คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : อะไรน่ะ ?? เราหลงป่า !!!!!! 100%%% [INHYUN MINHYUK]
** อย่างที่บอกฟิคเรื่องนี้เป็นฟิคเรื่องแรกของไรท์ แต่งสดในเว็บกันเลยทีเดียว [แหมพูดแล้วน้ำตาจิไหล มันซึ้ง!!] เป็นไงกันบ้างค่ะ เรื่องนี้เดินทางมาถึงครึ่งเรื่องแล้วนะ และก็กำลังเข้มข้นด้วย ไรท์หวังมากๆว่ารีดเดอร์จะอยู่ด้วยกันจนจบเรื่องเนอะ ต้องขอโทษจิงๆสำหรับบางคนที่ไรท์ไม่ได้ เอาสมาชิกบีทูบีบางคนที่รีดชื่นชอบมาเป็น ตัวหลักของเรื่อง เอาเป็นว่าเรื่องหน้า จะจัดให้ทุกคนเลยนะ ^^ **
** สุดท้ายนี้ ไรท์ก็ฝากให้รีดเดอร์ช่วยกันติชม ช่วยกันคอมเม้นหน่อยนะคะ ถือว่าเป็นกำลังใจเล็กๆน้อยๆให้ กับสาวตัวเล็กๆ คนนี้ที่อยู่ในมุมมืด [เรียกร้องความสนใจ] หน่อยนะคะ ขอให้รีดเดอร์ทุกคนมีความสุขกับการเป็น อินฮยอน ซังมี และ ดาจอง [เอิ่ม !! คนสุดท้ายมีใครอยากเป็นไหม ??] ขอบพระคุณอย่างยิ่งค่าาาาา **
เสียงนาฬิกาปลุกตัวดี กำลังส่งเสียงให้ฉันหลุดออกจากห้วงนิทรา ฮ้าวววว เช้าแล้วหรอเนี่ยย ทำไมเวลาพักผ่อนมันถึงได้รวดเร็วอย่างนี้ ซึ่งหลังจากเมื่อคืนที่รู้สึกตัวอีกทีก็ล่อสะเที่ยงคืนที่ฉันนอนอยู่ในสวนนั้น ไอ้เด็กยุกบ้าจะกลับ ก็ไม่มีน้ำใจปลุกกันเลย ชิส์!!!! ปล่อยให้ฉันนอนอยู่กลางสวนได้ไงกัน ว่าแต่อะไรหนักๆอยู่บนหน้าอกฉันเนี่ยยย ฉันพยายามหาตัวการแต่สุดท้ายก็คือเท้าของยัยแม่มดเพนนิสนี่เอง หลังจากเมื่อคืนกว่าจะตกลงเรื่องเตียงกันได้ก็ดึกโข สุดท้ายก็ต้องนอนรวมกันหมด และที่ตัวเธอก็นอนหมุนเป็นเลขแปดสะรอบทิศ เหอะ ฉันละเพลียกับยัยนี้จริงๆ ขนาดท่านอนยังร้ายกาจ
“ ซังมีอ่า !!!! ”
ฉันส่งเสียงเรียกยัยเพื่อนสาวที่หายไปจากเตียง
“ อ้าววแกตื่นแล้วหรอ ??? ”
ซังมีออกมาจากห้องน้ำ พร้อมแว่นตาดำกับชุดนอนลายหวาน ช่างเป็นคอนเซ็ปที่เข้ากันมากๆ
“ อืมม !!! แกใส่แว่นดำ เข้าห้องน้ำเนี่ยนะ?? คอนเซ็ปใหม่หรอ 5555 ”
ฉันพูดล้อบุคคลตรงหน้าจนหน้าแดงเลยทีเดียว นับวันยัยซังมีชักมีมุมที่ฉันคาดไม่ถึงอยู่เยอะจริงๆ ไหนจะเมื่อวานที่เถียงกับยัยแม่มดสะเอาเป็นเอาตาย มาวันนี้อีก….. ยัยนี่เริ่มหน้ากลัวแล้วแหะ
“ ………… ”
ยัยซังมีไม่ได้ตอบอะไร นอกจากเก็บของและเตรียมเอกสารสำหรับงานในวันนี้ ฉันเริ่มรู้สึกได้ถึงพฤติกรรมแปลกๆของเพื่อนสาว จากเดิมที่เคยร่าเริงแจ่มใสก็เอาแต่เงียบ ถามคำตอบคำ แกเป็นอะไรของแกนะ ?? ฉันจึงค่อยๆย่องเข้าไปหาร่างบางที่กำลังนั่งจัดเอกสารอยู่นั้น พร้อมทั้งกระโจนหยิบแว่นนั้นออกทันที ทำเอายัยซังมีถึงกับตกใจ !!
“ โอ้ะ !! อินฮยอนนา แกทำอะไรของแกเนี่ย ???”
