Shortfic exo ' What should I do ? - HunHan

ข้อมูลเบื้องต้น

SF - HUNHAN


What should I do ?











 

 


ขอบคุณทุกคนที่หลงเข้ามาเรื่องนี้นะ >__<
 SF เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกของไรท์เตอร์ที่แต่งจบเลยนะ 

ฟิคอาจจะไม่ดีมาก ก็ให้อภัยไรท์เตอร์ใหม่คนนี้ด้วย 55555
เม้นติชมกันบ้างน้าา เพื่อเป็นกำลังใจให้ไรท์เตอร์คนนี้สู้ต่อไป T//T
x o x o   x o x o
 

cinna mon

เนื้อเรื่อง

“ นี่ไอ่ลู่ มึงจะแอบมองน้องเขาอีกนานป่ะ ทำไมมึงไม่ทำความรู้จักเลยวะ กูเห็นมึงอย่างนี้กูเหนื่อยแทน นี่มึงฟังกูป้ะไอ่ลู่ ห้ะ ว่า @#@$&^%*^(^(*()*_()*^&%#%@”

บ่น บ่นไป บ่นเข้าไป บ่นทุกวัน - -

ใครมันจะไปกล้าคุย เขินเป็นนะเห้ย อีกอย่างแอบมองอย่างนี้ก็พอแล้ว มันก็มีความสุขแล้ว 2ปีจะ 3ปีอยู่แล้ว ที่เป็นอย่างนี้น่ะ

“ไอ่ลู่ !!!!”

“โว้ย ไอ่แบค กูอยู่ใกล้แค่นี้ กูไม่ได้ห่างกับมึงเป็น 10 กิโลนะเว้ย มึงจะตะโกนหาป้ามึงเหรอะ ไอ่บ้า”

“ก็มึงไม่ฟังกูอะ กูบอกมึงแล้วไง ให้มึงเข้าไป เข้าไป มึงก็ไม่ แล้ว$#%%(&**)((+_()*%%@”

หลังจากผมหันไปว่ามัน มันก็เทศน์ผมอีกตามเคย แต่ผมก็ไม่สนใจมันเท่าไหร่หรอก เพราะตอนนี้น่ะ สิ่งที่สนใจอยู่ตรงหน้า อยู่ที่สายตาของผมที่จ้องมองเขาอยู่ มองอยู่ทุกวี่ทุกวัน มองกี่ทีก็ไม่เบื่อ อยากจะมองอยู่อย่างนี้นานๆ…

แต่อีกไม่กี่วัน มันก็ไม่เป็นอย่างนี้อีกแล้ว

กลัว.. คิดถึง..

2 คำนี้วนอยู่ในหัวของผมตั้งแต่ผมอยู่ ม.6 เทอม 2

“นี่ไอ่ลู่มึงฟังกูอยู่ป้ะเนี่ยยยยยยยยยยยยยย”

“ฟังๆๆ ก็กูมีความสุขหนิ กูรู้สึกดีที่ได้เห็นน้องเขาทุกวัน ถึงมันจะมองจากที่ไกล แต่มันก็ไม่ใช่ปัญหา แค่กูเห็นน้องยิ้มจากตรงนี้ กูก็.. เขินแล้ว..  ถ้ากูเข้าไปใกล้ๆ มึงคิดว่ากูไม่ตายเพราะเขินน้องเขาเหรอะ”

ถึงปากผมจะบ่นและหันไปมองไอ่แบคมันบางครั้ง แต่สุดท้าย สายตามันก็ยังจ้องอยู่ที่เดิม

นั่นไง…

ยิ้มอีกแล้ว.. น้องเขาจะรู้บ้างไหม รอยยิ้มน้องเขาน่ะ มันทำให้ใครบางคนเขินจะตายห่าอยู่แล้ว..

“มึง.. โอเค กูเข้าใจ เพราะกูก็เคยเป็น แต่มันก็อีกไม่กี่วันแล้วนะเว้ย ที่มึงจะทำอย่างนี้ได้ มึงจะไม่บอกน้องเขาจริงๆเหรอะ”

คำพูดที่แบคพูดมา มันทำให้ผมนึกคิดได้

มันก็จริง.. เพราะหลังจากวันนั้นผมอาจจะ ไม่มีโอกาสเจอน้องเขาอีกเลยก็ได้ คิดแล้วตรงหัวใจมันก็รู้สึกหวิวขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก หรือ ผมจะดึงความกล้าแล้วบอกเขาดีนะ..

“กู.. กูก็อยากจะบอก แต่คือ.. กู..”

