คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : ไม่รู้จักกันจะดีกว่านะ
ในระหว่างทางที่วิ่งไปก็บังเอิญไปเจอคนกำลังมีเรื่องพอดี ด้วยนิสัยอย่างโกคุเทระ มีหรือจะไม่สนใจ เลยแอบแว่บไปดูซะหน่อย
พอไปดูก็ปรากฏว่า คนที่กำลังมีเรื่องอยู่ หนึ่งในนั้นคือ
“โฮมุระ นาโอยะ”
นาโอยะที่ได้ยินคนเรียกชื่อตน ก็หันไปดู
“โกคุเทระ ฮายาโตะเรอะ”
“เออ เป็นชั้นแล้วทำไม”
โกคุเทระ ถามอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์ ที่อีกฝ่ายเรียกชื่อเขาแบบนั้น
“หึ ก็แค่เกะกะ ลูกตาเท่านั้นแกละ”นาโอยะว่า พลางหันไปซัดกับพวกนักเลงอีก 5-6 คนต่อ
ส่วนโกคุเทระก็แค่ยืนดูต่อ เขาอยากรู้ว่าหมอนี่จะเก่งแต่ปากรึเปล่า เพราะชอบเถียงกับเขาซะจริง
แต่ดูเหมือนว่าคนตรงหน้าจะเก่งจริงแฮะ เพราะพวกนักเลง ลงไปนอนกองกับพื้นหมดเลย ทั้งที่ตัวเองตัวเล็กกว่าพวกนั้นไม่ใช่น้อย
เมื่อเห็นว่านาโอยะชนะแล้ว โกคุเทระก็ไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไร เลยเดินไปเรียนต่อ
“เดี๋ยวสิ โกคุเทระ ฮายาโตะ”
“มีอะไร” ร่างสูงกว่าหันไปถามด้วยความไม่พอใจเท่าไร ที่คนน่าหงุดหงิดนั้นมาตะโกนเรียกชื่อเขา กลางถนนแบบนี้
เหตุที่เขาสองคนไม่ชอบหน้ากันเท่าไรแบบนี้ เริ่มต้นจาก
เมื่อวันสองวันก่อน
“รุ่นที่สิบคร้าบ ไปทานข้าวกันเถอะ”
“อือ ไป สิโกคุเทระคุง”
“ใช่ ใช่ วันนี้ไปกินที่โรงอาหารกันนะ”ยามาโมโตะว่า
“ใครชวนแกไม่ทราบห่ะ เจ้าบ้าเบสบอล”โกคุเทระหันไปโวยวาย
“น่าน่า อย่าคิดมากเลยโกคุเทระคุง”แล้วสึนะก็เป็นคนห้ามทัพ ด้วยความเซ็ง แล้วจากนั้นทั้งสามไปโรงอาหารกัน
เมื่อทานอาหารเที่ยงกันเสร็จ พวกเขาก็ตกลงจะไปนั่งแถวดาดฟ้าก่อนค่อยไปเรียนตอนบ่าย
ระหว่างที่เดินออกจากโรงอาหารนั้น
สึนะก็บังเอิญเดินไปชนกับคนที่กำลังจะเข้ามาพอดี
หนำซ้ำ ยังโดนน้ำของคนที่ชนหกเปื้อนเสื้ออีกต่างหาก
“รุ่นที่สิบ ไม่เป็นไรใช่มั้ยครับ เฮ้ยนี่แก เดินยังไง ถึงชนรุ่นที่สิบได้ห๊า” โกคุหันไปถามสึนะก่อนจะหันไปหาเรื่องคนที่บังอาจมาชนสึนะ
“ก็เดินไม่ดูเองไม่ใช่รึไง ให้ตายสิ ทำเอาชั้นต้องไปซื้อน้ำใหม่เลยรึเนี่ย”คนที่ชนสึนะก็คือ นาโอยะ
“เฮ้ย โฮมุระ มันจะมากเกินไปแล้วนะเว้ย ขอโทษรุ่นที่สิบเดี๋ยวนี้” โกคุตะโกนอย่างโมโห เพราะคนตรงหน้า บังอาจมาทำเสียมารยาทกับรุ่นที่สิบของเขา
“ไม่เป็นไรหรอกโกคุเทระคุง แค่น้ำเปล่าเอง เดี๋ยวก็แห้ง”สึนะพยายามห้าม เพราะไม่อยากเสียเวลา และไม่อยากให้เกิดเรื่อง
“ไม่ได้หรอกครับ คนแบบนี้ เดี๋ยวก็เหลิงกันพอดี” โกคุยังคงไม่ยอม
แต่นาโอยะก็ไม่ได้สน เดินผ่านไปหน้าตาเฉย ทำเอาโกคุเทระเดือดขึ้นมา ที่บังอาจเมินเขา
“แก!!!!”
