คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #35 : คำว่ารักคงยังไม่พอ 100%%%%%%%
มาแล้วจ้าๆๆๆๆ ช่วงนี้อยู่บ้าน จะอัพบ่อยๆนะเออ ฝากติดตามและคอมเม้นกันด้วยนะจ้ะ
***ห้าเม้นขึ้นไปอัพต่อนะคะ
Ilhoon part …..
“ รอบที่ร้อยแล้วนะ รับสายฉันสักทีสิ มินฮยอกโอปป้า ”
เสียงสิบแปดหลอดของเจ้าร่างเล็กที่กำลังเดินวนไปวนมาให้วุ่นทั่วห้องทำงาน
“ ย่าห์!!! คนใช้ชิน นายกดโทรสิ เผื่อโอปป้าจะรับสายนายบ้าง พวกนายคนอื่นๆก็ด้วย ”
“ ไม่ติด ”
“ ไม่รับสาย“
“ ไม่สามารถติดต่อได้ครับ”
สามหนุ่มสามมุมที่กำลังทำตามคำสั่ง หันมาตอบพร้อมกัน ก่อนจะก้มหน้าก้มตาพยายามหาหนทางต่อ
“ แล้วนายละ?? อ่อไม่สิ ฉันไม่ได้คุยกับนาย จองอิลฮุนชิส!!! ”
อะไรของยัยคนนี้กันแน่ เพราะตั้งแต่ที่ผมบอกคำว่ารักไป ยัยดาจองก็เอาแต่เย็นชาใส่ผม
“ พาโบย่า”
“ You stupid ”
ฮ่าๆ เดี๋ยวนี้ยัยนี้เริ่มฉลาดภาษาเกาหลีขึ้นแล้วแหะ ทันทีที่ผมกัดหล่อนเบาๆ ตัวเธอเองก็ตอกกลับผมมาด้วยภาษาอังกฤษทันที มันช่างน่ารักจริงๆ
“ ยุกซองแจ มันเพี้ยนจะรอบที่สิบแล้วนะ มีสมาธิหน่อยได้ไหม ?? ”
“ ขอโทษครับ ผมจะทำให้ดีกว่านี้ครับ ”
“ นายไปพักสะเถอะการร้องเพลง มันต้องใช้ความรู้สึก ถ้าความรู้สึกของนายมันยังไม่ใช่ ร้องสักพันรอบมันก็ไม่ใช่ “
“ ขอโทษจริงๆครับฮยอง ”
“ พีเนียลชางซอบ นายเข้ามาอัดต่อ ก่อนละกัน ”
เสียงของครูฝึกเรียก สมาชิกคนอื่นๆเข้าไปแทน ซองแจที่กำลังเดินออกมาอย่างคอตก
“ ซองแจอาตามฉันมาสิ ฉันอยากคุยอะไรกับแกหน่อย ”
ฮยอนซิกฮยองที่ดูเหตุการณ์อยู่นานแล้ว เอ่ยเรียกคนที่เพิ่งจะเดินออกมา
“ ฉันนะ ตลอดเวลาที่ผ่านมา อาจจะเป็นไม่ได้เป็นฮยองที่ดีของนาย เพราะความขี้อายของตัวฉันเอง แต่จริงๆแล้วฉันเอง ก็เป็นห่วงนายเอามากๆ ยิ่งเห็นนายมาทุกข์ใจแบบนี้ ฉันก็ทุกข์ใจด้วย ”
“ ผมเป็นห่วงอินฮยอนนูน่าครับ เธอต้องมาเดือดร้อนเพราะผม ซึ่งผมก็ช่วยอะไรเธอไม่ได้ด้วย”
“ ฉันเข้าใจ เพราะฉันเองก็เป็นห่วงนูน่า แต่นายอย่าลืมสิ เราควรจะห่วงเมโล่ดี้ของเราด้วย พวกเขาเฝ้ารอและรักเรามากแค่ไหน ”
