คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : พลิกล็อคที่หัวใจ ตอนที่ 2>>>> 100%%%%%% [แก้เรื่องใหม่แล้วนะคะ]
“ เฮ้ยยย นูน่า หิมะแรกของปีนี้ตกแล้วอ่ะ“
เสียงอิลฮุนนี่ หนุ่มน้อยน่ารักของวงบีทูบี รีบเดินมา (ใช้เท้า) สะกิดฉันพร้อมพูดแล้วด้วยเสียงดีใจ จริงสินะ วันนี้พิเศษสุดไปเลยคะ หิมะที่เกาหลีเริ่มตกแล้ววันแรก วัยรุ่นหนุ่มสาวต่างๆคงตื่นเต้นกันใหญ่เลย วันแรกของหิมะตก มีความสำคัญจริงๆนะ เชื่อกันว่าหลายคนได้พบรักและเป็นแฟนกันในวันนี้แหละ เฮ้อออแล้วฉันละ และจากครองโสดมานานตั้งยี่สิบปี และเอาแต่มโนภาพผู้ชายในโปสเตอร์บนฝาผนังว่าเป็นแฟนในความฝัน แต่ในโลกความจริงฉันก็อยากมีแฟนนะเออ พลีสสส สวรรค์ช่วยดิลจิตใจให้บุคคลตรงหน้า (อิลฮุน) รับความรักจากฉันเสียที ฮิฮิ ^___^ วันนี้ฉันก็มาทำงานที่ คิ้วบ์เอ็นเตอร์เทนเมนต์ตามเคย เพิ่งมาทำงานได้ไม่กี่วันแต่ทำไมฉันรู้สึกคุ้นเคยกับสถานที่ที่นี้จังเลย หรือว่า…..ฉันเคยเป็นเจ้าของที่นี้ในชาติที่แล้ววว โอ้คุณพระ
“ อื้ออ ใช่!! วันนี้อากาศคงหนาวสินะ งั้นเราลดแอร์ลงหน่อยไหม ?? “
ฉันพูดกับฮุนนี่สุดที่รักของฉัน ซึ่งอาสาช่วยงานฉันในวันนี้ ก่อนจะลุกขึ้นไปกดรีโมทแอร์
“ อ่าห่ะว่าแต่ นูน่าไม่ไปเดทกับ แฟนหรอ ??? เอ๋!!! หรือว่ายังไม่มี “
เจ้าเด็กน้อยอิลฮุน ถามคำถามตรงเกินไปแล้วนะ แฟนฉันนั่นหรอ ก็อยู่ตรงหน้าฉันแล้วนี่ไง คริคริ ^0^
“ ฉันไม่มีแฟนหรอก แฮ่ๆๆ “ ฉันตอบไปพลางเขินไป
“ เฮ้ออ นั่นก็แย่เลยสินะ หน้าตาสวยๆอย่างนูน่า พลาดไปได้ไงเนอะ แต่เสียดายที่สเปคผมไม่ชอบคนแก่กว่าด้วยสิ ไม่งั้นจะช่วยจีบนูน่าสักหน่อย !!! “
จึกก ความพูดแทงใจดำ อาร้ายยยยย อายุยี่สิบต้นๆของฉันเป็นตัวการ ขัดขวางฉันกับอิลฮุนนี่ได้อย่างไร รับไม่ได้อย่างยิ่ง อยากจะลดอายุตัวเองสักสิบปีเลยทีเดียว เครียดค่าเครียด TOT
“ ย่าห์ !!!! ยัย หื่นอินฮยอน นี่เธอกะ อ่อย น้องชายฉันเลยหรอเนี่ยห่ะ “
มาแล้วไง เสียงคำรามของปีศาจทันทีที่เข้ามาถึงในห้องทำงาน ความสดใสและความดีงาม หนีหายไปทันตา กลับมีเงาชั่วร้ายและความมืดมิดเข้ามาปกคลุม ฉันละอยากหนีไปอีกโลกเสียจริง
“ คนอย่างนายคิดได้แค่นี้หรอก หรอ ไอดอลล ?? หึ “
