คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่ 8 คำสารภาพ 100%%%%%%% Rewrite
***ขอโทดที่หายไปนาน เจอมรสุมเรื่องสอบเข้าไป เหนื่อยเลยจริงๆ หนึ่งเม้นเท่ากับหนึ่งกำลังใจเหมือนเดิมนะคะ ***
ตอนที่ 8 คำสารภาพ
Jimin part………..
“ จองกุกอา คือว่า…..สิ่งที่ฉันจะบอก มันคือสิ่งที่ฉันคิดมาแล้วหลายวัน ตอนแรกฉันกลัวว่าถ้าบอกนายไป จะทำให้เราสองคนเกิดการเปลี่ยนแปลง แต่สุดท้าย ฉันก็ควรจะบอกให้นายได้รับรู้ไว้บ้าง ”
“ จองกุกอา ฉันชอบนายย ”
คำสารภาพที่ผมตัดสินใจบอกกับคนตัวเล็กด้านหน้าออกไป มันคงทำให้เขาตกใจสินะ
จอนจองกุก แต่สำหรับฉันแล้วทุกอย่างที่พูดออกไปถูกกรั่นกรองออกมาอย่างดีแล้วทุกถ้อยคำ
“ นายบ้าไปแล้วหรอ ฉันเป็นผู้ชาย นะเว้ยย ”
ร่างเล็กที่เคยนอนอเนกอยู่ข้างผม บัดนี้กลับลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็วก่อนจะหันแขวะผมเล็กน้อย
“ จองกุกอา..มันอาจจะฟังดูแปลกๆนะ แต่นายช่วยพิสูจน์ฉันหน่อยได้ไหมละ ว่ามันเป็นเรื่องจริงหรือฉันแค่สับสน”
ผมเอื้อมมือของตัวเองไปสัมผัสกับมือเล็กที่เย็นเฉียบและสั่นเทา
“ จีมินนา ฉันว่านายคงไม่สบายหรือไม่ก็คงเครียดกับการเรียนเกินไป พักผ่อนสะนะจะได้หายไวไว ”
มือเล็กปัดมือของผมออกทันควันพร้อมกับยิ้มแหยๆที่ตัดกับ สีหน้าอันซีดผ่าวและหยดเหงื่อที่ผุดขึ้นมาเต็มใบหน้าไปหมด
ผมดันตัวเองขึ้นจากพื้นเสื่อ ก่อนจะค่อยๆคลานเข้าไปหาร่างเล็กอย่างช้าๆ พร้อมทั้งกระชากเสื้อกล้ามสีขาวของตัวเองออก เพื่อเผยรูปร่างภายใน
“ ย่าห์!! ฉันไม่ตลกกับแกนะเว้ยยย อย่าเข้ามานะ ไม่งั้นฉันต่อยจริงๆ ”
“ จองกุกอา ได้โปรดช่วยฉันเถอะ ฉันทนต่อไปไม่ไหวแล้ว มันอึดอัดเหลือเกิน ”
ผมเลื่อนตัวเองให้เข้าไปใกล้ร่างบางที่กำลังหลับตาปี๋
“ เห้ยๆๆ ไอ้จีมินน อย่าทำแบบนี้ ”
จอนจองกุกพูดพร้อมกับยกมือทั้งสองข้างของเขาขึ้นมาปัดป้อง ร่างบางสั่นระริกจนไม่สามารถควบคุมมันได้อีก ผมกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่ลงคอ ก่อนจะระเบิดหัวเราะเสียงดังออกมา
“ เห้ยยย ร้องไห้หรอวะเนี่ยย ฉันแค่จะให้นายดูกล้ามหน้าท้องอันสวยงามของฉันเท่านั้น คิดไปไหนเนี่ย ”
ผมดันตัวของตัวเองให้ลุกขึ้นยืน เพื่อให้ร่างเล็ก ขยับร่างออกไปได้ จอนจองกุก ถอนหายใจเออกมาเสียงดัง พร้อมกับ ท่าทางที่ยังระแวงผมอยู่
“ จะระแวงอีกทำไมเนี่ย ?? ว่าแต่มันเป็นไงบ้างละ สวยงามมากใช่ไหม ”
ฉันหันไปถามคนตรงหน้าด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะเอามือของตัวเองลูบกล้ามเนื้อหน้าท้องของตัวเองไปมา
“ นายห้ามเล่นแบบนี้อีกนะ !! ฉันไม่ชอบ ”
จอนจองกุก ตวาดขึ้นพร้อมด้วยท่าทางไม่พอใจ
“ โถๆ ไอ้ตัวเล็ก ฉันแค่หยอกนายเล่นเท่านั่นเอง ทำเป็นโมโหไปได้ เอ๋ ?? หรือว่านายคิดจริงห่ะ ?? ”
ผมขยี้หัวของเขาเบาๆ พร้อมกับแอบแซวจองกุกเล่น จนเขาโมโหขึ้นไปใหญ่
ตุ๊บ !!
