คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ตอนที่ 11 หัวใจแย่งรัก Rewrite 100 %%%%%%%
สอบปลายภาคใกล้เสร็จแล้วนะคะ เยเย้ จะได้อัพทุกวันเลย ไงก็ฝากติดตามกันด้วยนะคะ
1 เม้นน เท่ากัน 1 กำลังใจนะคะ
ตอนที่ 11 หัวใจแย่งรัก
ร่างสูงโปร่งหยุดอยู่ตรงหน้าร่างเล็กก่อนจะพยักเพยิดหน้าอย่างกวนประสาท ทำให้ร่างเล็กอดหมั่นไส้ไม่ได้
“นี่!!! คิมซอกจิน ถามจริงนายจะมาวุ่นวายอะไรกับฉันนักหนา ห๊ะ!!!”
ผมหมดความอดทนกับคนๆนี้แล้วนะ เลยถามสิ่งที่ค้างคาใจออกไป
“หึ!!! คิมซอกจิน ไม่เจอกันตั้งนาน ยังไม่ออกจากมหาลัยอีกหรอว่ะ ทนทายาทจริงนะมึง”
“ไอจีมิน!!!!!!!! แล้วมึงยังอยากเรียนจบปี 1 มั้ย!”
ร่างสูงเดินเข้าไปหาจีมินด้วยอารมณ์ที่ครุกกรุ่น ก่อนจะหันหน้ามองผมที่ยืนทำตาแป๋วอยู่ข้างกายชายหนุ่มอีกคน
“ยัง..ยัง.. มึงยังจะยืนข้างไอจีมินอีกนานมั้ยห๊ะ!!! ไอจองกุก!!! มายืนข้างกูนี่!!!”
จินไม่พูดเปล่า เอื้อมมือหนามาจับแขนเล็กแล้วกระชากให้มาอยู่ข้างตน แต่ก็ยังไม่ไวเท่าจีมิน เพราะไอ้หมอนั่นก็คว้าแขนของผมไว้แน่น
“โอ๊ยย!!”
เสียงร้องโอดครวญของผม ก่อนจะเบ้หน้าด้วยความเจ็บปวด เพราะตอนนี้แขนสองข้างถูกดึงและบีบจนขึ้นเป็นรอยจ้ำ ยังไม่บวกกับสายตาอาฆาตที่กำลังฟาดฟันอย่างดุเดือดของชายหนุ่มไม่มีใครปริปากพูดอะไรก่อน จนกระทั้ง..
“โอ๊ยย!! กูเจ็บนะ!! แขนจะหักแล้ว!! โอ๊ยย!!”
เพราะเบื่อสงครามน้ำลายตรงหน้า ผมเลยแสร้งร้องโอดครวญเสียงดังเพื่อหวังให้ ชายทั้งสองปล่อยเขาออกจากพันธนาการสักที
จะต่อยกันก็ต่อยดิวะ มาทำร้ายกูทำไม ไอพวกนี่นิ
“ไอจีมิน!! มึงปล่อยจองกุกนะ”
จินตวาดใส่คู่อริที่กำลังจ้องตาเขม่ง
“ทำไมกูต้องปล่อย ไอจิน!! มึงนั่นแหละปล่อย เห็นมั้ยจองกุกมันเจ็บ”
“ไม่ปล่อยโว้ยยย!! มึงนั่นแหละปล่อย!!”
“มึงนั่นแหละ”
“มึงนั่นแหละ”
“มึงนั่นแหละ”
ทั้งสองคนเถียงไปมาอยู่อย่างนั้น
”โอ๊ยยยย!!! ปล่อยกู!!!ทั้งคู่เหอะ !!!! ”
ผมเริ่มมีน้ำโหขึ้นมาบ้าง สองมือหนาจาใจปล่อยออกจากแขนทันที แต่สายตาก็ยังฟาดฟันเหมือนเคียดแค้นกันมา สิบชาติ
“จองกุก!! จะไปไหน!!”
