คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Prey
WILD TYPE
JUNG HOSEOK - HAWK
“อะ.. อื้อออ ฮึกก”
เสียงครางฮือปนสะอื้นยังคงดังขึ้นเรื่อยๆ ทุกครั้งที่ปลายลิ้นหนาฉกชิมไปทั่วต้นคอขาว แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้เสือดำตรงหน้าคิดจะหยุดการกระทำเลยแม้แต่น้อย น้ำเสียงที่น่าอายจากเสียงเฉอะแฉะของน้ำลายกับเนื้อนุ่มนิ่ม กลับดังขึ้นเรื่อยๆ เมื่อริมฝีปากร้อนยังไม่หยุดดูดดึง สลับกับแผ่ปลายลิ้นชิมร่างเล็กตรงหน้าจนต้นคอสีขาวนวลเริ่มขึ้นสีแดงจัด
“ ฮึกก คุณจากัวร์ ป..ปล่อยผมเถอะครับ”
“อยู่เฉยๆ”
“ฮึก.. พอแล้ว อึก หยะ.. อย่าเลีย อื้อออ” แรงจิกบนอกที่แรงขึ้นทำเอาจากัวร์หนุ่มเผลอยิ้มขำในใจทันที จนต้องหยุดการกระทำรอดูปฏิกิริยาของคนตรงหน้า แล้วนั่นก็เป็นอย่างที่เขาคิด ทันทีที่ปลายลิ้นร้อนหยุดการเคลื่อนไหว แรงจิกบนแผงอกแกร่งนั้นก็หยุดเอาดื้อๆ
เจ้าแมวตัวน้อยจะรู้มั๊ยนะ ว่าที่ตัวเองผ่อนแรงจิกหนักบ้างเบาบ้าง บนอกของเขาตามจังหวะลิ้น มันไม่ได้เกิดจากสัญชาติญาณการเอาตัวรอด ของสัตว์ที่กำลังกลัวตาย
แต่มันเกิดขึ้นเพราะแมวน้อยของเขา กำลังเสียว
จากัวร์หนุ่มผละใบหน้าออกมาคลอเคลียปลายจมูกรั้นด้วยสันจมูกโด่งเนิบนาบ เมื่อเห็นว่าเจ้าลูกแมวตรงหน้าร้องไห้จนเนื้อตัวสั่นเทาไม่หยุด มือหนาที่เคยตะปบแต่เหยื่อนับร้อย กลับสอดเข้าไปลูบไล้หน้าท้องบางอย่างแผ่วเบา จนเจ้าตัวเผลอหดเกร็งทุกครั้ง ที่เขาออกแรงบีบนวดอย่างสนุกมือ
อ่า แมวนี่มันตัวนุ่มนิ่มทุกตัวมั๊ยนะ
“ชู่วว์ เงียบซะ”
“ฮึก ถ ถ้าจีมินเงียบ ค คุณจากัวร์ ไม่กินจีมินได้มั๊ย อึกก” น้ำเสียงอ้อนวอนดังขึ้นทันที เมื่อเมนคูนตัวน้อยเห็นริมฝีปากของอีกฝ่าย กำลังจะชกชิงต้นคอของเขาอีกครั้ง อาการตกใจ บวกกันคมเขี้ยวของนักล่าตรงหน้าเขานั้น มันช่างน่ากลัวเหลือเกินในสายตาของจีมินตอนนี้
“กิน? ที่ฉันทำอยู่ มันไม่ได้เรียกว่ากินหรอกนะเด็กน้อย”
ใบหน้าคมก้มลงใช้ปลายเขี้ยวครูดลำคอสีจัดอย่างแผ่วเบา แต่มันก็ยังฝากรอยขีดข่วนเล็กๆเอาไว้เพราะความคมของอาวุธนักล่า ก่อนจะแผ่ปลายลิ้นเลียรอยแผลนั่นช้าๆ จนเจ้าตัวน้อยเริ่มจะครางฮือขึ้นมาอีกรอบ
“แบบนี้น่ะ...”
อ๊ะ!
