Happy Valentine's Day...[krisyeol]

ข้อมูลเบื้องต้น

จำไม่ได้ว่าเคยแต่งวันวาเลนไทน์เอาไว้ แล้วเคยลงไปเมื่อปีที่แล้ว พอเปิดมาเห็นจึงอยากเอาลงอีกครั้งทั้งๆที่ผ่านวันวาเลนไทน์มานานแล้ว แต่มันก็ยังอยู่ในช่วงเดือนแห่งความรักอยู่ยังไงก็อภัยให้กันด้วยนะ 

เสียงพูดคุยดังไปทั่วท้องถนนในยามค่ำคืน เสียงชายหญิงพูดหัวเราะต่อกระซิบกันเป็นคู่ ในมือของฝ่ายหญิงถือดอกไม้ช่อโตอยู่ในมือทำให้คนที่ไร่คู่เกิดความอิจฉา ใช่แล้ววันนี้เป็นวันที่14กุมภา มันคือวันวาเลนไทน์ วันแห่งความรัก มองไปมุมไหนก็เจอแต่คู่รักเดินจูงมือกันในยอมค่ำคืน บางคนก็มาเดินคนเดียวไม่ต่างจากเด็กหนุ่มมากนักที่หนีออกมเดินคนเดียวโดยคนในวงไม่มีใครรู้ เมื่อทุกคนนั้นหลับกันไปหมดแล้วเขาจึงได้แอบออกมาเดินคนเดียวแบบนี้ เด็กหนุ่มเดินเข้าออกร้านนั้นร้านนี้โดยไม่มีใครรู้จักเพราะเด็กหนุ่มแต่งตัวด้วยชุดฮู้ดสีดำทั้งชุดปิดหน้าปิดตาแถมยังใส่หมวกปิดบังใบหน้าเอาไว้อีก แค่นี้ก็ไม่มีใครจำเขาได้หรอก

"อ่ะ ขอโทษครับ" เด็กหนุ่มเอ่ยขอโทษออกมาเพราะเขามัวแต่มองด้านข้างเลยไม่รู้ว่าด้านหน้ามีคนเดินมาจึงทำให้เขาเดินชนเด็กผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้า

"ไม่เป็นไรค่ะ ฉันไม่เป็นไร แต่ว่าเสียงของพี่เหมือนกับเสียงนักร้องที่ฉันชอบเลย" เสียงของเด็กผู้หญิงพูดขึ้นทำเอาเด็กหนุ่มต้องจับหมวกบนหัวลงมาปิดใบหน้าอย่างตกใจ

"เพื่อนๆฉันก็พูดแบบนั้น ว่าเสียงเหมือนนักร้องวงEXOน่ะ นี้เธอพูดแบบนี้ฉันไปรองเดบิวต์ดูไหมนะ" เด็กหนุ่มพูดขึ้นอย่างขำๆเพื่อเด็กผู้หญิงตรงหน้าจะต้องไม่สงสัย

"ถ้าพี่ได้อย่าลืมฉันล่ะเพราะฉันเป็นผู้อยู่เบื้องหลังของพี่" เด็กผู้หญิงคนนั้นก็พูดออกมาแบบขำๆเหมือนกัน

