SETTER [ยองดง] #เซ็ตเตอร์ยองดง ft. อูฮวี&หลินโฮ

ลำดับตอนที่ #8 : CHAPTER 8 [100%]

CHAPTER 8

"กูควรทำยังไงกับมึงดีเนี่ย"

ยองมินยืนให้ดงฮยอนอิงหลังมากว่าสิบนาทีแล้ว ที่จริงเขาจะปลุกมันก็ได้ แต่ด้วยความรู้สึกผิดที่คอยด่าและแย่งเศษจานจนอีกคนได้แผล ยองมินจึงรู้สึกเป็นห่วงหน่อยๆ

ยองมินควรทำยังไงดี?

อุ้ม หรือ ลาก?

ผู้ชายที่ไหนเขาอุ้มกันล่ะ?

ใช่ ยองมินต้องลาก

แต่เดี๋ยวนะ...ถ้าลากดงฮยอนก็ต้องตื่น 

และนี่กี่โมงกี่ยามแล้ว?

ยองมินหันไปมองนาฬิกาแขวนตรงฝาผนังบ้าน

21:20

"สามทุ่มยี่สิบ อ้อ สามทุ่มยี่สิบ"

ยองมินพูดพลางนึกอะไรบางอย่าง

"ประตูโรงเรียนปิดสี่ทุ่ม แล้วนี่สามทุ่มยี่สิบ.....เหี้ยแล้วไงกู!"

ยองมินหันหลังไปโดยลืมตัวว่ามีใครอีกคนที่กำลังใช้หลังเขาเป็นที่พักพิง

และทันทีที่หันหลังไป มือที่เคยกอดเอวเขาแน่นกลับปล่อยออกอย่างง่ายดาย และดงฮยอนกำลังจะหัวฟาดพื้นในอีกไม่กี่วินาทีนี้

"เหี้ย...!"

ยองมินคว้าเอวดงฮยอนแล้วดึงเข้าหาตัวเขาไว้อย่างรวดเร็ว ความตกใจที่เข้าครอบคลุมจิตใจทำให้ยองมินหลับตาปี๋

และแรงซุกหัวที่ไหล่เขาทำให้รู้ว่า...

มันยังไม่ตาย

และมันก็ยังไม่ตื่น

คนอะไรยืนหลับได้?

คนที่ชื่อ คิม ดงฮยอน ยังไงล่ะ

"เกือบตายห่ากันแล้วมั้ยล่ะ"

ยองมินเผลอใช้มือข้างหนึ่งลูบหัวดงฮยอนเบาๆ กลิ่นหอมๆของแชมพูและเจลเซ็ทผมจากศีรษะดงฮยอนทำให้ยองมินลืมตัวว่าต้องทำอะไรต่อ เขาเผลอสูดกลิ่นนั้นจนเพลิน

"ยองมิน...ทำไมยังไม่กลับหออีกล่ะลูก!"

เมื่อคุณนายของบ้านลงมาเห็นว่าเขาไม่ได้กลับไปยังหอพักอย่างที่ควรจะเป็น ก็เลยแผดเสียงดังลั่นบ้าน

"แม่...ชู่วว์"

ยองมินทำสัญญาณบอกให้แม่ใช้เสียงเบาที่สุด เพื่อไม่ให้คนในอ้อมกอดของเขาตื่น

"น้องดงเป็นอะไรลูก"

แม่ของยองมินพูดเสียงเบาลงและชี้มายังคนในอ้อมกอดของยองมิน

"หลับ"

"ห๊าาา!หลับหรอลูก..."

แม่ของยองมินทำหน้าดหมือนไม่อยากจะเชื่อสักเท่าไหร่ แต่ก็สาวเท้าเข้ามาใกล้ยองมินและดงฮยอน

"นี่ถึงเวลาประตูโรงเรียนจะปิดแล้วแม่ ผมไม่รู้จะทำยังไง แม่คุยกับครูแดนให้ผมหน่อยสิ ถ้าผมคุยเองครูแดนคงด่าเละแน่ๆเลย"

"โอเค ได้เลย แม่จะจัดการให้ทุกอย่าง แต่ตอนนี้รีบพาน้องขึ้นไปนอนเลย ระวังตรงหน้าน้องด้วย แผลมันจะช้ำเอา"

"เดี๋ยวนะแม่...ให้พามันขึ้นไปนอน แล้วนอนห้องใครอ่ะแม่? แล้วผมจะพามันขึ้นไปยังไง มันไม่ยอมตื่นเลย"

เพี้ยะ!!!มือบางของคุณแม่ยองมินฟาดลงบนไหล่หนาของลูกชายคนดี

"นี่แน่ะ ก็พาน้องขึ้นไปนอนห้องลูกน่ะแหละ แล้วถ้าจะลากน้องขึ้นห้องหรือปลุกน้องให้หยุดคิดเลยนะ อุ้มซะลูก ตัวน้องดงก็ไม่น่าจะหนักหนาอะไร ลูกคงไม่ขัดใจแม่ใช่ไหม?"

