คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Part 3 ยอมรับความจริงและเริ่มลงมือได้แล้ว!
Part 3 ยอมรับความจริง และเริ่มลงมือได้แล้ว!
จุนฮยองเดินคอตกเดินไปหาดูจุน ตาของจุนฮยอง...ได้แสดงถึงความผิดหวังอย่างชัดเจน ดูจุนคงทำอะไรไม่ได้ นอกจากพูดให้เพื่อนของตัวเองให้หายเศร้า
“เฮ้อ...เธอมีแฟนแล้วสินะ มิน่านายถึงคอตกมาแบบนี้” ดูจุนถามเพื่อหาสาเหตุ จะได้ปลอบได้ถูก แต่สิ่งที่ตอบกลับมาคือความเงียบ
“เฮ้ย! พูดอะไรบ้างดิวะ ตั้งสติหน่อยดิ ผู้หญิงสวยๆมีตั้งเยอะแยะไป ทำแบบนี้มันเสียภาพพจน์แบดบอยอย่างเรานะเว้ย หรือว่าแกจะเปลี่ยนใจไปรักเดียวใจเดียวแล้ว?”
“.......”
“ตอบกูบ้างดิวะ เล่ามาดิ๊ วว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทำไมแกถึงเดินคอตกมาแบบนี้” ดูจุนพูดพลางตบหน้าจุนฮยองเบาๆ ทำให้จุนฮยองได้สติคืนมา
“กูจะบอกว่ะ ว่าเธอไม่ใช่ผู้หญิง” จุนฮยองแสดงความอึ้งและความผิดหวังออกมาอย่างชัดเจน ซึ่งมันก็ทำให้ดูจุนอ้าปากค้างเพราะไม่เชื่อสิ่งที่จุนฮยองพูดจริงๆ
“อะไรนะ!!! เธอไม่ใช่ผู้หญิงหรอ ว้าว! กูไม่เคยเจอผู้ชายคนไหนจะสวยกว่าผู้หญิงบางคนเท่าเขาเลย” ดูจุนพูดพลางผิวปากแล้วมองไปทางฮยอนซึง
“นี่แก...แกเปนเกย์รึไง ถึงได้พูดแบบนี้” จุนฮยองมองดูจุนแบบไม่ไว้วางใจ
“โอ๊ย...กูเจอผู้ชายทั้งสวยทั้งน่ารักแบบนี้นะ กูยอมเปนเกย์ว่ะ”
“แล้วไอ้เควินละ มันหายไปไหน =_=” จุนฮยองเริ่มเปลี่ยนเรื่องคุยทันที
“มันโทรเรียกเด็กลากมันไปนอนซมที่บ้านแล้วละ”
ชัม มี โอ จี อาน นึน บัม So sad tonight
คือ แด วา ฮัม เก ฮัล ซู ออบ อี บัม
In the Midnight a a a Midnight~
เสียงโทรศัพท์ของดูจุนได้ดังขึ้นขัดบทสนทนาของพวกเขา ดูจุนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วเลือกที่จะรับสาย
“ฮัลโหล...”
( นี่ดูจุนหรือป่าว )
เสียงทุ้มต่ำคุ้นหู เล่นเสียงเหมือนกวนประสาทนิดๆ คงไม่ใช่ใครอื่นไกล เควินนั่นเอง - -
“ยังไม่ตายอีกหรอแกน่ะ ก็ใช่ไง แกคิดว่าแกโทรหากูแล้วจะมีคนอื่นมารับสายแกรึไง”
( ก็กูเคยโทรไปหามึงแล้วแฟนมึงรับอ่ะ กูเลยถามแบบนี้ตลอดไง แต่คนอย่างกูตายยากว่ะ )
“-_- เออ...ตอนนี้กูเลิกกะแฟนไปแล้วเว้ย ว่าแต่โทรมาหากูน่ะ มีอะไร” ดูจุนไม่อยากทะเลาะกับเควินให้เปลืองโทรศัพท์มันเล่น จึงถามสาเหตุทันทีว่าเควินโทรมาหาเขาทำไม
(ไอ้จุนฮยองเป็นไงบ้าง จีบคนสวยคนนั้นติดป่ะ? )
“จะบอกว่า เออ...กูบอกแล้วมึงอย่าอึ้งนะ”
( อี้งอะไร ไอ้โจ๊กคงกินแห้วอีกแล้วสิท่า 555 )
“ไม่ใช่เว้ย คือว่าเธอคนนั้นน่ะ ไม่ใช่ผู้หญิง...เขาเป็นผู้ชาย!”