จริงสินะ ตลอดเวลาที่ผ่านมาพวกเรามัวแต่ทุ่มเทให้กับเรื่องราวของตัวเอง จนลืมไปว่ามีคนอีกนับร้อยพัน ที่คอยเป็นห่วงพวกเราอยู่ นั่นก็คือเมโลดี้นั่นเอง ผมปล่อยให้ทั้งสองได้เปิดใจคุยกัน โดยเดินกลับมายังห้องที่ยัยดาจองนั่นคร่ำครึกกับโทรศัพท์มือถืออยู่
“ ย่าห์!! ดาจองงา เธอยังไม่เลิกโทรอีกหรอเนี่ย”
ผมถามบุคคลตรงหน้า ก่อนจะหย่อนก้นนั่งลงด้านข้าง
“ ไม่มีทางยะ ฉันต้องรู้ให้ได้ว่า มินฮยอกโอปป้าของฉันไปไหน เอ๊ะ !! หรือว่าจะเป็นฝีมือของยัยอินฮยอนอีกนะเนี่ย หยี !! ฉันละเกลียดแม่นี่จริงๆเลย สร้างแต่ปัญหา ”
“ คิดว่าดีก็ทำต่อไป ชินดาจอง ”
“ เพนนิส ย่ะ เพนนิส บอกกี่ครั้งก็ไม่เคยจำ ฉันว่าต้องหาทางกำจัดยัยนี่ออกไปสะแล้ว ก่อนที่มินฮยอกโอปป้าของฉัน จะถูกงาบไป นายว่าฉันควรทำไงดีห่ะ?? ส่งไปดาวพลูโต หรือ กาแล็กซี่อื่นดีไหม ”
“ ……..zZzZ ”
ไร้เสียงตอบกลับจากผม
“ ไอหมูบ้า แกมาหลับตอนฉันพูดได้ไงห่ะ ตื่นขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะ ”
“ ……..zZzZ ”
ผมยังคงแกล้งหลับต่อ ปล่อยให้มือเล็ก เขย่าร่างของผมไปมา
“ นี่แกหลับหรือตายเนี่ยห่ะจองอิลฮุนย่าห์!!!!! ”
คนตัวเล็กยังคงพยายามจะกวนการนอนของผม อย่างไม่ลดละ ทั้งเตะ ทั้งกระโดดทับ จนผมตัดสินใจจะคว้าร่างของดาจองเอาไว้ และจัดการพลิกมันลงยังผิวโซฟานุ่มๆทันที
“ ไออิลฮุน แกจะทำอะไรฮ่ะ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ ”
“ เธอจะดิ้นอีกนานไหมห่ะ ฉันชักจะมีอารมณ์แล้วนะ ”
ผมแกล้งพูดกับคนใต้ร่าง ทั้งๆที่ความจริงกลิ่นหอมๆของตัวเธอมันก็ดึงดูดเหลือเกิน
“ ไอลามก ถ้าแกทำอะไรฉันนะ ฉันจะให้มินฮยอกโอปป้าของฉันอีดแก คอยดู ”
“ หึหึงั้นก็เสียใจด้วยนะ เพราะวันนี้ฮยองไม่อยู่ ฮ่าๆ เธอเสร็จฉันแน่ ”
ผมเริ่มเข้าไซร้ซอกยัยดาจองทันที จนยัยนั่นร้องเสียงหลงออกมา ดูเหมือนว่าตอนนี้เสือกำลังกลัวจนกลายเป็นลูกแมวตัวน้อยๆแล้วสินะ
“ ย่าห์ย่าห์อิลฮุนนา เราคุยกันได้นะ นายอย่าทำอะไรฉันเลย นะนะ อิลฮุนคนดี ”
ผมละอดขำกับไหวพริบของคนร่างเล็กไม่ได้จริง
“ หืมม ว่าไง ”
