คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : [SF] Sound of The Devil ::MINWOON X SOONSEOK:: {17TEEN}
“ ยอโบเซโย พี่วอนอูที่แสนน่ารักของผม ”
” อือ ”
“งะ ทำไมพี่พูดไม่เพราะเลยหล่ะครับ มาอือ มาอออะไรอ่า พูดเพราะ ๆ หน่อยสิ นะ ๆ ”
เอ่ยอ้อนคนปลายสายอย่างอารมณ์ดี พร้อมกับใบหน้าหล่อคมที่แย้มยิ้มออกมาจนแก้มแทบปริ วันนี้เป็นวันอาทิตย์
ตรงกับวันเดทแห่งชาติของเขากับคนรัก ! มันจึงไม่แปลกอะไรที่เขาจะต้องโทรไปออดอ้อนคนตัวเล็กให้ออกมาเจอกัน เหมือนกับทุก ๆ ครั้งที่ผ่านมา
“อะไรเนี่ย ถ้าไม่มีอะไรฉันจะวางแล้วนะ !! ”
“ยะ! อย่าพึ่งสิครับ ”
“ว่าไง มีอะไร ?”
“กะ ก็วันนี้ วันนี้พี่กับผมจะต้อง .....”
“โทษที วันนี้ฉันไม่ว่าง ”
“หา ~ ?”
ร่างสูงอุทานออกมาอย่างแปลกใจ
ไม่ว่าง !! ไม่ว่างบ้าบออะไรกันฮ๊ะ !!!!!
“ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันวางนะ ”
“ยะ อย่าพึ่งครับ ”
“อะไรอีก !”
“ตอนนี้พี่กำลังทำอะไรอยู่เหรอ ?”
เอ่ยถามออกไปด้วยน้ำเสียงสั่น ๆ เส้นคิ้วเรียวเล็กที่กำลังผูกเข้าหากันแน่นอยู่ในขณะนี้บ่งบอกถึงระดับความตรึงเครียดของผู้เป็นเจ้าของของมันได้เป็นอย่างดี
อย่านะ ! พี่ห้ามตอบในสิ่งที่ผมกำลังคิดอยู่นะ เข้าใจไหม พี่ห้ามพูดมันออกมานะ !
“ฉันเหรอ ? ”
“………………”
“กำลังนั่งแชร์เพลงกับซูนยองอยู่หน่ะ ”
ให้ตายเหอะ !!! จอน วอน วอนอู ! นายนี่มัน !!!!!!!
“ครับ ผมเข้าใจแล้ว !!”
ผละเครื่องมือสื่อสารออกมาจากใบหูอย่างรวดเร็วพร้อมกับใบหน้าหล่อคมที่แดงฉาดขึ้นมาจนแทบจะเป็นสีเลือด
มันชักจะมากเกินไปแล้ว คนรักของเขาจะทำร้ายเขามากเกินไปแล้วนะ !!!!!
“ อือ ว่าไง ?”
“ ซอกมินกูทนไม่ไหวแล้ว กู! ทน! ไม่! ไหว! แล้ว !”
“เฮ้ย !! มึงเป็นอะไรเนี่ย ใจเย็นดิวะ”
รีบร้องบอกคนปลายสายอย่างตกใจ มินกยูเพื่อนกู เป็นบ้าอะไรขึ้นมาอีกวะเนี่ย !!
“ กูใจเย็นมามากเกินไปแล้ว เมื่อกี้กูโทรไปหาพี่วอนอูมึงรู้ไหมว่าเขากำลังทำอะไรอยู่ เขากำลังนั่งแชร์เพลงอยู่กับพี่ซุนยองอีกแล้ว ! นี่อย่าบอกนะว่ามึงไม่รู้อ่ะ ”
“อือ เมื่อกี้โทรไปแต่เขาไม่รับอ่ะ ก็เลยไม่รู้ว่ากำลังทำอะไรอยู่”
เอ่ยตอบคนปลายสายไปอย่างซื่อ ๆ มินกยูหน้าซีดลงทันที
หนักกว่ากูอีกเพื่อน !
“ละ แล้วนี่มึงโมโหอะไรมั้งเหรอวะ ?”
“ก็ไม่หนิ พี่เขาเป็นเพื่อนกัน มึงจะไม่ให้คุยกันเหรอ”
“ ก็จริงของมึง แต่นี่เขาคุยกันจนไม่มีเวลาคุยกับพวกเราแล้วนะเว๊ย วัน ๆ นั่งหมกกันอยู่สองคนแล้วก็เอาแต่พูดเรื่องเพลงปีศาจห่าเหวอะไรก็ไม่รู้มาเป็นอาทิตย์แล้วเนี่ย กูโครตโมโหเลยวะ ”
“มึงก็อย่าคิดมากดิ ก็เขาชอบของเขา ”
“นี่ซอกมิน โลกสวยจังเลยนะมึงอ่ะ”
กระแทกเสียงลงไปในโทรศัพท์อย่างยั๊ว ๆ ซอกมินนิ่วหน้าลงอย่างแปลกใจ
“กูเนี่ยนะโลกสวย ไม่อ่ะ แต่กูแค่ไม่รู้จะทำยังไงเฉย ๆ ”
“แต่ ! กู ! รู้ !”
“หา ~ ”
ส่งเสียงอุทานออกมาเบา ๆ อย่างไม่เชื่อหู มินกยูคายอมยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมาเล็กน้อยก่อนจะกรอกเสียงเข้าไปในเครื่องมือสื่อสารที่ถืออยู่อีกครั้ง
“ ว่าแต่มึงอยากรู้ไหมหล่ะ ”
“………………”
“……………….”