ร่างบางพูดเสียงดัง ก่อนจะรีบเอามือไปปกปิดดวงตาของเธอทั้งสอง แต่ก็ไม่รอดพ้นสายตาฉันอยู่ดี
“ ย่าห์ !!!! ตาแกทำไม มันดำขนาดนี้เนี่ยห่ะ ?? ”
“ เอ่อ เอิ่มม ฉันใช้เครื่องสำอางกันน้ำนะ มันก็เลยล้างไม่ค่อยออก ”
ซังมีตอบอย่างเฉไฉ แต่ทว่ามันเป็นเหตุผลที่ฟังไม่ขึ้นเอาสะเลย อาการยัยนี้เหมือนคนร้องไห้หนักมาทั้งคืนมากกว่า แต่ฉันก็ไม่ได้คะยั้นคะยอ อะไรต่อ เพราะคิดว่า ซังมีคงมีเหตุผลอะไรสักอย่างที่ยังบอกฉันไม่ได้ เพระปกติเราสองคนไม่มีความลับอะไรต่อกันอยู่แล้ว
V
V
V
V
เวลาล่วงเลยมาประมาณ 10.00 น พอดีเป๊ะ หลังจากที่ทุกคนรับประทานอาหารกันเสร็จ รถตู้ก็พาพวกเรามาส่งยังสถานที่จัดรายการ ซึ่งตั้งอยู่ห่างจากโรงแรมไม่ไกล พิธีกรของทางรายการออกมาต้อนรับอย่างกันเอง ก่อนจะเริ่มการถ่ายทำทันที
“ สวัสดีคร้าบบบบ วันนี้ รายการ Killing camp ได้รับเกียรติจากหนุ่มไอดอล ที่กำลังร้อนแรงอยู่ในตอนนี้ บีทูบี !!!!!!!!!!!!!! ”
เสียงผู้ดำเนินรายการกล่าวต้อนรับอย่างเป็นทางการ สมาชิกบีทูบีตัวละคนออกไปรายงานตัว วันนี้พี่ลีดของเราหล่อมากคะ เพราะเพิ่งเปลี่ยนทรงผมใหม่ ทำให้หน้าเด็กลงมากๆ ส่วนฮยอนชิก ชองซอบ สองหนุ่มคู่ซี้ก็มาในลุคหล่อน่ารักพร้อมที่ขย้ำหัวใจสาวๆทั่วเมือง เล่นเอาสะฉันเคลิบเคลิ้มตามเลยทีเดียว ตามมาติดๆด้วย ฮุนนี่ที่รักของนูน่า นายคือที่หนี่งบอกไว้เลย ฮ่าๆๆๆๆ มักเน่ยักษ์ยุกซองแจ เดินเข้ามาพร้อมกับฉีกยิ้มอันพิสดารไปทั่ว และหันมายักคิ้วกับฉันอย่างกวนเบื้องล่าง ฉันยังไม่คิดบัญชีกับนายที่ทิ้งฉันนอนกลางสวนเลยนะ !!! และคนสุดท้ายก็คือ ปีศาจมินที่กำลังอมทุกข์ เฮ้อยิ่งเห็นนายเป็นอย่างนี้ ฉันก็ยิ่งแย่นะ นายรู้ไหม ??
“ 3 4 ~~~~~ บอร์นทูบีท สวัสดีครับบบ “
บีทูบีเริ่มกล่าวทักทายด้วยท่าและประโยคที่ฉันคุ้นหูเป็นอย่างดี
“ ครับบ เรามาคุยเรื่องกติกากันดีกว่านะครับ ผมจะให้จับฉลากเพื่อหาคู่ในการทำกิจกรรมครั้งนี้ ซึ่งผมได้รวบรวมชื่อทุกคนไว้แล้วนะครับรวมถึง เมเนเจอร์ของบีทูบีที่จะร่วมด้วยนะครับ งั้นมาเริ่มกันเลย ”
ผู้ดำเนินรายการเริ่มทำการจับฉลากทันที ฉันกับซังมีลุ้นอย่างใจจดใจจ่อว่าจะได้ทำกิจกรรมครั้งนี้คู่กับใคร ส่วนยัยแม่มดเพนนิส ก็เอาแต่บ่นนู้นบ่นนี้อย่างน่ารำคาญ ทำเอาพี่จียงต้องรีบเดินหนีเลยทีเดียว
“ ผมขอประกาศ รายชื่อของแต่ละคู่ก่อนนะครับและจะชี้แจงกติกาทีหลัง คู่แรกครับ ได้แก่ คุณฮยอนซิก กับ คุณชางซอบ ครับ ”
