คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : กฏเหล็กของการทำงาน100%%%%%%%%
โอ้ยยนี่มันกฏบ้าบออะไรเนี่ย ศิลปินที่ว่าก็คือ ฮุนนี่ของฉันนะหรอ ได้ไง มาพรากผัวพรากเมียมันบาปนะรู้ไหม ?? ใครเป็นคนตั้งกฏฟ่ะ !!!! ฉันกำลังโมโหอยู่ในใจ ทั้งที่กำลังนั่งประชุมอยู่กับลุงจางและโปรดิ้วเซอร์คนอื่นๆกำลังมาคุ คุณลุงจางหยิบกระดาษที่ยาวยิ่งกว่าหางว่าว แล้วอ่านให้ฟังที่ละข้อ ดูเหมือนทำงานที่นี่เริ่มไม่ง่ายอย่างที่คิดแล้วแหะ -__-
วันนี้เป็นวันเริ่มงานอย่างเต็มตัว ของสองสาวเมเนเจอร์ใหม่ไฟแรง ฉันและซังมี ว่าแต่หลังจากที่ยัยนั้นกลับมาจากดูแลน้องยุกซองแจจากการอัดเสียงเมื่อวานแค่วันเดียว ก็ทำเอายัยนี้นั่งยิ้มอย่างกับคนบ้า อาการแบบนี้มันเหมือนคนกำลังตกหลุมรักชัดๆ ฟินเลยอ่ะดิ ซังมีอ่าาาาา
" ซังมีอ่า !!! "
ฉันส่งเสียงเรียกสติเพื่อนสาวกลับมา แต่ก็ไม่ได้รับการตอบสนองใดๆทั้งสิ้น ซังมียังคงเหม่อเหมือนเดิม
" ซังมีอ่าาาาาาาา ~~~~~~ "
ฉันพยายามอีกครั้ง พร้อมทั้งเอามือ ไปก่อกวนด้านหน้าแต่ก็ไม่เป็นผล ซังมียังคงเหม่อลอยอย่างไร้สติ
" ย่าห์ !!!!!!!!!!!!!!! ปาร์คซังมี "
" โอ้ะ โอ้ยย อะไรของแกเนี่ยอินฮยอน เรียกสะเสียงดังเลยย "
วะฮ่ะฮ่า มันได้ผลแหะ ยัยนี้สะดุ้งตื่นขึ้นมาทันทีที่ฉันตะโกนเสียงโซปราโน่เข้าใส่ ยัยนี้ถึงผละตัวลุกขึ้นอย่างตกใจ
" เป็นอะไรของแกห่ะ ??? เหม่อลอย จนจะข้ามน้ำข้ามทะเลแล้ว "
ฉันถามยัยเพื่อนสาวก่อนจะพากันลุกขึ้นจากห้องประชุมนั้นและเดินมาสู่ห้องทำงานทันที ยัยซังมีก็ไม่ได้ตอบอะไรนอกจาก พยายามหุบยิ้มและตีหน้าเฉยต่อ
" ย่าห์ !!!! ยูอินฮยอน ฉันต้องเคลียร์แกเรื่องวันนั้นกับมินฮยอก โอปป้า คืออะไรห่ะ ???
“อะไร..อะไรของแก๊ !!! ไม่มีซักหน่อย ไอหมอนั่นก็เหมือนเดิมแหละ แกล้งฉันเหมือนเดิม ตอแยฉันเหมือนเดิม น่ารำคาญชะมัด หึ !!!”
ฉันพูดเสียงสูงกลบเกลื่อนความเป็นจริง แกจะไม่เชื่อก็เรื่องของแกนะยังซังมี
“จริงหร๊า !!! หึ !!! แกรู้อะไรมั้ยอินฮยอน .. เวลาแกโกหกคิ้วขวาแกจะกระตุก -_-”
ยัยซังมีเอื้อนเอ่ยพลางทำสีหน้าล้อเลียน แกจะจับผิดฉันหรอ ??
“แกจะบอกดีๆ หรือจะให้ฉันไปถามมินฮยอกโอปป้าเอง ห๊ะ!!”
ยัยซังมีพูดเสียงแข็งก่อนจะทำท่าท่าขู่ฉัน ไม่ได้นะ จะให้ยัยนี้รู้ไม่ได้ เอาไงหล่ะทีนี้ ยัยอินฮยอนเอ๊ยย ??
“ว่าไง ?? จะบอกหรือจะให้ฉันไปถาม ??”