“ ซักหน่อย ก็ดีเหมือนกันวะ ”
“ สวัสดีครับพี่ซูนยอง พี่วอนอู” X2
“ อือ ” X2
เงยหน้าขึ้นมาจากโทรศัพท์พร้อมกับก่อนจะก้มลงกลับเหมือนเดิมแทบจะทันที คนสวยสองคนที่นั่งแบ่งหูฟังกันฟังคนละสายพร้อมกับดวงตาทั้งสองคู่ที่กำลังจดจ้องเข้าไปยังเครื่องมือสื่อสารที่วางแบอยู่ตรงกลางทำเอาคนมองดูอดที่จะรู้สึกปรี๊ดขึ้นมาไม่ได้ ซอกมินรีบสะกิดมินกยูให้รีบวางตัวนั่งลงข้าง ๆ ตนเองทันที
“ ใจเย็น ๆ หน่อยดิ ”
“ เออ ”
หันไปกระซิบกลับคนหวังดีทั้ง ๆ ที่ใบหน้าหล่อคมยังคงถูกฉาบเคลือบด้วยความไม่พอใจอยู่อย่างนั้น
“ แล้วเมื่อไหร่มึงจะ .....”
“โอเค ! งั้นกูเริ่มเลยนะ ”
เอ่ยบอกตัวเองเบา ๆ ก่อนจะหันไปพูดกับคนข้าง ๆ ตามลำดับ ซอกมินรีบขยับตัวออกห่างจากเพื่อนรักพร้อมกับมือหนาที่ล้วงไปค้นหนังสือขึ้นมาเปิดอ่าน ก่อนที่ละครเวทีเรื่องยักษ์จะเปิดฉากขึ้นโดยทันที
“เฮ้ย ซอกมินวันนี้มึงกลับบ้านเป็นเพื่อนกูหน่อยดิ”
“ ทำไมอ่ะ มึงกลับบ้านตัวเองไม่ถูกเหรอ ”
ผละสายตาออกมาจากตัวหนังสือตรงหน้า ก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปมองเจ้าของเสียงทุ้มหนักด้านบนอย่างสงสัย
“ ไม่ใช่อย่างนั้น ”
“ แล้วอะไรหล่ะ ”
“กะ กูกลัว ”
“กลัว ? กลัวอะไรของมึง ”
เอ่ยพูดออกมาเบา ๆ พร้อมกับดวงตาเรียวเล็กแอบเหลือบมองปฏิกิริยาของคนสวยฝั่งตรงข้ามเป็นระยะ วอนอูสะดุ้งตัวขึ้นมาเบา ๆ ก่อนจะสั่งศีรษะไปมาเล็กน้อยซูนยองรีบยกมือขึ้นมาสกิดคนด้านข้างให้ก้มลงไปจดจ้องกับวัตถุตรงหนาต่อทันที
“ ก็ตึกร้างหน้าหมู่บ้านกูไง เวลาเดินผ่านทีไรกูได้ยินเสียงอะไรแปลก ๆ ดังออกมาตลอดเลยวะ ”
“ เสียง ? เสียงอะไร คนร้องไห้เหรอ ”
แกล้งหยอดคำถามคนด้านข้างด้วยท่าทางที่แสนจะสงสัย มินกยูแอบคายอมยิ้มออกมาบาง ๆ ก่อนที่ริมฝีปากหนาจะค่อย ๆ เปิดขึ้นมาอีกครั้ง
“ เสียงเพลง ”
“ห๊ะ ?”
ส่งเสียงอุทานออกมาอย่างแปลกใจ ซูนยองกับวอนอูรีบหันหน้ามองกันทันที
“แต่มันเพลงอะไรกูก็ไม่รู้เหมือนกัน มีแต่ดนตรีฟังหลอนดู ๆ ยังไงก็ไม่รู้ กูไม่ชอบเลย แต่เดินผ่านทีไรแม่มได้ยินตลอด ”
“ คิดมากเกินไปหรือเปล่า อาจจะเป็นเสียงที่ดังมาจากบ้านข้าง ๆ ก็ได้นะมึง ”
“ ไอ้บ้านข้าง ๆ มันมีที่ไหนวะ มีแต่ป่าประกบสองข้างเลย สภาพบ้านก็ดูไม่เก่าเท่าไรแต่แม่มน่ากลัวชิบ ”
“เออ ๆ เดี๋ยววันนี้กูกลับเป็นเพื่อนมึงก็ได้ กูก็อยากรู้เหมือนกันว่ามันจะหลอนจริงอย่างที่มึงพูดหรือเปล่า ”
“ อือ เชิญมึงตามสบายเลย”
เอ่ยบอกคนด้านข้างอย่างท้าทาย ซอกมินเบ้ปากนิด ๆ ก่อนจะก้มหน้าลงไปอ่านหนังสือต่ออย่างไม่นึกจะสนใจอะไรซักเท่าไหร่
คัท !!! และแล้วละครบทใหญ่ก็ปิดฉากลงไปด้วยดี หึหึ
“เฮ้ยมึง ! บ้านมันก็ไม่ค่อยเก่าเท่าไหร่นี่หว่า”
เอ่ยบอกคนด้านหน้าเบา ๆ พร้อมกับสาวเท้าเข้าไปในตึกสูงสภาพรกร้างที่มีคนจัดการไขกุญแจเอาไว้ให้ก่อนแล้ว มินกยูตรงเข้าไปเปิดผ้าม่านออกพร้อมกับผงฝุ่นมากมายที่กระจายเข้ามาปะกับใบหน้าของเขาอย่างจัง