“ เขาเรียกว่า ชิม”
ปลายลิ้นสีแดงสดของนักล่า ไล้เลียปลายเขี้ยวของตัวเองอย่างอารมณ์ดีทันที ที่นึกถึงเหตุการ์ณที่ผ่านมาเมื่อเช้านี้ ดวงตาคู่สวยที่เอ่อคลอไปด้วยน้ำตาจากความกลัว เนื้อตัวสีแดงจัดกับเสียงครางหวานของเจ้าตัว ทำเอาจากัวร์หนุ่มเกือบจะเผลอขย้ำคนของฉลามไปแล้ว ถ้าไม่ติดว่าโชคยังเข้าข้างเจ้าเหยื่อตัวน้อยอยู่
เพราะเขาบังเอิญได้กลิ่นของอะไรบางอย่าง ที่ลอบมองพวกเขาอยู่จากที่ไกลๆซะก่อน ร่างสูงจึงต้องจำใจปล่อยเจ้าแมวตัวนิ่มนั่นไป แต่ก็ยังไม่วาย แอบปล่อยกลิ่นของตัวเองใส่คนตัวเล็กจางๆเป็นของขวัญให้เจ้าของปลอกคอนั่นคลั่งตายเล่นๆ
ถ้าไอ่ฉลามรู้ว่าเขาชิมคนของมันแล้ว จะน่าสนุกแค่ไหนนะ
เสียงฝีเท้าแกร่งเดินย่ำลงบนตัวอาคารหินอ่อน ทำเอาเหล่าบรรดานักล่าทั้งไวลด์ชั้นสูงไปจนถึงพวกสัตว์เลี้ยงชั้นต่ำอย่างพวกเพ็ท ถอยออกมาทันทีเมื่อรับรู้ถึง กลิ่น และพลังอำนาจในความเป็นที่สุดของห่วงโซ่อาหาร ไม่มีใครในที่นี่ไม่เกรงกลัวเขา
‘จอน จองกุก’ แบล็ก จากัวร์ว่าที่จ่าฝูงคนใหม่ของตระกูลวอลเลอร์ ไวลด์ไทป์คิงอันดับต้นๆของแคมเบลล์
“อารมณ์ดีอะไรแต่เช้าวะจากัวร์”
เสียงน่ารำคาญของเพื่อนร่วมไทป์ ดังขึ้นทันทีที่เขาย่างกรายเข้ามาในห้อง ร่างสูงเพียงแค่เบนสายตาไปมองไอ้เหยี่ยวแสนเจ้าเล่ห์ที่ทำสายตาล้อเลียนมองเขาอย่างเอือมๆเมื่อเห็นมันชี้ปลายนิ้วติดกรงเล็บสีดำสนิทที่เขามองว่ามันแสนจะโสโครกลงบนเก้าอี้ข้างตัว
อ่า.. ให้ตาย นี่เขาต้องฝึกข้างๆมันอีกแล้วหรอเนี่ย
ร่างสูงถอนหายใจออกมาด้วยความเบื่อหน่าย ก่อนจะก้าวขาแกร่งภายใต้สูทสีดำสนิทไปยังที่นั่งข้างๆด้วยความจำใจแต่ไม่ทันที่เขาจะได้นั่งดี ไอ่สัตว์แสนน่ารำคาญข้างๆก็เท้าคางมามองเขาด้วยสายตาที่อยากรู้อยากเห็นจนปิดไม่มิด และถึงเขาไม่พูดก็รู้อยู่แล้วว่าเรื่องของคนที่นี่คงไม่สามารถคลาดสายตาโฉบเฉี่ยวของสัตว์ช่างสาระแนอย่างมันได้ ไม่เว้นแม้แต่เรื่องของเขา
“โอ๊ะ เสื้อมึงขาดด้วยนี่ เพราะแมวตัวนั้นด้วยรึเปล่านะ”
“รู้อยู่แล้วจะถามทำไม”
