Lover Diary ปิ๊งรักนายซุปตาร์ [ BTOB X YOU ]

ลำดับตอนที่ #1 : เจ้าชายผู้อยู่ไกลแสนไกล 100% (แก้เรื่องใหม่แล้วนะคะ)

"อย่าลืมรักพวกเรามากๆนะครับ ขอบคุณค้าปปป " 
 

ทันที ที่คอนเสิร์ตที่ปูซานครั้งนี้จบลง !!! เสียงกรี๊ดสนั่นจากด้านล่างที่ส่งขึ้นไป แฟนคลับนับร้อยพันที่ยอมเสียเงินเพื่อมาดู ศิลปินวงโปรด รวมถึงร่างบางที่เป็นหนึ่งในนั้น เงินก้อนหนึ่ง กับความสุขเพียงไม่กี่ชั่วโมง นักธุรกิจคงคิดว่ามันไม่คุ้ม แต่สำหรับติ่งอย่างพวกเธอมันคุ้มค่าทางจิตใจที่สุด ม่านแดงค่อยๆปิดฉากลง แฟนคลับต่างทะยอยกันออกมา

" นี่เธอ บีทูบีจะ ออกมาทางไหนอ่า เธอรู้ป่ะ เรารีบไปตามกันเถอะ ?? "

เสียงแฟนคลับคนอื่นๆ ตะโกนทันที เมื่อได้เบียดเสียดออกมาได้ และรีบวิ่งไป ส่วนร่างบางเองคงไม่ไหวแล้ว เพราะเนื่องจากว่าเพลียมาทั้งวัน มารอตั้งแต่เช้า คอนเสิร์ตเริ่มทุ่มนึง มันเป็นการรอคอยที่คุ้มค่าสำหรับเธอจริงๆ ถึงแม้ว่ามันจะเป็นระยะที่ไกลก็เถอะ

" ทำไงดีละ ฉันยังไม่ได้ฝากให้ของกับบีทูบีเลยอ่า "

เพื่อนสาว ของเธอ เริ่มบ่นด้วยความน้อยอกหน้าใจ ซึ่งในมือถือ กล่องแดงที่ภายในบรรจุแหวนไว้สองวง และมีชื่อเขียนติดไว้ ว่า 'ยุกซองแจ' เพื่อมอบให้กับศิลปินที่เธอรัก

" ไปเข้าห้องน้ำกันก่อนละกัน ค่อยไปหาจุดรับฝากของ !!! "

ร่างบางหันไปบอกเพื่อนสาวที่มาด้วย ก่อนที่จะพยักหน้าตอบอย่างแจ่มใส ร่างบางเดินอ้อมมายังด้านหลังของงาน เพื่อตรงไปยังห้องน้ำ และแล้วก็ได้ยินเสียงกรี๊ดด ดังลั่นในเวลาตอนมา ร่างบางทั้งสองจึงรีบวิ่งออกมาดู เป็นโชคดีของเธอทั้งสองจริงๆ ศิลปินที่เธอคลั้งไคล้ ได้ผ่านมาตรงหน้าพอดี แฟนคลับคนอื่นๆ รีบวิ่งเข้ามา จนกาด ต้องรีบเข้ามากันไว้ ร่างบางทั้งสองพยายามเบียดเข้าไป พร้อมทั้งเรียกชื่อ ศิลปินนั้น

" อินฮุนนี่ !!!!!!!!!! "

" ซองแจอ่าาาา "

เสียงที่ส่งไปทำให้ พวกเขาที่เธอ คลั้งไคล้ หันมาแล้วยิ้มบางๆให้ แต่กลับทำให้ใจของร่างบางทั้งสองกลับชุ่มชื่นขึ้น ผู้คนเริ่มเบียดกันเข้ามาหนาแน่นกล่องแดงนั้น หล่นจากมือไปเสีย เธอทั้งสองถูกเบียดิิกมาในที่สุด โดยไม่มีโอกาสได้มอบให้เขา...................