"ฉันไปแล้วนะ แฟนฉันรออยู่ ถ้าพี่ไปจริงๆฉันจะเป็นแฟนคลับพี่นะสัญญา" เด็กผู้หญิงคนนั้นพูดขึ้นแล้ววิ่งออกไป นักร้องหนุ่มมองตามเด็กผู้หญิงคนนั้นวิ่งหายไปอย่างขำๆ เป็นแฟนคลับเขาแล้ว แล้วจะมาเป็นแฟนคลับเขาอีกเหรอ ชานยอล นักร้องวงEXO ตำแหน่งแร็ปเปอร์ไวรัสของวงคิดในใจอย่างขำๆแล้วเดินเข้าไปในร้านดอกไม้ ชานยอลซื้อดอกกล้วยไม้เดินออกมาจากร้าน เขาไม่ได้จะซื้อไปให้ใครในวันนี้แต่ดอกกล้วยไม้มันมีความหมายแทนความคิดถึง เขาอยากมอบมันให้กับคนที่อยู่อีกฝั่งของทวีป ดอกกล้วยไม้นี้คนจีนเรียกมันว่าพีชแห่งกลิ่นกษัตริย์ หรือเป็นดอกไม้ที่ไว้บอกภาษารักว่า ฉันไม่อาจห้ามใจให้คิดถึงเธอ ชานยอลก้มมองดอกไม้ที่อยู่ในมือส่ายหัวแล้วยิ้มออกมากับการกระทำของตัวเองที่ซื้อดอกนี้มา ชานยอลเดินเข้าไปในซุ้มกิจกรรมที่จัดขึ้นที่มีคู่รักมากมายยืนเต็มไปหมด ซุ้มที่ชานยอลเข้าไปเป็นซุ้มเกมส์ที่มีพิธีกรกำลังพูดอยู่

"ต่อไปเป็นเกมส์ของคู่รักนะครับ ผมขอตัวแทนคู่รักแต่ละคู่ก้าวมายืนด้านหน้านี้ ผมขอแค่สามคู่ก็พอ" เมื่อพิธีกรพูดจบก็มีตัวแทนคู่รักก้าวออกไปยืนด้านหน้าสามคู่

"เกมส์นี้มีชื่อว่าเกมส์อุ้มรัก ถ้าคู่ไหนอุ้มคนรักของตัวเองได้นานที่สุดก็รับตุ๊กตาคุมะตัวนี้ไปเลย" เมื่อพิธีกรพูดจบก็มีเสียงตบมือขึ้นมาเสียงดัง ชานยอลหันไปตามมือที่พิธีกรพูดก็เห็นตุ๊กตาคุมะตัวใหญ่วางอยู่ด้านข้าง ชานยอลมองอย่างยิ้มๆเพราะเขาทำอะไรไม่ได้ จะเข้าไปเเข่งก็มีได้อีก ชานยอลจึงตัดสินใจเดินออกมาจากตรงนั้น ชานยอลยืนมองซุ้มต่างๆที่มีมากมายรวมไปถึงซุ้มที่มีเด็กวัยรุ่นกำลังเต้นเพลงวงของพวกเขาอยู่ ชานยอบยืนมองสักพักจึงเดินออกมา ชานยอลเดินผ่านซุ้มต่างๆจนมาถึงซุ้มที่ตั้งอยู่ด้านหลังสุด ไม่มีแม้แต่คนจะเดินเข้าไปดูมันดูเงียบมาจนดูน่ากลัว แต่ชานยอลกับเดินเข้าไป ซุ้มนี้มันให้บรรยากาศเหมือนในหนังแม่มดหรือพวกศาสมืดมากกว่า ชานยอลเดินเข้าไปด้านในที่มีผ้าสีแดงกั้นเอาไว้ กว่าจะเดินเข้ามาด้านในด้ายต้องผ่านผ้าแดงมากมาย ด้านในซุ้มจะมีแสงไฟสลัวๆเรืองรางไม่ไม่ค่อยชัดเท่าไหร่ ชานยอลเดินเข้ามาหยุดอยู่ด้านในที่มีผู้หญิงผมยาวมีผ้าบางๆปิดหน้า บนหัวจะมัดด้วยผ้าแดงแบบลวกๆมัดเอาไว้

"เข้ามานั่งสิ" ผู้หญิงคนนั้นพูดขึ้นชานยอลจึงต้องเดินไปนั่งเก้าอี้ด้านหน้าผู้หญิงคนนั้นโดยมีโต๊ะขวางกั้นเอาไว้