โฮ๊ะ !! คู่นี้ได้เจอกันอีกแล้วเหรอนี้ ?? มันเป็นเพราะหรือพรหมลิขิตกันแน่ห่ะ ?? พวกนายสองคนยิ่งกว่าเนื้อคู่อีกนะเนี่ย
“ คู่ต่อไป ได้แก่ คุณพีเนียล กับ คุณซองแจ ครับ !!!!! “
โอ้วไม่นะ ทำไม เพนแจถึงได้คู่กันสะนะ ฉันอุส่าห์ลุ้นแทนยัยซังมี แต่กลับต้องผิดหวังสะแล้ว
“คุณอึนกวัง กับ คุณเมเนอเจอร์ ซังมีครับ ”
ยัยซังมีได้คู่กับพี่ลีด ซึ่งก็ยังถือว่าไม่น่าเศร้านัก เพราะยัยเพื่อนสาวก็แอบกรี๊ดพี่ใหญ่เหมือนกัน ถึงแม้ตัวเธอจะเป็นเมนน้องเน่ก็ตาม
“ คุณอิลฮุน คู่กับ คุณเพนนี เอ่อ.. คนที่สวยที่สุดในโลก ครับ แหม 5555 ”
ฮ่าๆๆๆ ฉันละอดฮา เสียงของตาลุงพิธีกรประกาศไม่ได้จริงๆ ก็ยัยแม่มด เขียนคำขยายชื่อของตัวเองไปด้วย ในดูเริ่ดกว่าฉันและซังมี แต่แล้วเจ้าตัวก็ต้องผิดหวังกับปีศาจมิน กลับไปคู่กับ ฮุนนี่ของฉันแทน งานนี้มีฆ่ากันตายแน่ๆ แต่เอ๊ะ ?? ยัยแม่มดไม่ได้คู่กับปีศาจมิน แสดงว่า…..ฉัน ???
“ และแน่นอนครับ คู่สุดท้ายได้แก่ คุณมินฮยอก กับ คุณเมเนเจอร์อินฮยอน”
จบเห่ ละชีวิต ให้ฉันไปอยู่กับปีศาจมิน ทั้งๆที่บรรยากาศระหว่างฉันและเขาเยือกเย็นยิ่งกว่าขั้วโลกสะอีก ฉันเดินออกไปคู่กับเขาด้านหน้า โดยที่เราสองคนไม่แม้แต่จะมองหน้ากันและกัน บรรยากาศยิ่งน่าอึดอัดเข้าไปใหญ่
“ ต่อไปที่ผมจะประกาศ เป็นกติกาของเกมวันนี้นะครับ ก่อนอื่นทีมงานของเราจะขอ ล็อคกุญแจมือแต่ละคู่ไว้นะครับ อาจจะดูโหดนิดนึง แต่ทางเรามีกุญแจไขให้แน่นอน ฮ่าๆๆ”
ตาลุงพิธีกร พ่นใส่ไมค์แบบไม่หยุดพัก กุญแจมือเลยหรอ ลุง?? แค่เชือกก็พอมั้ง เกิดฉันกับปีศาจมินทะเลาะกันกลางป่า และเกิดเขาคิดทำร้ายฉันขึ้นมา ฉันจะหนีได้ไง ??
“ กติกาของเรามีอยู่ว่า จะมีฐานอยู่ 7 ฐาน ด้วยกันครับ โดยแต่ละคู่จะต้องเข้าไปคำใบ้ ทั้งเจ็ด ว่าของที่ต้องไปหาคือของอะไร โดยแต่ละคู่จะได้รับแผนที่ที่แตกต่างกัน และ อุปกรณ์จำเป็นที่อยู่ในเป้ หากได้คำใบ้ครบ ก็ให้ไปหาของสิ่งนั้นมาครับ ”
ตาลุงอธิบายกติกาให้ฟังอย่างละเอียด อื้มม แค่ 7 ฐานเองหรอ ถือว่าสบายมาก เพราะตอนเรียนประถม ฉันมักจะเต็งหนึ่งเรื่องอย่างนี้ตลอดแหะๆ ว่าแต่ปีศาจมิน นายจะไม่พูดอะไรเลยหรอ ?? เฮ้อหนักใจ กับคู่ขาตัวเองจริงๆ
“ ย่าห์ !! ไออ้วน ขยับไปอีกได้ป่ะ มันรำคาญ มันหายใจไม่ออก หึ !! ”
เสียงยัยเพนนีบ่นขึ้นมาอุบอิบ ขณะที่ฮุนนี่กำลังตั้งท่ารอสัญญาเริ่มการแข่งขันจากพิธีกร
