คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : [SF : EXO] O Style vs AB Style :: KRIS x TAO 2/3
�
�
เค้าว่ากันว่าคนกรุ๊ป O มีแรงดึงดูดที่ทำให้ทุกคนอยากเข้าหาเพราะอยู่ด้วยแล้วสบายใจ ในขณะที่คนกรุ๊ป AB ชอบที่จะรักษาระยะห่างไม่เข้าใกล้หรือออกห่างกันจนมากเกินไปแถมยังชอบบอกลาแบบกระทันหันไม่ให้อีกคนได้ตั้งตัว
วันนี้รู้สึกเหมือนโรงอาหารใต้คณะพวกเค้าจะคึกคักกันเป็นพิเศษ เซฮุนดันเพื่อนตัวสูงที่อยู่ดีๆ ก็หยุดชะงักไม่เดิน
ต่อให้เดิน แต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะกลายร่างเป็นหินไปซะแล้ว
" เป็นอะไรมึง ? "
" นั่นชุมนุมอะไรกันวะ ? "
" จะไปแปลกใจอะไรพวกนักบาสเค้ารวมตัวกินข้าวกัน จะมีคนรุมล้อมก็ไม่แปลกนี่ เราไปทางนั้นกันเถอะคนน้อย
ดี "
" เออก็ดีเหมือนกัน กูไม่ชอบคนเยอะๆ "� เทาเดินกอดคอเพื่อนตัวสูงไปนั่งอีกฝั่งของโรงอาหารก่อนที่พวกเพื่อนที่
เหลือที่อยู่ต่างคณะแต่กลุ่มเดียวกันจะเข้ามาร่วมวงด้วยจนกลายเป็นเสียงเฮฮาที่เสียงดังไม่แพ้กลุ่มคนที่กำลังตกเป็นเป้า
สายตาอยู่หรอก
" อี้ฟานเราซื้อน้ำมาให้ "
" อี้ฟานเราเอาขนมมาให้ "
" เราก็มีขนมมาให้เหมือนกัน "� และอีกมากมายที่ทยอยกันวางอยู่บนโต๊ะด้านหน้าเค้า จานข้าวที่เพิ่งไปซื้อมาก็
ไม่รู้จะวางตรงไหนเพราะไม่ว่าจะหันไปขอความช่วยเหลือจากใคร ก็แทบจะไม่ได้เลยเพราะแต่ละคนก็ยังเอาตัวเองไม่รอด
" ขอกินข้าวก่อนนะครับ "� ลู่หานพูดขึ้นพร้อมรอยยิ้มสดใสที่สาดกระจายใส่ทุกคนบริเวณนั้นถึงจะมีถอยทัพออก
ไปบ้างแต่ก็ยังมีบางกลุ่มนั่งจับกลุ่มกันอยู่ไม่ห่างจากพวกเค้าเท่าไหร่
สิ่งของมากมายที่ถูกกวาดไปรวมกันอยู่มุมในสุดของโต๊ะทำเอาต้องพากันถอนหายใจออกมาคนละหลายครั้ง ถึง
จะบอกไปกี่ครั้งว่าไม่รับ ไม่เอา คนพวกนี้ก็ไม่เคยฟังเลย
" พี่ยุนโฮต้องออกกฏขั้นเด็ดขาดนะครับ ว่าห้ามทำให้นักกีฬาเดือดร้อน "
" แล้วพวกนายเดือดร้อนตรงไหน ? "� ลู่หานเบะปากใส่แล้วชี้ไปที่กองขนมด้านหลัง
" ถ้าท้องเสียลงแข่งไม่ได้หรือท้องแตกตายก่อน นี่มันเรียกเดือดร้อนได้ยังพี่ ? "� คนเป็นพี่ถึงกับกุมขมับจะเถียงก็
คงจะโดนไอ้รุ่นน้องหน้าสวยนี่ตอกกลับมาอีกแน่นอน
" ไปบอกให้พวกคณะกรรมการคณะออกกฎเลยพี่ พวกผมเดือดร้อนนะโดยเฉพาะผม! แม่งโคตรเดือดร้อนเลย "� ลู่หานรีบโวยวายอีกครั้งเพราะลำพังของเค้าก็เยอะอยู่แล้วยังต้องมารับของไอ้เพื่อนบ้านี่ไปอีกบอกเลยว่าเดือดร้อนสุดๆ เดือดร้อนโคตรๆ!