“ ฉันเป็นแฟนมินฮยอกโอปป้านะ ถือว่าเป็นพี่สะใภ้นายด้วย นายไม่ควรทำร้ายพี่สะใภ้ตัวเองสิ จริงไหม ?? ”
“ จริงหรอ?? ”
“ อาห่ะ ดังนั้น ฉันจะสั่งนายในฐานะพี่สะใภ้ว่าให้นายเอาแขนและตัวเองของนายออกไปจากร่างฉันก่อน ”
ผมทำตามยัยนั่นอย่างว่าง่าย เพราะอยากรู้ว่ายัยดาจองจะมาไม้ไหนอีก
“ อืม ดีแล้วจองอิลฮุน นายควรทำแบบนั้น ย้ากกกกก!!! ”
แต่แล้วเมื่อยัยนั่น ได้รับอิสระ เธอก็เริ่มแผลงฤทธิ์ใส่ผมคืนทันที ผมคิดไว้แล้วว่าไม่มีทางหรอกที่ยัยนี่จะยอมอะไรง่ายๆ ผมเลยไหวตัวแล้วพลิกสถานการณ์ได้ทัน จนยัยนั่นล้มลงทับบนร่างของผม
“ แผนเธอใช้ไม่ได้ผลกับฉันหรอก”
“ ย่าห์!! ไอ้อ้วน ถ้าแกไม่ปล่อยฉันนะ ฉันกระสวก นายแน่ ”
กระสวก !! ฮ่าๆๆๆ ไม่คิดเลยว่ายัยนี้จะเรียนรู้ภาษาท้องถิ่นได้เร็วจริงๆ
“ จะปล่อยไม่ปล่อย ห้า !!!!!!!!! ”
“ ไม่ปล่อยครับ”
“ ฉันปล่อยให้ปล่อย”
“ ไม่ปล่อย ไม่ปล่อยครับผม ”
“ ฉันจะตบหน้านายถ้านายไม่ปล่อย”
“ ตบเลย ฉันจะได้จูบเธอ ”
เพี๊ยะ!!!!!
อุ๊บบบบ~~~
แน่นอน เมื่อมือเล็กๆของยัยดาจองสัมผัสที่ใบหน้าของผม ผมก็ดึงใบหน้าของคนด้านบนมาจูบทันที
End Ilhoon part …..
Minhyuk part…
ผมนอนพินิจพิจารณา ร่างบางที่นอนอยู่ข้างๆผมตอนนี้ ที่หลับไปเพราะเพลียจัดหลังจากเสร็จสิ้นเกมรัก กับผม ใบหน้าเรียวเล็ก ที่เปรอะไปด้วยคราบน้ำตา บวกกับรอยแดงเป็นจ้ำทั่วเรือนร่าง ผมคงทำรุนแรงกับเธอไปจริงๆ
‘ ยูอินฮยอน เธอรู้ไหมว่าฉันรักเธอแค่ไหน ฉันรักเธอ จนไม่อยากให้เธออยู่ใกล้กับใครอีก นี่คือเหตุผลที่ฉันพาเธอมาที่นี่ ‘
‘ เพราะทุกครั้ง ที่เธอเรียกชื่อ ซองแจ มันคือทุกครั้งที่ฉันเจ็บปวด ฉันยอมให้เธอมองว่าฉันเห็นแก่ตัว แต่ฉันไม่มีทางเลือกจริงๆ นอกจากจะทำให้เธอกลายเป็นของฉัน ’
‘ แต่สุดท้าย พอฉันกลับมาดูเธอบอบช้ำแบบนี้ ฉันกลับเจ็บยิ่งกว่า อินฮยอนนา ฉันขอโทษนะ ‘
ผมชันตัวเองลุกขึ้นจากเตียงนอนนุ่มๆ อย่างเบาที่สุด เพราะไม่อยากรบกวนคนที่กำลังนอนหลับอยู่ พลางสังเกตรอยเลือดที่เท้าของเธอที่บัดนี้มันเลอะแห้งตกสะเก็ดติดตามทางเดิน รวมถึงเตียงนอนไปทั่ว
