OS / SF Story Love

ลำดับตอนที่ #5 : [SF : EXO] O Style vs AB Style :: KRIS x TAO 3/3

เค้าว่ากันว่าคนกรุ๊ป O เวลาโกรธเหมือนพายุซัดเข้าเต็มฝั่งพอกับคนกรุ๊ป AB ที่เป็นพวกโกรธแล้วจะไม่
ฟังเหตุผลอะไรทั้งนั้น

เทาลุกขึ้นเก็บกระเป๋าตัวเองเอาไปวางไว้มุมห้องก่อนจะขอยืมใช้เสื้อผ้าของอีกคนเพราะยังไงเค้าก็ยังต้องไปเรียน
ถึงจะเกเรแค่ไหนแต่เรื่องเรียนก็ไม่เคยบกพร่องเพราะเค้ายังไม่อยากโดนหม่าม๊าตัดค่าขนมไปหรอกนะ

" กูไม่เคยเห็นมึงใส่ชุดนี้เลย ซื้อมาใหม่เหรอวะ ? " เซฮุนเดินมากอดคอเพื่อนตัวสูงที่เพิ่งจะวางกระเป๋ากับเก้าอี้

" ก็ไม่เชิงว่ะ พอดีเมื่อวานมีเรื่องนิดหน่อย "  เทาดึงเพื่อนให้นั่งลงเรื่องราวเหตุการณ์เมื่อวานถูกถ่ายทอดออกมา
แบบไม่มีปิดบังรวมไปถึงเรื่องที่เค้าไปขอยืมห้องอีกคนนอนด้วยเหมือนกันแต่ส่วนเรื่องเหตุกาณ์เมื่อเช้าขอเก็บไว้เป็น
ความลับไม่พูดแล้วกันนะ

" แล้วรู้ไหมว่าใครทำ ? "

" ถ้ารู้กูก็จัดแล้วสิ " เซฮุนพยักหน้าให้เพื่อน แล้วหันไปมองคนสองคนที่เพิ่งเดินเข้ามานั่งไม่ไกลจากพวกเค้าเท่า
ไหร่

" ใครคือฮวางจื่อเทา ? " เสียงทุ้มหน้าห้องทำเอาคนที่นั่งอยู่พากันหันมองกลุ่มคนด้านหน้าสลับกับพวกเค้าสอง
คนที่นั่งอยู่ เทาลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วยกมือขึ้นดูก็รู้ว่าท่ามันกวนตีนขนาดไหน

" อยู่นี่ มีอะไรรึเปล่า ? "

" ช่วยมาด้วยกันหน่อยสิ "

" ไม่มีปัญหาครับ "  เทาตบบ่าเพื่อนที่นั่งข้างกันก่อนจะโยนกระเป๋าให้อีกคนถือไว้แล้วเดินตามกลุ่มคนด้านหน้า
ออกไป

" ใครน่ะพวกนั้น ? "  ลู่หานขยับตัวมานั่งข้างกัน มือจับไหล่อีกคนไว้แน่น

" จำหน้าไม่ได้เหมือนกัน ไม่รู้ว่าใคร " เซฮุนตอบกลับไปแบบยิ้มๆ ก็เค้าจำหน้าไม่ได้จริงๆ ว่าใคร - -? แต่ดูแล้วคง
ไม่ใช่คนในมหาลัยหรอกเพราะถ้าเป็นคนในนี้ก็ต้องรู้จักไอ้บ้าเพื่อนเค้าสิ

" เดี๋ยวก็มา ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก " เซฮุนยิ้มตอบไปอีกครั้ง ที่ว่าเดี๋ยวก็กลับมาน่ะจริงแต่จะเละหรือไม่เละนี่ก็ต้อง
คอยลุ้นเอา แต่เพื่อนเค้าน่าจะเอาอยู่ไม่ต้องให้เค้าช่วยไม่งั้นมันคงบอกให้เค้าตามไปเหมือนหลายๆ ครั้งก่อนหน้านี้ก็ได้

หายไปเกือบทั้งวันกว่าเพื่อนเค้าจะโผล่มาอีกทีก็ตอนเย็นแล้ว สภาพดูไม่เละกว่าที่คิดแค่มุมปากแตก คิ้วแตกนิด
หน่อยกระเป๋าใบเก่งถูกโยนไปเปะที่หน้าของเจ้าของทันที

" ตกลงพวกไหนวะ กูไม่เคยเห็น " เซฮุนดึงเพื่อนตัวสูงมากอดคอแล้วพากันเดินออกมาจากที่เรียนกะว่าจะไปหา
อะไรกินก่อนกลับแต่ดูเหมือนเพื่อนเค้าจะอยากกลับห้องมากกว่า

" พี่ชายพี่ฮเยซอง คนที่พังห้องกูน่ะ "  เพื่อนตัวสูงพยักหน้ามาให้

" แล้วมึงเอาไงต่อ ? "

" ก็ไม่เอาไง หมัดต่อหมัดแล้วทำให้ทุกอย่างมันจบกูไม่อยากมีปัญหานานๆ มันน่ารำคาญ "

