คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ตอนที่ 7 ขวัญใจของพี่ Rewrite 100%%%%%%
** มาอัพช้าหน่อย อย่าถือโทษโกรธเคืองกันนะ ช่วงนี้ติดสอบจริงๆคะ ***
ตอนที่ 7 ขวัญใจของฮยอง
แดดส่องฟ้า เป็นสัญญานวันใหม่ ~~~~~
ไม่มีอะไรจะสุขเท่าก็ได้หลับเต็มที่ และตื่นเช้าๆอีกแล้ว
“ โอ๊ยยทำไม ปวดหัวแบบนี้วะ ”
ผมบ่นอุบอิบก่อนจะดันตัวเองลุกขึ้นจากเตียงอย่างโซเซ แต่ว่า ทำไม ร่างกายของผมมันถึงเย็นวาบๆพิกล ??
ทันทีที่นึกขึ้นได้ ดวงตาทั้งสองข้างก็เบิกโตขึ้น และสำรวจตัวเองทันที
“ เฮ้ยย เชี่ยละ !! ”
ผมร้องเสียงหลงออกมาเมื่อพบว่าตัวเอง อยู่ในชุดชั้นในตัวเดียวเท่านั้น แต่ที่แย่สุดๆก็คือ ซอกจินที่นอนอยู่ใกล้ๆผมกำลังโผล่หัวขึ้นมาจากผ้าห่ม
“ตื่นแล้วหรอ ?? ขอพี่นอนต่ออีกนิดนะ เมื่อคืนกว่าจะได้นอน ก็ล่อไปสะ เช้ามืดแหน่ะ !! ”
“ เช้ามืด ?? “
ย้ากกกกก นี่มันบ้าอะไรกัน อย่าบอกนะว่าผม โดนลักหลับตอนเมา !!!
“ ก็ใช่ไง ว่าแต่เมื่อคืนนายน่ารักบ้าเลย ฉันยังจำทุกช็อตของเราได้ดีเลย จองกุกอา ”
คนบ้ากาม กำลังนอนยิ้มพร้อมกับกลิ้งไปกลิ้งมา อย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไร
“ หึหึ ซอกจิน น่ารักมากไหมม ?? ”
ผมข่มเสียงตัวเองให้หวานสุดซึ้ง ก่อนเอ่ยถามซอกจิน ด้วยสายตา อันอาฆาต
“ ก็ทั้งขาว ทั้งสวย ทั้งหอมม ฉันละอยาก…… ”
โคร้มมมมม !!!
ยังไม่ทันที่เขาจะพูดจบประโยค บัดนี้ เท้ายาวๆของผมก็ส่งร่างของซอกจิน ไปกองอยู่กับพื้นทันที
“ ถ้าวันนี้ฉันไม่เอาเลือดหัวแกออก อย่ามาเรียกฉันว่า จอนจองกุก ”
ผมลุกพรวดขึ้นจากเตียง พลางเอื้อมมือไปหยิบไม้เบสบอลคู่ใจที่อยู่ซอกตู้
“ เฮ้ยยย จองกุกจ๋า พี่ว่าเราคุยกันดีดีก่อนก็ได้นะ เรื่องมันไม่ได้เป็นอย่างที่นายคิดหรอกนะ ”
คนโดนหมายหัวกำลังวิ่งเร่ไปเร่มาทั่วห้อง เพื่อหลบ รัศมีของไม้เบสบอลที่ผมถือ
“ หึหึ สั่งลาโลกใบนี้ได้เลย คิมซอกจิน ”
เสียงแหบพร่ากระชากจิต พร้อมกับมือที่เงื้อไม้สุดแรง
“ ตายสะเถอะ ย้ากกกกกกก ”
“ ม่ายยยยยยย ”
ว่าด้วยเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น…..โดยซอกจิน
“ ย่าห์!!!!! จอนจองกุก ลุกขึ้นมาใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยเดี๋ยวนี้นะ ”
ผมเอ็ดจองกุกเสียงดัง แต่ดูเหมือนว่า เขาไม่ได้สนใจกับคำพูดของผม และยังคงนอนหลับอ้าซ่าต่อไป