“ ปาร์คจีมิน ”
เท้าเล็กๆเตะก้นผมเต็มแรง ก่อนจะวิ่งหนีอย่างรวดเร็ว
“ ย่าห์กล้าเตะ ฉันเลยหรอห่ะ ?? ”
ผมชี้หน้าคนที่กำลังวิ่งส่ายก้นไปมาหลอกล่อ พร้อมกับเริ่มออกตัวไล่จับเขาทันที
“ แบร่ๆๆๆ แน่จริงนายก็จับให้ได้สิ !! ”
คนวิ่งหนี หันมาท้าทายผมด้วยรอยยิ้ม
จองกุกอา นายคงรู้สึกดีขึ้นแล้วสินะ
เราสองคนวิ่งไล่กันไปมาอย่างสนุกสนาน โดยมีผมที่ถูกเขาทำร้ายตลอดทั้งเตะหน้าแข้ง ทั้งบิดหู
“ โอ้ยยย ฉันเจ็บนะ จองกุก ”
ผมเริ่มร้องโอดครวญออกมาทันทีที่โดน แขนของเจ้าตัวเล็ก กระแทกเข้าที่ท้อง
“ ฟอร์มหรือป่าวห่ะ ?? ”
ดูเหมือนว่าเขาจะไม่เชื่อในสิ่งที่ผมพูดเลยสักนิด ใจร้ายชะมัดเลยนะ
“ ฟอร์มอะไรละ ฉันเจ็บจริงๆนะ โอ้ยยยยย ”
ผมยังคงใช้ไม้ตายเดิมต่อ หวังว่า เจ้าเหยื่อน้อยๆจะติดกักเข้าให้
“ ….. ”
“ โอ้ยยยย โฮ๊ะ เจ็บบบมากๆๆ ”
จอนจองกุก ยังคงยืนดูผมอย่างนิ่งๆ โดยที่ผมร้องโอดครวญขึ้นมาอีกระลอกหนึ่ง
“ นายเป็นอะไรมากไหม ?? ”
และในที่สุด เขาก็ทนดูไม่ไหวจึงเข้ามาดูอาการผมทันที
“ ฉันเจ็บนะ เจ็บตรงนี้ เจ็บมากด้วย !! ”
ผมอ้อนเจ้าตัวเล็ก พร้อมกับชี้จุดที่หน้าท้องอันสวยงามของตัวเอง
“ ตรงนี้หรอ ??? แล้วจะให้ฉันทำไงละ ”
ตอนนี้เหยื่อของผมเริ่มติดกับแล้วละครับ ผมควรจะรอให้ตายใจกว่านี้ก่อนดีไหมนะ
“ นายช่วยกดมันไว้หน่อยได้ไหมละ ”
แน่นอนจอนจองกุก พยักหน้ารับงึกๆ ก่อนจะทำตามที่ผมบอกอย่างว่าง่าย
“ เป็นไงนายดีขึ้นแล้วหรือยัง ?? ”
“ อื้มม กดมันไว้อีกสิ มันเริ่มดีขึ้นแล้วละ ”
ผมกระตุกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์พร้อมกับบอกให้เขาทำมันต่อ
“ เอิ่ม จีมินนา กดอะไม่ว่า แต่หน้านายไม่ต้องเข้ามาใกล้ฉันขนาดนี้ก็ได้นะ ”
แป่ววว !! แผนของผมมมมม
มือเรียวๆของจองกุกรีบผลักใบหน้าผมออก เมื่อเขาเริ่มรู้ทัน
“ อะไรกัน ฉันยังไม่หายเลยนะ ”
“ งั้นฉันโทรเรียกรถพยาบาลให้เอาไหม หรือจะให้จองโบสถ์ให้นายดี ”
คำพูดตัดสวาทของเขาช่างโหดร้ายกับหัวใจดวงน้อยๆของผมเสียเหลือเกิน ผมนอนแผ่ราบลงตรงนั้นอีกครั้ง ก่อนจะตบที่แขนตัวเองเป็นการเชื้อเชิญคนหน้ามุ่ยให้นอนลงตาม
