คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : อีกทางหนึ่ง
ฮิบาริที่ทิ้งฮิคารุไว้คนเดียวก่อนที่ตัวเองจะหนีมาอาบน้ำอย่างสบายใจ
อีกด้านหนึ่ง (บ้านของคาสึกิ)
ย้อนกลับไปเมื่อประมาณ 3 – 4 ชั่วโมงก่อน
หลังจากที่อาจารย์บอกว่าไม่มีเรียนพวกเขาก็กลับมาที่บ้าน แต่เพราะแวะกันไปคนละทาง เลยกลับไม่พร้อมกันซะนี่
คนที่กลับมาคนแรก คือ โทโมกิ เขาไม่ได้ไปแวะที่ไหน แค่ดูพวกฮิบาริตีกันจบก็กลับบ้าน
คนที่ 2 คือ คาลึกิ เขาไปแวะที่ร้านหนังสือมา เลยกลับช้า
คนต่อมา คือ ฮิคารุกับนาโอยะ แต่เมื่อพวกเขาสองคนมาถึงบ้านก็ออกไปเดินเล่นต่อ บอกว่าไม่มีอะไรทำ
แล้วก็ ยูกิกับเรียวที่ออกไปซื้อของมาทำข้าวเย็น
แล้วเรียวกับคาสึกิก็ช่วยกนทำอาหารเย็น
“นี่ พี่โทโมกิ พี่เขายังไม่กลับมาอีกเหรอ”ยูกิถามโทโมกิที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ไม่ห่าง
“อืม ยังไม่เห็นกลับมาเลย”โทโมกิ เงยหน้าจากหนังสือ
แล้วก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขัดจังหวะ ยูกิเลยลุกขึ้นไปรับ เมื่อกี้เขาเหลือบไปเห็นว่า ตอนนี้ฝนตกแล้ว วันนี้พายุเข้า แล้วพี่ยูคิไปไหนละเนี่ย
“ครับ บ้านมินามิครับ”ยูกิรับสาย
“ยูกิ พี่เอง”ปลายสายอีกฝั่งตอบกลับมา
“พี่เหรอ ไปทำอะไรอยู่ที่ไหนเนี่ย ทำไมยังไม่กลับบ้านอีก”ยูกิถาม
“ก็พายุมันเข้านี่ วันนี้ไม่กลับบ้านหรอก”
“เอ๋ ไม่กลับบ้านเหรอ พี่พูดเล่นรึเปล่าเนี่ย”
“ก็ฝนมันตกซะขนาดนี้ จะกลับได้ไงเล่า”
“เดี๋ยวสิ แล้วพี่จะนอนไหน แล้วนี่อยู่ไหน”
“บ้านเพื่อน ลองถามคาซึกิดูก็ได้ หมอนั้นก็รู้จัก ชื่อยามาโมโตะ ทาเคชิ”
“งั้นเหรอ โอเคครับผม”
“แล้วพรุ่งนี้จะรีบกลับ”
“ทราบแล้วครับผม แล้วระวังอย่าโดนเขากดล่ะ บ๊ายบายพี่”
“เฮ้ย เดี๋ยวสิ ไอ้น้องบ้า”
เขาได้ยินเสียงพี่เขาโวยวาย แต่ยูกิไม่สนใจ วางสายไปเลย
“ใครโทรมาน่ะ ยูกิ”เรียวถาม
“พี่น่ะ โทรมาบอกว่าวันนี้ไม่กลับบ้าน”ยูกิตอบ
“ไม่กลับเหรอ แล้วตอนนี้เขาอยู่ไหนล่ะ”โทโมกิถามต่อ
“พี่บอกว่า อยู่บ้านคนชื่อ ยามา..ยามาโมอะไรเนี่ยละ”
กรรม พูดอย่างนี้แล้วจะรู้เรื่องมั้ย(นี่คือความคิดของทั้ง 3 คนที่ฟังอยู่)
“พี่เขาบอกว่า พี่คาสึกิก็รู้จัก”ยูกิหันไปคุยกับคาสึกิ