" เออๆ จะลองคุยกับแจจุงดู "
" เยี่ยมเลยพี่ ตบจูบเลยนะ! "
" หุบปากแล้วกินข้าวได้แล้วมึง "� เสียงทุ้มจากคนข้างตัวเรียกเสียงหัวเราะพรืดออกมาจากกลุ่มได้เป็นอย่างดี เพราะแค่คำพูดสั้นๆ ของเจ้าตัวไอ้คนที่กำลังเจื้อยแจ้วอยู่นั่นเป็นต้องสงบปากนั่งกินข้าวแทบจะทันที
เสียงหัวเราะตัดกับคำพูดถากถางของสองเพื่อนซี้ในทีมบาสเป็นอะไรที่คนทั่วไปเข้าไม่ค่อยจะถึง บางกลุ่มก็คิดว่าพูดกันแรงไปแต่บางกลุ่มก็คิดว่ามันเรื่องปกติพวกเธอไม่ใช่เค้าสองคนไม่มีสิทธิ์รู้ถึงความสนิทที่แฝงมากับคำพูดเจ็บปวดนั่นหรอก
ฮวางจื่อเทาที่กำลังมองเหม่อจ้องไปที่แผ่นหลังร่างสูงที่สวมเพียงเชิ๊ตสีดำตัดกับลู่หานที่สวมเสื้อผ้าสีสดใสตลอดเวลาไม่รู้ว่าคู่นี้เป็นเพื่อนสนิทกันได้ยังไงเพราะดูแล้วการใช้ชีวิตน่าจะต่างกันขนาดนั้น
" มองอะไรวะมึง " �เซฮุนมองตามเพื่อนตัวสูงไปด้านหน้าแต่ก็ไม่รู้ว่ามันมองอะไรอยู่เพราะคนในโรงอาหารก็เยอะเหลือเกิน
" เปล่า มองเรื่อยเปื่อยน่ะ "
" เทาคะ "� เจ้าของชื่อเงยหน้ามองคนเรียกก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วแตะแขนคนตัวเล็กที่หันมาโค้งให้กับกลุ่มเพื่อนแล้วรีบเดินตามเค้าออกมา
" พี่ฮเยซองมีอะไรเหรอครับ ? "� เจ้าของร่างสูงพาหญิงสาวรุ่นพี่เดินหลบออกมาไม่ไกลจากโรงอาหารเท่าไหร่แต่ก็พอจะไม่ให้มีเสียงดังมาคอยรบกวนพวกเค้าในเวลานี้ก็พอ
" เมื่อวานพี่กับเทา... เอ่อ คือ .. "� เทากดสายตามองหญิงสาวตรงหน้าที่ตอนเช้าก็โทรมาทำให้เค้าอารมณ์เสียไปแล้วรอบนึงนี่ยังจะมาทำให้อารมณ์เสียอีก
" วันไนท์สแตนพี่รู้จักไหมครับ ? " หญิงสาวคิ้วขมวดขึ้นมาทันทีต่างกับอีกคนที่กำลังระบายรอยยิ้มขำอยู่บนใบหน้าคม มือหนาจับมือคนตรงหน้าขึ้นมาจูบเบาๆ
" ขอบคุณและลาก่อน ช่วยอย่ามาเจอกันอีกเลยนะครับผมไม่อยากต้องไล่ใคร " �เจ้าของคำพูดปล่อยมือแล้วเดินหันหลังออกมาทันทีกว่าหญิงสาวจะหาเสียงตัวเองเจอชายหนุ่มก็เดินไปไกลแล้ว มือเล็กกำแน่นก่อนจะรีบวิ่งตามเข้ามากระชากไหล่หนาให้หันกลับมาแล้วยกมือขึ้นฟาดใส่แก้มขาวนั่นจนขึ้นรอยแดง
เหมือนทุกอย่างดูหยุดนิ่งรวมทั้งพวกทีมบาสที่หยุดยืนชะงักเพราะเหตุการณ์มันเกิดขึ้นไวมากแถมยังอยู่ในระยะที่มองเห็นได้ชัด อี้ฟานขมวดคิ้วมองคนตรงหน้ากับหญิงสาวอีกคนที่ไม่ใช่คนที่เจอในห้องทดลองนั่น นี่สรุปมีหลายคนรึไง?
