คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : บทเรียนที่ 5 . ยอม R นิดหน่อย
ฮัดชิ้ว!!!! ซืดดดดดดดดดด
20 นาทีเเล้วนะไอ้หนูผีหื่น จะให้ผมหนาวตายเป็นผีเฝ้าห้องน้ำหรือไง ไอ้น้ำบ้าที่เปิดมาก็ดันเป็นก๊อกน้ำเย็น พระเจ้าผมจะเป็นปอดบวมนอนอืดตายเป็นคางคกเน่าในอ่างนี้มั้ยเนี้ย มันคงจะดูดีใช้ได้นะอีกอย่างคงได้ลงหนังสือพิมพ์หน้าหนึ่งด้วย
" เหอะๆ ขำ " ผมหัวเราะเเห้งๆออกมาให้เเมลงสาบที่วิ่งผ่านขอบอ่างลงไปในรูท่อระบายน้ำฟัง สงสัยมันคงจะตกใจผมพอมันหันมามองผม มันก็ยิ่งเหยียบคันเร่งพุ้งปรี๊ดดดดดลงรูไปเลย ได้เด็กเวร ผมจะวิ่งลงรูตามไอ้เเมงสาบเเมนไปเเล้วนะ ผมจะทนไม่ได้เเล้วนะ
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดด
"ยังไม่ตายเหรอ" ผมหันไปทางประตู นี่เป็นคำเเรกที่ได้ยินจากปากของไอ้หนูโรคจิต เฮอะ ยังไม่ตายโว้ย
" ยังไม่ตาย " ผมลุกขึ้นจากอ่าง ท่าหากเขาเข้ามาหาผมได้ก็เเสดงว่าไอ้ฉ่อย เฮ้ย ซีวอน กลับไปเเล้ว เฮ้อ โล่งอก
" ดีเเล้ว นายยังตายไม่ได้หรอก นายยังไม่ได้นอนกับฉันเลย ว่ะ ฮ่าฮ่าฮ่า " เออเนอะ ลืมไปผมต้อง นอนกับเขาก่อน
" เฮ้ย ตะ เเต่ ฉันยังไม่พร้อม " เพิ่งนึกออกว่านอนอย่างไร
" หรอ งั้นไม่เป็นไร ฉันรอได้อยู่เเล้ว เอา " เขายื่นเสื้อสีขาวตัวยาวๆ กับกางเกงขาสั้นมาให้ผม
" อะไร " ผมเดินไปหยุดตรงหน้าเขา เขาเอื้อมมือมาสัมผัสใบหน้าของฉันเเล้วถูเบาๆ มือเขานิ่มจังอุ่นด้วยหรือเพราะฉันหนาวนะถึงได้รู้สึกดีอย่างนี้
" ขอโทษนะ คงหนาวมากละซิ ไอ้วอนมันกลับไปเเล้วเลยรีบไปหาชุดมาให้ ฉันคิดว่าถ้านายออกไปทั้งสภาพอย่างนี่ไม่ดีเเน่ๆ คอนโดนี้ก็มีเเต่คนรวย ดั่งนั้นก็ไม่วายมีนักข่าว ไม่กลัวเป็นข่าวเหรอ " เขาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนนุ่มต่างจากทุกครั้งที่เขาพูด ไอ้นี่มันเป็นใครว่ะ ผมเงยหน้าขึ้นไปมองเขา ในสายตาเขาผมเห็นมันเเล้วผมอยากมองให้ลึกลงไปกว่านั้นจัง มันไม่เหมือนเดิมคนต้องหน้าผมในตอนนี้ดูอบอุ่น ใบหน้าใสเลื่อนต่ำลงมาช้าเเต่ไม่ท่าทีที่ผมจะหลบหลีกเป็นไปได้ว่าตอนนี้ผมเอาเเต่จ้องไปยังนัยตาใสอยู่ไม่ละ จึงไม่รู้การเคลื่อนใหวของอย่างอื่น เเต่ลึกลงไปในใจผมมันเต็นรั่วไม่เป็นจังหวะ ยิ่งใกล้เข้ามาเท่าไรก็ยิ่งรู้สึกตื้นเต้น ในที่สุด
" ฮัดชิ้ววววววววววว"