“ นอนลงมาเหอะน่า ฉันไม่ทำอะไรหรอก ”
“ จีมินนา นายนี่ติสท์ดีนะ !! ”
.คนตัวเล็กเอ่ยขึ้นหลังจากที่นอนบนท่อนแขนยาวๆของผม
“ ยังไงละ ?? ที่นายว่าติสท์ ”
“ ก็ชอบอยู่คนเดียว อะไรแบบนี้ไง ?? นอกจากฉันแล้วนายมีเพื่อนอื่นๆอีกบ้างไหม ไม่นับรวมคนในทีมบาส ”
จองกุกยิงคำถามยาวใส่ผมที่กำลังแอบยิ้มอยู่ในใจ
“ ไม่มีอ่ะ ฉันมีนายคนเดียวก็พอแล้ว ”
คำพูดของผมเริ่มทำให้ใบหน้าเล็กๆของเขา เปลี่ยนสีเป็นแดงระเรื่อเล็กน้อยเพราะความเขินอาย
“ พอละๆ ฉันไม่น่าถามนายเลยย ไปนอนดีกว่า ”
จองกุกเด้งตัวของเขาขึ้นราวกับเป็นสปริง
“ อื้มมม ฮ้าวววว ฉันก็ง่วงเหมือนกันแล้วแหะ ”
ผมเด้งตัวขึ้นตามเป็นคนที่สอง ก่อนจะเดินงัวเงียตามไปทันที
“ จีมินนา ฉันไปก่อนนะ แล้วเจอกันใหม่ ”
คนตัวเล็กโบกมือหยอยๆ พร้อมกับเดินกลับไปหอพักของตัวเอง ส่วนผมเองก็ได้แต่แอบมองร่างนั้นด้วยรอยยิ้มจนลับตา
โถ่ว้อยยย ไอ้จีมินน ไอ้โง่ กูอยากจะตีหัวมึงสักร้อยที ทำไมถึงรีบไปบอกจองกุกแบบนั้นวะ มันจะทำให้เขากลัวว มึงรู้ไหมม ??? ไอ้งี่เง่า
ผมโวยวายกับตัวเองอย่างหัวเสีย พลางเดินกลับห้องของตัวเองอย่างคอตก
“ จองกุกอา ฉันชอบนายจริงๆ นะ ”
End Jimin part……………….
กริ๊งงงงงงๆๆๆๆ
เสียงของนาฬิกาปลุกของผมที่ถูกเลื่อนมาราวสิบกว่าครั้ง ดังขึ้นน ผมรีบกระตุกร่างของตัวเองขึ้น เพื่อดูเวลาทันที
08.30 ชิบหายยยยแล้ววว สายยยยย
สิบห้านาทีผ่านไป
ผมอาบน้ำราวกับวิ่งผ่าน ก่อนจะกระโดมาแต่งตัวชุดนักศึกษาอย่างรวดเร็วที่สุดที่เคยทำมา วันนี้คลาสเช้ามีเรียนวิชาเศรษฐศาสตร์ กับอาจารย์ฮวัง เจ้าระเบียบ และตรงต่อเวลายิ่งกว่า เปาบุ้นจิ้น
มีหวังงานนี่ผมตายแน่ๆๆๆๆ
“ เศรษฐศาสตร์หมายถึง เป็นการศึกษาถึงวิธีการจัดสรรทรัพยากรที่มีอยู่จำกัด อย่างมีประสิทธิภาพเพื่อผลิตสินค้าและบริการต่างๆเพื่อสนองตอบความต้องการของมนุษย์ซึ่งมีอยู่ไม่จำกัด ”
