แค้นร้าย...กลายรัก

ลำดับตอนที่ #5 : ความทรงจำที่ยังไม่จางหาย1/2

ความทรงจำที่ยังไม่จางหาย1/2

พี่นันพาเพื่อนมาที่บ้านอีกแล้ว

เด็กหญิงตาโตรวบผมหางม้าในวัย12ขวบ ในชุดอยู่บ้านเหลียวมองกลุ่มเด็กวัยรุ่นชายที่อายุห่างกับเธอ 3 ปีคนซึ่งกำลังร้องเพลงเล่นดนตรีกันอยู่อีกฟากหนึ่งของสนามหญ้าหน้าบ้าน ตาโตกลมจ้องมองไม่กี่วิก็ต้องหันกลับมาสนใจกับสิ่งที่อยู่ในมือของเธออย่างเดิม เพราะมันน่าสนใจกว่าเยอะ

โทรศัพท์มือถือรุ่นใหม่ล่าสุดที่กำลังเป็นที่นิยมอยู่ในขณะนี้ที่คุณพ่อเพิ่งซื้อให้เธอ

ก่อนหน้านี้เธอคงเป็นเด็กคนเดียวในโรงเรียนที่ยังไม่มีมือถือสินะ มือบางลูบไปที่ตังเครื่องอย่างทะนุถนอม

อีกฟากหนึ่งของสนามกลุ่มวัยรุ่นชายสังสรรค์กันอย่างสนุกสนาน นันทภัทรดีดกีตาร์สุดโปรดของเขา นานๆ ทีที่เขาจะมีความสุขและยิ้มอย่างไม่มีรอยโกรธเกลียดแฝงอยู่บนในหน้าที่คมเข็มของเขา

“นัน น้องแกเนี่ยยิ่งโตยิ่งสวยนะ” เนตรินหนึ่งในกลุ่มเพื่อนเอ่ยขึ้น สายตาพลางมองไปที่เด็กหญิงวัยประถมอีกฝากฝั่ง

ความสุขและรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาแปรเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมขึ้นมาทันทีที่ได้ยินคนพูดถึงศลิษา

“นัน ทำไมเวลาพูดถึงน้องษานายต้องทำหน้าอย่างนั้นด้วยวะ” เพื่อนอีกคนเอ่ยถามขึ้นด้วยความสงสัย

นันทภัทรเบ้ปาก เขาไม่อยากจะตอบคำถามนี้

“ฉันว่าไปชวนน้องษามาร่มวงด้วยดีป่ะ”

เพื่อนคนแรกเอ่ยถาม เพื่อหวังจะให้กลับมาสดใสอย่างเดิม

เหมือนเดิม นันทภัทรไม่ตอบคำถาม เขาสูดลมหายใจเข้าไปแล้วถอนหายใจออกไปเฮือกใหญ่ อย่างรำคาญ

เนตรินเมื่อไม่ได้คำตอบจากนันทภัทรเขาจึงหันไปถามเพื่อนในกลุ่มแทน “เฮ้ย ฉันว่าไปชวนน้องษามาร่วมวงด้วยดีมั๊ย”

“ดีเหมือนกัน ไปโว้ยพวกเรา”

ทุกคนตอบตกลงกับความคิดของเนตริน

ยกเว้น!! นันทภัทร

กลุ่มวัยรุ่นลุกจากม้าหินอ่อนที่แต่ละคนนั่งเป็นขั้นบันได ตรงไปยังม้าหินอ่อนที่อยู่อีกฟากหนึ่งของสนาม นันทภัทรเดินตามกลุ่มเพื่อนไปด้วยน้าตาที่ไม่มีความรู้สึกใดๆ ทั้งนั้นในตอนนี้

ทันทีที่มาถึงเนตรินก็เอ่ยปากชวนศลิษาเป็นคนแรก “น้องศลิษาครับไปร่วมวงกับพวกพี่มั๊ยกำลังสนุกเลย”

ศลิษาอ้ำอึ้งไม่กล้าปฏิเสธ

ฮึ มาก็มีแต่จะหมดสนุกเปล่าๆ เด็กหนุ่มผู้เป็นเจ้าของบ้านคิดในใจ

เขารู้สึกเกลียดผู้หญิงคนนี้ทุกทีที่เจอหน้า ความรู้สึกที่เขาต้องโดนแย่งความรักจากทุกๆ คนไปมันยังคงอยู่จนถึงทุกวันนี้ นับวันมันจะยิ่งทวีเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

นันทภัทรเหลือบไปเห็นโทรศัพท์มือถือรุ่นใหม่ที่อยู่ในมือศลิษา เขาขบกรามแน่น

ศลิษาวูบขึ้นมาทันทีที่รู้ว่ากำลังมีสายตาคมกริบของนันทภัทรมองอยู่ ลางสังหรณ์อันเลวร้ายเกิดขึ้นทุกครั้งที่ถูกสายตาคู่นั้นจ้องมอง และทุกครั้งก็จะต้องเกิดเรื่อง...เรื่องไม่ดี