เป็นจินที่หันมาถามผมที่กำลังลูบต้นแขนตัวเองปลอยๆอยู่
“ เรื่องของ ฉัน ” จองกุกตอบกลับไปทันคันอย่างหัวเสีย
“หึ! เรื่อง..ของ..กู..เฮ้ยย!! เรื่อง..ของ..จองกุก เข้าใจมั้ยคร๊าบบบ! คุณซอกจิน จิน จิน”
ทันทีที่ผมพูดจบจีมินก็หัวเราะออกมาดังพรวด ก่อนจะเยาะเย้ย พร้อมทำเสียงแอ็คโค่ เพื่อตอกย้ำสถานนะของจิน
“ไอจีมินอย่าเสือก เรื่องของคนปกติ คนแคระไม่เกี่ยว!! ถอยไป!!”
“มึงสูงตายแหละไอจิน มึงสูงกว่ากูเซนครึ่ง มึงอย่ามาพูด!!”
“ก็กูสูงกว่ามึงอ่ะ! ไอเตี๊ย!”
“เห้ยยยย!! หุบปาก!! หนวกหู!! ทำอะไรเนี๊ยะ ไม่อายชาวบ้านชาวช่องบ้างรึไง”
ซูก้าที่นั่งฟังมานาน เอ็ดเสียงดังพรางหันไปมองบรรยากาศรอบตัว ที่คนอื่นเริ่มมอง และจับกลุ่มนินทากัน
“กูไม่สน ทำไมต้องเป็นไอเหี๊ยนี่ด้วยห่ะ จองกุก เพื่อนดีๆ ไม่มีให้คบแล้วหรือไง ”
ร่างสูงหันมาสบตากับผม ก่อนจะหันมามองหน้าจีมินอีกครั้งอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ
“แล้วนายเป็นใครห๊ะ!! จีมินเป็นเพื่อนฉัน ฉันจะคบเขามันผิดตรงไหน”
“ผิด!! เพราะเป็น ปาร์คจีมินไง!! ไอเหี๊ยนี่ไว้ใจไม่ได้ มึงเข้าใจป่ะ ยกเว้น ไอวี ไอก้า แล้วก็กู”
“หึ!! มึงน่าไว้ใจมากเลยนะคร๊าบบบบ!! คุณซอกจิน หน้ามึงนี่ ดูไม่น่าไว้ใจกว่ากูอีก”
จีมินยืนฟังอยู่นาน ก่อนจะพูดขึ้นมาบ้าง
“ จอนจองกุก ฟังฉันนะ เลิกคบกันไอ้นี่ และไปกับฉัน ”
ในขณะที่จีมินเผลอนั้นเอง คิมซอกจินก็ได้ทีลากผมมาโอบไว้
“ พอสักที คิมซอกจิน นายเกลียดฉันไม่ใช่หรอ แต่ทำไมตอนนี้การกระทำของนายมันดูแตกต่างไปละ ”
ผมผลักอกหนาๆ ออกจากตัว พร้อมกับคำถามของผมทำให้สิ่งรอบตัวหยุดหมุน ทุกคนหันมามองที่ซอกจินเป็นสายตาเดียว
ชายหนุ่มพอได้ฟังคำถามของจองกุกกลับทำมีสีหน้าลังเล
เค้าคิดยังไงหน่ะหรอ..
เด็กคนนี้
คนที่เค้าคอยหวง
คอยตามแกล้ง
คอยขัดขวางเวลาร่างเล็กไปกับใคร
หรือว่า..
เขาจะ..
รัก!!
บ้าหน่า..คนอย่างคิมซอกจิน ไม่มีวันรักฉันคนนี้แหรอก ไอเอ่อจองกุก
“คิดนานไปนะไอจิน มึงก็บอกมันไปดิ ว่ามึงคิดไง ได้เคลียร์ ”
คราวนี้กับเป็นวีที่ฟังพวกเค้าเถียงอยูนานแล้วพูดแทรกขึ้นมา
“กูแค่ ………… “
ผมกำลังลุ้นคำตอบของชายหนุ่มตรงหน้า ว่าเขาจะสื่ออะไรอย่างจดจ่อ
“กูก็เห็นไอนี่เป็นเบ้กูไง ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ เป็นเบ้กูก็ตามแต่กู อย่าไปตามคนอื่น ยกเว้น ไอก้า กะไอวี กูอนุญาติ”
จินพูดออกมาอย่างสีหน้าปกติ แต่ทำไมจองกุกถึงใจสั่นนะ ก็ดีแล้วที่ไอหมอนี่ไม่รู้สึกอะไร ก็ดีแล้ววว
“เออ!!! แค่นี้ใช่มะ!!! กูไม่อยากเป็นเบ้มึงแล้ว!!! เลิกยุ่งกะกูสักที!!!”