“ อย่าเรื่องมากได้ไหม ยัยดาวน์ซินโดรม ฉันอยากใกล้เธอตายแหละ และถ้าเกมนี้เธอทำฉันแพ้นะ ฉันฆ่าเธอแน่ ”
ฮุนนี่ตอกกลับยัยนั่นสะหน้าหงาย จนยัยนั่นถึงกลับยอมสงบปากสงบคำทันที ฮ่าๆ ฮุนนี่ของนูน่าเก่งที่สุดไปเลย
ไม่นานนัก สัญญานการแข่งขันก็เริ่มขึ้น โดย คู่ของ พี่ลีดอึนกวังกับยัยซังมี นำหน้าคู่อื่นๆไปแล้ว ตามด้วยคู่เพื่อนรัก ซิกซอบที่กำลังตามไปติดๆ ส่วนคู่ของเพนแจก็เร่งทำความเร็วกันอยู่ อิลฮุนก็เอาแต่ฉุดกระชากลากถูยัยแม่มดเพนนิสตามไป เช่นกัน แต่ดูเหมือนคู่ฉันจะ …
“ ย่าห์ !! นายช่วยออกแรงเดินหน่อยได้ไหม ฮะ ?? เดี๋ยวก็ตามคนอื่นไม่ทันหรอก ”
ฉันพูดพลางบ่นบุคคลที่อยู่ด้านหลังที่เอาแต่เดินช้าๆอย่างสบายใจ สภาพตอนนี้ เหมือนฉันกำลังจูงควายไปไถนา ซึ่งเป็นควายที่ดื้อมากๆด้วย
“ เธอรีบเธอก็ไปก่อนสิ ฉันไม่ได้อยากชนะ นิ !! ”
ดูพูดเข้าสิ!!!! ถ้าข้อมือฉันไม่ติดกับนายฉันไปนานแล้วย่ะ ซึ่งฉันก็พยายามออกแรงลากเขาไปให้เร็วขึ้น แต่ทว่าก็ไม่ช่วยอะไร ร่างสูงแอบยิ้มเล็กน้อยที่ฉัน กำลังทำเหมือนแข่งขันชักกะเย่อ และก็ยอมแพ้เพราะหมดแรง จากนั้นเขาก็เปลี่ยนมาเดินนำหน้าฉันแทน ความเงียบเข้ามาปกคลุมอีกครั้ง
“ นาย ยังไม่หายอีกหรอ ?? ”
ฉันเอ่ยปากถามบุคคลข้างๆ ที่กำลังก้มหน้าก้มตาเดินเบาๆ ก่อนที่ร่างสูงนั้นจะหยุดกะทันหัน ทำให้หัวของฉันไปชนกับหลังของแข็งๆของเขาอย่างจัง โอ้ยยย !!! เจ็บจริงไรจริง แล้วก็เดินต่อไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ เวลาดำเนินต่อไปเรื่อยๆในที่สุดเราก็มาถึงฐานแรกจนได้ ว่าแต่คำใบ้แรกมันคืออะไรกันน้ะ ?? ชักสงสัยแล้วสิ ปีศาจมินค่อยๆเดินไปทั่วๆโดยลากฉันไปด้วยเพื่อค้นหาของ นี่ถ้าไม่ติดว่ามือเราต้องติดกันจะดีมาก จะได้ต่างคนต่างหา
“ ย่าห์ !! ยัยหื่น เธอช่วยอยู่นิ่งๆหน่อยได้ไหม ?? ”
ร่างสูงดุฉันเสียงดัง ก่อนจะก้มหน้าก้มตา หาของต่อ โอ้!! ทำไมฉันต้องมาติดกับคนอย่างนายด้วยนะ โหดก็โหด รุนแรงก็รุนแรงกับฉัน จนข้อมือเริ่มแดงเป็นจ้ำละ
ป้าไม้สองข้างทางทำให้ ทางเดินในการเล่นเกมไม่ร้อนมากนัก ฉันเดินไปพลางชมนกชมไม้ไป ฮ่า รู้สึกเหมือนกับว่ามาเที่ยวสวนสัตว์ยังไงยังงั้น ระยะเริ่มไกลเข้าไปเรื่อยๆ แต่ก็ยังไม่เจอฐานต่อไปสักที จนตอนนี้ฉันหอบแฮกๆ แต่บุคคลด้านหน้ายังไม่แสดงอาการเหนื่อยเลยสักนิด อึดจริงๆพ่อคุณ !!!