“หน่า กูก็แค่อยากรู้ ว่าใช่เรื่องเดียวกับที่กูเห็นรึเปล่า” รอยยิ้มแสนเจ้าเล่ห์ของมันทำเอาร่างสูงตรงหน้าอยากจะใช้กรงเล็บตะปบใบหน้าของมันดูซะที ถ้าไม่ติดตรงว่ามันเป็นเพื่อนสนิทเพียงไม่กี่คนของเขา คงตายคาคมเขี้ยวเสือไปแล้ว “อ่ะๆ อย่าทำหน้าดุแบบนั้น กูไม่ได้สะกดรอยตามมึง แค่เผอิญบินผ่านตอนมึงกำลังชิมเนื้อแมวอยู่เฉยๆ :)”
‘จอง โฮซอก’ ว่าที่จ่าฝูงไทป์คิงของตระกูล เพอร์ส เอ่ยขึ้นทันทีที่เริ่มเห็นสายตาไม่สบอารมณ์ของไอ้เสือจากัวร์เพื่อนยาก ถ้าเขาฟังไม่ผิดเมื่อกี้แอบได้ยินเสียงกัดฟันดังออกมาเล็กน้อยจากปากของมันด้วย ไม่รู้ว่าโกรธที่เข้าใจผิดหรือว่าโกรธเพราะไปเห็นเหยื่อที่มันกำลังเล็งไว้กันแน่
“รู้ตัวมั๊ย ว่ากลิ่นเหม็นๆของมึง รบกวนกูตอนกินเหยื่อ ”
“กิน? มึงเนี่ยนะ เปลี่ยนจากล่าไวลด์ด้วยกัน มากินสัตว์ชั้นต่ำแล้วหรือไง” เหยี่ยวหนุ่มถามขึ้นด้วยความประหลาดใจ
“เปล่า ก็แค่มีแมวซน เผลอเข้ามาในที่ของกู เลยกะจะสั่งสอนซะหน่อย”
รอยยิ้มผุดขึ้นมาจากมุมปากทันทีเมื่อนึกถึง รสชาติหอมหวานของเจ้าลูกแมวเมื่อเช้า ตอนแรกเขากะจะฆ่าเจ้าสัตว์ชั้นต่ำที่ริอาจลองดีเข้ามาในถิ่นของเขาให้ตายคาเขี้ยว แต่ทันทีที่ปลายลิ้นแตะลงบนเนื้อนิ่ม
ความหอมหวานก็ติดปลายเขี้ยวขึ้นมา จนเจ้าตัวเผลอไล้ปลายลิ้นชิมไปแทบทุกตารางนิ้วอย่างอดไม่ได้ มันคงเสียดายน่าดูถ้าเขากินเหยื่อตัวนั้นเลย โดยที่ไม่ได้เล่นกับมันให้หนำใจก่อน
“แค่สั่งสอนแน่หรอ กูเห็นมึงชิมไม่หยุดเลยนะ” แววตาเจ้าเล่ห์ถูกส่งให้ไอ่จากัวร์ข้างๆเพื่อยั่วโมโห แต่ปฏิกิริยาที่หวังจะได้กลับมากลับผิดคาด เพราะแทนที่เขาจะได้รอยข่วนสักแผลหรือคมเขี้ยวเหมือนที่เคยโดน กลับกลายเป็นการไหวไหล่ใส่เขาด้วยท่าทีสบายๆ
“ก็เพิ่งรู้ว่าเนื้อแมว มันหวานกว่าที่คิด”
“นี่มึงติดใจสัตว์ชั้นต่ำตัวนั้นหรอ?”
“ก็นะ สมสู่กับแมวดูสักครั้ง ก็ไม่เสียหายนี่ :)”
CENTER DOME
“ที่แห่งนี้จะสามารถให้พวกเธออยู่ร่วมกันได้ในฐานะสัตว์โลกด้วยกัน ไม่มีนักล่า ไม่มีเหยื่อ...”