“ อือ ก็กูพึ่งย้ายไปประมาณปีกว่า ๆ เอง ”
“อ้าว บ้านมึงเหรอเนี่ย ”
“ก็เออดิวะ ตู้เตียงข้างบนยังไม่ได้ย้ายออกเลย ”
“ เฮ้ยย ! แล้วอย่างนี้มันจะไปน่ากลัวอะไรวะ ”
“เดี๋ยวมืด ๆ มามันก็น่ากลัวเองแหละ มาช่วยกูทำบ้านให้มันรก ๆ หน่อยดิ๊ เสร็จแล้วจะได้รีบขึ้นไปความสะอาดห้องหอกัน ”
เอ่ยบอกคนด้านข้างอย่างยิ้ม ๆ ซอกมินแค่นเสียงหัวเราะออกมาเบา ๆ อย่างหมั่นไส้
“มึงก็คิดถึงแต่เรื่องแบบนี้”
“ หรือมึงไม่คิด ”
“ไม่วะ ของกู เรื่อย ๆ อยู่แล้ว”
“เออครับของกูเรื่อย ๆ เหมือนกัน แต่มันก็มาสะดุดตรงอีอาทิตย์กว่า ๆ นี่แหละ แม่มพูดแล้วขึ้นวะ ”
“เออ ๆ มึงนี่ก็ใจเย็น ๆ หน่อยดิวะ รกยังเนี่ย ”
หันไปพูดกับคนที่กำลังไล่เดินเปิดหน้าต่างอย่างฉุน ๆ มินกยูหันมากวาดตามองรอบ ๆ บริเวณที่มีข้าวของกระจัดกระจายอยู่เกลื่อนพื้นด้วยใบหน้าที่แฝงไปด้วยความพอใจ
“เออ ๆ งั้นขึ้นไปชั้นสองกันเหอะ เอาของไปด้วยนะมึง ”
หันไปสั่งคนที่กำลังเดินไปหยิบตระกร้าลูกใหญ่ขึ้นมาถือไว้ในมือ ก่อนที่ทั้งสองจะพากันเดินขึ้นไปยังชั้นสองของตึกทันที
“เฮ้ย ๆ นั่นมึงเอาโต๊ะออกมาทำไมวะ ”
รีบท้วงคนที่เดินออกมาจากห้องพร้อมกับโต๊ะวางของขนาดปานกลาง มินกยูรีบปล่อยมันออกจากมือทันทีที่ถึงเป้าหมาย ใบหน้าหล่อคมแดงก่ำขึ้นมาด้วยความเหน็ดเหนื่อย
“ก็เอามาวางไวน์ดิวะ”
“วางไวน์ ? หน้าบันไดเนี่ยนะ ”
“ก็เออดิ เอาแก้วออกมาดิ๊ ไวน์ด้วย”
หันไปสั่งคนด้านข้างอย่างนึกรำคาญ ซอกมินเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของคำสั่งอย่างไม่เข้าใจแต่ก็ยอมทำตามแต่โดยดี
“ กูไม่เข้าใจว่ามึงกำลังทำอะไรอยู่ ”
“เออกหน่า เดี๋ยวมึงก็เข้าใจเองแหละ”
เอ่ยบอกคนที่กำลังจัดการเทเครื่องดื่มราคาแพงลงในแก้วทั้งสองลูกอย่างยิ้ม ๆ มือหนาค่อย ๆ ล้วงไปหยิบอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋ากางเกงก่อนจะกำมันเอาไว้แน่น
“ เฮ้ย ! มึงใส่อะไรลงไปวะ ”
ร้องออกมาอย่างตกใจทันทีที่หันมาเห็นคนตัวสูงกว่ากำลังเทผงอะไรบางอย่างลงในแก้วทั้งสอง ซอกมินรีบผลักมือมินกยูออกทันที
“ พอแล้วมึง กูว่ามันเยอะแล้วนะเว๊ย ”
เอ่ยปรามคนด้านหน้าอย่างกลัว ๆ มินกยูรีบสะบัดมือซอกมินออกอย่างนึกรำคาญ
“ไม่เห็นจะเยอะเลย ถ้าเยอะ .......”
“.....................”
“ มันต้องแบบนี้ ”
แล้วมือหนาก็จัดการเทมันลงไปอีกครั้งจนหมดซอง ซอกมินหน้าซีดลงทันที
มินกยู นี่มึงจะเล่นข้ามคืนเลยเหรอวะ !!!!
“ฮัดเช้ยยยย !! ” X2
“งืออ ทำไมฉันถึงคัดจมูกจัง”
“ ฉันก็แหมือนกัน รู้สึกแย่ชะมัด”
“งั้นเรารีบกลับบ้านกันเหอะ ฉันอยากอาบน้ำนอนจะแย่อยู่แล้ว”
หันไปพูดกับคนด้านข้างพร้อมกับใบหน้าสวยที่ยฉายแววอ่อนเพลียออกมาอย่างเห็นได้ชัด ซูนยองรีบหันไปมองหน้าวอนอูทันที
“ นี่แกลืมเรื่องที่เราพูดกันตอนกลางวันไปแล้วเหรอ ”
“.........................”
“เปล่า แต่ฉันคิดว่าแกลืมไปแล้วต่างหาก”
“เหอะ ฉันไม่มีทางลืมหรอก !”
