"ม.ปลายสายสะดือ"...ไดอารี่เพื่อนกันผูกพันจนตาย ตอนที่1

    จากไดอารี่ด้านมืดในชีวิตมัธยมปลาย ซึ่งคนที่เขียนไดอารี่เล่มนี้ไว้ได้เสียชีวิตไปแล้ว จึงขอนำมาเผยแพร่เพื่อการสร้างบุญ-ทาน อุทิศแด่เจ้าตัว

                                     ม.ปลายสายสะดือ

                        ไดอารี่เพื่อนกันผูกพันกันจนตาย  
                                            ตอนที่ 1

                                              ...แด่ตู่

1/ตุลา/44 เวลา 13.13 น. แอบเขียนในวิชาภาษาอังกฤษ

         ไอ้บ้า-เอ๊ย ...ผมรำพึงกับตัวเอง นี่มันครั้งที่สองในรอบเดือนแล้วนะโว๊ย ... ที่ผมต้อง เข้าห้องปกครอง ...ทำไม อาจารย์ฝ่ายปกครองต้องมาเพ่งเล็งผมเอาอย่างหนักด้วยวะ ... เพียงแค่ ครั้งนี้ผมเกือบจะ กระทืบ ลูกชายอาจารย์ท่านหนึ่งในโรงเรียนนี้

       (เพียงแค่นึกในใจว่าจะกระทืบเท่านั้น ... แต่ก็แค่มองหน้ากัน จนสถานการณ์บีบบังคับ อาจารย์ท่านหนึ่งมาเห็นพอดี ... ซวย ... ผมต้องเข้าห้องปกครองเลยทีนี้ แล้วไอ้นั่นก็หายต๋อม ไม่ต้องเข้าโธ่ ไอ้ห่วยเอ๊ย ลูกอาจารย์หรอกนะมึง)

          ทำไม ... ทำไมผมต้องซวยอย่างนี้ ... ผมคิดว่าผมทำถูกแล้วนะเพราะไอ้นั่น(ไอ้ลูกอาจารย์นั่นแหละ) แอบเอาเรื่องของเพื่อนหญิงในห้องคนหนึ่ง ซึ่งเป็นเพื่อนสนิทผม ที่เธอโดน คนใจทรามข่มขืน ไปเล่าให้คนอื่นฟัง ...

         เฮงซวย ...ความถูกต้องในโรงเรียนนี้ มันอยู่ที่ไหนวะ..? (ผมคิดในใจขณะประจันหน้าอาจารย์ฝ่ายปกครอง)

..............................................................................................................................

1/ตุลา/44 18.45 น. ในห้องนอน ... เฮ้อ ...เบื่อ

            เย็นนี้ ผมอารมณ์บูด...เลิกเรียนเสร็จ ผมรีบเดินงุด งุด ไปที่โรงจอดรถ ...แล้วรีบบึ่ง เวสป้า 90 ซีซี สีกระดำกระด่างออกไปจากโรงเรียนโดยไม่ทักทายเพื่อนฝูงที่มันถามไถ่ถึงเหตุการณ์เมื่อตอนกลางวัน

           
          ... กลับถึงบ้าน ผมรีบเดินตึงๆ ขึ้นบันไดปึงปัง แล้วปิดประตูห้องดังโครม ... ขังตัวเองอยู่ในห้องนอน (นี่ถ้าเป็นตอน ทุ่มกว่า ที่พ่อเลี้ยง และแม่ผม กลับจากที่ทำงานแล้ว ผมคงโดนด่าว่า ไอ้ลูกเวร เพราะทำเสียงดังหนวกหูเป็นแน่)

        ตอนนี้ผมมีเครื่องระบายคือ เขียน ... เวลาที่ผมโกรธ หงุดหงิดหรือกระทั่งเศร้าใจผมจะ เขียน ..... เขียนทุกอย่างตาม ท่วงอารมณ์ ลงในไดอารี่ (ที่แต่เดิมหน้าปกเป็นรูป หมีทาเระ แพนด้า ...แต่ตอนนี้ผมตัดรูปวงดนตรีวงโปรด สลิปน๊อต จากแม๊กกาซีน มาแปะติดไว้บนปกแทน)

            หึ... ถ้าคุณเป็น ฅนที่ชอบดูถูกคน ... และเท่าที่คุณอ่านมาตั้งแต่ต้น...คุณคงคาดคะเนถึงอนาคตของผม..ว่า  เฮอะ..ไอ้ผมมันคงไม่แคล้วเป็นคนเลวในสังคม เป็นพวกติดยา เป็นพวกใจแตก เป็นเด็กมั่วเซ็กส์...

             
        เรื่องยาน่ะเหรอ ไม่มีทาง ...ผมไม่ยอมเป็น ไอ้ขี้แพ้ อย่างพ่อแท้ๆ ของผม ที่ทิ้งลูกทิ้งเมียไปเป็นทาสยาบ้า

        เปลี่ยนเรื่องเหอะ ผมขี้เกียจเขียนเรื่องที่เกี่ยวกับคนในครอบครัว ... เวรเอ๊ย ... นึกแล้วหดหู่เปล่าๆ ...

