คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ
เสียงครืนครันจากท้องฟ้าเบื้องบนมิได้ทำให้ชายชราวัยหกสิบที่กำลังง่วนอยู่กับกองเอกสารเบื้องหน้าละสายตาไปจากที่อื่นได้ ดวงตาคมไล่ไปตามแผ่นกระดาษอย่างถี่ถ้วนจนตัวหนังสือนับร้อยสะท้อนแว่นสายตาเลนส์เดี่ยวทรงอังกฤษ..วูบไหวไปมาราวกับห่าฝน
ชายชราพ่นลมหายใจออกมาอย่างเหนื่อยอ่อน มือหนาเสยเรือนผมสีขาวแกมเทาที่ถูกหวีรวบขึ้นไปข้างบนพลางคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย หากนับตามระยะการทำงานของหน่วยราชการตัวเขาเองคงได้เวลาเกษียนเต็มที แต่สิ่งเดียวที่ทำให้ คิมโฮจุน ศาสตราจารย์ด้านภาษาและประวัติศาสตร์แตกต่างไปจากผู้สูงอายุคนอื่นๆ..เขาไม่มีวันหยุด..ไม่มีวันพักผ่อน..จนกว่าจะตาย...
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงบานประตูไม้มะฮ็อกกานีสีซีดมิได้ทำให้เจ้าของห้องเสียสมาธิแต่อย่างใด ชายชรากล่าวด้วยเสียงอันแผ่วเบาเพราะในคฤหาสน์หลังนี้มีเพียงเขาและคนรับใช้คู่ใจใช้อาศัยเป็นที่หลับนอนเพียงเท่านั้น
“เข้ามาสิแจซู” สุรเสียงเรียบเอ่ยนามพ่อบ้านประจำตระกูล เกิดเสียง กริ๊ก ของลูกบิดประตูครั้งหนึ่งก่อนขายาวของใครบางคนจะก้าวเข้ามาอย่างเงียบเชียบ ผู้มาเยือนเคลื่อนกายเก็บทุกเสียงฝีเท้าไว้ใต้พรมหรู..มือหนาลงกลอนเมื่อประตูคล้อยปิดไปแล้วจึงหันหน้าไปเผชิญกับเจ้าของคฤหาสน์ที่ยังคงขมวดคิ้วเป็นปมกับการสะสางเอกสารทั้งหมด
..ชายหนุ่มกระหยิ่มยิ้มย่องในใจ..
“แจซูเตรียมรถไว้ด้วยนะ” เอ่ยสั่งงานขณะประทับลายเซ็นต์อย่างระมัดระวัง “พรุ่งนี้เช้าฉันต้องการไปถึงมหาวิทยาลัยก่อนแปดโมง..เอกสารพวกนี้ต้องทำให้คนทั้งแผนกลุกเป็นไฟแน่”
มีเพียงความเงียบตอบกลับมา บุรุษปริศนาค่อยๆก้าวดวงตาคมปลาบภายใต้ผ้าคลุมสีแดงเลือดหมูวาวโรจน์ราวกับพยัคฆ์..
“อ้อ! แล้ว เรื่องนั้น อย่าลืมซะล่ะ รหัส ที่ฉันให้ไป เก็บเอาไว้เป็นความลับจนกว่าจะถึงวันนั้น..วันที่ ซูโฮ มาถึง”
ผู้มาเยือนชะงักฝีเท้าของตนทันทีเมื่อได้ยินชื่อนั้น พลันโทสะก็พุ่งพล่านขึ้นมาราวกับทำนบพิโรธแตกลง “คิมซูโฮ!” มันแค้นเสียงรอดไรฟันนั่นเองจึงทำให้ชายแก่ยอมยกหน้าขึ้นมามองแขกที่ไม่ได้รับเชิญด้วยความตกใจ
“แก..” ราวกับคลื่นความกลัวซัดสาดทันทีเมื่อเห็นใบหน้านั้น คิมโฮจุนเปิดลิ้นชักอย่างกระวีกระวาด มือหนาควานหารังเพลิงที่ซ่อนตัวอยู่ที่ไหนสักแห่งในโต๊ะทำงานหากแต่ความเร็วของชายชราหรือจะสูวัยหนุ่มแน่น ชายแก่แทบจะหยุดหายใจเมื่อปืนกระบอกงามกำลังประทับจูบกลางหน้าผากโค้งมน
“อย่า..อย่าฆ่าฉันเลย..” เสียงอ้อนวอนขอชีวิตนั้นแหบพร่า..คนฟังได้แต่ยิ้มย่องด้วยความสะใจ นิ้วเรียวหมุนไกปืน เกิดเสียงดังกริ๊กหนึ่งครั้ง
“ศาสตราจารย์..”มันลากเสียงยาว ดวงตาคมลึกแผงไว้ด้วยอารมณ์คุกกรุ่น “คุณกับผมไม่ค่อยได้เจอกันเลยนะครับ..เราสองคนต่างก็อายุมากขึ้น..เป็นช่วงเวลายาวนานจนไม่สามารถเรียกคืนได้..”