“แต่ซูนยอง เราไปกันวันอื่นก็ได้นี่ วันนี้ฉันรู้สึกแปลก ๆ ยังไงก็ไม่รู้ อยากกลับบ้านเร็วๆ จัง ”
“ไม่ !! ฉันจะไปวันนี้ !”
“ซุนยองง แกเชื่อฉันสิอย่าไปวันนี้เลยนะ ”
“ไม่วอนอู ! แกก็รู้ว่าฉันเฝ้ารอที่จะได้ยินบทเพลงแห่งความมืดนี้มานานแค่ไหน แกจะบอกว่าแกไม่อยากได้ยินงั้นสิ”
“ฉันก็อยาก แต่ .......”
“ถ้างั้นเราก็ไปกันสิ ปะ !!”
เอื้อมไปฉุดข้อมือเล็ก ๆ ของอีกคนเอาไว้ในอาณัติก่อนจะออกแรงดึงให้สาวเท้าตามออกไปทันที
ควอน ซุนยอง เมื่อไรแกจะเลิกทำตัวเป็นเด็กเอาแต่ใจแบบนี้ซักทีนะ !!
“วอนอู แกว่าใช่หลังนี้หรือเปล่าอ่ะ ?”
“ มะ ไม่รู้สิ ”
“จอน วอนอู !!”
“ แต่ฉันว่าน่าจะใช่นะ เพราะถ้าเดินเข้าไปข้างในก็เป็นบ้านมินกยูแล้ว”
รีบตอบคนด้านหน้าออกไปด้วยน้ำเสียงสั่น ๆ ดวงตาเรียวค่อย ๆ กวาดมองไปรอบ ๆ บริเวณที่ปกคลุมไปด้วยความมืดครึ้มด้วยความหวาดระแวง ซูนยองหันกลับไปมองท่าทางแปลก ๆ ของเพื่อนรักพร้อมกับเส้นคิ้วเรียวเล็กที่ผูกเข้าหากันแน่น
“ กลัวเหรอ ”
“อะ อือ ”
“ งั้นเอามือมานี่ ”
เอื้อมมือไปคว้ามือของอีกมากุมไว้เบา ๆ วอนอูรีบหันไปมองหน้าซูนยองทันที
“ ซูนยอง ”
“ หือ ?”
“กะ แกจะเข้าไปจริง ๆ เหรอ ”
“ ก็จริงหน่ะสิ ”
“ แต่ .......”
“หยุด ! หยุดก่อน แกได้ยินเสียงอะไรไหม ?”
ร้องบอกคนด้านหลังตกใจพร้อมกับใบหน้าสวยที่เปล่งประกายด้วยความตื่นเต้น วอนอูเบิกตาโผลงขึ้นมาแทบจะทันที
“ นะ นี่มัน !”
“บทเพลงแห่งความมืด !! คนที่เคยได้ยินบอกว่ามันจะมีเพียงแค่เสียงเปียนโนกับไวโอลีน โทนเสียงเชื่องช้าและเยือกเย็น เป็นเพลงที่ไม่มีใครได้ยินได้ง่าย ๆ นอกซะจากเขาผู้นั้น ......”
“ จะยืนอยู่ระหว่างโลกของคนเป็นกับโลกของคนตาย ! ซูนยอง !! เรากลับกันเหอะ เชื่อฉันนะ กลับบ้านกัน ๆ ”
ร้องบอกคนด้านหน้าพร้อมกับเรียวมือบางที่สั่นพลัก ๆ อย่างน่าสงสาร ใบหน้าขาวซีดเซียวขึ้นมาด้วยความหวาดกลัว
มันไม่ตลกแล้ว เขากลัว เขากลัวจนแทบจะช็อคอยู่แล้ว !!
“ไม่ !! ฉันจะเข้าไปข้างใน ”
“นี่ซูนยอง ! ซูนยอง !! แกรอฉันด้วยสิ !!”
รีบสาวเท้าตามคนด้านหน้าออกไปอย่างรวดเร็ว
ไอ้เพื่อนบ้าเอ๋ยยยย ฉันอยากจะฆ่าแกทิ้งซะจริง ๆ !!
“ หยุดก่อน ! ”
“อะ อะไร ?”
เอ่ยถามคนด้านหน้าอย่างกล้า ๆ กลัวๆ ดวงตาเรียวสวยค่อย ๆ กวาดมองรอบ ๆ บริเวณที่ถูกปกคลุมไปด้วยความมืดครึ้มด้านนอกที่เริ่มย่ำกายเข้าในตึกด้วยความรู้สึกหวาดกลัวอย่างขีดสุด
ให้ตายเถอะ เขาขอเป็นลมตอนนี้ได้ไหมเนี่ย !!
“เสียงเพลงดังมาจากข้างบน ”
“ยะ อย่าบอกนะว่าแก ”
“ ตามฉันมาเหอะหน่า ”
หันไปดุคนด้านหลังเบาๆ ก่อนจะคว้ามือเล็กมากุมไว้อีกครั้ง วอนอูรีบปิดปากตัวเองลงทันที
“ นะ นี่มัน ”
“ มีคนอยู่ที่นี่ด้วยเหรอ ?!! ”
จดจ้องสายตาไปยังแก้วไวน์ที่วางตระหง่านอยู่บนโต๊ะไม้ที่เคลือบไปด้วยเส้นสายของเถาวัลย์อย่างนึกฉงน วอนอูรีบหันมองไปรอบ ๆ บริเวณอย่างหวาดระแวง
“ซูนยอง ฉันว่า ! ....”
“ อย่าพึ่งสิ !”