“ ย่าห์ ยัยอินฮยอน “
ปีศาจมินพูดพร้อมกับขึ้นเสียงสูง และทำท่าทีเดินเข้ามาหาฉัน อย่างดุดัน ฉันจะตายไหมคะ โอ้ยยน่ากลัวมากๆเลยคะ TT
“ ว่าไงคะ คุณอีมินฮยอกก “
“ ระวังปากของเธอไว้ด้วย ฉันจะไม่อ่อนข้อให้เธอ เพราะเป็นผู้หญิงหรอกนะ !!! “
“ เอิ่มม ผมว่า เฮียมินไป กินขนมดีกว่านะ ไปเหอะๆๆ ไปละน้ะ นูน่า “
อิลฮุน เห็นท่าว่าจะเกิดสงครามระหว่างฉันกับปีศาจมินขึ้นแน่ๆ ถ้ายังเพิกเฉยต่อไป จึงจัดการแยกปีศาจมิน ออกไป ชิส์ !! ถ้าไม่ติด อิลฮุนนี่ของฉันปรามไว้นะ นายเละเป็นโจ๊ก แน่ เชอะ !!! ฉันเดินกลับมานั่งโต๊ะเดิมของฉันเหมือนเดิม ซึ่งมีซังมีกำลังเล่นทวิตเตอร์อย่างเมามัน
“ ย่าห์ !!! ซังมี นี่เวลาทำงานแกยังมาเล่น ทวิตเตอร์อะไรอีก แกจำกฎของที่นี่ ไม่ได้แล้วหรือไงห่ะ?? “
ฉันเข้ามาใส่อารมณ์กับยัยซังมีทันที เพราะค้างจากปีศาจมินนั่นมา
“ ไอกูๆๆ ไอ้กฎที่ว่าห้ามนำข่าวสารวงในของที่นี่ไปเผยแพร่นะหรอ ฉันไม่ละเมิดหรอกนะ ฉันก็แค่ อัพเดทผลงานของ เหล่าโอปป้าวงอื่นๆของฉันต่างหากละ เอิ่มมม ว่าแต่แกเป็นอะไรไปห่ะ ทำหน้าเหมือนหมี กินรังผึ้งแหนะ “
“ ป่าวนะ เอ่อ วันนี้ หิมะ ตกวันแรกก เราไปเที่ยวกันไหม ?? “
ฉันเปลี่ยนอารมณ์ทันที เพราะอยากชวนเพื่อนสาวไปเที่ยวงานหิมะแรก งี้แหละเนอะ ชีวิตโสดช่างเดียวดาย
“ บ้าไปแล้วหรอ แก หิมะตกวันแรกก เขาให้ชวนแฟนไปเดท แต่นี่แกกลับชวนฉันเดทนี่นะ เหยย ฉันขนลุก“
“ ก็เมื่อไม่มีแฟนก็เที่ยวกับเพื่อนไงละ มันแปลกตรงไหนละ ยัยโง่ เอ้ยย “
ฉันพูดพลาง เชิดปากเล็กน้อย น้อยใจตัวเองเหลิอขนาด ตกเป็นทาสงานนี้มันหนักสมอง 555 แถไปเรื่อยนะ
“ เอิ่ม I’m so sorry นะ เพื่อนรัก เย็นนี้ ฉันต้องไปดูงานสัมภาษณ์ กับ อึนกวังโอปป้า ชางซอบ และเมเนเจอร์ อ่า คงไปเป็นเพื่อนแกไม่ได้จริงๆ “
“ อืมจริงสินะ ใกล้ถึงวันแถลงข่าวแล้ว แกคงยุ่งๆจริงๆ ส่วนฉันก็คงต้องเคลียร์งานนี้ให้เสร็จ TT “
“ อย่าเฟลไปเลยนะ ถึงไม่ได้ไปเที่ยววันหิมะตกวันแรก เราก็ไปวันที่สองวันที่สามได้นะ “
ยัยซังมี พยายามหาเหตุผลมาปลอบฉัน มันก็จริงอย่างที่แกว่านั่นแหละ หิมะ ยังตกอีกหลายวัน แต่วันหิมะแรกมันสำคัญกับฉันมากๆเลยแกรู้ไหม มันไม่ใช่แค่วัน บอกรักธรรมดาของวัยรุ่น แต่มันเป็นวันที่แม่ฉันทิ้งฉันไปด้วย TT มันเป็นวันที่ฉันเจ็บปวดที่สุด แกไม่เข้าใจหรอก