“มึง ? “

“กูเขิน..”

“โว้ย อีบ้า มึงลองกล้า หน้าด้านอีกสักครั้ง เหมือนตอนนั้นอะ ที่มึงแต่งหญิงไปเดินสยามอะ มึงลองกล้าแบบนั้นอีกสักครั้งสิ่ฟ้ะ”

“อีเชี่ย มึงอย่าพูดถึงตอนนั้น กูอุตส่าห์ลืมได้แล้ว ก็ตอนนั้นกูแพ้พนันมึงหนิ กูเลยยอม”

อาจจะสงสัยกันว่าพนันอะไร ก็ตอนนั้นผมกับแบคอยู่ม.4 ผมพนันกับแบคไว้ว่า ถ้าไอ่แบคมันไปบอกชอบชานยอลที่อยู่ห้อง 1 ผมจะแต่งหญิงไปเดินสยามทั้งวันให้ดู -, -

แล้วที่ผมพนันไปอย่างนั้น ผมคิดว่ามันคงจะไม่กล้า แต่อีกใจหนึ่งผมก็อยากให้มันบอกชานยอลไปสักที ผมยอมแต่งหญิง เพื่อความสุขของเพื่อน (ดูหล่อขึ้นเลยใช่ไหมล่ะ 5555555) ต่อๆ สุดท้าย มันก็ไปบอกชอบชานยอลมันจนได้ และใครจะไปรู้ว่าชานยอลน่ะ ชอบแบคเหมือนกัน มันเลยเป็นแฟนกันตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา  ผมจะบอกให้คู่นี้แม่งโคตรควีโยมิเลยยยย ผมอิจฉามันมากอะ มันโคตรน่ารักมากเลยอะ ไอ่แบคงอนไอ่ยอลง้อ งื้อออ T///T

ผมอยากมีแบบนี้มั่งนะ.. แต่ สงสัยอาจจะเป็นไปได้ไม่ได้..

“มึงลองอย่างนั้นสิวะ เอางี้กูมีข้อเสนอ มึงจะฟังม้ะ”

“ว่ามา” ถึงหูผมจะฟัง แต่สายตาผมก็ยังมองอยู่แค่อย่างเดียว..

“ถ้ามึงกล้าไปบอกน้องเซ เซขุน เซตุง เซจุน อะไรของมึงอะ กูจะเลี้ยงชาบูชิมึง 3 วันเลยอะ สนป้ะ”

หูผมผึ่งขึ้นมาทันที ของกินอะขอให้บอกผม ผมยอมทำเพราะของกิน.. อย่ามองผมเป็นคนเห็นแก่กินนะ ผมแค่อยู่ในวัยเจริญอาหารแค่นั้นเอง -3-..

“โอเคกูตกลง แต่มึง น้องเขาชื่อ เซฮุนเฟ้ย อีฟายยยยย”

“เออๆนั่นแหละ เหมือนกันๆ 555555”

“ไม่เหมือนเฟ้ยยยยยยยย”

“นั่นแหละๆ มึงต้องบอกน้องเขาในวันจบนะ โอเค๊”

“เออ.. ก็ได้”

สุดท้ายก็ต้องบอก เอาวะ ครั้งสุดท้ายแล้ว สู้ตาย..

แต่

ตอนผมบอก ผมจะเขินตายต่อหน้าน้องเขาป่าววะเนี่ย T___T

.

.

.

.

ทำไมเวลามันผ่านไปเร็วจังวะ

นี่มันวันจบแล้วนะ T^T

วันจบปีการศึกษาของนักเรียนระดับม.6 วันที่เพื่อนร่วมห้องกันมา 3 ปี จะต้องจากลา บางคนอาจจะเจอกันบ้าง แต่บางคนอาจจะไปอยู่ที่ไกลๆ จนอาจจะไม่ได้เจอกันเลย แต่ถึงช่วงเวลาดีๆที่ทำร่วมกัน มันอาจจะจบลง แต่มันจะเป็นความทรงจำที่อยู่ในหัวใจเสมอนะ

“มึง… มึงอย่าลืมกูนะ T^T” ในระหว่างที่ผมกำลังเหม่อรำลึกความหลัง อยู่ดีๆแบคมันก็เข้ามาโผกอดผม จนผมเกือบทรงตัวไม่อยู่ ผมรู้สึกได้ถึงความชื้นตรงที่ไหล่ของผม พร้อมได้ยินเสียงสะอื้น ก็รู้แล้ว แบคมันร้องไห้

.

.

.

