ใต้อาณัติหัวใจ

ลำดับตอนที่ #42 : 11.3 ทำนองรักจังหวะมัทรี

          อินทิราประท้วงด้วยการดิ้นรน ตัวเธอสั่นราวกับลูกนกต้องลม และดูเหมือนเขาจะชอบใจที่ได้เห็นสีหน้าหวั่นหวาดของเธอ เขาพยายามดึงชายเสื้อของเธอรั้งขึ้น กระดุมผ่าหน้าถูกปลดถอดด้วยความว่องไว ฝ่ามือใหญ่แข็งแกร่งเปี่ยมไปด้วยพละกำลังกระชับข้อมือของเธอตรึงไว้เหนือศีรษะ ทำให้เธอไม่สามารถปลดล็อกพันธนาการจากเขาได้ ร่างหนาทาบทับลงไป ยุติการต่อต้านของเธอไว้บนฟูกหนานุ่ม

            ดวงตาวาวทอดมองสบตาคู่ที่กำลังหวาดวิตก พลางเปิดยิ้มเก๋มุมริมฝีปาก แววตาระริกราวกับประดับไว้ด้วยดวงดาวนับพัน...

อินทิราไม่สามารถหยุดยั้งเขาได้เลย ไม่ใช่สิ! เธอยังไม่ได้พยายามจะหยุดยั้งเขาเสียด้วยซ้ำ ดวงตาคู่นี้ราวมีมนตร์สะกดให้เธอยุติการต่อต้าน ความรักที่มอบให้เขาเป็นทุนทำให้เธอเผลอไผลตกลงไปในหลุมเสน่หาที่ซาตานขุดดัก อินทิราไม่สามารถหยุดยั้งใจตัวเองได้เลย

            “อย่าค่ะ...” เสียงวิงวอนแผ่วเบาอาจเป็นแรงฮึดเฮือกสุดท้ายของหัวใจอ่อนระทวยที่พร้อมจะยอมพลีใจให้เขาอย่างไม่คิดหน้าคิดหลัง

            “หึๆๆ เราเพิ่งจดทะเบียนกันไม่ถึงเดือน จะหย่าได้ยังไงฮึ” เขากระเซ้าเสียงพร่า พลางถอดทึ้งเสื้อผ้าออกจากเรือนกายบอบบางทีละชิ้นด้วยความว่องไว ดวงตาคมทอดมองความงามตรงหน้าอย่างพึงพอใจ แรงเต้นระส่ำใต้ผิวเปล่าเปลือยยั่วยุให้เขาเร่าร้อนไปทุกอณู ริมฝีปากผะผ่าวแตะไล้ลงบนเนื้อหนั่น ขบเม้มหยอกล้อด้วยปลายลิ้นเปียกชื้นอย่างซุกซน

            “คุณวัต!!!”

            อินทิราสะดุ้งสุดตัวเมื่อผิวเนื้อนวลสัมผัสถูกความเปียกชื้น ร่างบางแอ่นหยัดสูง อุทานร้องเรียกชื่อสามีด้วยความตกใจระคนหวั่นไหว เธอเริ่มดิ้นรน พยายามต่อสู้กับจิตใจตนเองเพราะเห็นลางความพ่ายแพ้รออยู่ตรงหน้า เธอกำลังจะตกเป็นเบี้ยล่างแห่งความปรารถนาที่ถูกเขาปลุกปั่น หัวใจที่อยู่ในอาณัติของเขากำลังจะยินยอมให้เขาย่ำยีด้วยความจำนน

            “อย่าดิ้นสิมัทรี ฉันสัญญาว่าจะทำให้เธอมีความสุขที่สุดเลยทีเดียว”

            เขาหัวเราะเสียงทุ้มลึก ละมือข้างหนึ่งลงมากระชับทรวงอกคู่งาม เคล้นคลึงเบาๆ อย่างย่ามใจ ดวงตาคมทอดมองความงดงามอลังการตรงหน้าด้วยความเพลิดเพลิน ปลายนิ้วสะกิดล้อเย้าหยอกจนกายบางสะท้าน ลำตัวเพรียวแอ่นดันยกสูงตามกระแสอารมณ์ที่เขาปลุกเร้า ฝ่ามือซุกซนลูบไล้ไปตามส่วนโค้งเว้า ขณะเดียวกับริมฝีปากอุ่นและลิ้นชื้นวนเวียนทักทายไปทั่วผิวบอบบาง