" แล้วห้องมึง ? "

" กูไม่อยากเอาเรื่องช่างมัน " เซฮุนกลอกตามองไปมาแล้วพยักหน้าตอบกลับไป ไม่เอาเรื่องก็ไม่เอาเรื่องล่ะนะ

" แล้วมึงจะกลับเลยไหม ? "

" คงกลับเลยต้องไปเอากระเป๋ากลับห้อง "

" อืมๆ ไปเถอะเจอกันพรุ่งนี้ "  เทาเดินแยกกับเพื่อนตัวสูงไปแล้ว ขายาวก้าวมาเรื่อยจนถึงคอนโดที่พักเจ้าตัวถึง
เดินไปหาพี่พนักงานว่าห้องของเค้าน่ะเสร็จรึยังอยากจะกลับไปนอนที่ห้องจะแย่แล้ว

" ตกแต่งภายในให้หมดแล้วค่ะนี่เป็นกุญแจพวงใหม่นะคะน้องเทาพี่เปลี่ยนให้หมดแล้ว คราวนี้น่าจะโอเคแล้วล่ะ
ขอโทษอีกครั้งนะคะ "

" ไม่เป็นไรครับพี่ ของคุณมาก "  


             พอได้กุญแจแล้วเจ้าตัวก็เดินฮัมเพลงขึ้นลิฟภ์ไปแต่ก่อนที่จะเข้าห้องก็ต้องเดินไปอีกฝั่งนึงก่อนซึ่งไม่รู้ว่าเจ้าของ
ห้องจะกลับมารึยัง จะลองเคาะประตูดีหรือจะเปิดเข้าไปเลยดี ? แต่เหมือนอีกคนจะรู้เพราะไม่ปล่อยให้คนหน้าห้องรอ
นานประตูบานใหญ่เปิดออกพร้อมกับแรงดึงคนตรงหน้าเข้ามาด้านใน

นัยน์ตาคมกดจ้องมองสำรวจร่างตรงหน้านิ่ง ปากแตก คิ้วแตก ที่แก้มมีรอยช้ำแต่เจ้าตัวดูจะไม่ทุกข์ร้อนกับ
บาดแผลที่อยู่หน้านั่นเหมือนมันเป็นเรื่องธรรมดาซึ่งนั่นแหล่ะที่เค้าไม่เข้าใจ

" ไปได้แผลนั่นมาจากไหน "

" ก็แค่เคลียร์กันธรรมดาไม่ได้ใหญ่โตอะไร "

" คนกลุ่มเมื่อเช้า ? "  เทามองอีกคนกลับ ทำไมจะต้องใช้สายตาบีบบังคับให้เค้าพูดด้วยวะ!

" อืม แค่นิดหน่อยบอกแล้วว่าไม่ตายหรอก "

มือหนาคว้าแขนอีกคนมาบีบแน่นจนเจ้าตัวต้องร้องโอ๊ยออกมา คิ้วหนาขมวดเข้าหากันแล้วดึงเสื้อเชิ๊ตที่อีกคน
สวมอยู่ออกจนเห็นรอยช้ำที่หัวไหล่ไปจนถึงต้นแขน มือขาวปลดกระดุมเสื้อคนตัวเล็กกว่าออกจนหมดถึงอีกคนจะเอามือ
มาปัดออกแต่เจ้าตัวก็ดื้อถอดออกจนได้เห็นท่อนบนที่มีแต่รอยช้ำเขียวของคนตรงหน้า

" ไหนว่าเคลียร์กันธรรมดา นี่มันธรรมดาตรงไหนห๊ะฮวางจื่อเทา!!!!? "

เสียงเข้มตะคอกจนอีกคนสะดุ้งถอยหลังยืนชิดเบียดกำแพงเข้าไปอีก ก็ในเมื่อยังไม่ถึงขึ้นต้องหามส่งโรงพยาบาล
เค้าก็บอกว่ามันเป็นเรื่องเล็กน้อยได้ไม่ใช่เหรอไง แล้วทำไมจะต้องมาตะคอกใส่เค้าด้วย

" แล้วจะตะคอกทำไม มันมาต่อยมึงรึไง มึงไม่ได้เจ็บก็อย่าโวยวายแล้วก็ปล่อยกูได้แล้ว กูจะกลับห้อง " เจ้าของ
แขนช้ำดึงมืออีกคนออกแล้วหยิบเสื้อมาสวมทับแต่ยังไม่ทันจะก้าวพ้นออกจากที่ยืนมือหนาจากอีกคนก็เอื้อมมากระชาก
ไหล่เค้าให้หันมากระแทกกับกำแพงเข้าไปอีก บอกเลยว่าจุก.. จุกจริง

" โอ๊ยย! มึง ทำห่าอะไรเนี่ย!!! " คนตัวเล็กกว่ายกขาขึ้นถีบอีกคนออกห่างแต่อีกคนก็ไวกว่าที่วิ่งเข้ามากระชาก
แขนเค้าเข้าไปกอดจนหน้ากระแทกกับแผ่นอกนั่นอีก จะดิ้นอีกกี่ครั้งคนตรงหน้าก็ไม่มีทีท่าว่าจะยอมปล่อยจนเค้าหมด
แรงหยุดดิ้นไปเอง

