คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : 4 Kings : Chapter 7
ร่างเล็กค่อยๆลืมตาขึ้น ผ้าห่มนวมนุ่มๆที่ปิดใบหน้าเขาอยู่เล็กน้อย เตียงที่เขารู้สึกหลับสบายกว่าปกติ อุณหภูมิห้องที่เย็นเล็กน้อย ทำให้เขาค่อยๆขดตัวลงในผ้าห่มอีกครั้ง ใช่ ชางบินกำลังหลับสบายในเตียงที่นุ่มกำลังพอดีไม่เหมือนเตียงในห้องของเขา.. ห้อง.. ของเขา? แล้วนี่คือเตียงใคร? เมื่อคิดได้เช่นนั้นร่างเล็กก็เด้งตัวขึ้นนั่งทันที ห้องสีขาวขนาดใหญ่ เฟอร์นิเจอร์ ของตกแต่งที่แปลกตาออกไป เขานั่งคิดอยู่สักพักจึงนึกขึ้นได้ถึงเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด.. เมื่อคืนเขาตกลงที่จะเป็นพาร์ทเนอร์ให้คนตัวสูงจอมเผด็จการนั่น.. แล้วหมอนั่น.. เอาหน่าชางบิน เพื่อพ่อนายต้องทำได้..
ระหว่างที่กำลังคิดให้กำลังใจตัวเอง ความรู้สึกเจ็บแปล๊บบริเวณสะโพกก็แล่นเข้ามาจนเขาต้องนอนลง ไม่นานนักก็มีแม่บ้านเปิดประตูเข้ามา ด้วยความตกใจจึงรีบดึงผ้าห่มคลุมตัวจนมิด จะให้ใครเห็นร่างเปลือยเปล่าของเขาไม่ได้..
“คุณหนูตื่นแล้ว ไปโทรบอกคุณชายหน่อยเร็ว” เสียงแม่บ้านคนหนึ่งดังขึ้น
คุณชายหรอ? อ่อ.. ที่พี่อูจินเคยบอกไว้ว่าทั้ง 4 มาจากตระกูลใหญ่นี่เอง.. แต่การที่มาเรียกเขาว่าคุณหนูมันออกจะแปลกๆไปสักหน่อย.. เขาไม่ใช่คนที่สมควรถูกเรียกแบบนั้นสักนิด..
“คุณหนูคะ เดี๋ยวดิฉันวางอาหารเที่ยงไว้บนเคาน์เตอร์นะคะ” ได้ยินดังนั้นคนตัวเล็กเด้งตัวขึ้นนั่งอีกครั้งโดยที่ผ้าห่มคลุมตัวไว้
“เที่ยงแล้วหรอครับ?” เหล่าแม่บ้านต่างพยักหน้าเป็นเชิงเดียวกัน อย่างนี้แปลว่าเขาก็ไม่ได้ไปเรียนน่ะสิ.. โดนตัดคะแนนแน่ๆ.. ตายแน่ๆ คิดได้เช่นนั้นคนตัวเล็กก็เอาผ้าห่มมาพันตัวมิดชิดก่อนจะรีบลุกออกจากเตียงในสภาพกระท่อนกระแท่น
“คุณหนูจะไปไหนคะ?”
“ผมจะรีบไปเรียน อีกอย่างผมไม่ใช่คุณหนูด้วย” ร่างเล็กรีบปฏิเสธพร้อมกับโกยผ้าห่มที่ยาวลากพื้นขึ้น ยังไม่ทันได้ก้าวดีๆก็มีเสียงหนึ่งดักขึ้นซะก่อน..
“ฉันให้นายออกจากห้องแล้วหรอ” เสียงทุ้มที่ชางบินคุ้นเคย บุคคลที่ชางบินยังไม่อยากเจอมากที่สุดตอนนี้ แต่เขาก็เลี่ยงไม่ได้ก็นี่่มันห้องเจ้าตัวนี่หน่า..