เสียงเจื้อยแจ้วของอาจารย์สาว ที่ใส่ชุดดำคลุมเข่า กำลังถือไม้เรียวยาวเกือบฟุต ชี้สอนบนกระดานของตัวเอง ผมแอบดูลาดลาวอยู่ที่หน้าประตูห้อง โดยมีซูก้าที่คอยยกมือยกไม้ให้สัญญานอยู่ด้านใน ผมกลืนน้ำลายเหนียวก้อนใหญ่ ก่อนจะเปิดประตูเข้าไปเพื่อยอมรับชะตากรรม
“ จอนจองกุก เธอมาสายคลาสฉัน ครึ่งชั่วโมง เธอจะรับผิดชอบยังไง ??? ”
นั่นไงละเสียงอาฆาตของมาดามฮวังจอมโหด กล่าวทักทายผมแล้ว
“ ผมขอโทษครับอาจารย์ ผมไปทำธุระมาครับ ”
เอาวะๆ ถึงโกหกจะตกนรก แต่โดนเฆี่ยนนี่นรกกว่า ผมเชื่อเลย
“ ธุระอะไรของเธอ รู้บ้างไหมว่าฉันอุส่าห์ตั้งใจเตรียมการสอนมาเพื่อคลาสนี้ ฮึกๆ พูดแล้วมันก็น่าน้อยใจจริงๆ ”
เอาไงดีละมาดามฮวังเริ่มปล่อยโฮออกมาแล้ว ผมค่อยๆย่องต่อไปอย่างเงียบๆ ในยามที่มาดามท่านกำลังเพ้อนั้นผมควรรีบดิ่งไปยังโต๊ะของตัวเองให้เร็วที่สุด
แต่ทว่า…
“ จอนจองกุก เธอจะไปไหนหรอ ?? ”
อิ๊บอ๋ายยยยแล้ววว
“ ปะ..ป่าววคร้าบบบอาจารย์ ^____^ ”
ผมรีบชะงักฝีเท้าพร้อมกับหันไปยิ้มเฝือนๆ
“ คิดว่าจะรอดไม้เรียวฉันไปได้หรือไงกัน หึหึ เธอมาก็ดีแล้วฉันมีโจทย์มาให้เธอตอบ ถ้าตอบได้ ก็รอด แต่ถ้าผิด ก็เตรียมตัวได้เลย ”
ฟิ้ววววว !!
เสียงไม้เรียวยาวๆโฉบผ่านอากาศไปอย่างรวดเร็ว จนทำให้ผมรู้สึกสะดุ้ง
หือโจทย์หรอ ?? เศรษฐศาตร์เป็นวิชาที่ผมเกลียดสุดๆด้วยสิ ถามมาก็มีแต่ตึบนะครับพี่น้อง !!!
“ พร้อมนะ ”
“ พะ..พร้อมก็ได้ครับบ T-T ”
“ ผู้ริเริ่มทฤษฏีทางเศรษฐศาสตร์จุลภาคเป็นคนแรก เขียนผลงานพฤติกรรมผู้บริโภค ผู้ผลิต (เสนอทฤษฎีว่าด้วยการผลิต) คือใคร ”
คำถามมรณะ ถูกถามขึ้น พร้อมกับวิถีไม้เรียวที่ยื่นมาที่ผม ขาทั้งสองข้างตอนนี้ก็พร้อมใจกันสั่นโดยไม่ได้นัดหมาย
เอาอะไรดีละไอ้กุกเอ้ยย ฟหกด เอกอาส ว เอามาเรียงกันยังไง ????
ถึงแม้ว่าตอนนี้ ซูก้าจะพยายามใบ้ให้ผมอย่างสุดความสามารถก็ตาม แต่ผมก็ไม่รู้เรื่องอยู่ดี
โถๆๆชีวิตกุกน้อยยต้องดับก็วันนี้แล
“ คุณมินยุนกิ ถ้าเธอบอกเพื่อนอีกครั้ง ฉันจะฟาดเธอด้วยไม้เรียวแน่นอน แล้วเธอจอนจองกุก ตอบมาสักที !!! ”
คำขู่ของมาดาม ทำให้ ตัวช่วยของผมรีบเงียบปาก ถึงเวลาที่คราวเคราะห์ความซวยก็ตกมาที่ผมอีก
“ เอ่อ…อืออ คือว่า …………….”