“ชั้นก็รู้จักเหรอ อืม...ยามา ยามาโมโตะ ทาเคชิน่ะเหรอ”คาสึกิพูดหลังจากที่นึกออก
“ใช่ใช่ ชื่อนี้แหละ”
“เฮ้ คาสึกิ ไว้ใจได้รึเปล่า”โทโมกิถาม
“ดูจากหน้าตา คิดว่าคงไม่ใช่คนน่ากลัวหรอก แต่ชั้นว่าหมอนั้นดูเจ้าเล่ห์ยังไงไม่รู้”คาสึกิตอบ
“อืม แล้วฮิคารุกับนาโอยะ เมื่อไรจะกลับเนี่ย พายุแรงขึ้นทุกทีแล้วนะ”เรียวเอ่ยบ้าง(หลังเงียบมานาน)
แต่ยังไม่ทันที่จะมีคนพูอะไรต่อ เสียงเปิดประตูก็ดังขัดขึ้นมา
คนที่เข้ามา คือนาโอยะ
“นาโอยะ ไปทำอะไรมา ทำไมมีแผลล่ะ”เรียวรีบวิ่งเข้าไปดูทันที
“ฮิคารุ ฮิคารุกลับมายัง”นาโอยะที่อยู่ในสภาพตัวเปียกเพราะวิ่งตากฝนกลับมา
“ยังเลย แล้วนี่นายไปทำอะไรมาเนี่ย”คาสึกิตอบ
แล้วเรียวก็พานาโอยะมานั่งที่เก้าอี้ ยูกิไปเอาอุปกรณ์ทำแผลมา
“ไปตีกับคนอื่นมาอีกล่ะสิ เมื่อไรจะเลิกไปมีเรื่องกันคนอื่นซะที”โทโมกิถาม
“พวกชั้นไม่ได้เริ่มนะ แถมพวกนั้นยังโกงพวกเราอีกต่างหาก”นาโอยะเถียง
“โกง”ยูกิทวน
“ใช่ นอกจากมีอาวุธแล้ว พวกก็มากกว่า แถมยังรุมอีก น่าเจ็บใจชะมัด โอ้ย..เจ็บเบาหน่อยสิเรียว”นาโอยะร้อง
“แล้วออกไปกับฮิคารุไม่ใช่เหรอ หมอนั้นเป็นไงบ้าง”โทโมกิถาม
“สภาพก็คล้ายกับชั้นนี่ล่ะ”
“ทำไมไม่กลับมาพร้อมกัน”คาสึกิถาม
“โทษที พวกนั้นรุมเยอะ เราสู้ไม่ไหว ไม่ได้เอาอาวุธไปด้วย ก็เราแค่กะไปเดินเล่นนี้ เราก็เลย หนีไปคนละทาง พอดีพายุเข้าอีกต่างหาก ซวยชะมัด”นาโอยะบ่น
“แล้วพี่ฮิคารุจะเป็นไรมั้ยเนี่ย”ยูกิบ่นเบาๆคนเดียว
และก่อนที่จะมีใครพูดอะไรอีก
โทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาอีก ยูกิเป็นคนที่เดินไปรับ เพราะอยู่ใกล้ที่สุด
“บ้านมินามิครับ”
“ยูกิ ชั้นฮิคารุนะ”ปลายสายตอบมา
“ว่าไงฮิคารุ อยู่ไหนเนี่ย นาโอยะเป็นห่วงนายมากนะ กลัวนายหนีพวกนั้นไม่พ้นน่ะ”
“ไม่เป็นไรหรอก หนีพ้นแล้ว แค่จะโทรมาบอกว่า พายุมันเข้า กลับบ้านไม่ได้นะ”
“แปลว่า ฮิคารุก็ไม่กลับบ้านสินะ”
“หมายความว่าไง”
“ก็ พี่ยูคิ โทรศัพท์มาซักพักล่ะ ว่าจะไม่กลับบ้านจะค้างบ้านเพื่อน ยังภาวนาอยู่เลยว่าจะโดนเขากดรึเปล่า”
ยูกิพูดอย่างสนุกเมื่อคิดถึงพี่
“บ้าน่า ยูคิไม่มีทางโดนหรอกน่ะ แค่นี้นะยูกิ”