" ฮือๆๆ ฉันอดมอบให้ซองแจแล้วอ่าแก ฮึกๆ "

" ฮึกๆ ฉันขอโทษนะแก ฉันน่าจะพาแกไปหาที่ฝากของก่อน ฉันขอโทษจริงๆนะ "

ร่างบางทั้งสองค่อยๆทรุดลงกับพื้น น้ำตาอาบแก้มทั้งสองข้าง เพราะความเสียดายที่พลาดโอกาสสำคัญ เวลาไม่นานนัก ผู้คนเริ่มทยอย ออกมากันหมด ร่างบางทั้งสองจึงรีบวิ่งไปค้นหากล่องนั้นทันที แต่ทว่ากล่องสีแดงนั้น ได้หายไปแล้ว อาจจะเป็นเพราะมีคนหยิบไป หรือ ไม่ก็โดนเท้าจนกระเด็นหายไปแล้ว ร่างบางทั้งสองจนค่อยๆ พากันกลับไปยังบ้านของตัวเองด้วยความเศร้าสร้อย 

 

 

 

             เงินพร้อม ป้ายไฟพร้อม Let's go !! นี่คงเป็นคำพูดของ melody ทั่วโลกใช่ไหมคะ เมื่อไหร่ที่คอนเสิร์ตของ btob ไอดอลสุดโปรดของฉันจัดขึ้นสิ่งแรกก็คือการนำเงินค่าขนมที่เก็บเล็กผสมน้่อย ตรงดิ่งไปยังตัวเมืองโซลทันที ฉันชื่อ " อินฮยอง " ลูกสาวชาวประมง  อายุ23 ปีพอเหมาะ อาศัยอยู่ที่เมืองปูซาน ฉันมีเพื่อนสาวรุ่นราวคราวเดียวกับฉัน " ซังมี " ลูกสาวร้านขายของชำ ฉันอาศัยอยู่กับพ่อฉันสองคน ซึ่งฉันก็ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าแม่ฉันที่ไหนในตอนนี้  ฉันรู้ว่า แม่เป็นคนสวยมากและแม่ก็ทิ้งฉันไปตั้งแต่ฉันเด็กๆ ส่งแค่เงินมาให้พ่อเพื่อเลี้ยงดูฉันครั้งละหลายบาท ปกติฉันก็มาช่วยงานที่ร้านของซังมีเพื่อเก็บเป็นค่า เตร็ดเตร่ทั่วไปรวมถึงค่าคอนครั้งนี้ของฉันด้วย

" อินฮยอน ครั้งนี้แกจะไปบัตรหน้าสุดเลยหรอเนี่ย?? "

" นี่ ซังมี รอบที่แล้ว เพราะความงกของแกเป็นไงละ เห็นอิลฮุลนี่ของฉัน ตัวเท่าแมวอ่ะ รอบนี้ ฉันไม่ยอมสะหรอก ครั้งนี้ฉันขอทุ่มจริงๆ ฉันอยากจะสัมผัสถึงรูขุมขนของฮยอนซิกของฉัน อิอิ "

" เออน่า ไม่ต้องย้ำ รอบที่แล้ว ฉันผิดเองแหละที่ติ่งเยอะวง ก็เลยต้องแบ่งตังค์ แต่รอบนี้แกทุ่ม ฉันก็ทุ่มแหละย่ะ อยากเห็น มักเน่ซองแจใกล้ๆเหลือเกิน อยากเข้าไปซับเหงื่อให้ จริงๆ คิดแล้วก็ฟินเลยนะเนี่ย "

" เยี่ยมเลยแก งั้น เป็นเดือนหน้า เราก็ไปกันตั้งแต่เช้าเลยละกัน คอนเริ่ม 4 โมงเย็นฉันไม่อยากไปสายนะ "

" โอเชร แก ตามนั้น เดี๋ยวฉันไปทำธุระให้ พ่อก่อนละกัน ไว้คุยโทรศัพท์กันนะ บาย"

ซังมีรีบวิ่งจากไป btobจ๋าอีกเดือนเดียวเราก็จะเจอกันแล้วนะ ฉันอยากรู้จังเลยว่าตอนนี้พวกเขากำลังทำอะไรอยู่ จะคิดถึง melody อย่างฉันคนนี้บ้างไหมนะ?? หลังจากเพ้อในใจเสร็จ ฉันก็ตรงดิ่งกลับบ้านทันที

" กลับมาแล้วคะ!!!!"

