คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : บังเอิญเจอ
ตอนเย็น หลังจากสึนะกลับจากมหาลัย
“ซือคุง ออกไปซื้อน้ำสลัดให้หน่อยสิ พอดีมันหมดน่ะ”เสียงนานะสั่งสึนะมาจากห้องครัว
“เอ๋ ไม่ไปไม่ได้เหรอ ผมเหนื่อยอ่าาา”สึนะถาม
“ไม่ต้องเถียง หัดทำตัวเป็นลูกที่ดีซะมั้ง” รีบอร์นว่า พร้อมกับถีบสึนะ เข้าไปในครัว ไปเอาเงินจากนานะ
“นี่จ๊ะ เงิน แล้วก็ซื้อขนมมาให้แรมโบ้คุงด้วยนะ ส่วนเงินที่เหลือ จะซื้ออะไรก็ตามใจลูก”
“ครับ”
“ได้เงินแล้วก็ไปสักที อย่าชักช้า”แล้วรีบอร์นก็เอาปืนออกมาขู่สึนะ
“หว...หวา อย่าเพิ่งยิงนะ อย่าเพิ่งยิง ไปก่อนนะคร้าบ”แล้วสึนะก็รีบวิ่งหนีไป
“ต้องให้ขู่ทุกทีสิน่า ว่าแต่ แผนการนี้ดำเนินไปถึงไหนแล้วนะ” แวบนึง ที่รีบอร์นยิ้มอย่างชั่วร้าย
ทางด้านสึนะ ก็ว่าจะรีบซื้อเร็วๆจะได้ไปนอน (หรือกลัวจะโดนรีบอร์นยิงเอา(อันนี้ก็ไม่รู้))
สึนะเดินไปแผนกเครื่องปรุงของซุปเปอร์
“อ๊ะ”ก่อนจะเจอคนกำลังจะหยิบน้ำสลัดขวดสุดท้ายพอดี
“มินามิคุง”
“คุณสึนะโยชิ”
“มินามิก็มาซื้อของเหรอ”
“อือ เพื่อนใช้มาซื้อน้ำสลัดน่ะ”
“เหมือนกันเลย แต่ยี่ห้อนี่มันเหลือขวดสุดท้ายแล้วนี่”
“คุณเอาไปก็ได้”คาสึกิว่า
สึนะหยิบน้ำสลัดขวดสุดท้ายไว้ แล้วส่งให้คาสึกิ
“คุณเอาไปเถอะ ชั้นเอายี่ห้ออื่นก็ได้ แม่เขาไม่เกี่ยงหรอก” ว่าแล้วสึนะก็หยิบขวดอื่นมา
“ขอบคุณนะ แล้วมาซื้ออย่างเดียวเหรอ คุณสึนะโยชิ”
“อ้อ เปล่าหรอก เดี๋ยวต้องไปแวะดูขนมให้น้องชายอีก แล้วก็เรียกสึนะเฉยๆก็ได้ ชั้นไม่ว่า เรียกอย่างนั้นมันยาว”
“งั้นก็เรียกชั้นว่า คาสึกิก็ได้”
“โอเค”
แล้วสองคนนั้นก็เดินเลือกซื้อของด้วยกัน (ซะงั้น)
และเมื่อซื้อเสร็จก็ตกลงเดินไปด้วยกันจนถึงครึ่งทาง แล้วค่อยแยกทางใครทางมัน(อ้าว ฟังแล้วแปลกๆแฮะ)
“วันนี้อาจารย์ไม่สั่งการบ้าน ดีจังนะ”สึนะคุย ตอนนี้พวกเขาเดินอยู่ที่สวนสาธารณะ
“นั่นสิ ไม่มีการบ้านนี่มันดีจริงๆ”
“อือ อ๊ะ”
“มีอะไรเหรอ สึนะคุง”
“นี่รอชั้นแปปนะ”แล้วสึนะก็หายไป ก่อนจะกลับมาพร้อม
“ทาโกยากิเหรอ”คาสึกิถาม
“อือ เจ้าลุงร้านนี้อร่อยนะ ลองชิมดูสิ”แล้วสึนะก็จิ้มทาโกยากิลูกหนึ่งส่งให้คาสึกิ
“ขอบใจนะ”คาสึกิรับมาแล้วกินทันที
“ร้อนแฮะ แต่ก็อร่อยดี”
“ใช่ม้า แบ่งคนละครึ่งนะ”แล้วสึนะก็กินมั้ง
ทั้งสองคนกำลังจะเดินเข้าไปอยู่ในร่มไม้ แต่ก็มีเสียงโหวกเหวกดังมา
“หลีกเว้ยหลีก อย่ามาเกะกะ”คนที่วิ่งมา พลักคาสึกิ ก่อนจะรีบวิ่งนำหน้าไป
คาสึกิ ที่ไม่ทันตั้งตัว ล้มเซใส่สึนะ ซึ่งสึนะก็รีบไว้ได้อย่างพอดี แถมกอดแน่นเสียด้วย
“เร็วเข้าเว้ย เดี๋ยวก็โดนฮิบาริ เคียวยะ ฆ่าตายหรอก”หลังจากที่คนหน้าสุดตะโกน สึนะก็เห็นคนวิ่งตามมา 2-3 คน แล้ววิ่งหายไป พอหันกลับมา ก็เจอคุณฮิบาริมาอยู่ตรงหน้า
