คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #48 : 14 เล่ห์ลวงบ่วงรัก
“พระนา”
ท่านายทรยับพระวรายึ้นเพราะแรสะอื้นนเรือนายที่โอบรัไว้ในอ้อมพระรสะท้าน้วยวามสะเทือนใ
“อย่าร้อไห้เลย ผมอโทษ”
ท่านรับสั่่ายๆ
เมื่อทรเป็นฝ่ายไ้เปรียบะที่ผู้สูเสียร่ำไห้ปริ่มะาใ้วยวามเสียายัว
หัวใบอบ้ำร่ำรว้วยวามรู้สึบีบั้น ารที่้อมาเสสมรสับท่านายที่ไม่เยรู้ัมา่อน
แถมท่านายยัทรรัอยู่ับู่อริอเธอและให้ำมั่นสัาับผู้หิอื่นเย้ยหยันนที่้อเสสมรส้วยแลับเินราที่ราสุลอท่านิ้าบิาเธอเท่านั้น
ินานาะแัวหันหลัให้พระวรายระ้าพยายามวบุมเสียสะอื้น
“สาสมพระทัยแล้วใ่ไหมเพะ
พอพระทัยหรือยัที่ไ้ลทั์หม่อมันที่บัอาให้ร้ายนรัอฝ่าบาท
วามผิที่้อใ้้วยร่าายอหม่อมันเพื่อสนอพระอารม์
หม่อมันให้่ำว่าู่รัอฝ่าบาท สะพระทัยแล้วหรือยัเพะ”
“พระนา...”
“ฝ่าบาทนะแล้ว็ปล่อยหม่อมันะที
หม่อมันยะแยฝ่าบาทเ็มทน เลียที่สุนอสัย์ โหล่อ
ไม่รัษาเียริเห็นแ่เิน..”
เสียเธอาหายเมื่อร่าบอบบาถูับหันเ้าหาพระวรายระ้าแล้วแนบพระโอษ์ูลืนำ่อว่าอเธอ
ินานาืนัว่อ้าน เม้มริมฝีปาอย่าพยายามะไม่อบสนอพระิวหาที่ไล่้อนวัรัปลายลิ้นเล็และยมือึ้นผลัพระอุระ
ทุบีวรายแร่อย่ามีโทสะแ่ถูพระหัถ์รั้ท้ายทอยบัับไม่ให้ยับส่ายใบหน้าหนี
ร่าายสะท้านไปามสัมผัสโลมไล้อพระหัถ์อี้า สะโพและ้นามอนถูเล้นลึหยอล้อามแ่พระทัยและบีบบัับให้ร่าลมลึเสียสีพระวรายอย่ามัมือ
ฝ่ามืออ่อนนุ่มไร้พละำลัะ่อ้านเมื่ออารม์เธอถูท่านายปั่นป่วนนเลิ
าทุบีลายเป็นไร้เรี่ยวแร่อนะ่อยๆ ยับลูบไล้พระอุระไปามอารม์หวามไหวที่เิึ้นอย่าะทันหัน
เมื่อทรประทานูบหลัใบหูเธออย่าแผ่วเบาและเม้มิ่หูพอให้รู้สึื่นัว นอ่อนลุเรียวไปทั่วร่าที่สะท้านามอารม์ที่เริ่ม่อเิ
ินานาเ็บใัวเอึ้นมารามรันเมื่อวามไม่ยินยอมพร้อมใเริ่มเปลี่ยนแปรลายเป็นวามยินีและให้วามร่วมมือ
ร่าายับเสียสั่าสมอย้อนแย้ัน หลัสมอพร่ำสั่ให้่อ้านแ่ร่าายทรยศเพริไปับสัมผัสปลุเร้าเพราะพระหัถ์ว้าอย่าไม่อา้านทาน
ทรสรวลแผ่วเบาเมื่อร่าเล็ให้วามร่วมมือ
ทรประทานุมพิหน้าผานูนไล่ไปถึปลายเท้าอเธอที่ทำไ้เพียนอนสะท้านเพราะแรอารม์
านั้นทรเลื่อนวรายึ้นประทานุมพิแผ่วหวานลบนริมฝีปาเ็มอิ่มอย่าเว้าวอนและเธอ็อบรับท่านอย่าน่ารัน่าใร่