หรอ

“โอ๋ ไอ่หมา กูไม่มีทางลืมมึงหรอก กูจะลืมมึงได้ไง มึงเป็นเพื่อนสนิทของกูนะ และอีกอย่างกูก็ไม่ได้ห่างกับมึงไปไกลซะหน่อย อยู่มหาลัยเดียวกันด้วยซ้ำ อยู่หอกับมึง มึงจะร้องไห้หาป้ามึงหรออออ”

“เออวะ กูลืม 55555555555 กูก็ทำฟีลให้เข้ากับวันนี้หน่อยไง”

“จ่ะ มึงงง ไอ่บ้า 555555”

“เห้ยย มึง อย่าลืมนะ สัญญาที่มึงให้วันกับกูวันนั้น..”

“เออ กูไม่ลืม.. กูจะลืมได้ไง ชาบูชิรอกูอยู่”

“กูว่าและ กูล่อด้วยของกิน มึงต้องตกลง 5555555555”

แต่ถึงผมจะพูดไปแบบนั้น แต่ใจผมก็แอบหวั่นๆอยู่นะ จะไปบอกน้องเขาแล้ว แล้วต่อจากนี้ เราจะได้เจอกันอีกไหมนะ     ผมกลัว กลัวจะไม่ได้เจอ กลัวจะมีคนชอบเขาเยอะ กลัวน้องเขาจะมีแฟน สุดท้าย กลัวว่าตัวเองจะหยุดคิดถึงไม่ได้..

การแอบมองน้องเขา มันถือเป็นกิจวัตรประจำวันของผมไปแล้ว แล้วต่อจากนี้ ผมต้องไปอยู่มหาลัย ผมจะเป็นยังไงนะ…

“เห้ยไอ่ลู่ เขาเรียกรวมตัวแหละ กูตื่นเต้นวะ กูจะได้ดอกไม้เยอะป่าววะ ตื่นเต้นๆๆ ><”

แบคสะกิดเรียกผมตอนที่เห็นทุกคนกำลังออกไปนอกห้องไปเข้าแถว ผมกับแบคก็รีบเดินออกจากไปห้องไปต่อแถว เพราะในห้องตอนนี้เหลือแค่ผมสองคนแล้ว

ต่อจากนี้ จะเป็นการที่น้องให้ดอกไม้ส่งพี่ มันจะมีอย่างนี้ทุกปี ผมฝันจะมีวันมานานและ จนในที่สุด ผมก็มี..

แต่อีกใจหนึ่ง.. มันก็ไม่อยากมี ไม่อยากจากไง .

ตอนนี้เด็กม.6 ทุกคนก็เริ่มเดินไปในเส้นทางที่จัดไว้ และก็เริ่มรับดอกไม้ของน้องแต่ละคน

ผมฝันไว้ว่า พอถึงวันนี้ ผมอยากได้ดอกไม้จากน้องเซฮุนนะ 555555 มันอาจจะดูเพ้อไปหน่อย แต่ผมอยากได้จริงๆนะ แต่มันติดอยู่ที่ว่าน้องเขารู้จักผมป่าวเถอะ แต่ผมก็ยังคิดแอบเผื่อใจนิดๆนะ..

ตอนนี้ห้องผมก็เริ่มได้รับดอกไม้แล้ว ผมก็ได้เหมือนกัน  บางคน รุ่นน้องก็ขอถ่ายรูปบ้าง ให้ตุ๊กตาหมีบ้าง อย่างแบคเงี้ยมันอยู่หน้า มันได้ตุ๊กตาหมีตัวใหญ่เบ้อเริ่มเลย แถมยังโดนขอถ่ายรูปอีกด้วย ที่ผมเห็นหน้าคนที่ให้นะ รู้สึกน้องผู้ชายคนนี้เขาจะชอบแบคมานานแล้วเหมือนกันและ ผมเคยเห็นเขาตามแบคอยู่ ถ้าไอ่ชานยอลเห็น ไอ่แบคตายแน่ 555555

แต่ผมก็ใช่ย่อยนะครับ มีน้องให้ตุ๊กตาผมเหมือนกันแหละ และก็ขอถ่ายรูปผมบ้าง ผมก็เพิ่งรู้ว่าผมก็ฮอตเหมือนกันนะ 55555แต่ถึงน้องจะให้ตุ๊กตาบ้างช่อกุหลาบบ้าง ผมก็ไม่ค่อยตื่นเต้นหรอก เพราะตอนนี้ใจของผม มันรออยู่คนเดียว..