" หยุดพยศได้แล้วใช่ไหม งั้นก็ฟังให้ดี ห้ามไปมีเรื่องกับใครอีกไม่งั้นกูจะตามจัดการทั้งมึงและมันให้หมดจำใส่
สมองมึงเอาไว้ให้ดี ฮวางจื่อเทา! " ไม่พูดเปล่าอีกคนยังดึงผมเค้าจนหน้าหงายปากจะอ้าด่าแต่กลับต้องเม้มมันเอาไว้แน่น
กลั้นเสียงปล่อยให้อีกคนกัดเม้มต้นคอของเค้าจนพอใจแล้วถึงได้ผลักเค้าออกมา

" อย่ามาขู่ กูรู้ว่ามึงไม่ทำ "

" จะลองดูก็ได้ " อี้ฟานยิ้มตอบกลับมาแล้วหยิบกระเป๋าของคนตัวเล็กมาโยนให้

" กลับห้องไปได้แล้ว ถ้ายังอยู่ต่อกูปล้ำมึงแน่ฮวางจื่อเทา "  

คนกรุ๊ป O เชื่อว่าความรู้สึกสำคัญกว่าเหตุผล แต่คนกรุ๊ป AB กลับรักการใช้เหตุผลจนคนมองรู้สึกว่า
ชาวกรุ๊ปนี้มันไร้หัวใจจนเย็นชาไปแล้ว

" แม่งเอ๋ยย!!! "  เสียงโวยวายดังลั่นห้องจนเจ้าของห้องต้องเอามือขึ้นปิดหูแล้วนั่งมองเพื่อนที่กำลังสติแตกเดินไป
เดินมาโวยวายอยู่ในห้องเค้าได้สักพักแล้ว จำได้ว่ามันบอกจะไปเอากระเป๋าแล้วกลับห้องนอนแต่ทำไมไม่ถึงสามชั่วโมงดี
มันก็มาโผล่ที่ห้องเค้าได้แถมอาละวาดไม่หยุดอีก

" เป็นอะไรของมึงวะ ใครทำอะไรมาอีก "

" ก็มันอ่ะดิ่ "

" มันไหน ? " เทาหันมองเพื่อนแล้วทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟายาวเสียงถอนหายใจดังออกมาอีกหลายครั้ง

" อู๋อี้ฟาน "  เซฮุนเงียบแต่ตายังคงมองเพื่อนตัวสูงที่เหมือนกำลังใช้ความคิดหนักกับชื่อของใครบางคนที่หลุด
ปากออกมา

" กูไม่เข้าใจว่ามันจะอะไรกับกูนักหนา กูจะไปมีเรื่องกับใคร มีเซ็กส์กับใครแล้วมันเกี่ยวอะไรด้วยทำไมต้องมาขู่กู
ตลอดวะแม่ง!! "

" มีอะไรที่กูไม่รู้อีกรึเปล่า ? " เซฮุนถามขึ้นแล้วมองเพื่อนที่นั่งก้มหน้าอยู่เจ้าตัวหันมามองแล้วหันกลับไปสนใจมือ
ของตัวเองต่อ

" กู.... ไม่รู้จะพูดยังไงว่ะ แต่เมื่อวานกูจูบกับมันไปแล้ว วันนี้มันก็บอกจะปล้ำกูถ้ากูยังอยู่กับมัน ตกลงมันจะเอา
ยังไงกันแน่ไหนตอนแรกบอกจะดูแลกูไงแล้วทำไม.. "

" กูว่ากูเข้าใจมันนะว่าทำไม เป็นมึงมึงจะชอบเหรอไงทั้งๆ ที่กูบอกแล้วว่ากูจะดูแลมึงเองแต่มึงกลับผลักไสความ
ห่วงใยของกูออกแล้วแสดงออกว่ากูปกป้องตัวเองได้ด้วยการมีรอยแผลเต็มตัวแบบนี้ เป็นกูนี่กูปล้ำมึงแล้วอ่ะจริง "  เทา
หันมองเพื่อนที่ยักคิ้วกลับมาให้สมทบกับคำตอบยาวเหยียดนั่นแต่ฟังดูก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี

" มึงชอบเค้ารึเปล่า ? " เซฮุนจับไหล่เพื่อนแล้วตบเบาๆ ก่อนจะพูดขึ้นอีกครั้ง

" กูไม่รู้หรอกนะว่าความสัมพันธ์ของพวกมึงนี่มันเป็นยังไง แต่ถ้ามึงชอบมันก็อย่าผลักไสความรู้สึกของมันหรือ
ของตัวมึงเองเลย ทิฐิน่ะมันแดกไม่ได้หรอกปล่อยให้มันเป็นไปอย่างที่มันควรจะเป็นน่ะดีแล้ว "

" กูชอบใครไม่ได้ กูไม่รู้ว่าการชอบใครสักคนมันต้องทำยังไง "