“เจ้าสัตว์กินพืช เห็นสัตว์กินพืชฝูงหนึ่งวิ่งมาทางนี้มั้ย”ฮิบาริถาม
“ไปทางนั้นแล้วครับ”สึนะชี้ไปทางที่พวกนั้นวิ่งไป แล้วฮิบาริก็ไปตาม(ล่า)ต่อ
“หนีคุณฮิบาริเนี่ยนะ หนียังไงก็ไม่พ้นหรอก ขนาดชั้นยังหนีไม่พ้นเลย”สึนะพึมพำกับตัวเอง
“สึนะคุง ชั้นหายใจไม่ออก”เสียงอู้อี้ของคาสึกิดังมา ทำให้สึนะรู้ตัว
“โทษทีนะ เป็นไรรึเปล่า”สึนะปล่อย แล้วถาม
“อือ ขอบใจที่ช่วยรับนะ”
“ไม่เป็นไร”
“ถ้าแฟนคลับนายมาเห็นเข้า ชั้นต้องตายแน่เลย”คาสึกิว่า
“แฟนคลับ ชั้นไม่มีซะหน่อย”สึนะพูด.. อย่างผมนี่น่ะนะ
“ไม่มีน้อยน่ะสิ”คาสึกิเถียงกลับ ถึงเขาจะเพิ่งย้ายมาอยู่ แต่ก็พอรู้ว่า คนตรงหน้าเขา ดังพอสมควรทีเดียว ถึงจะเรียนไม่เก่ง แต่หน้าตาดูดีทีเดียวเชียว ขืนเข้าใกล้แบบไม่ดูตาม้าตาเรือละก็ มีหวังถูกดักตีแหงเลย อีกสองคนที่เหลือนั้นก็เหมือนกัน ชักกลัวๆขึ้นมาแฮะ
“ฮะฮะ”สึนะหัวเราะเมื่อเจอเถียงกลับ
“อ้า ตก หกหมดเลย น่าเสียดายจัง”คาสึกิพูดแล้วไปที่ทาโกยากิ ที่ตกลงกับพื้นซะแล้ว
“จริงด้วย เพิ่งกินได้ไม่กี่คำเอง”สึนะบ่น
“งั้นเดี๋ยวชั้น ไปซื้อมาใหม่”
“ไม่ต้องหรอก ใกล้เวลาอาหารเย็นแล้ว เดี๋ยวกลับไม่ทัน”สึนะว่า
“อือ ว่าแต่ สึนะใส่แหวนด้วยเหรอ”คาสึกิถาม เมื่อเห็นสึนะห้อยสร้อยที่เป็นแหวนอยู่
“อะ อือ ใส่อยู่บ้างน่ะ”สึนะตอบ เหงื่อตกเล็กๆ ไม่อยากให้คนตรงหน้ารู้เรื่องมาเฟีย
“อืม ลายคล้ายของชั้นเลย นี่ไง”แล้วคาสึกิก็หยิบแหวนของตัวเองมาให้สึนะดู
“อ๊ะ ลายเหมือนเปี๊ยบเลยนี่”
“ใช่มั้ยล่ะ มันจะมีความหมายอะไรรึเปล่านะ”คาสึกิพูดเบาๆ
ความหมายเหรอ สึนะคิด มีแน่นอน เรื่องนี้จะเป็นฝีมือใคร ถ้าไม่ใช่.. เจ้าอาจารย์สอนพิเศษตัวแสบของเขา
“เอ่อ คาสึกิ แหวนนั่นน่ะ ใช่ของที่เด็กทารกใส่สูทมีกิ่งก่าอยู่บนหัวมาให้รึเปล่า”สึนะถาม
“รู้จักด้วยเหรอ”
ทำไมแทงหวยแล้วมันไม่ถูกน้า
“ก็ไม่เชิงนะ เก็บไว้ให้ดีๆแล้วกัน”สึนะบอก
“อือ”แล้วคาสึกิก็เก็บแหวนเข้ากระเป๋า
ถ้าหลายของแหวนเหมือนกัน ก็หมายความว่า คาสึกิ เป็นคู่หมั้นเราน่ะสิ
“มีอะไรเหรอ เงียบไป”คาสึกิถาม
“ปะ เปล่า ไม่มีอะไรหรอก”สึนะตอบ แล้วมองหน้าอีกฝ่ายดูชัดๆ น่ารักดี เหมือนกันแฮะ
สมกับที่รีบอร์นมันเลือกจริงๆ(อ้าว เหมือนตอนแรกจะไม่อยากมี)
“มีอะไรเหรอ”คาสึกิถามซ้ำ
“เปล่า เย็นมากแล้ว กลับเถอะ”
“อือ งั้นแยกกันตรงนี้นะ แล้วเจอกัน”แล้วคาสึกิก็เดินออกไป
“น่ารักจริงๆแฮะ อยากได้เป็นแฟนเร็วๆ”สึนะพูด และแอบมองตามหลังของคนที่เพิ่งเดินออกไป (แบบนี้ได้ไงเนี่ย นายมีด้านมืดด้วยเรอะ)
แล้วตัวเองก็เดินกลับบ้านอย่างสบายใจ
ความคิดเห็น