Fic [ Boku No Hero ] ผมมาเอาคืนครับ

ลำดับตอนที่ #21 : คำตอบของคำถาม

“สวัสดีครับ เรามาจากสมาพันธ์วิลเลิน มาขอเก็บกวาดขยะครับ”

ประโยคที่ได้ยินทำเอา คนฟังถึงกับมึนงงไปชั่วขณะ

.....มันว่าไงนะ...สมาพันธ์วิลเลิน.....ขยะ....

.....วิลเลิน.....

.....นี่มันเรื่องบ้าอะไร....

หากเสียงตึกที่พังทลายและเสียงกรีดร้องของผู้คนเป็นตัวเร่งที่ทำให้เขาได้สติ ความสับสนก็มีอยู่ได้ไม่นาน เสียงกรีดร้องด้วยความกลัวยังดังอยู่ข้างหลัง ถึงจะอยากลงไปกระชากตัวคนพูดที่ยังนั่งยิ้มอยู่กลางสนาม ขึ้นมาถามอีกครั้ง แต่ดูจากคนรอบตัวและสถานการณ์ตอนนี้ เขาต้องอพยพคนก่อน

“อย่ามัวนั่งบื้อ ไปที่ประตูเร็ว”

แต่ดูเหมือนบางคนจะยังตื่นตกใจไม่หายจนบาคุโกต้องตะโกนอีกครั้ง

“รีบลุกเร็วๆ ถ้าเจ้าพวกวิลเลินนั้นทำลายตึกมากกว่านี้ ตึกนี่จะถล่มเอา ออกนอกตึกให้เร็วที่สุดเลย”

ด้วยคำนั้น จึงทำให้หลายคนตั้งสติกันได้ แล้วรีบพากันออกไปจากห้องพักครู โชคดีที่ยังไม่มีใครได้รับบาดเจ็บ การวิ่งหนีเลยไม่ใช่เรื่องยากมาก

ตอนนี้อ.เป็นคนวิ่งนำไป ส่วนตัวบาคุโก อยู่เป็นคนสุดท้าย คอยระวังด้านหลังสุดไว้

เมื่อลงมาถึงชั้นล่าง เขาตะโกนบอกให้อ.ออกทางด้านหลังแทน ไม่งั้นคงเจอเขากับโนมุที่อยู่หน้าประตูแน่ ในระหว่างที่วิ่ง ก็โทรศัพท์รายงานอ.ไอซาวะไปด้วย

ทางออกด้านหลังตึก จะเชื่อมไปหอประชุมใหญ่ หากวิ่งอ้อมหรือทะลุไปจะสามารถออกประตูหลังได้

แต่เมื่อวิ่งเข้ามาในหอประชุมได้ไม่เท่าไร เสียงดังโครมก็ดังขึ้นเหนือหัว ฝุ่นตลบเต็มไปหมด จนทุกคนต้องหยุดวิ่ง

เป็นโนมุตัวนึง ที่กางปีกบินร่อนลงมาหยุดตรงหน้าพวกเขา

ในระหว่างที่คิดจะย้อนกลับไป เสียงทำลายกำแพงก็ดังขึ้นมาอีกสองครั้งซ้อน จากผนังห้องประชุมทั้งด้านซ้ายและด้านขวา ก็ปรากฎร่างโนมุ กำลังเดินเข้ามา

“อึก”

เมื่อทางหนีด้านหน้าถูกปิด นักเรียนหลายคนก็ทรุดลงนั่งกับพื้น

ตอนนี้นอกจากบรรดาศิษย์เก่าอย่างพวกคัตสึกิ ก็ยังมีนักเรียนในโรงเรียนคนอื่นอีกที่อยู่ในห้องประชุมราวๆ 30 กว่าคน

นัยน์ตาสีแดง หันไปมองทางประตูที่พวกเขาเพิ่งวิ่งเข้ามา จะเสี่ยงออกไปดีมั้ย

ในขณะที่จะก้าวไปสำรวจดู สายลมก็ก่อตัวอย่างรุนแรง วิ่งผ่านด้านหน้าเป็นเส้นตรง จนไปกระทบผนังอีกฝั่ง จนเป็นช่องขนาดประมาณ10 เซน สูงสัก 3 เมตรได้