ฉันมองยัยซังมีอย่างลังเล เอาไงหล่ะ ?? โอ๊ย ?? ชีวิตฉันเคยเจอความสงบสุขบ้างมั้ย ??
“โอ๊ะ !!!!!!! มินฮยอกโอปป้า !!!!!!!!!!”
จู่ๆ ยัยซังมีก็ตะโกนเรียกปีศาจมินซะเสียงดัง เหมือนกับว่าปีศาจมินกำลังจะเข้ามา แต่ความจริงแล้ว มันไม่มีใครอยู่เลย .. ยัยซังมี ทำไมแกถึงต้องทำกับฉันขนาดนี้ ไอเพื่อนทรยศ !!!!!!! ฉันตกใจจนแทบจะตกเก้าอี้ T_______-T
“ว่าไง !! จะบอกดีๆ หรือจะให้ถาม !!”
ยัยซังมียื่นคำขาด ถ้าแกอยากจะรู้เรื่องฉันขนาดนี้อ่ะนะ ฮือ T-T
“อ่ะๆ ว่ามาจะถามไรก็รีบถาม ฉันจะตอบคำถามเท่าที่ฉันตอบได้ละกัน”
ยัยซังมียิ้มเหมือนผู้กุมชัยชนะ ฉันแพ้ยัยซังมีอย่างราบคาบ อย่าให้ถึงทีแกนะ หึยยย !!!!!
“คำถามแรก..วันนั้น แกกับมินฮยอกโอปป้า เจอกันได้ไง”
ยัยซังมีเริ่มประเด็น เอาไงหล่ะ ?? เอาไงเอากัน !!
“ก็บังเอิญเจอกันเฉยๆ แหละหน่า ไม่มีไรหรอก หมอนั่นก็เข้ามาหาเรื่องฉัน”
ยัยซังมีขมวดคิ้วยุ่ง เหมือนตำรวจกำลังสอบปากคำผู้ร้ายยังไงยังงั้น ฉันว่าแกเปลี่ยนอาชีพไปเป็นตำรวจจะรุ่งกว่านะ เพื่อนเอ๊ย -_-
“งั้นหรอ !! คำถามที่สอง..มินฮยอกโอปป้าชอบแกใช่มั้ย !!!!!!!!!!”
ยัยซังมีตะโกนใส่หน้าฉันเสียงดัง จนฉันต้องวิ่งไปตะครุปปากยังซังมี ไม่ให้พูดมากไปกว่านี้ !! ยังซังมีขัดขืน พยายามจะแกะมือฉันออก ฉันจึงกระซิบข้างหูยัยเพื่อนตัวแสบเบาๆว่า
“ซังมี !!! ยัยเพื่อนบ้า !!! อย่าพูดแบบนี้อีกนะ เดี๋ยวคนอื่นมาได้ยินเข้า !!!”
พอจบประโยคฉันก็ปล่อยมือออกจากปากยัยซังมี แต่ทว่ายัยนี้ยังไม่ลดละที่จะหาความจริงจากฉัน แกต้องการอะไรจากฉันกันแน่ย่ะ !!!
“โอย !!! แค่แกบอกว่าจริงหรือไม่จริงก็พอ มันตอบยากตรงใหนว่ะ !!!”
มันจะไม่ยากเลยแก ถ้ามันไม่ใช่ไอปีศาจมินนั่น พลันยัยซังมีถามมา ฉันกลับหัวใจเต้นแรงอย่างบอกไม่ถูก ทำไมหน้าถึงร้อนนะ เมื่อคิดถึง คำสารภาพของไอปีศาจมินวันนั้น หน้าก็ร้อนผ่าวขึ้นมาทันที โอยยย !! อะไรเนี๊ยะ !! ทำไมฉันต้องเขินนายด้วยห๊ะ !!! เลิกวนเวียนในใจฉันได้แล้ว !!! ออกไป !!!
“อ้าว !! ว่าไง !! นี่แกเขินรึป่าวว่ะ ??”
ยัยซังมีเริ่มสงสัยขึ้นมาอีกรอบ ชาติที่แล้วแกเกิดเป็นโคนันรึไงเนี๊ยะ ?? ถามอยู่นั่นแหละ ??
“เออ..อะ..อึม..แต่แกอย่าไปสนใจเลย ฉันว่าไอปีศาจมินมันมีแผนแกล้งฉันมากกว่า”
ฉันตอบไปแบบตะกุก ตะกัก แต่ยัยซังมีก็ยังไม่ลดละที่จะถามต่อ
“แล้วข้อสุดท้าย ! ที่ฉันจะถาม..แก...........ชอบ............เค้ารึป่าว ??”