เท้าเล็กๆที่ถูกเศษแก้วตำอยู่นั่น ถูกผมทำความสะอาด ใส่ยา และปฐมพยาบาลจนดูดี ก่อนที่ผมจะเลือกที่จะเข้าครัวเพื่อทำอาหารอ่อนๆให้เธอได้กิน
เวลาผ่านไปสามชั่วโมง ป่านนี้ยูอินฮยอนคงตื่นแล้วสินะ ผมจึงยกสำรับขึ้นไปบนห้องทันที
“ ยูอินฮยอนอินฮยอนนา !! ”
ผมส่งเสียงเรียก และเดินเข้าไปยังห้องที่เธอนอนอยู่ แต่ปรากฏว่าเธอกลับหายไป
“ ยูอินฮยอน เธออยู่ไหน ?? ”
ผมรีบวางสำรับ ก่อนจะวิ่งออกตามหาเธอไปทั่ว หวังเพียงให้เธออย่าเพิ่งหนีไปไหน
และในที่สุดผมก็หาเจอ ร่างเล็กๆ นั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่บนดาดฟ้า ตัวของเธอสั่นระริก เพราะความกลัวแค่เมื่อเธอเห็นผม เธอจะรีบเดินไปยังริมระเบียงดาดฟ้าทันที
“ ฮึก นายอย่าเข้ามานะ ถ้านายเข้ามาฉันโดดแน่”
“ อย่านะ ยูอินฮยอน เธอจะทำแบบนี้ไม่ได้ ฉันรักเธอนะ ”
“ รักหรอ?? สิ่งที่นายทำกับฉันที่ผ่านมา มันคือรักของนายสินะ ฮึก .. แต่นั่นมันคือเวลาของขุมนรกของฉัน ”
แต่นั่นมันคือเวลาของขุมนรกของฉัน
แต่นั่นมันคือเวลาของขุมนรกของฉัน
คำพูดของอินฮยอน ดังก้องลึกไปยังโสตประสาท ผมได้แต่หลับตาพริ้ม และทรุดลงไปกับพื้น
“ อินฮยอนนา ฉันขอโทษ ฉันขอโทษ ที่ทำไม่ดีกับเธอ ขอโทษที่ขืนใจเธอ แต่ฉันอยากให้รู้ว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้น ฉันไม่เคยทำมันเพราะว่าเผลอใจแต่อย่างใด แต่ทั้งหมดมันความรัก ฉันทำไปเพราะรักเธอมากไป ยูอินฮยอน ”
“ หยุดพูดคำว่ารักที่ไร้สาระของนายสะเถอะ อีมินฮยอก นายก็แค่ผู้ชายเห็นแก่ตัวคนนึง ที่ชีวิตนี้ฉันจะไม่มีวันให้อภัยนาย ”
เธอคงเกลียดผมสินะ ผมควรทำเช่นไรดีถึงจะชดใช้ความผิดที่ตัวเองได้ก้อไว้ได้
“ ปลดปล่อยฉันสะ อีมินฮยอก อย่าทำให้ฉันต้องเกลียดนายจน ไม่สามารถนิยามนายให้เป็นคนได้ ”
“ ได้โปรดเถอะ อินฮยอนนา แค่เพียงเธอให้อภัยฉันคนนี้ แล้วจะให้ทำอะไร ฉันจะยอมทำตามเธอทุกอย่างเลย ”
ผมพูดพร้อมเสียงสะอื้น พลางคลานเข้าไปหาร่างบาง ที่กำลังทำท่ารังเกียจ
“ คำพูดของนาย มันไม่มีค่าอีกต่อไป ”
“ แค่เพียงเธอบอกมาเท่านั้น ยูอินฮยอน ว่าจะให้ฉันทำอะไร ฉันจะทำมันทุกอย่างเพื่อไถ่โทษความเลวของฉันเอง ”