" นายมันใช้ไม่ได้ที่สุดเลยฮวางจื่อเทา!!! "� เจ้าของชื่อยืนนิ่งไม่แสดงอาการใดๆ ทำเพียงแค่กลอกตามองไปมาแล้วโค้งให้อีกคนกะจะเดินต่อแต่คนตรงหน้าก็ยังยื้อเอาไว้
" นายทำกับพี่แบบนี้ได้ไง นายแม่งโคตรใช้ไม่ได้เลย! "� ลู่หานขมวดคิ้วมองคู่กรณีทั้งสองคนแล้วก็ถอนหายใจ นี่มันคดีฟันแล้วทิ้งแหงๆ เพราะเค้าก็พอจะรู้จักเพื่อนร่วมคณะคนนี้เหมือนกันชื่อเสียงด้านลบมีเยอะขนาดนั้นแต่พวกสาวๆ ก็ยังไปยุ่งด้วยแบบนี้ก็โทษฝ่ายนั้นว่าใช้ไม่ได้ฝ่ายเดียวไม่ได้หรอกมันต้องโทษเจ้าหล่อนด้วยที่ไปยุ่งกับไฟน่ะ
" ผมว่าพอเท่านี้ดีกว่าครับ เสียงดังรบกวนคนอื่นเค้า "� ปากไวกว่าความคิดไอ้เพื่อนตัวสูงข้างๆ ก็ไปหยุดยืนอยู่ข้างตัวคนโดนกระชากนั่นแล้ว
มือหนาจับข้อมือบางที่กำเสื้ออีกคนแน่นให้ปล่อยออกแล้วจับมือคนตัวสูงที่ยืนนิ่งไม่พูดอะไรให้เดินตามกันออกไปด้านนอกท่ามกลางสายตางุนงงของพวกเพื่อนทั้งสองกลุ่มรวมถึงคนในโรงอาหารด้วย
" ที่ช่วยนี่ต้องการอะไร "
" แค่รำคาญ เสียงมันดัง "
" งั้นก็ปล่อยได้แล้ว อย่ามายุ่งกับฉัน "
" ก็ไม่ได้อยากจะยุ่ง "� คนบอกไม่อยากจะยุ่งปล่อยมือคนตัวเล็กที่กำลังยืนเตะดินเตะหินเล่นไม่สนใจอีกคนที่อุตส่าห์ช่วยออกมาจากเหตุการณ์นั้น
" หน้าเป็นรอยหมดแม่ง แล้วคืนนี้จะไปเที่ยวยังไงวะ " �เสียงบ่นไม่เบาที่คนบังเอิญอยู่ใกล้กันก็ยังได้ยิน ร่างสูงส่ายหัวกลับมาแล้วเดินออกไปจากบริเวณนั้นกว่าอีกคนจะรู้ตัวร่างสูงก็หายไปจากตรงนั้นแล้ว
" นี่แม่งคนรึเปล่าวะ "�
เค้าว่ากันว่าคนกรุ๊ป AB เป็นพวกที่ชอบทำให้คนอื่นไม่ชอบ มีอคติโดยที่ตัวเองไม่รู้ตัว ในขณะที่คนกรุ๊ป O จะมีเพื่อนฝูงรุมล้อม สนุกกับการเจอผู้คนอยู่ตลอดเวลา
เช้านี้ก็เป็นอีกวันที่เค้าต้องถ่อมาเรียนตอนเช้าแค่เมื่อคืนกลับมาห้องก็เกือบจะสว่างแล้วนี่อะไรไอ้บ้าโอเซฮุนยังจะมานะมีแรงลุกมาเรียนไม่พอยังกระหน่ำจิกเค้าให้ออกมาเรียนกับมันอีก บอกเลยว่าฮวางจื่อเทาแฮงค์มากจริงๆ
" อะไรวะมึง ? "� เทามองกล่องในมือเพื่อนที่พอเค้านั่งลงมันก็ยื่นกล่องนี้มาให้ทันที
" ไม่รู้ว่ะ มีคนฝากยามข้างล่างมาให้มึงอีกที " �เทามองกล่องผูกโบว์สีชมพูแล้วก็คิ้วขมวดอีกครั้ง นี่มันจะเป็นระเบิดหรือขนมเดาไม่ออกจริงๆ
และความอยากรู้ก็มีมากพอที่จะทำให้เค้าแกะกล่องเปิดออกดูแล้วก็ต้องเบ้หน้ารีบปิดกล่องนั้นทันที เซฮุนที่เห็นเพื่อนทำหน้าตาแปลกๆ ก็รีบคว้ากล่องใบนั้นไปเปิดดูบ้างก่อนจะหันมองอีกคนที่ทำหน้าหงิกขึ้นกว่าเดิม
" ใครแม่งเล่นแรงขนาดนี้วะ "� เซฮุนว่าแล้วเดินเอากล่องไปทิ้งขยะ ก่อนจะเดินมาหาเพื่อนตัวสูงที่นอนฟุบหน้าลงไปกับโต๊ะแล้ว