“ยินดีต้อนรับสู่แคมเบลล์”
บรรยากาศจอแจของพิธีต้อนรับพรีซีเนียร์ และเสียงทักทายอย่างอบอุ่นของผู้อำนวยการ “คิม ซอจุน” ราชสีห์ตัวโตที่มีร่างแฝงเป็นแผงคอยาวสวย ไม่ได้ทำให้ผมกลัวมันเท่ากับเขี้ยวแหลมคม ที่คล้ายคลึงกับที่ขบกัดบนต้นคอของผมเมื่อเช้า จนเกือบทำให้ผมเอาชีวิตกลับมาแทบไม่รอด
“จีมิน หยุดลูบต้นคอได้แล้ว มันแดงหมดแล้วนะ” เสียงหวานติดแหบของเจ้าไวลด์ เพื่อนรักเพียงคนเดียวของผมดังขึ้น เมื่อเจ้ามือไม่รักดียังคงลูบมันเรื่อยๆโดยหวังจะกลบรอยเขี้ยวที่คุณเสือแสนใจร้ายคนนั้นฝากไว้ให้
ถึงมันจะแสบจนปากหงึๆของลูกแมวตัวน้อยขบริมฝีปากตัวเองอยู่หลายครั้งก็เถอะ
“จีมินรำคาญปลอกคอน่ะแท มันรัดมากเลย” ผมพยายามฝืนยิ้มออกมาใส่คนข้างตัวอย่างเนียนๆ ยังดีที่โอนเนอร์ของผมยังไม่จับฝนเล็บ มันก็เลยยาวพอที่จะถูต้นคอกลบเกลื่อนรอยเก่าได้ เพราะสุนัขจิ้งจอกที่ตาไวจมูกไวอย่างแทฮยอง ถ้ารู้ว่าผมไปเจออะไรมาต้องเกิดเรื่องใหญ่แน่ๆ
ผมไม่อยากให้เพื่อนไปมีปัญหากับไวลด์ไทป์คิงเพราะผมหรอกนะ
“ไปบอกไอ้ฉลามบ้านั่นมาเปลี่ยนปลอกคอให้จีมินเดี๋ยวนี้เลยนะ” แทฮยองมุ่ยหน้าอย่างหงุดหงิดเมื่อเห็นว่าต้นคอที่เคยเป็นสีขาวจัดของเพื่อนรัก ตอนนี้กลับกลายเป็นรอยแดงขีดข่วนเต็มลำคอเต็มไปหมด เห็นแล้วอยากจะซัดหน้าไอ่เจ้าของปลอกคอนี้ซะจริงๆ
“ไม่เป็นไร จีมินดึงจนมันจะหลวมแล้ว” มือเล็กพยายามยืดเจ้าปลอกคอให้เพื่อนรักดูเพื่อให้คิ้วยุ่งๆบนใบหน้าเรียวสวยคลายกังวล แต่ยิ่งพยายามยืดมันเท่าไหร่ มันกลับยิ่งรั้งต้นคอของเขาจนเผลอซี๊ดปากออกมาด้วยความแสบ
คุณจากัวร์ทำไมต้องกัดด้วยนะ
“พอเลย ไม่ให้ใส่แล้วถอดออกมา”
“ ถ้ายังอยากเป็นคนของฉลาม อย่าถอดปลอกคออีก”
“ไม่อย่างนั้นล่ะก็”
“ ฉันจะทำให้เธอเป็นคนของจากัวร์ด้วยรอยเขี้ยวของฉันแทน”
“ม ไม่! เหมี๊ยว!!” ผมร้องออกมาเสียงหลงด้วยความตกใจก่อนจะถดอุ้งมือถอยหนีแทฮยองที่กำลังจะดึงปลอกคอไปจากผม ทำเอาเจ้าตัวชะงักทันทีที่ได้ยินเสียงร้องที่มักจะหลุดออกมาเวลาตื่นกลัว
“.. ขอโทษ แททำให้ตกใจขนาดนั้นเลยหรอ”
“เปล่า จ.. จีมิน ถอดไม่ได้ คุณอาร์เอ็มจะดุ..” ร่างบางเผลอแอบอ้างบุคคลที่สามที่ไม่รู้เรื่องออกไปเพราะไม่อยากให้เพื่อนของเขาสงสัย มือเรียวจึงรีบไปไขว้กันข้างหลังทันทีแล้วไขว้นิ้วออกมาเมื่อเผลอพูดโกหกด้วยความรู้สึกผิด
ฮื่ออ คุณอาร์เอ็มจีมินขอโทษนะครับ
“หรอ”
“จีมินไหว แทไม่ต้องห่วงนะ” หน้าผากมนของผมถูลงบนหัวไหล่แคบของเจ้าสุนัขจิ้งจอกคนสวยไปมาเบาๆ เพื่อเบนความสนใจของเขาไม่ให้สนใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น อุ้งมือน้อยๆหลังจากที่ไขว้กันเสร็จก็ยกขึ้นมาจับนิ้วโป้งของอีกคนไว้ มันเป็นนิสัยประจำเมื่อผมต้องการจะอ้อน และมันก็เคยได้ผลทุกครั้ง แต่ครั้งนี้ คิ้วที่ขมวดเล็กๆกับสายตาที่คมกริบนั่นยังคงมองมาที่ผมไม่หยุด บ่งบอกว่าเจ้าตัวยังไม่หายสงสัยกับการกระทำของผมเลยสักนิด
นี้ผมต้องถูหัวให้แรงขึ้นรึเปล่านะ...
