วงทิวาราตรี..สาเหตุที่ทำให้มันเป็นอย่างนั้นเพราะแกนโลกที่เอียง 23.5 องศา รหัสก็คือ 235!”
“235!”ร่างสูงของอี้ฟานหยิบกล่องสีน้ำตาลเข้มขึ้นมา นิ้วเรียวหมุนตัวเลขทั้งสามตัวอย่างชำนาญ มันส่งเสียง กริ๊ก เบาๆแล้วคลายพันธนาการ
“มีบางอย่างอยู่ในนี้”ชายหนุ่มล้วงเข้าไปหยิบซองกระดาษสองใบขึ้นมา ซองจดหมายสีน้ำตาลอ่อนปิดผนึกอย่างแน่นหนาและมีตราประจำตระกูลคิมรูปพระอาทิตย์สลักตัวอักษรสีเข้มตรงกลาง
..รหัสลับตัวที่หนึ่ง..
“รหัสลับตัวที่หนึ่ง!”แบคฮยอนพ่นลมหายใจออกจากริมฝีปาก “ให้ตายเถอะใช้เวลาตั้งนานได้รหัสลับแค่ตัวเดียว!”
“คิดแล้วเชียวคุณโฮจุนแยกรหัสซ่อนไว้ที่ต่างๆจริงๆด้วย”คิมจงอินกอดอกตัวเองพลางส่งสายตาไปยังซองกระดาษอีกใบหนึ่ง “มันเป็นวิธีเดียวที่จะรักษาข้อมูลไว้ได้อย่างปลอดภัย..”
“หมายความว่าเราต้องหารหัสให้ครบทุกตัวจริงๆน่ะเหรอ”แบคฮยอนเหวใส่ร่างสูง “ย้าห์! ฉันไม่สนุกด้วยแล้วนะ”
“ใจเย็นก่อนน่าแบคฮยอน..มันอาจจะไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คิดก็ได้ ดูสิถ้าเราร่วมมือกันต้องหามันครบทุกตัวแน่”จุนมยอนส่งยิ้มให้คนตัวเล็กที่ยังคงนั่งหน้ามุ่ยแล้วหันไปยังว่าที่คู่หมั้นของตน “แล้วกระดาษอีกซองล่ะครับ?”
อู๋อี้ฟานพยักหน้าก่อนจะหยิบซองจดหมายเก่าๆอีกใบขึ้นมาอย่างบรรจง มือหนาค่อยๆคลายผนึกนั้นแล้ววางลงบนพื้นโต๊ะท่ามกลางความสงสัยและเสียงร้องครางของแบคฮยอน
“ให้ตายเถอะมันมาอีกแล้ว..”
สัญลักษณ์ตัวที่สอง
.
.
.
สวัสดีค่ะ..หายไปตั้งนาน555 กลับมาอีกครั้งพร้อมกับปริศนาชิ้นใหม่ให้ปวดหัวกันเล่นๆ
งานนี้น้องเน่คนเก่งของเราคลายรหัสด้วยตัวเองเลยทีเดียวส่วนบทต่อไปใครจะมาไขปัญหานั้น..
ใบ้ให้ว่าตัวเล็กน่ารักไม่แพ้กัน 555 ขอโทษนะคะที่มาอัพช้าและสั้นTT ไรเตอร์ติดภารกิจพอไม่ได้จับฟิคดูเหมือนพลัง
ในการสร้างสรรค์สำนวนต่างๆมันจะขาดหายไป ยกโทษให้เขาด้วยน้า..ถ้าอ่านแล้วรู้สึกแปร่งๆ
ตามเอาใจช่วยทั้งแปดหนุ่มในตอนต่อไปด้วยนะคะ บ๊ายบาย
ความคิดเห็น