คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #52 : ตอนเช้า ห้องวายุ
นาโอยะลืมตาขึ้นมา เมื่อเขารู้สึกว่ามีอะไรหนักๆทับอยู่บนตัวเขา
นัยต์ตาสีเงินพยายามปรับสายตา เพราะแสงแดดที่ส่องเข้ามาห้อง
เมื่อปรับได้แล้ว ก็เห็นคำตอบ ไอ้ที่หนักๆ เนี่ย แขนใครวะ แถมเขายังดึงไม่ขึ้นอีก(ไม่ใช่ไม่ขึ้นหรอก แต่มันขึ้นแค่ 2 เซ็นต์ต่างหาก เลยเป็นยกไม่ขึ้นแทนล่ะกันน่า)
เลยต้องหันไปหาเจ้าของแขน เพื่อปลุก(ด้วยการถีบ)ในแบบฉบับของเขาซะหน่อย แต่เมื่อเจอเจ้าของแขน ก็ต้องชะงักทันที
“....”
..ลืมไปสนิทเลย เมื่อคืนนอนกับไอ้บ้านี่ นี่หว่า แถมเจ้าบ้านี่ ก็ยังไม่ใส่เสื้ออีก..อ๊ากกกกกกกกกก เขาเผลอตัวไปได้ไง
“อืม...”ในขณะที่นาโอยะคิดอยู่นั้น อีกคนก็ดึงเขา เข้ามากอดซะอย่างนั้น
..ไม่ใช่หมอนข้างนะเฟ้ย.นาโอยะคิด
...ทำไงดี ถึงจะรอดออกไปได้เนี่ย ขืนทำอะไรไม่คิด ไม่หวังโดนหมอนี่ จะ จูบอีกแหง -////- (คิดเอง หน้าก็แดงเองซะงั้น)
ในระหว่างที่กำลังคิดหาทางหนีอยู่นั้น ในสมองก็มีอีกความคิดหนึ่งขึ้นมาแทรก
...เจ้าหมอนี่ หน้าตาก็ดีหรอก แต่นิสัยห่วยชะมัด ชอบมัดมือชกอีกต่างหาก ไม่รู้ทำไม ถึงมีแฟนคลับเยอะนัก แต่ก็คงไม่แปลกเท่าไร เพราะผู้หญิงสมัยนี้ คงมองผู้ชายแค่หล่อ หรือไม่หล่อล่ะมั้ง ถ้าหล่อคงกินได้หมด
(ข้าว : เอ่อ นาโอยะ ความคิดนายอันตรายไปมั้ย)
...หน้าตาดี สูง ผิวก็ขาว แถมหุ่นก็ยัง..(-///-)สมส่วนขนาดนี้ ไม่เหมือนเขาเลย ทั้งที่ก็โดนจับฝึกเป็นนักฆ่าแท้ๆ แต่ทำไมเขาถึงหุ่นแบบนี้นะ อิจฉาโว้ย...เฮ้ย!!! ...นี่เขาคิดอะไรอยู่เนี่ย มันต้องรีบหาทางหนีไปจากหมอนี่สิ..คิดอะไรบ้าๆ......นาโอยะส่ายหัวไล่ความคิดตัวเองออกไป
ก่อนจะตั้งท่า...
ยันเท้าขึ้นมาข้างหนึ่ง แตะที่ต้นขาอีกคน มือก็แตะที่หน้าอกอีกฝ่าย ทั้งที่อีกคนไม่ได้ใส่เสื้อ
ก่อนที่จะยันอีกฝ่ายออกไป ก็มีเสียงดังมากจากหัวเตียง
“ดีจ้า ทุกท่าน ตอนนี้ได้เวลาอาหารเช้าแล้ว มารวมตัวกันได้แล้ว”เสียงของรีบอร์น ทำเอานาโอยะสะดุ้ง เสียจังหวะในการยันอีกฝ่ายออกไป แล้วหันไปมองอีกคนที่ยังไม่รู้สึกตัว
...ขี้เซาชะมัด แค่นี้ไม่ทำให้ตื่นสินะ...ด้าย เดี๋ยวเขาจัดให้เอง โทษฐานที่บังอาจมาแตะเขาโดยไม่ได้รับอนุญาต....
นาโอยะตั้งท่าอีกครั้ง
นับถอยหลังในใจ
.....3
...2
..1
0
พลั่ก!!!
