แค้นร้าย...กลายรัก

 

ผลั่ก!!!

นันทภัทรผลักศลิษาออกไป เธอล้มลงด้วยแรงกระแทกอย่างแรง

“และจำไว้ฉันไม่ใช่พี่ชายที่ของเธอ อย่างใช้คำว่าพี่มาเรียกฉันอีก จำไว้!!!”

สองคำสุดท้ายถูกเน้นย้ำ เสียงนั้นมันดังก้องเข้าไปในโสตประสาทของหญิงสาวซ้ำไปซ้ำมา

เขาไม่สนสนใจกับคนที่เข้าเพิ่งผลักออกไปเมื่อครู่ นันทภัทรทำท่าจะปามือถือของศลิษา

“อย่า!” เธอร้องห้าม

ผิดคาด ชายหนุ่มไม่ปามือถือของศลิษาแต่อย่างใด เขาร้ายกว่าที่คิดไว้มาก เขาไม่เพียงแต่ต้องการให้มันพังเท่านั้น แต่เขากลับต้องการให้มันแตกไม่เหลือชิ้นดี

“ฉันจะทำยิ่งกว่าเธอคิดอีกศลิษา” แววตามีเลศนัยจ้องมาทางเธอ

นันทภัทรเดินออกไปยังทางเดินที่ปูด้วยกระเบื้อง

ศลิษารู้ทันทีว่านันทภัทรกำลังจะทำอะไร

“อย่า!!!” คราวนี้เธอร้องห้ามสุดชีวิต

แต่...ก็ไม่สามารถหยุดการกระทำของนันทภัทรได้ เขาปาโทรศัพท์ลงไปยังพื้นกระเบื้องอย่างสะใจ โทรศัพท์มือถือแตกไม่เหลือชิ้นดี

ศลิษาตรงเข้าไปผลักคนที่ทำลายโทรศัพท์มือถือของเธอ

มือบางทุบไปที่หน้าอกกว้างของนันทภัทร เสียงปึก ปึก ดังขึ้น เธอหวังจะให้เขาเจ็บเสียบ้าง แต่นันทภัทรกลับไม่สะทกสะท้านเลยสักนิด

“พี่นัน พี่นันทำอย่างนี้ทำไม ทำอย่างนี้ทำไม พี่นันนิสัยไม่ดี นิสัยไม่ดี”