"หยิบไพ่ขึ้นมาสองใบ" เมื่อชานยอลนั่งลงเรียบร้อยผู้หญิงคนนั้นก็นำไพ่ออกมากางเป็นแถวๆแล้วสั่งให้ชานยอลหยิบมันขึ้นมา ชานยอลหยิบไพ่ไปให้ผู้หญิงตรงหน้า ผู้หญิงตรงหน้าชานยอลเปิดไพ่ขึ้นมาแล้ววางตรงหน้าชานยอล มันเป็นไพ่ใบแรกที่ชานยอลหยิบขึ้นมา

"คิดถึง" ผู้หญิงตรงหน้าพูดขึ้นแล้วมองหน้าชานยอล

"ความหมายของมัน" ผู้หญิงคนนั้นพูดขึ้นอีกครั้ง ชานยอลจึงพยักหน้าเข้าใจ แล้วผู้หญิงคนนั้นก็หันไปเปิดอีกใบขึ้นมา

"ความรัก และอยู่ไกล" ผู้หญิงคนนั้นหันมาบอกชานยอล

"ความรักของคุณมันคงอยู่ไกลสินะ รู้เรื่องของกันและกันแต่ไม่สามารถมาหากันได้" เธอพูดขึ้นมาอีกครั้งอย่างเลื่อนลอย แล้วหันหน้าไปทางอื่น

"ฉันให้เธอหยิบขึ้นมาอีกใบ" เธอหันกลับมาแล้วพูดอีกครั้ง

"ไม่เป็นไรครับ งั้นผมขอตัวนะครับ" ชานยอลพูดแล้วลุกขึ้นแต่จังหวะที่ลุกขึ้นมือของชานยอลก็ไปโดนไพ่ที่อยู่ใกล้ๆมือ ไพ่ใบนั้นขยับออกมาจากกลุ่ม ชานยอลจึงหันไปมอง แล้วเธอคนนั้นก็หยิบมันขึ้นมาดู

"การเวลาจะแปรผันคนที่จากไปจะกลับมา" เธอคนนั้นพูดขึ้นมา ชานยอลมองหน้าเธอแล้วหันหลังเดินจากไป มันเป็นไปไม่ได้หรอก ที่คนๆนั้นจะกลับมา ชานยอลคิดในใจ เมื่อชานยอลเดินลับตาไปซุ้มนั้นที่ไม่มีใครเข้าไปก็เริ่มจางหายไปทีละน้อย เพราะมันไม่มีใครมองเห็นซุ้มมาตั้งแต่แรกแล้ว แต่คนที่มองเห็นมันมีจิตผูกกับซุ้มนี้ต่างหาก

"ขอให้ความปรารถนาของเจ้าเป็นจริง" ก่อนที่หญิงสาวคนนั้นกับซุ้มจะหายไปเธอก็ตะโกนออกมาตามหลังชานยอลเสียงดัง ชานยอลหันกลับไปมองที่ต้นเสียงแต่ปรากฏว่าซุ้มนั้นได้หายไปแล้ว ไม่จริงน้า เขาไม่ได้ฝันไปซะหน่อย แล้วซุ้มนั้นจะหายไปได้ยังไง ชานยอลมองที่ซุ้มที่หายไปสักพักก็มีกลุ่มควันสีม่วงลอยมาปะทะเข้าที่หน้าของชานยอล ชานยอลเดินกลับเข้าด้านในที่มีผู้คนเดินไปมาอย่างมีความสุข ราวกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ไม่ได้มีอยู่ ทำเหมือนตัวเองจำเรื่องเมื่อกี้ไม่ได้แล้ว