“จีมิน ทำไมเมื่อเช้า ถึงออกมาจากป่าตรงนั้นได้หรอ”
อ่ะ….
“ แทไม่รู้ว่าจีมินออกมาจากตรงนั้นได้ยังไง แต่ที่ตรงนั้นมันอันตรายมาก จีมินเจออะไรรึเปล่า”
“ป เปล่า”
ผมเลือกที่จะโกหกออกไปทั้งที่น้ำเสียงของผมก็ไม่ได้หนักแน่นเอาซะเลย นับได้ว่าตั้งแต่เกิดมา จีมินโกหกเยอะมากที่สุดก็คงจะเป็นวันนี้แหละ
ไขว้นิ้วอีกทีได้มั๊ย...
“จีมินเข้าไปเดินเล่นเฉยๆ พอเห็นว่ามันไม่มีคนก็เลยรีบวิ่งออกมา”
“อืม ถ้าไม่เจออะไรเข้างั้นก็ดีแล้ว” ทันทีที่เห็นสีหน้าลำบากใจของเจ้าแมวตัวน้อยปรากฎขึ้น เจ้าเรดฟ็อกซ์ก็เลือกที่จะไม่ซักถามอะไรต่อ เพราะถึงเขาจะอยากรู้มากแค่ไหนว่าจีมินวิ่งออกมาจากป่าเสือได้ยังไง แต่ถ้าจีมินเลือกที่จะไม่บอกความจริงกับเขา ถามไปก็คงเท่านั้น
ช่างเถอะ
ถ้าจีมินไม่เลือกที่จะบอก
เขาก็จะหาคำตอบด้วยตัวเขาเอง
ว่ากลิ่นเสือที่มันออกมาจากเพื่อนของเขา มันคือเสือตัวไหน!
DOME I
การเข้ามาฝึกในฐานะพรีซีเนียร์วันแรกของผมตอนนี้เริ่มต้นขึ้นแล้วครับ ผมตื่นเต้นจัง หลังจากที่ผู้อำนวยการพูดจบ ท่านก็ให้ไวลด์และเพ็ทฝึกหัดอย่างพวกเราไปดูตารางฝึกตามคลาสที่ได้ โดยในปีแรก จะมีการฝึกความสามารถทางร่างกายก่อน อืม.. ถ้าผมจำไม่ผิดมนุษย์ก็มีวิชาแบบนี้เหมือนกัน เขาเรียกว่าพละศึกษามั้งครับ แต่ของพวกเราไม่ได้ฝึกแค่การใช้กำลังหรือการเล่นกีฬาแบบพวกมนุษย์หรอกนะ ส่วนใหญ่ที่นี้ จะสอนให้พวกเราสู้กันซะมากกว่า
โดยที่นี่จะมีการแบ่งคลาสกันตามสายพันธุ์และต้นตระกูลโดยกำเนิดครับ ซึ่งตอนนี้บรรดาเหล่าสัตว์ฝึกหัดต่างๆก็กรูกันเข้าไปทำให้ผมกับแทฮยองที่ไปทีหลัง ได้แต่เขย่งเท้ามองดูใบรายชื่อพวกนั้นจากที่ไกลๆ
นี้ผมก็ไม่ใช่แมวมันช์กิ้นนะ ทำไมพอมาอยู่ในร่างคนแล้วขาถึงได้สั้นขนาดนี้เนี่ย!
