คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #33 : 11.2 น้ำผึ้งพระอาทิตย์
พินอินื่นแ่เ้ามืลุึ้นมา่วยุยายเรียมอาหาร สำหรับใส่บารใหุ้าับมาราที่ล่วลับ้วยสีหน้าสใสแม้เธอะไ้นอนน้อยมา
แ่พอหมปัหาเรื่อเินที่้อนำไปำระหนี้ ทำให้เธอโล่อ สมอึปลอโปร่
หัวใเธอึเบิบานึ้นอย่าที่ไม่เยรู้สึเ่นนี้มานาน
เธอถอนใยาวแล้วสูหายใเ้าลึเมื่อนึถึประสบาร์หวามหวามใน่ำืนที่ผ่านมา
เธอยอมรับับัวเอว่าเป็นประสบาร์ที่น่าอภิรมย์ ทำเธอื่นเร้าและเสียเสียวแม้แ่ิถึ
ีแรนทำให้เธอเ้าใอย่าลึึ้แล้วว่าอารม์สมปรารถนานั้นเป็นเ่นไร
“เมื่อืนฝันีรึ” ุยายมอหลานสาวที่นั่อมยิ้มแม้ะปอหัวหอม้วยสายาเอ็นู
ำถามอุยายทำพินอินหน้าแ่ำ
ใหวิวเพราะลัวถู ท่านับไ้ว่าเมื่อืนเธอไม่ใ่แ่ฝันี
“ปะ เปล่าฝัน่ะ”
“ไม่ไ้ฝันแล้วมีเรื่ออะไรี ๆ ให้อมยิ้มแ่เ้าฮึ” ุยายเลิิ้วมอหลานสาวอย่าประหลาใ“พิน เอ่อ..พิน” เธอิหาำแ้ัวพัลวันแ่ไม่เยโหุยายมา่อนเธอึไม่รู้ะอบำถามอท่านอย่าไร
“อรุสวัสิ์รับ” ีแรนเหมือนพระมาโปรพินอินเมื่ออยู่ ๆ เา็โผล่เ้ามาทัทายทุนในรัว ุยายิละวามสนใาหลานสาวเยหน้าึ้นส่ยิ้มให้หนุ่ม่าาิที่มาเป็นแอรอบรัว “อรุสวัสิ์พ่อหนุ่ม ื่นแ่เ้าเหมือนันนะ”
“ไม่ว่าะอยู่มุมไหนอโล
ผมมัะื่น่อนะวันึ้นเสมอรับเพราะผมอบูแสแรอะวัน” เาอบ
“ุอบูพระอาทิย์ึ้นรึ”
ุยายถาม้วยน้ำเสียอ่อนโยน
“รับ
ผมอบ่วเวลาเ้าอนะวัน่อย ๆ โผล่ึ้นมาทำลายวามมื ในวันที่ผมท้อ
ผมะออไปมอะวันึ้นแล้วบอับัวเอว่ายัมีวันพรุ่นี้เสมอ
วามสว่าสใสะผ่านเ้ามาในีวิผมอีรั้อย่าแน่นอนรับ”
“ุเหมือนแสะวันริ ๆ พ่อหนุ่ม”
ุยายมอเาอย่าื่นม ในวามิ ใที่หม่นมัวมานานพลันแ่มื่นึ้นเล็น้อยเมื่อไ้ฟัแ่ิอนหนุ่ม
“มอาบ้านเราไม่เห็นะวันึ้น แ่ถ้าออไปรับแสแรอะวันพอไ้
ประเี๋ยวยายับแม่พินะออไปใส่บาร ุะไปับเราไหม”
“ไปสิรับ
ผมเยไ้ยินลูผู้พี่อผมพูว่านไทยเื่อว่าารับารร่วมันถือเป็นารทำบุที่ะทำให้เราไ้ลับมาพบันในาิ่อไป”
เายายวามเพื่ออธิบายให้นแ่เ้าใ