" อินฮยองอ่าา พ่อซื้อกับข้าวไว้ครัว แกหิวก็หากินสะนะ เดี๋ยวพ่อจะต้องทำงานสักสองสามวัน ดูแลบ้านดีดีด้วยนะ "

" ค่า พ่อก็ดูแลตัวเองด้วยนะคะ "

โดยลำพังเงินที่แม่ฉันส่งมาให้ทุกเดือนๆก็ทำให้พวกเราสองคนกินอยู่สบายโดยไม่ต้องทำงาน แต่คนใจแข็งอย่างพ่อฉันนะหรอไม่ทางสะหรอก พ่อไม่เคยใช้เงินที่แม่ส่งมาให้ฉันสักบาท มีแต่ฉันนี่แหละที่ใช้อยู่คนเดียว แต่ก็เอาเถอะอย่างน้อยฉันก็ใช้ตังค์ของแม่ในการส่งตัวเองเรียนมหาวิทยาลัย ห่ะ!!!!!!!! พ่อบอกว่าพ่อไม่อยู่ เยสสสส!!!! คืนนี้ฉันจะได้อังกอร์เพลงใหม่ของ Btob ทั้งคืน อิอิ ถ้าพ่ออยู่พ่อคงบังคับให้ฉันอ่านหนังสือและนอนแต่หัวค่ำแน่นอน ครั้งนี้เป็นโอกาสดีก่อนไปคอนนะเนี่ย

20.00 น. ผ่านไปสามชั่วโมงละที่ฉันนั่งด่ำดิ่งสู่โลกของทวิตเตอร์ เว็บยูทูปอันเป็นที่นิยมทั่วโลกและของฉัน ซึ่งเปิดเพลงของ btob ทุกเพลง ซ้ำไปซ้ำมาหลายรอบ ราวกับปั่นยอดวิวให้พวกเขา เพียงแค่เห็นใบหน้าหล่อๆของพวกเขาบนหน้าจอ มันก็ทำให้ฉันรู้สึกอยากจะชักดิ้นชักงอทันที อร้ายยยย แต่ในขณะที่ฉันกำลังฟินอยู่นั้น ซังมีก็โทรมาขัดจังหวะพอดี

" ว่าไงแก ฉันกำลังอังกอร์เพลง ใหม่อยู่พอดี "

" แกฉันมีข่าวดีจะบอก อิอิ พ่อฉันจะให้ฉันกับแกไปช่วยงาน ร้านป้าของฉันที่ขายอาหารตัวเมืองโซลอ่ะแก งานนี้มีค่าขนมด้วยนะ ทำได้ยาวทั้งปิดเทอมเลย และที่สำคัญ ร้านป้าของฉันอยู่ใกล้กับ หอพักของ btob ด้วยอ่ะแก ตอนนั้นฉันรู้ฉันกรี๊ดดเลยยย "

"ห่ะแกว่าไงนะ อยู่ใกล้กับหอพักของ btob หรอ โอ้ยยยย ฉันอยากจะเป็นลม ขอบใจแกมากนะที่พาฉันไปด้วย ฉันสัญญาเลยว่าจะช่วยป้าแกทำงานอย่างดีเลย เหนื่อยแค่ไหนฉันจะไม่บ่นสักคำ "

" โอเคแกงั้น อังคารนี้เราไปโซลกัน เก็บของให้เรียบร้อยนะ มีเวลาไปเตรียมตัวที่โซลตั้งหลายวัน อิอิ "

" ได้ๆ วันอังคารพอฉันคงกลับมาพอดี ไว้เจอกันนะแก "

ฉันไม่เคยคิดเลยคะว่าในชีวิตนี้ ของฉันจะมีโอกาสได้ใกล้ชิดกับไอดอลที่ฉันรักมาเป็นเวลานานได้เท่านี้ ขอบคุณโชคชะตาจริงๆ ขอบคุณที่ทำให้ฉันได้มีความหวัง เหนื่อยแค่ไหนเราจะไม่ท้อนะ อินฮยอน !!!!! เพื่อ btobของเธอ เธอต้องทำได้ ไฟตติ้งง!!!!