ผมเงยมองหน้าคนที่ยืนอยู่ เธอไม่แม้แต่จะสบสายตาของผมเลยสักนิด มีเพียงหยดน้ำใสๆที่พรั่งพรูออกมาอย่างไม่ขาดสาย
“ ไม่มีวัน อีมินฮยอก สิ่งเดียวที่ฉันต้องการ คือ การไม่มีนายอยู่ต่อหน้าฉัน คือการไม่มีนายอยู่ในชีวิตอีกตลอดไป ”
และแล้วสิ่งที่เธอต้องการคือ การที่ผมหายไป ยูอินฮยอน เธอจะให้ฉันแบบนั้นได้อย่างไร เพราะตอนนี้ ชีวิตและจิตใจของฉันมันคือเธอ การที่ต้องสูญเสียเธอที่ฉันรักไป สู้ให้ฉันตายไปไม่ดีกว่าหรือ
เวลาผ่านไปสักพักในขณะที่ผมยังคงคุกเข่าตรงหน้าของยูอินฮยอน ในที่สุดผมก็ตัดสิน ลุกขึ้น และเดินไปยังริมระเบียงดาดฟ้าทันที
“ เธอไม่รู้หรอก อินฮยอนนา ว่า ฉันอยากจะทำมันมากแค่ไหน การเลิกรักเธอ การเลิกสนใจเธอ แต่มันช่างทรมานเหลือเกิน เพราะสุดท้ายแล้ว หัวใจของดวงนี้ มันจำนนให้เธอทุกครั้งไป ”
“ หากฉันคนนี้ต้องอยู่โดยไร้ซึ่งเธอ ก็สู้ให้ฉันตายไปจากเธอยังจะดีสะกว่า ”
เท้าของผมก้าวขึ้นไปยืนด้านบนกำแพงระเบียงของตึกสี่ชั้น ก่อนจะกางแขนทั้งสองข้างออกเพื่อรับลมที่กำลังพัดว่อนให้น่าใจหาย
“ ขอให้เธอมีความสุข หลังจากที่ฉันจากไปนะ ยูอินฮยอนที่รักของฉัน ”
ดวงตาทั้งสองค่อยปิดพริ้มลง ผมสูดหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะเตรียมกระโดด
“ หยุด ทำอะไร บ้าๆ สักที ”
มือบางของเธอ กลับกอดผมไว้ก่อน พร้อมกับซบหน้าลงบนแผ่นหลังของผม ของเหลวอุ่นๆที่สัมผัสนั้น มันแสดงออกมาแล้วว่า เธอก็ยังรักผมเช่นกัน
“ ฉันเกลียด นาย อีมินฮยอก ฉันเกลียดนาย ฮือ ”
ผมหันมารับกับกำปั้นเล็กๆที่เอาแต่ทุบอกผม และปล่อยโฮออกมา ก่อนที่ผมจะรวบร่างของยูอินฮยอนเข้ามาสวมกอดทันที
“ อินฮยอนนา ฉันรักเธอ ”
ผมคลายกอดจากคนตรงหน้า พร้อมกับมอบจูบเป็นการทดแทน น้ำตาทั้งหมดที่เธอต้องสูญเสีย
End Minhyuk part…………
Sangmee part……..
ท่ามกลางวันที่หิมะตก ความหนาวเหน็บนี่มันช่างโหดร้าย ต่อประชากรเกาหลี ตัวเล็กๆอย่างฉันเสียจริง
“ อ่า กาแฟนาย ดื่มสะสิ ”
ฉันยื่น แก้วให้กับ ยุกซองแจ ที่กำลังอ่านเนื้อเพลงอย่างขะมักเขม้น
“ …..”
