เงารักเงาใจ

มือหนาวางที่เอวบางก่อนจะดึงร่างนั้นเข้ามาใกล้ๆ แต่คราวนี้เขากลับเห็นดวงตาตื่นตระหนก จากเสือสาวผู้ยั่วสวาทเมื่อครู่ตอนนี้กลายเป็นแมวสาวนัยน์ตาใสซื่อแถมยังแสดงออกว่าไม่ไว้ใจเขาอีก

“เออ คุณภาคดนัยคะ” หญิงสาวท่าทางดูอึดอัดพยายามแกะมือเขาออกห่าง แต่กลายเป็นว่าเธอตกไปอยู่ในอ้อมกอดของเขาซะนี่

“นี่คุณจะทำอะไรฉันคะ” เธอถามน้ำเสียงสั่นๆ เขาเพียงอมยิ้มแต่นัยน์ตาระยิบระยับ

“เออ คุณภาคดนัย ปล่อยฉันเถอะนะคะ” ปากอิ่มยังคงอ้อนวอนราวกับร้องขอชีวิตหวังให้เจ้ากรรมอย่างเขาจะให้ในสิ่งที่ขอ

“ตอนแรกก็ว่าจะรอให้คุณพร้อมเสียก่อน แต่พอมาเห็นคุณอยู่ในชุดนี้แล้วผมแทบอดใจไม่ไหว”

กลายเป็นว่าคนที่ทำเก่งตั้งแต่ต้นอย่างสุปรางวดีต้องขนลุก หญิงสาวยิ้มแหยๆ ยิ่งเห็นดวงตาเป็นประกายของเขาแล้วก็ยิ่งหน้าเสีย

“ฉันว่าฉันง่วงแล้วละค่ะ ราตรีสวัสดิ์นะคะคุณภาคดนัย” เธอเอ่ยแล้วทำท่าหาวเอามือปิดปาก คิดว่าเขาจะยอมปล่อยแต่ต้องตกใจตื่นเมื่อถูกอีกฝ่ายฉวยโอกาสอุ้มเธอขึ้นมา ร่างเล็กลอยลิ่วอยู่ในอ้อมแขนของเขาแถมสายตาที่มองมาหาเธอยังดูน่ากลัวพิลึก

“มายั่วให้ผมคลั่งแล้วคิดจะไปดื้อๆ เลยหรือครับ”คนพูดแค่จะยั่วให้เธอกลัวเล่นและอยากรู้ว่าเธอจะแก้เกมยังไง

“เออคือ ตอนแรกฉันก็แค่อยาก...”

“ไม่ครับ คุณต้องแทนตัวเองว่าปรางค์ เพราะเมื่อกี้ที่คุณแทนตัวเองว่าปรางค์ คุณน่ารักมาก” เสียงนั้นเบาหวิวข้างๆ หู จนหญิงสาวขนลุกไปทั่วร่างกายก่อนพยายามหาทางเกลี่ยกล่อมให้เขายอมวางเธอลงแต่โดยดี

“คุณภาคดนัยคะ” อีกฝ่ายส่ายหน้าเหมือนรู้ใจ

“ไม่มีทางที่ผมจะปล่อยคุณ คืนนี้เราจะไปนอนด้วยกัน” จบคำพูด ภาคดนัยกลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่เมื่อเห็นดวงตากลมเบิกกว้างชนิดที่ว่าเขาเห็นแล้วต้องยิ้ม แถมเธอยังดิ้นรนเพื่อให้หลุดพ้นจากอุ้งมือของเขา ไม่เพียงเท่านั้นมือเล็กยังจิกไปที่หน้าอกของเขาอีก

“คุณภาคดนัย คุณปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้นะ”เสียงนั้นดูคล้ายเสือสาวยอมพยศและเขาก็ชอบปราบพยศด้วยสิ

“ไม่ ผมจะปล่อยคุณลงก็ต่อเมื่อถึงเตียงนอนของเราแล้ว”