“ แฮกๆๆ นายๆๆๆ พักก่อนได้ไหมม ฉันไม่ไหวแล้วว !! ”
ฉันบอกเขา ก่อนจะหยุดเดิน และนั่งลงทันที เกมบ้าบอนี่มันจะให้ฉัน เดินข้ามเขาเป็นลูกเลยหรือไง คนอย่างฉันถึงจะอึดแค่ไหน แต่ก็ไม่เคยต้องเดินข้ามเขานะ
“ ไหนเธอรีบไง จะมานั่งพักให้เสียเวลาทำไม ห่ะ ?? ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้ ”
จู่ๆเขาก็กระชากฉันขึ้นอย่างแรง โดยไม่สนใจว่าฉันแทบล้มไปตามแรง
“ โอ้ยยย นายไม่เข้าใจว่าคนเหนื่อยหรือไงนะ ??? ฉันเหนื่อยขอนั่งพัก “
“ ไม่ได้ เธอพักไม่ได้ เพราะฉันยังไม่เหนื่อย !!! “
“ ย่าห์ !!!!!!! ฉันไม่ได้เป็นปีศาจเหมือนนายนะ ที่จะไม่มีเหนื่อยไม่มีล้า ฉันเป็นคน “
ฉันเผลอพลั้งปากพูดออกไป โดยที่เขาสีหน้าดูเจื่อนลงทันที นี่ฉันใช้คำพูดทำร้ายนายอีกแล้วใช่ไหม ฉันขอโทษนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ร่างสูงมองหน้าฉันอย่างเอาเรื่อง ฉันจึงรีบลุกขึ้นและเดินต่อไปโดยไม่มีข้อแม้ทันที แฮ่ๆ TOT อยากตายเจ้าค่ะ อินฮยอนอยากตาย
ปีศาจมินเอ่ยขึ้นเมื่อเราเจอปริศนาตัวที่สอง พร้อมรอยยิ้มชวนพิลึก คงดีใจมากสินะ แต่ฉันเองนี่แหละที่ยิ้มไม่ออก ขาทั้งสองล้าไปหมดแล้ว ข้อมือถูกตรึงไว้กับข้อมือของเขาก็พลอยระบม ฮือๆ เกมอะไรของตาลุงบ้านั่นนะ !!! หาสาระและความสนุกไม่เจอ แต่ที่แน่ๆมีแต่ความรันทดทั้งจิตใจและร่างกาย
" เธออย่าแม้แต่้่จะคิดนั่งนะยัยหื่น !!! ไปต่อได้แล้ว "
" ห่ะ ??? T_T "
ร่างสูงกระชากฉันขึ้นทันทีเมื่อฉันกำลัง ทำท่านั่งลง บ้าไปแล้ว ฉันไม่ไหวแล้วนะย่ะ
" แงแง !! มินฮยอกกี้จ๋าา ฉันไม่ไหวแล้ว ขอฉันพัก สักห้านาทีได้ไหม นะนะ "
ฉันอ้อนวอนบุคคลตรงหน้าพร้อมด้วยเสียงหวานแหวนสุดชีวิต แต่ดูเหมือนก็ไม่ได้ช่วยอะไรให้ดีขึ้นเลย เขายังคงกระชากฉัน ขึ้นอีกตามเคย
" ย่าห์ !!!!! ฉันบอกแล้วไง ถ้าจะพักก็ต้องพักด้วยกัน ในเมื่อฉันยังไม่อยากพัก เธอก็ห้ามพัก เข้าใจไหม ?? งั้นลุกขึ้นมายัยหื่น "
เขาพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นไร้ความปรานี ทำเอาฉันแทบอยากจะลุกขึ้นมากระโดดฟาดคอ สะให้ล้ม โถๆๆ !!!!!!! ไอ้ซาดิส
" ไม่ลุก !! ยังไง ฉันก็จะไม่ลุก นายรู้ไหมว่าขาฉันตอนนี้ มันแทบจะก้าวไม่ออกแล้ว ถ้านายอยากไป งั้นนายก็ลากฉันไปเลย แต่ฉันจะไม่ยอมลุกเด็ดขาด "
ฉันยื่นคำขาดเสียงดัง ทำเอาบุคคลตรงหน้าถึงกับตกใจ ทำไมคนอย่างเขาต้องให้ฉันขึ้นเสียงอยู่เรื่อยเลย !! ฮ่าๆๆ อินฮยอน ได้ พักแล้วววววววว เย่เย้ ~~~ แต่ทันใดนั่นเอง ทีฉันกำลังลิ้มรสความสุขจากการนั่ง ร่างกายฉันก็เริ่มเคลื่อนทึี่่ไปด้านหน้าา ห่ะ !! เขาลากฉันจริงๆหรอเนี่ย ??? โถๆๆ ไอโหดดดด
" ย่าห์นายจะทำอะไรห่ะ ?? หยุดลากฉันเด๋วนี้นะ !!! "
การลากหยุดลงทันที มือของเขาที่กำลังกุมข้อมือฉันอยู่ถูกปล่อยอย่างเบามือ
" ก็เธอบอกฉันเองว่าให้ ลากเธอไปได้ ฉันก็ลากอยู่นี่ไงยัยหื่น อย่ามาเรื่องมาก "
" นายนี่มันเลว จริงๆเลย ถ้าฉันเหนื่อยตาย ฉันจะมาหักคอนายคนแรกเลย "
" ใช่ !! ฉันมันเลว ใครจะไปเหมือน....."
เขาพูดโต้ขึ้นมา พร้อมกับปลายเสียงที่เงียบลง ทำให้ฉันรู้สึกสับสน ว่าเขาต้องการจะสื่ออะไร??
" เหมือนใคร ??? นายหยุดพูดทำไมห่ะ ??"