“ราฟล์เป็นลูายุลุที่เป็นพี่ายอแม่ผมนะรับ
เาแ่านับสาวไทยและภรรยาอเาเป็นนอบทำบุับารเหมือนับุยายแบบนี้ละรับ”
“อ้อ...มิน่า
ุถึรู้เรื่อแบบนี้้วย” ุยายิมอายหนุ่มยิ้ม ๆ พลาเอ่ยระเ้า
“แล้วที่ะไปใส่บารับยายเพราะอยาเิมาเอยายทุาิอย่านั้นรึ”
ีแรนหัวเราะเบา ๆ
่อนหันไปมอพินอินาเื่อม “รับ ผมอยาเิมาเอุยายับพินอินทุาิ”
หิราอมยิ้มและเริ่มะมั่นใว่านหาำอบเอแล้วว่าอะไรือสาเหุทำให้หลานสาวอท่านนั่อมยิ้มน้อยยิ้มให่แ่เ้าแม้ะไม่รู้ว่าเมื่อืนอนที่ท่านหลับเิอะไรึ้นบ้า
แ่มันทำให้นสอนเปิเผยใให้ันอย่าแน่นอน
วาฝ้าฟามอสอหนุ่มสาวอย่าอ่อนโยนแล้วแอบถอนใยาวเมื่อนึถึพลวัน์
ายหนุ่มที่เห็นมาแ่วัยเยาว์
ระยะทาับวามห่าไลันำลัะแยพินอินับพลวัน์ไปลอาล
เมื่อมีีแรนเ้ามาในีวิหลานสาวอท่านเ่นนี้
หิราหันลับปรุอาหารบนเาแ๊สที่ทำ้าไว้่อแ่ยัวนสนทนา
“เมื่อืนนอนหลับสบายีไหม
แปลที่แปลถิ่นอย่านี้เป็นปัหาับารนอนอุไหม”
ำถามอุยายทำให้ีแรนอมยิ้มพลาแอบยับปาไม่เปล่เสียออมาพูับพินอินว่า‘เมื่อืนเธอทำให้ันหลับสบายและฝันีที่สุอย่าไม่เยฝันีแบบนี้มา่อนในีวิเลยารา’ เามอเธออย่าลึึ้่อนอบำถามุยายอเธอ้วยน้ำเสียอ่อนโยน
“ผมไม่มีปัหาับารนอนแปลที่หรอรับุยาย
านอผมทำให้ผม้อเินทาบ่อย ๆ ารนอน่าถิ่นเป็นเรื่อปิสำหรับผมรับ”
“ุมาาประเทศไหนนะ
แม่พินบอยายรั้หนึ่แล้วแ่ยาย็หล
ๆ ลืม ๆ”
ุยายเอี้ยวัวหันมาถามเาและหันลับไปผัอาหารบนเา่อะรอฟัำอบาเา
“บ้านผมอยู่ที่แว้นทัานีในอิาลีรับ”
“อ้อ...ถ้าเสร็านทานี้แล้วุ็ะลับบ้านที่อิาลีสินะ”
ำถามอุยายทำให้พินอินเยหน้ามอเา
หัวใวูบโหวแปล ๆ
เมื่อิว่าบานนี้วามสัมพันธ์ระหว่าเธอและเา็ะบลเ่นเียวัน
“ไม่แน่หรอรับ ผมอาบินไปบินมาเพราะานอผมไม่ำเป็น้ออยู่ที่ใที่หนึ่”
เาอบุยาย่อนะหันไปมอพินอินนิ่พลาเอ่ยอย่าอ่อนโยน
“บาทีผมอาะปัหลัอยู่ที่เมือไทยเหมือนอย่าราฟล์ลูพี่ลูน้ออผม็ไ้รับ”
“หึ
ๆ...ะบอยายว่าุหลเสน่ห์เมือไทยแล้วอย่านั้นรึ” หิราเอี้ยวัวหันมาระเ้าายหนุ่มยิ้ม
ๆ
