คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : 4 Kings : Special Chapter [King Chan]
ร่างบางนอนเหยียดตรงอยู่บนเตียง ในมือถือหนังสือเล่มหนึ่งที่สีค่อนข้างฉูดฉาด ดูแล้วไม่น่าใช่หนังสือเรียนสักเท่าไหร่ โทรทัศน์ที่เปิดรายการโปรดของอีกคนทิ้งไว้ ชานเห็นดังนั้นก็อดที่จะส่ายหัวให้กับอีกคนไม่ได้ จะกี่ปีๆคนตัวเล็กตรงหน้าเขาก็ไม่โตขึ้นสักนิด
ขายาวเดินตรงไปหยิบรีโมทที่อยู่ข้างๆตัวของอีกคน ก่อนที่จะกดปิดเครื่องนั่นพร้อมกับวางมันไว้ที่ปลายเตียงเหมือนเดิม จีซองสะดุ้งขึ้น เนื่องจากไม่รู้อีกฝ่ายเข้าห้องมาตั้งแต่เมื่อไหร่ เขาจะได้แกล้งหลับไปซะ
“ทำไมไม่อ่านหนังสือเรียนบ้าง อ่านแต่การ์ตูน ยิ่งไม่ได้เข้าเรียนอยู่” บ่นทันทีที่เจอหน้ากัน จีซองยังคงทำเป็นไม่ได้ยินอะไร เขายังคงก้มหน้าอ่านต่อไป
เมื่อชานเห็นท่าทีของคนตัวเล็กจึงเดินไปคว้าหนังสือเล่มนั้นออกมาจากมือของอีกคน เจ้าของหน้ากระรอกมีสีหน้าตกใจก่อนจะรีบเปลี่ยนสีหน้าเป็นดังเดิมพร้อมกับลุกออกจากเตียงออกไป ร่างเล็กตรงไปยังชั้นหนังสือของอีกฝ่าย เลือกหนังสืออยู่สักพักก็หยิบออกมาเล่มหนึ่งก่อนจะเดินไปนั่งอ่านเงียบๆที่โซฟาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ตั้งแต่ที่เขาสั่งไม่ให้อีกคนไปเรียน เจ้าตัวก็แทบจะไม่พูดไม่จาอะไรกับเขา ซึ่งต่างจากนิสัยปกติของอีกฝ่าย แถมทำตัวอย่างกับหุ่นยนต์ก็ไม่ปาน ทำตัวพยศเหมือนแมวไม่มีผิด ทั้งที่เป็นแค่เจ้ากระรอก
“กินข้าวหรือยัง”
“กินแล้วครับ” ตอบออกมาโดยไม่มองหน้าแม้แต่นิดเดียว
“เย็นนี้ไปกินอะไรข้างนอกโรงเรียนมั้ย”
“ไม่ล่ะครับ ผมไม่อยากผิดกฏ”
อีกฝ่ายตอบออกมาในทันที ได้ยินดังนั้นร่างสูงจึงนั่งลงบนเตียง มือทั้งสองข้างผสานไว้ที่อก พร้อมกับจ้องไปที่อีกคน ความเงียบเริ่มเข้าปกคลุมอีกครั้ง ร่างเล็กที่อดสงสัยไม่ได้ถึงบรรยากาศแปลกๆ จึงเงยหน้าขึ้นมองมาที่อีกฝ่าย ก่อนที่จะรีบก้มหัวทำเป็นอ่านหนังสือต่อทันที เพราะดวงตาคมดุจ้องเขม็งมายังเขาที่นั่งอยู่ที่โซฟา ในหัวจีซองตอนนี้คิดไปต่างๆนานาว่าจะต้องโดนอีกฝ่ายลงโทษแน่ๆ แล้วก็เป็นดังที่คิด เสียงทุ้มของอีกคนก็ดังขึ้นท่ามกลางบรรยากาศที่ชวนอึดอัดเช่นนี้..