“นี่โทรศัพท์ของใคร”

นันทภัทรกระชากเสียงถาม ทั้งๆ ที่รู้อยู่แล้ว

สายตาที่คมกริบของนันทภัทรจ้องมองหน้าศลิษาอย่างเสือที่หมายจะตะครุบกระต่ายน้อย

“ขะ...ของษาค่ะ”

ศลิษากระชับโทรศัพท์มือถือที่อยู่ในมือให้แน่นยิ่งขึ้น

“นัน” เสียงเพื่อนๆ ในกลุ่มกล่าวเชิงเตือน

“พวกแกเงียบไปเลย เรื่องนี้ฉันจัดการเอง” ชายหนุ่มตะคอกกลับ

เนตรินและเพื่อนๆ ในกลุ่มต่างส่ายหน้าเอือมระอากับนิสัยของนันทภัทร

“งั้นพวกฉันกลับก่อนนะ”

เนตรินกล่าวลาเพื่อนเสียงเรียบ “ไปเหอะว่ะ หมดอารมณ์” เนตรินกอดคอเพื่อนไปเอาเครื่องดนตรีที่โต๊ะ แล้วเดินออกจากบ้านหลังใหญ่โตนี้โดยไม่มีใครหันมาผู้เป็นเจ้าของบ้านเลยสักนิด

นันทภัทรเหลียวมองกลุ่มเพื่อนชายของตน ทันทีที่แผ่นหลังของพวกนั้นลับเขาก็เริ่มหาเรื่องคนที่ตอนนี้ยืนตัวสั่นอยู่ด้วยความกลัว

“ใครเป็นคนซื้อให้เธอ” เสียงดุดันถามขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ทำเอาคนที่ยืนตัวสั่นอยู่ตั้งตัวแทบไม่ทัน

“เอ่อ...”

ศลิษาไม่อยากตอบคำถามนี้เลย ถ้าเป็นไปได้เธออยากจะหายตัวไปจากตรงนี้

“ฉันถามว่าใครเป็นซื้อให้เธอ” น้ำเสียงนั้นดุเข้มขึ้นไปอีก

“คุณพ่อค่ะ”

ศลิษากลั้นลมหายใจตอบออกไปอย่างรวดเร็วที่สุด ความกลัวทำให้เธอน้ำตาคลอเบ้า มันพร้อมที่จะไหลออกมาได้ทุกเมื่อที่เธอกระพริบตา

“พ่องั้นหรอ”

นันทภัทรตะคอกเสียงใส่ศลิษา

คราวนี้คงต้องไหลออกมาจริงแล้วสินะ ความกลัวมิอาจที่จะยั้งน้ำตาไว้ได้อีกต่อไป

“ฮึ อย่างมาทำสำออยไปหน่อยเลย” ชายหนุ่มกระแทกกระทั้น

เขากระชากโทรศัพท์มือถืออกมาจากของศลิษา

เธอว่าแล้วเขาต้องทำแบบนี้ เธอรู้ว่าเขาจะทำอย่างไรต่อไปกับโทรศัพท์มือถือของเธอ ศลิษาพยายามจะดึงโทรศัพท์ของเธอออกมาจากมือหนานั้น น้ำตาถูกผละออกมาซ้ำแล้วซ้ำอีก เธอไม่กล้าทำอะไรไปมากกว่านี้แล้ว

“พี่นันษา ษาขอคืนเถอะนะ คืนให้ษาเถอะ”

ศลิษาพยายามที่จะดึงโทรศัพท์ออกมาจากนันทภัทรอีกครั้ง เธอเกลียดตัวเองที่สุดที่ไม่สามารถทำอะไรได้เลยไปมากกว่านี้

ผลั่ก!!!

นันทภัทรผลักศลิษาออกไป เธอล้มลงด้วยแรงกระแทกอย่างแรง

“และจำไว้ฉันไม่ใช่พี่ชายที่ของเธอ อย่างใช้คำว่าพี่มาเรียกฉันอีก จำไว้!!!”

สองคำสุดท้ายถูกเน้นย้ำ เสียงนั้นมันดังก้องเข้าไปในโสตประสาทของหญิงสาวซ้ำไปซ้ำมา

เขาไม่สนสนใจกับคนที่เข้าเพิ่งผลักออกไปเมื่อครู่ นันทภัทรทำท่าจะปามือถือของศลิษา

“อย่า!” เธอร้องห้าม

ผิดคาด ชายหนุ่มไม่ปามือถือของศลิษาแต่อย่างใด เขาร้ายกว่าที่คิดไว้มาก เขาไม่เพียงแต่ต้องการให้มันพังเท่านั้น แต่เขากลับต้องการให้มันแตกไม่เหลือชิ้นดี

“ฉันจะทำยิ่งกว่าเธอคิดอีกศลิษา” แววตามีเลศนัยจ้องมาทางเธอ

---