.............................................................................................................................. 
1/ตุลา/44 23.18 น. นอนไม่หลับว่ะ

            ตอนนี้ ก็ดึกแล้ว ...การบ้งการบ้านที่จะส่งพรุ่งนี้ก็ทำหมดแล้ว ... ส่วนพ่อเลี้ยงกับแม่ของผม ก็คงเข้านอนกันแล้ว ... แต่ผมสิ ...เฮ้อ... ผมคงนอนไม่หลับ มันนึกถึงเหตุการณ์เมื่อกลางวันที่โรงเรียน สงสาร ตู่ เพื่อสาวที่ดีคนหนึ่งของผม

          สิ่งเลวร้าย ไม่น่าเกิดขึ้นกับตู่เลย อนาคตที่จะรุ่ง กลับต้องตกวูบ...นักกีฬาบาสสาว สุดฮ๊อตประจำโรงเรียน ขวัญใจน้องๆ สาวๆ .. กลับต้องจบสิ้น เพราะความเลวระยำของคนบางคนที่ได้ชื่อว่าเป็น อา

         ...อืม... ผมคงไม่ต้องสาธยาย เรื่องราวอันบัดซบนี้ให้คุณฟังหรอกนะ... เพราะ เพียงเท่านี้คุณก็คงพอจะทราบว่าเกิดอะไรขึ้นกับ ตู่

       ...และถ้าผมมาพรรณนาสิ่งที่เกิดขึ้นกับตู่ให้คุณรู้ ... ผมคงไม่ต่างจากไอ้ลูกอาจารย์เลวๆ คนนั้น

 ..............................................................................

1/ตุลา/44/   23.50 น.

      พูดถึงเรื่องอาจารย์ ...อาจารย์หลายคนมักจะงงว่า ไอ้เด็กเกเรชื่อดังใน ม.5 อย่างผมทำไมเวลาสอบถึงทำคะแนนได้ดี ... เฮอะ... ถึงผมไม่ใช่เด็กเรียน ...ถึงคุณไม่ใช่เด็กเรียน

                                    คุณทำได้ ... แค่ไอ้คะแนนดีน่ะ

  เพราะสถาบันการศึกษาในประเทศนี้ มันสอนกันแค่ให้นักเรียน ท่องจำ ... ไม่ได้สอนให้เด็ก คิด ...มันจะไปยากอาไร้ ... ตอนครูสอนอยู่หน้าห้อง ก็จดมั่ง... แต่พอใกล้สอบก็ไล่อ่านหนังสือ หรือไม่ก็ยืมสมุดเพื่อนที่เก่งๆ มาซีร็อกซ์

            จากนั้นก็อ่าน อ่าน อ่าน อ่านมันให้หมดทั้งสมุดจดทั้งแบบฝึกหัดทั้งหนังสือ อ่านทุกอย่างสามรอบ... แค่นี้ก็สอบได้เอง เพราะทุกอย่างในประเทศนี้อยู่ในหนังสือ...แล้วทีนี้ข้อสอบมันจะไปไหนเสีย

              นี่แหละเคล็ดของผมที่ เอาตัวรอด และเรียนมาเพียงเพื่อให้สอบได้...มันก็เท่านี้

          ...ฮ๊าว...ง่วงนอนแล้ว เออ ดีแฮะ ได้เขียนอะไรระบายไปบ้างสบายใจดีขึ้น ...ไปนอนดีกว่า ...

 ............................................................................................................................

9/ตุลา/44 10.32 น. เขียนที่ม้าหินข้างโรงพัก..มันเกิดอะไรกันวะ

    ตู่กินยาตายก่อนวันเกิดสองวัน วันนี้...มันเป็นวันที่ผม เสียใจ ที่สุด ปีศาจอุบาทว์ชาติชั่วตนไหนมาพรากชีวิตเพื่อนรักของผมไป ซึ่งก่อนหนนั้นมันเหยียบย่ำชีวิตวัยรุ่นสาวคนหนึ่งให้จากไปด้วยความสาสม ...และเหลือไว้เพียงความโสมม

            ตู่ จากผม และเพื่อนสนิทในก๊ก ... ไอ้เจ๋ง ไอ้นภ ไอ้แมว ยัยแหม่ม ยัยนิด ยัยเชอรี่ ไปแล้ว อย่างไม่มีวันกลับ

  
            ตู่จากเราไปเมื่อคืนนี้ หลังจากที่ตู่ลาพ่อแม่เข้าไปนอน...ใครจะรู้ว่า พอรุ่งเช้าที่ผมและยัยแหม่มเดินไปหาตู่ที่บ้านเพื่อจะไปโรงเรียนด้วยกัน...พวกเราจะพบกับ ศพของเพื่อนรักอยู่บนห้องนอนห้องที่เวลาใครมีปัญหา เสียใจ เศร้าใจ ดีใจ หรือปิ๊งใคร รวมทั้งทำรายงาน ... ก็จะมาอยู่ที่ห้องนี้

