Fic [ Boku No Hero ] ผมมาเอาคืนครับ

ลำดับตอนที่ #20 : เยี่ยมโรงเรียนเก่า

หลังจากที่วุ่นวายเรื่องสอบ ก่อนที่จะไปเข้าค่าย ก็เป็นเวลาเกือบ 2 อาทิตย์แล้วที่บาคุโกไม่ได้แวะไปหาอิซุคุเลย แม่เขาเองก็ยุ่งเรื่องงาน ออกไปนอกเมืองบ่อย ๆ ทำให้ไม่ได้เจอเลย

อันที่จริงคนที่วุ่นวายเรื่องสอบไม่ใช่เขา แต่เป็นบรรดาเพื่อนร่วมห้อง ที่มาเกาะขาเขาร้องไห้ บอกให้ช่วยติวให้หน่อย แถมคนมาเกาะที่ว่าเนี่ย ไม่ซ้ำหน้าเลยทีเดียว ทั้งคิริชิมะ คามินาริ แถมพ่วง อาชิโดะ กับอาคางางุเระมาด้วย เห็นว่ายัยรองหัวหน้าต้องไปออกงานกับแม่รึไงเนี่ย(คนรวยก็งี้) เลยไม่ว่างติวให้ สรุปเลยต้องกลายเป็นว่า เขาเป็นคนติว มีตัวช่วยเป็นเจ้าครึ่งสีกับหัวหน้าห้องไม้บรรทัด

ให้ตายสิ แถมความสามารถด้านการเรียนแต่ละคนนี่กว่าจะขุดขึ้นมาได้นี่ก็ต้องจุดระเบิดไปหลายนัดพอควร และที่แย่กว่าคือ กว่าจะจบในแต่ละวัน ก็จะมืดอยู่แล้ว จะแวะไปหาก็ใช่เรื่อง ช่วงวันหยุด พวกมันก็มาลากถึงบ้าน เลยหมดสิทธิ์หนีทุกประการ ตอนแรกพวกมันก็บอกให้ชวนเดกุไปด้วยก็ได้ เพราะไงมันก็ช่วงใกล้สอบเหมือนกัน แต่พอบอกว่าเดกุยังไม่ได้ไปเรียน แต่ละคนเลยไม่อยากรบกวน เลยต้องตัดใจ

แล้ววันนี้สอบเสร็จทุกอย่างแล้ว แทนที่จะได้แวะไปหาเดกุ แต่ก็กลับกลายเป็นว่า เขาเจอเพื่อนเก่าสมัยม.ต้นมาดักรอหน้าโรงเรียนแทน ยกมาทีเดียว 8 คน

“ไม่เยอะไปเรอะ พวกแก”คิ้วเริ่มขมวดเมื่อเห็นจำนวน

“จะมาลากนาย แบบไม่ให้นายแอบหนีก็ต้องงี้แหละ เอาให้ครบ 8 ทิศ”

“ชิ เออ รู้แล้ว ไปก็ไป ไม่ต้องมาล้อมหน้าล้อมหลัง”สุดท้ายก็ทนไม่ไหวที่มีคนมารุมรอบตัว จนต้องโวยวาย ตกลงไปที่โรงเรียนเก่า

“งั้นบาคุโก เจอกันวันเข้าค่ายนะ”เมื่อแน่ใจว่าเพื่อนตนจะไม่ฆ่าใคร พวกคิริชิมะก็ขอตัวไปอีกทาง

“โห สมเป็นเด็กยูเอย์ เข้าค่ายฝึกความสามารถกันตั้ง 2 ครั้ง ตั้งแต่ปี 1 ”หนึ่งในนั้นพูด

“เออ”เขาตอบห้วนๆ

เดินกันมาเงียบๆ จนมาสมทบกับอีกกลุ่มที่รออยู่หน้าสถานี ดูจากจำนวนกับหน้าตาแล้ว ดูเหมือนว่าวันนี้ เพื่อนเก่าเขาจะมาครบทุกคน และดูเหมือนจะไม่มีใครมีแผลกันแล้ว อ่าไม่สิ ขาดเจ้าเดกุอีกคน

“แหม ครบทุกคนเลย จัดงานเลี้ยงรุ่นได้เลยนะ”หัวโจกงานนี้เอ่ยขึ้นพร้อมมองหน้าเรียงคน(คนเดียวกับที่นำไปเยี่ยมอ.ที่รพ.)