“ฮันจีซอง วางหนังสือลงแล้วเดินมาหาฉัน”
น้ำเสียงที่ออกจะติดโมโหของอีกคนทำให้จีซองตัดสินใจวางหนังสือลงแล้วรีบเดินไปหาเจ้าตัวอย่างรวดเร็ว ขืนขัดไปคงจะไม่ดีแน่ๆ..
เมื่อเดินไปถึงก็โดนมือหนาของอีกคนรวบเอวพร้อมกับรั้งตัวเขาให้นั่งลงบนตักอย่างไม่ทันตั้งตัว เจ้าของใบหน้ากระรอกมีอาการตกใจอย่างเห็นได้ชัด แต่ก็ได้เพียงไม่นาน เมื่อจู่ๆอีกคนก็กระชับกอดเอวเขาไว้ พร้อมกับใบหน้าที่ซบอยู่ที่แผ่นหลังของเขา.. ลมหายใจอุ่นๆรินรดอยู่บนแผ่นหลังบาง จีซองไม่ขยับใดๆ เขาเพียงนั่งนิ่งๆเป็นที่พิงให้อีกคนไปเรื่อยๆ
เวลาผ่านไปเนิ่นนาน ร่างหนายังคงไม่มีการขยับใดๆ ภายในห้องเงียบเชียบ มีเพียงแต่เครื่องปรับอากาศที่กำลังส่งเสียงของมันไปอย่างปกติ ลมหายใจของคนตัวโตยังคงสม่ำเสมอ เมื่อเป็นเช่นนั้น คนตัวเล็กจึงค่อยๆขยับตัวหมายจะไปปลุกคนตัวโตลุกไปนอนดีๆ แต่ไม่ได้ขยับอะไรมาก ก็โดนมือหนาตะปบรั้งเอวเขาไว้อีกครั้ง
“จะหนีไปไหนอีก”
“ปะ..เปล่า ก็แค่จะปลุกให้พี่ไปนอนดีๆ..”
“ขออยู่แบบนี้ไม่ได้หรอ ไหนๆเราก็ได้มาอยู่ด้วยกันอีกครั้งแล้ว”
พูดจบใบหน้าคมก็ขยับมาเกยไหล่เล็กของเขาไว้ ลมหายใจที่ส่งผ่านมายังลำคอขาวของคนตัวเล็กทำเอาเจ้าตัวจั๊กจี้อยู่ไม่น้อย มือหนายังคงอยู่ไม่สุขเช่นปกติ ขยับลูบเอวบางบ้าง ล้วงใต้เสื้อบ้างไปตามปกติ มือเล็กขยับปัดป้องไปมาถึงแม้จะรู้ว่าสุดท้ายก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี..
“วันนั้นที่พี่ไปประชุมกับไอมินโฮมา”
“เอซน่ะหรอครับ”
เอซ คือบุคคลที่มีตำแหน่งสูงที่สุดในโรงเรียน ผู้ที่จะรับตำแหน่งเอซได้ ต้องเป็นเชื้อสายตระกูลเดียวกับผู้สร้างโรงเรียนเท่านั้น โดยปกติเอซจะไม่ค่อยอยู่โรงเรียน เนื่องจากต้องคอยทำงานเกี่ยวกับตระกูลทุกครั้ง เลยเป็นหน้าที่ของคิงทั้ง 4 ที่จะคอยดูแลโรงเรียนแทนเอซ หรือที่เรียกว่าผู้แทน.. การที่เอซจะเรียกประชุมคิงในแต่ละครั้งนั้น จะต้องเป็นเรื่องที่สำคัญต่อโรงเรียนมากๆ นี่เป็นสิ่งที่พี่ชานเคยเล่าให้เขาฟัง ส่วนเรื่องหน้าตาของเอซนั้น จีซองไม่สามารถระบุออกมาได้ เนื่องจากเขาพึ่งเขาโรงเรียนนี้และยังไม่เคยเห็นอีกฝ่ายชัดๆ รู้ก็แค่เพียงคำบอกเล่าตามเว็บของโรงเรียนก็แค่นั้น ว่ากันว่ามีใบหน้าคล้ายรูปปั้นจูปิเตอร์ก็ไม่ปาน.. คิงที่ว่าหล่อแล้วนั้น ยังเทียบไม่ติดกับใบหน้าอันงดงามของเอซสักนิด
“ใช่ มันมาคุยเรื่องงานประเพณีที่จะมีอาทิตย์หน้านั่นแหละ ปีนี้เป็นปีสุดท้ายที่คิงจะอยู่ครบ มันเลยอยากให้คิงทั้ง 4 ลงเข้าแข่งขันประเพณีต้อนรับกลับบ้าน เพื่อเป็นเกียรติต่อเขตการปกครองของตนเอง ซึ่งนั่นก็คือ.. ถ้าฉันลง นายก็ต้องลงจีซอง”
“ผมหรอ? แล้วถ้าผมลงคนอื่นๆ..”