นั่นคือคำพูดดของผม ก่อนจะเดินออกจากกลุ่มสนทนา พร้อมกับคว้าข้อมือหนาตามมาด้วย
คนบ้า!!
เบ้งั้นหรอ??
ฉันเป็นแค่เบ้นายงั้นหรอ
หึยยยย!!??!!
“อ๊ากกกกกกกกกก!!!!!!!!!! ปาร์คจีมิน ฉันอยากกินเหล้าไปกินเหล้ากัน ”
เสียงเล็กของผมถูกเปล่งออกมาก่อนจะเตะก้อนหินแถวนั้นระบายอารมณ์ครุกกรุ่นของตัวเอง ก่อนที่ผมจะเอ่ยชักชวนเพื่อนที่ผมลากข้อมือมาด้วย
“ฉันเกลียดนายที่สุดเลยยยยย ไอซอกจิน!!!!! ย๊ากกกกกกกกกกกกกกก!!!!!”
เข่าเล็กๆทรุดตัวลงกับพื้นก่อนจะเอากำปั้นเล็กทุบพื้นหญ้าระบายอารมณ์ของตัวเองอีกครั้ง โดยที่ไม่รู้เลยว่าปาร์คจีมินที่ลากมานั่นผิดตัว
“เกลียดฉันมากขนาดนั้นเลยหรอ??”
ร่างสูงกระซิบเสียงแหบพร่า ข้างหูเล็ก
“เออดิ โครต กะ... เฮ้ยยยยยยย!!!”
ผทตอบคำถามไปเพราะบ้าจี้ ก่อนจะหันหน้าไปตามเสียงทุ้มนั้น ทำให้ใบหน้าของทั้งสองห่างกันไม่ถึงคืบ
“ มาได้ไงวะ ??? แล้วปาร์คจีมินละ ??? ”
งงสิครับท่าน นี่ผมขว้าข้อมือไอ้หมอนี่มาทำไมเนี่ย ???
เป้กกกก !!!
แน่นอน คิมซอกจิน เข้กหัวผมสีดัง
“ โอ้ยยย ย่าห์ !!!! ”
“ อะไรห่ะ ลากrujมาแล้วมาถามอะไรโง่อีกเนี่ยนะ ประสาทวะ ”
สไตล์จิกกัดของไอ้หมอนี่ ใครก็ได้เอามันไปเข้าโรงเรียนดัดนิสัยทีเถอะ
“ งั้นนายไปตามทางของนาย ส่วนฉันจะไปหาปาร์คจีมิน”
ผมสะบัดหน้าหนี ก่อนจะโดนร่างสูงรั้งข้อมือไว้
“ปาร์คจีมิน ปาร์คจีมิน อะไรก็ไอเตี๊ย ถามจริง เป็นอะไรกับมันห๊ะ!! ”
“ แฟน !!!! ”
แน่นอน คำพูดนี้ทำเอาคนตรงหน้าถึงกับอึ้งไปเลยทีเดียว โดยที่มีรอยยิ้มเล็กเกิดขึ้นของคนที่กำลังเดินเข้ามา
“ ถูก จองกุกแฟนกู มึงมีไรป่ะ ?? ”
ปาร์คจีมินสาวเท้าเข้ามาข้างผมอย่างรวดเร็ว ก่อนจะเผยอเชิงเป็นผู้ชนะ
“จองกุก ว่าไงนะ ?? ”
“ นายได้ยินไม่ผิดซอกจิน ฉันเป็นแฟนกับ จีมิน ”
ผมย้ำชัดถ้อยชัดคำ เพื่อให้คนตรงหน้าได้รับรู้แล้วเลิกวุ่นวายกับผมสักที
“ กูไม่เชื่อ !!! ”
ซอกจินยังดื้อดึงไม่เข้าใจที่ผมพูด
“ เรื่องของนาย เราไปกันเถอะจีมินนา ”
“ ไม่ได้ มึงจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น ”
ซอกจินรีบวิ่งมากระชากผมไว้
“ นี่มึงยังไม่เข้าใจจองกุกพูดอีกหรอวะ ?? ”
“ มึงอย่าเลือกไอ้เตี้ย ขอกูคุยไอ้กุก ส่วนตัวมึงไม่เกี่ยว ”
ร่างสูงทั้งสองเริ่มประกาศสงครามกันอีกครั้ง ผมจึงตัดสินใจที่จะยุติมันให้จบ
“ จีมินนา มึงไปรอกูหน้ามหาลัย ก่อนเลยนะ เดี่ยวกูจัดการเรื่องนี้เสร็จจะตามไป ”
