คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Part 4 เหตุการณ์ที่ไม่คาดคิด
Part 4 เหตุการณ์ที่ไม่คาดคิด
หลังจากที่จุนฮยองพาฮยองซึงขึ้นรถสปอร์ตสีแดงสดคันโปรดของจุนฮยอง บรรยายกาศรอบๆ ก็ปกคลุมไปด้วยความเงียบ เงียบจนได้ยินเสียงลมหายใจของคนทั้งสองคน นี่ไม่คิดจะพูดอะไรกันเลยหรือ?
“เออ บ้านคุณอยู่แถวไหนหรอครับ ผมจะได้ไปส่ง” จุนฮยองถามขึ้นมาอย่างมึนๆ ก่อนที่จะสดาทร์รถ
“ผมว่า ผมขอรบกวนค้างบ้านคุณนะครับ มันดึกแล้ว ถ้าผมกลับไปตอนนี้ ผมได้โดนน้องผมดุแน่ๆ” ร่างบางพูดพลางถอนหายใจออกมา
“คุณกลัวน้องขนาดนั้นเลยหรอ” จุนฮยองถามขึ้นอย่างงงงวย เพราะไม่คิดว่าร่างบางจะเปนคนกลัวน้อง
“ไม่ใช่หรอกครับ น้องผมมันห่วงผมเกินเหตุ ถ้าผมกลับไปตอนนี้ คงโดยสวดยาวละมั้ง ถ้าผมกลับไปพรุ่งนี้ ผมจะหาข้ออ้างได้มากกว่า”
“แล้วคุณจะบอกยังไงกับน้องคุณละครับ”
“ก็บอกว่าเมื่อคืนดื่มเยอะไปหน่อย เลยไปค้างบ้านเพื่อนน่ะครับ”
“แล้วมันจะดีหรอครับ ถ้าคุณไปค้างบ้านผม” คำถามของจุนฮยองทำให้ร่างบางเงียบไปซักพัก
“ก็ช่วยไม่ได้นี่ครับ ก็เพื่อนผมทิ้งผมซิ่งกลับบ้านไปกันหมดแล้ว ผมว่าไปค้างบ้านคุณมันจะดีกว่า คงไม่รบกวนใช่ไหมครับ ถ้าผมไปนอนบ้านคุณ”
“อะ...เออ ไม่เปนไรครับ ไม่รบกวนเลย” จุนฮยองเกาหัวแก้เขิน ถึงจะไม่อยากจะให้ร่างบางมานอนบ้านตัวเอง แต่ถามร่างบางขอ เขาก็ปฏิเสธไม่ได้อยู่แล้ว
“ครับ ขอบคุณมากนะครับ” ร่างบางยิ้มให้จุนฮยองอย่างจริงใจไม่เสแสร้งบวกกับขอบคุณจากใจ ทำให้จุนฮยองแทบจะละลายเพราะรอยยิ้มของร่างบาง
“ไงไปกันเถอะครับ” จุนฮยองขับรถออกจากผับไปอย่างรวดเร็ว
“จุนฮยองครับ อย่าขับรถเร็วสิครับ” ร่างบางพูดพรางสะกิดไหล่จุนฮยองเบาๆ เพราะตัวเองกลัวว่าจะเกิดอุบัติเหตุ
“ไม่เปนไรหรอกครับ ตอนนี้ถนนก็โล่งดี ไม่ต้องกลัวหรอกครับ ผมไม่พาคนสวยอย่างคุณไปตายหรอก” จุนฮยองหัวเราะออกมาเหมือนแซวร่างบาง แต่มันทำให้ร่างบางไม่พอใจเท่าไหร่นัก
“อย่าเรียกผมว่า ‘สวย’ นะครับ ผมไม่ใช่ผู้หญิงนะ” ร่างบางตีไหล่จุนฮยองแรงๆ แต่ไม่ทำให้จุนฮยองหยุดหัวเราะได้ มีแต่จะทำให้จุนฮยองหัวเราะดังขึ้น
“ฮ่าๆๆๆ คุณนี่น่ารักจัง อ๊ะ...” พอจุนฮยองหัวเราะไม่เท่าไหร่ จุนฮยองก็รู้สึกมึนหัวแปลกๆ เหมือนกับว่าเขาจะเริ่มเมาหรือโดนวางยารึป่าวไม่รู้ ตาจุนฮยองเริ่มลายจนเห็นภาพบนถนนเปนภาพมัวๆ
“เปนอะไรไปครับ จุนฮยอง” ฮยอนซึงถามขึ้นมาด้วยความเปนห่วง
“มะ...ไม่เปนไรหรอกครับ” จุนฮยองเริ่มขับรถเร็วขึ้นกว่าเก่า
“จะ...จุนฮยอง ระ..ระวัง!!” จุนฮยองเริ่มขับรถจะออกถนนไปชนกับต้นไม้ข้างทาง ฮยอนซึงจึงตะโกนให้จุนฮยองหยุดรถ แต่เหมือนว่าฮยอนซึงจะเตือนจุนฮยองช้าไปซะแล้ว
.....