“คร้าบคร้าบ นายก็อีกคน อย่าโดนเขากดล่ะ ว่าแต่อยู่บ้านใคร”ยูกิถามอีก
“ฮิบาริ เคียวยะ”เมื่ออีกฝั่งพูดจบ ก็ตัดสายไปทิ้งให้ยูกิยืนอึ้ง
“เฮ้ ยูกิ ฮิคารุโทรมาว่าไง”นาโอยะถาม
แต่คนโดนถามก็ไม่ตอบ ทำเอาโทโมกิต้องลุกจากที่ เอาหนังสือตีหัวเบาๆเป็นการเรียกสติ
“ได้ยินที่ถามมั้ยเนี่ย”โทโมกิถาม
“เมื่อกี้ถามว่าไงนะ”ยูกิได้สติแล้ว
“ชั้นถามว่า ฮิคารุโทรมาว่าไง”นาโอยะถามซ้ำ
“โทรมาบอกว่าวันนี้ไม่กลับบ้าน แต่ไม่ต้องห่วงหนีพวกนั้นพ้นแล้ว”ยูกิตอบ
“ค่อยยังชั่ว”ทั้งหมดพูดออกมาอย่างน้อยฮิคารุก็ไม่โดนตื้บหรือโดนทิ้งอยู่แถวไหนแล้วล่ะ
“แล้วตอนนี้หมอนั้นอยู่ไหน”เรียวถาม
“บ้านฮิบาริ เคียวยะ”ยูกิตอบ ทำเอาคนทั้งหมดอึ้ง
“ไปอยู่ที่นั่นได้ไง”ทั้งหมดตะโกนถามพร้อมกัน
“ไม่รู้สิ เขาไม่ได้บอกนี่ จะถามก็โดนตัดสายไปเลย”ยูกิตอบ
“จริงสิ เมื่อกี้ชั้นได้ยินว่า ยูคิก็ไม่กลับบ้านเหรอ”นาโอยะถามคาสึกิ
“อือ ติดพายุเหมือนกัน อยู่ที่บ้านของเพื่อนร่วมห้องน่ะ”คาสึกิตอบ
แล้วพวกเขาก็นั่งกันเงียบๆอยู่นาน
“พวกนั้น ไม่เป็นไรหรอก ไปกินข้าวกันเถอะ พวกนั้นคงดูแลตัวเองได้”โทโมกิสรุปแล้วลากคนอื่นไปกินข้าว ที่ตั้งอยู่บนโต๊ะแล้ว
ในระหว่างนั้นพวกเขาก็ภาวนาไว้ว่า อย่าให้เพื่อนทั้ง สองของพวกเขา โดนใครกดเลยนะ(มีปัญหาเครื่องหน้าตา ต้องทำใจ : คนแต่ง)
กลับมาที่เดิม บ้านฮิบาริ
หลังจากที่ฮิคารุรอจนฮิบาริอาบน้ำเสร็จ เขาก็เข้าไปอาบต่อ โดยขอยืมเสื้อจากฮิบาริ แต่ชุดนั้นเป็นชุดยูกาตะ (ฮิซังชอบญี่ปุ่น ชุดนอนเลยเป็นอย่างนั้น)
จนฮิคารุอาบเสร็จก็สวมชุดเดินออกมา
“บ้านชั้นมีห้องนอนเดียว เพราะงั้นนายต้องเลือกเอา ว่าจะนอนบนเตียงกับชั้น รึจะนอนพื้น”ฮิบาริถามฮิคารุ
“เอ่อ..”ฮิคารุกำลังพิจารณาว่าจะเอาไงดี ทำไมมันดูไม่น่าปลอดภัยเลยอ่ะ
“ว่าไง”ฮิบาริถามซ้ำ
“นอนพื้นดีกว่า ไม่อยากรบกวนนายน่ะ”ฮิคารุตอบ ส่วนฮิบาริเมื่อได้รับคำตอบ ก็เดินออกไปจากห้อง ตรงไปที่ห้องนอน
แล้วฮิคารุก็เดินตามมา ฮิบาริเอาฟูกออกมาวางบนพื้น แล้วทำท่าจะนอนเลย ฮิคารุเลยออกปากถาม
“นี่ นายไม่ต้องเช็คบ้าน ล็อกบ้านเลยเหรอ ไม่กลัวรึไง”
“หึ..นายคิดว่าจะมีใครกล้าบุกเข้ามาที่นี้รึเปล่าล่ะ”ฮิบาริหันกลับมาตอบ ทำเอาฮิคารุเริ่มคิดทวน อืม...คงไม่มีใครเข้ากล้ามาเฉียดหมอนี่หรอกมั้ง ไม่งั้นตายแหงๆ