ตอนนี้ห้องของผมเริ่มเข้าไปที่เด็กม.4 แล้ว มันเริ่มใกล้น้องเขาเรื่อยๆแล้ว ตื่นเต้นอ่า งื้ออ >//////<

ในขณะที่ผมกำลังเดินอยู่ผมก็รับดอกไม้พร้อมมองหาน้องเขาด้วย อยู่ไหนนะ..

ในขณะที่ผมเดินอยู่ อยู่ดีๆแบคมันก็หันหลังมาผม..

“เห้ย ไอ่ลู่ มึงเตรียมตัว..”

แล้วแบคมันก็หันหน้ากลับไป อะไรของมัน ? ผมต้องเตรียมตัวอะไร หรือว่า…

ในขณะที่ผมกำลังคิดก้มหน้า และเดินต่อไปข้างหน้า อยู่ดีๆก็รู้สึกถึงแรงสะกิดเล็กที่ไหล่ เมื่อผมเงยหน้าขึ้นไป..

คุณเคยเห็นตอนที่นางเอกเงยหน้าเจอพระเอก แล้วหน้าทั้งสองอยู่ห่างกันไม่ถึงคืบไหม นั่นแหละ ฟีลเดียวกับผมตอนนี้เลย.

แล้วคิดดูว่า คนๆนั้น คือ…

เซฮุน..

ผมสลบตอนนี้ จะมีคนช่วยผมใช่ไหม ลู่หานคนนี้ ขอ..

.

.

.

.

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

ผมไม่คิดไม่ฝันว่าจะได้เจาหน้าน้องเขาใกล้ขนาดนี้ มันยิ่งทำให้ผม..

อยากจะระเบิดตัวตรงนี้เองจริง ฮืออออออ แม่จ๋าช่วยลู่ด้วยยย ลู่เขินจะตายแล้วแม่ T//////T

และผมคิดว่าตอนนี้หน้าผมคงแดง แดงโคตรๆด้วย ..

“ขะ ขอโทษครับ” น้องทรงตัวได้ แล้วกลับไปยืนที่ของตัวเอง ถ้าให้ผมเดาผมคิดว่าน้องเขาคงโดนเพื่อนผลักมา  แต่คุณรู้ไหม..                                                                                                                                                                               
ผมไม่เคยได้ยินเสียงน้องเขาใกล้ขนาดนี้มาก่อน เคยแอบฟังนะ แค่แอบฟัง เสียงน้องเขาก็หล่อแล้ว แต่พอมาอยู่ใกล้ๆ  แม่งเสียงหล่อเชี่ยๆ T//////T ลู่อยากจะกรี๊ดดดด

และอยู่ดีๆ เหตุการณ์ที่ผมคิดเอาไว้ในใจ มัน…. มันเกิดขึ้นแล้ว..

น้องเขาให้ดอกกุหลาบสีแดงสด 1 ดอก..

ถึงมันจะแค่ 1 ดอก แต่ขอบอก.. มันโคตรมีความสำคัญกับจิตใจผมตอนนี้มากๆ

แบค มึงบอกให้กูเตรียม แต่คือกูเตรียมไม่ทัน T//////T

“ขะ ขอบคุณนะ” ผมรับดอกกุหลาบจากน้องเขาและกำมันไว้แน่น แล้วเริ่มจะเดินต่อผมดันเผลอไปมองหน้าน้องเขา และน้องเขาก็มองมาที่ผม คุณรู้ไหม ผมเจออะไร…

รอยยิ้มของน้องเขา เขายิ้มให้ผม..

ในหัวผมมันขาวโพลนไปหมดแล้ว.. มัน.. มันไม่ไหวแล้ว

แบค.. มึงอยู่ไหน ช่วยกูด้วย.. T__T

หลังจากที่ผมเผลอมองรอยยิ้มแอ็คแท็กของน้องเขาไป ผมเริ่มไปถูก และก็ยิ้มให้น้องเขากลับ และก็รีบเดินตามหลังแบคไปทันที

รอยยิ้มพิฆาตกูจริงๆ T//////T

ดอกไม้น้องเขาเมื่อกี้ ผมรู้สึกเหมือนจะมีอะไรห้อยอยู่ด้วย อยากรู้จัง.. เดี๋ยวค่อยไปดูก็ได้ล่ะ จะดูเป็นดอกแรกเลย ..

.

.

.

.