“ ตอบไม่ได้ใช่ไหม ??? ”
อาจารย์สาวเดินเข้ามาอย่างช้าๆ พร้อมกับเตรียมเงื้อไม้เรียวขึ้นฟาดผม
แงแง ~~~ แม่คร้าบบบบช่วยผมมมด้วยยยยยยยย
“อัลเฟรด มาร์แชล ครับบ ”
“ วู้ๆๆๆ ”
เสียงตบมือเกรียวกราวของคนในห้อง ที่มีคนตอบถูก แต่ว่าเป็นใครกัน ผมไม่ได้เป็นคนตอบนะ
“ คิมซอกจิน ออกมาหน้าห้องเดี๋ยวนี้ !!!! ฉันถามจอนจองกุก แต่เธอแทรกตอบขึ้นมาทำไมกัน ”
นี่ซอกจินช่วยผมหรอเนี่ยย มันน่าปลื้มใจจริงๆ ที่ผมรอดตายเพราะเขา
“ โถ่ อาจารย์ครับ คนโง่ อย่างเขา ตอบไม่ได้หรอกครับ ”
“ จองกุก เธอไปนั่งได้ เดี๋ยวจะจัดการกับ นักเรียนขยันเรียนดีเด่นอย่างซอกจินเอง ”
ผมสะพายกระเป๋าของตัวเองไปนั่งยังโต๊ะ โดยมีรอยยิ้มหวานๆของเขาส่งมาให้
ซอกจินนา ขอบใจนะ
“ เขาจะโง่หรือฉลาดแล้ว นายเกี่ยวอะไรด้วย ไม่เห็นหรือไงว่าฉันทำโทษเขาอยู่ ”
มาดามฮวังเริ่มพ่นสงครามน้ำลายใส่เขาทันที ที่ออกไปหน้าชั้นเรียน
“ ผมไม่ยอมให้อาจารย์ฟาดจองกุกหรอกนะ ”
“ ทำไมกัน ทำไมฉันถึงฟาดจอนจองกุกไม่ได้ ”
“ เพราะผมไม่ยอมไง ในฐานะที่บริษัทพ่อผมช่วยเหลือมาหาวิทยาลัยแห่งนี้ ผมไม่ยอมให้อาจารย์ฟาดเขาแน่นอน ”
คำพูดและสายตาอันแน่วแน่ของซอกจิน มันช่างทำให้เขาดูเท่เป็นบ้าเลย
วิ๊ดวิ้ววววว~~~
เสียงโห้ร้อง กึกก้องของนักเรียนคนอื่นๆในห้องเริ่มดังขึ้น
“ ย่าห์ !!! คิมซอกจิน นายกำลังขู่ฉัน ที่เป็นอาจารย์ของเธออยู่นะ ”
“ ผมขอเถอะครับอาจารย์ คราวหลังผมจะไม่ให้เขาสายอีก”
ซอกจินลดน้ำเสียงลง ก่อนจะเอ่ยขอร้องอาจารย์สาวแทนผม
“ ก็ได้ คิมซอกจิน ”
มาดามฮวังถอนหายใจออกมา พร้อมกับพยักหน้ารับ
“ เยส !!! ”
คนร้องขอ เอ่ยออกมาอย่างดีใจที่คำขอร้องของเขาสำเร็จ
“ แต่ว่า….นายจะต้องรับโทษนี้แทน ”
“ อะไรนะครับ ??? ”
“ นายได้ยินไม่ผิดหรอก ฉันจะยกโทษครั้งนี้ให้จอนจองกุก แต่นายต้องเป็นคนรับโทษนั่นแทน ฉันมีคำถามสามข้อ ถ้านายตอบถูกก็รอดตัวไป แต่ถ้าผิด นายก็เตรียมโดนฉันฟาดได้เลย ”
ห่ะ????
เสียงนักเรียนทุกคนรวมถึงผมร้องเสียงหลงออกมากับคำพูดชวนคำหัวลุกของมาดามฮวัง ถูกเอ่ยขึ้น พร้อมกับสไตล์การขยับแว่นตาของเจ้าตัวเช่นเคย ราวกับประกาศสงคราม
“ พร้อมแล้วใช่ไหม ??? ”
“ เอ่อ..อืมม ครับ พร้อมครับ แต่ก่อนเริ่มผมขอพูดอะไรสักอย่างได้ไหม ?? คิคิ
จองกุกอา เป็นกำลังใจให้ฮยองด้วยนะ !!!! ปิ๊งๆๆ ”
ซอกจินพยักหน้ารับงึกๆ พร้อมกับทำมือรูปหัวใจส่งมาให้ผม จนคนในห้องต่างพากันกร๊ดกราดตามกัน
ซอกจินคนบ้า !!!!!!!!!!!!!