" มึงรู้ อย่ากลัวอดีตมันเจ็บยังไงกูรู้แต่มึงอย่าเอามันมาเป็นเครื่องตัดสินอนาคตของมึงหรือของใคร "

" แต่กู...... "

" คิดดีๆ ถ้าคิดไม่ได้กูจะช่วยตบกบาลมึงสั่งสอนเอง วันนี้ก็นอนนี่แล้วกันพรุ่งนี้วันหยุดตื่นสายได้กูจะไม่ปลุกมึง
แน่นอน "  เทาพยักหน้ามาให้แล้วเอนตัวลงนอนกับโซฟาตัวยาว ตอนนี้ความคิดเค้ามันตีกันไปหมดไม่รู้ว่าต้องทำยังไง
หรือต้องทำอะไร รู้แค่ว่าไม่ชอบให้ไอ้บ้านั่นมันมาโมโหใส่เค้า ไม่ชอบที่ต้องหงุดหงิดใส่กันแล้วก็ไม่ชอบที่ต้องไม่เจอหน้า
กันแบบนี้ด้วย..

.

.

.

" ไปหงุดหงิดอะไรมาวะ " ไหล่หนาหันไปตามแรงกระชากของเพื่อนหน้าสวยที่นั่งอยู่ข้างกัน

" ฮวางจื่อเทา "

" กูรู้ละว่าหงุดหงิดอะไร นี่มึงชอบมันแล้วใช่ป่ะ ? "  อี้ฟานหันไปมองเพื่อนตัวเองอีกครั้งแล้วหันกลับมาสนใจจอ
ทีวีต่อ ลู่หานดึงรีโมทไปถือไว้แล้วกดปิดจนจอขึ้นสีดำเพื่อนตัวสูงเค้าถึงได้หันกลับมามองเค้า

" คุยกันก่อน หนังมันดูเมื่อไหร่ก็ได้แต่มึงน่ะต้องคุยวันนี้ อีกอย่างนี่มันห้องกูอย่าโวยวายเชียวไม่งั้นกูเตะมึงแน่ๆ "
พอโดนอีกคนใช้อภิสิทธิ์ความเป็นเจ้าของห้องมาข่มเค้าถึงได้ต้องถอนหายใจออกมาอีกหลายรอบ

" ไม่รู้ว่ะ "

" มึงลองฟังสิ่งที่กูจะพูดแล้วกันแล้วเดี๋ยวกูจะถามมึง "

" ถ้ากูตอบได้กูจะตอบ "  ลู่หานยักไหล่กลับมาให้แทนคำตอบแล้วตบบ่าเพื่อนเบาๆ

" สมองน่ะพักไปเรื่องนี้น่ะใช้หัวใจล้วนๆ "  เพื่อนตัวสูงพยักหน้ากลับมาให้

" มึงเคยเป็นป่ะเวลารู้สึกว่าชอบใครสักคนแล้วเราชอบที่จะพาตัวเราเองไปอยู่ใกล้ๆ ไปให้เค้าเห็นหน้า ช่วยเท่าที่
ช่วยได้จนบางทีก็ต้องเผลอใจร้ายกับใครหลายคนแล้วเลือกที่จะใจดีกับคนๆนั้นแค่คนเดียว เวลาโมโหเรื่องคนนั้นถ้าทำได้
ก็อยากจะดึงมาจูบแล้วลงโทษให้ลุกไม่ขึ้นน่ะ เคยเป็นแบบนี้กับฮวางจื่อเทาไหม ? "

อี้ฟานนิ่งไปนัยน์ตาคมมองมือตัวเองที่เพิ่งจะบีบแขนเล็กนั่นแถมยังไปกระชากอีกคนกระแทกผนังอย่างแรงแบบ
ที่เค้าเองก็ไม่ได้ตั้งใจพอรู้ตัวอีกทีก็ทำมันลงไปแล้ว อยากจะดึงมากอดให้แน่นแล้วพูดจาดีๆ แต่พออีกคนกวนประสาทใส่
จากที่จะพูดจาดีๆ ด้วยก็ดันเป็นการพูดจาข่มขู่อีกคนไปแล้ว.. อยากจะบอกว่าทั้งหมดมันไม่ได้ตั้งใจแต่มันผิดพลาดไปซะ
หมด ให้ทำไงได้ก็คนมันโมโห..

" ถ้ามึงใช่ แสดงว่ามึงชอบเค้าไปแล้วล่ะเพื่อน "

" กูรู้ว่ากูรู้สึกยังไงแต่กูจะแสดงออกยังไงให้เค้ารู้วะ พอจะพูดจาดีๆ ใส่กันมันก็ต้องกวนตีนกูตลอดอย่างวันนี้
ขนาดกูถามเพราะกูห่วงมัน มันยังกวนโมโหจนกูหลุดพูดจาแย่ๆ ใส่มัน ไล่มันออกไปอีก "

" เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ดีเองเชื่อกูสิ "

" อืม "

" แล้วจะเอาไง กลับห้องไหมหรือจะอยู่ห้องกู ? "