ออกแรงสะบัดเรียวแขนเล็กที่ยกขึ้นมาสอดแขนของเขาพร้อมกับรัดมันไว้แน่น จดจ้องสายตาไปยังแผ่นกระดาษโน๊ตสีขาวสะดุดตาที่วางแอบอยู่ตรงซอกเเก้วก่อนที่มือเรียวบางที่เอื้อมไปหยิบมันขึ้นมาอ่านทันที
“ do it , if you want to more than this “
เอ่ยพูดออกมาเบา ๆ ก่อนที่มือเรียวบางจะเอื้อมลงไปหยิบแก้วไวน์ขึ้นมาถือไว้อย่างรวดเร็ว
“ เฮ้ย ! ซูนยอง แกจะทำอะไรอ่ะ ”
“ ก็กินไง ”
“ กินอะไรของแกวะ เฮ้ย !!!! ฟังกันมั่งแซ่ !!”
ร้องออกมาอย่างตกใจทันทีที่คนตัวบางจัดการกรอกเครื่องดื่มในมือเข้าปากรวดเดียวจนหมด ซูนยองยกแก้วเปล่าขึ้นชูพร้อมกับยกหลังมือขึ้นปากตัวเองเบา ๆ
“ ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย ”
“ ตะ แต่ ”
“ จะแต่อะไรอีกเล่า อะนี่ !”
ยัดแก้วไวน์ที่เหลืออยู่อีกแก้วใส่มือคนที่ยืนทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกอยู่ตรงหน้า วอนอูรับมันเอามาถือไว้อย่างไม่เต็มใจ ก่อนจะจัดการกรอกมันเข้าปากจนหมดแก้ว ซูนยองคายอมยิ้มเล็ก ๆ ออกมาอย่างพอใจ
“ ก็แค่นี้แหละ หลังจากนี้เราก็แค่ ......”
พรึ่บ !!!!!!!
“เฮ้ย !! ซุนยอง ! ซุนยอง !!!”
รีบก้มลงไปช้อนร่างอันไร้สติของเพื่อนขึ้นมาพร้อมกับส่งเสียงเรียกไปพลาง ๆ ดวงตาเรียวเล็กกวาดมองไปรอบ ๆ บริเวณด้วยความรู้หวาดกลัวก่อนที่สติทั้งหมดของเขาจะดับวูบลงไปทันที
“ เฮ้ยมึงเรียบร้อยยังวะ ?”
“ กูว่าโอเคแล้ววะ ”
ทันทีที่ได้รับถ้อยคำยืนยันจากคนด้านข้าง ทั้งสองคนก็ค่อย ๆ ก้าวออกมาจากความมืดก่อนจะค่อย ๆ ย่อตัวลงไปช้อนร่างของชายหนุ่มผู้โชคร้ายขึ้นมาอุ้มไว้คนละคน มินกยูค่อย ๆ แย้มยิ้มร้าย ๆ ที่แฝงไปด้วยความพอใจออกมาจากความมืด ซึ่งซอกมินก็สามารถมองเห็นมันได้อย่างชัดเจน
“ เฮ้ยมึง เจอกันพรุ่งนี้วะ”
“..................”
“ ตามนั้น ”
ตอบรับเพื่อนรักเบา ๆ ก่อนจะค่อย ๆ พาร่างกายอันแน่นิ่งของคนในอ้อมแขนขึ้นไปยังชั้นสามของตึกอย่างค่อยเป็นค่อยไป เดินตรงไปยังประตูห้องที่เปิดรอไว้ก่อนแล้วพร้อมกับแทรกร่างสูง ๆ ของตัวเองเข้าไปทันที
“ แปบนึงนะครับที่รัก เดี๋ยวมินกยูขอปิดประตูก่อน”
เอ่ยบอกคนในอ้อมอกเบา ๆ ก่อนจะค่อย ๆ บรรจงวางร่างของคนรักลงบนเตียงอย่างเบามือ เดินออกมาปิดประตูก่อนที่มือหนาจะค่อย ๆ คลืบคลานไปยังสวิทต์ไฟที่แปะอยู่ด้านข้าง นิ้วเรียวยาวจัดการกดเปิดมันขึ้นมาทันที
“ เฮ้ย !!!!!!!! พะ พี่ซูนยอง !!”
ปั๊ง !!!! ปั๊ง !!!! ปั๊ง !!!!!
มินกยูรีบหันไปมองประตูที่แทบจะถล่มลงมาเพราะแรงแตะของคนด้านนอกก่อนจะรีบเปิดมันออกทันที
“ ซอกมิน !!”
“ก็เออดิวะ อะไรวะเนี่ย แม่มเอ๊ย !!”
ร้องออกมาอย่างเสียอารมณ์ก่อนจะเดินเข้าไปวางร่างของคนรักของเพื่อนลงบนเตียงอย่างเบามือ มินกยูรีบรีบเดินตามซอกมินไปติด ๆ
“ แล้วนี่มึงทำอะไรเมียกูหรือยังเนี่ย !”
“ทำบ้าทำบออะไรของมึงวะ กูยังเดินไม่ถึงห้องด้วยซ้ำ”
“ อ้าว แล้วมึงรู้ได้ไงวะ ”
“ก็พี่ซูนยองของกูมันตัวเบาขนาดนี้ที่ไหนวะ มึงอ่ะ ไม่ได้คิดอะไรเลยนะนอกจากเรื่อง .... หรือว่ามึง !!!!!!”