"ขอโทษครับ" ชานยอลเดินก้มมองดอกไม้ในมือแต่ในจังหวะนั้นเขากับเดินชนผู้ชายที่เดินมาด้านหน้า(อีกแล้ว) ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าของชานยอลแต่งตัวไม่ต่างจากชานยอลเลยใส่หมวกปิดหน้าปิดตา ผู้ชายตรงหน้ายืนตัวแข็งที่ได้ยินเสียงคนตรงหน้า ไม่จริงน้าเด็กนั่นจะมาทำอะไรที่นี่คนเดียว ที่ค่ายคงไม่ปล่อยมาเดินแบบนี้ตอนกลางคืนคนเดียวหรอก ผู้ชายที่ถูกเดินชนคิดในใจ

"คุณครับ" ชานยอลเรียกผู้ชายตรงหน้าเพราะเขายืนเงียบอยู่นานไม่ยอมพูดอะไร

"คุณ คุณเป็นอะไรหรือเปล่า" ชานยอลถามขึ้นมาอีกครั้ง ผู้ชายคนนั้นก็ส่ายหน้าไปมาแล้วเดินจากไปทำเอาชานยอลถึงกับงงขึ้นมาทันที

"อะไรของเขา" ชานยอลพูดออกมาเบาๆแล้วเดินออกไปจากงานกิจกรรม ผู้ชายที่ถูกโดนชนเดินออกมาจากมุมหนึ่งมองตามชานยอลที่เดินจากไปช้า เขาก้าวเดินตามหลังชานยอลไปอย่างแผวเบาโดยที่คนถูกตามไม่รู้ตัว ชานยอลเดินตามแม่น้ำสายหลักของเกาหลีในยามค่ำคืนที่มีอากาศหนาวเย็น ชานยอลยืนมองแม่น้ำที่อยู่ตรงหน้าโดนไร่ผู้คน

"อ่ะ" ชานยอลร้องออกมาเมื่อมีพลังงานความร้อนมาสัมผัสโดนผิวของตัวเอง ชานยอมมองไปที่แขนของตัวเองก็เจอกับโกโก้ร้อนที่มีผู้ชายยื่นมาให้

"คุณ คุณตามผมมาเหรอ" ชานยอลเอ่ยถามออกไปทันทีแต่ก็ไม่กล้าหยิบโกโก้ตรงหน้าที่ถูกยื่นมาให้

"ไม่มียาหรอก" ผู้ชายคนนั้นพูดขึ้น ชานยอลจึงยื่นมือไปหยิบโกโก้จากเขา

"ทำไมถึงมาคนเดียวล่ะ" ผู้ชายคนนั้นเอ่ยถามชานยอล ชานยอลจึงหันไปมองหน้าเขาเพราะตอนนี้ทั้งสองคนหันหน้าไปทางแม่น้ำ

"คุณยังมาคนเดียวเลย แต่เสียงคนคุ้นๆจัง" ชานยอลตอบออกไปแล้วบ่นเบาๆอยู่คนเดียวแต่ผู้ชายคนนั้นก็ยังได้ยินอยู่ดี

"คุณชื่ออะไรเหรอ" เมื่อพวกเขาเงียบอยู่นานชานยอลจึงเอ่ยถามขึ้น

"เค เรียกว่า เค" เคหันมาตอบกับชานยอล แล้วหันกลับไปมองที่แม่น้ำเหมือนเดิม

"ผมชานยอลนะ" ชานยอลบอกออกไป ทำให้เคถึงกับยกยิ้มมุมปากขึ้นมาแต่ตายังจับจ้องไปที่แม่น้ำเหมือนเดิม

"ทำไมถึงมาเดินคนเดียวล่ะ หรือมารอแฟน" เคถามขึ้นพร้อมกับหันมามองชานยอลที่ตอนนี้ยกโกโก้เข้าปากอยู่

"ผมไม่มีแฟน แต่ผมเบื่อๆเลยหนีออกมา" ชานยอลกลืนโกโก้เข้าปากแล้วหันมาตอบเคพร้อมกับเป่าลมออกจากปากที่รีบกลืนโกโก้ร้อนๆเข้าไป เคมองดูชานยอลยิ้มๆแล้วส่ายหัวไปมากับความติงต๊องของเด็กผู้ชายตรงหน้า เคมองไปที่มือของชานยอลที่ถือดอกกล้วยไม้อยู่ ชานยอลมองตามสายตาของเคแล้วยกกล้วยไม้ขึ้นมา

