[AF8] เด็กกว่าแล้วไง (TonxJames)

เนื้อเรื่อง

 Title : เด็กกว่าแล้วไง

  Pairing : TonxJames AF8

  Type : One-shot (very short!!!)

  Writer's note : เห็นมีแต่คนเขียนสวนด. ไอ้เราก็อยากจะอ่านเมนต้นเจมส์บ้าง 555 เลยกลายมาเป็นเขียนเอง ซึ่งไม่ค่อยได้แต่ง ฝีมือเลยไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ^^" มีแต่ใจให้ล้วนๆ 555

::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::

ในสายตาพี่ พี่เห็นผมเป็นเด็กน้อยตลอดเลยใช่มั้ย...

แต่วันนึง พี่จะได้เห็นว่า ผมเป็นผู้ชายเต็มตัวที่พร้อมจะดูแลพี่เสมอ...

“ ลูกชายยย อยู่ไหนเนี่ยลูก ไปกินข้าวเร็ว”

เสียงหวานเจื้อยแจ้วของหนุ่มผู้สูงวัยกว่าเอ่ยตามหาเด็กหนุ่มรุ่นน้อง  ซึ่งกำลังนอนคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยอยู่บนที่นั่งในห้องน้ำที่ประจำ 

เจ้าของเสียงหวานเดินตามหาจนเจอเด็กหนุ่มที่กำลังพูดถึง แล้วเอ่ยว่า

“ลูกชาย ไปกินข้าวกัน” ก่อนจะฉีกยิ้มให้เหมือนทุกๆวันที่ดูสว่างสดใสเสมอ

... เมื่อไหร่พี่จะเลิกเห็นผมเป็นเด็กซะทีนะ

“ ทำไมพี่ต้นเรียกผมซะดูเป็นเด็กน้อยเลยอ่ะ ผมโตแล้วนะ” เด็กหนุ่มเอ่ยขึ้นน้ำเสียงไม่พอใจแกมน้อยใจ

... ผมอายุ 17 แล้วนะ ผมโตแล้ววว

“ก็แกอ่อนกว่าชั้นตั้ง 4 ปี ยังไงแกก็เป็นเด็กน้อยสำหรับชั้นที่ชั้นต้องคอยดูแล” หนุ่มผู้วัยวุฒิมากกว่าเอ่ยขึ้นอย่างมีอารมณ์ขันด้วยเห็นเป็นเรื่องตลก แต่กลับไม่ตลกสำหรับคนที่อยู่ตรงหน้า

จนทำให้เด็กหนุ่มเอ่ยขึ้นอย่างอารมณ์เสียว่า

“ผมไม่ได้อยากให้ใครมาดูแล”

ก่อนจะเดินหนีชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าไปทันทีที่พูดจบด้วยท่าทีปั้นปึง ทิ้งให้ชายหนุ่มมองตามไปอย่างสงสัย

... ผมไม่ได้ขอให้พี่มาดูแลผมซะหน่อย

... ผมต่างหาก

... ที่จะต้องเป็นฝ่ายดูแลพี่

... ไม่ใช่พี่ที่มาดูแลผม

.

.

.

เด็กหนุ่มตัวโตเดินคิดฟุ้งซ่านไปเรื่อยเปื่อยจนมีเสียงๆหนึ่งทักขึ้นมาว่า

“เจมส์ เป็นอะไรอ่ะ เดินเหม่อจนจะตกสระว่ายน้ำแล้ว”

เสียงนั้นทำให้เจมส์สังเกตว่าตนเองเดินออกมานอกตัวบ้านจนเกือบจะเดินตก ขอบสระน้ำ  แล้วหันไปตามเสียงที่ทักขึ้นมา พบหญิงสาวที่นั่งจุ่มขาอยู่ริมสระว่ายน้ำอีกฟาก  เจมส์จึงเดินไปนั่งข้างๆ แล้วหญิงสาวที่นั่งอยู่ก่อนจึงเอื้อยขึ้นว่า

“เป็นอะไรเจมส์ มีอะไรปรึกษาพี่ได้นะ” เด็กหนุ่มมองหญิงสาวอยู่ชั่วครู่ก่อนจะพูดว่า

“พี่แพรว ผมดูเด็กมากเลยหรอ” 

แพรวจ้องเจมส์อยู่ชั่วครู่ก่อนจะเอ่ยตอบว่า

“ก็เจมส์เด็กจริงๆนิ เพิ่ง 17 เอง”