“ ย่าห์!!! ถ้ายังเป็นแบบนี้ ฉันจะทนไม่ไหวแล้วนะ”
ผมพูดเสียงเบาลง พร้อมกับลากร่างของตัวเองให้เข้าไปใกล้คนขึ้ร้อน
“ พี่จิน คร้าบบบ ”
เสียงงัวเงีย พร้อมกับมือเรียว กอดคอผมให้โน้มลงไปราวกับปลาหมึก ทำให้ระยะห่างของใบหน้าเราสองคนไม่ถึงคืบ
“ จะ..จองกุกอา นะ..มึงไม่ควรทำแบบนี้นะ !! ”
“ จุ๊ๆ พี่ ทามมาย พูด ม่ายเพราะ เลยยยย ”
คนขึ้เมา พูดพร้อมกับส่งนิ้วเรียวๆของตัวเองมาปิดที่ปากของผม
“ กูเริ่มมีอารมณ์แล้วนะ ”
“ ฮ่าๆๆ พี่จินนี่ขี้แกล้งจริงเล้ยยย ที่แกล้งโผ้มบ่อยย ชอบโผ้มมมช่ายม่ายยย ??? ”
จอนจองกุก ยังคงไม่เลิกเล่นกับใบหน้าของผม ขณะที่สองแขนก็พยายามรั้งร่างของผมให้ต่ำลงมาเรื่อยๆ
“ เออ ชอบบ !! ”
ผมตอบกลับไป ก่อนจะรวบมือเรียวที่พาดคอของตัวเอง ไปกดไว้ที่เตียง พร้อมกับโน้มร่างของตัวเองไปทาบกับร่างบางพอดี
“ กูไม่มีสิทธิ์เลือกจริงๆวะ ขอโทษนะ ”
เสียงแหบพร่าของผมถูกกระซิบข้างหูของคนเมา พร้อมกับริมฝีปากอุ่นที่ค่อยๆ เลื่อนลงไปตามใจปรารถนา
พลั่กกก!!!
แต่ทว่าจู่ๆ เจ้าเด็กน้อยจอนจองกุกเบิกตากว้างขึ้นมา พร้อมกับผลักผมล้มไม่เป็นท่า
“ อ๊วกกกกกก !!! ”
และแน่นอนตอนนี้ สิ่งสกปรกทั้งหลายที่ไอ้เจ้านั้นคายมา เลอะเทอะตามตัวผมไปหมด
“ ย่าห์!!!!! ไอ้ลูกหมา กูเลอะกับอ๊วกมึงมาสามรอบแล้วนะ ”
ผมพูดด้วยความโมโห ก่อนจะ เขย่าร่างของคนไร้สติไปมา เพี่อระบายอารมณ์
“ คิกๆๆ ”
แต่เสียงหัวเราะราวกับเด็กของจอนจองกุก ทำให้ผมลืมความโกรธไปชั่วขณะและ หลุดยิ้มออกมาอีกครั้ง
เวลาผ่านไปไม่นานนัก หลังจากที่ผมชำระร่างกายของตัวเองเรียบร้อย ผมก็ออกมาพร้อมกับกะละมังใบเล็กๆและผ้าชุบน้ำ
“ จำไว้เลยนะ มึงเป็นคนแรกเลยที่กูทำแบบนี้ให้ ”
ผมพูดกับคนเมาที่ตอนนี้หลับไปแล้ว พร้อมกับ นำผ้าชุบน้ำบิดหมาดๆเช็ดไปตามใบหน้าและลำคอให้ ร่างบางมีการสั่นสะท้านเล็กน้อยเมื่อโดนน้ำเย็นๆ เช็ดไปบริเวณจุดอ่อนไหว
“ หนาวหรอ ?? ”
ผมเอ่ยถามคนที่กำลังหลับ ก่อนที่ร่างบางจะพยักหน้างึกๆ เป็นการโต้ตอบ เมื่อรู้เช่นนั้น ผมจึงเร่งมือ เช็คสิ่งสกปรกตามตัวจองกุกอย่างรวดเร็ว ก่อนจะจัดท่านอนที่สบายที่สุด และห่มผ้าให้กับเขา
“ อย่าทิ้งผมไปนะ !! อย่าทิ้งผมไป ”
จองกุกละเมอขึ้นมา พร้อมกับกระชากแขนของผมไปกอดไว้ข้างลำตัว
“ ใครจะกล้าทิ้ง เด็กน่ารักแบบนี้ได้ละห่ะ ??”