พลันยัยซังมีถามขึ้นมา ฉันกลับมือเย็บเฉียบ ตั้งแต่เกิดมาจากท้องพ่อท้องแม่ ฉันยังไม่เคยมีใครยิงคำถามตรงขนาดนี้ T T แล้วจะให้ฉันตอบยังไงหล่ะ ?? เพราะตอนนี้ฉันก็ยังไม่รู้หัวใจตัวเองเลย
“............”
ฉันนิ่งเงียบไปพักนึง พลางคิดถึงคำพูดของโปรดิวเซอร์จางเมื่อตอนกลางวัน... ฉันจะทำไงดี ..จะตอบยัยซังมีไปว่าอะไร ฉันคิดอะไรไปเรื่อยไป พลางออกออกไปนอกประตู กลับเจอบุคคลที่กำลังเป็นประเด็นอยู่ ณ ตอนนี้ เดินเข้ามาพอดี เหมือนเจ้าตัวจะรู้นะว่าตนเป็นบุคคลที่ถูกกล่าวถึงอยู่ ฉันจึงรวบรวมความกล้าบอกยัยซังมีไป ถึงตอนนี้ไม่รู้ว่าหัวใจตัวเองกำลังคิดอะไรอยู่ แต่ขอให้ตอบๆไปก่อนเหอะ
“ไม่!! ฉันไม่ได้ชอบเค้า !!”
ฉันตอบออกไปอย่างฉะฉานทำให้บุคคลที่กำลังรอฟังคำตอบของฉันอย่างมีความหวัง หน้าเจื่อนลงไปทันที หึย !! แย่แล้ว !! เค้าคงรู้สึกแย่กับคำพูดฉันแน่ๆ ฉันเป็นคนเลวมากเลยสินะ ฮือออ T T แต่มันคงเป็นไปไม่ได้ตั้งแต่แรก ระหว่างไอดอลกับคนธรรมดาอย่างฉันจะรักกันได้ยังไง มันไม่มีทางเป็นไปได้หรอก ขอโทษนะปีศาจมิน ฉันคงรับความรู้สึกดีๆ ของนายไว้ไม่ได้จริงๆ
MINHYUK PART..
วันนี้ผมมีซ้อมร้องเพลงที่ห้องอัดแหละ วันหยุดทั้งที่ให้พักบ้างไม่ได้รึไง !! ซ้อมอยู่นั่นแหละ !! แต่ในความขี้เกียจซ้อมของผมกลับมีความโชคดีแฝงซ้อนอยู่ ก็ผมบังเอิญผ่านหน้าห้องทำงานของเมเนเจอร์เข้า อยู่กันพร้อมหน้าเลยนะ เข้าไปทักทายก่อนดีกว่า พลันจะเข้าไปแต่ผมต้องชะงักขึ้นกับพูดที่ซังมีได้ถามกับยัยหื่น
ผมยืนฟังอยู่ข้างประตูอย่างเงียบๆ แต่เหมือนว่า ยัยหื่นจะเห็นผมเข้าแล้ว เธอคงไม่ทำร้ายจิตใจฉันเป็นครั้งที่สองหรอกนะ
“งั้นหรอ !! คำถามที่สอง..มินฮยอกโอปป้าชอบแกใช่มั้ย !!!!!!!!!!”
“ซังมี !!! ยัยเพื่อนบ้า !!! อย่าพูดแบบนี้อีกนะ เดี๋ยวคนอื่นมาได้ยินเข้า !!!”
“โอย !!! แค่แกบอกว่าจริงหรือไม่จริงก็พอ มันตอบยากตรงใหนว่ะ !!!”
“อ้าว !! ว่าไง !! นี่แกเขินรึป่าวว่ะ ??”
“เออ..อะ..อึม..แต่แกอย่าไปสนใจเลย ฉันว่าไอปีศาจมินมันมีแผนแกล้งฉันมากกว่า”
.
.
“แล้วข้อสุดท้าย ! ที่ฉันจะถาม..แก...........ชอบ............เค้ารึป่าว ??”
พอซังมีถามขึ้น ผมกลับใจเต้นแรง และข่มตาลงเพื่อรอคำตอบ ที่เฝ้ารอคอยเพื่อจะถาม ผู้หญิงคนนี้ คนที่ผมรัก ผมรักเขาจริงๆ
“............”