“เฮ้ย ๆ !! กูก็ยังไม่ได้ทำอะไรพี่ซูนยองเหมือนกันเว๊ย กูก็พึ่งรู้ตอนเปิดไปเมื่อกี้เอง !”
รีบร้องห้ามคนที่ยืนหน้าดำคร่ำเครียดอยู่ตรงหน้าอย่างรวดเร็ว ซอกมินก้มมองคนรักที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก
“ เออ ๆ ว่าแต่นี่กูกับมึงจะยืนคุยกันอีกนานไหมเดี๋ยวแม่มก็ตื่นกันหมดหรอก ”
“ เออวะ !! งั้นมึงก็รีบ ๆ เอาพี่ซูนยองของมึงไปดิ ”
“เออ ๆ ”
ตอบรับคนด้านข้างอย่างรน ๆ ก่อนจะตั้งท่าเอื้อมมือลงไปช้อนร่างของคนรักขึ้นมา เสียงครางเบา ๆ ที่ดังออกมาจากริมฝีปากของคนตัวเล็กทำเอาซอกมินต้องรีบชักมือกลับทันที
“ ชิบ ... แล้วมึง !!”
หันไปพูดกับคนข้าง ๆ อย่างตกใจ มินกยูหน้าซีดลงทันที
“ ทะ ทำไงดีวะเนี่ย ”
“ มึงจะทำอะไรก็ทำแต่กูขอแอบก่อนแล้วกัน !!”
เผ่นแนบเข้าไปในตู้เสื้อผ้าก่อนจะมีใครอีกคนวิ่งตามเข้าไปติด ๆ ซอกมินถอนหายใจออกมาหนัก ๆ พร้อมกับดวงตาเรียวเล็กที่จ้องไปยังบนเตียงผ่านซี่ของตู้เสื้อผ้า มินกยูรีบสอดส่องสายตาไปยังจุดโฟกัสเดียวกันทันที
“ วะ วอนอู ”
ค่อย ๆ เปิดตาขึ้นมาช้า ๆ พร้อมกับเรียกชื่อคนที่นอนแน่นิ่งอยู่ด้านข้างเบา ๆ ใบหน้าขาวใสที่ตอนนี้กลับแดงจัดขึ้นมาอย่างน่ากลัวทำเอาคนมองดูแทบจะยับยั้งอารมณ์ไว้ไม่อยู่
พี่ซูนยอง ให้ตายเหอะ !!! ทรมานจริงเว๊ยยยย
“ ซอกมิน ! มึงอย่าพึ่งมาหื่นตอนนี้ดิวะ เมียกูยังไม่ตื่นเลยเนี่ย แม่มน็อคไปแล้วเปล่าวะ ”
“ ก็เพราะใครหล่ะ !! ”
“ แต่กู !! .......”
“ ซะ ซูนยอง อื้ออ ทำไมมันร้อนอย่างนี้เนี่ย ”
เสียงหวานที่เอ่ยร้องออกมาเบา ๆ เรียกคนที่กำลังปะทะวาจากันอยู่ให้หันไปมองทันที มินกยูถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก
ไอ้มินกยูเอ๊ยยย นึกว่าจะกลายเป็นม่ายไปตลอดชีวิตซะแล้วมึง !!
“ ฉะ ฉันก็เหมือนกัน ทำไมมันร้อนอย่างนี้เนี่ย ”
ส่งเสียงครางออกมาเบา ๆ พร้อมกับมือเรียวเล็กที่กำลังฉีกทึ่งเสื้อผ้าของตัวเองอย่างนึกรำคาญ ซอกมินเบิกตาโผลงขึ้นมาแทบจะทันที
“มินกยู !! มึงรีบปิดตาเดี๋ยวนี้เลยนะ”
เอื้อมมือคว้าศรีษะทุย ๆ ของคนด้านข้างมาซุกไว้ใต้รักแร้ มินกยูรีบขืนตัวออกสุดฤทธิ์
“ อะไรของมึงเนี่ย ! กูหายใจไม่ออก !!”
“ งั้นมึงรีบปิดตาสิ !!”
“ ถ้ากูปิดมึงก็ต้องปิด เพราะเมียกูก็กำลังจะถอดเสื้ออยู่เหมือนกัน !!”
“ อะไรของมึงเมื่อกี้กูเห็นแค่....”
“ เห็นแค่อะไรมึงดูเลย ..... ”
“ เฮ้ยย !!!!!!!!!!!!!!!!! ”X2
ร้องประสานเสียงกันออกมาอย่างตกใจทันทีที่หันไปเห็นเหยื่อทั้งสองรายกำลังแลกลิ้นกันอย่างเมามันส์อยู่บนเตียง ฝ่ามือเรียวขาวที่กำลังลากไล้อยู่บนร่างกายที่ถูกปิดทับด้วยเสื้อผ้าขาดรุ่ยของกันและกันทำเอาคนมองดูไม่รอช้าที่จะกระโจนออกมาจากตู้ทันที
“พี่ซูนยอง !!”
“พี่วอนอู !!”
