มโนห์ราติดบ่วง

ลำดับตอนที่ #21 : 5.3 แผนการ

เสียงกรีดร้องแหลมสูงปลุกพรตให้สะดุ้งตื่นขึ้นอย่างตกใจ เขาลุกพรวดขึ้นยืนทั้งที่ยังงงงันกับต้นตอของเสียง ภาพหญิงสาวที่นั่งปิดตากรีดร้องกลางเตียงนอนของตนทำให้พรตรีบยกมืออุดหูและมองคนที่นั่งชันเข่าเอาหน้าซุกต้นขาตัวเองแล้วกรีดร้องเสียงแสบแก้วหูไม่เลิกทำให้เขาต้องร้องตวาดเสียงดังข่ม

“เป็นบ้าอะไรฮะยายแจ๋น ตื่นขึ้นมาถึงก็แหกปากแหกคอร้องเสียงดังลั่นขนาดนั้นนะเฮอะ ผีเข้าหรือยังไงฮึ”

“กรี๊ด!...ไอ้พี่รถบ้า ไอ้คนหน้าด้าน”

“เอ้า แหกปากอยู่นั่นแหละ” พรตเดินอาดเข้าหาหญิงสาว

กินรีหรี่ตาขึ้นมองแล้วทำตาโตก่อนจะรีบหลับตาปี๋ ร้องตวาดเสียงสูงใส่ชายหนุ่มที่กำลังเดินโทง ๆ เข้ามา 

“ว้าย! อย่าเข้ามานะ ไอ้คนลามกจกเปตร ไอ้ชีเปลือยหน้าด้าน”

“เฮ้ย!” 

ท่าทางและคำพูดของกินรีทำให้พรตที่ลืมตัวรีบก้มลงมองตัวเองก่อนจะวิ่งพรวดกลับไปที่โซฟาอย่างไว เขาคว้าผ้าขนหนูขึ้นมาพันกายท่อนล่างพัลวัน หน้าตาแดงก่ำขณะเหลียวกลับไปมองเตียงกว้างอีกครั้ง “นี่...ยายเด็กเจ๋อจะนั่งปิดหน้าปิดตาอยู่อีกนานไหม ออกไปได้แล้ว”

“ไอ้พี่รถบ้า นุ่งผ้านุ่งผ่อนหรือยังฮะ” กินรียังไม่กล้าลืมตาเพราะกลัวจะต้องเห็นภาพอุจาดตาอีกครั้ง

“ที่ถามนี่เพราะอยากเห็นอีกรอบหรือยังไงฮะ”

“บ้าหรอ...ใครเขาอยากจะเห็นผีเปตร”

กินรีร้องโวยวายขณะที่หัวใจเต้นระทึกไม่เป็นจังหวะ พยายามทบทวนความทรงจำที่แสนเลือนราง เธอจำได้ว่าเมื่อคืนรู้สึกปวดหัวหนักมากจนนอนไม่หลับจึงต้องออกมาหายากินและขณะที่เธอกำลังค้นยาในตู้ อยู่ ๆ ก็เกิดหน้ามืดหมดสติไปจากนั้นเธอก็จำอะไรไม่ได้อีก นอกจากความฝันเร่าร้อนที่เลือนราง แต่แล้วทำไม! เธอถึงมานอนอยู่บนเตียงของพรตได้ มิหนำซ้ำเขายังนอนแก้ผ้าแก้ผ่อนเหลือแค่ชั้นในตัวจิ๋วเกี่ยวสะโพกไว้หมิ่นเหม่อีกต่างหาก ดีหน่อยก็ตรงที่เขากับเธอไม่ได้นอนอยู่บนเตียงเดียวกัน

“ทำไมนรีถึงมานอนห้องพี่รถได้ล่ะ” กินรีถามสิ่งที่ค้างคาใจทันที

“ฉันก็อุ้มเธอมานะสิ ถามได้” พรตยกไหล่

“ก็รู้แล้ว...แต่ที่นรีอยากรู้ก็คือ ทำไมพี่รถถึงอุ้มนรีมานอนในห้องพี่รถล่ะ”

“แล้วเธอจะให้ฉันปล่อยเธอนอนอยู่ข้างล่างหรือยังไง” พรตกอดอกยืนพิงผนังห้องมองเธอนิ่ง

“ก็ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น แต่ทำไมพี่รถไม่อุ้มนรีไปนอนห้องพี่น้องหนูเล่า” เธอทำหน้าง้ำ