หลังจากที่เด็กม.6 รับดอกไม้จากน้องหมดแล้ว ก็เข้าหอประชุม เพื่อวางดอกไม้ที่ได้รับมา แต่ละคนดูมีความสุขกันมาก บางคนก็ถ่ายรูป บางคนก็ดูของที่น้องเอามาให้บ้าง และเพื่อนม.6 บางคนก็มาขอผมถ่ายรูปด้วย

ช่วงเวลานี้ถือเป็นเวลาแห่งความสุขอีกวันหนึ่งก่อนจากกัน

“เห้ยไอ่ลู่ เป็นไงบ้าง มึงได้เยอะว่ะ”

แบคเดินเข้าวางของข้างๆผมและก็สำรวจของที่ผมได้ มันก็ใช่ย่อยเหมือนกันแหละ

“มึงก็ได้เยอะเหมือนกันแหละ ไปไหนมาวะ”

“ไปหาไอ่ยอลมา มึงรู้ป้ะ มันได้ตุ๊กตาหมีตัวใหญ่จากเด็กผู้หญิงด้วยอะ = =”

ตอนที่มันพูด ผมเห็นไอ่แบคมันทำหน้าแบบ มึงมายุ่งอะไรกับแฟนกู อะไรประมาณนี้ 5555555 เอาง่ายๆมันหึงอ่าแหละ

“แหม่แล้วทีมึงได้ตุ๊กตาหมีจากผู้ชายด้วยไม่ใช่เหรอะ กูเห็นนะ”

“มันก็ใช่ ไอ่ยอลมันก็ถาม พอถามเสร็จอยู่ดีๆมันก็บอกว่า งั้นเดี๋ยวเจอกันนะ แล้วมันก็เดินไปเลย กูทำไรผิดยังวะ งอนไม่เข้าเรื่องเล๊ยยย”

“มันก็เหมือนที่มึงงอนมันอ่าแหละ มึงก็ไปง้อๆมันบ้าง กูเห็นมันง้อมึงเกือบทุกครั้ง เอาเป็นว่าง้อส่งท้ายม.6เว้ย 555”

“มันก็นะ 55555555 เดี๋ยวกูก็ต้องไปตามหามันอีก เฮ้ออ - -  เออ แล้วเรื่องของมึงอะ แหน่ กูเห็นนะ น้องเขาให้ดอกกุหลาบมึงด้วยใช่ป้ะ อะเน้วๆๆๆๆๆๆๆ”

เมื่อมันพูดถึงเรื่องนี้ หน้าผมมันก็เริ่มร้อนขึ้นทันที คิดถึงเหตุการณ์เมื่อกี้แล้วมัน ใจเต้นแปลกๆแฮะ

“มึงอย่าล้อดิ่ กูเขิน แค่ตอนนั้นที่น้องเขาให้ดอกไม้ กูเขินจะตายห่าแล้วววว”

“5555555 สมใจมึงแล้วสิ่ แต่มึงก็อย่าลืมนะ บอกน้องเขานะเว้ยย มึงต้องอัดเสียงมาให้กูฟังด้วย ถ้ามึงไม่อัด มึงอด..”

“เออๆ มึงไปหาไอ่ยอลได้และ เดี๋ยวมันยิ่งงอนมึงหนัดเข้าไปใหญ่”

“เออ กูไปละ สู้ๆนะมึง”

แบคมันเข้ามากอดผมก่อนมันจะลุกขึ้นเดินไปตามหาแฟนมัน

พูดถึงดอกไม้ที่น้องให้ ตอนนี้ผมต้องรีบดูดอกที่เซฮุนให้..

ผมหยิบดอกไม้ของเซฮุนขึ้นมา ที่ดอกไม้นั้นมีการ์ดห้อยอยู่ด้วย และผมก็เปิดดูข้างในก็เจอข้อความหนึ่ง มันทำให้ผมรู้สึก ตื่นเต้นยังไงบอกไม่ถูก หน้าผมตอนนี้อาจจะเหมือนคนบ้าเลยก็ได้ นั่งยิ้มอยู่คนเดียว

ผมรีบลุกขึ้นและรีบเดินไปยังจุดนั้น…

น้ำพุแห่งความรัก..

“ผมจะรอพี่อยู่ที่น้ำพุแห่งความรักนะครับ พี่ต้องมาให้ได้นะ J” จาก เซฮุน

ประโยคนั่นแหละ ทำให้ผมมายืนอยู่ที่จุดๆนี้

ผมเดินมาถึงน้ำพุแห่งความรักที่อยู่หลังโรงเรียน ผมมองไปก็ไม่เห็นใครเลย นอกจากตุ๊กตากวางที่วางอยู่ตรงม้านั่งตรงน้ำพุ ผมเดินเข้าไปหาตุ๊กตากวาง ที่ตุ๊กตากวางตัวนั้นมีเขียนคำว่า ลู่ฮาน อยู่ด้วย..