รีบเอ่ยเรียกชื่อคนรักของตัวเองพร้อมกับมือหนาที่ช่วยกันงักแงะร่างทั้งสองร่างที่แยกออกจากกัน มินกยูรีบอุ้มคนตัวบางขึ้นพาดบ่าก่อนจะหันกลับไปมองเพื่อนรักที่กำลังช้อนร่างของคนรักขึ้นมาบนอกด้วยใบหน้าที่แฝงไปด้วยความตรึงเครียด
“ซอกมิน ! งานยากแล้ววะมึง ”
“ ว่าไง มึงถึงบ้านยังเนี่ย ? ”
“ พึ่งถึงเมื่อกี้เอง แล้วนี่มึงทำอะไรอยู่เนี่ย ทำไมเสียงไม่ค่อยดีเลยวะ ”
“ นั่งเช็ดตัวให้พี่ซูนยองอยู่ มาถึงห้องแล้วแม่มก็หลับเป็นตายเลย แล้วมึงอ่ะ ”
“ กูก็นั่งเช็ดตัวให้พี่วอนอูอยู่เหมือนกัน ทำไมวะกูว่ากูใส่ยาไปเยอะแล้วนะ ทำไมมันถึง .... มึงซื้อไวน์แรงเกินไปหรือเปล่าวะกูว่ากูสั่งมึงแค่กริ่ม ๆ นะ ”
“กูก็ไม่รู้ว่าอันไหนแรงไม่แรงอ่ะ กูเอาของพ่อมา ”
“ กูว่าแล้ววว ทำไมไวน์มึงถึงกลิ่นเหมือนเหล้าชิบ ...”
“ห๊ะ ?? งั้นก็แสดงว่า.... ”
“เหล้ามึงอ่ะแรงจนกลบฤทธิ์ยากูหมดแล้วไงครับ !! ”
“ งืออออ ~~ ที่นี่ที่ไหนเนี่ยยย ”
ยันตัวขึ้นมาช้า ๆ พร้อมกับมือเรียวเล็กที่ยกขึ้นไปกุมหัวตัวเองไว้ทันที ปรือดวงตาเรียวเล็กของตัวเองขึ้นมาช้า ๆ ก่อนจะรีบเบิกโผลงขึ้นมาทันทีที่นึกอะไรขึ้นได้ มือบางรีบคลำหาเครื่องมือสื่อสารในลำตัวอย่างร้อนรน ก่อนจะรีบยกมันขึ้นมาแนบหูทันที
“วอนอู !! ตอนนี้แกอยู่ไหน ทำไม ..... ”
“ พะ พี่ซูนยอง ”
“มินกยู ?”
อุทานออกมาอย่างแปลกใจก่อนจะตัดสินใจกรอกเสียงเข้าไปในโทรศัพท์อีกที
“ ตอนนี้วอนอูอยู่ที่ไหน ”
“ ยะ อยู่กับผมครับ ”
“แล้วมันไปอยู่กับนายได้ยังไงก็ในเมื่อ ..... ”
ในเมื่อเขาไปที่บ้านที่ตึกร้างด้วยกันแค่สองคน ดื่มไวน์คนละแก้วและหลังจากนั้นพวกเขาก็ .....
แกร๊ก !!!
“พะ พี่ซูนยอง !!!”
“ซอกมิน ?! ”
จดจ้องสายตาไปยังผู้มาให่ที่พึ่งเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับถุงอาหารในมืออย่างไม่เชื่อสายตา ซอกมินหน้าซีดลงทันที
ตายห่านหล่ะ ทำไมตื่นเร็วจังวะเนี่ย !!!
“คะ ครับ ?”
“ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง !!”
“คะ คือ ”
ทำไมรีบถามจังวะ นี่เขายังคิดคำตอบไม่ทันเลยนะ !!
“ หา ~ !! ”
“คือ .... ”
“ซอกมิน !! ”
“ ผะ ผม ”
Rrrr Rrrrrr Rrrrrrr Rrrrrr
รีบควานหาโทรศัพท์ขึ้นมากดรับทั้ง ๆ ที่ดวงตาเรียวเล็กยังคงเหลือบมองคนที่นั่งหน้าแดงก่ำอยู่บนเตียงเป็นระยะ ๆ ด้วยความหวาดกลัว
คิม มินกยู มึงเลือกเวลาโทรได้ดีมาก !!!
“ ฮะ ฮัลโหล ”
“.........................”
“ห๊ะ !! เอางั้นเลยเหรอวะมึง ”
อุทานออกมาอย่างตกใจพร้อมกับดวงตาเรียวเล็กของคนบนเตียวที่ตวัดตาขึ้นมองเจ้าเสียงแทบจะทันที ซอกมินรีบปรับเลเวลความดังของเสียงลงอย่างรวดเร็ว
“ มันไม่เสี่ยงไปหน่อยเหรอวะ ”
“……………..”
“เออ ๆ ก็ได้วะ เอาไงเอากัน !!”
กระแทกเสียงเข้าไปในโทรศัพท์อีกครั้งก่อนจะผละมันออกจากใบหูช้า ๆ ซอกมินค่อย ๆ ก้มหน้าลงไปฉีกยิ้มกว้าง ๆ ให้คนที่กำลังนั่งรอฟังคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ ก่อนจะรีบเผ่นแนบออกไปจากห้องทันที !!
“ซอกมิน !! ทำไมมึงมาช้าจังวะ ”
“ ช้าอะไรของมึง กูวางสายมึงเสร็จกูก็รีบวิ่งออกมาเลยเนี่ย !”
รีบบอกคนที่ยืนตัวสั่นอยู่หน้าคณะอย่างรน ๆ ดวงตาเรียวเล็กกวาดมองไปทั่วบริเวณอย่างระวาดระแวง
“ แล้วนี่มึงจะไปไหนต่อวะ ”
“ กูก็ไม่รู้เหมือน ”
“ อ้าว !! ”
“ แล้วมึงจะให้กูทำไงอ่า ตอนที่พี่วอนอูตื่นมาเจอหน้ากู กูคิดอย่างเดียวคือกูต้องหนี ”
“ แล้วทำไมมึงถึงไม่ ..... เฮ้ย !! พี่วอนอูมึงมาโน่นแล้วอ่ะ !!”