.” พอได้แล้ว !!! ไอเด็กพวกนี้นิ เห็นคลาสฉันเป็นสวนสนุกหรือไงกัน ”
คำประกาศิตของมาดามฮวังถูกแผดเสียดังลั่นจนทุกคนในห้องตกใจ มีเพียงผมที่กังวลกับสงครามครั้งนี้จริงๆ
“ แกเป็นอะไรวะ จองกุก หน้าเครียดจัง ”
ซูก้าเอ่ยถามผมด้วยท่าทางเป็นห่วง ก่อนจะหันกลับไปดูสงครามระหว่างอาจารย์กับลูกศิษย์ต่อ
“ เห้ยยไอ้ก้า ฉันจะทำไงดีถ้าซอกจินโดนฟาดขึ้นมา ฉันเป็นต้นเหตุแท้ๆเลย ”
ผมระบายความอัดอั้นใจออกมากับคนเป็นเพื่อน พร้อมกับหันไปมองร่างสูงหน้าห้องอย่างเป็นกังวล
“ ไอ้จินนะ มันท๊อปวิชานี้มันแต่ไหนแต่ไรแล้ว ไม่ต้องเป็นห่วงมันหรอก เรามาเชียร์มันกันดีกว่า ซอกจินสู้ๆๆ ”
คำพูดของซูก้าทำให้ผม รู้สึกโล่งใจขึ้น เอาวะ อย่างน้อยหมอนั่นมันก็ต้องมีดีบ้างแหละเฮ้ออออ
ยกที่ 1 เริ่มได้ ~~
“ ข้อนี้มาจากข้อสอบ ปี 1987 การศึกษาพฤติกรรมของผู้บริโภค พฤติกรรมของผู้ผลิต จัดอยู่ในขอบข่ายสาขาวิชาเศรษฐศาสตร์ในข้อใด “
โอ้ววมายกอดด ข้อแรกก ที่จัดว่าง่ายยย ก็ล่อผมสะมึนตึบไปเลยย ซอกจินนา แล้วนายจะตอบได้ไหมเนี่ยย ?????
“ ฮ่าๆๆ อาจารย์ครับข้อนี้เด็กมากเลยครับ ผมขอตอบว่า มันคือ เศรษฐศาตร์จุลภาคครับ ”
เย้ๆๆๆๆ
ทันทีที่ร่างสูงเริ่มตอบ ทุกคนในห้องเรียนที่คอยเชียร์อยู่นั้นก็ส่งเสียงให้กำลังใจกันอย่างหนาแน่นรวมถึงตัวผมเองด้วย
“ อื้มมฉันไม่น่าประเมินคนอย่างเธอต่ำเลยจริงๆ เตรียมตัวไว้เถอะ ข้อต่อไป เป็นข้อสอบ ฮันจู ปี 2003 ลัทธิเศรษฐกิจใดที่เน้นเรื่องการแบ่งงานกันทํา (Division of Labor) ”
บรรยากาศในห้องเริ่มเงียบอีกครั้ง ทุกคนต่างพากันลุ้นว่าเขาจะตอบได้หรือไม่ คิมซอกจิน ที่เอาแต่หลับตาสนิท ถอนหายใจออกมาพร้อมกับรอยยิ้มเล็กๆ
“ ข้อนี้ ยากขึ้นจังเลยนะครับ ผมขอตอบว่า ลัทธิเสรีนิยมหรือลัทธิคลาสสิก โดยอดัม สมิทธครับ ”
เย้เย้ๆๆ
แน่นอน เสียงตบมือเกรียวกราว ดังขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับความโล่งใจของผม อีกข้อเดียวเท่านั้นสินะ ซอกจินไฟว์ทิ้งงงง
“ ไม่เสียแรง ที่เป็นเด็กติวของฉันนะเนี่ย ข้อสุดท้ายย ข้อสอบ มหาวิทยาลัย ปี ล่าสุด ถามว่ากลไกราคาจะไม่ถูกนำไปใช้เป็นเครื่องมือในการตัดสินปัญหามูลฐานท
“ เห้ยยย “
“ คำถามข้อนี้ !! ”
เสียงของซูก้าร้องลั่นพร้อมกับหวานใจนายวี โดยไม่ได้นัดหมาย
“ มีอะไรหรือป่าว ทำไมแกถึงร้องลั่นออกมา ”
ผมถามเพื่อนหนุ่ม ที่กำลังปาดเหงื่อตัวเองไปมา
“ ฉันว่าไอ้จิน เริ่มมีปัญหาแล้วละ ”
“ แกว่าไงนะ !! ”
ซูก้าบอกว่า ข้อสอบข้อนี้เป็นข้อสอบเพียงชุดเดียวที่ ซอกจินไม่ได้ติว จึงเป็นไปได้ที่เขาอาจจะไม่รู้
โธ่เว้ยย ไอตาบ้า จะทำไงดีละ จะช่วยไงดี ???