ในขณะที่ผมกำลังก้มมองตุ๊กตากวางตัวนั้น ก็มีคนมาสะกิดที่หลังผมเบาๆ พอผมหันหลังไปเท่านั้นแหละ

 “พี่ลู่ฮาน คือที่ผมเรียกพี่มาที่นี่ ก็เพราะ ผมอยากให้พี่ได้ฟังที่ผม ได้ยินคำที่ผมบอก ผมจะเริ่มแล้วนะ ผมน่ะชื่อเซฮุน ตอนนั้นผมเป็นนักเรียนม.2 ที่เพิ่งย้ายเข้ามาใหม่ ตอนที่อยู่ในห้องกิจการนักเรียน ผมเห็นพี่หน้าตาน่ารักอยู่คนหนึ่ง เดินเข้ามาหาครู พี่รู้รึป่าว วินาทีแรกที่ผมเห็น มันเหมือนมีอะไรมาปักเข้าที่หน้าอกด้านซ้ายของผมทันที ผมรู้สึกจิตใจไม่ได้อยู่กับเนื้อกับตัวเลย ในสายตาผม มันมองเห็นแค่พี่คนเดียว มีแต่พี่คนเดียวจริงๆ หลังจากวันนั้น ผมก็เริ่มสืบประวัติพี่ ผมต้องลงทุนเลี้ยงข้าวเพื่อนเพื่อที่จะได้ชื่อพี่เลยนะ และในที่สุดผมก็ได้รู้ชื่อพี่ พี่ชื่อลู่ฮาน เป็นนักเรียนม.4/2 ผมจำได้แม่นมากเลยจนผมจำชื่อพี่จนเป็นสูตรวิทย์เลยอะ 55555 แล้วหลังจากนั้นแหละ ผมภาวนาตัวเองอยู่ในใจว่า ขอให้ผมได้เจอพี่ทุกวัน ได้มองพี่ทุกวัน เห็นพี่ยิ้มทุกวัน พอเวลาพี่ยิ้มน่ะ ผมรู้สึกเหมือนหัวใจมันหยุดเต้นไปซะดื้อๆเลยอะ รอยยิ้มพี่อันตรายสำหรับผมมากๆเลยนะ แต่ผมก็อยากที่จะได้เห็นรอยยิ้มพี่ มีอยู่ครั้งหนึ่ง ตอนผมอยู่ม.3 มั้ง ผมเห็นพี่ร้องไห้ ผมรู้สึกเหมือนมีอะไรมากรีดที่หัวใจผมเลย ผมไม่อยากเห็นพี่ร้องไห้เลยจริงๆนะ  ผมอยากเห็นพี่ยิ้ม และในวันนี้ ตอนนี้ผมอยู่ม.4 มันอาจจะเป็น ความรู้สึกที่เหมือนเด็กชอบ เด็กทั่วไปน่ะ ชอบไม่นานก็เบื่อ แต่ผมอยากให้พี่รู้ไว้นะ ความรู้สึกของผม มันไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ ผมไม่ได้ชอบพี่วันสองวัน เดือนสองเดือนแล้วเบื่อ แต่ผมชอบพี่มา 3 ปีแล้วนะ ไม่ใช่ชอบสิ่ รักเลยต่างหาก ผมเคยเก็บพี่ไปฝันอยู่หลายครั้งเลยนะ ผมเคยฝันว่า ผมจะมายืนอยู่ตรงนี้ พี่จะยืนอยู่ตรงข้างหน้าผม และผมก็ได้บอกความในใจกับพี่ไป วันที่ผมเคยฝัน ตอนนี้มันเป็นจริงแล้ว แต่มันน่าเสียดาย ผมน่าจะบอกพี่เร็วกว่านี้ เพราะนี่มันเป็นวันสุดท้ายแล้ว ที่พี่จะได้อยู่โรงเรียนนี้ แต่ผมคิดว่า มันอาจจะไม่ใช่วันสุดท้ายที่เราจะได้เจอกันก็ได้ และสุดท้ายนี้ผมก็อยากจะบอกพี่ว่า ถึงแม้ว่าพี่จะอยู่ห่างไกลจากผม แต่ผมก็คงจะไม่เลิกรักพี่หรอก เพราะพี่น่ะ คือคนสำคัญของผมไปแล้วนะ ผมอยากเห็นพี่ยิ้ม อยากกอดพี่ อยากหยิกแก้มพี่เพราะหมั่นเขี้ยวมานาน  อยากเห็นหน้าพี่ทุกวัน อยากคุยกับพี่มาก และตอนนี้ผมก็รู้สึกผมจะพูดมากเลยล่ะ 555555 เอาเป็นว่า ผมน่ะ…. รักพี่นะ… เซฮุนรักเสี่ยวลู่”

เซฮุนพูดจบ ก็โน้มตัวลงต่ำมา ใกล้หน้าผมเรื่อยๆ และ..