ผมกระซิบกระซาบ พร้อมกับยื่นมืออีกข้างของตัวเองไปลูบไรผมที่หน้าผากของเขา จอนจองกุก ได้แต่ยื่นหน้าผากตัวเองเพื่อรับการสัมผัสของผมอย่างมีความสุข
“ ฝันดีนะ เด็กน้อยของพี่ !! ”
ใบหน้าของผมถูกยื่นเข้าไปหาจองกุกอย่างประหม่า ในใจหวังแค่ว่าจะได้สัมผัสริมฝีปากบางสีหวานั้นสักครั้ง
ปัจจุบัน
“ เรื่องทั้งหมดก็เป็นนแบบนั้นละ โอ้ยยย แม่งฟาดมาได้ !!! ”
คนถูกตี บ่นอุบอิบหลังจากที่เล่าความจริงทั้งหมด [หรือป่าว ??] ให้ผมฟัง
“ เอิ่มม … ซอกจิน นายไม่เจ็บใช่ไหม ?? ”
ทันทีที่ต่อมสำนึกผิดเริ่มทำงาน ผมก็รีบลุกขึ้นไปดูอาการของเขาที่กำลังนั่งกุมขมับอยู่
“ หน้าหล่อๆของกูไม่เป็นไรมากใช่ไหม ??? ”
ซอกจิน ปล่อยมืออก พร้อมกับสอบถามอาการของตัวเอง จะบอกไงดีละ ทั้งบวมเขียว และ ช้ำเลือด !! มีหวังถ้าหมอนี่รู้ต้องฆ่าผมตายแน่ๆ
“ ไม่เล้ยยย หน้านายยังหล่อ ใสกิ๊งเหมือนเดิมม !! ”
ผมพยายามไถข้างจนเริ่มถลอก ฮ่าๆๆๆ ก่อนจะรีบเก็บอุปกรณ์อันตรายที่ซอกจินสามารถ เอาคืนผมได้ทุกชนิด
“ ฮ่าๆๆ ใบหน้าหล่อทะลุดิน อย่างกู ไม่เป้นไรไปง่ายๆหรอก ”
คนถูกชมเริ่มลำพองตัว พร้อมกับเดินไปมาอย่างนักเลง
“ เอ๋ ?? แต่ว่า กูยังไม่คิดบัญชีกับมึงนี่หวา ”
นั่นไงสิ่งที่ผมภาวนาให้ไปบ้านั้นลืมม กลับถูกรื้อฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง
“ เอ่อฉันว่า เราอย่ามาทะเลาะกันดีกว่าเนอะ เตรียมตัวกลับกันดีกว่า กระเป๋าอยู่ไหนน่ะ ?? ”
ผมเดินเลี่ยงเบาๆมาตรงประตู เพราะรู้แก่ใจดีว่าอีกไม่กี่นาทีข้างหน้าจะเกิดอะไรขึ้นน
“ จองกุก จ๋า !!!! มึงจะไปไหนนนนน ”
“ แม่คร้าบบบบบบบบบบบบ ช่วยผมด้วยย ”
หนึ่งชั่วโมงต่อมา ~~~~
หลังจากที่ผมฝ่าสงครามของซอกจิน มาได้ เพราะแม่ของผม เราสองคนก็อยู่ในชุดไปรเวทสุดสบาย พร้อมกับสัมภาระนิดๆหน่อย รวมกับของฝากของกินต่างๆ
“ คราวหลังก็มาเที่ยวอีกนะ พ่อจิน ”
แม่ของผมยังคงดูแลลูกชาวบ้านยันนาทีสุดท้าย พร้อมกับส่งสายตาเชิงสวาทที่ชวนขนลุก
“ แม่ !! ลูกตัวเองอยู่ทางนี้นะครับ ”