“ฉันจะไปเรียน ถ้าฉันโดนตัดคะแนนจนโดนไล่ออกขึ้นมาจะทำยังไง” พูดจบก็หอบตนเองและผ้าห่มค่อยๆไปยังห้องน้ำ
“แม่บ้านครับ เสื้อผ้าที่ผมให้เตรียมอยู่ไหนครับ”
“แขวนไว้ในตู้เรียบร้อยแล้วค่ะ เครื่องแบบเตรียมตามที่คุณชายต้องการทั้งหมดเลยค่ะ”
“งั้นออกไปได้ครับ เดี๋ยวผมจัดการเอง”
“ค่ะ” ไม่นานนักเหล่าแม่บ้านก็ออกไปจนหมด ระหว่างนั้นร่างสูงมองร่างเล็กที่ค่อยๆหอบสังขารที่ดูเหมือนจะยังเจ็บๆพร้อมกับผ้าห่มผืนหนาที่ดูเหมือนจะจับตัวเป็นก้อนปิดคนตัวเล็กมิด
ฮยอนจินหันไปมองยังเคาน์เตอร์ที่มีอาหารพร้อมยาวางอยู่บนนั้น 2-3 ถาด ดูก็รู้ว่าคนตัวเล็กพึ่งตื่น ทั้งข้าวเช้าและข้าวเที่ยงอยู่ครบ เห็นดังนั้นจึงเดินไปหาเจ้าก้อนที่กำลังค่อยๆหอบตัวเองไปห้องน้ำพร้อมกับอุ้มขึ้น
“อยากตื่นสายเองช่วยไม่ได้”
“เห้ยๆ ปล่อยเลยนะ! นายจะมาทำแบบนี้ไม่ได้!” ร่างสูงไม่ได้ฟังเสียงร้องของอีกฝ่ายสักนิด เขาวางเจ้าก้อนนุ่มๆลงบนเตียงก่อนจะกระชากผ้าห่มออกจากร่างอีกคน แต่ก็ได้ไม่สุด เมื่ออีกฝ่ายรั้งปลายผ้าเอาไว้ปกปิดร่างของตน ร่างเล็กค่อยๆหมุนพันตัวเองเข้าไปในผ้าห่มอีกครั้ง ฮยอนจินมองการกระทำนั้นก่อนจะหลุดยิ้มออกมาเล็กๆ ก่อนจะขยับตัวขึ้นคร่อมทับอีกคนไว้
“ออกไป!! ฉันไม่ได้ขอแลกอะไรกับนายสักหน่อย!!!”
“อ่า.. นั่นสินะ งั้นฉันจะไปยกเลิกคำสั่งที่ว่านายไม่สบาย แต่ที่แท้นายโดดเรียนนอนหลับสบายอยู่บนเตียงฉันดีมั้ย?”
"..."
ร่างเล็กนอนนิ่ง ชางบินค่อยๆลอบกลืนน้ำลายลงคอ สถานการณ์กลืนไม่เข้าคลายไม่ออกแบบนี้คืออะไรกัน..
“โอเค งั้นฉันจะไปยกเลิกคำสั่ง นายก็เตรียมรอรับหนังสือแจ้งเรื่องพฤติกรรมดีๆล่ะ พร้อมกับคะแนนที่หายไปของนาย” ฮยอนจินเตรียมที่จะลุกแต่ก็โดนมือเล็กคว้าชายเสื้อของเขาเอาไว้
“ม.. ไม่ทำ.. ไม่ได้หรอ.." เอ่ยออกมาเสียงอ่อน ตากลมหลบสายตาคมของเขา ใบหน้าที่จมอยู่ในก้อนผ้าห่มครึ่งนึง ดูเหมือนเจ้ากระต่ายที่กำลังหลบราชสีห์ในหลุมโพรงก็ไม่ต่าง ฮยอนจินโน้มตัวลงมาหาร่างเล็กอีกครั้ง ใบหน้าที่เลื่อนไปพรมจูบที่หน้าผากมนเบาๆ
"ฉันยังไม่อยากทำให้นายต้องป่วยหรอกนะ แค่เมื่อคืนตัวก็ร้อนแล้ว ทีหลังก็ฟังแล้วทำตาม ไม่ใช่มาดื้อแบบนี้ จำไว้" เป็นคำพูดที่ดูเหมือนจะเป็นคำสั่ง แต่คนฟังกลับรู้สึกไม่เหมือนเมื่อคืน มันมีความรู้สึกที่ต่างจากฮยอนจินจอมเผด็จการแบบทุกที…
เมื่อพูดจบฮยอนจินก็ลุกขึ้นเดินไปยังโต๊ะทำงานของตน ร่างสูงค่อยๆนั่งลงบนเก้าอี้ประจำตำแหน่ง ก่อนจะเงยหน้ามามองเขาอีกครั้ง
"ถ้ายังไม่อาบน้ำแต่งตัว นายจะไม่ได้ไปเรียนภาคบ่ายแน่ชางบิน" ไม่ต้องรอให้ร่างสูงพูดให้ฟังอีกครั้ง ชางบินรีบหอบตัวเองพร้อมผ้าห่มเข้าห้องน้ำไปทันที..
