ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Fic reborn (Yaoi)

    ลำดับตอนที่ #51 : ตอนเช้า ห้องอรุณ

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 1.34K
      10
      24 ก.ค. 56


    ติ๊ด...ติ๊ด...ติ๊ด...ติ๊ด...ติ๊.

     

    เสียงนาฬิกาที่ดังขึ้นมาในตอนเช้าทำให้เรียวรู้สึกตัวขึ้นมา มือบางควานหาตัวต้นเสียง และปิดมันลง แล้วลุกขึ้นนั่งบนเตียงช้าๆ

     

    มองไปรอบๆห้อง แล้วสะดุ้งเฮือก เมื่อมันไม่ใช่ห้องเขา ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่า เขาลี้ภัยมาอยู่คฤหาสน์วองโกเล่นี่นา เมื่อคิดจบ ก็มองไปรอบๆห้องอีกครั้ง เพื่อหาเพื่อนร่วมห้อง(ข้าว : ไม่ใช่คู่หมั้นเหรอ)

     

    ไม่อยู่แฮะ ไปไหนแต่เช้าเนี่ย เพิ่ง 7 โมงอยู่เลย

     

    เรียวลุกขึ้นจากเตียง พับผ้าห่มเรียบร้อย แล้วเดินไปเปิดม่านให้สุด ให้แสงแดดลอดผ่านเข้ามา และเปิดประตูออกไป

     

    ...อากาศดีจริงๆเลย พอเห็นแบบนี้แล้วที่นี้ก็น่าอยู่เหมือนกัน ถ้าไม่นับไอ้พวกเกมส์อันตรายที่เล่นกันเมื่อวานนี้น่ะนะ เรียวคิดอยู่เงียบ แล้วก็ต้องสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียง

     

    “อ๊ากกก ปราสาทแห่งนี้มีอาถรรพ์ คนที่อยู่ อยู่ดีๆก็หายตัวไปได้ ต้องเป็นคำสาปอย่างสุดหูรูด”

     

    “เอ่อ คุณเรียวเฮ ผมอยู่นี่ครับ”เรียวเดินเข้าไปในห้อง พร้อมกับเรียก

     

    “อ้าว ตื่นแล้วเหรอเรียว”เรียวเฮหันมามอง แล้วเดินเข้ามาหาเรียวที่ยืนตรงหน้าต่าง

     

    “ครับ”

     

    “เฮ้อ... ถ้าว่าที่นี้มีอาถรรพ์ซะแล้ว ยังน่ากลัวไม่เปลี่ยน อยากให้มันเป็นความฝันอย่างสุดหูรูด!!!”เรียวเฮตะโกนอย่างดัง ทำเอาเรียวต้องรีบผิดปากเรียวเฮไว้ เพราะกลัวจะรบกวนคนอื่น

     

     

    (ข้าว : หึหึ พวกท่านหารู้ไม่ว่า ต่อให้เรียวเฮตะโกนคอแทบแตก คนอื่นก็ไม่มีทางได้ยิน เพราะรีบอร์นสั่งให้ห้องนอนแต่ละห้องเป็นห้องเก็บเสียง โดยเฉพาะห้องอรุณที่ต้องทำเป็นพิเศษ เพราะอะไรคงไม่ต้องให้ตอบ เมื่อดูจากคนที่มาอยู่ห้องนี้)

     

    “พอแล้วครับ คุณเรียวเฮ นี่ยังเช้าอยู่เลย เดี๋ยวมันจะไปปลุกคนอื่นนะครับ”เรียวปราม

     

    “เอ่อ โทษที โทษที ว่าแต่ ไม่เป็นไรแล้วใช่มั้ย ยังเจ็บ หรือ ปวดตรงไหนบ้างรึเปล่า”ร่างสูงถาม พลางมองดูรอบๆตัวอีกคน

     