มือขาววางลงบนผมสีดำสนิทลูบเบาๆ เค้ารู้ว่าฮวางจื่อเทามันใจร้ายแต่มันก็ไม่ได้ร้ายถึงขนาดต้องกรีดรูปมันแล้วเขียนแช่งมันแบบนั้น ไหนจะรอยเลือดที่ส่งมาให้ดูนั่นอีกนี่เหมือนคนโรคจิตที่บ้าไปแล้วรึไง
" อย่าคิดมาก แม่งโรคจิต "
" กูไปทำอะไรให้ใครเค้าเกลียดกันวะ "� เซฮุนยิ้มขำออกมาอยากจะบอกเหลือเกินว่าสิ่งที่มึงทำอยู่นี่แหล่ะผิด คั่วผู้หญิงมั่วไปหมดนี่แหล่ะเหตุผลง่ายๆ ที่คนเค้าจะเกลียดกัน
" แม่งโคตรน่าหงุดหงิดเลยว่ะ "
ถึงจะนอนฟุบแต่เสียงบ่นที่ดังลอดออกมาก็ยังคงเป็นหนุ่ม AB Style อยู่ดีล่ะนะ เซฮุนถอนหายใจกับเพื่อนตัวสูงอีกครั้งก่อนจะเงยหน้ามองคนสองคนที่กำลังเดินเข้ามาในมือมีถุงขนมที่กำลังยื่นให้เพื่อนร่วมคณะ เค้าเห็นมันเป็นเรื่องปกติไปแล้วที่พอได้ขนมมาทีไรเจ้าตัวจะไม่แตะเลยสักครั้งให้คนอื่นประจำ วันนี้ก็ด้วย
" ขอบคุณนะอี้ฟาน ลู่หาน "
" อื้ม "
" สบายมาก ช่วยกินหน่อยนะมันเยอะมาก "� เสียงแรกเป็นคนตัวสูงที่แค่พยักหน้ามาให้แล้วเดินนำเพื่อนตัวเล็กที่ส่งยิ้มกว้างให้กับพวกเพื่อนสาวในห้องก่อนจะรีบเดินมานั่งลงข้างกัน เสียงพูดคุยของลู่หานที่บางทีเค้าก็ชอบที่จะฟังเพราะมันเพลินดีถึงคนที่ฟังประจำจะบอกว่าเจ้าตัวไร้สาระก็เถอะนะ
" โดนตบจนไม่สบายเลยเหรอ ? "� ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่ลู่หานขยับมานั่งใกล้ พร้อมกับจิ้มนิ้วลงบนผมสีเข้มของเพื่อนที่เข้าห้วงนิทราลึกไปแล้ว
" เปล่า แฮงค์น่ะ "
" ในถังขยะนั่น ? "
" โรคจิตน่ะ เทามันไม่เป็นไรหรอก "
" ไม่เป็นก็ดี จากนี้คงมีมากกว่านั้น "� เซฮุนขมวดคิ้วมองอีกคน
" ทำไมคิดงั้น ? นายเป็นคนทำเหรอไง ?? "� คนถูกป้ายสีรีบคิ้วขมวดเข้าหาทันที
" ล้อเล่น เทามันเคยเจอมากกว่านั้นมาแล้วล่ะแค่นี้สบายมาก " ลู่หานพยักหน้ากลับมาให้แล้วรีบย้ายตัวเองกลับไปนั่งที่เพราะด้านหน้าอาจารย์ประจำภาควิชาดันเข้ามาพอดี
" โดนเล่นงานแล้วล่ะ "� อี้ฟานมองตามสายตาลู่หานไปหยุดที่คนตัวสูงสองคนที่นั่งอยู่ไม่ไกลจากพวกเค้ามาก
" มึงอย่าเอาตัวเองไปเกี่ยวอีก เดี๋ยวก็โดนรุมทึ้งหรอก "
" มึงก็รู้กูเอาตัวรอดได้ "� ลู่หานยกมือขึ้นชกไหล่เพื่อนตัวสูงซ้ำอีกที ไม่ว่าจะกี่ครั้งไอ้เพื่อนบ้านี่ก็ชอบเอาตัวไปเสี่ยงกับเรื่องของคนอื่นประจำ
" วันนี้เลิกคลาสได้ รายงานส่งอาทิตย์หน้านะ "� พอสั่งงานเสร็จอาจารย์ก็เดินออกไปจากห้องทันที เทาลุกขึ้นยืนเต็มความสูงบิดขี้เกียจก่อนจะกอดคอเซฮุนทำหน้าเหมือนจะตายในอีกสองวินาทีข้างหน้าให้เพื่อนเห็นใจแล้วปล่อยเค้ากลับไปนอนซะดีกว่า
" ไปกินข้าวด้วยกันสิ " ลู่หานเดินมาสะกิดเซฮุนที่กำลังจะเตะโด่งไอ้เพื่อนตัวดีนี่ออกห่าง
" ทำไมต้องไป ? "
