Once Again หากเรายังคิดถึงกันมากพอ

- Once Again -

หากเรายังคิดถึงกันมากพอ

:: ซีรีส์ สุภาพบุรุษชุดกาวน์ ::

[อัปให้ทดลองอ่าน 70-80%]

[ An Hyoseop - หมอปักษา อิมเมจ ]

___________________________________________

"อ่อนโยนกับยักษ์บ้างได้ไหม อ่อนโยนให้เหมือนกลิ่นนมผงกับแป้งเด็กที่ติดตัวเธอ ได้ไหมคะ"

"ไม่"

"ไม่ปฏิเสธแน่ๆ แหละดูออก"

"ไม่ได้!" 

"โถ่เธอขา"

"นิสัยกวนประสาทแบบนี้ใครจะอ่อนโยนด้วยลง แล้วก็เลิกสักทีได้ไหมไอ้พฤติกรรมขโมยปากกาน่ะ อุตส่าห์ซื้อมาไว้เป็นโหลแล้ว ยังจะเอาไปอีก รู้ไหมว่าเวลาเขียนชาร์จแล้วหาไม่เจอมันหงุดหงิด!"

"ใช่รึเปล่า หงุดหงิดเพราะคิดถึงยักษ์รึเปล่า?"

"โวะ!"

"ก็แล้วทำไมไม่มาเอาคืนล่ะคะ ปลดบล็อคแล้วไลน์บอกยักษ์ก็ได้ เดี๋ยวข้ามตึกเอาไปให้เลย เธอก็รู้ว่ายักษ์แฮฟไปเอง นี่นึกว่าเธอไม่รู้ กะจะวิ่งราวแล้วน้า"

ฟังแล้วคนตัวเล็กก็พลันหน้ามืด รู้สึกเหนื่อยใจจนแทบกุมขมับ

"ยักษ์"

"..."

"รู้ใช่ไหม ว่าต่อให้จะพยายามแค่ไหน เราก็ไม่มีวันกลับไป เราสองคนเดินจากจุดนั้นมานานมากแล้วนะ ยักษ์จะทำแบบนี้ทำไมอีก มันไม่มีประโยชน์เข้าใจไหม"

"เข้าใจ..."

"ถ้าเข้าใจก็เลิกทำแบบนี้สักที ได้ไหม?"

"ยักษ์เข้าใจค่ะ...แต่ให้ยักษ์หยุดตื้อเธอ ยักษ์ทำไม่ได้หรอก ดังนั้น ไม่ - เลิก - จ้า"

"..."

"แล้วถ้าเธอยังทำซึนเย็นชากับยักษ์ และไม่ยอมปลดบล็อคไลน์ยักษ์อีก บอกเลยว่าดินสอเขียนคิ้ว BOBBI BROWN สี SADDLE ของเธอน่ะ โดนแน่!"

"ปักษา!"

นี่...เธอเคยคบกับคนแบบนี้ไปได้ยังไงตั้งนานสองนาน

โอ๊ย เอาสเตทฟาดให้สักทีได้ไหม ปวดหัว!

_________________________________

"น้ำหยดลงหินทุกวัน ล่าสุด...หินบอกไปตาย"

เธอก็ดูรักเด็ก

แต่ทำไมเธอไม่รักเรา

ทั้งๆ ที่เราก็ทำตัวเหมือนเด็กอยู่ทุกวัน

งงมากว่าปะ?

 

:: คำเตือน ::

นวนิยายเรื่องมีคำหยาบในบทสนทนา

โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน

ผู้อ่านที่มีอายุต่ำกว่า 18 ปี

ควรได้รับคำแนะนำ

อัปให้ทดลองอ่าน 70% ของเนื้อหาทั้งหมด

นวนิยายเรื่องนี้สร้างขึ้นจากจินตนาการของผู้เขียน โดยไม่มีเจตนาพาดพิงถึงบุคคลใดบุคคลหนึ่ง เรื่องราวที่เกิดขึ้นเป็นเหตุการณ์สมมุติ

ขอสงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติ (ฉบับเพิ่มเติม) พ.ศ. 2558 ไม่อนุญาตให้คัดลอด สแกน หรือดัดแปลงเนื้อหาส่วนหนึ่งส่วนใด

เว้นแต่จะได้รับอนุญาตจากนักเขียนเจ้าของลิขสิทธิ์แล้วเท่านั้น

????? ? ??? ??? ?