" ช่างแม่งเหอะ !! เลิกเซ้าซี้แล้วลุกขึ้นมายัยหื่น"
ปีศาจมินพูดตัดบทพร้อมกับเปลี่ยนมากระชากฉันขึ้นมาจากพื้นอีกรอบ จนร่างของฉันลอยขึ้นจากพื้นและเซไปหาเขาทันที
" ย่าห์ !!!!!!!! "
ฉันเอ่ยปากจะต่อว่าบุคคลตรงหน้า แต่ทว่าว่า ร่างของฉันกลับถูกสวมกอดจากเขาทันที อ้อมอกแข็งๆของเขาที่เต็มไปด้วยความอบอุ่น ถูกส่งมายังตัวของฉัน มันยิ่งทำให้มั่นใจมากขึ้นว่าฉันรู้สึกอะไรกับเขา แต่ไม่สามารถบอกออกไปได้ก็เท่านั้น มินฮยอกอ่า นายอย่าทำแบบนี้กับฉันได้ไหม ??? ฉันแทบจะซ่อนความรู้สึกที่มีให้นายไม่ได้อีกแล้ว
ขณะที่ฉันกำลังสับสนกับความรู้สึกของตัวเองอยู่นั้น ปีศาจมินก็ถอนอ้อมกอด ก่อนจะรีบผลักฉันออกจากตัวเขาทันที
" ฉันขอโทษที่กอดเธอ เอ่อ....เอิ่ม งั้นไปกันต่อได้เถอะ "
เขากล่าวขอโทษก่อนจะเปลี่ยนน้ำเสียงให้กลายมาเป็นปกติ ใบหน้าเขาก็เรียบนิ่งเย็นชาเหมือนเดิม นายนี่มันจริงๆเลย !!!!! ฉันยังคงเดินต่อไปพร้อมกับขาที่เจ็บและล้า สภาพฉันต่อหน้ายิ่งกว่าผ่านสนามรบมาสะอีกนะเนี่ย ฉันว่ากลับไปถ้าไม่โดนตัดขาทิ้งก็คงต้องนั่งรถเข็นกันเลยทีเดียว ฮ่าๆๆ แต่จู่ๆเขาก็หยุดฝีเท้าลง สองมือของเขาอุ้มร่างของฉันขึ้นไปบนหลังทันที ห่ะ ??? นี่ปีศาจมินกำลังจะแบกฉันหรือเนี่ยยย ฉันพยายามดิ้นลงจากหลังเขาเพราะไม่อยากรบกวน
" อยู่นิ่งๆ ไม่งั้นฉันโยนเธอลงแน่ๆ "
เขาพูดด้วยน้ำเสียงเช่นเดิมในขณะที่ร่างของฉันถูกแบกบนหลังของเขาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ตอนนี้ขาของฉันก็คลายจากความเจ็บปวดลงบ้าง แต่กลายเป็นเขาที่ต้องมารับความเจ็บปวดนั่นแทนฉัน ดูๆไปนายก็เป็น คนดีเหมือนกันนะเนี่ย ถ้าตัดปากเสียๆ นิสัยขี้วีน และสีหน้าอันเรียบเฉย ของนายออกไป
" นาย..... ขอบคุณนะ "
ฉันเอ่ยขอบคุณเขาอย่างเบาๆ ปีศาจมินไม่ได้ตอบอะไรนอกจากเดินต่อไปข้างหน้า เวลาล่วงเลยผ่านไปนานเท่าไรไม่รู้ แต่ฉันรู้แค่ว่าฉันอยากจะหยุดช่วงเวลาดีดีอย่างนี้เอาไว้ ก็แค่นั้น
" ย่าห์ !!!!! ยัยหื่น เธอตื่นขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะ โถ่เว้ยยยัยบ้า นี่เธอนอนน้ำลายย้อยใส่หลังฉันหรอห่ะ ?? กลากเกลื้อนได้ขึ้นกันพอดี "
เสียงของเขาปลุกฉันจากอาการงัวเงีย เพราะความเหนื่อยล้า นี่ฉันเผลอลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ท้องฟ้าเริ่มครึ้มแสดงเวลาเย็นแล้ว ร่างของฉันก็โดนโยนลงสู่พื้นทันที
" โอ้ยยยยย ฉันเจ็บนะ !!!! นายจะวางฉันลงดีดีไม่ได้หรือไงเนี่ย ??"
ฉันแหกปากโวยวายทันทีที่ ก้นลงกระแทกกับพื้นอย่างแรง นายนี่มันผีเข้าผีออกหรือไงกัน คิดจะแบกก็แบก คิดจะโยนก็โยน ฉันเป็นคนนะยะ
" เลิกแหกปากและฟังฉันให้ดี !! เรา กำลัง หลง ป่า !!!!!! "
" ห่ะ ??? เรากำลังกินมาม่า "
" ย่าห์ !!!!! ยัยหื่น เธออย่าเพิ่งกวนเบื้องล่างฉันได้ไหม ฉันบอกว่าเรากำลังหลงป่า !! "
" เราหลงป่า !!!! O.O แล้วนายเดินประสาอะไรของนายห่ะ ถึงได้หลงป่าได้เนี่ย ?? "
ฉันเริ่มเอะอะโวยวายทันทีที่รู้ ซวยอะไรอีกเนี่ย ทำไมต้องมาหลงปงหลงป่าด้วย ฉันไม่เคยหลงหรอกนะป่า เคยหลงอย่างเดียวคือ หลง บีทูบี อะจึ๋ยย!! ฉันมองนายมินฮยอกที่กำลังรื้อค้นอะไรบางอย่างจากกระเป๋าของเขา จากนั้นก็เริ่มลามมาที่กระเป๋าของฉัน
" ย่าห์ !!! นายจะทำอะไรนะ นี่มันกระเป๋่าของฉันนะ !!!"