“เออ ครบแล้วก็รีบไปได้แล้ว”เพื่อนชาวแกงค์ของเขาเร่ง

เนื่องจากตอนนี่เป็นเวลาเลิกเรียนแล้ว เลยมีเด็กในโรงเรียนเดินสวนออกมาเป็นจำนวนมาก(เด็กม.ปลายสอบเสร็จก่อน ก็ออกจากรร.มาก่อนน่ะนะ)  ยกโขยงกันมาจนถึงห้องพักครู

ซึ่งอ.ก็ปลื้มใจเป็นอย่างมากที่นักเรียนเก่าอุตสามาเยี่ยมอีกครั้งถึงโรงเรียน พร้อมทั้งของเยี่ยม ทั้งดอกไม้ และอาหารบำรุงอีกสารพัดที่พวกเขารวมเงินซื้อมา

“ขอบใจพวกเธอมากนะ”อ.เขาบอก พลางวางของไว้บนโต๊ะ เหมือนจะเห็นน้ำซึมหน่อยๆ

ของพวกนี้เขาไม่ถนัด เลยออกมายืนนอกวง ยืนพิงหน้าต่างอยู่

“จะว่าไป คัตสึกิ ไม่ชวนมิโดริยะมาด้วยล่ะ นายรู้วันเวลาอยู่แล้วนี่”

 “คนอื่น ๆ เขาก็เป็นห่วงนะ ยังไงก็ไม่มีเรื่องอะไรแล้วนี่”ชาวแกงค์ 2 คนหันมาคุยกับเขาด้วยเสียงที่ไม่ดังนัก

“ชั้นได้ยินอะไรผิดรึเปล่า”คิโนชิตะ(หัวโจกคนเดิม ขี้เกียจคิดชื่อใหม่)หันขวับมาทันที

....หูผีเรอะ ยืนห่างตั้งเกือบ 4 เมตร....(X3)

ไม่พูดเปล่า แต่เดินตรงมาทันที พร้อมถามคนที่น่าจะรู้เรื่องที่สุดด้วย

“บาคุโกคุง ขอเรื่องเมื่อกี้อีกรอบแบบชัดๆสิ”อีกสองเกาะแขนแบบหวาดกลัว เหมือนเห็นคนตรงหน้ามีเขางอกขึ้นมา ส่วนเขาน่ะเหรอ

“เรื่องอะไร”ทำไม่รู้ไม่ชี้

“เรื่องมิโดริยะคุง หาเขาเจอแล้วเหรอ”หูผีจริง ๆ

คิโนชิตะจ้องหน้าเขา และคำถามเมื่อกี้เรียกความสนใจจากคนที่เหลือทั้งหมด รวมทั้งอ.ของเขาให้หันมามองที่เขาคนเดียว

รังสีกดดันจากทุกทิศ ทำเอาเขาถอนหายใจ

“เฮ้อ เออ เจอเจ้านั่นแล้ว”

“แล้วทำไมนายไม่บอกยะ คนเขาก็เป็นห่วงนะ”เด็กสาวตรงหน้า เริ่มวีนมีหางโพล่เพิ่มขึ้นมานอกจากเขาล่ะ

“มันวุ่นวาย”

“เห็นความเป็นห่วงของคนอื่นเป็นความวุ่นวายเรอะ นายแน่มาจากไหนถึงกล้าตัดสินใจฮะ ถึงพวกเราจะไม่ค่อยสนิทกัน เท่าพวกนาย ถึงนายจะเป็นอันดับหนึ่งในหลายๆอย่าง แต่นายก็ไม่มีสิทธิ์...”ก่อนที่คนตรงหน้าจะพูดจบ เจ้าของผมสีฟางก็พูดแทรกก่อน

“ที่ไม่บอก เพราะมันจะสร้างภาระให้เดกุ”

“นายว่าไ..”

“เจ้านั่นความจำเสื่อม”

“....”ประโยคที่ได้ยินทำเอาทุกคนในห้องเงียบกริบ

“หะหา”แม้แต่สองคนที่ได้เจออิซุคุก่อนหน้านี้ ก็ไม่รู้

“มันความจำเสื่อม จำอะไรไม่ได้สักอย่าง แถมช่วงที่เจอมัน ก็เป็นตอนที่พวกเรายังโดนหมายหัวกันอยู่ แล้วจะให้ทำไง”

“.....”

“ถ้าบอกไป พวกนายก็คงพุ่งมาหามันแน่ ทั้งที่ไม่รู้จะโดนโจมตีเมื่อไร พวกเราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำไมเราถึงเป็นเป้าโจมตีของทางนั้น ขนาดพวกนายมีอัตลักษณ์ยังป้องกันตัวไม่ได้เลย แล้วจะมาหา ให้มีเรื่องเพิ่มขึ้นเรอะ ยิ่งเจ้านั่นไม่มีอัตลักษณ์ จะเอาอะไรมาสู้ เอาอะไรมาป้องกันตัว”

“แต่นายก็เก่งนี่ ไม่น่าเป็นอะไรมั้ง”คนข้างตัวเอ่ย

“แต่ชั้นก็ไม่ได้อยู่กับเจ้านั่น 24 ชม.นะ อะไรก็เกิดขึ้นได้”