~~~~~~~~~~ย้อนกลับไป เมื่อ สิบกว่าปีที่แล้ว ~~~~~
“ อินฮยอนนา ลูกต้องอยู่ในบ้านเข้าใจไหม ใส่เสื้อผ้าหนาๆ อยู่รอจนกว่าพ่อของลูกจะกลับมานะ !! “
“ แม่จะไปไหนคะ ??? “
ฉันอายุ ห้าขวบ ในชุด เสื้อโค้ชสีดำของแม่ ซึ่งกำลังมองดูแม่กำลังเก็บผ้าใส่กระเป๋า ในตอนนั้นฉันคิดว่าแม่คงไปเยี่ยมยาย หรือไม่ก็ออกไปธุระข้างนอกสักอย่าง แต่สุดท้ายฉันก็เพิ่งมารู้ว่านั่น คือ ช่วงเวลาที่ฉันจะได้อยู่กับแม่ครั้งสุดท้าย
“ อินฮยอนนา ตอนนี้แม่ยังบอกลูกไม่ได้นะ แต่ให้จำไว้แค่ว่า แม่ไม่ได้ทอดทิ้งลูกนะ TT “
แม่ก้มลงมาจูบหน้าผากฉันอย่างเบาๆทั้งน้ำตา และมอบสร้อยทองคำขาวจี้รูปดาวคล้องคอให้ฉัน ก่อนจะรีบหยิบสัมภาระ ออกไปขึ้นรถทรงยุโรปสีดำที่จอดรออยู่ด้านนอกทันที มีลุงแก่ๆคนนึงเป็นคนขับรถ
ฉันร้องไห้ออกมาเพราะความรู้สึกเหมือนกับแม่จะทิ้งฉันไป ฉันแอบอยู่ตรงหน้าประตูของบ้านมองดูรถคันหรู ค่อยๆขับจากไปอย่างช้าๆ ฉันจึงรีบลุกขึ้น และวิ่งตามรถคันนั้นไป ระยะห่างมันเริ่มไกลออกไปเรื่อยๆ ต่อให้ฉันเร่งฝีเท้าให้ไวเท่าไหร่ก็ไม่สามารถตามทันอยู่ดี ฉันค่อยๆนั่งลงตรงพื้นถนน และส่งเสียงเรียกแม่ทั้งน้ำตา ทว่าแม่ก็คงไม่ได้ยินเสียงฉัน แม่คงทิ้งฉันไปแล้วจริงๆ หิมะแรกเริ่มตกลงมาเรื่อยๆ อากาศหนาวเย็น กัดกร่อนหัวใจฉันทีละนิดๆ ร่างกายเริ่มสั่นไปทั้งตัว มีเพียงดวงตาทั้งสองข้างเท่านั้นที่อุ่นไปด้วยน้ำตา ทันใดนั้นเอง พ่อของฉันก็กลับมาเจอฉันพอดี พ่อรีบอุ้มฉันขึ้นบนบ่า พร้อมทั้งพูดปลอบกับฉันตลอดทาง
" แม่จะกลับมาใช่ไหมคะ พ่อ ?? "
ผู้เป็นพ่อไม่ได้ตอบอะไีร นอกจากเอามือมาลูบผมของฉันและเดินต่อไป ....... แต่ดวงตาของเขากลับนองไปด้วยน้ำตาแห่งความเสียใจ และสงสารลูกน้อย
~~~สู่ปัจจุบันนจ้า~~~~~~~