“ไม่!! ฉันไม่ได้ชอบเค้า !!”
พอได้ฟังความจริงจากปากอินฮยอน ผมก็รู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาที่หน้าอกข้างซ้าย ผมรู้สึกเหมือนอยากจะร้องไห้ นี่ผมเป็นบ้าอะไรนะ ! ก็รู้ตั้งแต่แรกแล้วไม่ใช่หรอ ? ว่าเค้าไม่ได้คิดอะไรกับเราแม้แต่นิดเดียว ? หัวใจผมมันจะดื้อด้านไปถึงไหน เพราะต่อให้ผมพยายามทำดีและเข้าหาเธอแค่ไหน มันกลับยิ่งทำให้เธอกังวลและถอยห่างผมไป สุดท้ายตัวผมก็เป็นได้แค่เพียงแค่ปีศาจและอสูรร้ายในสายตาของเธออยู่ดี ผมหันไปสบตาเข้ากับอินฮยอนอย่างช้าๆ อยู่ดีๆ น้ำตาก็ไหลออกมา ก่อนที่ผมจะเช็ดน้ำตาลวกๆ แล้วเดินจากไปก่อนที่จะกลั้นความรู้สึกถูกซ่อนไว้ไม่ไหว
ผมเดินไปเรื่อยๆในบริษัท ซึ่งห้องซ้อมเต้นไม่ได้ไกลจากห้องทำงานเมนเจอร์เลย แต่ทำไมผมรู้สึกว่ามันไกลเหลือเกิน ถ้าผมย้อนเวลากลับไปได้ ผมคงจะได้เจอเธอในรูปแบบที่ดีกว่านี้ ผมเข้าไปห้องซ้อมเต้นก็พอกลับสมาชิกบีทูบีทั้งหกคน แล้วก็จียงฮยอง รวมถึงดาจองด้วย
“โอปป้า !!!!! ทำไมมาช้าจัง !!!!!!!! ฉันรอโอปป้าตั้งนานแหน่ะ ฉันทนดูพวกนี้เต้นอย่างกับ แมวโดนน้ำร้อนลวกตั้งนาน น่าเบื่อจะแย่ แบร่ :P”
ยัยเด็กแสบดาจองวิ่งเข้ามาหาผม พร้อมทำท่ากระดี้กระด้า ตามสไตล์ของดาจองงี้
“ย่าห์ !!!!!!!! ถ้ามันน่าเบื่อนักก็ You can go back ได้นะน้องรัก ! พอดีพี่ไม่ได้ล่ามโซ่แกเอาไว้ว่ะ ! ”
พีเนียลพูดพร้อมกลั้นหัวเราะ แต่ยัยดาจองกลับทำหน้ามุ่ยแล้ว ทำถ้าจะเถียงกลับ แต่ทว่า พี่ใหญ่ของวง นายอึนกวังผู้ที่ไม่ค่อยมีบทกะเค้า กลับเสริมขึ้นมาว่า
“ชินดงกึนนา ~~~~~~~~~~ แกมาพูดอะไรตอนนี้ แกควรจะห้ามน้องแกไม่ให้มาตั้งแต่แรก”
อึนกวังพูดด้วยน้ำเสียงเนือยๆ เพราะโดนยัยเด็กแสบแผลงฤทธิ์ไปหลายครั้ง
“กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด !!!!!!!!! นายกล้าว่าฉันหรอห๊ะ !!!!!!!!!!!”
ดาจองเสียสติไปแล้ว
“นี่!!! ยัยเด็กดาวน์ แค่นี้ก็น่าจะรู้แล้วนะ ว่าที่นี่ไม่มีใครต้องการเธอ!!!!”