ฝ่ามือเล็โอบรั้พระอัสาเมื่อะทรเลื่อนพระวรายออห่า
ทรรู้สึล้ายะสำลัวามสุเพราะฝีมือินานา
หลัถูท่านเล้าโลมอารม์ให้โลโผนึ้นนถึีสุ เธอ็อบสนอสัมผัสท่านอย่าเร่าร้อน
แ่ไม่ทรเร่ร้อนปล่อยทุอย่าให้ำเนินไปแบบเย้ายวน
ว่าที่ะไ้ร่วมรัันอย่าแนบิทั้เธอและท่าน็พร้อมยิ่ว่าพร้อมที่ะพาัน้ามไปสู่ฝั่ฝันอีรั้
ใบหน้านวลหวาน่ำเพราะแรฤทธิ์พิศวาสอินานาหลับสนิทิอยู่แนบพระอุระ
เธออ่อนเพลียทั้าฤทธิ์ไ้และฤทธิ์รัที่ทรไม่ยั้พระอารม์ถึไ้หลับไปอย่า่ายาย
ทรทอเนรหิสาวในอ้อมพระรอย่าพิศว ราวหนุ่มน้อยลอรัรั้แรทั้ที่ทรผ่านผู้หิมามาแ่ประสบาร์ที่ไ้รับาินานาให้วามรู้สึแ่า
ทรยอมรับว่าไม่เยพบผู้หิที่ยัรอวามบริสุทธิ์เหมือนนในอ้อมพระร
เธอให้วามรู้สึรึพระทัยมาว่าผู้หิทุน ไม่เว้นระทั่นาถนารี ทรประทานุมพิเรือนผมเธอ
สูพระปัสสาสะลึและหลับพระเนรละที่พระพัร์แย้มรอยพระสรวล
พระวรายำยำยับเพราะเสียโทรศัพท์ที่ัึ้นแ่เ้ารู่
ทรทอเนรหิสาวที่หลับสนิทแล้วเอื้อมพระหัถ์หยิบโทรศัพท์ที่วาอยู่ไม่ไล รับหลัเห็นื่อที่โว์อยู่หน้าอ
“พระนา ลว่าแมาถึแม่ฮ่อสอนหรือยัฮะ”
รวิส่เสียถามมาามสาย
“ผมเอุวิ
อนนี้เราอยู่ที่วัพนาลี” ท่านายลุึ้นพร้อมรัสเบาๆ
เพื่อไม่ให้เป็นารรบวนนป่วย
“ประทานอภัยระหม่อม ๆ
ิว่าเป็นพระนา”
“พระนาป่วยรับ
อนนี้เธอหลับอยู่”
“อ้าว...ถ้าอย่านั้นระหม่อมับพี่วุล์ฟอประทานอนุาไปเยี่ยมพระนานะระหม่อม”
“เิรับ
แ่อเป็น่วสายนะรับ อนนี้อยาให้เาพัอีสัรู่” ทรรับสั่
“ระหม่อม”
รวิรับำ่อนะวาสายไป
ท่านายทรเส็ลาห้อบรรทมเพื่อสั่นาำนัลให้เรียมอาหารให้หม่อมานั้นทรนำถ้วย้าว้มลับึ้นไปยัห้อบรรทมแ่ไม่ทรพบนป่วยทั้ที่เธอวรนอนอยู่บนพระที่
ท่านายทรเส็ไปทาพระทวารเื่อม่อระหว่าห้อ ทรยหัถ์เาะประูและรับสั่เรียเบาๆ
ะที่พระหัถ์้าหนึ่ถือถาวาาม้าว้มับถ้วยยา ทรถอนพระปัสสาสะมอพระทวารที่แยท่านให้อยู่ห่าเธอ
และแม้ไม่มีำแพั้นระหว่าเธอับท่าน็เหมือนมีเส้นใยบาเบามอไม่เห็น้วยาเปล่าแยท่านออห่าเธอไ้ียิ่ว่า
เมื่อทรเอื้อมหัถ์ว้าัวเธอึมาิันไ้ั่วรู่็เหมือนมีแรผลัให้่าแยออห่าาันไปนละทิศละทาในเวลาถัมา
“พระนา” ทรรับสั่เรียแ่ไร้ึ่เสียอบรับอหิสาว
“ถ้าุไม่อบผมะเ้าไปแล้วนะพระนา”
“หม่อมันปวหัวเพะ
ไม่อยาทะเลาะับฝ่าบาทในเวลานี้” ินานาล่าวเสียเร่ผ่านมาถึท่านาย