ผมบอก พร้อมกับส่งสายตาอ้อนวอนไปให้เพื่อนหนุ่มที่กำลังทำท่าทางผิดหวังอยู่
“ ก็ได้ๆ กูจะรอมึงนะ ส่วนมึงไอจิน ถ้ามึงทำอะไรจองกุกละก็ มึงเละแน่ !! ”
ปาร์คจีมิน ส่งคำขู่ครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินไปอย่างลังเล
“ สรุปนายกับฉันจะไม่จบใช่ไหม คิมซอกจิน ”
ในที่สุดผมกับซอกจินก็ได้อยู่กันสองคน เพื่อเคลียร์ปัญหาที่ค้างคา
“ คือกู เอ่อ ฉันแค่ไม่อยากให้แกอยู่กับคนอื่น โดยเฉพาะ ไอ้จีมินนั่น ”
ซอกจินยังคงตอบเช่นเดิม แต่ไม่ให้เหตุผลอะไรสักอย่าง
“ ตกลงนายจะเอายังไงกับฉันแน่ ห่ะ ?? ถึงได้ทำแบบนี้ ?? ”
ผมยิงคำถามไปตรงๆ เพราะรำคาญการตอบแบบลังเลของคนตรงหน้า
“ ไม่รู้เว้ย แต่ไอ้ความรู้สึกที่อยากปกป้องนายเนี่ย ตกลงพี่รักนายแล้วใช่ไหม ?? ”
“ ว่าไงนะ ?? ”
ผมถามอีกครั้ง เพื่อความแน่ใจ ตอนนี้หัวใจทั้งสี่ห้องมันกำลังเต้นรัวแทบจะระเบิด
“ ไม่รู้ว่าเป็นอะไรเหมือนกัน แต่พี่แค่อยากมีนายอยู่ข้างๆทุกวัน จะได้ไหม ?? จอนจองกุก”
“คิดว่าเป็นเรื่องตลกสินะ คิมซอกจิน ”
ผมผลักอกคนตรงหน้า ก่อนจะสะบัดตัวเดินออกไปทันที
“ เห้ยยจอนจองกุก ”
เสียงของเขาที่ดังมาตามหลังมันยิ่งทำให้ผม อยากหันกลับไปใจแทบขาดแต่ทว่า คนอย่างเขากับสิ่งที่พูดออกมามันก็คงเป็นลมปากของเด็กที่กำลังจะโดนแย่งของเล่น
“ ว่าไง ไอ้เชี่ยจินมันทำอะไรมึงหรือป่าว จองกุก ?? ”
ทันทีที่พบกัน ปาร์คจีมินก็ทำการสำรวจร่างกายผมเป็นการใหญ่
“ ไม่ๆ เอ่อ ไอ้เรื่องที่เราจะไปเที่ยวกันวันนี้ กูขอเลื่อนมันไปก่อนได้ไหม ?? ”
เพราะตอนนี้ อารมณ์ที่อยากเที่ยวมันถูกทำลายไปกับไอ้หมอนั่นเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ร่างกายของผมจึงต้องการหมอนและผ้าห่มเพื่อพักผ่อนอย่างด่วน
“ ได้สิ ว่าแต่ไม่เป็นไรแน่นะ !! ”
“ อื้มม แค่เพลียๆนะ ไงก็ขอโทษจริงๆนะจีมิน ”
ผมรู้สึกผิดเล็กน้อย กับรอยยิ้มหวานๆตรงหน้าของจีมิน ที่แอบซ่อนความผิดหวังเอาไว้
“ ไม่เป็นไรนิ เราค่อยไปกันวันหลังก็ได้เนอะ งั้น นายกลับไปพักผ่อนเถอะ ถึงห้องแล้วฉันโทรหานะ ”
“ อื้มมตกลง ”
และในที่สุด ผมกับจีมินก็แยกกัน ผมแอบมองชายหนุ่มที่กำลังเดินไปอย่างคอตก จนเขาลับวสายตา ผมจึงกลับมายังวิมานหลังน้อยของตัวเองก่อนจะล้มตัวลงบนเตียงนุ่มด้วยความอ่อนเพลีย ตอนนี้ ทุกสิ่งทุกอย่างกำลังทำให้ผมสับสนไปหมด ไหนจะคำพูดของซอกจินเมื่อก่อนหน้านี้
แต่ไอ้ความรู้สึกที่อยากปกป้องแกเนี่ย ตกลงฉันรักแกแล้วใช่ไหม ??