“อีกอย่างนะ ผมอยากหอมแก้มพี่มากเลยรู้ป่าว”

ทำอย่างที่น้องเขาพูดนั่นแหละ..

ตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนมัน.. มันหยุดนิ่งไปหมด คือ ผมไม่อยากจะเชื่อเลย ว่าน้องเขาก็มีความรู้สึกแบบเดียวกับผมด้วย..   

มันเหมือนพรหมลิขิตมากๆ

“มะ มาขโมยหอมแก้มแบบนี้น่ะ รู้แล้วหรอ วะ ว่าพี่รู้สึกยังไง”

“จะไม่รู้ได้ยังไง ผมเห็นพี่แอบมองผมทุกวันนั่นแหละ”

อ่อ..

เห้ย… แปปนะ…

เห้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย น้องเขารู้ด้วยยยยยยย ลู่อยากกรี๊ดดดดดดดดด

“ระ รู้ได้ไงน่ะ”

“เพื่อนของผมเขาบอกมา และผมก็สังเกตเห็นบ้าง ผมชอบมากเลยนะ ตอนหน้าพี่แดงน่ะ”

น้องพูดแล้วก็ชี้นิ้วมาที่แก้มผม ผมอยากจะระเบิดตัวตายตอนนี้มากเลย… ช่วยผมด้วยย เด็กคนนี้แกล้งผม T//T

“บะ บ้า นายมันบ้า”

“บ้าแล้วพี่ชอบป่าวล่ะ”

“แล้วถ้าไม่ชอบ จะอะ..แอบมองมาตั้ง 3 ปีหรอ”

ผมพูดจบเซฮุนเขาก็ดึงผมไปกอดเฉยเลย อึ้งสิ่ครับ ท่านผู้ชม..

“ขอบคุณนะครับ เสี่ยวลู่ ผมรักเสี่ยวลู่นะ”

พูดอีกแล้ว นี่กะจะทำให้ผมเขินตายไปเลยใช่ไหมเนี่ย…

“พูดอยู่นั่นแหละ รู้แล้ว”

“ก็ผมอยากพูด อยากพูดให้พี่ฟังทุกวัน รักเสี่ยวลู่ รักเสี่ยวลู่ รักเสี่ยวลู่ ….. ”

“อ๊ากกก พอแล้วๆๆๆๆ เขินเป็นนะเว้ย”

ผมรีบเอามืออุดปากเซฮุนทันที พูดอยู่นั่นแหละ หน้าผมแดงไปไหนต่อไหนแล้วว

“เสี่ยวลู่บอกรักผมมั่งดิ่”

ไอ่บ้า พูดตรงเกินไปป้ะ -///-

แต่เดี๋ยวนะ..

“เดี๋ยวนะ ไปเอาเสี่ยวลู่มาจากไหนเนี่ย”

“ก็พี่ตัวเล็ก ผมเลยเรียกว่าเสี่ยวลู่ไง น่ารักดี นะๆ พี่บอกรักผมหน่อย”

เหตุผลแค่นี้..

เออพอได้ เด็กบ้าเอ๊ย -///-

“พี่รักเซฮุน”

ผมพูดออกไป เอาให้ได้ยินกันแค่สองคน แต่ดูเหมือนคนที่ฟังจะเริ่มกวนผมซะและ

“อะไรนะพี่ ไม่ได้ยินเลย”

“พี่รักเซฮุน”

ผมเลยเพิ่มเข้าดังขึ้น แต่ดูเหมือนคนตรงหน้าก็ยังไม่เลิกกวนอีก ไม่อยากจะคิดว่าคนที่ผมชอบมาตลอด 3 ปี จะเป็นเด็กที่กวนได้ขนาดนี้ -.-

“อะไรนะพี่ อีกทีๆ”

“เสี่ยวลู่รักเซฮุนเว้ยยยยยย ได้ยินยังงงงงงงง”

คราวนี้ผมตะโกนกรอกหูเซฮุนเลย ไม่ได้ยินให้มันรู้ไปสิ่ เล่นดีนัก เจอแบบนี้ซะบ้าง

“โอยยย ได้ยินแล้วครับ แก้วหูจะแตกแล้วเนี่ย”

“ก็อยากแกล้งพี่หนิ โดนแบบนี้แหละ”

“งั้นผมคงต้องเอาคืนแล้วล่ะมั้ง”

เหมือนผมจะรู้สึกช้าไป เซฮุนจับตัวผมเข้าไปกอด กอดแบบจากด้านหลังอ่า แบคฮักอะ

แต่คือ ผมก็..