“จีมิน” เสียงทุ่มต่ำที่แสนคุ้นเคยเรียกผมให้หันไปตามเสียงเรียก
“อ่ะ.. คุณอาร์เอ็ม สวัสดีครับ”
“ดูคลาสกันอยู่หรอ” ฉลามหนุ่มยิ้มให้กับเจ้าลูกแมวตัวน้อยที่เขาสังเกตเห็นตั้งแต่เจ้าตัวพูดจ้อแจ้กับเพื่อนไวลด์หน้าสวย จนเห็นเจ้าตัวกำลังลำบากกับการดูใบรายชื่อนี้แหละ เขาถึงต้องออกมาหาอย่างอดไม่ได้
“ครับ แต่คงต้องรอให้คนน้อยลงกว่านี้หน่อย เข้าไปดูตอนนี้เพื่อนๆคงเบียดจีมินเป็นปลาประป๋องแน่เลย” ผมยิ้มตอบอย่างสดใสเมื่อเห็นสายตาใจดีของคุณอาร์เอ็ม ดีจังที่ผมสามารถมองหน้าเขาได้เวลาเราคุยกัน เพราะคุณอาร์เอ็มไม่มีร่างแฝงของฉลามให้ผมกลัวเลย
“มากับพี่”
“อ่ะ”
คุณอาร์เอ็มจับมือของผมและแทฮยองไปที่บอร์ดตรงหน้าอย่างไม่เกรงกลัว ทันทีที่เขาเบียดร่างตัวเองไปที่แถว เหล่าบรรดาไวลด์และเพ็ทที่ออกันอยู่หน้าบอร์ดเมื่อรับรู้ถึงกลิ่นของจ่าฝูงแห่งมหาสมุทร ต่างก็แหวกทางออกจากบริเวณนั้นจนหน้าบอร์ดตอนนี้เหลือเพียงไวลด์คิงไม่กี่ตัวกับผมที่คงเป็นเพ็ทหนึ่งเดียวในนั้นที่ยืนเคียงข้างจ่าฝูงแห่งไนท์ซีล
“ หาชื่อตัวเองกันสิ”
“เอ่อ.. ค ครับ” ผมรีบไล่ปลายนิ้วสั้นๆของตัวเองในการหารายชื่ออย่างรวดเร็วเพราะเกรงใจบรรดาสัตว์ตัวอื่นที่เพิ่งจะหลีกทางให้ นิ้วมือของผมเผลอสั่นเทาเล็กน้อยด้วยความลนลานผิดกับคนข้างๆที่ยืนปล่อยกลิ่นของจ่าฝูงออกมาอย่างสบายใจ
ผมกับแทฮยองจะโดนเพื่อนตัวอื่นเกลียดเอามั๊ยเนี่ย
“พี่ว่าจีมินอยู่ใบแรกนะ” คุณอาร์เอ็มพูดขึ้นในขณะที่ผมกำลังใช้ปลายนิ้วไล่รายชื่อตัวเองจากใบสุดท้าย เสียงทุ้มต่ำนั้นขัดผมเบาๆทำเอาสติที่มีอยู่เมื่อกี้กระเจิงไปหมด เมื่อกี้คุณอาร์เอ็มว่ายังไงนะ เอ๊ะ แล้วผมไล่นิ้วถึงคนที่เท่าไหร่แล้ว....
"มาดูใบแรกสิจีมิน"
“อ๋า จีมินคงไม่อยู่ใบแรกหรอกครับคุณอาร์เอ็ม จีมินเป็นแมวนะ” ผมหันไปเถียงอย่างไม่จริงจัง ก่อนจะพยายามไล่รายชื่อต่อจากที่ค้างไว้เหมือนเดิม อืม.. คนที่เท่าไหร่แล้วนะ 201? หรือ 202 แล้วละเนี่ย
“แทอยู่คลาส2นะจีมิน” แทฮยองหันมาบอกผมด้วยสีหน้ามุ่ยๆ ก่อนที่เจ้าสุนัขจิ้งจอกจะพยายามไล่หาใบรายชื่อของตัวเองอีกรอบเพือฃ่อหารายชื่อของผม “ เฮ้อ อะไรเนี่ย ทำไมไม่ได้อยู่คลาสเดียวกับจีมินนะ”
“นี่ไง จีมิน” คุณอาร์เอ็มที่ตอนนี้กำลังเลื่อนปลายนิ้วไปยังกระดาษแผ่นแรกของประกาศ ทำเอาคิ้วยุ่งๆของผมที่ขมวดอยู่แล้วจากการหารายชื่อเมื่อกี้ถึงกับผูกโบว์ขึ้นมาทันทีที่คุณอาร์เอ็มบอกว่าชื่อของผมคือคลาส1 คลาสอันดับต้นๆที่ส่วนใหญ่เต็มไปด้วยเพ็ทสายพันธุ์ดี และไวลด์ไทป์คิง
ผิดพลาด... มันต้องผิดพลาดแน่ๆ เพ็ทธรรมดาอย่างผม จะไปอยู่คลาส1แบบนั้นได้ยังไงนะ
แต่แล้ว สิ่งที่กำลังอยู่บนหน้าของผมตอนนี้ ทำเอากำลังขาที่เคยมีหายไปหมดจนเกือบจะทรุดลงกับพื้น อุ้งมือป้อมนั้นยกขึ้นมากุมเข้าที่ต้นคอทันทีอย่างอัตโนมัติ เพียงแค่เห็นรายชื่อนั้น ก็ทำเอาผมเจ็บแปลบขึ้นมาที่รอยแผลเสียดื้อๆ
Wild type Kim RM - White shark
Pet type Park Jimin - Mainecoon
Wild type Joen Jungkook - Black Jaguar
ใครก็ได้บอกเขาที ว่าจอน จองกุกอะไรนี้ ไม่ใช่คุณจากัวร์ตัวเมื่อเช้า!!