“ ว่าไงละ คนเก่ง ทำไมถึงเงียบไปหึ !! ”
มาดามฮวังยิ้มอย่างกระหึ่มใจ เพราะว่าลูกศิษย์ของตนกำลัง เข้าสู่ทางตันสะแล้ว
“ คือ..ผม…อาจารย์ครับ อย่าฟาดผมต่อหน้า จองกุกนะครับ ”
คิมซอกจิน ที่ติดอ่างอยู่นาน ก็เข้าไปกระซิบกระซาบอะไรสักอย่างกับอาจารย์สาว ก่อนที่มาดามฮวังจะ หัวเราะออกมาอย่างพอใจมากๆ
“ เอาละๆ วันนี้พวกเธอเลิกเรียนได้ ส่วนซอกจิน ก็ตามฉันมาละกัน !! ”
คำพูดสุดท้ายของมาดามฮวังก่อนที่เจ้าหล่อนจะเก็บสัมภาระและสะบัดตูดออกไป พร้อมกับซอกจิน ที่หันมายิ้มแหยๆให้กับผมและเดินตามไป
“ จองกุกอา ไปกินข้าวกันเถอะ !! ”
ซูก้าที่เก็บของเสร็จแล้ว หันมาชวนผมพร้อมกับรอยยิ้มตามเคย
“ นายว่าเรื่องมาจะเป็นยังไง ซอกจิน กับมาดามฮวังอ่ะ ”
ผมยังคงถามเกียวกับเรื่องเดิมในขณะที่ยัดสัมภาระต่างๆลงกระเป๋าของตัวเอง
“ เอาน่าเดี๋ยวกินข้าวเสร็จก็รู้เองแหละ ว่าแต่โฮปจะเลิกเรียนยังนะ โทรหาดีกว่า ”
ซูก้าผู้ไม่คิดอะไร เดินนำหน้าผมไปพร้อมกับล้วงมือถือคู่ใจโทรหาเพื่อนหนุ่มอีกคนทันที ก่อนที่หวานของเขา คิมแทฮยองจะเดินเข้ามาทักทาย
“ กาก้า จ๋า วีวี่ขอไปกินข้าวกับที่รักด้วยนะ ”
“ อะไรกันวะ ไอ้วี แกก็ไปกินกับไอ้จินเซ่ ”
“ ก็ไอ้จินมันไปพบอาจารย์นะ ขอวีไปกินด้วยคนนะๆๆ ”
คนเป็นแฟนเริ้มเข้าซุกไซ้ แขนยาวพันไปตามแขนของซูก้าราวกับปลิง จนผมเผลอยิ้มออกมา
“ แกจะทิ้งเพื่อนหรอวะ ไอ้วี ไอ้จินโดนอาจารย์เรียกนะเว้ย ”
“ ก็เขาหิวอะ อยากไปกินข้าวกับที่รักด้วย นะนะนะ ”
คิมแทฮยองยังคงอ้อนวอนขอแฟนหนุ่มเช่นเดิม แต่ทว่าดูเหมือน เขาจะไม่ใจอ่อนง่ายๆนะ
“ ไปรับศพไอ้จินสะ เด๋วฉันซื่อข้าวไปฝากโอเคมั้ย !! ”
“ อื้มก็ได้ๆ แต่เร็วๆหน่อยนะ เขาคิดถึง ”
โรงอาหาร ~~~
“ จองกุก เป็นอะไรหรือป่าว เห็นเขี่ยอาหารมานานแล้วนะ !! ”
เจโฮป บุคคลที่ไม่รู้เรื่องราว เอ่ยถามเมื่อสังเกตเห็นว่าผม นั่งเหม่อมานานแล้ว
“ อะ..อ่อ ป่าวๆนะ แค่คิดอะไรเพลินๆ ”
ผมแก้ต่างไป ก่อนจะตั้งอกตั้งใจกับอาหารในจานอีกครั้ง
“ คิกๆๆ ตลกเป็นบ้าเลย ”
เสียงของซูก้าที่ กำลังสนุกสนานกับโซเชียลในมือถือ หัวเราะขึ้นมาอย่างสะใจ
“ มีอะไรหรอ ?? ”
ผมเอ่ยถามคนตรงข้าม พร้อมกับเคี้ยวอาหารตุ่ยๆ
“ อ่อ ก็ไอ้จินน นะสิ โดนอาจารย์ฮวังฟาดสะก้นนเป็นแผลเลยย สมน้ำหน้ามัน ”
อาหารในปากผมร่วงออกมาทันทีเมื่อทราบข่าว สรุปนี่คือเขาโดนฟาดแทนผมใช่ไหม ????