ผมกระแทกซอกจินที่กำลังยิ้มกรุ้มกริ่มออกไป พร้อมกับเลื่อนตัวเองเข้ามาแทนที่
“ ส่วนแก จองกุก โทรกลับมาหาพ่อหาแม่บ้าง ว่ายังมีชีวิตอยู่ ไม่ใช่ว่าเงียบหายไปแบบนี้ ”
“ รู้แล้วนะ ๆ ผมไม่ใช่พี่จองอึนนะ!! ”
ทันทีที่ผมรู้ตัวว่าพลาดพูดในสิ่งที่ไม่สมควรพูดออกมา ผมก็รีบเอามือทั้งสองมาปิดปากตัวเองทันที ใบหน้าของแม่ผมเริ่มเจื่อนลง ดวงตาทั้งสองแดงก่ำเพราะความเสียใจ ในอดีตที่เกิดขึ้น
จอนจองอึน พี่สาวแท้ๆของผม ที่อายุห่างกับผมสองปี เธอหนีออกจากบ้านไปตั้งแต่ผมยังเด็ก และก็ไม่เคยส่งข่าวคราวมาอีกเลย ปมนี้จึงเป็นปมที่ค้างคาใจพ่อและแม่ของผมมาตลอด
“ แม่..ผมขอโทษ !! ”
ผมพูดเสียงอ่อยลง พร้อมกับลูบไหล่ของคนเป็นแม่ทันที
“ เอาละๆ ไปกันได้แล้ว เดี๋ยวสายกันพอดี ”
พ่อของผมรีบพูดตัดบท ก่อนจะกวักมือเรียกผมและซอกจินให้ไปขึ้นรถ แม่ของผมเงยหน้าขึ้นพร้อมกับ ส่ายหน้าไปมา เพื่อบอกให้ผมรู้ว่าไม่เป็นไร แต่ถึงอย่างไรในใจของผมก็รู้สึกผิดอยู่ดี
ในตอนนี้ผมและซอกจิน กำลังอยู่บนรถโดยสารที่กำลังจะนำพวกเรากลับไปสู่โซล
“ อ้า ของก็หนักก ทำไมถึงไม่มีที่นั่งอีกนะ !! ”
หลังจากที่ผมหอบหิ้ว สัมภาระอันหนักอึ้งขึ้นมาก็พบว่า ที่นั่งนั้นถูกแย่งจากผู้คนเห็นแก่ตัวที่นอนระเกะระกะมากมาย
“ เอาน่า จะบ่นไปให้ได้อะไรขึ้นมา เอานี่รับไป !! ”
ซอกจินพูดปลอบใจผม พร้อมกับ โยนกระเป่าตัวเองมาให้ผมเพิ่ม
“ ย่าห์ !! แค่ของฉันเองก็จะไม่มีปัญญาถืออยู่แล้ว นายเลิกส่งอะไรมาอีกได้ไหม ”
ผมโวยวายเสียงอุบอิบ ใส่คนที่ขึ้นตามหลังมา แต่ดูเหมือนว่าซอกจิน จะใส่หูฟัง เพลงอย่างสบายใจ โดยไม่สนคำพูดของผมสักนิด
“ คนเลวว !!! ”
ผมเอ่ยเบาๆ ก่อนจะจัดของทั้งหมดให้เป็นระเบียบพอยืนได้
พลั่วะ !!
มือหนาๆของไอ้ซอกจินมันมาปะทะกับหัวของผมอย่างจัง
“ คนเลว ”
ซอกจินพูดตามผมด้วยอาการกวนเบื้องล่าง พร้อมกับฟังเพลงในมือของตัวเองต่ออย่างสบายใจ
ผมเริ่มจะไม่ไหวกับคนๆนี้จริง ทั้งเห็นแก่ตัว ทำร้ายร่างกายคนอื่น ชีวิตนี้นายจะมีความดีกับเขาบอกไหมเนี่ย ????
เอี๊ยดดดดด !!!!!!