ซึ่งเมื่อเห็นดังนั้นแล้ว บาคุโกจึงหันไปดูที่ทิศทางตรงกันข้าม เส้นเลือดเริ่มปูดขึ้นมาอย่างรวดเร็วตามนิสัยคนอารมณ์ร้อน

“พลังแบบนี้ เป็นแกเองเรอะ ที่คอยลอบกัดพวกชั้นน่ะ”ไม่ต้องเสียเวลาประมวลผลมากไปกว่านี้แล้ว พลังแบบนี้ แถมดูท่าจะตามพวกเขามาแบบนี้ เจ้านี่แน่ ที่คอยลอบทำร้ายพวกเขาจนต้องเขารพ.เรียงคน ยังไงซะมันก็ไม่มีทางบังเอิญแน่ แต่เจ้าพวกสมาพันธ์วิลเลินมันจะมาหมายหัวนักเรียนธรรมดาไปเพื่ออะไร

อยากจะตะโกนถามใจจะขาด แต่ก็นึกขึ้นได้ว่า โนมุมันพูดไม่ได้ ถามไปคงไร้ผล แต่อีกคนที่สามารถตอบได้ก็กำลังก้าวเข้ามาจากประตูเดียวกับที่เขาผ่านมา

“ว่าแล้วเชียว บาคุโกคุงต้องพาคนอื่นๆออกประตูหลังแน่ๆ เพราะยังไงคุณคงไม่โง่ขนาดพาคนธรรมดาออกไปเผชิญหน้ากับพวกผมตรงๆอยู่แล้ว” คนผมเขียว ในชุดมีฮูดสีดำ กางเกงขาสั้นสีขาว เดินเข้ามาอย่างไม่รีบร้อน พร้อมกันนั้นก็มีเสียงคำรามมาจากโนมุทั้งสามตัว ที่ก่อนหน้านี่ยืนนิ่งไป ราวกับพร้อมรอรับคำสั่ง

“แก เดกุ นี่มันเรื่องบ้าอะไร”ความหงุดหงิดที่มีอยู่แล้วเป็นทุนเดิม เริ่มปะทุหนักขึ้น เมื่อคนตรงหน้า พูดอย่างไม่รีบเร่งและไม่สะทกสะท้านใดๆ

“เรื่องอะไรเหรอครับ ผมบอกแล้วนี่นา ว่าผมมาเก็บกวาดขยะน่ะ”เจ้าตัวพูด พร้อมเอียงคอนิดๆ

“น้อยๆหน่อย แก นี่แก เป็นบ้าอะไร สมองเลอะเลือนรึไง”เขาพยายามคิดหาทางเป็นไปได้ รึในช่วงที่เขาไม่ได้ไปหามันนี่ มีใครมาทำอะไรมันรึเปล่าวะ

“เปล่านี่ครับ สมองผมยังอยู่ดีนะ ครบถ้วนดีทุกอย่าง”

“ครบบ้านแกสิ ไอ้คนที่หมอเพิ่งบอกว่าความจำเสื่อมอย่างแกเนี่ยนะ”

“ครบถ้วนจริงๆนะ คัตจัง”นัยน์ตาสีมรกตมองสบตาสีโกเมนตรงๆ

“ยังจะ...”พูดยังไม่ทันจบก็ต้องชะงัก

....คัตจัง...คัตจังเหรอ....

“นี่แก..”เขาหรี่ตามอง

“หึหึ”

“หัวเราะอะไร”

“น่าดีใจจริงๆนะเนี่ย คัตจังเชื่อซะสนิทขนาดนี้ แปลว่าผมเล่นละครได้ดีจริงๆ”คนตอบยิ้มกริ่ม

ได้ฟังแค่นั้น ก็อารมณ์ขาดผึง จุดระเบิดในมือ พุ่งตรงไปหาคนผมเขียว

แต่ก็ต้องชะงัก เมื่อมีกระแสไฟฟ้า พุ่งเข้ามาตัดหน้าเขา จนต้องใช้ระเบิดหยุดกการเคลื่อนไหว

และถอยหลังออกมาอีกหลายก้าว เมื่อกระแสไฟฟ้า ยังคงพุ่งมาหาเขาอีกหลายสาย

“ชิ”

.....โนมุตัวนึง ใช้ลม ในการทำร้ายพวกเขา…..