หลังจากที่คิดได้เขาก็เดินเข้าห้องมา ปิดประตูเดินมาหยิบฟูก แต่สายเชือกที่รัดเสื้อยูกาตะไว้ก็หลุด
“อ๋า โธ่เอ้ย หลุดอีกแล้ว ทำไมมันใส่ยากจังฟะ”ฮิคารุบ่น เขาไม่ชอบใส่ชุดอย่างนี้ มันยุ่งยาก ปกติเลยจะให้คาสึกิช่วยใส่ซะมากกว่า ฮิคารุพยายามมัดเชือกให้อยู่ แต่แค่ขยับนิดหน่อยมันก็หลุดแล้ว
ฮิบาริเลยตัดความรำคาญเดินเข้าไปผูกให้เองซะเลย
“นะ..นายจะอะไรน่ะ”ฮิคารุร้องอย่างตกใจ เมื่อฮิบาริเดินมาฉวยผ้าในมือไป แล้วโอบตัวเขาไว้เอาผ้ามามัดแทนเขา
“เห็นแล้ว รำคาญ แค่นี้ผูกเองก็ไม่เป็น เป็นคนญี่ปุ่นซะเปล่า”ฮิบาริกัด
“ปกติชั้นให้เพื่อนทำให้นี่นา”ฮิคารุเถียงกลับ
ส่วนฮิบาริก็ไม่ตอบ
“นี่ นายจะบอกชั้นหน่อยไม่ได้เหรอ เรื่องแหวนน่ะ”ฮิคารุยังไม่เลิกถาม
ฮิบาริที่ผูกผ้าให้เสร็จแล้ว เงยหน้าขึ้นมา แต่ยังไม่ปล่อยจากกอด
“ไม่ ชั้นบอกแล้วไง ชั้นจะบอกนายก็ได้ ถ้านายยอมเป็นของชั้น”
“งั้นก็ไม่ต้องแล้ว”ฮิคารุพยายามดันฮิบาริออก แต่ไม่ได้ผล
“ชั้นเปลี่ยนใจแล้ว ให้นายนอนบนเตียงนี่ล่ะ ง่ายดี ไม่ต้องปูที่นอนด้วย”ฮิบาริสรุป
“ไหงงั้นล่ะ ไม่เอานะ ชั้นจะนอนพื้น”ฮิคารุเริ่มโวยวาย
แต่ฮิบาริก็ไม่สนใจ จัดการโยนฮิคารุลงบนเตียงปิดไฟ แล้วเปิดไฟตรงหัวเตียงแทน
“ขอบอกไว้ก่อน ชั้นมันตื่นง่ายมาก ถ้านายทำเสียง แล้วทำให้ชั้นตื่นล่ะก็ โดนลงโทษแน่”ฮิบาริขู่ ก่อนจะนอนลง ห่มผ้า
“ไม่เอา ชั้นไม่นอนกันนายหรอก ปล่อยชั้นน...”ฮิคารุพูดยังไม่ทันจบ ก็โดนฮิบาริรวบตัวเข้ามา แล้วจูบซะแล้ว
“อะ..อือ...”ลิ้นร้อนแทรกเข้ามาหาความหวานในโพรงปาก
ไม่นานฮิบาริ ก็ถอนจูบออก แล้วลงไปไซร้แถวซอกคอแทน
“อึก.ปล่..อย...นะ.”ฮิคารุประท้วงเบาๆ
“เห็นแก่ที่นายหวานดี ชั้นจะบอกให้อย่างนึง ชั้นว่าถ้าเดาไม่ผิด นายกับชั้นคงได้เป็นคู่หมั้นกันแหงเลย ฮายาเสะ ฮิคารุ”
คำพูดที่พูดออกมาทำเอาฮิคารุอึ้งไปหลายวิ ก่อนจะ
“พะ พูดใหม่สิ นายว่าไงนะ อ้าว..”ไม่ทันที่ฮิคารุจะโวยวายฮิบาริก็หลับไปซะแล้ว แถมยังกอดเขาไว้แน่นอีกต่างหาก ฮิคารุเลยไม่มีทางเลือก เลยหลับไปทั้งอย่างนั้น (อันที่จริงต้องบอกว่ากลัวฮิบาริจะทำอะไรมากกว่านั้นต่างหาก)
ความคิดเห็น