“ไม่เป็นไรน่า เราไปกันเถอะ”แล้วสึนะกับยามาโมโตะก็ช่วยกันลากโกคุออกไปจากแถวนั้น
จบการเล่าเรื่อง
โกคุเทระหันไปมองคนที่เรียกเขา
“นายน่ะเมื่อวานนี้แกล้งชั้นใช่มั้ย ที่บอกอาจารย์ว่า จะเอาชั้นไปช่วยงานทั้งที่ชั้นไม่รู้เรื่อง”
“หืม รู้แล้วเรอะ ไวจริง”โกคุพูด ใช่ถูกแล้ว เมื่อวานนี้เขาเกิดอาการหมั่นไส้ เลยบอกอาจารย์ไปว่า ตอนเที่ยงจะให้โอมุระไป ช่วยงาน แต่ไม่บอกเจ้าตัว ผลก็เลยเป็นว่า เมื่อวานนี้ หมอนี่โดนอาจารย์สวดซะเละเลย
“ว่าแต่ รู้ได้ไง ว่าชั้นเป็นคนบอก”
“ไม่ต้องมาถามให้มากความหรอกน่า ชั้นรู้แค่ว่า วันนี้จะมาเอาคืน”นาโอยะชี้เขาอย่างหงุดหงิด
“ทำได้ก็เอาสิ”แล้วโกคุก็เตรียมตั้งท่าสู้ กลางเมืองนั้นแหละ ช่างไม่ห่วงคนรอบข้างซะเลย
“เฮ้ย พวกแก คือ โกคุเทระ ฮายาโตะ กับ โฮมุระ นาโอยะสินะ”
“หืม”สองคนที่กำลังจะลุยกันเอง หันมามองคนที่เรียกชื่อพวกเขา
ภาพที่อยู่ตรงหน้าคือ กลุ่มนักเลงมากกว่า สามสิบคน ยืนล้อมพวกเขาอยู่
“ช่วยไปกับพวกเรา ดีๆได้มั้ย ถ้าไม่อยากเจ็บตัวตอนนี้น่ะนะ”เจ้าหัวล้านที่ดูท่าจะเป็นหัวโจก พูด
สองคนนั้นมองหน้ากัน ก่อนจะตกลงกันว่า เดี๋ยวค่อนจัดการพวกนี้ทีหลัง มาตีกันกลางเมืองมันไม่ดี (อือ อยู่มหาลัยค่อยรู้จักคำว่ามารยาทหน่อย ถ้าเป็นตอนม.ต้นพวกแกตีกันไปแล้ว)
พวกเขาเดินออกมาจนถึงชานเมือง
เมื่อเห็นว่าทางเดินปราศจากผู้คนแล้ว
โกคุเทระก็เริ่มถามทันที
“มีธุระอะไร”
“หึ ก็ไม่มีอะไรมากหรอก เพียงแค่ เรื่องที่พวกแก ก่อไว้กับพวกเรา มันก็มีไม่น้อยนะ ตอนแรกตั้งใจว่าจะเก็บทีละคน แต่พอดีว่าพวกแกอยู่ด้วยกัน ก็เลยเก็บเป็นลูกคู่ไปเลย”เจ้าหัวล้านพูด
“นายเคยไปก่อเรื่องกับเจ้าพวกนี้เรอะ”นาโอยะหันไปถาม
“อย่ามาถาม จำไม่ได้หรอก แล้วแกล่ะ”
“เหมือนจะเพิ่งตีกับพวกนี้เมื่อ ตอนพายุมาเมื่อครั้งก่อนละมั้ง จำไม่ค่อยได้”
“ยังดี ที่ยังดีที่มีความจำกันดีอยู่”เจ้าคนเดิมพูด โดยมีพวกลูกน้องอีกสามสิบกว่าคนหัวเราะตาม
“เออ ช่างเหอะ สรุปคือ พวกแกจะลุยใช่มั้ย”โกคุถาม
“เออสิ”พวกมันตอบ
“โอเค งั้นจัดให้”แล้วโกคุก็หยิบระเบิดออกมาปาใส่ทันที
“เอาไปกิน ระเบิดสองเท่า”
ตูม ตูม ตูม