.....
โครม!!
รถของจุนฮยองได้ชนกับต้นไม้ข้างทางอย่างจัง จนต้นไม้ต้นนั้นได้หักลงอย่างไม่น่าเชื่อ ซ้ำร้าย รถของจุนฮยองได้พังยับจนแทบจะไม่เหลือชิ้นดี
“พี่จุนฮยองไปอยู่ที่ไหนนะ” ร่างสูงที่มีหน้าตาดูคมสัน จมูกสันโด่งราวกับสะพานพระรามเก้า แลดูไม่เหมือนคนเกาหลี ‘ดงอุน’ ได้บ่นพึมพำในระหว่างขับรถกลับบ้าน จากการไปทำรายงานเพื่อน แต่ในขณะนั้น ดงอุนได้มองไปข้างทาง
“นั่นมันรถใครน่ะ” สิ่งที่ดงอุนเห็นคือ รถสปอร์ตสีแดงสด คล้ายกับรถของพี่ตัวเอง จึงจอดรถลงไปดูให้แน่ใจว่าเปนรถของใคร
“สภาพยับขนาดนี้ สงสัยคนในรถคงไม่รอดแน่ๆ” ดงอุนวัดสายตาจากสภาพรถที่อยู่เบื้องหน้าของตัวเอง คาดคเนว่าไม่มีใครในรถรอดแน่ๆ ดงอุนจึงตัดสินใจเดินกลับรถตัวเองโดยที่ไม่สนใจสิ่งที่ตัวเองเห็น แต่มีอะไรบางอย่างที่ทำให้ดงอุนหันกลับมามองรถคันนั้นอีกครั้ง
“อะไรกัน...ทำไมชั้นถึงได้กลิ่นน้ำหอมที่พี่จุนฮยองใช้ปนกับกลิ่นคาวเลือดด้วย” ดงอุนจึงตัดสินใจ งัดประตูรถที่พังยับทางด้านคนขับออก แล้วสิ่งที่ดงอุนเห็น มันทำให้ดงอุนเกือบทรุด
“พะ...พี่จุนฮยอง” ร่างจุนฮยองที่ดงอุนเห็น เต็มไปด้วยเลือด
และดงอุนก้อเดินไปงัดประตูรถอีกฝั่งเพื่อจะหาโทรศัพท์ของจุนฮยองเพื่อที่จะโทรหาหน่วยกู้ภัยมาช่วย แต่เขาได้พอกับร่างฮยอนซึง ที่มีสภาพไม่แตกต่างกับจุนฮยองมาเท่าไหร่นัก
“อะไรกัน...นี่พี่พาผู้หญิงมาด้วยหรอเนี่ย” ดงอุนทำสีหน้าผิดหวังเล็กน้อย ดงอุนจึงตัดสินใจเลิกที่จะหาโทรศัพท์ของจุนฮยอง แล้วเปลี่ยนมาใช้โทรศัพท์ตัวเอง ( แล้วทำไมไม่เอาของตัวเองใช้ตั้งแต่แรก ) โทรหาหน่วยกู้ภัย ไม่นานนัก จุนฮยองกับฮยอนซึงได้ถูกส่งโรงพยาบาล
“พี่จุนฮยอง...” ดงอุนนั่งเฝ้าอยู่หน้าห้องผ่าตัดทั้งคืนจนหลับไป
“คุณคะ..คุณคะ” พยาบาลได้ปลุกดงอุนที่นั่งหลับอยู่หน้าห้องผ่าตัด
“อ๊ะ...คุณพยาบาลครับ พี่จุนฮยองเปนยังไงบ้างครับ” ดงอุนถามพยาบาลทันทีแล้วทำสีหน้ากังวลสุดๆ เพราะเขากลัวว่าเขาจะเสียพี่ชายไปนั่นเอง