"ผมแค่คิดถึงคนที่อยู่ไกลจากผมน่ะเลยซื้อมา" ชานยอลบอกกับเคออกไปแล้วหันไปมองที่แม่น้ำตรงหน้าอย่างเลื่อนลอย

"แฟนนายเหรอ" เคพูดขึ้นมา ชานยอลจึงหัวเราะขำกับคำพูดของเค

"ไม่รู้สิ เป็นผู้ชายเหมือนกันเขาจะเรียกแฟนได้เหรอ ไม่เคยติดต่อกันเลย รู้ข่าวแต่ทางทีวี แบบนี้เขาไม่เรียกแฟนหรอก" ชานยอลพูดขึ้นมาอย่างเลื่อนลอยโดยที่ไม่ได้หันมามองคนฟังเลย

"นี่ก็ดึกมากแล้ว ผมกลับเลยดีกว่าเดี๋ยวคนที่บ้านเป็นห่วง" ชานยอลหันมาพูดกับเค

"ส่วนนี่ผมให้คุณ แฮปปี้ วาเลนไทน์นะ สำหรับเพื่อนใหม่ ถึงผมจะอยากให้อีกคนก็เถอะ แต่ผมก็ตั้งใจให้คุณนะ" ชานยอลรีบบอกออกไปเมื่อเขายื่นดอกกล้วยไม้ไปให้กับเค เคยื่นมือมารับดอกไม้จากชานยอลมาถือเอาไว้ ชานยอลหันไปมองที่แม่น้ำอีกครั้งแล้วตะโกนออกมา

"ผมคิดถึงฮยองนะ  ผมไปแล้วนะ" ชานยอลตะโกนเสร็จก็หันมาลาคนที่ยืนอยู่ข้างๆแล้วก้าวเดินจากไป  ผม'คิดถึงคริสฮยองนะ' ชานยอลพูดขึ้นมาอีกครั้งอย่างแผวเบา แล้วเดินออกไปรอรถที่ป้ายรถเมล์ เคเดินตามหลังชานยอลอีกครั้งจนมาถึงป้ายรถมี เมื่อรถเมย์สายที่ชานยอลจะขึ้นมาจึง เคจึงรีบเดินเข้าไปใกล้ชานยอลแต่ก็ห่างพอสมควร เมื่อชานยอลก้าวขึ้นรถไป เคจึงรีบขึ้นตามไป เป็นโชคดีของเคที่ชานยอลเดินไปนั่งด้านหน้าโดยมีหูฟังเสียบในหูเอาไว้ไม่ได้สนใจคนที่รีบตามขึ้นมา เคเดินไปนั่งด้านหลังโดยที่ตาจับจ้องอยู่ที่ชานยอลตลอดเวลาและเมื่อถึงที่ที่ชานยอลจะลงเคจึงรีบหลบชานยอลทันทีก่อนจะรีบวิ่งลงจากรถตามหลังชานยอลไป เคเดินตามหลังชานยอลมาอย่างเงียบๆจนกระทั้งมาถึงที่ที่ชานยอลพักอาศัย เมื่อเคเห็นชานยอลเข้าไปในบ้านเรียบร้อยแล้วเขาจึงเดินกลับมาทางเดิมเพื่อกลับที่พัก

เช้าวันใหม่ที่เป็นวันหยุดชานยอลลุกขึ้นมาแต่เช้าเพื่ออาบน้ำเตรียมตัวกลับบ้านเพราะเขาขออนุญาตพี่ผู้จัดการกลับบ้านแล้วตอนเย็นถึงจะกลับมา