ฉลามหนุ่มที่เฝ้ามองปฏิกิริยาของลูกแมวตรงหน้าเขามาสักพัก กำลังให้ความสนใจกับรอยขีดข่วนแดงๆที่โผล่พ้นปลอกคอประจำตระกูลของเขาอย่างพิจารณา ในขณะที่ร่างเล็กตรงหน้ากำลังทำสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกกับผลประกาศรายชื่อที่ออกมาอยู่นั้น จึงไม่ได้รู้ตัวเลยว่าตอนนี้เขานั้นขยับตัวเข้ามาใกล้อีกฝ่ายจนได้กลิ่นของอะไรบางอย่าง
กลิ่นที่ไม่ใช่กลิ่นพีชของเจ้าตัวที่เขาจำมันได้ดี
กลิ่นที่ไม่ใช่กลิ่นแคนตาลูปของสุนัขจิ้งจอกตัวข้างๆ
และไม่ใช่กลิ่นโรสป่าของซอนมี
แต่ทำไม ในตัวจีมินถึงมี
กลิ่นของเสือ…
“คุณอาร์เอ็ม เราได้อยู่คลาสเดียวกัน หลังจากนี้ก็ฝากตัวด้วยนะครับ” ผมที่มัวแต่ตกใจจนลืมไปเลยว่าต้องฝากตัวกับคนข้างตัวที่รับหน้าที่เป็นผู้ดูแลของผมต่อจากนี้ คิดได้ดังนั้นผมจึงหันไปบอกเขาด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะโค้งให้เล็กน้อยตามที่คุณโอนเนอร์เคยสอนมารยาทเมื่อตอนผมยังเด็ก
“เรียกฉันว่าพี่”
“ครับ?”
“พี่อาร์เอ็ม” เขาพูดขึ้นด้วยสายตาจริงจัง ทำเอาผมไม่กล้าที่จะหลุดคำนั้นออกมาเลยเพราะเขาคือไวลด์ผู้ดูแลตระกูลของผม การเรียกเขาว่าพี่นั่นอาจจะเป็นการทำตัวสนิทกับเขา ถ้าคุณโอนเนอร์รู้จะดุผมมั๊ยนะ
“...พี่อาร์เอ็ม” แต่สุดท้ายผมก็ทนเห็นสายตากดดันจากนักล่าข้างตัวไม่ไหว จนต้องเผลอตามใจอีกฝ่าย เอาไว้เขาไปแก้ตัวคุณโอนเนอร์อีกทีก็แล้วกัน
“เก่งมากครับเด็กดี” มือหนายกขึ้นมาลูบกลุ่มผมของผมเบาๆทันทีที่ได้ยิน ด้วยความไม่ชินจากการโดนคนแปลกหน้าลูบผม ผมจึงเผลอหดต้นคอของตัวเองลงอย่างลืมตัว
แต่แล้วแรงยุกยิกตรงฝ่ามืออีกฝั่งทำให้ผมต้องหันไปมอง แทฮยองที่กำลังเร่งเร้าผมให้ออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด เพราะสายตาของเพ็ทและไวลด์ตัวอื่นที่หลีกทางให้พวกผมดูก่อนหน้านี้ กำลังจะไม่ไหวกับรังสีของความเป็นจ่าฝูงของคุณฉลามข้างๆ