“ไม่..ไม่”หยาดน้ำใสๆของศาสตรจารย์เอ่อล้นจนท่วมดวงตาเมื่อปลายกระบอกปืนเคลื่อนที่ต่ำลงไปหยุดตรงกลางอกด้านซ้าย
“ผมจะไม่ฆ่าคุณทีเดียวหรอก จงลิ้มรสความทรมานก่อนตายจนสาแก่ใจก็แล้วกัน..ถึงเวลาพักได้แล้วนะครับ..ราตรีสวัสดิ์ครับ..คุณพ่อ..”
ปัง!
.
.
.
“ไม่นะ!” ร่างบางลุกพรวดพราดขึ้นมาจากเตียงพื้นเตียงใบหน้าเรียวชุ่มไปด้วยเหงื่อที่แผ่โชกจนถึงกลางแผ่นหลัง คิมซูโฮ หอบหายใจเสียงดัง ดวงตาคู่สวยหันไปมองหน้าปัดนาฬิกาแขวนผนัง แสงสีขาวอ่อนของลูมิโนวาบอกว่ายามนี้ล่วงเลยเที่ยงคืนมาเกือบสองยามแล้ว ชายหนุ่มพลิกผ้าห่มออกจากเรือนกาย ท้องฟ้ารัตติกาลของแวนคูเวอร์ฉาบไว้ด้วยก้อนเมฆสีดำทมิฬสลับประกายแสงสายฟ้าเบื้องบน
“กริ่ง!” เสียงโวยวายจากโทรศัพท์ทรงยุโรปเรียกสติกลับคืนมาอีกครั้ง นิ้วเรียวเอื้อมไปยกหูเครื่องสื่อสารด้วยความสงสัยในใจ ใครโทรมาตอนตีสอง! หากแต่คำถามเหล่านั้นลอยหายไปทันทีเมื่องเสียงปลายทางอันแสนคุ้นเคยดังขึ้นมาแทนที่ความเงียบในชั่วอึดใจ
“คุณหนูจุนมยอนรึเปล่าครับ?”
“ครับ คุณ..”
“ผมปาร์คแจซูพ่อบ้านของคุณท่านเองครับ”
“คุณลุงปาร์ค..?” น้ำเสียงนั้นเจือไว้ด้วยความสงสัยมากมายเมื่อชายชรากล่าวถึงคนที่เขาไม่ได้ติดต่อมานานกว่ายี่สิบปี คิมโฮจุน
“คุณหนูครับ..ตั้งใจฟังเรื่องที่ผมจะพูดให้ดีนะครับ..” คนที่ได้ชื่อว่าเป็นคุณหนูยืนลุ้นจนเกร็งไปทั้งตัว และแทบจะหมดเรี่ยวแรงทันทีเมื่อได้ยินประโคยถัดมาจากปากชายชรา
“คุณท่าน..สิ้นแล้วครับ..”
เปรี้ยง!
เสียงกัมปนาทดังก้องรัตติกาลก่อนฝนห่าใหญ่จะร่วงหล่นลงมา ซูโฮทรุดกายลงบนเตียงเมื่อคลื่นความจริงระรอกใหญ่สาดซัดเข้าสู่หัวใจดวงน้อยๆอย่างไร้ความปราณี
“ม..ไม่จริงน่า..” ริมฝีปากสวยเม้มเข้าหากันจนกลายเป็นเส้นตรงขณะที่หยาดน้ำสีใสเริ่มเอ่อล้นออกมานอกดวงตาทั้งสองข้าง ความรู้สึกเหมือนกับถูกมีดนับพันเล่มจ้วงแทงจนร้าวราน
“คุณหนูครับ คุณหนู!” เสียงจากปลายทางกระชากความคิดที่กำลังจะหลุดลอยกลับมาอีกครั้ง ซูโฮกลั้นใจปาดน้ำตาออกลวกๆ บังคับน้ำเสียงของตนให้เป็นปกติที่สุด
“รออยู่ที่นั่น..ผมกำลังจะกลับเกาหลีทันที!”
.
.
.
เป็นยังไงบ้างคะตอนแรก..ถ้าชอบก็ช่วยเม้นต์นำเน้อ เป็นกำลังใจ
ความคิดเห็น