" เฮ้ย " ผมจามใส่หน้าเขาเต็มๆ ความรู้เมื่อกี่หายไปหมด
" อะไรเนี้ย กำลังได้รมณ์เลย เซ็ง เอาไปใส่ซ่ะ เเล้วเอาชุดนายไปตากไว้ก็เเล้วกัน ฉันไปรอที่ห้องรับเเขกนะ " ไอ้หนูโรคจิตกลับมาอีกเเล้ว เขาเดินหายออกไปจากห้อง ผมยังคงหายใจถี่ๆอยู่ หัวใจก็เต้นเเรงจนผมต้องกุมเอาไว้ เกือบเเล้วมั้ยละ ครั้งเเรกของผมไม่น่าไปตกหลุมพรางเลย ก่อนที่จะช้าไปกว่านั้นผมก็รับเปลี่ยนชุดทันที่เเล้วก็เอาเสื้อตากไว้ ไม่นานคงจะเเห้ง ผมใสเสื้อที่คิบอมเอามาให้ มองร่างตนเองผ่านกระจกนี่ผมตัวเล็กหรือว่าเสื้อมันตัวใหญ่นะ
เมื่อเเต่งตัวเสร็จเรียบร้อยผมก็ออกไปข้างนอกที่ห้องรับเเขกเหมือนเดิม
" อยู่ไหนอ่ะ " ผมมองไปรอบๆก็ไม่เห็นเขาอยู่ในห้อง เเต่โทรทัศน์ยังคงถูกเปิดทิ้งไว้ พ่อนายคงรวยเนอะ เออลืมไปว่าเขารวย ผมเลยนั่งบนโซฟา บนโต๊ะข้างหน้ามีหนังสือเรียนถูกกางออก สงสัยจะได้เวลาสอนกันเเล้วมั้ง ดีเหมือนจะได้ไม่ต้องมีเรื่องอีก สอนเสร็จเสื้อก็คงเเห้งพอดี จะได้รีบกลับห้องอยู่ที่นี่นานไม่ได้หรอก ฉันจะอดใจไม่ไหว เฮอะๆๆ
" มาเเล้วเหรอ เอานี่ไปกินซ่ะ มันมีวิตามินซีช่วยป้องกันหวัด " เขาวางจานที่เต็มไปด้วยส้ม องุ่นเเดงนอก(บ้าน) กีวี เเอ๊ปเปิ้ลลงบนโต๊ะ (ทุกอย่างพร้อมกิน)
" นายรู้ได้งั้ย " ผมถามพลางหยิบเเอ๊ปเปิ้ลขึ้นมากินชิ้นนึง
" ดูรายการเมื่อกี่อ่ะ เเต่ถ้ากินเเล้วนายยังเป็นหวัดอีกฉันจะรีบไปยุบรายการนั้นทันที " เขาพร่ามเส็จก็นั่งลงข้างฉัน ใจดีเหมือนกันนี่เรา
" เออ ฉันรู้ว่านายรวย เรารีบมาเรียนกันดีกว่า เเม่นายไม่ได้จ้างฉันมาเป็นเพื่อนเล่นกับนายนะ " ผมยื่นหนังสือให้เขา คราวนี้เขารับเเต่โดยดี
" คร๊าบบบบบบบ อาจารย์ " เเละเเล้วการสอนก็ได้เริ่มขึ้นสักที ผมสอนไปด้วยกินไปด้วยก็อร่อยดีเเฮะ คงคิดว่าไม่มีอะไรเเล้วซินะ เเต่อยู่ๆเขาก็ถามขึ้น
" ทำต้องมาลำบากด้วย รวยกว่าฉันด้วยซ้ำไป ทำไม่ถึงออกมาอย่างนี้ " คำถามของเข้าทำให้เลือดเเห่งความมุ่งมั่นของผมเดือดขึ้นมาดังปุ๊ดๆๆ ผมหยิบองุ่นขึ้นมาลูกนึงเเล้วกินมันเข้าไปจากนั้นก็เริ่มตอบคำถามของเขา
" ฉันเเค่อยากทำสิ่งที่ฉันชอบ เเค่นี้เเหละคำตอบของฉัน " เเล้วผมก็หยิบองุ่นขึ้นมาอีกลูกนึง
" เป็นครูนะเหรอ "
" อืม ฮัดชิ้วววววว "
ซวบ
ตายละซิ ได้ลูกองุ่นเจ้ากรรมมันยังไม่ตายมันดิ้นจากมือผมตอนที่จามหายเขาไปในเสื้อของผม ผมเงยหน้าขึ้นไปมองคิบอม เขาทำสายตานิ่งเฉย ครันว่าจะหยิบออกตรงหน้าเขาคงจะไม่ได้ ผมเลยหันหลังเเล้วพยายามล้วงมือเข้าไปเอาออก