เวลา 19.00 นาฬิกา พอดีเป๊ะ !! พนักงานต่างๆ ก็เริ่มทยอยกลับบ้านกันหมดแล้ว มีแต่ฉันคนเดียวนี่แหละที่ยังจมกับงานช้างอยู่ กำหนดการและงานวันแถลงข่าวของบีทูบีที่กำลังจะเกิดขึ้นอีกสองวันข้างหน้า ว่าไปแล้วตึกนี่ ยิ่งมืดยิ่งคนน้อยก็ยิ่งหลอนนะเนี่ย ยิ่งได้ฟังเรื่องเล่าจากอิลฮุนน้อยตอนกลางวันว่า ที่นี่มีคนเคยพบเหตุการณ์ประหลาดด้วย โดยเฉพาะเรื่องผีๆนี่แหละ โอ้ยย ชักวังเวงแล้วสิ ยุนอีออนนี่ โปรดิวเซอร์สาวโต๊ะข้างๆ ก็เก็บของกลับแล้วด้วย งานฉันก็ยังไม่เสร็จนี่ฉันต้องอยู่คนเดียวหรอเนี่ย โอ้อินฮยอนเอ้ย แกต้องรีบใส่เกียร์หมาเร่งทำงานแล้ว !!!!! TuT
“ อินฮยอนนา เด๋วออนนี่กลับก่อนนะ ฝากล็อคประตูด้วยละ “
“ คะๆๆ =_=’ “
น้านนไง ยูอีออนนี่ กลับแล้วว เหลือเพียงฉันอยู่คนเดียวในห้องทำงาน ขณะนั้นเอง ซังมีก็เธอมาพอดี
" ว่าไงแก ถึงบ้านแล้วหรอ "
[ ใช่ๆ แกละงานเสร็จหรือยัง อินฮยอน ]
" ใกล้แล้วละ อีกสักพักก็จะกลับแล้วละ "
[ อืมโอเคบาย ]
ทันทีที่พูดจบยัยซังมีก็ชิ่งวางสายไปทันที บรรยากาศเย็นด้านนอกบวกกับความมืดของด้านใน ยิ่งกว่าร่วมเล่นรายการล่าท้าผีสะอีกนะเนี่ยฉัน ซังมีนะซังมีป่านนี้คง สวีทกับ แกจะรู้ไหม?? ว่าเพื่อนแกยังติดแหง่กอยู่ในนี้นะ ขณะที่ฉันกำลังเร่งทำงานอยู่นั้น ฉันก็ได้ยินเสียงก๊อกแก๊กๆ อยู่ตรงประตู ตอนแรกก็คิดว่าเป็น ยุนอีออนนี่ที่อาจลืมของไว้
“ ยูอีออนนี่ !!!!!!!!!! “
~~~~~~~~~~~~ไร้ซึ่งเสียงคนตอบรับ ความเงียบสะงัดเข้ามาเยือนอีกครั้งเจ้าค่ะ
ขนตัวฉันลุกไปหมดแล้ว พ่อแก้วแม่แก้วช่วยหนูด้วยคะ
และจู่ๆไฟในห้องก็เริ่มกระพริบ และค่อยดับทีละดวง ย้ากกก
นี่มันเรื่องจริงๆชัด ไม่ได้มโน ไม่ได้ตาฝาดดด ผีหลอกกกกดาววววววว
ฉันรีบวิ่งมาหลบตรงมุมห้องทันที เงาดำตะคุ้มๆค่อยขยับเข้ามาหาฉันเรื่อยๆทีละนิด
โอ้แม่เจ้า ผีสโลใส่ ฉันนตัวสั่นจนจะฉี่ราดอยู่แล้วว
เงาดำค่อยคืบคลานเข้ามาเรื่อยจวนจะใกล้ฉัน ฉันจึงงื้อมือไปหยิบไปหยิบหนังสือเล่มโตที่วางอยู่ข้างๆ ทันทีและฟาดใส่ผี ไม่ยั้ง
“ โอ้ยยยย ยัยหื่น นี่เธอจะฆ่าฉันให้ตายเลยใช่ไหม ?? “
อ้าววคนหรอ เนี่ย ?? =_=’ เสียงคุ้นๆนั่น อ่อ ไอ้ปีศาจมินฮยอกหรอกหรอ จริงๆน่าจะฟาดไปแรงกว่านั้นอีกนะ บังอาจมาหลอกผีฉันได้ไง ชิส์!! สนุกมากเลยสินะ สมน้ำหน้า
“ โทษทีนะ TT ฉันไม่ได้ตั้งใจอ่ะคิดว่านายเป็นผี ทั้งทีจริงนิสัยนายก็แอบคล้ายอยู่นะ ฉันเลยฟาดใส่ไม่ยั้งเลย “
“ ย่าห์!!!! เธอ ครั้งที่แล้วด่าฉันเป็นควาย เป็นหมา คราวนี้ด่าฉันเป็นผีอีกหรอ ?? “