และแล้ววันที่ฉันรอคอยก็มาถึง วันอังคารที่แสนสุขแต่กว่าจะสุขได้ก็ต้องฝ่าด่านยากของพ่อฉันตั้งหลายยก ซึ่งทีแรกที่ฉันเอ่ยปากขอพ่อไป มีแต่คำปฏิเสธทันทีแงแง  จนฉันต้องให้ซังมีมาช่วยยกแม่น้ำทั้งเกาหลีมาเป็นเหตุผลจึงฝ่าด่านไปจนได้ ฉันจัดกระเป๋าใบใหญ่ยิ่งกว่าจะไปตั้งรกรากอยู่ที่โซลด้วยซ้ำ ก็แหงละ ผู้หญิงนี่เนอะ ข้าวของก็ต้องเยอะเป็นธรรมดา แต่เอาจริงๆอ่ะเสื้อผ้ามันก็ไม่ได้เยอะเท่าไรหรอก แต่ที่เยอะดูเหมือนจะเป็น อุปกรณ์การไปคอนครั้งนี้มากกว่า ป้ายไฟ แท่งไฟ รวมถึงของขวัญวันมีทติ้ง อิอิ ฉันและซังมีรอรถประจำทางประมาณ 20นาที ได้ จากนั้นเราก็ตรงดิ่งสู่ โซลเมืองหลวงที่แสนวุ่นวายทันที ยู้ฮู็!!!!!!!!!!!!!!!!!

โอ้โห้ นี่หรอ เมืองโซล ผิดกับบ้านนอกตั้งหลายศอกหลายวา~~~~~ เมืองที่เต็มไปด้วยรถรามากมาย เทคโนโลยีรวมถึงสถาปัตยกรรมทั้งใหม่และเก่ามากมาย ทำให้โซลแลดูเป็นเมืองที่น่าท่องเที่ยวอีกเมืองหนึ่งของโลก ไม่นานนักรถประจำทางก็มาจอดตรงป้ายที่ฉันกับซังมีจะลง ทันทีที่ก้าวลงมาจากรถ ยัยเพื่อนสาวของฉันก็กรี๊ดเป็นการใหญ่ ยิ่งกว่าเข้าเมืองครั้งแรก เราสองคนช่วยกันหอบสัมภาระไปยังร้านของป้าซังมี

" อ้าว มาแล้วหรอ ซังมี และหนู......??" 

" อินฮยอน ค่าาาา ^_______^ "

ป้าของซังมีทักทาย ด้วยรอยยิ้มทันทีที่เห็นฉันกับยัยเพื่อนสาวปรากฎตัวขึ้น ร้านของป้าซังมี เป็นร้านขายอาหารขนาดเล็กแต่รสชาติอร่อยมาก ถึงขั้นมีคนดังมากินตั้งหลายครั้ง อันนี้ซังมีเล่าให้ฟังตลอดทางที่มา ภายในร้านประดับประดาด้วยรูปภาพ เชฟฝีมือของเกาหลีหลายคน ผนังสีเหลืองตัดกับเก้าอี้สีน้ำตาลเข้ม ทำให้ร้านแลดูสะดุดตามากๆ ลูกค้าในร้านเยอะมากๆ ฉันกับซังมีรีบเอาของไปเก็บบนห้องแล้วลงมาช่วยคุณป้าทันที ในใจฉันแอบหวังลึกๆว่า ขอให้ btob มากินข้าวร้านนี้ด้วยเถิดด สาธุ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

 

สาม วัน ผ่านไปกับชีวิตในโซล ไร้วี่แววของเหล่าไอดอลสุดโปรดของฉัน แต่มันก็ไม่ได้แย่ขนาดหรอก เพราะในแต่ละวันฉันกับซังมีก็สนุกกับการเสิร์ฟอาหารให้กับลูกค้าจนบางทีก็เผลอลืมเรื่อง พวกเขาไปสะสนิทเลย

" อินฮยอน แกเหม่อไรเนี่ยยย ??? ฝากเอาถุงขยะ ไปทิ้ง ตรงถังขยะสาธารณะหน่อยสิ "

" ก็ได้ๆ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้แหละ "

ยัยยเพื่อนตัวดี รีบโยนถุงขยะมาให้ฉันก่อนจะรีบสลัดตูด ไปล้างจานต่อในครัว คิดๆไปแล้วที่โซลนี่ก็อากาศดีเหมือนกันนะ ตื่นเช้าๆ มาสูดอากาศบริสุทธิ์ แต่ ............. อึ๋ยยยย ฉันว่าไม่บริสุทธฺ์แล้วละะ กลิ่นขยะโชยมาแต่ไกลเลย ตอนแรกกะจะสูดโอโซนให้เต็มปอดสักหน่อยแต่ที่ไหนได้กลับสูด แก๊สหมาเน่าไปสะเต็มเลยย กองขยะโตเท่าภูเขานั้นบ่งบอกถึงความรับผิดชอบอันดีเยี่ยมของเทศกิจเกาหลี (ประชดย่ะ) ฉันใช้สองมือยกถุงขยะขึ้นไปต่อยอดกองภูเขาขยะนั้นให้สูงขึ้นไปอีก เทือกเขาเอเวอร์เรตอีกไม่ไกลอิอิ  แต่ขณะที่เขย่งเท้าเพื่อพลักมันขึ้นไปนั้น ไอ้เท้าจัญไรดันหมดแรงสักงั้น วัตถุที่ฉันพยายามดัยขึ้นไปกลับตกลงมาแทนทันที แต่ขณะนั้นเองมีมือใครบางคนมารั้งฉันเอาไว้ทัน พลาดไปจากถุงขยะนั้นอย่าง เฉียดฉิวว