            อินทิราตกใจและหวั่นไหวจนบอกไม่ถูก ลมหายใจติดขัด ใจหวิวๆ ทุกครั้งที่ริมฝีปากร้อนผ่าวบรรจงดูดดื่มเล็มเลาะความหวานของบัวสล้าง กระทั่งเธอไม่อาจห้ามปรามอารมณ์จึงเผลอเปล่งเสียงครวญเบาๆ ให้เขาย่ามใจเล่นเสียด้วยซ้ำ มือใหญ่กำลังพยายามปลดกระดุมกางเกงของเธออย่างไม่ยอมแพ้ เสียงซิปเลื่อนลงทำให้ร่างเพรียวสะดุ้งเฮือกสุดตัว

            “ไม่นะคะ ได้โปรดอย่าทำแบบนี้” สมองสั่งให้อินทิราเอ่ยคำวิงวอน แต่หัวใจกลับสั่งให้ร่างกายแสดงสวนทางคำสั่งของสมอง มือไม้เรียวอ่อนจนแทบจะไม่เหลือแรงในการต่อต้านทุกอย่างเกิดขึ้นโดยอัตโนมัติตามกลไกของธรรมชาติ

            ทัยวัตบรรจงปลุกเร้าร่างบางด้วยสัมผัสสุดเร่าร้อนจากริมฝีปากและปลายลิ้น รวมทั้งฝ่ามือใหญ่ที่กำลังโลมลูบไปทั่วเรือนร่างงดงามตามกระแสแห่งปรารถนาที่ผลักดันให้เขาไม่สามารถยับยั้งชั่งใจ อินทิราเปรียบเสมือนอาหารอันโอชะที่เขาไม่มีวันพลาดในการลิ้มรส ทุกตารางนิ้วบนเรือนร่างผุดผ่องเย้ายวนเสียจนเขาไม่อาจที่จะหักห้ามใจ ความบริสุทธิ์ผุดผาดของหญิงสาวกระตุ้นเร้าเพลิงพิศวาสของทัยวัตให้ลุกโชน

            อินทิราพยายามดิ้นรนด้วยพลังใจเฮือกสุดท้าย แต่ดูเหมือนยิ่งดิ้นจะยิ่งเปิดทางให้เขาครอบครองเธอได้โดยง่าย กางเกงยีนขายาวที่เธอสวมถูกรั้งลงสุดปลายเท้า ฝ่ามือร้อนเลื่อนจากข้อมือของเธอลงกระชับที่เอวคอดกิ่ว จัดแจงยกตัวเธอขึ้น ขณะที่เขาเคลื่อนกายลงต่ำ ลิ้นร้อนลากไล้ผ่านช่วงกลางลำตัวเธอ จดจ้องจะเลื่อนต่ำลงเรื่อยๆ เป็นเหตุให้เธอต้องรีบคว้าบ่ากว้าง รั้งดึงตัวเขาไว้ พร้อมกับร้องประท้วงด้วยความตื่นตระหนก

            “ไม่ค่ะ! ได้โปรด”

            “ทำไม...”

            ริมฝีปากหยักขยับเอ่ยถามเบาๆ อยู่กับหน้าท้องแบนราบ หลงใหลเรือนร่างแบบบางจนไม่อาจจะถอนสายตาและละมือที่กำลังเคลื่อนไปทั่วสรรพางค์ เมื่อบ่ากว้างถูกฝ่ามือคู่เล็กฉุดรั้ง ฝ่ามือร้อนกลับทำหน้าที่สำรวจตรวจสอบแทนริมฝีปาก นิ้วเรียวลากเอื่อยๆ ไปทั่วจุดปรารถนา และทันทีที่เขาสัมผัสแตะต้อง คนใต้ร่างก็สะดุ้งสุดแรง

            “โอ๊ะ!!!” เล็บแหลมจิกลงบนบ่ากว้าง ฟันขาวขบริมฝีปากสะกดกั้นเสียงระโหยเมื่อปลายนิ้วซุกซนจู่โจมเข้าสัมผัสกลางกายของเธออย่างเร่าร้อน

            “โอ ไม่! คุณทัยวัตขา...ได้โปรดกรุณามัทบ้าง” เสียงระโหยเอ่ยวิงวอน หัวใจเต้นระส่ำไร้จังหวะ ใจหนึ่งอยากรู้ อีกใจก็อยากเห็น แต่ความขัดเขินและกระอักกระอ่วนใจฉุดรั้งให้เธอยังพยายามจะต่อต้าน