" เธอช่วยหุบปากของเธอหน่อยได้ไหมยัยหื่น ฉันกำลังหาโทรศัพท์เพืี่อติดต่อเจ้าหน้าที่อยู่ !! เธออยากกลับบ้านไหมฮะ?? "
จึกกก !! ฉันรีบรูดซิบปากทันที ที่หมอนั่นสั่งฉันให้หุบปาก ผู้ชายอะไร ปากคอเราะร้ายที่สุด ฉันเอาแต่มองเขาอยู่อย่างห่างๆไม่ขอเสนอความคิดเห็นใดๆทั้งสิ้น แล้วเขาก็เจอโทรศัพท์เครื่องเล็ก สีชมพูหวานแหววของฉัน ก็จะจัดการขว้างมันทิ้ง
" โถ่ว้อยยย ไม่มีสัญญาน !!! "
และแล้ว น้องเทเลโฟน สุดที่รัก ก็ลอยลมไปกระทบกับพื้นทันที แงแง ปีศาจมินนายใจร้ายมากไปแล้วนะ นั่นมันเงินค่าขนมฉันที่อุส่าห์เก็บหอมรอมริบเลยนายรู้ไหม ฮือๆๆ
" ยัยหื่น เธอมีไฟฉาย หรือ ไฟแช๊กติดมาบ้างไหม ?? "
ทันใดนั้นเขาก็หันมาถามฉันทันที ไฟฉาย ไฟแช๊ก หรอ?? ฉันจึงรีบค้นกระเป๋าเป้อีกครั้งทันที ไฟฉายพร้อม ไฟแช๊กพร้อมเจ้าค่ะิ ยิ่งกว่ารู้ว่าจะต้องมาหลงป่าอีกนะเนี่ย ฉันจึงยื่นไปให้กับเขาทันที และเราก็ออกเดินหาทางออกจากป่านี่กันต่อ
เสียงจากดวงอาทิตย์เริ่มหายไป ความมืดมิดยิ่งเข้ามาทดแทน ป่านนี้ ทุกคนที่กองคงตามหาพวกเรากันวุ่นวายแล้วละ ฉันกับปีศาจมินเดินหาทางออกมาเกือบชั่วโมงนึงแล้ว แต่ก็ยังคงติดอยู่ในป่านั่น
" ฉันว่าคืนนี้เราคงต้องนอนในนี้แล้วละ ??"
ห่ะ เขาพูดอะไรออกมานะ ?? เขาต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ
"นอนในป่ากับนายเนี่ยนะ ฉันไม่เอาหรอก ฉันจะกลับบ้าน !! "
" ถ้าเธอ คิดจะกลับก็กลับไป แต่ฉันจะค้างที่นี่ เธอคงไม่รู้สินะ ว่าในป่าตอนกลางคืนมันน่ากลัวแค่ไหน "
" ย่าห์ !!!!!! นายอย่ามาขู่ฉันนะ ~~"
" ฉันไม่ได้ขู่ ก่อนอื่นเธอควรจะถอดข้อมือ ออกจากกุญแจบ้าบอนี่ให้ได้เสียก่อนน"
ฉันเหลือบมามองยังข้อมือของตัวเองตามที่เขาบอก เฮ้อออ ก็จริงสินะ ฉันจะไปได้อย่างไร ในเมื่อข้อมือฉันติดอยู่กับเขา ฉันนั่งลงตรงนั้นทันที ก่อนจะเอื้อมมือหยิบหินข้างตัวมาทุบ บริเวณโซ่กุญแจทันที ปีศาจมินมองฉันไปพลางหัวเราะไป
" เธอนี่มันโง่จริงๆเล้ยย ยัยหื่น"
เขาพูดขึ้นพร้อมกับหยิบกุญแจเล็กๆออกมาจากกระเป๋ากางเกง แล้วไขข้อมือฉันและเขา ออกเป็นอิสระทันที
" ย่าห์ !! นี่นายมีกุญแจไขได้ไงกัน ??? "
" คนฉลาดๆ อย่างฉัน ต้องมีหนทางแก้ไขแน่นอน ฮ่าๆๆ "
" นายนี่มัน...จริงๆเลย แล้วทำไมไม่ไขตั้งแต่แรกห่ะ !!! "
" ฉันเป็นคนประเภทรักษากติกานะ !!!! "
เขาตอบแบบหน้าตาเฉยๆ นี่เขามีกุญแจปลดล็อคตั้งแต่แรก แต่กลับเพิ่งมาใช้ นี่มันแกล้งกันชัดๆ คนเลว