“ทั้งสองคนเขาเสียเลือดค่อนข้างมาก แต่โชคดีที่โรงพยาบาลยังมีเลือดสำรองเหลืออยู่น่ะคะ เขาพ้นขีดอันตรายแล้วนะคะ”
“ขอบคุณมากนะครับ แล้วพี่ผมพักอยู่ห้องไหนครับ”
“เดี๋ยวทางโรงพยาบาลจะแจ้งอีกครั้งนะคะ กรุณาไปที่เคาร์เตอร์ชั้นล่างแล้วเซ็นต์ชื่อก่อนนะคะ เขาจะแจ้งห้องพักให้คุณ”
“ครับ แล้วเคาร์เตอร์ที่ว่าอยู่ที่ไหนครับ ช่วยพาผมไปหน่อยได้ไหม”
“ได้คะ ตามดิฉันมาเลยคะ” ดงอุนได้เดินตามพยาบาลไปเซ็นต์ชื่อจ่ายค่ารักษาพยาบาลก่อนที่จะกลับบ้านไปเพราะอ่อนเพลีย ( แปลก ทำไมไม่ไปหาจุนฮยองนะ =_= )
สองวันต่อมา...
“อะ...อือ ที่นี่ที่ไหนนะ” ร่างบางได้ลืมตามองไปรอบๆพบแต่ความว่างเปล่า สิ่งที่เขาเห็นเปนห้องสีขาวสะอาดตา แล้วสายน้ำเกลือที่ตั้งอยู่ข้างๆเตียงที่เขานอนอยู่
“อะไรกันนี่ชั้นเข้าโรงพยาบาลหรอเนี่ย” ร่างบางส่ายหน้าด้วยความหงุดหงิดเล็กน้อย ก่อนที่จะเดินเข้าไปในห้องน้ำ เขาได้เดินผ่านกระจกไป และเขาก็ได้เห็นสิ่งหนึ่งที่ทำให้เขาต้องร้องออกมา
“เอ๊ะ!!! นี่มันอะไรกัน ทำไมฉันถึงหน้าหวานแบบนี้ละ แล้วปากห้อยๆของฉันทำไมถึงเรียวอมชมพูแบบนี้ละ ไม่ ไม่ นี่มันเกิดอะไรขึ้น!!!” ร่างบางตื่นขึ้นมาได้ร้องเอะอะโวยวายเมื่อได้ส่องกระจกในห้องน้ำ ทำอย่างกับว่าตัวเขาเองเหมือนจะเห็นผีหรือเจอโรตจิตในห้องน้ำอะไรอย่างนั้นละ = =
เขาได้จับหน้าตัวเองแล้วหยิกแก้มแรงๆ
“โอ๊ยยยย นี่ไม่ได้ฝัน นี่ชั้นเปนใครเนี่ย มันไม่ใช่ชั้นแน่ๆ ไม่จริง” ร่างบางได้ชกกระจกในห้องน้ำจนแตกออกเปนเสี่ยงๆ เศษกระจกไปบาดนิ้วและแขนของร่างบางจนเลือดอาบ
“พี่ฮยอนซึงครับ พี่ฮยอนซึง” ผู้ชายร่างเล็กหน้าตาจิ้มลิ้ม ดูท่าทางขี้เล่น ‘โยซอบ’ ได้มองกาพี่ชายของตัวเองในห้องพักไข้ที่ฮยอนซึงพักอยู่ แต่ไม่พบตัวตนของฮยอนซึง ร่างเล็กจึงตัดสินใจเดินเข้าไปหาพี่ชายตัวเองในห้องน้ำ