" จะไปไม่ไป เอาแค่คำตอบ " �เซฮุนพยักหน้าตกลงกลับไปทำให้รอยยิ้มที่เค้าชอบมองประจำลอยเด่นขึ้นบนหน้าทันที มือขาวคว้าคอเพื่อนที่เหมือนจะหลับให้เดินไปด้วยกัน
อี้ฟานกับลู่หานเดินไปพร้อมกันด้านหน้าก่อนที่คนตัวสูงจะหันมามองแล้วจับแขนอีกคนให้มาเดินข้างกัน เซฮุนเลยต้องขยับตัวไปเดินข้างๆ เพื่อนตัวสูงอีกที
" เดี๋ยวหน้าทิ่ม "
" ยุ่งกับกูอีกแล้ว "� เทาบ่นขึ้นแล้วดึงแขนที่ถูกอีกคนจับให้ออกห่างแล้วสลับไปยืนข้างเซฮุนแทน คนตัวสูงกว่าส่ายหัวไปให้แทนคำตอบแล้วหันไปกอดคอเพื่อนตัวเล็กแทน เทากับเซฮุนที่เดินตามคนสองคนด้านหน้าไปจนถึงโต๊ะด้านในโรงอาหารที่มีพวกทีมบาสนั่งกันอยู่ก่อนแล้ว
" เปล่าไม่ได้นั่งโต๊ะนี้ นั่งอีกโต๊ะนึง "� ลู่หานชี้ไปที่โต๊ะข้างๆ ที่พวกเค้ามักใช้วางของประจำให้ทั้งสองคนนั่งลง
" เห้ยๆ อะไรวะนั่น แฟนเหรอมึงงงงงง "
" หุบปากเลยไอ้จงอิน แฟนห่าอะไรเพื่อนกันเว้ย!! "� ลู่หานหันไปชูนิ้วกลางใส่เพื่อนร่วมทีมทันทีก่อนจะวางกระเป๋าลงแล้วดึงให้ออกไปซื้อข้าวพร้อมกัน
" ขออยู่นี่นะ ไม่หิวอ่ะอยากนอนมากกว่า " �เซฮุนพยักหน้าตามใจเพื่อนให้มันเฝ้ากระเป๋าก็ดี อี้ฟานมองตามลู่หานกับเซฮุนที่เดินดิ่งไปซื้อข้าวแล้วหันกลับมามองคนที่นอนฟุบหน้ากับโต๊ะอยู่แล้วถึงได้แยกไปซื้อข้าวของตัวเองบ้าง
" พี่เทาคะ มีคนฝากนี่มาให้ค่ะ "� รุ่นน้องสาวร่วมคณะเดินมาสะกิดคนที่นอนอยู่ให้ผงกหัวขึ้นมารับแก้วน้ำในมือไปแล้วรีบเดินออกไปก่อนที่พวกเซฮุนจะกลับมาถึงโต๊ะ
เทามองแก้วในมือยกขึ้นดูไปมาก่อนจะดูดน้ำแดงขึ้นมาเต็มที่แล้วก็ต้องพ่นพรวดออกมาทันที แขนเสื้อยกขึ้นถูปากอย่างแรงพร้อมกับที่เจ้าตัวเดินถือแก้วน้ำใบนั้นไปทิ้งถังขยะก่อนจะเดินกลับมาที่โต๊ะที่มีอีกคนมานั่งรออยู่แล้ว
" น้ำเปล่า กินซะ "
" ยุ่ง "
" อืม "� ถึงปากจะบอกว่าอีกคนยุ่งแต่ก็ยอมรับน้ำที่ซื้อมาให้ไม่รู้ว่าเห็นหรือไม่เห็นเหตุการณ์เมื่อกี๊แต่ก็ช่วยได้มากเลยที่ต้องล้างรสแปร่งๆ ในปากออก
" ระวังตัวหน่อย " �คำพูดที่เหมือนจะพูดขึ้นลอยๆ ไม่ได้ใส่ใจจะเอาคำตอบแต่ก็มากพอที่จะทำให้เค้าพยักหน้าตอบรับคำบอกนั้น
" อยากให้มีคนดูแลรึเปล่า "� เทาเงยหน้าจากแก้วน้ำมามองอีกคนที่กำลังจ้องมาทางเค้าพอดี
" อย่ามาใจดีหน่อยเลย "
" จะไม่ถามซ้ำ แต่ตอบมา "
" ไม่กลัวเรตติ้งตกเหรอไง มายุ่งกับคนไม่ดีอย่างฉันน่ะ "� เทายิ้มมุมปากแล้วมองอีกคนที่มองนิ่งตอบกลับมา
" ก็น่าสนุกดีนี่ อย่างน้อยก็ไม่น่าเบื่อ "� แม่งพูดจาหมาไม่แดกจริงๆ ! - -
ฮวางจื่อเทาจิ๊ปากด้วยความขัดใจแล้วมองอีกคนที่กินข้าวต่อแบบไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไรก่อนที่พวกเซฮุนกับลู่หานจะเดินกลับมาพร้อมกับอาหารในมือ