คือแบบว่า ผมก็เขินเป็นนะ ไอ่เด็กบ้านี่ไม่เขินเลยหรอวะเนี่ยย

“ไปอยู่มหาลัยก็คิดถึงกันด้วย เดี๋ยวจะโทรไปหาตอนเช้าทุกวันเลย ตอนกลางคืนก็สไกป์ด้วยนะ”

“เดี๋ยวนะๆ ที่บอกมาอะ มียัง เบอร์กับสไกป์อะ มีของพี่ด้วยเหรอะ”

“แหมะ ไม่มีอะ ก็เดี๋ยวขอไงอิอิ”

อยู่ดีๆเซฮุนก็มาขโมยหอมแก้มผมอีกแล้ว โว้ยยยย ไอ่แด็กบ้า ผมคิดถูกป่าวเนี่ย มาชอบเด็กฉวยโอกาสแบบนี้ - -

“เป็นแฟนกันนะเสี่ยวลู่”

“แล้วที่ทำอยู่เมื่อกี้ มันยังไม่เป็นอีกเหรอะ - -“

“ก็นะ 55555555 รักเสี่ยวลู่จังเลย”

“รักเหมือนกันนั่นแหละ”

“เสี่ยวลู่น่ารักที่สุดเลยยย อยากเอากลับไปกอดที่บ้านจัง”

“จะบ้าเหรอะ คนนะไม่ใช่ตุ๊กตา - -“

ในระหว่างที่ผมคุยเล่นกับเซฮุน ผมก็ฉุดคิดขึ้นมาได้…

“ชิบหายยยยยย”

ผมตะโกนเสียงดัง จนเซฮุนตกใจ ใครได้ยินก็ต้องตกใจหมดแหละ = =

“เป็นอะไรเสี่ยวลู่”

“อะ อะ เอ่อ มะ ไม่มีอะไร แค่ลืมทำอะไรบางอย่าง แต่ช่างมันเถอะ มันผ่านมาแล้ว”

ชาบูชิลูกแม่ ไว้เจอกันวันอื่นนะลูก ฮือออออออออออ T____T

“ทำไมทำหน้าเหมือนเด็กจะร้องไห้อย่างเงี้ย มีไรป่าวเนี่ย”

“ไม่มีๆ ช่างมันเถอะ แค่คิดถึงของกินอะ”

“กินเก่งงี้ไม่กลัวอ้วนหรออ”

“ย๊า อย่ามาพูดคำว่าอ้วนนะ โกรธจริงด้วย -3-“

“อ่าๆ ไม่พูดแล้วๆ 5555 เอางี้ เดี๋ยววันพรุ่งนี้ปิดเทอมแล้ว ผมพาไปชาบูชิโอเคป้ะ”

ผมตาลุกวาวขึ้นมาทันที หลายคนคงมองว่าเหมือนเป็นเด็กที่ได้ของเล่นล่ะ 55555

“เอาๆๆๆ เซฮุนน่ารักที่สุดเลย”

“รางวัล” แล้วเซฮุนก็ทำแก้มพองลมแล้วชี้มาที่แก้มของตัวเอง ให้สักครั้งคงไม่เป็นไรมั้ง

.

.

.

มั้ง…

หลังจากที่ผมเอ่อ หอมแก้มไป เซฮุนก็ฉวยโอกาสหอมแก้มผมอีกครั้ง แล้วก็เอาแต่กอดผม จนตัวผมจะแตกคาตัวเขาแล้วเนี่ย… เป็นเด็กฉวยโอกาสที่สุด

แต่

.

.

.

มันก็มีความสุขนะ..

อย่างที่แบคบอกผม บอกเขาไปตอนนี้ดีที่สุด เพราะเราอาจจะไมได้เจอกันอีกก็เป็นได้ ความรักเราไม่มีทางแน่นอนหรอก แค่เราทำวันนี้ให้ดีที่สุดก็พอ ให้ความรักกับเขาเหมือนเดิมหรือเพิ่มมากขึ้นทุกๆวันก็เพียงพอแล้ว…

cinna mon