“ พะ พี่ซูนยองมึงก็เหมือนกัน ”
ร้องบอกออกไปด้วยหัวใจที่แสนจะห่อเหี่ยว
คิม มินกยู จุดจบในชีวิตมึงคงจะมาถึงแล้วสินะ อาเมนนน
“ซอกมิน ! / มินกยู !”
“คะ ครับ !!”
“ อะไรคือสิ่งดลให้นายสองคนทำเรื่องบ้า ๆ แบบนั้นบอกฉันมาสิ !!”
ร้องถามจำเลยนั่งก้มลงงุดอยู่ตรงหน้าด้วยอารมณ์ที่พยายามปรับให้เบาลงสุดขีด ซอกมินรีบเงยหน้ามองคนรักทันที
“ ผมขอโทษ ”
“ฉันจะยอมรับคำขอโทษของนายก็ต่อเมื่อฉันได้ฟังคำตอบแล้วเท่านั้น !!”
“พะ พี่ซูน .....”
“ ว่าไง ? มินกยู ”
“.................”
“หยุดเงียบ แล้วตอบฉันมาได้แล้ว ! ”
“................”
“ มินกยู !”
“…………..”
“คิม มินกยู !!”
“เฮ้ย วอนอู”
เอ่ยปรามเพื่อนรักที่ดูเหมือนจะเริ่มไม่สามารถยับยั้งอารมณ์ต่อได้อีกต่อไปแล้ว กลัวมาก ก็ยิ่งโกรธมากเป็นธรรมดา เขาเข้าใจ
“ฉันถามนาย ! นายได้ยินฉันไหม !!”
“ ได้ยิน ”
“ งั้นก็ตอบฉันมาสิ ”
เอ่ยถามคนด้านล่างด้วยน้ำเสียงที่พยายามปรับลงให้ฟังดูปรกติที่สุด มินกยูค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมามองใบหน้าที่แดงฉาดของคนรักด้วยท่าทางที่ไม่มีใครสามารถคาดเดาอารมณ์อะไรได้เลย
“ ผมจะตอบพี่ก็ต่อเมื่ พี่ตอบคำถามของผมก่อน”
“ ว่ามาสิ ”
“ผมคนนี้ .... ยังสำคัญกับพี่อยู่ไหม ?”
“หา ~ ?”
ส่งเสียงร้องออกมาเบาๆ อย่างแปลกใจ พร้อมกับใบหน้าขาวสวยที่ซีดลงแทบจะทันที
“ ครับ ? ตอบผมมาสิว่าถึงเวลาที่ผมควรจะออกไปจากชีวิตพี่หรือยัง”
“มินกยู ! นายพูดบ้าอะไรของนายหน่ะ ”
รีบท้วงคนที่กำลังส่งสายตาท้อถอยมาให้เขาอย่างไม่ลดละ ซอกมินรีบหันหน้าไปมองคนด้านข้างทันที
“ ผมถามพี่ พี่ตอบผมมาก่อนสิ !”
“ ไม่ตอบ !! นายต้องตอบฉันมาก่อนว่าทำไมนายถึงคิดอะไรบ้า ๆ แบบนี้ ”
“ก็เวลาไง !!”
“………………..”
“เวลาตลอดหนึ่งอาทิตย์ที่พี่สองคนใช้ไปกับที่สิ่งที่ทำตัวเองมีความสุข โดยที่พวกพี่ไม่เคยนึกถึงพวกเราเลย !!”
“ มันไม่ใช่อย่างนั้น ..... ”
“แล้วยังไงหล่ะครับ ”
“…………………”
“ ฉะ ฉันขอโทษ ”
เอ่ยคำขอโทษออกมาเบาๆ พร้อมกับอย่างไม่นัดหมาย ซอกมินรีบเงยหน้าขึ้นไปมองภาพตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตา
พลิคล็อค!! ให้ตายเหอะ มันเป็นอะไรที่ไม่น่าจะเชื่อเอาซะเลยย
“..........................”
“ต่อไปนี้ฉันสัญญาว่าจะไม่ทำอะไรแบบนั้นอีกแล้ว”
“ ฉันด้วย ”
ซูนยองร้องเสริมเบา ๆ พร้อมกับใบหน้าน่ารักที่ก้มลงชิดอกอย่างน่าสงสาร ซอกมินทำท่าจะลุกขึ้นไปปลอบ มินกยูรีบเหยียบเท้าซอกมินเอาไว้ทันที
“ ผมขอเวลาหน่อยนะ ”
“มินกยูนี่นายคิดจะเลิกกับฉันจริง ๆ เหรอ ?”
“ไม่หรอกครับ แต่พวกผมแค่ขอเวลาทบทวนอะไรนิดหน่อยเท่านั้นเอง ”
“ ตะ แต่ ...... ”
“แต่ว่า ! ถ้าพวกพี่อยากทำให้พวกผมมั่นใจเร็ว ๆ ว่าจะเลิกนิสัยแบบนั้นแบบจริงจังแล้วละก็ จะมาอยู่ในความดูแลของพวกผมซักสองสามวันก็ได้นะ ”
“กะ แกจะเอาไงอ่ะซูนยอง ”
“กะ ก็แล้วแต่แกอ่ะ ”
“ถะ ถ้าอย่างนั้นก็ ........”
“ แบบนั้นก็ได้ !! ” X2
:) Shalunla
ความคิดเห็น