ท่าไม่ดีแล้วคะ ตอนนี้ปีศาจมินที่ตอนแรกนั่งเจ็บโอยๆๆอยู่ กลับลุกพรวดขึ้นมา หาเรื่องฉันเป็นการใหญ่ ก็ที่ฉัน สรรพนามให้นายเป็นสัตว์และผี บอกเลยว่า เอามาจากพฤติกรรมและบุคลิกนายล้วนๆเลยนะ เอิ่มถภึงแม้ว่าหน้าตา จะหล่อก็ตาม
“ เอาน่าๆ นายอย่าคิดมากเลย ครั้งนี้ฉันไม่ตั้งใจจริงๆ ก็ใครใช้ให้นายมาแกล้งฉันทำไม ?? “
“ ใครแกล้งเธอห่ะ ?? ทำไมคนอย่างฉันต้องลดตัวไปแกล้งคนอย่างเธอด้วย ประสาทจริงๆ ไม่น่ามาเจอคนอย่างเธอที่นี่เลย “
คำพูดคำจาของนายเนี่ย ไม่รับแขกเอาสะเลย เก็บกดเกินไปนะคะ บทนี้ ไรท์เตอร์ช่วยแก้บทพระเอกหน่อยคะ นางเอกเริ่มรำคาญแล้ว [ไรท์ขอโต๊ดดดด]
“ โอเคๆ ว่าแต่นายมาทำอะไรที่ห้องทำงานคนต่ำๆ อย่างฉันไม่ทราบห่ะ ลดตัวมาทำไมห่ะ ?? “
ฉันเริ่มมีน้ำโหบ้าง คนอะไรชอบดูถูกคนอื่นที่สุด ทั้งที่ตัวเองก็เติบโตมาจากรากหญ้าเหมือนกัน แต่ดูเหมือน ปีศาจมินไม่ได้สนใจคำพูดของฉันเลย มัวแต่รื้อค้นหาของอะไรสักอย่าง บ้าจริงๆเลย
Minhyuk part…….
ท่ามกลางบรรยากาศอันหนาวเหน็บของคืนหิมะแรก ไม่คิดเลยว่าผมจะต้องมาเจอยัยหื่นที่นี้ แถมยังโดนยัยนั่นฟาดหนังสือใส่ผมอีกไม่ยั้ง ไม่คุ้มเลยจริงๆ ว่าแต่ของสิ่งนั้นที่ ไอ้ซองแจมันให้มาหามันตั้งอยู่ตรงไหนกันนะ ทำไมถึงหายากจังฟ่ะ นี่แกคิดจะ ขุดหลุมฝังไว้หรือไง ส่วนยัยหื่นก็เอาแต่ถามโน้นถามนี่ และบ่นกลัวห้องรก มันน่ารำคาญชะมัดเลย
“ ย่าห์ยัยบ้า เธอหยุดเห่าสักทีได้ไหม ฉันไม่สมาธิในการหาของ “
“ นายปีศาจ นายจะเอาอะไรก็บอกเส่ มารื้อค้นห้องทำงานคนอื่นได้ยังไง?? ไม่มีมารยาท ฉันฉลาดมากนะบอกฉันเด๋วหาให้ “
ยัยนี่อวดฉลาดอีกแล้ว น่ารำคาญชะมัดเลย ผมจะต้องเอาคืนเธอให้ได้ เธอด่าผมเป็นสัตว์ต่างๆนานา เธอเจอดีแน่อินฮยอน
“ เธออยากจะช่วยฉันหาใช่ไหม ?? งั้นเปิดประตูออกไประเบียงด้านนอกสิ “
“ ก็แค่บอกฉันนน !! ทำเป็นเก๊กไปได้ เฮ้อออ “
ยัยนั่นทำเหมือนตัวเองฉลาดมาก แต่ที่ไหนได้ยัยนั่นกำลัง ติดกับดักผมละ ฮ่าๆๆๆ เธอไม่หรอกแน่ อินฮยอน ยัยหื่นๆค่อยๆเปิดประตูออกไป ความหนาวจากด้านนอกแผ่ซ่านเข้ามา มันหนาวจริงๆแหะๆ ทันทีที่ยัยนั่นออก ไปผมก็รีบวิ่ง ไปปิดประตูนั่นและล็อคมันทันที !!!!!