.....อีกตัว ใช้ไฟฟ้า แปลว่าที่กล้องวงจรปิดใช้ไม่ได้ในรพ. ในวันนั้น ฝีมือเจ้านี่อีกตัวสินะ…..

.....แล้วอีกตัวล่ะ มันคงไม่ได้แค่บินได้เฉยๆแน่....

“ผมว่าพวกคัตจัง อย่าดิ้นรนให้เหนื่อยเปล่าเลยน่า อยู่เฉยๆให้พวกผมเก็บกวาดซะดีๆ จะได้ไม่เจ็บกันมาก”อิซุคุยิ้มหวาน พลางมองไปรอบๆห้องประชุม  

“พูดบ้าอะไรของแก ขยะมั้งล่ะ เก็บกวาดมั้งล่ะ แกจะทำอะไร แล้วแกไปเป็นวิลเลินตั้งแต่เมื่อไร”เมื่อเห็นว่าไม่มีทางไหนเลยที่พอจะให้หนีได้ คัตสึกิเลยตัดสินใจ คุย(ตะคอก+ตะโกนมากกว่า)เพื่อถ่วงเวลา ถ้าฮีโร่ของยูเอย์หรือฮีโร่ท้องถิ่นมาถึง โนมุ 3 ตัว ก็น่าจะเอาอยู่

“อืมมม อ.มี 3 คน กับนักเรียนอีกราวๆ 50 คน สินะ เอายังไงดี”แต่คนฟังกลับตอบไปอีกเรื่อง ทำให้คนถาม เริ่มอารมณ์โมโหปะทุอีกรอบ แล้วตวาดกลับไปอีกครั้ง

“ตอบมาสิ”

“อืออ ผมไม่กลัวเสียงตวาดของคัตจังแล้วล่ะ แต่จะตอบให้ก็ได้ ผมเป็นวิลเลินมาเกือบปีแล้วล่ะครับ”

“ว่าไงนะ”เขาทวนซ้ำ ไม่จริงใช่มั้ย

“บอกว่าเกือบปีแล้วล่ะครับ ตอนนี้ผมเป็นผู้ช่วยของชิการาคิซังอยู่ครับ”อิซุคุตอบเสียงเรียบ

.....ไอ้ซีดที่บุกมาที่โรงเรียนน่ะเรอะ มันทำอะไรแก....

“ไอ้เวรนั่นสินะ ที่เปลี่ยนแกให้เป็นแบบนี้”เขากัดฟันกรอด พูดด้วยเสียงลอดไรฟัน

“ไม่ใช่หรอกครับ”

“หา”คำปฎิเสธทำให้คัตสึกิมองด้วยสายตางงงัน

และก่อนที่จะงงไปกว่านั้น เสียงร้องก็ดังขึ้นมาอีก ทำให้คนผมสีฟางหันกลับไปมอง

โนมุตัวที่มีปีก ในตอนนี้กำลังบินโฉบไปมาในหอประชุม ด้วยความเร็วสูง ทำให้คนอื่นๆต้องหลบกัน จนตอนนี้สับสนอลหม่านกันไปทั่ว

“ชิ”แม้จะอยากจะถามต่อ แต่ตอนนี้เขาคงต้องไปจัดการโนมุตัวนั้นก่อน

ระเบิดในมือถูกจุดขึ้น เพื่อเตรียมต่อสู้ หากแต่เมื่อกำลังจะพุ่งไปจัดการ ไฟฟ้าสองสายก็พุ่งมาขวางไว้ และโนมุตัวนั้นก็กระโดดตรงมาหามือระเบิด พร้อมกับที่ในมือ มีไฟฟ้าแรงสูงหลายสายวิ่งอยู่โดยรอบ