“ทำไม กลัวใครรู้หรือไง”
“เปล่าครับ แค่กลัวพี่ถูกมองไม่ดี..”
“หึ ฉันนึกว่านายจะกลัวคนที่แอบคุยด้วยรู้เรื่องเราซะอีก”
“ไม่นะ! ผมไม่มี!”
ร่างสูงไม่ตอบ เขาเพียงแต่ขยับใบหน้าเข้าไปยังซอกคอขาวก่อนจะเริ่มขบกัดเบาๆ ร่าวเล็กสะดุ้งขึ้นพร้อมกับพยายามหนีอีกคนทั้งที่ตัวเองถูกล็อคอยู่บนร่างหนาอยู่ก็ตาม
“ก็ดี ถึงยังไงพี่ก็ไม่ปล่อยให้เราได้แม้แต่พูดคุยหรือสร้างความสัมพันธ์กับใครทั้งนั้น แล้วอย่าคิดว่าจะได้หวัง”
เรื่องนี้เขารู้ดี.. รู้มาตลอดว่าอีกคนหวงเขาขนาดไหน..
เขาทั้งสองอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก ตั้งแต่จีซองเริ่มจำความได้แม่ของเขาก็บอกให้เขาจงรักภักดีกับคุณหนูตระกูลบังที่แม่คอยรับใช้มาตลอด ไม่ว่าคุณหนูอยากได้อะไร เขาก็ต้องคอยดูแล เป็นเพื่อนเล่นแต่เด็ก จนทำให้เราทั้งสองสนิทกันเป็นพิเศษ สนิทกันถึงขั้นที่คนตัวโตเคยงอแงกับคุณผู้ชายว่าอยากให้เขาไปนอนด้วยบนห้อง ไปไหนมาไหนมักจะขอให้ตัวเขาไปด้วยตลอด
จนกระทั่งเขาทั้งคู่อายุเข้าสู่ช่วงมัธยม คนตัวโตได้ไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ ส่วนเขาก็เรียนโรงเรียนธรรมดาแถวบ้าน จนกระทั่งวันที่เจ้าตัวกลับมา.. อีกฝ่ายพยายามให้เขากลับมาอยู่ที่บ้านของตนดังเดิม แต่เขาก็ไม่สามารถทำได้ เพราะเขาต้องไปโรงเรียนเช่นเดียวกับคนอื่นๆ จึงทำได้แค่ไปหาอีกคนในช่วงวันหยุด ไม่นานนัก แม่ของเขาก็แจ้งเกี่ยวกับการย้ายโรงเรียนของตัวเขา.. ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าต้นเหตุคือใคร.. เขาย้ายมาโรงเรียนที่ใกล้กับคฤหาสน์ของอีกคน แต่ก็มีเหตุให้เปลี่ยนที่ใหม่อีกครั้ง เนื่องจากเขามีงานกับเพื่อนๆที่ต้องนัดทำกันข้างนอก บางวันอาจถึงขั้นกลับช้า ทำให้อีกฝ่ายไม่พอใจเป็นอย่างมาก คิดแต่ว่าเขามีเพื่อนใหม่จนไม่สนใจตัวเอง