ร่างบางของบุคคลหนึ่งที่ควบตำแหน่งคิงตะวันออกเดินตรงไปตามระเบียงของนักเรียนชั้นปีที่ 3 ด้วยความรีบร้อนโดยไม่สนนักเรียนที่โค้งให้เข้าแม้แต่คนเดียว สีหน้าที่ดูจริงจังจากปกติที่เขาจะมีรอยยิ้มทำให้ไม่มีใครกล้าสบตาเขาสักนิด ก็ดี.. เพราะตอนนี้เขาไม่มีอารมณ์ที่จะมาเล่นกับใครทั้งนั้น
ไม่นานนักก็พาร่างของตนมาอยู่ห้อง B จนได้ เขาเปิดประตูเข้าห้องพร้อมกับเดินเข้าไปหาคนสองคนที่นั่งอยู่มุมห้องทันทีโดยไม่สนสายตานับสิบ หรืออาจารย์ที่กำลังสอนอยู่หน้าห้องสักนิด ก็แน่ล่ะ ในโรงเรียนนี้ปกครองโดยคิงนี่หน่า.. การที่คิงจะไม่ใส่ใจกับอาจารย์ก็ไม่ใช่เรื่องแปลก
ทุกคนในห้องต่างตกใจถึงบุคคลที่จู่ๆก็เข้าห้องมาโดยไม่มีการบอกกล่าวอะไรจากไนท์หรือแม้แต่คนสนิทที่นั่งเรียนอยู่ในห้องอย่าง คิม อูจิน…
"ชางบินไปไหน" ฟีลิกซ์เอ่ยถามหาคนตัวเล็กทันที จองอินกับอูจินได้ยินดังนั้นจึงรีบลุกขึ้นตอบอีกฝ่ายทันที
"เมื่อคืนผมโดนซึงม.. เอ่อ.. คิงซึงมินพาออกไปหลังจากนั้นก็ไม่รู้เลยครับ" ได้ยินว่าที่ควีนเขตใต้กล่าวออกมาอย่างนั้นก็ยิ่งหัวเสียขึ้นไปอีก อูจินที่มองก็รู้ว่าคุณหนูของตนกำลังหงุดหงิดขั้นสุด จึงถามออกไปทันที
"ชางบินโดนคิงสั่งออกหรอครับ" ทันทีที่อูจินพูดจบ ภายในห้องเริ่มเกิดเสียงสนทนาขึ้นมา ฟีลิกซ์ได้ยินดังนั้นจึงหันไปมองทุกคนภายในห้องทันที สายตาที่ยามปกติคล้ายๆลูกแมว แต่บัดนี้มันกลับฉายความน่ากลัวออกมาอย่างเต็มเปี่ยม ทุกคนในห้องกลับมาเงียบสงบอีกครั้งพร้อมกับหลบสายตาคิงตะวันออกตรงหน้า
"เมื่อเช้าเข้าห้องเรียนมาสามคนนั้นก็พูดอะไรไม่รู้เกี่ยวกับชางบิน พอฉันถามก็ไม่บอกอะไร ชานบอกแต่ว่าเมื่อคืนฮยอนจินเซ็นใบออกให้ชางบินแล้ว แล้วไม่บอกอะไรอีกเลย พอคาบบ่ายก็หายหน้าหายตากลับไปห้องทำงานบ้าง กลับไปทำงานที่หอบ้าง เลยมาเช็คที่นี่นี่แหละ คอยดูนะ! ถ้ายังหาตัวชางบินไม่เจอจะเอาให้ตายรายบุคคลเลย! โดยเฉพาะไอปลิง!" จองอินหัวเราะออกมาเล็กน้อย เพราะเขารู้ว่าไอปลิงของคิงฟีลิกซ์น่ะ หมายถึงคิงที่คอยตามเขาอยู่นั่นเอง
อูจินที่มองเจ้านายของตนก็รู้ในทันทีว่าทำไมคาบบ่ายห้อง A หรือห้องเรียนของคิงถึงไม่เรียนกัน เพราะทุกคนก็ต่างหนีอารมณ์ของคนตัวเล็กตรงหน้าเขาหมด เวลาโมโหทีไรก็มักจะบ่นออกมาเหมือนลูกแมวงอแงไม่มีผิด ว่าแต่เขาบ่นเหมือนหมีกินผึ้ง ตัวเองก็ไม่ต่างเลย..
"คุณหนู เดี๋ยวชางบินก็มาเรียนนั่นแหละครับ ตอนนี้อาจโดนลงโทษอยู่ก็ได้ ผมว่าเราไปคุยกันข้างนอกมั้ยครับ คนอื่นๆเขาจะได้เรียนกัน" อูจินพูดออกไปด้วยความใจเย็นอย่างเช่นปกติ คนตรงหน้าร้อนแบบนี้ เขาก็ต้องเอาน้ำเย็นเข้าลูบสิ
"ไม่!"