“คุณครับ ผมว่าคุณหยุดปล่อยกลิ่นก่อนเถอะครับ พวกผมไม่อยากโดนมองไปมากกว่านี้แล้ว” เป็นแทฮยองที่เอ่ยขึ้นปรามจ่าฝูงข้างตัวเขาที่ปลดปล่อยกลิ่นของตัวเองออกมาไม่หยุด จนไวลด์ข้างๆตัวเขาเริ่มตัวสั่นเทาบางตัวก็วิ่งหนีออกจากตรงนี้ไปซะแล้ว
ความสามารถอีกหนึ่งอย่างของพวกไวลด์ พวกเขาจะปล่อยกลิ่นที่สามารถแสดงถึงพลังอำนาจและความดุร้ายในตัวเองออกมา ซึ่งส่วนใหญ่จะปล่อยออกมาเพื่อแสดงอาณาเขต ปล่อยกลิ่นเรียกคู่ หรือปล่อยกลิ่นเพื่อแสดงถึงความเป็นใหญ่ ซึ่งหากไวลด์หรือเพ็ทตัวไหนได้กลิ่นของสัตว์ที่มีความดุร้ายมากๆอย่างเช่นจ่าฝูง ก็จะมีอาการหวาดกลัวจนต้องพาตัวเองออกไปไกลๆจากกลิ่นนั้น
มันเป็นสัญชาตญาณที่เราเลี่ยงไม่ได้
“จีมินว่าเราไปจากที่นี่กันเถอะครับ เพื่อนคนอื่นจะได้ดูด้วย”
แต่ยังไม่ทันที่พวกผมจะก้าวเท้าออกจากบริเวณนั่น ขาของผมทรุดลงไปด้วยกลิ่นบางอย่าง ที่รุนแรงพอๆกับกลิ่นของคุณอาร์เอ็มแต่เผลอๆ อาจจะมากกว่า กลิ่นที่แสดงถึงความดุร้าย พลังอำนาจ ที่ตั้งแต่เกิดมาเขายังไม่เคยเจอกลิ่นไหนที่รุนแรงเท่ากลิ่นนี้มาก่อน ซึ่งขนาดแทฮยองที่ตอนนี้กำลังพยุงตัวผมขึ้นจากพื้นยังขาสั่นออกมาอย่างเห็นได้ชัด
มีจ่าฝูงอีกตัวกำลังมาทางนี้งั้นหรอ
“ใคร!”
เสียงทุ้มแข็งกร้าวตลาดลั่นออกมาทำเอาทั้งแมวน้อยกับสุนัขจิ้งจอกตัวแดงสะดุ้งโหยง พวกเขาหันไปมองฉลามหนุ่มที่ตอนนี้กำลังเดือดดาลเพราะมีคนมาปล่อยกลิ่นทับที่เขา
ใช่แล้ว
การปล่อยกลิ่นสู้กันระหว่างพวกไวลด์
มันคือ การประกาศศัตรู
“เสียงดังหน่าอาร์เอ็ม เดี๋ยวเหมียวน้อยของฉันก็ตกใจกันพอดี :)”
นั่นมัน..
ค คุณจากัวร์
........................................
คุณจากัวร์ ชิมคนของเขาไม่พอ พี่เค้าจะมาสู้คุณฉลามอีกแล้วค่ะ
กะจะให้ตายไปข้างเลยใช่มั๊ยเนี่ยยย
ฝากติดตามตอนต่อไปด้วยนะคะ อยากจะบอกว่าทุกคอมเม้นทุกกำลังใจ
ทำให้เราอยากมาแต่งฟิคให้ทุกวันเลย
ขอบคุณที่คอยสกรีมในแท็ก กับคอมเม้นให้นะคะ
เราอ่านทุกอันเลย
ตอนต่อไปสปอยล์ว่า จะมีสัตว์ตัวใหม่ขึ้นมาอีกแล้วค่ะ
จะเป็นตัวไหนห้ามพลาดน้าาา
#สัตว์ป่ากุกมิน
ความคิดเห็น