“พี่ฮยอนซึ....พี่ฮยอนซึงทำอะไรน่ะ!!!” ร่างเล็กตะโกนลั่น เมื่อพบสภาพพี่ชายที่มีเลือดอาบแขนและเศษกระจกแตกหล่นลงบนพื้นห้องน้ำ
“นายเปนใคร ชั้นไม่ใช่พี่นายนะ น้องชั้นชื่อซนดงอุน แล้วนายเปนใครบอกมาเดี๋ยวนี้นะ” ร่างบางตะคอกอย่างไม่พอใจใส่ร่างเล็ก
“ซนดงอุนอะไรกัน ผมยังโยซอบ น้องชายแท้ๆของพี่ไงครับ ผมเอง โยซอบไงครับ จำผมไม่ได้หรอ” โยซอบชี้หน้าตัวเองแล้วพูดกำร่างบางอย่างงงงวย
“ชั้นไม่เคยมีน้องชายตัวเตี้ยแบบนี้ น้องชายชั้นตัวสูงอย่างกับเปรต นายมาอ้างได้ไงว่านายเปนน้องชายชั้น!! ชั้นไม่รู้จักนาย ออกไปซะ และชั้นชื่อยงจุนฮยอง ไม่ใช่ฮยอนซึง เอ๊ะ..ฮยอนซึง”
ร่างบางตะคอกร่างเล็กเสียงดังขึ้นก่อนที่จะทำท่าจะชกร่างเล็กแต่ก็ต้องชะงักกับชื่อที่ร่างเล็กเรียก
“นี่นายจะทำอะไรน่ะ นั่นมันน้องนายนะ” ร่างสูงมีรูปร่างค่อนข้างล่ำปึก หน้าตาน่ารัก ตาตี๋อย่างกับอาตี๋จากเมืองจีน ‘กีกวัง’ เพื่อนซี้ของร่างบาง ถ้าคว้าแขนเอาไว้
“นี่นายเพิ่งฟื้นนะ นายจะมาซ่าชกโน่นชกนี่อีก ปกตินายไม่ได้เปนคนแบบนี้นะ นี่นายบ้าไปแล้วรึไงวะ”
“ปล่อยกูนะ แกเปนใคร ปล่อย!!” ร่างตะโกนดังขึ้นเรื่อยๆ ตะโกนยังไม่พอ ยังจะดิ้นเพื่อให้มือตัวเองหลุดออกจากกีกวัง
“โยซอบ ไปเรียกหมอมาเดี๋ยวนี้ ไม่ไงพี่แกได้ตายแน่ๆ” กีกวังสั่งให้โยซอบไปตามหมอหรือพยาบาลมา ดูเหมือนจะไม่ทันเสียแล้ว พยาบาลกันหมอได้ยกพวกมาจับร่างบางแล้วเอาร่างบางไปขึงบนเตียงแล้วจัดการฉีดยาสลบไปเรียบร้อย
“ขอบคุณนะครับคุณหมอ ที่มาทัน” กีกวังทำหน้ารู้สึกผิด
“ไม่เปนไรหรอกครับ แต่ถ้าคนไข้เกิดอาการคลุ้งคลั่งอีก กรุณาเรียกหมอทันทีเลยนะครับ”
“ครับ”
“โยซอบ” กีกวังได้หันไปหาโยซอบ
“ครับ!!!” โยซอบทำหน้ามึนเพราะอาการช็อกเล็กน้อย
“ดูแลพี่นายดีๆละ พี่จะกลับแล้ว”
“ครับกลับบ้านดีๆนะครับ พี่กีกวัง” โยซอบได้กล่าวลากีกวัง และแล้วกีกวังก้อมิ้งให้โยซอบนั่งเฝ้าไข้ร่างบางอยู่คนเดียว
ห้องข้างๆ...