ฉันไม่รู้ว่าเป็นอะไรเหมือนกัน แต่ฉันแค่อยากมีแกอยู่ข้างๆทุกวัน จะได้ไหม ?? จอนจองกุก
นานเกือบชั่วโมงแล้วที่ผมนอนพลิกไปพลิกมา เพราะคำพูดและใบหน้าไอบ้านั่นมันรบกวนผมเสียจริงๆ
“ โอ้ยยไม่ไหวแล้วเว้ยย ออกไปจากหัวกูสักที !!!!! ”
ผมเขย่าหัวของตัวเองไปมาหลาย ก่อนจะล้มตัวลงนอนอีกครั้ง
ตุ๊บ !!
เสียงของวัตถุแข็งๆอะไรบางอย่างลอยขึ้นมาทางหน้าต่าง ผมจึงรีบหยิบมันดู สิ่งมีเพียงกระดาษที่ห่อก้อนหิน ผ่านมีข้อความเขียนกำกับไว้
‘ ลงมาหาฉันหน่อย
ซอกจิน ‘
ผมไม่เข้าใจซอกจินจริง หมอนั่นชอบทำอะไรประสาทกลับ และไอ้วิธีเขียนข้อความแล้วปาก้อนหินเนี่ยไปเอามาจากไหนอีก
‘ฝันไปเหอะ ‘
ผมตอบข้อความสั่นก่อนจะรวบกับก้อนหิน และโยนมันลงไปยังที่เดิม หวังจะให้โดนหัวเจ้าคนส่งมาบ้าง
“ โอ้ยยยย หัว!!! ”
และแล้วก็เป็นดั่งปากเมื่อก้อนหินสื่อสารนั่นตกลงหัวของซอกจินพอดิบพอดี ฮ่าๆ สมน้ำหน้า
เวลาผ่านไปสักพักนึง ก้อนหินสื่อสารก็ถูกโยนขึ้นมายังห้องผมอีกครั้ง
‘ จะออกมา หรือ จะให้ เผา ตึก ‘
“ ย่าห์ !! ไอ้บ้านี่มัน เป็นญาติฝั่งไหนของฮิตเลอร์วะเนี่ย เผด็จการ ชะมัดยาก ”
‘ เผาไปเลย ไม่ใช่บ้านฉัน ‘
ผมตอบกลับไปอย่างรวดเร็ว ทำให้การสนทนาผ่านก้อนหินนั้นดุเดือดมากขึ้น
‘ กวนจริงนะ จะลงหรือถ้าไม่ลงจะขึ้นไปแล้วนะเว้ยยย ’
‘ โอ้ยยย ไปไกลๆได้ไหมวะ น่ารำคาญ ’
ผมรีบตัดบท และตัดสินใจจะไม่ตอบคนด้านล่างอีกแล้ว ต่อให้เขาส่งมันขึ้นมาอีกก็เถอะ
‘ ไม่ไป เพราะไม่อยากไป เพราะอยากอยู่ด้วย มีปัญหาอะไรไหม ?? ’
‘ เงียบ ทำไมไม่ตอบ ’
ตอนนี้ผมได้ปล่อยให้เขาบ้าอยู่คนเดียว ส่วนตัวผมเองก็ได้แต่นั่งเอง หนังสือการ์ตูนอย่างสบายใจ
‘ งั้นรอแปป ’
และแล้วเขาก็เงียบไปอย่างบอก ไม่ใช่ไอ้หมอนั่นมันคิดทำอะไรแผลงอีกนะ
“ โหลเทสๆๆๆ ย่าห์!! นายจอนจองกุก ห้อง 207 ถ้าได้ยินเสียงนี้ช่วย โผล่หัวออกมาจากห้องด้วย มาให้ลงโทษสะดีดี ”