“ แล้วตอนนี้ซอกจินอยู่ไหน ?? ซูก้าตอบมาเร็วๆดิวะ ”
ผมเริ่มคะยั้นคะยอเพื่อนตัวเอง
“ ใจเย็นๆไอกุก ตอนนี้ไอ้จินมันกำลังนอนแผ่อยู่ห้องหยาบาลนะ ”
ทันทีที่ไอ้ก้ามันบอกรายละเอียด ผมก็รีบเก็บของตัวเองและตรงดิ่งไปยังห้องพยาบาลทันที
“ อะไรกันเนี่ย ?? ฉันงงไปหมดแล้วว ซูก้า จองกุก ”
“ เดี๋ยวฉันค่อยมาเล่าให้ฟังนะ โฮป ฉันไปก่อนน ”
ผมบอกลาเพื่อนทั้งสอง และวิ่งอย่างสุดแรง
ห้องพยาบาลล~~~~
“ โอ้ยยไอ้เชี่ยยก้า เบาๆสิวะ กูแสบนะเว้ยยย ”
“ เออๆ ไอ้สาสส มึงแม่งโชว์ป๋านัก เป็นไงเจ็บตัวเลย ”
คิมแทฮยองแอบแขวะเพื่อนตัวเองที่กำลังนอนคว่าลงให้เขาทายาที่ก้นอยู่
“ อาจารย์แม่งไม่เจอกันนาน มือยังหนักเหมือนเดิมเลย ฟาดกูจนไม้หักอ่ะ โอยยย ”
“ ฮ่าๆๆๆ กูมึงเอาพ่อมึงมาอ้างไง อาจารย์เลยโกรธเข้าไปใหญ่ ”
ผมแอบฟังบทสนทนาของทั้งคู่ ยิ่งทำให้ตัวผมเองรู้สึกผิดเข้าไปใหญ่ ผมเปิดประตูอย่างเบามือ ก่อนจะส่งสัญญานให้นายวี เพื่อไม่ให้บอกซอกจินว่าผมมา นายวีหยักหน้ารับก่อนจะหลบทางให้ผมได้เข้าไปใกล้ ร่างสูงที่นอนคว่ำ หลับตาพริ้ม เผยก้นของเขาอยู่
“ เห้ยยไอ้วี ทาต่อดิวะ กูแสบบบ ”
คนนอนบนเตียงยังคงออกคำสั่งโดยไม่หันมาดู นายวีส่งยาให้ผม ก่อนที่ตัวเขาจะรีบชิ่งหนีอย่างรวดเร็ว มือเรียวของผมบรรจงทายาไปที่รอยแดงยาวพาดก้นของซอกจินอย่างเบามือ
“ เออ อย่างนั้นแหละ แม่งทำไมคราวนี้มึงมือเบาจังวะไอ้วี ”
ซอกจินเอ่ยออกมาอย่างพอใจ พลางยิงคำถามเข้าใส่ผม
“ ……. ”
“ มึงว่า จองกุก จะประทับใจในสิ่งที่กูทำป่าววะ กูลงทุนเจ็บตัวเลยนะเว้ยยย ”
“ …….”
ผมยังคงเงียบ และทายาให้กับคนพูดมากต่อ
“ จะดีมากเลย ถ้าคนที่ยาให้กูตอนนี้เป็นจองกุก แทนมึงนะไอ้วี ”
คำพูดที่ซอกจินเอ่ยขึ้น ทำให้ผมชะงักเล็กน้อย พร้อมกับถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
นายนี่มันจริงๆเลย คิมซอกจิน ทำไมต้องทำถึงขนาดนี้ด้วย
“ ฉันก็อยู่ตรงนี้แล้วไง !! ”
ความคิดเห็น