“อะไรกันนะ เสียงเอะอะมาจากไหน แล้วนี้ชั้นอยู่ไหนเนี่ย” ร่างสูงได้สะดุ้งตื่นขึ้นเพราะเสียงดังจากห้องข้างๆ ร่างสูงทำสีหน้าไม่พอใจก่อนที่จะมองไปรอบๆห้อง แล้วเจอสิ่งที่สะดุดตาคือ มีผู้ชายนั่งหลับอยู่ข้างๆเตียงที่เขานอนอยู่ ทำให้ร่างสูงสะดุ้งตกใจอีกรอบจนเกือบตกจากเตียง
“พี่จุนฮยองตื่นแล้วหรอครับ” คนๆที่ร่างสูงเห็นคือดงอุน ดงอุนได้สะดุ้งตื่นแล้วยิ้มให้ร่างสูงอย่างดีอกดีใจ
“ชะ...ชั้นชื่อจางฮยอนซึงนะ ไม่ใช่จุนฮยอง แล้วนี่นายเปนใครหรอ” ร่างบางพูดขึ้นมาด้วยความแปลกใจ เพราะชื่อที่เขาเรียก คือชื่อผู้ชายที่มาจีบเขาเมื่อคืนนี่เอง
“ผมเปนน้องชายพี่ไงครับ ซนดงอุนเองครับ จำผมไม่ได้หรอ”
“ขอโทษด้วยนะ น้องชายผมชื่อยังโยซอบ เขาตัวเล็กๆเตี้ยๆ น่ารักๆ นายจำคนผิดหรือเปล่า” ร่างสูงพูดอย่างใจเย็น
“ที่พี่พูดนั้นมันใครครับ คนข้างๆห้องหรอ เพราะก่อนที่ผมจะมา ผมยังยืนคุยกะเขาอยู่เลย”
“น้องชายผมน่ะ” ร่างสูงยังพูดคำเดิมแล้วยิ้มหวานให้ดงอุน
“พี่ยิ้มแบบนี้ แปลกจังนะ ปกติพี่จะไม่ยิ้มหวานแบบนี้ ผมว่าอย่ายิ้มหวานแบบนี้เลย มันดูแล้วขนลุก” ดงอุนเบ้ปากแล้วเอียงคอมองร่างสูงอย่างระอา
“เอ๋ ยังไงกัน งั้นผมขอเข้าห้องน้ำก่อนนะ”
“ให้ผมช่วยไหมครับ พี่จุนฮยอง”
“ไม่ต้องหรอก ผมลงเองได้ ผมไม่ได้ชื่อจุนฮยองนะ” ว่าแล้วร่างสูงก็เข้าไปในห้องน้ำอย่างรวดเร็ว แล้วเขาเข้าไปส่องกระจกและล้างหน้า ในขณะที่เขาล้างหน้าก้อต้องชะงักกับสิ่งที่เห็นแวบๆในกระจก
“เอ๋?? ทำไมหน้าสวยๆของชั้น สีผมอันเริ่ดเลอที่แสนจะภูมิใจของชั้นหายไปไหน ทำไมชั้นถึงได้ปากห้อยแบบนี้ละ มันไม่จริงใช่ไหม นี่เราสลับร่างกะใครมาเนี่ย!!! =[]=” ร่างสูงพูดออกมาเหมือนว่าเขากำลังหลงตัวเองอยู่รึเปล่า ทำอย่างกับว่าตัวเองเปนตุ๊ดแล้วรับสภาพกับหน้าอันแบดบอยของตัวเองไม่ได้อย่างนั้นแหละ ( //โดนบิ้วตี้ถีบ )
“พี่จุนฮยองครับ เปนอะไรไปครับ เงียบๆหน่อยสิ นี่มันโรงพยาบาลนะครับ” ดงอุนเข้ามาในห้องน้ำแล้วเห็นร่างสูงยืนหน้าซีดเซียวเหมือนเเพิ่งจอผีมาหมาดๆ
“นะ...นายชื่อดงอุนใช่ไหม” ร่างสูงถามขึ้นมาแล้วหันหน้าไปหาดงอุนช้าๆแบบสโลวโมชั่น
“ครับ ใช่ครับ ทำไมพี่ถึงถามแบบนี้” ดงอุนถามขึ้นมาอย่างแปลกใจ
“พาชั้นไปห้องข้างๆที” ร่างสูงเดินไปหาดงอุนให้ดงอุนพยุงเขาไปห้องข้างๆ พอทั้งคู่ไปถึงหน้าห้องข้างๆ ทำให้ร่างสูงอึ้งไปกว่าเก่า
“นี่มันชื่อชั้นนี่” ร่างสูงมองป้ายชื่อหน้าห้องแล้วเปิดประตูเข้าไปโดยไม่เคาะเลย
และสิ่งที่ร่างสูงเห็นภายในห้อง ทำให้ร่างสูงถึงกับช็อกจนจะเปนลมไปเลยทีเดียว
โปรดติดต่อตอนต่อไป
ความคิดเห็น