ถ้าจะวิ่งเข้ามาให้โดนระเบิดเอง ก็เตรียมตัวตายซะ บาคุโกแสยะยิ้ม แต่จู่ๆเขาก็โดนพลักจนล้มลง และไม่สามารถลุกขึ้นได้ ราวกับมี กำแพงอิฐทับหลังเขา ในจังหวะนั้น โนมุที่ใช้พลังไฟฟ้า ก็โดดลงมาในบริเวณใกล้กัน เรียกกระแสไฟฟ้าออกมา แล้วปล่อยให้ไฟฟ้าวิ่งอยู่รอบตัวบาคุโก ตั้งแต่พื้นไปจนถึงเหนือหัว ราวกับกรงขนาดใหญ่

“พวกแก”เขากัดฟัน ตอนนี้เขาสามารถลุกได้ เมื่อความรู้สึกหนักที่หลังหายไป ก่อนจะจุดระเบิดขึ้นเพื่อพังกรงไฟฟ้า ที่ขังเขาไว้ แต่ก็โดนสะท้อนกลับจากกระแสไฟฟ้า

“อึก”

“ไม่มีประโยชน์หรอกครับ คัตจัง”อิซุคุเดินเข้ามาใกล้กรงไฟฟ้า

“ระเบิดของคัตจังอาจจะหักล้างคมมีดสายลมได้ แต่กับไฟฟ้าพวกนี้ มีแต่จะทำให้โดนผลสะท้อนกลับมากว่านะ”

“แกจะทำอะไรกันแน่”เมื่อทดลองอีก 2 – 3 ครั้ง ก็ไม่ได้ผล จึงหันมาถามคนที่กำลังยิ้มอยู่แทน

“ก็บอกแล้วนี่ครับ มาเก็บกวาดขยะ”

“โว้ย ไอ้ซีดนั่นมันทำอะไรแกกันแน่ ชั้นออกไปได้เมื่อไร จะไปจัดการมัน”ตอนนี้คนฟังฟิวส์ขาดเป็นที่เรียบร้อย 

“ก็บอกว่า ไม่ใช่ชิการาคิซังไงครับ คนที่ทำให้ผมเป็นแบบนี้น่ะ...”อิซุคุเว้นช่วงไว้ เพราะเสียงร้องมันดังกลบเสียงเขา ทำให้เขาและคู่สนทนา หันไปสนใจอีกด้านที่โนมุกำลังอาละวาดอยู่

ตอนนี้ โนมุที่มีปีก กำลังโฉบเอาคนที่กำลังวิ่งหลบอยู่ขึ้นมา 3 คน และมีอีก หลายคนที่โดนกระแสลมจากโนมุอีกตัวพัดขึ้นฟ้า

“พวกแกจะทำอะไร หยุดนะ”คัตสึกิเสียงเริ่มเบา เมื่อเห็นว่ามีเพื่อนของตนหลายคนอยู่กลางอากาศ ตอนนี้เขากำลังคิดถึงผลลัพธ์ที่แย่ที่สุด หลังจากมองดูเหตุการณ์

อิซุคุมองไปด้านบนอย่างเรียบเฉย ก่อนจะยกมือขึ้นข้างนึง แล้วตวัดมือลง

โนมุสองตัว ปล่อยคนลงมาจากกลางอากาศทันที จากความสูงที่เกือบติดเพดาน

พลั่ก!! พลั่ก!! พลัก!!

“กรี๊ดดดดดดดด”

“อ๊าาาาาา”

อิซุคุพูดด้วยรอยยิ้ม พร้อมกับดวงตาที่นิ่งสนิท

“คนที่ทำให้ผมเป็นอย่างนี้ คือขยะอย่างพวกคัตจังไงครับ”

“และขยะก็ไม่สมควรมีชีวิตอยู่ต่อไปจริงมั้ย”

“เหมือนกับที่พวกคุณทุกคน เคยบอกกับผมไว้ไง”

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

น้องเริ่มปล่อยความดาร์ก หึหึ

ต้องขออภัยก่อนล่วงหน้า พอดีน้องชายไรต์แอดมิทเข้ารพ.ไป

ต้องขอตัวไปเฝ้าก่อน เลยจะของหายตัวชั่วคราว

อยู่รพ.แล้วไม่มีสมาธิเขียน ต้องขอโทษด้วยจริงๆ (จะพยายามกลับมาใน 2 อาทิตย์นะ)