( พระเจ้า! พรวดดดดด ผู้ชายอะไรวะ แม่งสวยขนาดนั้น กูขอยอมเป็นเกย์เลยว่ะ แม่งคนอะไรสวยกว่าผู้หญิงอีก )
“กูว่าแล้วว่ามึงต้องอึ้ง สวยฟ้าประทานจริงๆ มิน่าทำไมถึงใส่เสื้อผู้ชาย- -”
( ก็อย่างว่าละ แล้วตอนนี้ไอ้จุนฮยองเป็นยังไงบ้าง )
“คอตกเป็นไก่ติดโรคเลยเว้ย น่าสงสารว่ะ มันจะรักเดียวใจเดียวละ แต่ดันมาเจอแบบนี้ เป็นใครเขาก็ช็อกละวะ”
( บอกมันไป จีบเขาซะ ไม่มีใครว่าหรอก ผู้ชายมีแฟนเป็นผู้ชายก็มีตั้งเยอะ นี่มันสมัยไหนแล้ว ไม่ใช่สมัยแดจังกึมมีชีวิตอยู่ )
“เออ...มันกว่าฟอร์มแบดบอยมันเสียละมั้ง”
( กูจะบอกให้เลย ว่าคนเราอ่ะ เจ้าชู้ได้ไม่ตลอดหรอก ถ้าเราเจอคนที่ใช่ ต่อมเจ้าชู้เราก็หยุดทำงานไปเองละ คนที่ใช่ตั้งแต่แรกเห็นน่ะ มันไม่ได้กันได้หาง่ายๆนะ - - )
“กูก็ว่าเหมือนแกแหละ งั้นแค่นี้ละ เดี๋ยวกูพูดตามที่แกบอกเอง” ดูจุนกดตัดสายทันทีที่จบบทสนทนาที่เขาต้องการจะคุย แล้วหันไปพูดกับจุนฮยองแล้วพลางตบไหล่เพื่อให้กำลังใจเพท่อนของตัวเอง
“เออ...ไอ้เควินมันฝากมาบอกว่า ไม่ต้องหวงฟอร์มแบดบอยนะ คนเรามันเจ้าชู้มันได้ไม่ตลอดหรอก เดี๋ยวมันก็ต้องเจอคนที่ใช่ แล้วตอนนี้แกก็เจอคนที่ใช่สำหรับแกแล้ว รีบๆคว้าไว้ซะ คนที่ใช่น่ะมันไม่ได้เจอกันง่ายๆนะ ไม่ว่าจะเป็นชายหรือหญิงก็ไม่สำคัญหรอก เชื่อกู” ดูจุนสรุปคำพูดของเควินแล้วใส่อคติของตัวเองไปนิดๆ เพื่อฟังให้มันดูดีสำหรับคนฟัง ถ้าจะเอาคำพูดของมันล้วนๆ มันคงฟังดูหวนๆชอบกล - -
“อืม...มันยังไม่ตายอีกหรอ”
“โห มันโทรมากวนตีนกูได้ กูว่ามันคงหายดีแล้วละ”
“เออดีละ นึกว่ามันตาย เป็นบาปติดตัวกูอีก - -”
“เสียเวลา ไปได้แล้ว ยอมรับความจริงแล้วเริ่มลงมือจีบเขาซะ อย่าทำได้แต่มอง” ดูจุนพลักจุนฮยองให้ไปหาฮยอนซึงอีกครั้ง
คราวนี้มึงต้องทำให้สำเร็จนะ ไอ้ห้อย - -
“อะ...” จุนฮยองจะชนฮยอนซึงอีกครั้ง แต่ดันล้มลงไปก่อน
“นายเป็นอะไรไปอีกแล้วเนี่ย ผู้ชายอะไร หล่อแต่ซุ่มซ่ามจัง” ฮยอนซึงพูดพลางยื่นมือให้จุนฮยอง
อ๊ะ...ไม่อยากจะเชื่อรูหูตัวเองเลย เขาชอบว่าผมหล่อหรอ นี่ผมไม่ได้ฝันไปใช่ไหม??