ถึงแม้จะมีคนอยากเถียงมากแค่ไหน แต่ก็ต้องเงียบไป เมื่อหาข้อโตแย้งไม่ได้

แปะ แปะ

เป็นอ.ที่ปรบมือเรียกสติ แล้วลุกขึ้นยืน

“ก็เอาเป็นว่า บาคุโกคุงตัดสินใจได้ดีที่สุดล่ะนะ ถ้าอยากจะเป็นฮีโร่ก็ต้องคำนึงถึงผลในหลายๆด้านนะ อ.ดีใจจริงๆที่เห็นเธอเติบโตขึ้นมากนะ บาคุโกคุง”

“.....”ตัวเขาไม่ได้ตอบอะไร

“เฮ้อออ..”เด็กสาวยอมแพ้ที่จะเถียง ถอนหายใจยาว ก่อนจะพูดขึ้นต่อ

“โอเค ตามนั้น แต่...”

“แต่..”(X3)

“ไปนัดวันมา ยังไงเขาเป็นเพื่อน ถึงจะจำไม่ได้ แต่ก็ขอแสดงความยินดีที่เขาได้กลับมาหน่อยเถอะ”หญิงสาวยื่นคำขาด

“......”

เมื่อเห็นบาคุโกไม่ตอบ เหล่าหญิงสาวในห้อง เลยเริ่มมีเขางอกบนหัวไปตามๆกัน ก่อนจะประสานเสียง

“เข้าใจมั้ยยะ”

“เออ”สุดท้ายก็ต้องรับคำจนได้

“เอ่อ คัตสึกิ”

“อะไรอีก”เขาถามอย่างเหนื่อยใจ เมื่อเพื่อนที่กาะแขนเขาอยู่ทั้งสองคน สะกิดเบาๆ

“นั่นมิโดริยะใช่มั้ย”ก่อนที่หนึ่งในนั้นจะให้คำตอบ ซึ่งทำให้เขาหันขวับในทันที

แล้วก็ไม่ผิดอย่างที่ สองคนนั้นบอก เป็นเดกุจริงๆที่ยืนอยู่ตรงประตูโรงเรียน ที่ยังพอมีนักเรียนเดินไปมาอยู่บ้าง

“อะไรกัน นายบอกหรอกเหรอ งั้นก็น่าจะบอกกันสิ จะได้ไม่ต้องมานั่งเถียงให้เสียเวลา”คิโนชิตะว่า พลางเดินมาที่หน้าต่าง

“เปล่า ไม่ได้บอก ชั้นไม่ได้เจอเจ้านั่น มาเกือบสองอาทิตย์แล้ว”

“เอ๊ะ”

“แล้วเจ้านั่น ก็น่าจะยังไม่ได้ซื้อมือถือนี่นา”

และก่อนที่จะได้วิ่งออกไปหาคนที่ยืนอยู่หน้าประตู สัญชาตญาณ ก็ร่ำร้องในทันทีว่ามีอันตราย ดึงคนสามคนที่อยู่ติดหน้าต่างให้ถอยออกมา

ตูมมมม ตูมม

เพล้ง!! เพล้ง!!

“กรี๊ดดด”

เสียงระเบิด และเสียงตึกบางส่วนที่พังทลายลง ดังกลบเสียงกรีดร้องด้วยกลัวของเหล่าคนในตึก

“สัตว์ประหลาด”เสียงจากภายนอกที่ดังมา ทำให้บาคุโกรีบพุ่งไปตรงรูโหว่ที่เมื่อครู่ มีการระเบิด ตรงหน้าเขา ซึ่งเขาก็รีบดึงเพื่อนเขาอีก 3 คนออกมาจากรัศมีระเบิด และเศษซากปูนและกระจกได้ทันเฉียดฉิว

“โนมุ”เขาพึมพำ

มีโนมุสองตัว กำลังพังตึกเรียนอยู่ ส่วนอีกตัว ยืนอยู่ด้านหลังอิซุคุ ที่ตอนนี้ยืนอยู่กลางสนาม

“เดกุ!! ออกมาจากตรงนั้น”เขาตะโกนเรียก

หากแต่อีกคน กลับเงยหน้าขึ้นมามองช้าๆ ก่อนจะขึ้นไปนั่งบนบ่าของโนมุ แล้วหันมาพูดกับเขา

“สวัสดีครับ เรามาจากสมาพันธ์วิลเลิน มาขอเก็บกวาดขยะครับ”

- - - - - - - - - - - - - - -

เรื่องตอนพิเศษที่จะเขียนเพิ่มให้(แบบแทรหวานๆลงหน่อย)

มีแต่คนลงคะแนนให้โชโตะ คัตสึกิจะน้อยใจมั้ยน้าา