ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
"เราชอบแก้วนะ"
หญิงสาวนิ่งไปสักพักหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยออกมา
"จะดีเหรอเมฆ..."
ต่างก็เงียบกันไป ไม่กล้าจะสบสายตากัน ต่างก็ตกอยู่ในห้วงความคิด
"เค้าอยากดูแลแกมากกว่านี้"ชายหนุ่มเอ่ยขึ้น สายตาเริ่มกลับมามองหน้าหญิงสาวอีกครั้ง
สายตานั้นมองอย่างมีความหวัง ทว่าก็แฝงด้วยความกลัว ซึ่งไม่อาจจะซ่อน
หญิงสาวเหลือบตาขึ้นมาสบสายตานิดหนึ่ง ดูเธอจะตกอยู่ในภวังค์ของเธอเอง เธอก้มหน้าอีกครั้ง ไรผมตรงเรียบตรงนั้นไหวเบาๆ
สายลมพัดมา กระทบจนใบไม้ขยับ ทว่ากลับเงียบสงัด ไม่ปรากฏสรรพสำเนียงใดๆเลย ราวกับว่าทุกอย่างพร้อมใจหยุดนิ่ง เพื่อเป็นสักขีพยานในเรื่องนี้
เวลาผ่านไปนานมากในใจของทั้งสอง ในที่สุด หน้างามนั้นก็เงยขึ้น ดวงตาเดายากซึ่งอารมณ์สังเกตได้เพียงความวุ่นวาย สบสายตาของชายหนุ่มผู้เฝ้ารออีกครั้ง
"เอาสิ....ลองดู แต่ยังไม่ถึงกับเป็นแฟนได้ไหม"พลางริมฝีปากนั้นก็แย้มแต่น้อย
ทว่า ดวงตาจของชายหนุ่มทอประกายอย่างสดใส ใบหน้าแห่งความหวังนั้นเปื้อนรอยยิ้มราวกับการตวัดพู่กันอย่างมีศิลป์ของจิตรกรเอก เขามองเธอด้วยสายตาขอบคุณและชื่นชมก่อนจะเอ่ยออกมาจริงๆ
"ขอบคุณนะ"
"อือ...อื้อ"หญิงสาวตอบ แก้มทั้งสองข้างเหมือนมีสีชมพูเล็กหน่อย ทว่ากลืนกับสีผิวขาวนวลของเธอโดยไม่ขัดกัน
สรรพสำเนียงต่างเริ่มจะลอยมาให้ดีขึ้นมากขึ้น นกเริ่มส่งเสียงเหมือนจะทักทายกัน ใบไม้เริ่มไหวน้อยๆ จนกลับมาสู่ความปกติในบริเวณแห่งนั้น อาคารเรียนเริ่มจะปรากฏตัว เช่นเดียวกับสิ่งอื่นๆที่เริ่มแสดงตัวออกมา
ถ้าหากมีนกแม้เพียงตัวเดียว มองลงมา คงจะเห็นชายหนุ่มและหญิงสาวเดินเคียงคู่กันไปจากบริเวณนั้น เงาพาดไว้กับพื้นซีเมสนต์นั้น สักพักก็หยุดที่หน้าประตู กระทั่งเงารถคันหนึ่งมาทาบสักครู่ ก่อนจะวิ่งหายไป
ไม่ทิ้งอะไรไว้
ราวกับไม่ได้เกิดอะไรขึ้นเลย...
หญิงสาวนิ่งไปสักพักหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยออกมา
"จะดีเหรอเมฆ..."
ต่างก็เงียบกันไป ไม่กล้าจะสบสายตากัน ต่างก็ตกอยู่ในห้วงความคิด
"เค้าอยากดูแลแกมากกว่านี้"ชายหนุ่มเอ่ยขึ้น สายตาเริ่มกลับมามองหน้าหญิงสาวอีกครั้ง
สายตานั้นมองอย่างมีความหวัง ทว่าก็แฝงด้วยความกลัว ซึ่งไม่อาจจะซ่อน
หญิงสาวเหลือบตาขึ้นมาสบสายตานิดหนึ่ง ดูเธอจะตกอยู่ในภวังค์ของเธอเอง เธอก้มหน้าอีกครั้ง ไรผมตรงเรียบตรงนั้นไหวเบาๆ
สายลมพัดมา กระทบจนใบไม้ขยับ ทว่ากลับเงียบสงัด ไม่ปรากฏสรรพสำเนียงใดๆเลย ราวกับว่าทุกอย่างพร้อมใจหยุดนิ่ง เพื่อเป็นสักขีพยานในเรื่องนี้
เวลาผ่านไปนานมากในใจของทั้งสอง ในที่สุด หน้างามนั้นก็เงยขึ้น ดวงตาเดายากซึ่งอารมณ์สังเกตได้เพียงความวุ่นวาย สบสายตาของชายหนุ่มผู้เฝ้ารออีกครั้ง
"เอาสิ....ลองดู แต่ยังไม่ถึงกับเป็นแฟนได้ไหม"พลางริมฝีปากนั้นก็แย้มแต่น้อย
ทว่า ดวงตาจของชายหนุ่มทอประกายอย่างสดใส ใบหน้าแห่งความหวังนั้นเปื้อนรอยยิ้มราวกับการตวัดพู่กันอย่างมีศิลป์ของจิตรกรเอก เขามองเธอด้วยสายตาขอบคุณและชื่นชมก่อนจะเอ่ยออกมาจริงๆ
"ขอบคุณนะ"
"อือ...อื้อ"หญิงสาวตอบ แก้มทั้งสองข้างเหมือนมีสีชมพูเล็กหน่อย ทว่ากลืนกับสีผิวขาวนวลของเธอโดยไม่ขัดกัน
สรรพสำเนียงต่างเริ่มจะลอยมาให้ดีขึ้นมากขึ้น นกเริ่มส่งเสียงเหมือนจะทักทายกัน ใบไม้เริ่มไหวน้อยๆ จนกลับมาสู่ความปกติในบริเวณแห่งนั้น อาคารเรียนเริ่มจะปรากฏตัว เช่นเดียวกับสิ่งอื่นๆที่เริ่มแสดงตัวออกมา
ถ้าหากมีนกแม้เพียงตัวเดียว มองลงมา คงจะเห็นชายหนุ่มและหญิงสาวเดินเคียงคู่กันไปจากบริเวณนั้น เงาพาดไว้กับพื้นซีเมสนต์นั้น สักพักก็หยุดที่หน้าประตู กระทั่งเงารถคันหนึ่งมาทาบสักครู่ ก่อนจะวิ่งหายไป
ไม่ทิ้งอะไรไว้
ราวกับไม่ได้เกิดอะไรขึ้นเลย...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น