คนตรงหน้ายังคงก้มหน้าก้มตาต่อ โดยไม่ติดจะเงยขึ้นมามองฉันสักนิด
“ คนคุยด้วยก็ไม่คุยชิ ! ”
ฉันสบถออกมาเบาๆ ก่อนจะหย่อยก้นลงเก้าตรงข้ามกับเขา ยุกซองแจ หยิบแก้วกาแฟที่ฉันตั้งไว้ก่อนหน้า
.” โอ้ยยย ร้อนนนนน นี่เธอกะจะฆ่าฉันให้ตายเลยหรือไงเนี่ย ไม่บอกกันสักคำ ”
“ ก็ฉันคุยกับนาย แล้วนายคุยกับฉันไหมละ เด็กบ้า ”
ฉันตอกกลับ ก่อนจะหยิบแก้วของตัวเองขึ้นมาดื่มบ้า
“ บ้าแล้วรักไหม หึ ? ”
“ รักมั้ง !! ”
“ ไอกูๆๆๆ ทำไมต้องมีมั้งด้วยละ ”
คนตรงหน้ายังไม่จบสักที
“ เห็นนายดีขึ้นจากวันก่อนๆ ฉันก็สบายใจนะยุกซองแจ และฉันก็มีข่าวดีมาบอกนายด้วย ”
ร่างสูงวางกระดาษลงบนโต๊ะ ก่อนจะลุกขึ้นมานั่งข้างๆฉัน
“ ข่าวดี หรอ ? ดีแค่ไหนละ ? ดีกว่าที่ฉันได้อยู่กับเธอในวันหืมะตกแบบนี้ไหม ”
ยุกซองแจพูดพร้อมกับ เอาหัวของเขามาซุกไซร้ที่ต้นแขนของฉัน
“ เอาหัวเหม็นๆ ของนายออกไปเดี๋ยวนี้นะ ไอ้เด็กแก่แดด ฉันตั้งใจฟังให้ดี ”
ฉันผลักหัวของเขาออก ก่อนจะเอ็ดจนร่างสูงตั้งอกตั้งใจฟัง
“ ตอนนี้ยูอินฮยอน ปลอดภัยดี อีมินฮยอกเป็นคนจัดการเรื่องทั้งหมดแล้ว ”
“ คนเห็นแก่ตัวอย่างเขานะหรอ เป็นไปไม่ได้ ”
ยุกซองแจ ยังคงโกรธเคืองกับการกระทำของพี่ชายในวันนั้น ในระหว่างที่เราสนทนากันอยู่นั้น สายตาของฉันเหลือบออกไปด้านนอก พบกับ หญิงสาวผู้หนึ่งที่คุ้นเคย กำลังเดินคู่ไปกับชายร่างสูงสามคน
“ คังมิยอง ? ”
“ เธอว่าอะไรนะ ซังมี ”
“ อ่อ ปะ ป่าว เดี๋ยวฉันขอตัวแปปนะ รู้สึกเหมือนจะเจอเพื่อนเก่า ”
เสียงของซองแจ เรียกสติฉันกลับมา ก่อนที่ฉันจะปลีกตัวออกมา เพื่อตามคังมิยองไปทันที ยัยคนนี้ต้องมีแผนการอะไรไม่ดีอีกแน่ๆ ฉันเดินตามโดยตีระยะห่างพอสมควร ก่อนที่ทั้งหมดจะหยุด ทำการสนทนากันทันที
“ พวกแกพยายาม ตามตัวหา นังอินฮยอนให้เจอ เพราะฉันคิดว่า นังนั้นมันคงมีความสำคัญกับบีทูบีอย่างมาก ดังนั้นการที่ฉันมีมันมาอยู่กำมืออาจจะมีประโยชน์ในวันข้างหน้า ”
โปรดติดตามตอนต่อไป..............................
’
ความคิดเห็น