sweet cruel สุดโหดที่รัก!

 ..

เลิกหรือยัง นายจะถามอะไรนักหนา ถามอยู่ได้คำถามเดิมๆ 
เลิกอะไร ฉันทำเป็นไม่รู้เรื่อง ไม่สนใจกับคำพูดของเขา เลิกชอบหมอนั้นไง 
กำลังกวนประสาทฉันอยู่ใช่ไหม

 ยัง ฉันชอบคนคนนั้นมาตั้งหลายปีจะให้เลิกชอบเพียงเวลาไม่กี่นาทีได้อย่างไงกัน

"มาเดินข้างๆไม่ได้หรือไง ฉันหันไปหานายโหดที่กำลังทำหน้างอเป็นเด็กๆอยู่ 
ก็เดินเร็วๆสิ อยากเดินตามข้างหลังไปตลอดหรือไง ฉันบอกเขา นายโหดเข็นรถมาอย่างเร็วแล้วคว้ามือฉันเอาไว้ 

เธอก็เดินให้มันช้าบ้างสิ ไม่เห็นใจคนที่วิ่งตามบ้างเลยหรือไง มองแต่ข้างหลังแบบนี้มันเหนื่อยนะ

ถ้าเป็นปลาทองก็ดีสิจะได้ไม่ต้องคิดอะไร มีความจำอยู่แค่สามนาที 
พอเริ่มนาทีที่สี่ฉันก็จะลืมหมดทุกสิ่งลืมความรู้สึกแย่ๆทั้งหมด ลืมไปเลยก็ได้ว่าฉันเป็นใคร 
แล้วก็ลืมว่าใครเคยเข้ามาในชีวิตของฉัน เพราะว่ารักคนที่เขาไม่ได้รักเราน่ะ 
มันเศร้าใจยิ่งกว่ารักคนที่เขารักเราแต่เราไม่ได้รักเขาอีกนะน้องฉัตร 
คนบางคนมีไว้แค่ชื่นชมแต่ไม่ได้มีไว้ให้ครอบครอง 
และบางครั้งของที่อยู่ตรงหน้าก็ใช่ว่าจะคว้ามาถือเอาไว้ง่ายๆ 
คำพูดของพิทตี้ทำเอาฉันรู้สึกเจ็บแปลบที่หัวใจอย่างไงก็ไม่รู้

ถ้าฉันจะรักเธอไม่ได้ งั้นขอให้ส่วนหนึ่งของฉันได้อยู่ใกล้เธอ 
ไม่ว่าเธอจะมองไปที่ไหนขอให้ฉันได้มีส่วนร่วมกับเธอบ้างได้ไหม 
ฉันรักเธอนะ รักมากด้วย
Sweet cruel สุดโหดที่รัก!

 
|
|
V

ฝากนิยายเรื่องนี้ด้วยนะจ๊ะ

เรื่องนี้เป็นนิยายเรื่องแรกของเรา ตั้งแต่ยังใช้นามปากกาว่า เจ้ากุ๊กก้อย
ตอนนี้ เปลี่ยนเป็น Minimbell แล้วจ้า ^^
ตอนนั้นยังไม่รู้จักการเชื่อมคำหรือเริ่มต้นประโยคดีๆ
ไม่รู้ว่าแต่งนิยายต้องทำพล็อตด้วยซ้ำ - -; แต่งไปตามความเพ้อเจ้อเวิ่นเว้อไปเรื่อย
ชีวิตในมหาวิทยาลัยก็ อาศัยประสบการณ์ตอนเรียนสาธิต
ลักจำชีวิตนักศึกษาคนอื่นในรั้วมา
รู้อะไรผิดๆ ถูกๆ มั่วไปหมด - -;
พอมาอ่านย้อนดูแล้ว คิดว่ามันไม่สนุกเท่าไหร่หรอก
(ซึ่งต้องขอบคุณสำนักพิมพ์ที่ให้กรุณาโอกาสเรามากๆ ^/|\^)
เอาไว้อ่านขำๆ แก้เบื่อกันนะ ^^
ปล. นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการเท่านั้น
23.10.11: 1.39 A.M.
แก้ไข 13.11.11 : 2.48 P.M

Thank

MA Y