“ขะ...ขอบคุณนะ” จุนฮยองจับมือฮยอนซึงแล้วพยุงตัวเองขึ้นมาแล้วยิ้มให้กับฮยอนซึง
“นายมีอะไรหรอ ถึงได้มาหาผมน่ะ” ง่า...รู้อีกว่าผมมาหาเขาทำไม
“เออ...คุณนะ...น่ารักดีนะครับ ผมชอบสีผมของคุณมากเลยครับ”
“ขอบคุณสำหรับคำชมนะครับ คุณก็หล่อเหมือนกันนะครับ” ฮยอนซึงยิ้มให้จุนฮยองอีกครั้ง โดยที่ไม่รู้เลยว่ารอยยิ้มของเขาทำให้หัวใจจุนฮยองเต้นไม่เป็นจังหวะ
“คุณจุนฮยองครับ...คุณเป็นไข้รึเปล่าครับ หน้าแดงเชียว” ฮยอนซึงยื่นหน้าไปใกล้ใบหน้าของจุนฮยองแล้วเอามือแตะหน้าผากของจุนฮยองทำให้จุนฮยองหน้าแดงขึ้นกว่าเก่า
“ปะ...เปล่าครับ ที่ทีคนมันเยอะน่ะครับ อากาศร้อนจังเลยเนอะ” จุนฮยองพูดแก้เขินออกไปเนิ่นๆ เพราะกลัวโดนจับได้ว่าตัวเองกำลังตกหลุมรักฮยอนซึงเข้าให้แล้ว ><
“ครับ ผมไม่ค่อยชอบที่ๆมีคนเยอะๆเลย ถ้าเพื่อนผมไม่ลากผมมา ผมก็ไม่มาให้ยากหรอก” ฮยอนซึงพูดสีหน้าเบื่อหน่ายแล้วส่ายหน้า ก่อนที่จะหาวเพราะความง่วง
คนอะไร ขนาดหาวยังสวยขนาดนี้ น่ารักน่ากอดเป็นบ้าเลย
“เออ...ว่าแต่คุณฮยอนซึงมีแฟนรึยังครับ”
“หืม? ยังไม่มีเลยครับ” ว้าว...งั้นก็ทางสะดวกแล้วเรา
“ว่าแต่ถามทำไมครับ?” ฮยอนซึงทำหน้างงบวกกับตาที่กำลังจะปิดเพราะความง่วง ทำให้เขาน่ารักไปอีกแบบ
“คะ...คือ ว่าผม ชะ...ชอบคุณนะครับ” คำพูดของจุนฮยองทำให้ดูจุนที่ยืนอยู่ไม่ไกลมากนัก อดขำกับการกระทำของจุนฮยองไม่ได้
“หืม? O_O” ฮยอนซึงเอียงคอมองจุนฮยองอย่างไม่เชื่อรูหูตัวเอง
“คุณเมาอยู่รึเปล่า จุนฮยอง” ร่างบางเลิกคิ้วขึ้นด้วยความประหลาดใจ
“เปล่าครับ...ผมชอบคุณจริงๆนะครับ” จุนฮยองยืนยันอยู่คำเดิม แล้วปฏิเสธว่าตัวเองไม่ได้เมาแล้วเผลอสารภาพรักผิดคนแน่ๆ
“จะให้ผมคบกับนายจริงๆหรอ ไม่ดีมั้ง เราว่ามาทำความรู้จักกันมากกว่านี้ไม่ดีกว่าหรอ เราอาจจะเป็นเพื่อนที่ดีกันได้นะ” แต่ผมไม่อยากเป็นเพื่อนคุณนะ ผมอยากเป็นมากกว่านั้น
“เออครับ..” จุนฮยองยิ้มแบบแห้งๆให้ฮยอนซึง
“อ้าว โซฮยอนหายไปแล้วละ” ฮยอนซึงมองหาเพื่อนสาวของตัวเอง
“นายหาผู้หญิงคนนั้นอยู่หรอ” จุนฮยองถามฮยอนซึงแล้วเลิกคิ้วอย่างไม่พอใจเล็กน้อย
“เขาเป็นเพื่อนผมน่ะครับ โอ๊ย!! เธออยู่ไหนนะ แล้วอย่างนี้ชั้นจะกลับบ้านได้ไงละทีนี้” ฮยอนซึงพูดออกมาอย่างหงุดหงิดแล้วเอามือยีหัวสีแดงสดของตัวเองจนยุ่งเหยิง
โอกาสเราแล้ว....