นาโอยะจัดการถีบอีกคนด้วยแรงทั้งหมดที่มี ตกลงไปกลิ้งกับพื้นทันที
นาโอยะยิ้มสะใจ แต่ก็ต้องแปลกใจตามมาติดๆ ไม่เห็นมีเสียงหรืออาการตามมาเลยแฮะ นิ่งมากไปมั้ย
ความอยากรู้ ทำให้เขาต้องคลานมาใกล้ริมเตียง เหลือบมองดู
“ยังไม่ตื่นเรอะ !!!”นาโอยะร้องอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง ก่อนจะรีบปิดปาก เมื่อเห็นว่าเสียงดังไป
แต่อีกฝ่ายก็ยังไม่มีปฎิกิริยาอะไร ทำให้เขาโล่งอก พลางคิดไปว่า ปล่อยไว้อย่างนี้แหละ ไปอาบน้ำดีกว่า
เมื่อนาโอยะจะลุกขึ้นจากเตียง ก็โดนแรงมหาศาลฉุดให้ลงมานอนกับพื้น
“อะ...ไร..”นาโอยะ พูดอย่างมึนงง เมื่อเจอเรื่องไม่คาดคิด
“ถีบคนอื่นตกเตียง แล้วยังมีหน้า จะหนีไปเฉยๆอีกเหรอ”โกคุเทระถามเสียงเหี้ยม
ทำเอานาโอยะกลืนน้ำลายหน่อยๆ แล้วเงยหน้ามองคนที่กำลังคร่อมเขาอยู่
ทำไมอยู่ๆดี เขาขนลุกล่ะ -*-ไม่อยากยอมรับแต่ว่า น่ากลัวชะมัด
“ปะ เปล่านะ ชั้นไม่ได้ตั้งใจถีบนายตกเตียง”
“นั้นไม่ได้ตั้งใจเหรอ”คนข้างบนถามเสียงเย็น
“เออสิ ชั้นช่วยนายต่างหาก”
“ช่วย ช่วยจากอะไร”
“ช่วยจาก...”นาโอยะคิดมุกไม่ทันเลยเงียบไป
“จากอะไร”โกคุเทระคาดคั้นต่อ
ยังไม่ทันที่จะได้คำตอบ เสียงกระจกแตก กับเสียงปืน ก็ดังแทรกเขามาในบทสนทนา
โกคุเทระรีบหมอบลงให้ชิดพื้นที่สุด(ทับนาโอยะนั้นแหละ) รอจนเสียงปืนเงียบไป แล้วโพล่หน้าขึ้นมาจากขอบเตียง
โกคุเทระหันมามองนาโอยะ ที่เขายังกดอีกฝ่ายให้อยู่นิ่งๆอยู่
“ช่วยจากห่ากระสุนเมื่อกี้น่ะเหรอ”เขาถาม
“เออ อุตสาช่วยแล้ว ยังต้องมาเจอแบบนี้อีก มันทำคุณบูชาโทษชัดๆ”นาโอยะร่ายยาวเหยียด
“.......”โกคุเทระมองอย่างพิจารณา ก่อนจะปล่อยคนที่โดนกดอยู่ แล้วลุกขึ้นมานั่งบนขอบเตียง
“เออ ขอโทษล่ะกัน นายไปอาบน้ำก่อน ไป๊ จะได้ลงไปข้างล่าง”โกคุเทระบอก
ซึ่งนาโอยะยินดีทำอย่างนั้นมาก
พยายามทำตัวให้เป็นปกติ แล้วเดินเข้าห้องน้ำไป
เฮ้อ...ค่อยยังชั่ว ที่กระสุนพวกนั้นช่วยชีวิตไว้ ไม่งั้น เขาต้องศพไม่สวยแหง...
นาโอยะคิดได้แค่นั้นก่อนจะอาบน้ำไป เมื่อเสร็จแล้ว เขาก็ยังต้องรอร่างสูงให้อาบน้ำเสร็จก่อนอีก เพราะโดนอีกคนขู่ไว้ ว่าจะไม่รอด(รอดในความคิดไหน เชิญจิ้นกันตามสบาย แต่ข้าวรู้ว่าทุกท่านต้องคิดเหมือนกันแหง) เลยต้องรออย่างเสียไม่ได้ ก่อนจะลงไปข้างล่างพร้อมอีกคน
- - - - - - - - - - - - - - - - -
มาอัพให้แล้วนะ เซอวิชให้พิเศษสองตอนรวด แทนคำขอโทษที่หายไปนาย
ห้องที่เหลือ ก็รอหน่อยนะ อีกไม่นานมันจะตามมาติดๆ
ไปก่อนน้า..คร้าบ....
ความคิดเห็น