" เธอเป็นอิสระแล้วนะยัยหื่น ถ้าคิดจะกลับไปก่อนเลยก็เชิญ แต่ฉันไม่ให้ไฟฉายเธอแน่นอน ถ้าเปลี่ยนใจก็นั่งรออยู่ที่นี่ ฉันจะไปหาฟืนมาก่อไฟ "
เขาพูดขึ้นพร้อมกับเดินออกไปทันที ทิ้งฉันไว้กับความเจ็บใจ ฉันต้องเลือกความน่ากลัวระหว่างเดินกลับไปอย่างมืดมิดและนอนค้างที่นี่กับปีศาจมิน ซึ่งมันน่ากลัวทั้งสองอย่าง ฉันพยายามวิเคราะห์อย่างถี่ถ่วน กลับไปพร้อมกับไม่มีไฟฉายนี่มันโง่ชัดๆเลย ทั้งมืดทั้งน่ากลัว ฉันต้องค้างที่นี่กับเขาน่าจะเป็นทางรอดที่ดีกว่า หลังจากที่ตัดสินใจฉันก็พยายามค้นหาของกินในกระเป๋าทันที ฮ่าาาาา ดีนะที่เตรียมมา เวลาผ่านไปไม่นานปีศาจมินก็กลับมาพร้อมกลับ ฟืนสำหรับใช้ก่อไฟ
" สรุปเธอก็กลัวสินะ !!! "
" ไม่ได้กลัวย่ะ !! แต่แค่ยังปวดขาก็เลยอยากพักก่อนเท่านั้น "
ฉันพยายามไหลอย่างที่สุด พร้อมกับตั้งหน้าตั้งตากินขนมที่อยู่ในมือต่อไป ปีศาจมินอมยิ้มเล็กน้อยก่อนจะหันไปก่อไฟทันที
" ย่าห์ !!!! นี่เธอจะไม่แบ่งฉันกินเลยหรือไงห่ะ ??? "
บุคคลตรงหน้าเริ่มเอะอะ โวยวายทันทีก่อนที่ฉันกำลังเขมิบขนมตรงหน้าจนเกือบหมด
" ก็ฉันหิวนี่น่า และนี่มันก็เป็นขนมของฉัน นายอยากกินก็กินของนายไปสิ "
" ฉันจะกินของเธอนี่แหละ เพราะฉันไม่ได้เตรียมมา !!!!! "
ฉันไม่ได้สนใจคำพูดของเขา และยังคงดำเนินการกินต่อ ของอร่อยเรื่องอะไรจะแบ่ง ชิส์!!!
" ยัยขี้งก เธอเป็นเมเนเจอร์ของฉันนะ เธอจะปล่อยให้ฉันอดได้ไง "
" โอเคๆๆ ฉันจะแบ่งให้นายก็ได้ แต่นายต้องพูดขอฉันดีดี เพราะๆก่อน"
นี่คือโอกาสที่ดีที่สุดที่ฉันจะได้ เอาคืนเขา แต่ทว่ามือของเขากลับแย่งขนมไปจากมือฉันอย่างรวดเร็ว และกินมันทันที
" ย่าห์!!!!!! นายไม่ยินที่ฉันพูดหรือไงห่ะ ??? เอาของฉันคืนมานะ ~~~~ "
เขาก็ไม่สนใจคำพูดของฉัน และยังคงกินขนมต่อไปอย่างเอร็ดอร่อย
" นาย!! ฉันบอกให้เอาคืนมาไง !!!"
ฉันโวยวายเสียงดังใส่เขาทันที พร้อมทั้งเขวี้ยงขยะใส่หน้าเขาเต็มๆ ก่อนที่เขาจะเขยิบหน้าเข้ามาใกล้ฉันเรื่อยๆจนหน้าของเราห่างกันไม่กี่เซน
" นะ นายจะทำอะไร ??? "
ฉันถามออกไปด้วยเสียงสั่นๆ หวังว่าเขาคงไม่คิดทำอะไรบ้าๆอีกนะ T0T แล้วเขาก็รั่งฉันเข้าไปในอ้อมกอด ริมฝีปากหนาของเขาก็ค่อยๆประทับลงที่แก้มของฉัน ไออุ่นรักของเขาแผ่ซ่านไปทั่ว จนแก้มของฉันมีสีแดงระเรื่อปรากฏเล็กน้อย นี่ฉันกำลังโดนเขาหลอกหอมแก้มหรือเนี่ย???
" ขอบคุณสำหรับ ขนมนะครับ เมเนเจอร์ที่รัก !!"
ความคิดเห็น