หลังจากที่โกคุเทระโยนระเบิดลงไปลูกสองลูกใหญ่ๆ ก็หันไปชกคนที่ยังมีชีวิตอยู่แทน พร้อมกับนาโอยะที่หลบระเบิดรอด แล้วหันมาช่วยโกคุยำเจ้าพวกนักเลงแทน
“แก จะปาระเบิด ก็บอกกันมั่งสิ จะฆ่ากันเรอะ”นาโอยะโวยวาย
“ทำไมชั้นต้องบอกด้วย”โกคุหันไปบอก แล้วโดดลงไปซัดต่อ
นาโอยะที่หันมองอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไร แต่ก็ต้องตกใจ เมื่ออีกฝ่าย เริ่มหันมาใช้ท่อนไม้กับท่อเหล็กแทนการสู้แทนซะแล้ว แถมยังเล็งไปโกคุเทระอีกต่างหาก
ถึงจะไม่สบอารมณ์เท่าไร แต่นาโอยะก็โดดลงไปช่วย
“ชิ ประมาทเสียจริง เดี๋ยวก็ตายหรอก”
“หนวกหูน่า”
เมื่อผ่านไปเกือบชั่วโมง สองคนนั้นก็ชนะ ถึงแผลแต่ละคนจะไม่หนัก แต่ก็ถือว่าโทรมพอสมควร เมื่ออีกฝ่ายเล่นโกงไม่ใช่น้อย
“นายเก่งเหมือนแฮะ นึกว่าดีแต่ปาก”นาโอยะหันไปบอกโกคุ
“แหงอยู่แล้ว คิดว่าชั้นเป็นใคร ชั้นเป็นมือขวารุ่นที่สิบนะ”
“หมายถึงซาวาดะน่ะเหรอ”
“เออ”โกคุตอบ แล้วเขาก็หันหลังเพื่อที่จะเดินเข้าเมือง เพราะตอนนี้ จะให้ไปเรียนเขาก็เหนื่อยมากพอแล้ว ไม่มีอารมณ์ไปเรียนหรอก
“โอ้ย!!!”เสียงร้องที่มาจากด้านหลัง ทำเอาเขาต้องรีบหันไปมองทันที
ภาพที่เห็นคือ ไอ้เจ้าหัวโจกนั้น หยิบมีดมากจากไหนไม่รู้ แทงเข้าที่แขนนาโอยะ เลือดไหลออกมาจากแขนเยอะพอสมควรเลย
“แก ไอ้เลว ไอ้สกปรก”
“หึหึ เพื่อใช้ชัยชนะ ชั้นไม่สนหรอกเว้ย”แล้วไอ้หัวโจกก็วิ่งมาทางโกคุเทระ
โกคุเทระหยิบระเบิดขึ้นมาปาใส่มันทันที ด้วยความที่มันบาดเจ็บไปไม่ใช่น้อยแล้ว เลยระเบิดไม่พ้น
เมื่อเห็นอีกฝ่ายโดนระเบิดไปแล้ว โกคุก็ยังไม่สาแก่ใจ เขาเดินไปกระทืบมันต่อ จบพอใจ แล้ววิ่งไปที่นาโอยะ ที่นอนนิ่งอยู่
“เฮ้ โฮมุระ เป็นไรมั้ย”โกคุประคองร่างที่นอนอยู่ขึ้นมา
โกคุมองที่แผล ที่เห็นเลือดยังไหลไม่หยุด แล้วก็หัวเสีย
“ไอ้บ้าเอ้ย ต้องไปโรงพยาบาลสินะ”เขาพูด แล้วอุ้มอีกฝ่ายขึ้นมา
“ไม่เอา ชั้นไม่โรงพยาบาล”
“จะบ้าเหรอ เลือดไหลไม่หยุดขนาดนี้”
“ไม่เอา ไม่ไป”อีกฝ่ายเถียงด้วยเสียงที่เบาลงกว่าเดิมไปโข ทำเอาโกคุเริ่มใจอ่อน เอาว่ะ พาไปที่ห้องก็ได้
แล้วโกคุก็จัดการพาไปทำแผลที่ห้องของเขา โดยที่นาโอยะไม่มีสิทธิ์บ่น เพราะหมดสติไปแล้ว
เมื่อโกคุกลับมาที่บ้าน ก็ทำแผลที่แขนให้นาโอยะ แล้วโทรศัพท์ไป ขอโทษสึนะที่วันนี้ไม่ได้ไปเรียน