" เกือบไปแล้วไหมละ ป้า!! "

เสียงทุ้มนุ่มนวลดังมาจากด้านหลังของฉัน สองมือเขาโอบรับเอวฉันไว้อย่างแน่น จนเกือบจะหายใจไม่ออก แต่เอ๊ะทำไมหน้าไอ้เด็กคนนี้มันดูคุ้นๆจังน้าาา รอยยิ้มแบบนี้ หรือว่าาจะเป็น ???/

" ยุกกก...ซอง... แจ ?? หรอ "

ฉันถามบุคคลตรงหน้าเพื่อความแน่ใจอีกครั้ง

" ป้า รู้จักผมด้วยเรอะ ?? โธ่ๆๆ ต้องเป็นเพราะความหล่อของผมใช่ม้าา?? ทำให้สาวๆรู้จักผมเยอะจริงๆ ว่าแต่ป้ามาหาอะไรกินที่กองขยะหรอ?? "

บุคคลตรงหน้าค่อยๆ ปล่อยฉันก่อนจะอวยความหล่อของตัวเองอย่างไม่เกรงอกเกรงใจ

" ป่าวสักหน่อย ฉันคือป้าหรอ?? ว่าแต่นาย คือ มักเน่ซองแจ ตัวจริงใช่ไหม ?? "

" โธ่ป้า ถ้าผมเป็นตัวก็อปปี้อ่ะนะ คงก็อปปี้ได้เหมือนสุดๆไปละ ผมหน้าตาของวง ยุกซองแจ ตัวจริงเสียงจริงคับ!!"

" เอิ่ม -__- แต่เท่าที่ฉันรู้มา มินฮยอกเป็นหน้าตาของวงไม่ใช่หรอจ้ะ "

ฉันเริ่มเถียงขึ้นก็จริงนี้น่า ในฐานะที่ฉันเป็นเมโลดี้มาตั้งนาน ใครๆก็รู้ว่า อีมินฮยอก คือหน้าตาของวง

" แป่วว นี่ป้าา ผมหล่อกว่าพี่มินฮยอกตั้งเยอะนะเนี่ยย  "

เจ้าหนุ่มตรงหน้าค่อยๆ ชักสีหน้าไม่พอใจ ก่อนจะเข้าข้างตัวเองอย่างสุดๆ

" ฉันเป็นแฟนคลับพวกนายนะ พวกนายพักอยู่แถวนี้หรอ ?? "

ฉันพยายามตีมึนและเปลี่ยนเรื่องทันที โอ้มายกอด ฉันดีใจแทบอยากกระโดดกอด นี่ฉันได้เจอบีทูบีตัวจริงๆแล้วหรอเนี่ย อินฮยอนแทบบอยากจะเอาหัวฟาดพื้นซีเมนต์

" อ่าห่ะ !!! ไม่คิดน่ะเนี่ย ว่าจะมีเมโลดี้ สูงอายุด้วยนะเนี่ย ไงก็สนับสนุนพวกผมเยอะนะครับ ป้าาาาา "

" ย่าห์ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! "

เจ้าเด็กคนนั้นก็วิ่งไปทันที่พูดจบ ทิ้งฉันไว้กับความมึนงง อยู่เพียงคนเดียว นี่หรอ มักเน่ของวงไอดอลสุดโปรด เรียกฉันว่าป้า หาว่าฉันกินขยะ แถมยังอวยความหล่อตัวเองสุดๆ โอ้ววอินฮยอน เธอต้องฝันไปแน่ๆ ตื่นสักทีๆๆ เอาภาพลักษณ์ของไอดอลฉันคืนมาน้าาาาาาส์
 

 

:) Shalunla