แค้นร้าย...กลายรัก

ลำดับตอนที่ #1 : กลับมาเจอกันอีกครั้ง1/2

บทที่1 กลับมาเจอกันอีกครั้ง

ซานฟานซิสโก สหรัฐอเมริกา

ท่ามกลางผู้คนที่เดินขวักไขว่สองข้างทางเข้าออกร้านอาหารในยามค่ำคืน สองขายาวค่อยๆ เร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น สองมือกระชับเสื้อกันหนาวเข้ามารูดซิปเข้าด้วยกัน

ตอนเช้าก็ร้อนซะจนอยากจะเขวี้ยงเสื้อกันหนาวทิ้ง

สองเท้าก้าวฉับ ๆ ไปบ่นไปในหัวคนเดียว มือหนาซุกเข้าไปในกระเป๋ากางเกงเพื่อทำความอุ่นให้ตัวเอง เมื่อมือสัมผัสเข้ากับโทรศัพท์มือถือ มันก็ทำให้เขานึกถึงคนที่เมืองไทยขึ้นมา

ทันทีที่ประตูห้องปิดลง มือใหญ่ก็ล้วงมือถือมากดโทรออก

“ฮัลโหล ถึงสนามบินกันรึยัง” เสียงเรียบถามขึ้น ระหว่างนั้นก็ถอดเสื้อกันหนาว แขวนไว้ประจำที่ แล้วทิ้งตัวลงบนโซฟา

“ถึงแล้ว นี่มารออยู่หน้าเกทกันเรียบร้อย” ปลายสายผู้เป็นพี่ชายตอบกลับ น้ำเสียงแฝงความเอ็นดูน้องชายตัวเองอยู่ลึกๆ ที่อุตส่าห์โทรมาถามไถ่ แม้น้ำเสียงที่เขาได้ยินจะราบเรียบแต่เขาก็จับได้ถึงความอยากรู้ของน้องชาย

“เคๆ มาถึงที่นี่แล้วโทรไม่ก็ไลน์มาบอกอีกทีแล้วกันนะ ไฟล์ทเที่ยงใช่มะ” นันทภัทรถาม

“ใช่ ไหนเปิดกล้องให้พ่อดูหน้าแกหน่อยดิ” ธนภัทรผู้เป็นพี่ชายแกล้งเปรยขึ้น

“ไม่เอา”

“เซย์ไฮกับษาหน่อยมะ” เขาแกล้งถามไปอีก

“ไม่” ปลายสายตอบเสียงแข็ง

“เคๆๆ เค้าเรียกขึ้นเครื่องแล้ว ไว้ถึงแล้วจะโทรหา” ธนภัทรตัดจบ ก่อนจะหันหน้ามาเจอกับหน้าตายิ้มแหยๆ ของศลิษาผู้เป็นน้องสาว พร้อมกับใบหน้าเอือมๆ ของผู้เป็นพ่อ

“เหมือนเดิมไม่เปลี่ยน” ผู้เป็นพ่อว่า

ธนภัทรทำหน้าเอือมน้องชายเลียนแบบพ่อตัวเองเชิงว่าเห็นด้วย ก่อนจะเตรียมตัวหยิบสัมภาระของตัวเอง และช่วยถือบางส่วนของพ่อ และของน้องสาว

ทั้งสามยื่นพาสปอร์ตและบอร์ดดิ้งพาสให้กับพนักงาน ก่อนจะเดินไปตามโถงทางเดินเพื่อขึ้นเครื่อง เมื่อได้นั่งลงบนที่นั่งชั้นเฟิร์สคลาสเรียบร้อย ผู้เป็นพ่อก็หยิบมือถือขึ้นมาเก็บภาพลูกชายลูกสาวเอาไว้ เพราะนี่เป็นทริปเดินทางต่างประเทศไกลๆ พร้อมกันในรอบสิบปีเลยก็ว่าได้

“ดีใจจัง ในที่สุดก็ได้ไปอเมริกาแล้ว” ศลิษาเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงดีใจสุดๆ ตาสองข้างยิ้มหยี