" กูซื้อมาเผื่อ กินซะอย่าลีลา "� เซฮุนกระแทกจานลงตรงหน้าเพื่อนแล้วหันไปคุยจ้อกับลู่หานต่อ ดูเหมือนไอ้สองคนนี้จะเข้ากันได้ไวไปรึเปล่า
" ตกลงตามนั้น ฝากตัวด้วยแล้วกัน "� คนตัวสูงตรงหน้าพยักหน้ากลับมาให้ เค้าก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องยื่นมือเข้าไปยุ่งด้วย แค่เห็นว่ามันน่าจะสนุกและมีอะไรทำมากกว่าแค่มาเรียนแล้วไปซ้อมบาสในตอนเย็น
มื้อกลางวันผ่านไปด้วยความรวดเร็วก่อนที่พวกเค้าจะตกลงแยกย้ายกันไปเพราะลู่หานกับอี้ฟานจะต้องไปห้องชมรมเพื่อประชุมถึงกำหนดเวลาและการฝึกซ้อมก่อนการแข่งที่จะมีขึ้นในอีก 1 เดือนข้างหน้านี้
" ตอนบ่ายไม่มีเรียนแล้ว กูกลับไปนอนนะ "
" เออๆ เดินดีๆ แล้วกันระวังถูกรถชน "� เทาชูนิ้วกลางให้เพื่อนอีกครั้งแล้วเดินสะพายกระเป๋ากุดชี่สีดำของตัวเองออกไป มือก็ปิดปากหาวไปด้วยตลอดทางเพราะหอของเค้าอยู่ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยเท่าไหร่เดินไปเรื่อยๆ ดูร้านค้าตามรายทางกว่าจะรู้ตัวอีกทีก็ถึงหอแล้ว
ห้องของเค้าอยู่ชั้นบนสุดเพราะเค้าชอบมองวิวตอนกลางคืนมันให้ความรู้สึกสงบ เป็นช่วงเวลาที่เค้าชอบมากที่สุด เจ้าตัวไขกุญแจเปิดเข้าไปในห้องก็แทบจะช็อคค้างกันไปเลยทีเดียว เพราะในห้องมันเละไปหมดเหมือนโดนพายุพัดเข้ามาข้าวของมันถึงได้กระจายขนาดนั้น
" อะไรวะเนี่ย " เจ้าของห้องรีบโทรลงไปแจ้งคนดูแลหอพักให้ขึ้นมาดูห้องตัวเองแล้วคนดูแลที่ไม่รู้ว่ามันเป็นแบบนี้ได้ยังไงได้แต่ขอโทษแล้วแจ้งให้แม่บ้านมาทำความสะอาดอย่างเร่งด่วน
" พี่ซองยูครับ ผมขอเปลี่ยนกุญแจห้องยกชุดเลยได้ไหม ? "� พี่สาวที่เป็นคนดูแลหอพักตอบรับคำขอนั้นแทบจะทันที เพราะเธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าใครที่ทำกันถึงขนาดนี้
" เดี๋ยวพี่จะทำให้นะคะ น้องเทาไปนั่งรอที่ล็อบบี้ด้านล่างก่อนดีกว่า "
" ขอบคุณมากครับ "
" พี่ไม่รู้หรอกนะคะว่าใครที่ทำแบบนี้แต่น้องเทาต้องระวังตัวเองให้มากขึ้นนะคะ " เจ้าของชื่อยิ้มรับกับคำบอกของพี่สาวประจำหอพักไปแล้วถึงได้พากันลงมาด้านล่าง
เจ้าตัวทิ้งน้ำหนักนั่งบนโซฟาตัวในสุดขายาวยกขึ้นพาดบนโต๊ะ เอนคอพิงกับผนักเบาะนิ่มใช้ความคิดอย่างหนัก ช่วงนี้ที่เค้ามีปัญหาด้วยก็คงเป็นพี่ฮเยซองคนเดียวหรือหลายคนก็ไม่รู้ เพราะสาวๆ ที่โดนเค้าทิ้งก็มีจนไม่อยากจะนับ บางคนก็จากกันด้วยดีบางคนก็จบแบบไม่ดี
คิดแล้วก็เซ็ง ถ้าจะทำอะไรก็มาทำเค้าสิไปพังห้องเค้าทำไม เฮ้ออออออออ
เค้าว่ากันว่าคนกรุ๊ป AB เป็นพวกปากไม่ตรงกับใจแต่คนกรุ๊ป O น่ะเป็นพวกฟอร์มเยอะใจดีแบบไม่แสดงออก