            “คนสวย เธอต่างหากที่ต้องกรุณาฉันบ้าง ได้โปรดหยุดห้ามปรามฉันเสียที อนุญาตให้ฉันสำรวจและสัมผัสตัวเธอเถอะมัทรี อย่าใจร้ายห้ามกันเลย”

            เสียงทุ้มกระซิบแหบพร่า ฝ่ามือร้อนบรรจงสำรวจไปตามกระแสแห่งความปรารถนา เร่งเร้าและยั่วยวนจนเธอเตลิดไปกับฝีมือของนักรักมืออาชีพอย่างเขาง่ายดาย มือทั้งสองเลื่อนลงกระชับต้นขาขาวพร้อมกับลากริมฝีปากลงต่ำ ครอบครองจุดปรารถนาด้วยความเร่าร้อน...

นาทีนี้อินทิราลืมสิ้นถึงความถูกต้องทั้งหมดทั้งมวล สมองร้องสั่งให้ยอมทำตามปรารถนาแห่งหัวใจ ในเมื่อเธอคือภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของเขา สิ่งที่เกิดขึ้นในนาทีนี้ก็คงไม่ใช่ความผิดที่เธอจะยอมปล่อยใจทอดตัวทำตามเสียงเรียกร้องของหัวใจ

            อินทิรารู้สึกคล้ายคนใกล้จะหมดแรง เค้าลางแห่งความพ่ายแพ้ทำให้เธอถอนหายใจสะอื้น ได้ข้อสรุปให้แก่ตัวเองถึงความปราชัย ขณะที่เขาคือผู้ชนะ...ไม่ว่าเขาจะเรียกร้องสิ่งใดเป็นรางวัล เธอก็ต้องยอมแต่โดยดี

ทัยวัตได้ในสิ่งที่เขาต้องการไปอย่างง่ายดาย เขาสนุกสนานและหฤหรรษ์อยู่กับเกมที่ตนเป็นฝ่ายมีชัย เธอได้ยินเสียงหัวเราะพึงพอใจ น้ำเสียงทุ้มต่ำของอีกฝ่ายทำให้เธอรู้สึกวาบหวิว

            กายสาวอ่อนเดียงสาถูกนักรักมากประสบการณ์ชี้นำจนร่างบางสะท้านเผลอหอบลมหายใจสะอื้นเข้าลึกด้วยความรู้สึกตระหนกสลับละอาย อินทิราพยายามจะขัดขืนฝ่ามือร้อนที่พยายามจะจับเรียวขาของเธอแยกห่างจากกันเพื่อเปิดทางให้กายแกร่งแทรกกลางเข้าประชิดเรือนกายงดงาม หญิงสาวปล่อยน้ำตารินไหลลงตามร่องแก้มด้วยความรู้สึกอดสูกึ่งวาบหวาม ได้แต่หลับตาลงสิ้นเรี่ยวแรงจะขัดขืน เมื่อสัมผัสได้ถึงการบุกรุกเชื่องช้าของอีกฝ่าย ใจคอสะท้านอย่างไม่เคยรู้สึกมาก่อนในชีวิต

            “อื้อ...” เธอพยายามข่มกั้นความเจ็บที่จู่โจมขึ้นอย่างกะทันหัน มือเล็กพยายามต่อต้านแต่ไร้แรงจะผลักดัน

            “ชู่...อดทนนิดคนสวย ฉันสัญญาว่ามันจะดีขึ้นในไม่ช้า” เสียงทุ้มเอ่ยปลอบพร้อมกับขยับเขยื้อนอย่างเชื่องช้าและลมหายใจหอบถี่

            “มัทรี...เธอกำลังจะทำให้ฉันคลั่ง”

            เขาพึมพำเสียงหอบกระเส่า ลมหายใจอุ่นผะผ่าวเป่ารดเรือนร่างของอินทิราที่พยายามจะบิดกายหนีสัมผัสของเขาเท่าที่เธอจะสามารถทำได้

ทุกอย่างเกิดขึ้นตามครรลองที่ควรจะเป็นด้วยความพร้อมใจของทั้งสอง ทัยวัตฉลาดที่จะหลอกล่อและปรนเปรอจนเธอเพริดไปตามใจปรารถนา