“อย่าเป็นกังวลไปเลยครับ ฮยอนซึง เดี๋ยวผมไปส่งคุณเองนะ”
“ไม่ดีกว่าครับ ผมเกรงใจ เราเพิ่งรู้จักกัน เราไม่อยากรบกวนคุณมากเท่าไหร่เลยครับ” ฮยอนซึงพูดอย่างจริงใจออกมา คนอะไรขี้เกรงใจชะมัด
“ไม่เป็นไรครับ ผมกะว่าจะกลับพอดี ให้ผมไปส่งนะครับ ไหนๆก็ไหนๆแล้ว เราจะได้ทำความรู้จักกันไปด้วยนะครับ”
“กะ...ก็ได้ครับ ผมเกรงใจคุณจัง” ฮยอนซึงพูดพลางลูบผมตัวเองแก้เขิน
“ไม่ต้องเกรงใจหรอกครับ ไปกันเถอะครับ มันดึกมากแล้ว ^^” จุนฮยองพูดจบก็คว้ามือฮยอนซึงมาควงแล้วเดินไปหาดูจุน การกระทำของจุนฮยอง ทำให้ร่างบางเขินมิใช่น้อยๆเลย
“ดูจุน จะกลับบ้านกับกูไหมวะ” จุนฮยองพูดกับดูจุนที่ยืนมองฮยอนซึงแบบไม่วางตา
“ไม่ละ...กูกลับเองได้ ที่สำคัญ...กูไม่อยากเป็น กขค ว่ะ” ดูจุนพูดเน้นคำว่า ‘กขค’ เพราะคนที่มีนิสัยเป็นกามเทพอย่างเขา ถึงจะอยากเห็นเพื่อนมีความสุขก็จริง แต่ก็ไม่อยากขัดขวาง
“อืม งั้นเจอกันพรุ่งนี้นะดูจุน Good night see you tomorrow in the midnight Yoon Dujun” จุนฮยองบอกลาดูจุนด้วยประโยคเดิมๆที่เขาใช่พูดบอกลากับเหล่าเพื่อนๆเขาประจำ
“เออ เช่นกันว่ะ ยงจุนฮยอง พาเขาไปส่งถึงบ้านนะ อย่าพาเขาเข้าโรงแรมม่านรูดละ
“คิดว่ากูเป็นคนแบบนั้นได้ตลอดหรอ ไม่เอาแล้วการกระทำแบบนั้น เราแค่เป็นเพื่อนกัน เดี๋ยวศึกษาดูใจกันไปน่ะ”
“เออๆๆ ขอให้แกสมหวังแล้วกัน คิวปิคดูจุนจะให้กำลังใจช่วย เสียงเพลงได้ดังขึ้นกลบประโยคที่ดูจุนพูด ทำให้มีแต่จุนฮยองเท่านั้นที่ได้ยินคำอวยพรของดูจุน
“งั้นกูไปแล้วนะ บาย แกก็กลับบ้านดีๆละ อย่าดื่มเยอะนะเดี๋ยวกลับบ้านไม่ถูก” จุนฮยองพูดส่งท้ายแล้วควงฮยอนซึงไปที่ลานจอดรถ จุนฮยองไม่ได้สังเกตเลย ว่าคนที่ตัวเองควงมานั้น เขินจนหน้าแดงไปหมดแล้ว
“เฮ้อ...ทิ้งกูกลับบ้านไปหมดเลยเว้ย กูก็ไม่รู้จะอยู่ไปทำไม กลับบ้างดีกว่า ไม่มีอารมณ์ม่อสาว - -” ดูจุนพูดออกมาอย่างเซ็งๆ ก่อนที่จะเดินออกจากผับไปทันที
[ได้ควงแล้วได้ใจเลยนะ อิโจ๊ก แถมยังเอามาอวดให้ดูจุนหมั่นไส้เล่นอีก - -]
ความคิดเห็น