เทานอนมองนาฬิกาข้อมือที่บอกเวลาเกือบจะหนึ่งทุ่มแล้วก็ถอนหายใจออกมาเพราะพี่ซองยูเพิ่งเดินมาบอกว่าอาจจะให้เค้าเข้าห้องได้พรุ่งนี้ตอนเย็นๆ เลยเพราะต้องเปลี่ยนเฟอร์นิเจอร์ใหม่หมด คิดแล้วก็เซ็งจะไปนอนกับเซฮุนก็ไกลจากมหาลัยแถมต้องตื่นเช้ากว่าอยู่หอเค้าอีก
" ทำไมไม่เข้าห้อง ? " เสียงทุ้มดังขึ้นเหนือหัวคนที่นอนคิดอะไรเพลินๆ อยู่ เทามองอีกคนตาปริบแล้วดันตัวลุกขึ้นนั่ง
" อยากเข้าแต่เข้าไม่ได้ ว่าแต่นายมาทำอะไรที่นี่ " อี้ฟานชูกุญแจห้องคล้ายกับของเค้าให้ดู
" ทำไมไม่เคยรู้ว่าอยู่ที่นี่เหมือนกัน "
" ฉันยังไม่รู้ว่านายอยู่ที่นี่ มันก็ไม่แปลกหนิ่ "� เทาพยักหน้าให้แล้วขยับไปดึงแขนของร่างสูงเอาไว้
" ขอค้างด้วยคนดิ่ "
" ทำไม ? "
" ห้องพัง นอนไม่ได้ " �เจ้าของมือหนาขมวดคิ้วมองอีกครั้ง ก่อนจะเดินไปหาพี่สาวที่คุมหอพักเห็นทั้งสองคนคุยอะไรกันสักพักเจ้าตัวก็เดินกลับมาหยิบกระเป๋าเค้าไปถือไว้
" มาสิ "� เทาลุกเดินตามอีกคนไปขึ้นลิฟภ์เงียบๆ ก่อนจะนึกขึ้นได้ก็ดึงกระเป๋าเป้ตัวเองไปสะพายไว้ข้าง
ลิฟภ์ขึ้นมาหยุดที่ชั้นบนสุดถ้าเดินไปทางขวาจะเป็นห้องเค้าแต่ห้องของหมอนี่ต้องเดินไปทางซ้ายอยู่ริมทางเดินเหมือนของเค้าแต่คนละฝั่งแค่นั้น ภายในห้องไม่มีอะไรแปลกไปจากห้องเค้ามากนัก โทนสีคือขาวดำเฟอร์นิเจอร์ล้วนเป็นสีดำสนิทมันก็เหมาะกับเค้าดีนะ
" กินอะไรมารึยัง "
" ไม่ค่อยหิวน่ะ ขอยืมใช้โซฟานะ "� แต่ยังไม่ทันที่เค้าจะถึงโซฟาคอเสื้อก็ถูกดึงจากด้านหลัง
" ไปอาบน้ำ ไม่งั้นไม่ให้นอน "
" ไม่มีเสื้อผ้า "
" เดี๋ยวให้ยืม ไปเดี๋ยวนี้หรือจะให้อาบให้ ? "
" พอๆ! อาบเอง " �เทารีบเดินหน้าบึ้งเข้าในส่วนของห้องนอนที่ด้านในมีห้องน้ำอยู่อาบน้ำไม่นานก็เดินออกมาพร้อมกับหยดน้ำที่เกาะพราวอยู่บนแผงอกกับผมเปียกนุ่มที่เพิ่งสระผมมาหมาดๆ เทามองหาเสื้อผ้าที่อีกคนบอกจะหามาให้วางอยู่ปลายเตียงก่อนจะหยิบมาใส่แล้วก็ถอนหายใจมองตัวเองอยู่หน้ากระจก
" นี่กูมาทำอะไรห้องคนอื่นเค้าวะ "
" นั่นสิ มาทำอะไร "� เสียงทุ่มจากด้านหลังพูดต่อจากประโยคที่เค้าพูดกับตัวเอง เทาหันหลังไปมองแล้วเดินเบี่ยงอีกคนออกมานั่งที่โซฟาแทน
" ใครพังห้อง "
" ไม่รู้เหมือนกัน ช่วงนี้ศัตรูเยอะ " คนบอกศัตรูเยอะเอนตัวพิงกับเบาะแล้วหันมายิ้มให้กับเจ้าของห้องที่หันมอง จนเจ้าตัวอดไม่ได้ที่จะวางมือลงบนผมนิ่มนั่นแล้วลูบเบาๆ
" ขอพิงหน่อยว่ะ วันนี้มันเหนื่อยๆ " ไม่ว่าเปล่ายังเอนหัวมาพิงกับไหล่ของเค้าไม่รู้ว่าทำไมถึงไม่ผลักออก ปกติเป็นคนอื่นนี่เตะกระเด็นออกไปแล้ว
" ง่วงก็ไปนอนดีๆ "� เหมือนว่าเค้าจะพูดคนเดียวรึเปล่าเพราะคนที่ใช้ไหล่เค้าพิงอยู่ไม่มีทีท่าว่าจะขยับตัวเลยด้วยซ้ำมีเพียงลมหายใจที่ขยับเข้าออกอย่างสม่ำเสมอนั่นเป็นคำตอบแทน