" เดี๋ยวกูกลับห้องดีกว่า นอนห้องมึงไม่ดีเรตติ้งกูตก "

" เชิญไสหัวมึงออกไปเลยไอ้เพื่อนเลว - - "  ลู่หานแทบจะยกขาถีบซ้ำเข้าให้กับไอ้เพื่อนตัวสูง นี่ถ้าไม่ติดว่ามันสูง
กว่าแล้วอาจจะถีบเค้ากลับจนขาหักได้นี่อาจจะมีวางมวยกันเกิดขึ้นแล้วก็ได้ - -

เค้าว่ากันว่าคนกรุ๊ป O เป็นพวกรักใครแล้วรักจริงเหมือนกับคนกรุ๊ป AB ที่รักเดียวใจเดียวแถมโรแมน
ติกสุดๆ

เทายืนมองบานประตูห้องที่ค้ลายกับห้องของเค้าอยู่สักพักแล้ว ตอนแรกก็ว่าจะนอนห้องไอ้ฮุนแต่ไม่รู้ทำไม
เหมือนกันถึงได้บอกมันว่าจะกลับห้องแล้วก็ออกมาพอมารู้ตัวอีกทีก็มาหยุดยืนมองประตูห้องคนอื่นเค้าได้สักพักแล้ว

" ถอยหน่อย " เสียงทุ้มดังขึ้นไม่ไกลจนอีกคนที่ยืนขวางทางอยู่ต้องขยับตัวหนีให้เจ้าของห้องได้ไขประตูแล้วเดิน
เข้าไป จะขยับขาก้าวตามเข้าไปก็ไม่กล้า... กลัวจะโดนไล่ออกมาด้วยคำพูดไม่ดีแบบนั้นอีก..

" จะเข้าก็เข้ามา ถ้าไม่เข้าก็กลับห้องไปซะ " เสียงเข้มดังขึ้นเหนือหัว เทาเงยหน้าขึ้นมองแล้วเดินเบี่ยงอีกคนเข้าไป
ในห้อง อี้ฟานมองตามหลังบางนั่นไปแล้วถึงได้ถอนหายใจออกมาก่อนจะดึงประตูปิด

สองขาก้าวตามอีกคนที่เป็นแขกเข้ามาในห้อง เทาหยุดยืนกลางห้องก่อนหันกลับมามองอีกคนที่ยืนอยู่ไม่ไกล
จากเค้าเท่าไหร่ นัยน์ตาคมจ้องสลับกันไปมาจนเป็นเค้าเองที่ต้องถอนหายใจออกมา

" มาทำอะไรที่นี่บอกแล้วไม่ใช่เหรอไงว่าถ้ายังอยู่จะปล้ำ "  อีกคนไม่ว่าเปล่ายังเดินเข้ามาใกล้มือหนาคว้าเอวเค้า
เข้าไปกอดเอาไว้ ใบหน้าคมเงยขึ้นสบตากับอีกคนที่มองจ้องลงมาไม่แพ้กัน

" มีเรื่องอยากจะบอก หลังจากนั้นจะทำอะไรก็ทำ "

" ว่ามาสิ "

" กูว่ากูชอบมึง "  คนตัวสูงนิ่งไปสายตายังคงจับจ้องที่คนตัวเล็กที่พอพูดจบก็ก้มหน้าลงใช้อกของเค้าเป็นที่มุดหนี

" กูไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นเมื่อไหร่แต่กูว่ากูชอบมึง กูชอบมึงได้ใช่ไหม... ฮวางจื่อเทาชอบอู๋อี้ฟานได้ใช่ไหมวะ... ??  " 
เจ้าของชื่อกระชับกอดอีกคนแน่นขึ้น ท้ายเสียงสั่นๆ นั่นเดาได้ไม่ยากว่าอีกคนต้องพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้แน่ๆ เค้าไม่รู้
หรอกนะว่าก่อนหน้านี้คนๆนี้ต้องผ่านอะไรมาบ้างถึงได้มาเป็นเสือผู้หญิงอยู่อย่างตอนนี้แต่ถ้าถามว่าชอบเค้าได้ไหม...
มันคง..

" ชอบไม่ได้ "

คนตัวเล็กดันอีกคนออกทันที มือหนายกขึ้นรวบตัวอีกคนมากอดไว้แน่นแต่ก็โดนผลักออกอีกครั้ง ขาเล็กหมุนตัว
ก้าวออกเดินแต่คนตัวสูงกว่าก็คว้าเอวเล็กนั่นมากอดเอาไว้สอดมือประสานกันที่หน้าท้องรั้งให้อีกคนไม่เดินออกไปก่อน
จะวางคางมนลงกับไหล่บางแนบแก้มอยู่กับใบหน้าของอีกคนที่ยืนเม้มปากแน่น

" ปล่อย.. "

" มึงชอบกูไม่ได้หรอก แต่มึงต้องรักกูเหมือนที่กูรักมึงเข้าใจไหมครับ "  เงียบ.. ไม่มีสัณญาณตอบรับจากอีกคนที่
ท่านกอดเอาไว้..