อิลฮุนพูดเสริมอีกที จนยัยดาจองโกรธจนเลือดขึ้นหน้า ผมคิวดว่าผมต้องทำอะไรซักอย่างแล้วหล่ะ ?? ก่อนจะเกิดสงครามย่อยขึ้น -_-
“ย่าห์ !! พอนายพอได้แล้วหน่า .. จะหาเรื่องน้องไปถึงใหน ?? ดาจองงี้เราก็เหมือนกัน เป็นผู้หญิงหัดพูดจาให้น่ารักน่าฟังมากกว่านี้หน่อยไม่ได้รึไง ทำตัวแบบนี้ไม่น่ารักเลยนะ”
ผมตักเตือนทั้งสองฝ่าย แล้วหันไปพูดกับดาจองด้วยน้ำเสียงโอนโยน
“ฉันจะพูดจากน่ารักๆ กับโอปป้าคนเดียวเท่านั้นแหลค่ะ ?? ^_^”
ดาจองพูดพร้อมทำตาหวานใส่ ก่อนจะเดินสะบัดก้นออกไปด้านนอกทันที ผมเชื่อแล้วหล่ะว่ายัยนี่ไม่ฟังใครนอกจากผมคนเดียว เห้อ !! ยังแสบเหมือนเดิมเลยนะ ผมคิดในใจพลางเอามือไปลูบหัวเล็กๆนั้นอย่างเอ็นดู สำหรับดาจองแล้วคือน้องสาวที่ผมรักมากๆ ผมจึงมักจะอ่อนข้อให้เธอตลอด น่ารักแบบนี้ให้ฉันรังแกเธอไม่ลงหรอกนะ ยัยแสบบ ^______________^
.
.
.
.
.
.
เวลาผ่านไปเรื่อย พวกเราซ้อมกันอย่างหนัก ไม่นานนัก มี่จียงเมเนเจอร์ของพวกเราเดินเข้ามา เหมือนจะมีข่าวดีอะไรสักอย่างมาบอก
“อ้าว!! อยู่กันพร้อมหน้าเลยนะทุกคน !! ฟังนะ !! ฉันมีข่าวดีจะมาบอก !!”
จียงฮยองเริ่มเปิดประเด็นสนทนา
“อะไรหรอฮยอง ! อะไรหรอฮยอง !”
ชางซอบเอ่ยถามพี่จียงด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น ดีใจจนออกนอกหน้า -_-
“ก็ไม่มีอะไรมากหรอก ! เอเจนซี่เค้าอยากให้พวกนายถ่ายรายการเหมือน Reality หน่ะ ! คล้ายๆกับที่พวกนายไปถ่าย BTOB DAIRY นั่นแหละ ! แต่แค่คราวนี้ถ่ายนอกสถานที่เท่านั้นเอง”
พี่จียงบอกงานพวกเรา ต่อไปเรื่อยๆ
“มันจะสนุกอะไร อย่าดี้ด้า ! ไปเลยชางซอบฮยอง ! สุดท้ายก็แค่การทำงานดีๆนี่เอง นึกว่าจะได้พักซะอีก บรู้วว =3=”
มักเน่ยักษ์ของเราพูดขึ้น พร้อมทำหน้าเซงๆ พลอยให้ผมเริ่มเซงไปด้วย มันก็จริงอย่างที่ซองแจว่า
“แล้วใครไปบ้างหรอครับฮยอง ??”
ฮยอนชิกถามขึ้นมาอีกคน
“อ๋อ ! ก็มีพวกนายนั่นแหละ แล้วก็อาจจะมีฉัน แล้วก็เมเนเจอร์ใหม่สาวสวยของพวกเราทั้งสองคนนั้นแหละ”
พอที่จียงพูดขึ้น ผมก็ตาโตรุกวาวทันที ผมยังไม่พร้อมเจอเธอตอนนี้นะ แค่ผมคิดถึงคำพูดเหล่านั้น ก็อยากจะร้องไห้ขึ้นมาอีก มินฮยอกเอ๊ย !!! ลืมเขาไปได้แล้วว !!!!
END MINHYUK PART
V
V
V
V
V
V
V
V
V
สามวันต่อมา
เมื่อสามวันก่อนฉันเพิ่งได้ข่าวจาก จียงโอปป้า เรื่องที่หนุ่มๆจะต้องไปถ่ายรายการที่เกาะเชจู ฉันละตื่นเต้นจิงๆ ไม่คิดไม่ฝันว่าจะได้เที่ยวทริปเดียวกับบีทูบี แถมยังฟรีอีกด้วย ดีกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว อย่าอิจฉาฉันนะ โฮะๆๆ ^[]^ ฉันและซังมีเก็บกระเป๋าใบเล็กๆ พอสำหรับการไปค้างคืน 2 วัน 1 คืน แต่ยัยซังมีแลดูจะตื่นเต้นเป็นพิเศษ ก็ยัยนี่เล่นเก็บกระเป๋าหลังจากที่พี่จียงบอกได้ไม่นาน แกจะรีบไปใหน -_-
ณ สนามบินอินชอน
“อ้าว !! พวกเธอมาครบกันแล้วใช่มั้ย ??”