เขาโดนย้ายอยู่อย่างนั้นจนไม่มีเพื่อนเป็นตัวเป็นตนเหมือนคนอื่นๆ ในทุกๆครั้ง จีซองมักจะอิจฉาเด็กๆหรือเพื่อนๆคนอื่นที่คอยรับใช้ตระกูลบังเวลาออกไปเที่ยวหรือสังสรรค์พูดคุยกับเพื่อนๆของตน ในขณะที่คนเหล่านั้นเอาแต่พูดว่า ‘ตัวเขาน่าอิจฉาที่สุดแล้ว ที่คุณหนูใหญ่ต้องการตัวมากเพียงนี้’
ปัจจุบันเขาถูกอีกฝ่ายย้ายให้มาอยู่โรงเรียนแห่งนี้ เนื่องด้วยตัดปัญหาต่างๆของเขา ทำให้ได้มีเวลาอยู่ด้วยกันมากขึ้น มากจนถึงขนาดที่เขารู้สึกว่าในชีวิตของเขานอกจากแม่ก็จะมีแต่เพียงพี่ชานเท่านั้น.. สักวันอีกฝ่ายก็ต้องออกไปมีคู่ครอง ไปอยู่ในที่ของตน ส่วนเขาก็ต้องถอยกลับมาอยู่เช่นเดิม.. กลับมาอยู่ในส่วนของตนที่จะไม่มีอีกคนอยู่ เพียงแค่คิด.. เขาก็รู้สึกเหมือนโลกทั้งใบช่างว่างเปล่า ไม่รู้ว่าอีกคนจะรู้สึกแบบเดียวกันมั้ย..
ระหว่างที่กำลังคิดอะไรเพลินๆ รู้ตัวอีกทีก็โดนอีกฝ่ายอุ้มมาที่เตียงแล้ว.. ทุกอย่างยังคงดำเนินไปอย่างช้าๆ มือหนาค่อยๆลูบวนบริเวณหน้าท้องขาวนวล ก่อนจะค่อยๆเลื่อนไปบีบเค้นบริเวณเอวบาง ใบหน้าซุกไซร้ซอกคอขาว ลิ้นร้อนๆค่อยๆละเลียดขบชิมประหนึ่งเด็กกำลังแทะเล็มไอติม..
“พี่ชาน.. ดะ..เดี๋ยวก่อน อือ..”
อีกฝ่ายหยุดตามที่ขอ ก่อนจะโน้มหน้าลงมาหอมแก้มนุ่มของตน ก่อนจะเลิกคิ้วมองใบหน้าหวานของคนน่ารักตรงหน้า
“ว่าไงครับตัวเล็ก”
“...”
พออารมณ์ดีก็เป็นแบบนี้ตลอด ไอหมาป่าเจ้าเล่ห์เอ้ย!
“เรายังคุยกันเรื่องประเพณีไม่จบเลยนะครับ อีกอย่าง.. เมื่อวานพี่ก็พึ่ง.. เอ่อ..”
“กินเรา? แล้วพี่จะกินอีกไม่ได้หรอครับ? หื้ม?”
“พ..พอแล้ว! ผมเหนื่อย..”
พูดพร้อมหลบสายตาเจ้าเล่ห์ของอีกคนที่จ้องมายังเขา ริมฝีปากที่อมยิ้มแบบนั้น เห็นแล้วก็น่าหมั่นไส้จริงๆ นี่ถ้าไม่งอนเรื่องที่อีกฝ่ายไม่ให้ไปเรียนนะ จะกัดให้ไหล่หลุดเลยคอยดู!