“ุ้อิน้าวินยา
ผมะเอาเ้าไปให้”
“อบพระทัยเพะ”
ินานาไม่ใ่นพยศเ้าทิิ
เมื่อเธอ้อพึ่ท่านในยามที่เธอป่วยเธอ็ไม่เ็บอารม์แ้นเือมาประ้วยารทำร้ายัวเอ
ท่านายเส็ลับเ้ามาพร้อมยาและ้าว้มอุ่นร้อน ทรวาถาในพระหัถ์ลที่โ๊ะัวเล็พร้อมทอเนรหิสาวที่เปลี่ยนเรื่อแ่ายเรียบร้อยแล้วแ่เธอำลันั่บีบมับนเอพร้อมทำหน้านิ่วิ้วมวอยู่ปลายเีย
“ปวหัวมาเหรอ”
“มาเพะ เหมือนมันำลัะระเบิเลยทีเียวเพะ”
“อย่านั้น็ลุึ้นมาิน้าวเสียหน่อยแล้ว่อยินยา”
“อบพระทัยเพะ” เธอล่าวแ่ไม่ยับมือที่บีบมับัวเอล
“ผมป้อนให้ีว่า” ท่านายรับสั่แล้วั้าว้มึ้นเป่าเบาๆ
ป้อนหิสาวที่เปิปารับโยี และเธอินไปเือบรึ่ามท่านึยอมวาถ้วย้าว้มหลัถูเธอปิเสธไม่ยอมิน่อานั้นึประทานยาแ้ปวยื่นให้เธอรับไปินแล้วรับแ้วน้ำืนลับมาวาลบนโ๊ะ
ินานาเลื่อนัวลนอน หลับาพลาลึหัวิ้วเบาๆ
เพื่อบรรเทาอาารปวร้าวระบอาึไม่เห็นพระเนรอ่อนโยนที่มอเธออย่าเอ็นู
“ผมอบเวลาุว่า่ายแบบนี้ัพระนา
แ่็สสารเหลือเินเมื่อเห็นุทรมานอย่านั้น หายไวๆ นะนเ่อผม” ท่านายรับสั่พลา้มพระเศีรยลแะพระโอษ์ลบนหน้าผาเธอเบาๆ
หัวใเธอระุเมื่อท่านประทานุมพิอ่อนโยน่อนที่เธอะไ้ยินเสียบานประูถูเปิและปิในเวลาถัมาึถอนใยาวะที่เปือายัเ้นุบๆ
อยู่ับอาารปวร้าวไปทั้ศีรษะ
เรือสำราลำนำทราย
ในะที่น้อสาวอเธอำลัป่วยโิรสเอ็ำลัปวหัวับารหาวิธีรับมือนเ้าเล่ห์อย่าท่านายธันที่ทรหาเรื่อเอาเปรียบเธอไ้เรื่อย
ๆ ไม่ว่าะเป็นเรื่อารทำอาหารถวาย
เธอ็มีหน้าที่ทำให้แถมยั้อป้อนนถึพระโอษ์ หาเธอไม่ยอมทำ็ะโนเอาเปรียบร่ำไป
ทำให้เธอ้อยอมทำโยไม่โ้เถียแม้ะไม่เ็มในั็าม
“เมื่อไหร่ฝ่าบาทะนำเรือลับเ้าฝั่ล่ะเพะ”
โิรสถามเมื่อวบุมน้ำเสียนเอไ้แล้ว
“ทำไมล่ะ เราเพิ่ออมาไ้แ่สอวันเอ
ยัไม่ทันไ้เล่นน้ำทะเล้วยันเลย้วย้ำ” ทรสรวลเบา ๆ
“แ่หม่อมันไม่อยาเล่นเพะ
อยาลับบ้านมาว่า” โิรสอบทันที
“แย่ั...เพราะผมยัไม่ลับเ็าถ้าไม่ไ้ว่ายน้ำ
ปลาเหมือนทุรั้ที่ออทะเล” ท่านายรับสั่พัร์เย
“เอาแ่พระทัยที่สุ”
“อ๊ะ ๆ ถ้ายัว่าผมเรื่อย ๆ
ผมะทำริเหมือนทีุ่ว่าแล้วนะ
เพราะถ้าผมเอาแ่ใัวเอริรับรอุเสร็ผมแน่พระพาย”
“ฮึ
เป็นเ้าเป็นนายพูาเอาแ่ไ้ หาำไรเ้าัวแบบนี้เหรอเพะ” โิรสประ
“ใร ๆ
็อบำไรทั้นั้นแหละนสวย ใระอยาาทุนัน” ทรสรวลำ ๆ