"คุณหนูครับ" เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเริ่มเอาแต่ใจเช่นทุกครั้ง อูจินก็ตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่เรียบนิ่ง สายตาที่จ้องลึกลงไปในตาลูกแก้วของคนตัวเล็กตรงหน้าดูไม่ต่างอะไรกับสายตาของราชสีห์ที่กำลังส่งเสียงคำราม คนตัวเล็กเงียบนิ่งก่อนจะยู่ปากเล็กน้อยเป็นเชิงขัดใจพร้อมกับเดินสะบัดตูดออกจากห้องไป เขากับจองอินจึงรีบเดินตามอีกคนออกไปทันที
คิม อูจิน คือบุคคลเดียวที่สามารถรับมือกับความเอาแต่ใจของคุณหนูฟีลิกซ์ได้ ฟีลิกซ์เป็นลูกชายคนเดียวของตระกูล ฟีลิกซ์ถูกส่งไปเรียนนอกเพียงคนเดียวตั้งแต่เด็ก โดยมีตระกูลคิมของอูจินคอยช่วยเลี้ยงดูมาตลอด ตระกูลของทั้งสองคอยช่วยกันมาแต่นมนาน โดยจากที่ตระกูลของอูจินเป็นแค่พ่อค้าเพชรธรรมดา แต่ได้ทางนั้นช่วยเหลือไว้จนเติบใหญ่ได้ถึงทุกวัน แต่ก็ไม่ถึงกับมหาเศรษฐีอย่างใครๆ
ฟีลิกซ์อยู่ต่างประเทศเพียงคนเดียวตั้งแต่เด็ก เลยทำให้เขามีนิสัยเอาแต่ใจตนเอง พ่อแม่ของเขาก็ได้แต่ตามใจลูก จะมีก็แต่อูจินที่สามารถหยุดอะไรต่างๆได้ คำสัญญาที่เขาได้ให้กับเด็กตัวเล็กที่เอาแต่ใจ ทำให้อูจินได้มาอยู่เคียงข้างฟีลิกซ์จนถึงปัจจุบัน และเขาก็จะยึดมั่นต่อไป จนกว่าอีกคนจะไม่ต้องการ
ทั้งสามเดินออกมาจากห้องได้เพียงไม่นาน คนตัวเล็กก็โดนเพื่อนคิงของตนอย่างซึงมินโทรตามพอดี ทำให้เขาต้องรีบออกไปในทันทีโดยที่ยังไม่ได้เสวนาอะไรกันมากมาย จึงทำให้อูจินกับจองอินตัดสินใจกลับเข้าห้องเรียนไป
ระหว่างที่กำลังพักเปลี่ยนคาบนั่นเอง ประตูก็ถูกเปิดขึ้นโดยบุคคลที่พวกเขากำลังถามหา ร่างเล็กเดินตรงมาที่โต๊ะของตนทันที โดยไม่ฟังเสียงต่างๆจากรอบข้างสักนิด
"ขอโทษที พอดีป่วยนิดหน่อย" เข้ามาถึงก็ทักเพื่อนของตนทันที โดยที่ทั้งสองมีสีหน้าตกใจอย่างมาก..
"ชะ..ชางบิน.. นะ..เนคไทนั่น.." จองอินที่ร้องทักพร้อมชี้มายังเนคไทของเขา
ชางบินที่เห็นดังนั้นจึงอดหัวเสียไม่ได้ เพราะจู่ๆคนตัวสูงดันเปลี่ยนชุดของเขา โดยเอาตัวใหม่มาให้ ถึงแม้จะเป็นผ้าที่ดีกว่า นุ่มกว่า ส่วนของเนคไทก็ถูกเปลี่ยนเป็นแบบใหม่เช่นกัน ยังคงเป็นสีเทาเช่นเดิม แต่มีขอบตะเข็บแดงเลือดหมูตัดอยู่ โดยมีลายเสือขาวติดอยู่ พอเขาถามอีกคนก็ไม่ยอมตอบอะไร แถมบังคับให้ใส่อีกต่างหาก โดยบอกกับเขาว่ามันสามารถคุ้มครองเขาได้ ซึ่งชางบินก็ยังคงไม่เห็นจะช่วยอะไรได้สักอย่าง..
"คิงฮยอนจินให้นายหรอชางบิน” พี่อูจินรีบทักเช่นเดียวกัน ร่างเล็กพยักหน้าตอบโดยไม่คิดอะไร ก่อนที่ร่างหนาของคนโตกว่าจะเอ่ยพูดออกมา..
“นายรู้มั้ย ว่าลายบนเนคไทแสดงถึงความเป็นเจ้าของของคิงแต่ละเขต โดยจะแตกต่างกันออกไปตามสัญลักษณ์ของคิง โดยคนที่จะมีสิทธิ์ใส่เนคไทนี้ได้ จากที่ฉันเคยเห็นรุ่นก่อนๆก็คงจะมีแต่..”
.
.
.
“ควีนของคิงแค่นั้น.. เหมือนที่จองอินมี..”
ความคิดเห็น