“แล้วทำไมฉันจะต้องกวนยายน้องหนูด้วย” เขาเลิกคิ้ว

“แล้ว...แล้วเมื่อคืน พี่รถทำอะไรนรีหรือเปล่า” คนถาม ถามไปก็หน้าแดงก่ำไปถึงลำคอ

“ทำอะไร...” พรตเลิกคิ้วมองหญิงสาวอย่างสงสัย เขาไม่เข้าใจคำถามของเธอ

“ทำไมนรีรู้สึกเหมือนจะจำได้เลือน ๆ ว่า...เอ่อ...” เธออึกอัก

“อะไร!” พรตตีหน้าขรึม

“พี่รถจูบแล้วเอ่อ...เอ่อ ทำอะไรนรีหรือเปล่า” 

ใบหน้าของเธอแดงก่ำเมื่อระลึกถึงความรู้สึกครึ่งหลับครึ่งตื่นในค่ำคืนที่ผ่านมา เธอไม่แน่ใจว่ามันเป็นความฝันหรือว่าเรื่องจริง สติรางเลือนแต่รู้สึกคล้ายล่องลอยอยู่บนปุยนุ่นเพราะสัมผัสแผ่วเบาที่ริมฝีปาก ปลายลิ้นร้อนที่หยอกเย้าอยู่กับกลีบปากอิ่มของตนอย่างวาบหวาม ทรวงอกสะท้านเพราะสัมผัสโลมไล้แผ่วพลิ้วผ่านชุดนอนที่เธอสวมใส่ กับความฉ่ำชื้นเปียกรื่นที่ทำให้เธอรู้สึกวาบหวิวปะปนกับความสุขสมประหลาดล้ำที่ไม่เคยสัมผัส....แต่หลังจากนั้นเธอจำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นอีกบ้าง กระทั่งตื่นขึ้นมาพบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงของพรต ส่วนเจ้าของเตียงนอนเปลือยกายเกือบโล่งโจ้งอยู่บนโซฟาตัวยาวมุมห้อง

พรตพรายยิ้มทั้งริมฝีปากและแววตาที่แฝงไปด้วยเลศนัย แต่คำตอบกึ่ง ๆ คำถามกลับของเขายียวนและไม่เฉลยในสิ่งที่เธอข้องใจใคร่รู้ “ก็แล้วทำไมฉันต้องจูบ และทำอะไรกับเธอด้วยไม่ทราบ”

“ก็...แล้วพี่รถทำอะไรนรีหรือเปล่าล่ะ”

กินรีขัดใจท่าทางกวนโทสะของคนหน้าทะเล้น ขี้เกียจโต้เถียงด้วยเต็มกลืน ไอ้การที่เขาอุ้มเธอมานอนในห้องของเขาเป็นเรื่องที่ไม่มีเหตุผลเอาเสียเลยแล้วยังไม่ตอบคำถามของเธออีก

“เคยโดนใครจูบมาก่อนหรือเปล่าฮะ”

“ไม่เคย แต่เมื่อคืนนรีรู้สึกเหมือน...เหมือน”

“เหมือนอะไร โดนจูบ หรือเลยเถิดไปจนถึงบทร่วมรักกันนะเหรอ ไม่สบายมากจนเพ้อไปกระมัง ฝันไปหรือเปล่า”

“พี่รถไม่ได้จูบ ไม่ได้ทำอะไรนรีแน่เหรอ” เธอกะพริบตามองเขาอย่างเขินอาย

“แล้วจะนั่งถามอยู่อีกนานไหม หรือจะรอให้ฉันเกิดอารมณ์ขึ้นมาเสียก่อน คราวนี้เธอได้รู้สึกเห็นให้มันจะ ๆ ไปเลยว่าไอ้บทจูบ กับ บทร่วมรักในฝันพิสดารของเธอจริง ๆ แล้วมันเป็นยังไง” มือทั้งสองข้างทิ้งลงข้างกาย ยืดตัวตรงและเตรียมจะเดินเข้าหาหญิงสาวที่ยังนั่งงงอยู่กลางเตียงกว้าง

“ว้าย...ไปแล้ว ๆ ไอ้พี่รถบ้า” กินรีรีบกระโดดลงจากเตียงนอนหลังใหญ่ วิ่งพรวดเดียวถึงประตูพร้อมกับตะโกนต่อว่าแต่ไม่หันกลับไปมองใบหน้าเปื้อนยิ้มของพรต