เสียงเบรกดังสนั่น เพราะมีรถตัดหน้า ทำเอาคนบนรถทั้งคันถึงกับโซซัดโซเซไปคนละทิศละทาง ร่างของผมล้มตึงไปซบกับอกหนาๆของซอกจินพอดี มืออันไวของคนโดนซบ โอบร่างบางผมอย่างรวดเร็วและแน่นราวกับไม่ยอมปล่อยให้ไปไหน
“ ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ !! นายจะทำอะไร ของนาย ?? ”
“ ก็จองกุกมาซบพี่เองนะ จะให้ปล่อยไปง่ายๆได้ไง ”
ผมยังคงดิ้นไปมาในอ้อมกอดของคนชอบฉวยโอกาส โดยที่คนรอบข้างเริ่มมอง และซุบซิยกันเรื่องพฤติกรรมของเรา
“ น้านนเธอดูสิ !! น่ารักทั้งคู่เลยเนอะ ”
“ บ้าไปแล้วว แต่ฉันชอบบคนตัวสูงนะ มองแล้วหล่อจังเลยยย ”
“ ว้าวว แกดูนั่นสิ กอดกันด้วย คิคิ ฟินเวอร์อ่า ดูเหมือนคนตัวเล็กจะงอนอยู่นะ ”
“ อิอิ ฟินแลนด์อะแก !!! ”
สาวๆกลุ่มหนึ่งที่นั่งอยู่ตรงข้ามเริ่มพ่นสงครามน้ำลายใส่กันทันที ในขณะที่ผมยังคงอยู่ในอ้อมกอดของซอกจินต่อ
“ ปล่อยดิวะ !! ”
ผมผลักซอกจินออกอย่างแรง ก่อนจะเดินไปยืนที่ด้านหลังของรถแทน ซอกจินได้แต่ยิ้มแก้เขินให้กับสาวกลุ่มนั้น
“ ชื่อไรอะคะ สุดหล่อ ?? ”
“ ผมหรอครับ ผมซอกจินครับ ”
“ แหมรูปก็งามนามก็เพราะนะเนี่ย ?? แฟนดูขี้งอนนะคะเนี่ย”
“ คร้าบบบ เขามักจะโกรธเวลามีสาวๆมามองผมแบบนี้แหละครับ ”
ดูมันทำสิ ดูมันทำ ซอกจินยังคงปั้นหน้าปั้นตา คุยโม้เรื่องผมกับคนอื่น มโนไปเองนี่คงงานถนัดสินะ
ผมละทนดูพฤติกรรมตรงหน้าไม่ได้อีกไป นอกจากจะเอามือกุมขมับตัวเองเพื่อปิดบังความอายและรอเวลาว่าเมื่อไหร่จะถึงที่หมายสักที
ฮ้า~~~~ถึงสักทีสินะ !! มหาวิทยาลัย ชื่อดังของเกาหลีที่ตั้งเด่นเป็นสง่าเป็นหน้าตาแก่บ้านเมือง
หลังจากที่ผมต้องทนอึดอัดกับซอกจิน มาหลายวันก่อน ในที่สุดวันนี้ที่ผมรอคอยก็มาถึง
ต่างคนต่างอยู่ ต่างคนต่างไปสักที
“ จองกุกอา นายว่าไหม ว่าเวลาแห่งความสุขมักจะผ่านไปเร็วเสมอเลยเนอะ ”
คิมซอกจิน พูดขึ้นพร้อมเอื้อมแขนยาวๆของเขามาโอบไหล่ผมไว้
“ ถ้านายไม่ได้แตะอั๋งฉันสักวัน นายจะตายไหม ?? ”
ผมต่อว่าคนหน้าไม่อาย พร้อมกับสะบัดมือหนาของเขาออกตัวเอง
“ ไม่ถึงตายย แต่แค่ไม่อยากหายใจ ~~ ”
เสียงแหบพร่าปนหื่นกามของซอกจิน กระซิบข้างหูผมด้วยถ้อยคำชวนขนหัวลุก
“ แล้วอยากหยุดหายใจชั่วขณะไหมนะ ?? ”
ผมพูดพลางยืนของทั้งสองข้างของตัวเอง ไปสัมผัสกับอกหนาๆของคนตรงหน้า และกระชากคอเสื้อของเขาเข้ามาประชิดตัวเพื่อให้ใบหน้าของเราใกล้กันไม่ถึงคืบ
“ น่าสนแหะ !! ”
“ งั้นหลับตาสิ ”
คนถูกหลอกหลับตาอย่างว่าง่าย ก่อนจะยื่นริมฝีปากของตัวเองตามสิ่งที่คาดหวัง
“ หึหึ ”
“ โอ้ยยยย ”
ทันทีเท้าอันเรียวเล็กของผมเตะไปยังหน้าแข้งของซอกจินจังๆ ทำให้เขาถึงกับทรุดลงกับพื้นและโอดครวญออกมาด้วยความเจ็บปวด
“ หวังว่าทริประหว่างนายกับฉันจะจบสิ้นกันแค่นี้นะ !! คิมซอกจิน ”
ผมพูดพร้อมกับ แลบลิ้นใส่คนโดนเตะ ก่อนจะรีบชิ่งหนีเข้าไปในรั้วมหาวิทยาลัยทันที
“ ย่าห์!! ไอ้จองกุกก ”
18.00 น.