“ เก่งมากนัก นั่นเธอก็หาทางเข้ามาให้ได้ละกัน ยัยบ้า “
“ เปิดประตูเด๋วนี้นะ ไอ้ปีศาจมินนน !!!!!! TT “
“ เธอรอไปก่อนละกันนะ ให้ฉันหาของเสร็จก่อน เด๋วเปิดให้ ฮ่าๆๆๆ “
ปากเก่งอย่างยัยนั่นต้องลิ้มรสความหนาว ข้างนอกนั่นแหละเหมะที่สุด ผมยังคงค้นหาของนั่นต่อไป โดยไม่สนใจเสียงทุบกระจกของยัยนั่น มันอยู่ตรงไหนนะ ???
ผ่านมาได้ สิบห้านาที เสียงยัยนั่นเงียบลง ผมคิดว่ายัยนั่นคงคิดได้แล้วละมั้งว่าตัวเองอวดฉลาดเกินไป และในที่สุดผมก็หาเจอสักที แผ่นซีดีของไอ้แจน้องรัก ไหนขอเปิดดูสักหน่อยสิว่า แผ่นอะไรถึงสำคัญกับมันนัก ทันทีที่หน้าจอขึ้นมา อะไรเนี่ยยย !!! สำคัญสุดๆสำหรับมัน ก็คือ การ์ตูน กล้วยหอมจอมซน ปะทะ เทเลทับบี้เนี่ยนะ ผมจะบ้าตายย OuO โดยไอ้เด็กเวรนี่หลอกอีกแล้ว กลับบ้านไปกระทืบสักหน่อยดีกว่า 5555
เอิ่มว่าแต่ผมลืมอะไรไปอย่างนึงน่ะ อ่อ !! ยัยหื่นนี่เอง คงหลาบจำแล้วละ ฮ่าๆๆ คราวหลังจะได้ไม่กล้ากร่างกับพี่!! ผมค่อยๆย่องไปดูตรงประตูนั่น ปรากฏว่าผมพบเธอในสภาพที่นอนฟุบอยู่ตรงพื้นระเบียงด้านนอก
“ ย่าห์ เธอ เธอเป็นอะไรห่ะ ???? “
ตัวยัยนั่นเย็นเฉียบเลย สงสัยเธอคงจะเจออากาศหนาวนานไปหน่อย นี่ผมทำบ้าอะไรของผมไปเนี่ย?? ผมเกือบฆ่าเธอจริงๆแล้ว หรือผมจะเป็นปีศาจอย่างนั่นว่าจริงๆ หลังจากเรียกสติกลับมาได้ผมรีบอุ้มเธอเข้ามาด้านใน มีเสียงไอเล็กน้อยจากยัยนั่น ขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ
“ เธอไม่เป็นไรใช่ไหม ยัย หื่น ??? “
“ หนาววว ฉันหนาวววว “
ยัยหื่นขยับปากพูดเล็กน้อย ผมจึงรีบอุ้มเธอไปยังอีกห้องหนึ่งซึ่งเป็นห้องนอนสำรองของที่นี่ เธออย่าเพิ่งเป็นอะไรไปนะ
นี่เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกกับการกระทำของผมและรู้สึกเป็นห่วงยัยนี่จริงๆ ผมค่อยพยุงเธอนอนลงเตียงนั่น ก่อนจะค่อยๆห่มผ้าให้เธอ ร่างบางตรงหน้าผม หน้าซืดเผือก เพราะความหนาวของหิมะ มือของเธอทั้งสองยังสั่นเล็กน้อย ผมเอื้อมมือไปแตะตรงหน้าผากของเธอ ความร้อนตัดกับอุณหภมิอย่างเต็มที