"เมื่อคืนนายไปไหนมาชานยอล" เสียงเพื่อนร่วมห้องถามขึ้นเมื่อชานยอลออกมาจากห้องน้ำ

"นายเห็นเหรอแบคฮยอน" ชานยอลถามออกไป แบคฮยอนจึงพยักหน้าแทนคำตอบ

"นายอย่าบอกใครนะไม่งั้นฉันซวยแน่ๆ" ชานยอลพูดขึ้นมาอีกครั้ง แบคฮยอนจึงพยักหน้าแล้วล้มตัวลงนอนอีกครั้ง ชานยอลจึงแต่งตัวเดินออกไปจากห้องอย่างเงียบๆเพราะไม่อยากกวนคนที่ล้มตัวลงนอนอีกรอย ชานยอลเดินออกนอกห้องก็ไม่พบกับใครสักคนสงสัยจะยังไม่ตื่นกัน ชานยอลเดินออกมานอกบ้านก็เจอเข้ากับการ์ดที่ยืนรอชานยอลอยู่หน้าบ้าน การ์ดเดินมาเปิดประตูรถให้ชานยอล ชานยอลจึงก้มหัวขอบคุณให้กับพี่การ์ด

"ไปที่บ้านของคุณชานยอลเลยนะครับ" เมื่อการ์ดเข้ามานั่งประจำที่ก็เอ่ยถามชานยอล ชานยอลพยักหน้าแล้วพี่การ์ดก็ขับไปออกไป

"ป๊าม๊าสวัสดีครับ" เมื่อชานยอลมาถึงบ้านก็เห็นพ่อแม่นั่งดูทีวีอยู่แถมด้านหน้าพวกท่านยังมีของฝากจากเมืองจีนอีก ใครไปเที่ยวจีนมาพี่ยูราเหรอ

"ป๊าม๊าผมเอาของขึ้นไปเก็บเดี๋ยวลงมานะ" ชานยอลบอกกับพ่อแม่แล้ววิ่งขึ้นไปบนบ้านทันที

"บนห้องมีคน อ่ะอ้าว ขึ้นไปซะแล้ว" คุณแม่ของชานยอลที่ละมือจากของฝากตรงหน้ากำลังจะบอกลูกชายว่ามีคนอยู่ในห้องของชานยอล แต่ชานยอลกลับหายไปแล้ว ชานยอลเดินฮัมเพลงขึ้นมาบนห้องแต่เมื่อชานยอลเปิดประตูห้องเข้าไปแล้วเจอกับดอกไม้ที่วางอยู่บนเตียงนอน

"ดอกกล้วยไม้ มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง" ชานยอลพูดขึ้นเบาๆแล้วเดินมาที่เตียงนอนของตัวเอง ชานยอลจำได้เพราะดอกไม้ช่อนี้ชานยอลเขียนตัวเคกับตัววายเอาไวบนกระดาษที่มันมัดติดกับดอกไม้

"วันนี้หยุดเหรอ" เสียงผู้ชายที่ดังมาจากด้านหลังของชานยอลดังขึ้นมาทำให้ชานยอลหันกลับไปมอง ผู้ชายที่เดินใส่เสื้อกล้ามสีขาวพันผ้ารอบเอวเดินเข้ามาในห้องของชานยอล บนหัวมีผ้าผืนเล็กกำลังเช็ดหัวอยู่ เหมือนเพิ่งจะอาบน้ำเสร็จมาเมื่อกี้ เขาคืออดีตนักร้องวงEXO

"คริส" ชานยอลพูดออกมาเสียงเบาเมื่อเขาเจอคนที่คิดถึงมานานแสนนาน

"คิดถึง" ชานยอลพูดขึ้นมาอีกครั้ง

"คิดถึงเหมือนกัน" คริสบอกชานยอลออกไป แล้วทั้งสองคนจึงยิ้มออกมาให้กัน

..... END.....