“ตื่นเต้นกว่าใครก็เราเลย” ธนภัทรหันไปขยี้หัวน้องสาวอย่างหมั่นไส้

“แน่นอน รอมาหลายเดือนมาก”

“ษาเอาของมาครบหมดแล้วใช่มั้ยลูก” พ่อเลี้ยงดลพัฒน์เอ่ยถามซ้ำอีกที ถึงแม้ตอนนี้ต่อให้ลืมจะกลับไปเอาอะไรไม่ได้แล้วก็ตาม แต่อย่างน้อยถ้านึกออกว่าขาดเหลืออะไร พอไปถึงที่นู่นจะได้จัดการซื้อเตรียมไว้ให้เรียบร้อย

“ครบเรียบร้อยค่ะ ส่วนพวกของใช้จุกจิกค่อยไปซื้อที่นู่นเอาค่ะคุณพ่อ” หญิงสาวตอบ “คุณพ่อคะ แต่เรายังไม่ได้บอกพี่นันเรื่องนี้ จะไม่เป็นไรหรอคะ” เสียงใสเอ่ยถาม ในใจก็แอบกลัวว่าเกิดอีกฝ่ายไม่พอใจเป็นเรื่องเป็นราวขึ้นมาจะทำยังไง ยิ่งขี้โมโหอยู่ด้วย

ขี้โมโห ขี้หงุดหงิด คือภาพจำเกี่ยวกับพี่ชายคนรองในหัวของเธอ เอาจริงๆ สิบปีมานี้เธอก็เจอพี่ชายคนนี้แบบนานๆ ครั้งมาตลอด แต่ทุกครั้งที่เจอกันทีไร ก็จะต้องเห็นเขาหงุดหงิดไม่พอใจใครสักคนทุกที และส่วนมากก็ดูเหมือนว่าคนที่เขาไม่ค่อยพอใจก็จะเป็นเธอเนี่ยแหละ

“ลุ้นเอา” ผู้เป็นพ่อตอบเสียงเอือม เขาเองก็เดาใจลูกชายคนนี้ไม่ค่อยได้เหมือนกัน

“เดี๋ยวพี่ช่วยลุ้นด้วย” ธนภัทรเสริมพร้อมหัวเราะตบหลับ

“โหย พี่ธัน" ศลิษามองค้อนขวับ

“เอาน่าๆ ไม่ต้องคิดมาก เก็บแรงเอาไว้ดีกว่า” ผู้เป็นพี่ชายตบไหล่น้องสาวเบาๆ ก่อนจะต่างคนต่างจัดแจงของในที่นั่งของตัวเอง นอนบ้าง ดูหนังบ้าง นั่งคุยกันบ้าง พอเปลี่ยนเครื่องเสร็จก็วนซ้ำแบบเดิม จนในที่สุด เครื่องบินก็ล่อนลงจอดที่สนามบินเมืองซานฟานซิสโก ประเทศสหรัฐอเมริกาเป็นที่เรียบร้อย

---

สวัสดีค่า นามปากกาของไรท์คือ "เลบงนันทน์" อ่านว่า ละ-เบง-นัน นะคะ ฮ่ะฮ่า

ไม่ใช่ เล-บง-นัน น้า 

เรื่องนี้จริง ๆ เป็นเรื่องที่เคยเขียนไว้เมื่อสมัย 15 ปีที่แล้วได้ค่ะ นานมาก ๆ 

แต่พอกลับไปอ่าน ก็รู้สึกพี่นันเวอร์ชั่นแรกสุดร้ายกาจเกินไป โหดร้ายแบบแย่สุด ๆ ส่วนยัยน้องสาวก็อ่อนแอเกิน ก็เลยมาปรับคาเรกเตอร์ให้มันมีความเป็นมนุษย์ปกติมากขึ้น ปรับเนื้อหาให้น่ารักขึ้น 

ฝากทุกคนเอาใจช่วยความรักครั้งนี้ของยัยน้องษาด้วยน้าาาาา