อี้ฟานเอียงหน้ามองคนตัวเล็กที่ยืนนิ่งอยู่กับที่ ตาเรียวเล็กปิดแน่นจนเค้าต้องยอมปล่อยแขนจากเอวเล็กแล้ว
หมุนให้อีกคนหันมาเผชิญหน้ากับเค้า นี่เค้าพูดอะไรผิดไปรึเปล่า ?

" เป็นอะไร ? เงียบทำไม ? " มือหนาประคองหน้าอีกคนให้เงยขึ้นมือเกลี่ยแก้มนิ่มก่อนที่อีกคนจะยอมเปิดเปลือก
ตาออกแล้วมองจ้องตาเค้านิ่ง ปากเล็กเม้มเข้าหากันก่อนจะค่อยคลี่ยิ้มออกมา

" ฮวางจื่อเทารักอู๋อี้ฟานได้ใช่ไหม... "

" ได้เท่าที่ใจคุณต้องการครับ "  ใบหน้าคมก้มลงจูบชิดริมฝีปากเล็กแทรกลิ้นเกี่ยวรับความหวานซึ่งกันและกัน มือ
บางยกขึ้นคล้องคอรั้งใบหน้าให้ชิดกันจนไม่มีอากาศให้เล็ดลอด

ร่างเล็กถูกยกขึ้นลอยวางลงบนเตียงตามด้วยร่างสูงที่ทาบทับกันเสื้อผ้าถูกถอดออกวางทิ้งกับพื้น เสียงคราง
หวานกระเส่าดังระงมไปทั่วทั้งห้องแข่งกับเสียงแอร์ที่ยังดังให้ความเย็นอย่างสม่ำเสมอต่างจากคนสองคนบนเตียงที่กำลัง
สาดไฟราคะเข้าใส่กันและกัน ไม่รู้ว่าเสร็จกันไปกี่รอบรู้ตัวอีกทีก็ฟ้าใกล้จะสว่างเข้าไปแล้ว ร่างบางนอนหอบหายใจอยู่บน
เตียงข้างกันมีร่างสูงที่เพิ่งล้มตัวลงนอนข้างๆ มือหนาคว้าเอวขาวเข้ามากอดกดจูบที่หน้ามนหลายทีจนอีกคนต้องร้อง
ประท้วง

" ยังไม่พออีกเหรอไง "

" ถ้ายังไม่พอจะให้ทำอีกเหรอไง "

" พอเถอะ จะพังหมดแล้ว "  อี้ฟานยิ้มกลับมาให้แล้วกระชับอ้อมกอดคนตัวเล็กอีกครั้ง

" รักนะครับ ฮวางจื่อเทา "

" รักเหมือนกันครับ อู๋อี้ฟาน "

สุดท้ายเค้าว่ากันว่าเมะกรุ๊ป O เป็นพวกซาดิส โหด ชอบใช้ความรุนแรง เย็นชามาดนิ่งจนน่ากลัว จะ
ต่างอะไรกับเมะกรุ๊ป AB ที่คิดแต่จะ " กระทำชำเลา " โกรธ โมโห เบื่อเหวี่ยงขึ้นเตียงอย่างเดียว

" เมียมึงเสน่ห์แรงขึ้นรึเปล่าวะ ? "  ลู่หานว่าแล้วบุ้ยปากไปทางหน้าห้องที่มีคนสองคนกำลังยืนคุยกันอยู่ ก่อนที่
เพื่อนตัวสูงของเค้าจะลุกขึ้นไปลู่หานถึงได้หันไปแปะมือกับเซฮุนที่นั่งอยู่ข้างกัน

ไอ้พวกหวงเมียนี่น่าแกล้งจริงๆ!

" เราอยากให้เทาช่วยติวให้เราหน่อยน่ะ " เจ้าของเสียงหวานยิ้มโชว์ฟันสวยมาให้อีกคนที่ดูเหมือนกำลังจะตก
ปากรับคำเชิญนั่นแต่ยังไม่ทันจะได้อ้าปากก็มือหนามาสอดเข้าที่เอวแล้วดึงเค้าเข้าไปกอดแถมด้วยการจูบต้นคอโชว์สื่อ
ชนิดที่ว่าเค้าไม่มีโอกาสได้อ้าปากด่าเพราะอีกคนมันเล่นเอามือปิดปากเค้าไว้แบบนั้น!