        ทันทีที่ผมเห็นศพของตู่ ...(โอย..ผมไม่อยากเล่า..ขอข้ามไปนะ) และซองยาที่ตกอยู่พร้อมกับ ผงยาเบื่อหนูกระจายทั้งห้อง..ผมอึ้ง อึ้ง ...แหม่มกอดผมร้องไห้...ผมร้องไม่ออก มันไม่มีน้ำตา ผมอึ้งไปหมด..รู้ แต่ว่า มันสะเทือนใจมาก สมองมันตึ๊บๆ คิดอะไรไม่ออก...มันเหมือนมีก้อนอะไรสักอย่างมาจุกที่อก และขึ้นมาที่ลำคอ...ผมวิ่งออกไปอ๊วก..จากนั้นก็เริ่มร้องไห้..

           ดวงตาของตู่ไม่ปิด...เหมือนตู่มองมาที่เรา..ตู่เหมือนไปไม่สงบ  เหมือนตู่ต้องการให้เพื่อนรักทำอะไรให้สักอย่าง...ผมกลัว...กลัว...จน รู้สึกมีสติขึ้น เมื่อตำรวจมาถึงบ้านตู่ และเราก็ออกไป

                             จากวันที่ผมเข้าห้องปกครองจนถึงวันนี้ นับได้เก้าวันพอดี

      ... แปดวันที่ผ่านมาตู่เหมือนมีทีท่าที่ดีขึ้นเพื่อนๆ ดูเหมือนจะเข้าใจในสิ่งที่เกิดขึ้น

                      ..แต่ชีวิต มันไม่เหมือนกับหนังเรื่อง GTO หรอกนะ

         ไอ้เพื่อนๆ ที่เห็นใจจริงๆ น่ะ ... แทบจะไม่มี(นอกจากเพื่อนสนิทในก๊ก สี่ห้าคน) ...เพราะส่วนมากเหมือนหลอกตัวเอง และแอบซ่อนหน้ากากอะไรสักอย่างอยู่ ทำเป็นเห็นอกเห็นใจ..แต่ใครจะรู้ว่า แท้จริงแล้ว ใจของตู่ ไปแล้ว

       ....ตู่ไม่เคย และไม่กล้าบอกสิ่งที่เกิดขึ้นกับเพื่อนให้พ่อแม่ฟัง ทั้งๆ ที่พวกเรา เพื่อนสนิทหลายคนบอกว่า ตู่น่าจะบอกพ่อแม่นะ..แต่ตู่บอกว่า ที่บ้านของตู่เป็นหนี้บุญคุณอา เรื่องหนี้ที่พ่อก่อไว้หลายๆ ล้านอาก็เป็นคนช่วยปลดให้ ... มันทำให้ตู่ทำใจลำบาก และเห็นใจพ่อแม่ ที่ท่านก็เหน็ดเหนื่อยอยู่แล้ว...

          สมเพชตัวเอง เพียงแค่ปัญญา และวุฒิภาวะที่ยังไม่พ้นของเรา จะช่วยแก้ปัญหาอย่างนี้ให้ตู่ได้อย่างไร...

         คนเรา...ถึงแม้ว่าชีวิตมันจะตกต่ำสักแค่ไหน ขอเพียงแค่มีคนที่รักเราจริง แล้วเราก็รักเขา...คอยเป็นกำลังใจให้กันในยามที่ท้อแท้มันก็คงพอจะประคับประคองชีวิตอยู่ได้

          ... แต่ผมเชื่อว่า ตู่หมดแล้ว.. เมื่อสองวันก่อน ที่ไอ้นภ ..แฟนของตู่ห้องสายวิทย์ มาบอกเลิก หลังจากที่ตีตัวออกห่างมานานตั้งแต่รู้เรื่องราว

              ...หึ! นี่หรือที่เขาเรียกว่าแฟนกัน...ตอนนั้นรู้ว่ามึงจีบตู่ และตู่ก็ชอบมึง ก็เลยเสียสละให้ แต่เนี่ยหรือสิ่งที่มึงมอบให้ตู่ ...เพียงเพราะ...เพียงเพราะ...?

          ...ผมไม่อยากพูด เพราะยังไงไอ้นภมันก็เพื่อนผม  และตอนนี้ ผมยังอยู่โรงพักเพื่อมาสอบปากคำ ขณะที่รอพิธีการอะไรบางอย่าง ผมแอบมาหาที่นั่งเงียบๆ ข้างโรงพัก เขียนบันทึกของผม ... ผมว่าบันทึกสำหรับวันนี้คงจบลงเท่านี้..ผมไม่มีกะใจเขียนต่อไปแล้ว

              อีกสองวันก็จะวันเกิดตู่แล้ว ...ตู่จ๊ะ แล้วเราจะซื้อเสื้อยืดลายขวางที่ตู่บอกว่าอยากได้ เพราะตอนนี้เขาฮิตกัน..ให้นะ