“แล้วเมื่อไหร่ะทรพาหม่อมันลับล่ะเพะ”
“เมื่อไหร่ทีุ่ยอมรับว่ารัผมและลเป็นนรัอผมเมื่อไหร่็เมื่อนั้นแหละลูแมว”
“น้ำท่วมหลัเป็ถ้า้อรอนานนานั้น”
“ไม่มีทาเพราะุแ่ปาแ็ทั้ที่ใุเป็นอผมแล้วแท้
ๆ พระพายยอรั” ท่านายรับสั่้วยวามมั่นพระทัย
“เ้า้าอ์เอ
หม่อมันไม่เยบอว่ารัฝ่าบาท
ยิ่ให้ยอมเป็นู่รันเ้าู้อย่าฝ่าบาทหม่อมันยิ่ไม่เอา้วยแน่ ๆ เพะ”
“ผมหยุไ้ถ้าุให้โอาส่าหาลูแมว”
“หยุไ้นานแ่ไหนล่ะเพะ
ยัไม่ทรเบื่อหม่อมัน็ทรทำไ้แ่เมื่อไหร่ทรเบื่อ็ะหันลับไปทำอ์เหมือนเิมทิ้ให้หม่อมัน้อ้ำใ”
โิรสสะบัหน้าหนีเนรมวาว
“ผม้อทำยัไุถึะเื่อผมนะลูแมว”
ท่านายถอนพระอัสสาสะเบา ๆ
“ทรปล่อยหม่อมันลับไปเรียน่อให้บสิเพะ
ถ้าหม่อมันเรียนบลับมาและฝ่าบาทยัยืนยันะบหาับหม่อมันเหมือนที่ทรรัสในวันนี้รับรอว่าหม่อมันะไม่ปิเสธฝ่าบาทเลย
ไ้ไหมล่ะเพะ” โิรสหาทาทันที
“นานเินไปพระพาย
เวลาเป็นปีถ้าผมปล่อยุไปแล้วเิมีใรัหน้าว้าุไปรอ ผม็ลั่ายสิ”
“หม่อมันสัาว่าะไม่มอใรเลย”
“แ่นอื่นมันมอุนี่”
“ไม่เื่อใหม่อมันเหรอเพะ”
“ผมเื่อุแ่ไม่เื่อนอื่น”
ท่านายรัสสบาย ๆ
“เอ๊ะ นั่น็ไม่นี่็ไม่
แล้วะให้หม่อมันทำยัไล่ะเพะ”
“ลเป็นนรัอผม
หรือไม่็แ่านับผม”
“ฮึ”
เธอสะบัหน้าพร้อมเินหนีออไปยืนบริเวหัวเรือหนีพระเนรวาวเอาแ่พระทัยทันที้วยวามเรี้ยวรา
ท่านายธเนศวรทรอ่อนพระทัยับวามื้อรั้นอโิรสแ่ไม่ทรยอมแพ้
ท่านมั่นพระทัยว่าเธอเอ็มีใให้ับท่านแ่ที่ยัยืนยันปิเสธแน่นหนั็เพราะื่อเสียอท่าน่อน้าเสียประอบับภาพที่เธอเห็นท่านวู่ับหิอื่นบ่อยรั้ทำให้เธอไม่พอใและไม่แน่ใว่าท่านะหยุที่เธอไ้ริามที่รับสั่
“ุ้อเรียนอีนานแ่ไหนพระพาย”
ท่านายทรรับสั่ถามสุรเสียทุ้มเมื่อามมาหยุ้านหลัเธอ
“เทอมเียวเพะ” โิรสอบโยี
“อีั้รึ่ปี หเือนเียวนะ
ุิว่าผมะยอมปล่อยใหุ้ห่าผมไ้นานนานั้นเียวเหรอพระพาย”
“แ่่อนทำไมทรอยู่ไ้เพะ
แล้วับเวลาแ่รึ่ปีเท่านั้นะมาทรอิออบ่นว่านานนี่นะเพะ
ไม่สมเหุสมผลเอาเสียเลย” โิรสปลายา้อนท่าน
“่อนเอุับอนนี้ไม่เหมือนันนะนสวย
ุเ้ามายั่วให้ผมรัแล้วะทิ้ัน่าย ๆ ไม่ใร้ายไปหน่อยเหรอไฮึ”
ท่านายยหัถ์โอบรอบเอลมลึาทา้านหลัพร้อมับเยพระหนุไว้ับไหล่อเธอ
“ทรรับสั่ำว่ารัับหิอื่นมาี่รายแล้วเพะ
ถึไ้รัสล่ออย่านี้” โิรสประเสียุ่น
“นอาุแล้วผมยัไม่เยพูำว่ารัับใรสันเลยริ