" ขอโทษที พอดีติวกันอยู่น่ะ "  เจ้าของใบหน้าหล่อส่งยิ้มมุมปากกลับมาให้ก่อนจะลากอีกคนออกไปจากห้อง

" จะไปไหนวะ "  เทาที่กึ่งเดินกึ่งวิ่งตามหลังอีกคนมาได้แต่ร้องถามเพราะดูท่าคนที่ดึงแขนเค้าอยู่ไม่มีทางตอบ
แน่นอน แถมไม่รู้ว่าตอนนี้อารมณ์ไหนด้วยไม่รู้ว่าโกรธ ไม่พอใจ หรือประชดอะไรอยู่

บานประตูห้องเคมีเปิดออกตามด้วยแรงผลักที่ดันเค้าเข้ามาแล้วอีกคนถึงได้หันไปล็อคประตูแล้วก้าวขาเข้ามา
จนชิดอีกคนที่ยืนติดกำแพงห้อง แขนยาวยกขึ้นค้ำเอาไว้กันไม่ให้อีกคนหนี

" มีผัวเป็นตัวเป็นตนอยู่แล้วยังจะไปกับคนอื่นอีกรึไง "

" ยังไม่ได้ไป "

" แสดงว่ามีแนวโน้มจะไป "  เทาได้แต่ถอนหายใจออกมาจะบอกว่าแบบนั้นก็ถูก จะให้ทำไงได้ล่ะเค้าก็ยังสนุก
อยู่กับร่างกายผู้หญิงแต่ก็สนุกกับการที่มันด้วยเหมือนกันนี่

" นิดหน่อย ก็ป้องกันตลอดมึงก็รู้ "

" ก่อนหน้านี้กูไม่ว่า แต่ตอนนี้กูบอกว่าไม่ก็คือไม่ "

" มึงอย่ามาบังคับกูดิ่! "


             เทาผลักอกอีกคนออกห่างยกมือขึ้นจะต่อยหน้าซ้ำแต่อีกคนก็ไวกว่าเพราะอี้ฟานยกมือขึ้นผลักอีกคนกลับแล้ว
เตะขาให้ล้มลงไปนอนคว่ำกับพื้นห้อง เสื้อยืดถูกดึงออกจากตัวมัดไว้ที่ข้อมือบางนั่น ก่อนจะกดขาลงกับพื้นมือกดที่ไหล่
ซ้ำอีกครั้ง

" เดี๋ยวจะแสดงให้ดูเองว่ามึงน่ะของใคร " 


             สิ้นคำคนตัวสูงก้มลงชิงความหวานจากปากคนตัวเล็กที่กำลังจะอ้าปากด่าออกมา มือหนาปลดตะขอกางเกงดึง
ลงกองที่ข้อเท้าก่อนจะถอนริมฝีปากออกมาจูบไซร้ที่ต้นคอย้ำรอยจูบชัดไปทั่วจนลาดไหล่ที่ขบเม้มไม่มีที่ว่างให้คนอื่นได้
จับจองอีก

ร่างของคนตัวเล็กกว่าถูกยกขึ้นดันนั่งหลังชิดกับกำแพง กางขาออกกว้างพอให้เค้าแทรกตัวเข้าไปหาสอดแทรก
แกนร้อนเข้าจนสุด เสียงครางกระเส่าดังสลับหอบหายใจถี่ของคนทั้งคู่ดังไปทั่วทั้งห้อง แผ่นหลังขาวถูกขบเม้มเป็นรอยฟัน
จนทั่วไม่เว้นแม้แต่ช่วงโคนขาขาวที่ถูกดูดเม้มเป็นรอยช้ำจนเจ้าของร่างได้แต่นอนหอบหายใจแรงอยู่กับพื้น ปรือสายตา
มองคนตัวสูงที่กำลังลุกยืนจัดเสื้อผ้าของตัวเองเผื่อแผ่ความใจดีนั่นมาถึงเค้าด้วย

" มึงแม่ง!! ทำห่าอะไรวะ แล้วกูจะไปเรียนยังไงสภาพแบบนี้ " เทาก้มมองสภาพตัวเองที่ดูก็รู้ว่าไอ้คนตรงหน้าไม่
ได้ปราณีในการฟัดเค้าเท่าไหร่มันถึงได้เยินขนาดนี้

" แต่มึงก็ชอบหนิ่ ไม่งั้นจะครางหวานๆ ให้กูฟังรึไง "

" ไอ้ !! "

" ถ้าเรียนไม่ไหวก็กลับห้องเดี๋ยวกูให้เพื่อนมึงเอากระเป๋าไปให้ทีหลัง "

" มึงอย่าใช้เพื่อนกู กูใช้มันได้คนเดียว "

" พลาดแล้ว ตอนนี้เพื่อนมึงอยู่ข้างกูว่ะแถมยังได้กำไรซะด้วยมั้ง "  อี้ฟานยิ้มมุมปากกลับมาให้แล้วเดินเข้ามาดึง
คนตัวเล็กให้ลุกขึ้นยืน มือหนาประคองเอวเล็กที่เซไว้ให้มายืนข้างตัวก่อนจะก้มลงจูบเม้มที่ริมฝีปากนิ่มอีกครั้ง

" นี่อยากเองแล้วนะ ไม่เกี่ยวกับการลงโทษแล้ว " เสียงอีกคนแซวทำเอาคนตัวเล็กต้องเมินหน้าหนีไปอีกทางก่อน
จะหันมามองแล้วยิ้มกลับไปให้

" ถ้าอยากแล้วจะสนองไหมล่ะ "  เทาขยับตัวขึ้นไปนั่งบนโต๊ะเย็นเฉียบถึงจะแสบๆ ที่ก้นก็เถอะแต่ไอ้อารมณ์จาก
จูบเมื่อกี๊มันมีมากกว่าอาการเจ็บอีกไง