พี่จียงเช็คสมาชิกทุกคน พลางจำนวนว่ามาครบมั้ย
“ผมว่าคงไม่ขาดใครนะ !!??!”
อึนกวังโอปป้าตอบขึ้นมาทันควัน แต่ทันใดนั้นเอง ก็มีเสียงอันแหลมปริ๊ดแทรกขึ้นมา
“ขาดฉันนี่ไง !!!!!!!!!!!!”
พวกเราหันไปพร้อมกัน กลับพบกับหญิงสาวร่างบางที่สวมชุดสวยสง่า ราคาแพงยิบ พร้อมแว่นตากันแดดอันโต ดูๆ ไป ยัยแม่มดก็สวยระดับดาราฮอลลิวูดเลยนะเนี๊ยะ แต่เรื่องนิสัยนี่ช่างไม่เข้ากับหน้าตาเธอเสียเลย
“ย่าห์ !!!!! ไอน้องบ้า...แกมาได้ไง ฉันไม่ได้ไปเที่ยวนะ ฉันไปทำงาน อย่าตามไปป่วนได้มั้ย ??”
พีเนียลแย้งขึ้นก่อนจะทำหน้าตาตกใจสุดขีด แลนายจะดูหวาดกลัวยัยแม่มดนี่มากพอดูเลยนะ
“ก็ไม่ได้ไปป่วนสักหน่อย ก็ฉันจะไปช่วยไง...”
ยัยดาจองถอดแว่นตาดำอันใหญ่ออก ก่อนจะส่งยิ้มหวานมาให้ แต่รอยยิ้มนั้นมันไม่ใช่รอยยิ้มที่แท้จริงหรอก มันแฝงไปด้วยยาพิษ -_-
“ช่วยให้งานพังพินาศน่ะสิ”
อิลฮุนพูดพร้อมจี้ปากอย่างขัดใจ
“ก็ทำไมอ่ะ ?? ยัยป้าสองคนนั้นยังไปได้เลย ทำไมจะลากฉันไปด้วยไม่ได้ ใช่มั้ยค่ะ ?? มินฮยอกโอปป้า”
ดาจองเอ่ยพร้อมทำสีหน้า น่าสงสารก่อนจะวิ่งไปเกาะแขนปีศาจมิน ฉันแอบเห็นหมอนี่มองมาที่ฉันด้วยสายตาวูบไหว แต่แค่แว๊บเดียวเท่านั้นแหละ ไอหมอนี่ก็ยักคิ้วกวนเบื้อล่างมาให้ หนอยยยยย !!! ฉันว่าแล้วไง ว่าความจริงใจของนายอะไรนั่น มันไม่เคยเชื่อได้ ดีแล้วหล่ะ ?? ที่ไหวตัว ไม่ไปหลงมัวเมากับไอคำสารภาพบ้าบอนั่น
“แล้วเธอจะไปได้ไง ในเมื่อตั๋วเครื่องบินมันมีตามจำนวนคนนะ”
น้องเน่ซองแจพูดขึ้น ก่อนจะกอดอกแล้วมองหน้ายัยแม่มดอย่างหาเรื่อง
“แล้วคิดว่าฉันจะสนหรอ ?? ดูนี่ซะก่อน !! หึๆ”
ยัยแม่มดเปิดกระเป๋าสะพายใบเล็กยี่ห้อดังออก ก่อนจะควักตั๋วเครื่องบิน ออกมาโชว์ให้ได้เห็นกันจังๆ ก่อนจะส่งยิ้มร้ายกาจไปให้พวกเราทุกคน
“STUPID”
ยัยแม่มดเพนนิส พูดแค่คำนั้นแล้วเดินเข้าเกทไป ยัยนี่ทิ้งระเบิดลูกใหญ่ไว้ให้เราอีกแล้ว
“ย่าห์ !!! เธอด่าฉันโง่หรอ ?? ยัยแม่มด ยัยผีบ้า !!”
ซองแจตะโกนด่าไล่หลังแต่ร่างเล็กก็ไม่ได้สนใจ
ฉันว่าทริปครั้งนี้มันคงชุลมุนน่าดู ฉันจะต้องเตรียมรับมือกับไอปีศาจมิน แล้วยังมาเจอยัยแม่มดสุดแสบอย่างเพนนิสอีก เห้อ !! เมื่อไหร่พระเจ้าจะประทานชีวิตอันแสนสงบสุขให้แก่ ยูอินฮยอนคนนี้สักที ได้โปรดเถอะ!
:) Shalunla
ความคิดเห็น