อะไรของมันอีกเนี่ย ไมโครโฟน ลำโพงเสียงดังลั่น นี่กะจะเปิดมินิคอนเสิร์ตเลยหรือไง
“ ข้อหาที่จะออกไปเที่ยวกับ ผู้ชายคนอื่นโดยไม่ขออนุญาตผัวก่อน มันไม่ดีรู้ไหมห่ะ ไอ้จองกุก ”
ผัว?? โถๆๆ ไอ้เพ้อเจ้อ ใครจะเอาคนอย่างนายที่วันๆกัด และระรานชาวบ้านห่ะ
“ ก็ดี ถ้านายไม่ออกมา พี่จะเล่าเรื่องราวความรักหวานๆของเราสองคน ที่บ้านของนาย มันตรงนี้แหละ ”
“ ย่าห์ !!! คิมซอกจิน ถ้านายว่างมาก ก็หัดทำตัวให้มีประโยชน์สะบ้าง ต้นไม้ตรงนั้นะเห็นไหม ?? มันเหี่ยวจนจะตายอนู่แล้ว รดน้ำมันบ้างก็ได้ ถ้าว่างจัด ขยะ ตรงโน้นนะ ช่วยลุงยามเก็บก็ดี ”
“ ฮ่าๆๆๆ และแล้วนายก็ออกมาพบพี่จริงๆสินะ จอนจองกุก ”
“ แล้วนายจะแหกปากใส่ไมค์ทำไมกับฟะ ต้องการให้อาจารย์ปกครองมาเห็นหรือไง ??? ”
“ อิอิ จริงสินะ !! ”
ซอกจินรีบปิดไมค์ก่อนจะยืนยิ้มตาปิด อย่างมีความสุข
“ จองกุกอา ลงมาหาพี่หน่อยได้ไหม ??? ”
“ ไม่ว่าง อ่านตูนอยู่ มีอะไรก็พูดมา ”
“ กับไอ้จีมิน ไม่ได้เป็นแฟนกันจริงๆใช่ไหม ?? ”
ว่าแล้วไอ้หมอนี่ต้องวกมาเรื่องเดิม
“ ฉันตอบนายไปแล้วนิ ”
“พี่ไม่เชื่อ นายโกหก ”
อ้าวกำ บอกแล้วไม่เชื่อ แล้วจะถามผมทำไมครับคุณพี่
“ เรื่องของนายไง !! ”
“ จองกุกอา พี่คิดถึงนาย ”
“ พี่อีกแล้ว ??? ”
ผมร้องเสียงหลงออกมา เพราะสรรพนามแทนตัวเองของซอกจินที่เปลี่ยนไป
“ อื้มม มากๆด้วยวะ ”
“ ไม่บ้า ก็สมองเสื่อมแล้วละ ซอกจิน ฉันกับนายเราเป็นศัตรูกัน ”
ผมปิดหน้าต่างทันที เพราะเบื่อที่จะสนทนากับคนอย่างเขา
“ แต่พี่คนนี้รักนายนะ !! ”
เสียงสิบแปดเดซิเบล ที่ผ่านไมค์ จึงทำให้คำพูดของเขาดังไปทั่ว ผมได้แต่อมยิ้มเล็กน้อยในใจ กับสิ่งที่เขาทำ จนลืมถึง คำพูดจากปากเมื่อสักครู่ที่เตือนสติตัวเองอกไป
“ คิมซอกจิน รัก จอนจองกุก นะครับบบ !!!! ”
“ ย่าห์ !!! หุบปากของนายสะ ไอบ้า !!!!! ”
ความคิดเห็น