ในระหว่างที่คิดว่าจะออกไปซื้ออะไรกิน คนที่นอนอยู่ตรงโซฟาก็ได้สติขึ้นมา
“ไง ตื่นแล้วเหรอ หลับไปนานเลยนิ”
“นาย ที่นี้ที่ไหน”
“เห็นที่นี้เป็นที่ไหนเล่า ไอ้บ้า ก็ต้องห้องชั้นสิ”
“ทำไมชั้นมาอยู่ที่นี้”
“สลบไปแล้วไม่รู้เรื่อง แถมยังบอกว่าไม่ไปโรงพยาบาล ชั้นเลยต้องเอามาทำแผลที่ห้องน่ะสิ” ร่างสูงตอบ
“งั้นก็ขอบใจ ชั้นไปล่ะ”ร่างที่นอนอยู่บนโซฟา พยายามจะลุกขึ้น แต่ก็ปวดแผลอยู่ไม่น้อย เลยทำให้ลุกลำบาก ทำเอาโกคุต้องถอนใจเลยทีเดียว
“นอนอีกสักหน่อค่อยกลับก็ได้ แผลนายยังไม่ดีขึ้นซะหน่อย”
“หนวกหูน่า ชั้นจะกลับ”อีกฝ่ายยังคงดื้อจะกลับ
“ไม่ให้กลับ”
“จะกลับ”
“ก็บอกว่าไม่ให้กลับ”
“กลับ”
“ไม่ให้กลับ โว้ย ฟังภาษาญี่ปุ่นไม่รู้เรื่องรึไง” โกคุที่เถียงไปเถียงมาก็ฟิวส์ขาดซะงั้น
เดินมาที่โซฟา กดให้อีกฝ่ายนอนลง โดยที่คนป่วยก็ไม่ยอมง่ายๆเสียด้วย โกคุเลยบีบแผลให้อีกฝ่ายอยู่เฉยๆ
“โอ้ย เจ็บนะ”
“ดี จะได้อยู่เฉยๆซะที”
“แล้วทำไมจะกลับไม่ได้หล่ะ ก็ฉันจะกลับบ้าน จะให้มาอยู่กับนายรึไง” เจ้าตัวยังคงดื้อรั้น
“บอกดีๆ ไม่ฟังใช่มั้ย แผลยังไม่หาย อาการหนักขนาดนี้ยังจะมาซ่าอีกเหรอ”
“มันเรื่องของชั้น นายอย่ามายุ่ง”นาโอยะเถียงกลับอย่างไม่ลดละ
“ถ้าไม่อยากให้ยุ่ง ก็อย่ามาบาดเจ็บแล้วหมดสติให้ชั้นเห็นสิเฟ้ย เห็นแล้วมันทิ้งไม่ลง”โกคุตอกกลับ
คำพูดนั้นทำให้นาโอยะนิ่งไป เพราะเขาประมาทเองล่ะ ถึงทำให้ตัวเองบาดเจ็บ แล้วยังต้องให้คนอื่นมาทำแผลให้อีก
นาโอยะมองผ้าพันแผลที่พันแขนตัวเองอยู่ ทำไมมันเรียบร้อยจัง หมอนี่พันได้เรียบขนาดนี้เชียวเหรอ ดูท่าทางไม่น่าจะทำได้นะ
“ทำหน้าเหมือนอยากพูดอะไร จะเถียงอะไรอีก”โกคุเทระถามคนที่นอนอยู่
“นายเป็นคนทำแผลให้ชั้นเหรอ”
“ก็ใช่น่ะสิ มีปัญหาอะไร”คนนั่งตอบอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไร
“เปล่า แค่ดูๆไปแล้ว คนอย่างนาย...ไม่น่าจะทำแผลพันผ้าได้เรียบร้อยอย่างนี้น่ะ ประมาณนี้น่ะเก่งพอๆกับยูกิแล้วก็เรียวเลย”นาโอยะบอก
ไอ้คำพูดพวกนี้มันชมหรือด่าฟะ เอาไงแน่เนี่ยเจ้านี้ โกคุคิดในใจ