ๆ พระพาย” ทรรับสั่
“เื่อยาเหลือเินเพะ ลาสโนว่าเรียพี่อย่าฝ่าบาทะไม่ทรเยรับสั่ำว่ารัับใร”
“โอ้โห...ีว่าุไม่ให้หมอนั่นเรียผมว่าพ่อ”
ท่านายหมายถึนายลาสโนว่าที่เธอพูถึ
“ลว่าเมื่อไหร่ฝ่าบาทะส่หม่อมันลับเพะ”
โิรสัสินใถามท่านร ๆ
“เมื่อุยอมเป็นนรัอผม”
“ฝ่าบาท้อารแ่เพียเอานะะานับหม่อมัน”
“ผมพูยัไุ็ไม่เื่ออยู่ี
เอาเป็นว่าผมะแสใหุ้เื่อให้ไ้ว่าผมรัุและพร้อมะมีเพียุนเียวนับานี้ไป”
“ถ้าอย่านั้น็พาหม่อมันลับสิเพะ
แสวามริพระทัยอฝ่าบาทให้หม่อมันเห็น่อน” โิรส่อรอทันที
“แล้วุะยอมเป็นนรัอผมไหมล่ะถ้าผมพาุไปส่บ้านเพื่อแสวามริใ่อุ”
“อบเอำว่านรัอฝ่าบาทมีมาแ่ไหนล่ะเพะ
แ่ทลอบหาูใ หรือว่า้อถึั้นถึเนื้อถึัวันเป็นู่ว ู่นอน”
โิรสถามเสียเรียบ
“ใระล้าทำแบบนั้นับว่าที่ภรรยาไ้ล่ะ
ผม็้อให้เียริุสิพระพาย อย่ามาผม็อแ่ไู้บุบ้าแ่นั้นเอ”
ท่านายทรพระสรวล
“ไม่ไ้เพะ
ผู้หิับผู้ายเหมือนน้ำมันใล้ไฟ ถ้า้อูบันบ่อย ๆ
ใระยืนยันไ้ว่าะไม่เลยเถิไปว่านั้น
เพราะะนั้นเป็นนรัในอบเอหม่อมันือแ่ลอบหาูนิสัยันไป่อน ห้ามถึเนื้อถึัวเ็า”
โิรสปรายาส่้อนท่านนิหนึ่
“ว้า...นรัันเา็้ออยาออยาูบันบ้าเป็นธรรมานะลูแมว”
ท่านายทรท้ว
“ไม่ธรรมาแน่ ๆ เพะ
นาหม่อมันไม่ไ้ลเป็นนรัอฝ่าบาทยัเสียเปรียบไปรู้ีู่บ่อีู่บ
ืนปล่อยให้เป็นแบบนี้ไปเรื่อย ๆ ในระหว่าที่บหาูใัน
ฝ่าบาทอาเินเลยเอาเปรียบหม่อมันโยอ้าวามเป็นนรั็ไ้” โิรสประท้วบ้า
“หวัว” ทรทำพัร์อ้ำ
“ถ้าไม่ทรพอพระทัย็ลอไปหาเอาใหม่้าหน้าเลยเพะ”
โิรสเิใบหน้า
“เอาเป็นว่าผมะไมู่บุถ้าุไม่อนุา
ลไหม” ทรรับสั่ถาม้วยพระพัร์บึ้ึ
“ลเพะ
ั้นเราลับันเลยนะเพะ” โิรสยิ้มอย่าผู้นะ
“ไม่นว่าุะยืนยันให้ผมแน่ใว่าุลเป็นแฟนับผมและะไม่เบี้ยวผม่อน”
“หม่อมัน็อบลแล้วยัไเพะ”
โิรสมวิ้วไม่เ้าใ
“แ่ำพู ุ้อแสวามริใ่อน”
“ยัไเพะ” เธอเอียอน้อย ๆ
้อพัร์มนิ่
“ูบผม หนึู่บ” ทรรับสั่
“ไม่”
“อย่านั้น็ไม่ลับ”
“ทรเอาแ่พระทัย”
“ยืนยันันสันิะเป็นไรไป
นะพระพายนะ” ทรรับสั่อ้อนเบา ๆ
“ทำไม้อเป็นูบ้วย”
“มาว่าูบไ้มั้ยละ” ทรแย้มพระสรวลเ้าเล่ห์ทั้พระโอษ์และพระเนรพราว
“ฝ่าบาท!”
“เอ้า ว่าไผมรออยู่นะ”
“...ูบเียวแน่ ๆ นะเพะ”
“อื้ม
แ่้อรนี้เท่านั้นนะห้ามโ” ทรี้ที่พระโอษ์อท่าน
 |
|
ความคิดเห็น