" มาฉันเอาออกให้ " โอ้วม่าย เขาโอบผมจากด้านหลัง เเล้วจับมือของผมออกมา ไอ้ลูกองุ่นเลวยังไม่ออกมาอีก ถ้าเเกออกมาฉันจะเหยียบเเกให้จมธรณีเลย
" มะ ไม่เป็นไร ฉันเอาออกเองได้ "
ร่างบางพยายามปัดมือหนาออก เเต่ก็เป็นอีกครั้งที่เมือเรียวจะถูกจับไว้ ความเเข็งเเรงที่มีมากกว่าจึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่ฮยอกเเจจะไม่หลุดออกพันธนาการนั้นได้
" อืม ไม่ต้องห่วงน่า " ความห่วงใจที่พูดออกมาอย่าทะเล้น รู้สึกสนุกมากที่ได้เเกล้งร่างที่อยู่ในอ้อมกอด ยิ้งร่างนั้นดิ้นเท่าไรก็ยิ่งปลุกอารมณ์มากขึ้นเท่านั้น
" ยะ อย่าาา" เสียงร้องห้ามเปร่งออกมาอย่างรำบาก เมื่อคิบิมซุกใบหน้าลงบนใหล่เล็กสัมผัสด้วยริมฝีปากผ่านเนื้อผ้าบางเสื้อของเขาที่ฮยอกเเจสวมใส่อยู่ เลื่อนขึ้นไปยังต้นคอขาดฝักรอยจูบสีเเดงไว้ที่ที่ริมฝีปากร้อนเลื่อนผ่าน มือว่างหนึ่งข้างเลื่อนเข้าไปใต้เสื้อบาง ผ่านท้องน้องที่ขึ้นลงตามการหายใจเเต่ดูเหมือนจะไม่เป็นจังหวะเอาเสียเลย ลูบไล้ขึ้นไปจนถึงยอกอกที่กำลังเเข็งเป็นไต กดเม้นเบาๆ สร่างอารมณ์เสน่หาเเก่ฮยอกเเจมากขึ้น
" อ่ะ อืมม อย่าา " เสียงครางเหลือจะทนของฮยอกเเจดังผุดขึ้นมาทำร่างความเงียบ คำพูดร้องห้ามเเหบพร่านสร้างอารมณ์ให้คิบอมได้มากขึ้น ทั้งที่คิดไว้ว่าเเค่จะเเกล้งเฉย เเต่ปฏิกิริยาที่ฮยอกเเจตอบสนองมันทำให้เกินเลยจนห้ามตัวเองไม่ได้
" หอมจังเลย " เขาพูดขึ้น
" ฮยอกเเจ " คิบอมเสียงเบาๆ จับใหล่บางให้หันมาสิงคนมองสบตา ฮยอกเเจรู้ดีสายตาที่กำลังมองเขาอยู่นั้นบอกถึงความต้องการมากเพียงใน เขาเองก็อยากที่จะร้องห้ามเเต่พอเจอกับสายตาเว้าวอนเช่นนี้ก็ถึงกับจุก กลืนไม่ไข้าคายไม่ออก
เมื่อไม่มีกานเอื้อนเอ่ยอ่ะ ริมฝีปากร้อนก็ตรงเข้าควบครองริมฝีปากบางทันที ลิ้นร้องพยายามดุนดันเพื่อหาช่องทางเข้าไปหาลิ้นเล็ก เมื่อไม่เป็นผลมือหนาเลยเเกล้งลากผ่านยอดอกช้าช้า
" อ่ะ " ในที่าดก็เผลอ เเยกริมฝีปากออกจากกันคิบอมไม่รอช้ารีบดันลิ้นเข้าไปหยอกล้แเล่นทันที ลิ้นเล็กพยายามหนี เเต่ยิ่งหนีก็เฝ้าเเต่ยิ่งปลุกเร้าอารมณ์ร่างหนาเท่านั้น มือหนารั้งถ้ายทอยร่างบางไว้ไม่ให้หลุดออกไปได้ ทั้งยังทวีสัมผัสร้อนมากยิ่งขึ้น