" เห็นเคยปฏิเสธรึเปล่าล่ะ " อี้ฟานว่าแล้วยืนคร่อมแขนลงบนโต๊ะแทรกกลางหว่างขายาวที่เกี่ยวตัวเค้าเข้าไปใกล้
มือเล็กคล้องลงบนคอเอียงหน้าลงรับรสจูบร้อนแรงที่ไฟราคะกำลังโหมขึ้นอีกครั้ง

ฝากอีกนิดคนกรุ๊ป O กับคนกรุ๊ป AB จะไปได้สวย ถ้าเข้าใจกันและกัน

" ได้ยินว่าเป็นคู่ขาใหม่ของฮวางจื่อเทาเหรอคะ อี้ฟาน " เสียงใสดังขึ้นทำเอาคนที่กำลังกินข้าวอยู่ต้องชะงักพอๆ
กับคนในโต๊ะที่หยุดกินเหมือนกัน

" ก็คงตามนั้นครับพี่ฮเยซอง "

" ระวังโดนทิ้งนะคะ พี่เตือนด้วยความหวังดี "  คนบอกว่าเตือนด้วยความหวังดีวางมือลงบนไหล่แกร่งไล้นิ้วมือวน
แล้วบีบเบาๆ

" ผมไม่โดนทิ้งแบบพี่หรอกครับ สบายใจได้ "

หนึ่งดอกจัดไปเบาๆ..  ลู่หานรีบยกมือขึ้นกลั้นขำเอาไว้ทันทีที่เห็นหญิงสาวตรงหน้าชะงักมือกับรอยยิ้มสยองนั่น
แล้วดึงมือกลับไปยืนกอดอกตามเดิมแทน

" ผมว่าพี่เอาเวลาที่คอยเตือนคนอื่นไปเตือนตัวเองดีกว่าครับว่าเปลี่ยนผู้ชายบ่อยๆ มันไม่ดี เดี๋ยวท้องขึ้นมาจะหา
พ่อให้เด็กไม่ได้นะครับ ผมเตือนด้วยความหวังดี "

อีกหนึ่งดอกจัดไป.. ทำดีๆ ยุนโฮได้แต่ถอนหายใจนี่ไปติดไอ้คำถ้อยคำร้ายๆ แบบนี้มาจากไหนกัน หรือเพราะเค้า
ปล่อยให้แจจุงมาช่วยคุมทีมบ่อยไปจนติดนิสัยพูดจาเชือดเฉือนแบบนี้มากัน

" อ้าวคุยอะไรกันอยู่ ท่าทางน่าสนุกนะ "  เจ้าของเรื่องอีกคนที่อยู่ดีๆ ก็เดินโผล่เข้ามาแถมข้างกันยังเป็นผู้ชาย
แปลกหน้าที่พวกเค้าไม่รู้จักอีก

" นี่ไงพี่ฮเยซองหาเจอแล้วก็ไปได้แล้ว "  เทาผลักไหล่อีกคนให้ไปหาหญิงสาวตรงหน้าที่ดูแล้วทั้งคู่น่าจะรู้จักกัน
เพราะเห็นเจ้าหล่อนชักสีหน้าใส่เค้าทันที

" พี่ไม่ต้องมองจิกผมแบบนั้นก็ได้ เด็กพี่ผมไม่คั่วหรอกเดี๋ยวไอ้คนแถวนี้มันจะหน้ามืดฆ่าไอ้คนนั้นแล้วมาปล้ำ
อีก บอกเลยว่าเหนื๊อย เหนื่อยย "  ดูก็รู้ว่าเหน็บแนม - - เซฮุนยกมือขึ้นเขกหัวเพื่อนตัวเองทันทีแล้วดึงให้นั่งลงข้างกัน

" เหอะ! มีความสุขเข้าไปเถอะ คอยดูฉันจะมีความสุขให้มากกว่าพวกนายเลย! "

" ตามสบายครับพี่ ผมมีความสุขกันสองคนพอแล้วไม่ต้องการคนอื่น ขอให้โชคดีนะครับ "  เทายกมือขึ้นโบกให้
กับคนสองคนที่กำลังกึ่งเดินกึ่งวิ่งออกไปจากโรงอาหารแล้วถึงได้นั่งลงตามเดิม

" ปากคอร้ายพอๆ กันเลยนะทั้งสองคนน่ะ " อี้ฟานหันไปมองคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ข้างเค้าแล้วยิ้มออกมาให้ มือหนา
เอื้อมไปดึงมือเล็กมาจับไว้

" แค่เข้าใจกัน อะไรก็ไม่หวั่นครับพี่ "

ใช่แล้วครับ แค่เข้าใจกันไม่ว่าจะเป็นคนกรุ๊ปไหน เลือดอะไร ก็จะสามารถประคองความรักครั้งนี้ไปได้ตลอดรอดฝั่ง ใช้เหตุผลให้มากกว่าใช้อารมณ์แล้วทุกอย่างมันจะผ่านไปได้อย่างแน่นอน

E N D

@SQWEEZ