“โอเค เก็บไว้กินวันอื่นก็ได้ ว่าแต่เรามีอะไร” นอนเอามือเท้าหัวแล้วหันมามองอย่างสนใจ สวนมืออีกข้างที่ว่างก็วางพาดบนเอวเล็ก
“คือ.. ผมยังไม่รู้รายละเอียดเลยว่าต้องทำยังไง ผมต้องทำยังไงถึงไม่ให้โดนจับได้”
“พวกพาร์ทเนอร์ที่เป็นทาสจะถูกปล่อยเข้าป่าเวลาเที่ยงคืนตรง เมื่อปล่อยไปแล้วหลังจากนั้นอีก 3 ชั่วโมง พาร์ทเนอร์อย่างพวกฉันจึงจะถูกปล่อยไปช่วยพวกนาย และสามารถออกไปล่าทาสคนอื่นๆได้ ระหว่างที่รอเวลาให้พาร์ทเนอร์มา พวกนายก็ต้องล่ากันเอง ไม่ต้องกลัวเรื่องหลงป่า พวกนายจะได้สร้อยที่จี้จะมีสัญญาณ GPS ติดตัวไว้ และจี้นั่นก็ห้ามให้ใครจับเด็ดขาด เพราะถ้าใครนอกจากฉันไปโดนล่ะก็ มันจะส่งสัญญาณไปยังกองบัญชาการ รายชื่อของนายจะถูกตัดออก และจะกลายเป็นทาสของเจ้าของลายมือนั่นทันที”
“....”
“ฉันเชื่อว่านายทำได้จีซอง พี่เชื่อในตัวนาย พี่จะรีบไปหาให้เร็วที่สุด พี่สัญญา” สายตาคมจ้องมองไปยังอีกคน ก่อนจะค่อยๆประทับจูบที่หน้าผากมนเบาๆ
“ถ้าผมรอด.. ผมขอรางวัลได้มั้ยครับ”
“อยากได้อะไรล่ะ พี่ให้ได้หมดแหละ”
“ผมขอกลับไปเรียนกับพวกชางบินเหมือนเดิมได้มั้ย ผมไม่มีเพื่อน ผมแค่อยากมีเพื่อน ผมอยากกลับไปเรียนปกติแบบนั้น อีกอย่างชางบินก็ไม่ใช่เพื่อนพวกนั้น ชางบินไม่มีทางชอบผม ผมไม่มีทางชอบชางบิน เราแค่เพื่อนกัน รับรองว่าจะไม่เกิดเหตุการณ์แบบนั้นอีก”
สายตามุ่งมั่นที่ถูกส่งมาจากคนตัวเล็กทำเอาชานหงุดหงิดไม่น้อย เหตุการณ์ตอนนั้นกลับมาอีกครั้ง ตอนที่เขาไปรับคนตัวเล็กจากโรงเรียนกระจอกนั่น อยู่ๆก็มีไอสวะตัวนึงเดินมาหาพร้อมกับบอกว่าจะขอจีซองเป็นแฟน แถมยังบอกว่าไม่ว่าเขาจะห้ามก็ไม่ฟัง หึ กล้าดีนักที่มายุ่งกับคนของเขา วินาทีนั้นเขาไม่รู้ว่าทำอะไรลงไป รู้อีกทีก็มีคนตัวเล็กมาบังไอหมอนั่นไว้ ทำให้เขาโมโหสุดๆ นั่นจึงเป็นสาเหตุที่ทำให้อีกคนถึงต้องย้ายมาอยู่โรงเรียนแห่งนี้ ถึงแม้เจ้าตัวจะไม่ได้ชอบใครเป็นพิเศษ แต่คนอื่นก็ไม่มีสิทธิ์มาชอบคนของเขา
จีซองเป็นคนของเขา
.
ของเขาคนเดียว
.
และจะไม่มีวันไปเป็นของใครเด็ดขาด..
ความคิดเห็น