อี้ฟานมองคนนอนหลับอยู่สักพักก่อนจะช้อนตัวยกขึ้นอุ้มถึงความสูงจะไล่เลี่ยกันแต่คนที่เค้าอุ้มอยู่ตอนนี้กลับดูตัวเล็กลงไปถนัดตาเลย ขายาวพาเจ้าของห้องเข้ามาด้านในก่อนจะวางคนในอ้อมแขนลงบนเตียงจัดการดึงผ้ามาห่มให้แล้วถึงย้ายตัวเองไปนอนที่เตียงอีกฝั่งแทน
ใบหน้าคมยามหลับนี่ดูเป็นเด็กไร้เดียงสามากจนไม่คิดว่าจะเป็นเสือผู้หญิงหักอกสาวมาเยอะได้ขนาดนี้
" อืมม... "� เสียงครางเบากับแรงส่งตัวให้เข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของคนที่นอนอยู่อีกฝั่งดูเหมือนคนตัวสูงจะให้ความร่วมมือเป็นอย่างดีนอกจากจะสละแขนให้หนุนแทนหมอนแล้วยังแถมกอดอบอุ่นให้อีก
คนตัวเล็กขยับตัวพอให้ได้หายใจบ้างแต่ก็ต้องคิ้วขมวดขึ้นมาเพราะลมหายใจอุ่นที่เป่ารดอยู่บนหัวเค้าแล้วไหนจะแรงรัดที่เอวเค้าอีก เจ้าตัวเงยหน้าขึ้นมองคนที่กำลังหลับสนิทมือหนายกขึ้นเกลี่ยเบาที่เส้นผมปรกติดอยู่กับแก้มให้ออกจากหน้าขาว ใบหน้าคมที่เคยมองแล้วไม่สบอารมณ์เพราะปากหมาๆนั่น พอตอนหลับก็ดูหล่อไม่เบาเลยนะ ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมใครๆ ถึงได้ชอบคนๆนี้กัน
" แอบมองคนหลับมันผิดนะ "
" คนแกล้งหลับก็ผิดเหมือนกัน "� เจ้าของเปลือกตาหนักลืมตาขึ้นมองคนในอ้อมกอดอีกครั้ง ก่อนกระชับกอดคนตัวนุ่มเข้ามาใกล้กดจมูกโด่งลงกับแก้มขาวก่อนจะไล่ปลายจมูกไปจดที่หน้าผากแล้วจมูกโด่งอีกครั้ง
ริมฝีปากนิ่มเม้มเข้าหากันก่อนจะเผลอตัวไปกับสัมผัสอ่อนนุ่มเผยอปากให้อีกคนได้สอดลิ้นเข้ามากวาดต้อนน้ำหวานจากเค้า คนตัวเล็กยกมือขึ้นกำเสื้อนอนของอีกคนจนยับย่นแต่คนที่กำลังดูดกลืนบดเบียดริมฝีปากยังไม่มีทีท่าว่าจะยอมละออก
ริมฝีปากร้อนผละออกช้าไล้ลิ้นเลียคราบน้ำใสที่มุมปากเล็กก่อนก้มลงจูบอีกครั้ง มือหนากระชับกอดรอบเอวคนข้างตัวที่ถูกดันจนติดเตียงแล้วตัวเค้าพลิกขึ้นมาคร่อมทับอีกคนเอาไว้ ก่อนจะล้วงมือเข้าใต้เสื้อลูบแผ่นหลังขาวบีบเบาที่เอวค่อดจนร่างข้างใต้หลุดเสียงครางออกมาเบาๆ มือขาวที่ยกขึ้นคล้องคอคนตรงหน้าบดเบียดริมฝีปากเข้าหามากขึ้น ไม่รู้ว่าพวกเค้าจูบกันนานเท่าไหร่แต่มันคงจะนานพอจนอากาศที่มีอยู่เริ่มหายไป
ร่างข้างใต้ทุบอกเบาๆ ให้อีกคนถอนริมฝีปากออกก่อนที่เค้าจะหมดลมหายใจ ร่างสูงจิ๊ปากด้วยความขัดใจแต่ก็ยอมปล่อยริมฝีปากหวานนิ่มนั่นออกช้าเสียงหอบหายใจดังขึ้นเบาๆ อี้ฟานทรุดหน้าลงกับไหล่ขาวที่โผล่พ้นเสื้อออกมาจูบเม้มเบาๆ ให้ขึ้นรอยจาง
" ไม่ทำเก่งแล้วรึไง "
" ไม่เคยทำเลยมากกว่า พอตื่นก็จูบเลยนะนี่เป็นอะไรกันวะมาจูบเนี่ย "� เสียงสั่นดังขึ้นเบาก่อนที่เจ้าของเสียงจะดันอีกคนให้ล้มลงไปนอนข้างๆ แทน
" อยากจูบก็จูบ "
" กวนตีน "
@SQWEEZ
ความคิดเห็น