    “อืม...”เรียวลองมองดูตัวเอง เงียบไปนิดหนึ่ง ก่อนจะบอก “ไม่เป็นไรแล้ว ปกติดีทุกอย่าง”

     

    “งั้นก็ค่อยยังชั่ว ไปอาบน้ำมั้ย”เรียวเฮถาม

     

    คนตรงหน้าก็แค่พยักหน้า เดินไปหยิบเสื้อ แล้วเดินเข้าห้องน้ำไป

     

    แล้วเรียวเฮ ก็ซ้อมชกมวยรอไปพลางๆ

     

     

    จนกระทั่งเรียวอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ

     

    “ว่าไปแล้ว คุณเรียวเฮตื่นเช้าจังนะครับ”เรียวถาม เมื่อเขาเอาเสื้อผ้ามาเก็บ

     

    “อ้อ มันติดเป็นนิสัยน่ะ นิสัยของพวกนักกีฬา ที่ตื่นมาซ้อมตอนเช้าไง”เรียวเฮตอบ

     

    “อ๋อ อย่างนี้นี่เอง”

     

    “ว่าแต่นายก็ตื่นเช้านะ เรียว”

     

    “ครับ ปกติแล้วผมเป็นคนทำอาหารเช้าน่ะครับ เลยตื่นเร็ว”เรียวหันไปตอบด้วยรอยยิ้ม

     

    “งั้นเราก็ลงไปข้างล่างกันเถอะ”เรียวเฮชวน ซึ่งเรียวก็พยักหน้าแล้วเดินตามเรียวเฮออกไป

     

    ตอนที่ปิดประตูห้องนั้น เรียวก็ชะงักไปทำให้เรียวเฮต้องหันมาถาม

     

    “มีอะไรเหรอ”

     

    “เหมือนได้ยินเสียงคนน่ะครับ”เรียวตอบ

     

    “ไม่เห็นได้ยินเลย”เรียวเฮตอบ เมื่อเขาลองเหงี่ยหูฟังดู

     

    “สงสัยผมจะคิดไปเอง”เรียวตอบแบบนั้นไป แต่ก็ต้องสะดุ้งอีก เมื่อได้ยินเสียงปืนดังลั่นมาจากในห้อง

     

    ด้วยสัญชาตญาณของเรียว เขารีบดึงเรียวมากอดไว้แน่นทันที หูนั้นก็ฟังเสียงไปด้วย เพื่อระวังภัย

     

    .............

    .......

    ..

     

    ไม่นานเสียงนั้นก็เงียบลง เรียวเฮดันเรียวไปอยู่ข้างหลัง แล้วค่อยๆเปิดประตูห้องดู

     

    เรียวก็ชะโงกหน้าเข้ามาดูด้วย เมื่อไม่เห็นสิ่งผิดปกติ ทั้งสองจึงเดินเข้าห้องมา

     

    แล้วก็พบ รองร่อยกระสุน กับเศษกระจก จากหน้าต่างที่แตกละเอียด

     

    “หรือว่า พวกที่ตามล่าพวกเรา มันจะบุกเข้ามาที่นี้น่ะ”เรียวถาม พลางมองไปรอบๆ

     

    “คงไม่หรอกมั้ง”เรียวเฮตอบ แต่ตัวเขาเองก็ยังไม่มั่นใจเท่าไร

     

    “แต่มีคนหนึ่งที่รู้คำตอบอย่างแน่นอน สุดหูรูด”

     

    มาอีกล่ะไอ้คำนี่ เรียวคิดอย่างปลงๆหน่อย แต่ด้วยความอยากรู้ก็เลยถามออกไป

     

    “ใครเหรอ”

     

    “ก็พระอาจารย์แปร๋น แปร๋นไง ไปข้างล่างเถอะ”คำตอบของเรียวเฮ ทำเอาเรียวแทบทรุด แต่เขาก็ตกลง เดินออกจากห้อง ไปด้านล่าง เพื่อหาคำตอบ


    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×