“ เธอ เป็นไข้ ด้วยหรอ ยัยหื่น ??? “
ผมรีบวิ่งไปยังห้องต่างๆเพื่อค้นหายาลดไข้ และผ้าผืนเล็กเพื่อมาเช็คหน้าให้เธอ เมื่อเจอยาและผ้าแล้วผมจึงรีบกลับมาทันที ผมจะต้องดูแลเธอถึงแม้ว่าอันที่จริงเธออาจจะเกลียดผมและไม่อยากรับความช่วยเหลือจากผมก็ตาม
“ เธอกินยาไหวไหม อ่ะ กินสะนะ !!! “
ผมค่อยๆพยุงเธอลุกขึ้นเพื่อกินยาลดไข้ จากนั่นก็ปล่อยให้เธอหลับต่อ ผมนำผ้าผืนเล็กชุบหน้า และค่อยเช็ดไปบนหน้าของเธออย่างเบามือ
ใบหน้าเรียวเล็กบวกผิวขาวซีดนั่นค่อยๆกลายเป็นสีอมชมพูระเรื่อ จมูกโด่งเป็นสันพอประมาน ทำให้ยัยหื่นดูดีเลยไม่น้อย ปากเป็นกระจับสีชมพู นี่มันสเปคผมชัดๆเลย แต่ให้ผมเลือกระหว่างยัยนี่ตอนมีสติ กับตอนนี้ ผมขอเลือกตอนนี้ดีกว่า เพราะตอนมีสติ ยัยนี่เอาแต่ปากดีจนทำให้ ส่วนน่ารักๆในตัวหายไปหมด
ผมละไม่เข้าใจเธอจริงๆเลย ต้องการเอาชนะผมทั้งๆที่สู้อะไรผมไม่ได้เลย แต่เมโล่ต่างๆอย่าเพิ่งคิดว่าผมโหดร้ายไปนะครับ อันที่จริงผมก็ไม่ได้ตั้งใจจะแกล้งยัยนี่จริงๆหรอก แค่แอบหมั่นไส้ยัยนี่เล็กน้อยเท่านั้น เพราะผมใจสั่นทุกทีที่ได้เห็นหน้ายัยหื่น ผมจึงทำตัวไม่ถูก เลยต้องหาเรื่องแกล้งเรื่องแซะ ผมไม่รู้เหมือนกันว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง และเกิดขึ้นเมื่อไหร่ จนเหตุการณ์วันนี้ ผมสามารถตอบโจทย์ตัวเองได้แล้วว่าผมเป็นห่วงยัยนี่แค่ไหนตอนที่เห็นยัยนี่เป็นลมลงตรงพื้น
มันเป็นความรู้สึกที่พิเศษมากๆ
“ หรือว่าฉันชอบเธอวะ ยัยหื่น!! “
เวลาล่วงเลยไป ผมนั่งเฝ้ายัยนี่ทั้งคืนจนถึงเช้า คอยเช็ดตัวและห่มผ้าให้เธอ จนไข้ลดลงจนเป็นปกติแล้ว ท้องฟ้าเริ่มสว่างแล้ว ผมจะต้องกลับแล้วละ เพราะกลัวว่าพอเธอตื่นมา แล้วเธอจะตกใจ อาละวาดผมอีก ผมค่อยๆเก็บสัมภาระก่อนกลับไปหอบีทูบี
“ หายไวๆนะยัยหื่น “
End Minhyuk Part…………
ความคิดเห็น