สุปรางวดียิ่งตาโต สีหน้าบ่งบอกว่ากำลังรู้สึกหวาดหวั่นกับสิ่งที่มันจะเกิดขึ้นในวินาทีข้างหน้า ฝ่ายภาคดนัยไม่รอช้าอุ้มสุปรางวดีเดินขึ้นห้องนอนท่ามกลางน้ำเสียงตื่นเต้นใกล้ๆ หูของเขา

“เออ คุณภาคดนัยคะ ปล่อยปรางค์ลงเถอะค่ะ เดี๋ยวใครมาเห็นมันจะดูไม่ดี”

“ไม่ดีตรงไหนครับ ในเมื่อที่นี่มันบ้านผมแล้วเราก็ไม่ใช่ใครอื่น ผมเป็นสามีคุณ คุณเป็นภรรยาผม”เสียงนั้นฟังดูอ่อนโยนและอ่อนหวานมาก หญิงสาวอ้าปากค้าง รีบหาทางปฏิเสธ

“แต่ว่า...”

“ถ้าคุณไม่หยุดพูด ผมจะจูบคุณตรงนี้ เดี๋ยวนี้เลย”

นั่นไม่ใช่คำขู่เพราะเธอเห็นเขาโน้มหน้าเข้าหาจนต้องเอียงหน้าหนีไปทางอื่น สองแขนหนานั้นยังคงทำหน้าที่อุ้มเธออยู่

เมื่อมาถึงห้องชายหนุ่มก็บรรจงวางร่างนั้นลงอย่างเบามือและนุ่มนวลที่สุดเท่าที่ผู้ชายอย่างเขาจะทำได้ อีกฝ่ายเมื่อถูกวางลงเตียงก็เริ่มขยับหนีไปจนสุดเตียง จ้องร่างหนาที่หย่อนตัวลงนั่งบนเตียงด้วยความหวาดหวั่น

“เออ คุณภาคดนัยคะ ฉันว่าคืนนี้เรารีบนอนกันดีกว่านะคะ พรุ่งนี้คุณต้องไปทำงานแต่เช้า”

คนพูดทำเสียงให้เป็นปกติแต่ภาคดนัยสัมผัสได้ว่าเธอกำลังสั่น ความรู้สึกอยากแกล้งผุดขึ้นมาอีก เมื่อได้เห็นชุดนอนแสนวาบหวิวของเธอ ชายหนุ่มจ้องตาเป็นมันแกล้งทำท่าขยับจึงได้เห็นเธอหยิบหมอนมาบังกายตัวเองไว้ ปากอิ่มเม้มเข้าหากันอย่างมิดชิด แถมสายตายังมองเขาเหมือนเป็นตัวประหลาดสักตัวหนึ่ง

“ก็ไหนว่าอยากให้ผมระบายไง ทำไมตอนนี้ถึงพยายามผลักไสไล่ส่งผมไปล่ะ” ภาคดนัยถามยิ้มๆ

“เออ คือฉันเปล่านะคะ ฉันไม่ได้ผลักไสแต่เพราะฉัน เออ ฉันแค่เห็นคุณดูเครียดๆ ก็เลยอยากทำอะไรให้คุณผ่อนคลาย และก็แค่อยากรู้ด้วยว่าถ้าฉันแต่งตัวแบบนี้แล้วคุณจะรู้สึกยังไง”

“แล้วตอนนี้รู้หรือยังครับ ผมไม่ใช่พระอิฐพระปูนนะที่จะไม่รู้สึกอะไรเลย” ภาคดนัยยังคงแกล้งเธอไปเรื่อย เห็นอีกฝ่ายเงียบแล้วหลบหน้าเขา ความอยากรู้ทำให้ชายหนุ่มต้องขยับตัวเข้าหา จังหวะนั้นร่างเล็กก็ถีบตัวเองถอยหลังอย่างรวดเร็วจนลืมคิดไปว่าเธอนั่งอยู่สุดเตียงแล้ว ผลออกมาก็คือ

“โครม โอ๊ย”

ปล. นิยายเรื่องนี้หมดสัญญากับสำนักพิมพ์แล้ว

ยังไงก็ฝากติดตามด้วยนะคะ