“เรื่องทำแผลน่ะ ชั้นบาดเจ็บบ่อย ถ้าไม่ทำแผลให้เรียบร้อย รุ่นที่ 10 จะเป็นห่วงน่ะสิ”โกคุตอบ พร้อมกับคิดอีกว่า เจ้าบ้าจามาลก็เป็นหมอ ถ้าแค่พันผ้าพันแผลไม่ได้ล่ะก็ หมอนั่นต้องหัวเราตายเลย
“อือ แล้วชั้นกลับบ้านได้ยัง”นาโอยะลองถามอีกรอบ
โกคุเทระหรี่ตามองอย่างจับผิดกับคนตรงหน้า ก่อนจะตัดสินใจ
“ก็ได้ จะให้กลับก็ต่อเมื่อนายยอมให้ชั้นไปส่งที่บ้าน”
“หา!!!!!”นาโอยะร้องออกมา
“ไม่หาหรอก ถ้าไม่ให้ไปส่ง ชั้นก็จะให้กลับพรุ่งนี้สัก..บ่ายๆเป็นไง ก็ดีเหมือนกันชั้นจะได้มีคนใช้ด้วย”โกคุลุกขึ้นพลางมองหน้าคนที่นอนอยู่ยิ้มๆ
งานนี้ยังไงเขาก็เสียเปรียบเต็มประตู คอยดูเถอะเขาต้องเอาคืนให้ได้
“ก็ได้ ชั้นจะยอมให้นายไปส่ง”คนที่นอนอยู่ตอบ พร้อมกับลุกขึ้นนั่ง
“ก็แค่เนี่ย รอแปปขอชั้นหยิบเสื้อนอกก่อน”แล้วโกคุเทระก็หายไปจากห้องรับแขก
นาโอยะลุกขึ้นยืน แต่ก็ยังอาการเซอยู่ เมื่อได้ไม่กี่ก้าวก็ล้มลง เพราะอาการมึนหัวยังมีอยู่
กริ๊ง..
แหวนที่เขาพกติดตัวไว้ มันหลุดจากสร้อยแล้วกลิ้งไปหยุดอยู่ที่โกคุเทระ
โกคุเทระหยิบขึ้นมาดู หลังจากที่เขาพิจารณา มันเหมือนวองโกเล่ริงค์เลย แถมลายก็ยังเป็น..วายุเหมือนของเขาด้วย
เมื่อประมวลเรื่องนี้ก็หันไปประมวลผลเรื่องที่คุณรีบอร์นบอก เมื่อประมวลเสร็จก็ยิ้มออกมา
“นี่ แหวนวงนั้นมีอะไรรึไง จ้องอยู่นั่นแหละ”นาโอยะเดินเข้ามาถาม พร้อมกับแย่งแหวนคืนไป
“นายนี่น้า แค่เดินยังไม่ได้เลย ต้องให้ชั้นอุ้มอีกมั้ย”
“วะ ว่าไงนะ นายอุ้มชั้นมางั้นเหรอ”
“ใช่สิ ชั้นไม่ชอบให้คนขี่หลัง อีกอย่าง ตอนนายหลับ นายก็เหมือนผู้หญิง ไม่มีใครรู้หรอกน่า ว่าเป็นนาย โฮมุระ นาโอยะ”
จบคำพูด นาโอยะแทบอยากฆ่าหมอนี่ให้ตายคามือ หมอนี่กล้าพูดได้อย่างหน้าตาเฉยเลยนะ แต่ตอนนี้ฝากไว้ก่อนเถอะ ให้แข็งแรงเมื่อไรนายตายแน่
นาโอยะหมุนตัว แล้วเดินออกจากห้องไป โดยมีโกคุเทระเดินตามหลังอยู่ไม่ห่าง คอยช่วยบ้างเวลาที่นาโอยะทำท่าจะล้ม
เมื่อมาส่งถึงหน้าโกคุเทระก็พอใจ เขาเดนกลับเมื่อเห็นนาโอยะเดินเข้าไปแล้ว
คู่หมั้นงั้นเหรอ ของชั้นคงเป็นหมอนั้นสินะ ให้ตายสิ ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยนะ แล้วงานนี้จะปฎิเสธยังไงล่ะ ถ้าเป็นคนอื่นคงปฎิเสธไปแล้ว ถ้าชั้นไม่รู้จักนาย ชั้นอาจจะปฎิเสธนายก็ได้นะ
ความคิดเห็น