" คิ บอม เเฮ่กๆๆ " เสียงหายใจถี่ขึ้นจากการขาดอาการหายใจดัง ใบหน้าเเดงกล่ำของคนตรงหน้ายิ่งทำให้คิบอมอยากสัมผัสมากกว่านี้ หัวใจเต้นเเรงอย่างบ้าระห่ำ ทั้งที่ไม่ใช่ครั้งเเรงเเต่ดูเหมือนครั้งนี้จะทำให้เขาประหม่าเล็กน้อย กลัวว่าหากทำรุนเเรงไปฮยอกเเจอาจจะหายไปเลยก็ได้ มันเป็นสิ่งที่เขาไม่ต้องการ
" ทำไมเสียงหัวใจฉันถึงเต้นเเรงอย่างนี้ นายเป็นเหมือนกันมั้ย " กล้าที่จะถามมันขึ้นมาตรงๆ เพราะก็อยากให้ร่างบางอนุญาติถึงจะทำต่อได้
" ไม่ !!" ฮยอกเเจตอบทำให้ร่างหนาตาโต ด้วยความตกใจ ใช่ฮยอกเเจรู้ดีว่าความเเข็งขืนใต้ร่มผ้าที่ตนมีก็ไม่เเพ้ร่างหนา เเต่ใจให้มันดำเนินต่อไปกับคนที่เขาไม่ได้รักเราก็คงทำไม่ได้
" ไม่เหรอ งั้นฉันขอฟังหน่อยนะ " ไม่รอช้า คิบอมให้หูเเนบตัวอกของร่างบ่างทันที่ ฮยอกเเจถอยหนีนิดหน่อยเเต่ก็โดนรั้งเอวไว้ เสียงหัวใจที่ดังไม่เเพ้กันทำให้ร่างหบารู้ดีว่าคนตรงหน้าก็มีความรู้สึก เเต่
" อืม ไม่ดังจริงๆด้วย " เเต่เขาเลือกที่จะไม่ได้ยินมัน นี้อาจจะเป็นคนเเรกที่เขาไม่ต้องการกอด หากคนนั้นไม่ต้องการ
"หาเจอเเล้ว " เขาหยิบลูกองุ่นนั้นขึ้นมา เเล้วยัดมันเขาปาก
" อืมหวานดี วันนี้กินองุ่นก่อนก็เเล้วกัน เจ้าขององุ่นค่อยกินเมื่อไรก็ได้ เพราะมีสัญญากันไว้ 13 ครั้งใช่มั้ย " เขาถามผมพร้อมกับเอานิ้วโป้วมาเเตะที่ริมฝีปากผมที่เขาฝากรอยเเผลเอาไว้
" ..... " ผมไม่ตอบอะไร ได้เเต่นิ่งเป็นท่อนไม้
" อืม เสื้อคงเเห้งเเล้ว อีกอย่างนี่ก็บ่ายกว่าเเล้ว ไปหาไรกินดีกว่า .. พรุ่งนี้เจอกันนะ อาจารย์ " เเล้วเขาก็เดินออกไปนอกห้อง ทำไมเขาชอบทิ้งผมให้นั่งงงเป็น ชิกเก้น-อาย-โพ๊ะ(มาจากคำว่า ไก่-ตา-เเตก)ทุกทีเลยนะ เเล้วอยู่ๆก็เดินหายไป อย่างนี้ได้งั้ย ผมควรจะลาออกเเล้วหนีไปให้ไกลที่สุดดีมั้ยเนี้ย เเต่คงจะดีมากถ้าไม่ได้สัญญาไว้กับเขา รอยสัญญายังติดอยู่ที่ปากผมอยู่เลย โอ้ยยยย กลับห้องไปหาของกินดีกว่าจะกินให้จุกอกตายเลย เผื่อตายเเล้วเกิดไหม่จะได้ไม่ต้องเจอเด็กโรคหนูจิตอย่างนี้อีกกกกกกก
.............................................................................................................
จบไปอีก 1 ตอน
อิอิ
ของเม้นด้วยนะคะ
กำลังคิดหละสิว่าเมื่อไรอิหนูไก่จะเสียตัว
เกือบๆอยู่ได้
อิอิ รออีกนิสสสนะคะ กำลังอยากเเต่วอนฮัน
ความคิดเห็น