เด็กหนุ่มจึงเอ่ยขึ้นมาอย่างไม่พอใจว่า “การที่ผมอายุ 17 มันไม่เกี่ยวกับโตไม่โตซะหน่อย”

แพรวได้ฟังก็เลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย ก่อนจะถามไปว่า

“แล้วอยู่ดีๆทำไมเจมส์ได้มีความคิดเกี่ยวกับโตไม่โตละ” ก่อนที่เด็กหนุ่มจะตอบ แพรวก็ชิงพูดต่อว่า

“หรือว่าไปแอบชอบคนที่อายุมากกว่า”

พอสิ้นประโยคของแพรว จู่ๆเจมส์ก็หลบสายตาเปลี่ยนไปมองน้ำในสระแทน

มาถึงตอนนี้แพรวก็พอจะคาดเดาอะไรหลายๆอย่างได้ จึงเอ่ยลอยๆว่า

“ความเป็นผู้ใหญ่ มันก็ไม่ได้สำคัญที่อายุหรอก บางคนอายุปาไปหกสิบยังทำตัวเหมือนเด็กอายุสิบหกก็มี มันสำคัญที่การกระทำมากกว่า.. ถ้าอยากให้คนอื่นมองว่าเราเป็นผู้ใหญ่ ก็เริ่มที่การกระทำนะเจมส์”

เจมส์หันมามองหน้าหญิงสาวรุ่นพี่ก็จะยิ้มให้ตาหยีอย่างขอบคุณ แพรวก็ยิ้มตอบแล้วเอ่ยขึ้นขณะที่กำลังลุกจะไปซ้อมว่า

“อีกอย่างนะเจมส์  การที่จะชอบคนที่อายุมากกว่ามันก็ไม่ผิดอะไรหรอก แต่ถ้าอยากให้เค้าเข้าใจและเชื่อใจเราว่าเราสามารถดูแลเขาได้ก็ขึ้นอยู่ที่ การกระทำอีกนั้นแหละ” ว่าแล้วก็ส่งยิ้มอย่างมีเลศนัยก่อนจะเดินจากไป ทิ้งให้เจมส์อยู่ในห้วงของความคิดที่จะทำอะไรสักอย่าง แล้วใบหน้าของเด็กหนุ่มก็ฉายไปด้วยรอยยิ้ม

.

.

.

“ให้มันเป็นเพลงบนทางเดินเคียง... ที่จะมีเพียงเสียงเธอกับฉัน...”

เสียงหวานของคนหน้าหวานที่กำลังซ้อมอย่างเมามันส์ในอารมณ์  ก่อนจะหยุดเสียงลงเพราะหันมาเห็นคนที่เข้ามาใหม่ แต่ไม่ทันจะได้เอ่ยอะไร ชายหนุ่มผู้เข้ามาใหม่ก็โถมเข้ามากอดเค้าจนดูเหมือนตัวเค้าจะจมหายไปในอ้อม กอด แล้วคนที่กอดก็เอ่ยขึ้นว่า

“พี่ต้น ผมไม่อยากเป็นเด็กในสายตาของใครๆ  ผมจะพิสูจน์ว่า ผมเป็นผู้ใหญ่ไม่ใช่เด็กที่ต้องให้พี่มาดูแลอีกแล้ว” แล้วขยับมาเอ่ยข้างหูคนถูกกอดว่า

“แต่ผมจะเป็นคนดูแลพี่เอง” ก่อนจะผละเพื่อมองคนที่อยู่ตรงหน้าอย่างเต็มตา กลายเป็นต้นที่ไม่กล้าสู้สายตาของเด็กหนุ่มที่บอกว่าจะกลายเป็นชายหนุ่ม

แล้วต้นก็เอ่ยขึ้นหลังจากเงียบไปนานว่า

“ก็ทำให้พี่เห็นสิ ว่าเจมส์จะดูแลพี่ได้” แล้วก็เดินหนีไปจากห้องซ้อมแทบจะทันทีด้วยความเขิน

เจมส์มองตามด้วยใบหน้าและสายตาเปื้อนยิ้ม

... ผมสัญญา ว่าต่อแต่นี้ไป ผมจะเป็นชายหนุ่มที่สมบูรณ์ที่พร้อมจะดูแลพี่เสมอ

.

.

.