นอนเต็มตื่น ฟังเพลงสบายอารมณ์ หลังจากที่ได้รับอิสระกลับมาเต็มตัว มันทำให้ผมมองอะไรก็มีความสุขไปหมดเลยนะเนี่ย ห้องนอนเล็กๆบัดนี้มันดูกว้างขวางและอบอุ่นถนัดตา ฮิฮิ
ครื๊ดๆๆ
หลังจากที่ผมอาบน้ำปะแป้งเรียบร้อยในชุดนอน เสียงข้อความทยอยแจ้งเตือนเมื่อโทรศัพท์ของผมถูกเปิดใช้งาน หลังจากที่มันถูกปิดมาหลายวัน เพราะความขี้หลงขี้ลืมของผมนั่นเอง
จะมีใคร คิดถึงผมและโทรหาผมบ้างไหมนะ ??
ข้อความที่ 1
สายจาก ซูก้า โทรหา 3 มิสคอล
ข้อความที่ 2
สายจาก จีมิน 109 มิสคอล
“ จริงๆเลย จีมินมึงต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ”
ผมส่ายหน้าไปมา ด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะกดโทรกลับไปยังเบอร์ปลายสายทันที
[ นึกว่าจะไม่เปิดเครื่องสะอีกนะเนี่ย ]
ปาร์คจีมินกดรับโทรศัพท์อย่างรวดเร็วราวกับนั่งรอสายของผมอยู่ ก่อนจะทำเสียงเย็นชาใส่
“ มีปัญหาจริงๆ ไม่ใช่ว่าไม่อยากรับสายมึงสักหน่อย กูกลับบ้านแต่ดันลืมหยิบที่ชาร์ตแบตมือถือไปสะงั้น ”
[ อยู่ห้องแล้วใช่ไหม จองกุก ?? ออกมาหากูหน่อยสิ ]
“ ตอนนี้หรอ ?? อื้มได้สิ ”
ณ.ดาดฟ้า โรงยิมอันเงียบสงบ
“ ทำไมต้องนัดมาที่น่ากลัวๆแบบนี้ด้วยนะ มืดก็มืด น่ากลัวก็น่ากลัว ”
ผมเริ่มบ่นอุบอิบทันทีที่มาถึงยังที่นัดหมาย ว่าแต่ไอ้คนนัดมันหายหัวไปไหนนะ ??
“ จีมินนา ปาร์คจีมิน !! ”
หลังจากที่ทนอยู่กับความมืดมาสักพัก ผมก็เริ่มไม่ไหวเพราะความกลัว จึงส่งเสียงเรียกจีมินทันที
“ ย่าห์!! ถ้ามึงไม่ออกมา กูกลับจริงๆแล้วนะเว้ยย ”
“ จะเสียงดังอีกนานไหม เด็กน้อย ”
ปาร์คจีมินเอ่ยขึ้น พร้อมกับเงยหน้าขึ้นมาจากเสื่อที่ถูกปูราบกับพื้นดาดฟ้า
“ นั่นมึงจริงๆหรอ ?? ”
ผมพยายามย้ำอีกครั้ง ทำไม เพื่อนคนนี้ถึงชอบทำตัวแปลกๆอยู่เสมอนะ
นายจะเป็นแวมไพร์ โอ๊ะ !! ไม่น่าใช่
หรือว่านายจะเป็น หมาป่า หน้าแบบนายก็ไม่เหมาะนะ
หรือว่า….