“อย่านั้นละมัรับ
ผมมาเมือไทยเพราะหลเสน่ห์ท้อทะเล อไทย
พอมาถึผม็สนใวันธรรมและวามเป็นอยู่อผู้นที่นี่”
เาทอสายามอเธออย่าลึึ้พลาเอ่ย่อเสียอ่อน
“โยเพาะผู้หิไทยทำให้ผมรู้สึประหลาใและประทับใผมมารับ
อย่านี้เรียว่าผมหลเสน่ห์เมือไทยหรือเปล่ารับุยาย”
ุยายิปิเาแ๊สหลััอาหารในระทะใส่ภานะเรียบร้อยแล้วส่ให้ับพินอินพร้อมับอบำถามอายหนุ่ม
“็ะใ่ระมั
แุ่ไปมาหลายประเทศแล้วนินะ
ยายว่าประเทศไทยไม่ใ่ประเทศแรที่ทำใหุ้หลเสน่ห์ไ้หรอนะ
ุยัไม่เยิะลหลัปัานที่ประเทศไหน็เพราะุรู้ว่า “หล” ับ “รั” มัน่าัน เพราะถ้าหลเสน่ห์
ไม่นานมัน็เสื่อมลาย แ่ถ้าลอไ้รัแล้วละ็่อให้้ามาุุ็ะไม่ยอมไปไหนอี”
“ผมหวัว่าเมือไทยน่าะมีีมาพอะทำให้ผมทั้หลทั้รันไม่อยาะทิ้ไปอยู่ที่ไหนอีนะรับ”
เาไม่ไ้หมายถึประเทศไทยแ่ใแฝนัยยะถึสาวไทยอย่าพินอิน
หิราเ้าในัยยะมาวามหมายในประโยอายหนุ่มึเน้นเสียเอ่ยอบลับไปว่า
“ยายมั่นใว่าประเทศไทยมีีมาว่าทีุ่ิ
แ่ถ้าุเห็นว่ายัไม่ีพอ็ไม่เป็นไรหรอ ยัมีนอื่นอีมาที่พร้อมะรั พร้อมะลหลัปัานอยู่ที่ไทย
บาทียาย็ิว่าเมือไทยเหมาะับนไทยมาว่านาิไหน ๆ เหมือนันนะ”
ผู้สูวัยล่าวเือนอ้อม ๆ
ว่าหลานสาวนมีนหมายปอมามายเ่นันและท่าน็สนับสนุนให้หลานสาวอบนไทยมาว่าถ้าเาไม่เห็น่า
พินอิน็ไม่ไ้สิ้นไร้ไม้อยัมีนอื่นที่พร้อมะเ้ามาิแย่หลานสาวท่านไปรอบรอเ่นัน
“ุยายะ...พินว่าเราออไปรอใส่บารที่หน้าบ้านันีว่า
ใล้ ไ้เวลาที่พระท่านะมาถึแถวบ้านเราแล้ว่ะ”
พินอินเอ่ยแทรั้นอย่าพยายามะยุิบทสนทนาอุยายับีแรน
“ใล้เวลาแล้วริ ๆ ้วย
ยาย็มัวแุ่ยเพลินไปหน่อย” หิราเอ่ยแล้วเรียมะหยิบโถ้าวมา่วยถือ
“มา่ะ เี๋ยวพินถือเอ ุยายะไ้เินสบาย
ๆ” เธอเอ่ยอย่าอ่อนโยนพร้อมับึโถใส่้าวในมือผู้สูวัยมาถือไว้เอ
“แ่โถ้าวเบา ๆ ยายถือไ้
เราไปยสำรับอาหารเถอะไป”
“เี๋ยวผมถือสำรับอาหารไปเอรับ”
ีแรนยถาใส่อาหารที่พินอินนั่ัเมื่อรู่มาถือไว้พร้อมับเอ่ยและเินามหลัพินอินที่ประับประอผู้สูวัยอย่าอ่อนโยน
 |
|
ความคิดเห็น