“ เลิกนินทากูในใจ เสียงดังสะที และก็มานอนตรงนี้ได้แล้ว ”
ปาร์คจีมินแซะผมขึ้นมา พร้อมกับตบที่ข้างๆเป็นการเชื้อเชิญ
“ หูดีจิงแหะ “
ผมทำได้เพียงบ่นกระอ้อมกระแอ้มกับนิสัยอ่านใจคนออกของเขา ก่อนจะนอนลงตรงที่นั่น พร้อมกับส่งของในมือไปให้
“ อะไรอ้ะ ?? ”
“ ของฝากไง ถือว่าไถ่โทษ เรื่องที่ไม่ได้เลี้ยงข้าว ”
“ อื้มม อร่อยดีแหะ มึงไม่กินด้วยกันหรอ ?? ”
หลังจากที่ร่างสูงรับขนมไป ก็แกะมันกินอย่างเอร็ดอร่อยโดยไม่ลืมที่จะชวนผมกินด้วย
“ ว่าแต่ทำไมถึงนัดมาที่มืดๆขนาดนี้ละ ”
“ ไม่รู้สิ แค่อยากให้มึงมาดูดาวกับกู”
คำพูดของคนที่นอนอยู๋ข้างๆทำให้ใจของผมเริ่มเต้นผิดปกติ ใบหน้าร้อนผ่าวโดยไร้สาเหตุ
“ อ๋ออ อื้มม ดาวสวยเนอะ ว่าแต่ดวงนั้นมันชื่ออะไรนะ ดาวพลูโตหรือป่าว ?? ”
ผมพยายามพูดพร้อมกับทำตัวเองให้อาการปกติที่สุด ถึงแม้ว่าความจริงมันจะขาดสติไปแล้วก็ตาม
“ จองกุกอา ไอ้ที่มึงชี้นั่นมันไฟตึกนะ ?? สอบได้ที่หนึ่งของประเทศจริงหรือหยิบฉลากมาห่ะ ?? ”
“ ฮ่าๆ ว้า กูนี่แย่จริงๆเลยเนอะ แยกไฟตึกกับดาวไม่ออกได้ไง แล้วดวงนั้นละ คราวนี้คงไม่เป็นไฟเครื่องบินหรอกนะ ”
ผมพูดแก้เขิน พลางชี้ไปยังดาวเล็กๆกลุ่มใหญ่ที่กระจายบนท้องฟ้า
เอาวะ ยังไงมันก็คงเป็นดาวสักดวงเหอะน่า
“รู้ไหม ว่าคนเราสามารถ จับดาวไว้ได้ด้วยมือได้ ”
แล้วจู่ๆปาร์คจีมินก็เปลี่ยนโหมดมาจริงจังอีกครั้ง จนผมเกือบจะจับอารมณ์ไม่ทัน
“ มึงจะบ้าหรอ ?? กูไม่ได้หยิบฉลากเพื่อที่จะเป็นที่หนึ่งหรอกนะ เรื่องนี้มันไม่เป็นไปไม่ได้หรอก”
ไอ้หมอนี่มันคิดจะแกล้งอะไรผมอีกเนี่ย คิดว่าผมโง่จริงๆสินะ
“ เหอะน่า”
ทันใดนั่นเอง ร่างสูงก็กระชากมือข้างหนึ่งของผม ชูขึ้นพร้อมกับ เอาไปทาบไว้กับดวงดาวเล็กบนท้องฟ้านั้น
“ เห็นไหม แค่นี้มึงก็จะกุมมันได้แล้ว แต่ถ้ามึงอยากจะกุมมันให้หมด คงต้องพึ่งกูแล้วแหละ ”
ปาร์คจีมินชูมือของเขาขึ้น ประกบกับมือของผม จนอยู่ในลักษณะรูปหัวใจที่มีดวงดาวน้อยใหญ่อยู่ด้านใน แต่ดูเหมือนสิ่งที่กำลังทำให้ผมหวั่นไหวและใจสั่นรัวแทบระเบิด น่าจะเป็นการที่ใบหน้าของผมและเขาที่ใกล้กันจนสัมผัสถึงลมหายใจซึ่งกันและกันมากกว่า
“ มุขเด็กแบบนี้ กูเลิกเล่นตั้งแต่มอต้นแล้วนะ ”
ผมพูดพร้อมกับ พยายามขยับออกมาเพื่อให้ได้ระยะห่างกว่าเดิมอีกสักนิด แต่ทว่ามือหนาๆของเขากลับรั้งมือของผมเอาไว้ก่อน
“ จองกุกอา คือว่า…..สิ่งที่กูจะบอก มันคือสิ่งที่กูคิดมาแล้วหลายวัน ตอนแรกกูกลัวว่าถ้าบอกมึงไป จะทำให้เราสองคนเกิดการเปลี่ยนแปลง แต่สุดท้าย กูก็ควรจะบอกให้มึงได้รับรู้ไว้บ้าง ”
“ จองกุกอา กูชอบมึงวะ”
**ฟิคดำเนินมาหลายตอนแล้ว ยังไม่มีอะไรกับเขาเลย TT ต้องบอกก่อนนะว่าไรท์คนนี้บ้านนอกมากเลยนะ แต่งได้อย่างเดียวไอ้เรื่องทำโปสเตอร์ หรือ opv นี่ไม่เป็นเลยจริงๆ รอคอยรีดเดอร์ใจดีมาอุปการะคุณอยู่นะจ้ะ ฮิฮิ ***
ความคิดเห็น