ใครจะกล้าขัดล่ะวะ.....

นั่นคือความคิดของยองมิน

แค่คิดว่าต้องอุ้มผู้ชายด้วยกัน ก็จะอ้วกแล้ว

อันที่จริง....เขาเคยอุ้มเซอุนนะ

แต่นี่ไอ้ดง ไม่ใช่เซอุน มันไม่เหมือนกัน

ความจำเป็นทำให้เขาต้องอุ้มดงฮยอน มันไม่ใช่ความเต็มใจ

ไม่ใช่ไม่ชอบหน้า

ไม่ใช่เกลียด

ไม่ใช่อคติ

แต่อีกคนทำให้เขานึกถึงเซอุนเสมอ

ก็ตำแหน่งที่ดงฮยอนยืนในสนาม มันเคยเป็นของใครบางคนที่เคยทำให้เขารัก

ลำแขนแกร่งข้างหนึ่งช้อนเข้าที่ท้ายทอย ส่วนอีกข้างก็ช้อนที่ใต้ข้อพับขา จัดการยกขึ้นแนบอก ใช่ว่าคนสูงจะต้องตัวหนักเสมอไป อย่างดงฮยอนเหมือนกับการซ่อนรูป ดูภายนอกก็เหมือนผู้ชายไหล่กว้างตัวหนาธรรมดาๆ แต่ที่จริงแล้วตัวบางเสียยิ่งกว่าอะไร

แล้วยองมินก็อุ้มดงฮยอนขึ้นมาถึงในห้องจนได้ ทุกอย่างดูลำบากไปหมด ไหนจะการเปิดประตู ไหนจะการพยายามทำทุกอย่างให้เบาที่สุดเพื่อไม่ให้อีกคนตื่น

ยองมินค่อยๆวางดงฮยอนลงบนเตียงของตนเองอย่างแผ่วเบาที่สุด จริงๆอยากจะโยนลงพื้นให้เดี้ยงไปเลยด้วยซ้ำ แต่ถ้าทำแบบนั้น ทั้งแม่และครูแดนคงเอายองมินตาย..

"แล้วกูจะนอนที่ไหนล่ะวะ"

ยองมินมองไปยังคนที่นอนหลับอยู่บนเตียงของเขา

เราเพิ่งจะเจอกันวันแรก แต่ดงฮยอนทำตัวเหมือนเราสนิทกันมาก่อน ก็น่ารักดี...

ยองมินจัดการห่มผ้าให้ดงฮยอนและลูบหัวอีกคนเบาๆ การหายใจเข้าออกอย่างสม่ำเสมอและปากที่เผยอ้าออกนิดหน่อย ทำให้รู้ว่าอีกคนหลับลึกมากเพียงใด

ยองมินจัดการนำฟูกมาปูข้างๆเตียง ล้มตัวลงนอนและหลับไปในที่สุด

เวลาเช้ามืดของวันใหม่และเป็นเวลาที่ต้องตื่นของยองมิน เขาใช้เวลาปลุกดงฮยอนไม่นาน และจัดการธุระส่วนตัวจนเสร็จ ก่อนจะเดินทางกลับมาที่โรงเรียนเพื่อพาดงฮยอนมาแต่งตัวไปเรียน

ระหว่างทางมีแต่ความเงียบ ไม่มีใครพูดอะไรออกมาสักคำ จนดงฮยอนทำทุกอย่างเสร็จ จึงหันไปมองยองมินที่กำลังเล่นโทรศัพท์อยู่บนเตียงนอนในห้องพัก

"พี่ยองมิน"

ยองมินเหลือบตามองมานิดหน่อยและหันไปยังจอโทรศัพท์ต่อ

"ผมไม่กล้าไปเรียน ไม่มั่นใจเลย"

ดงฮยอนส่ายหน้าไปมา

"เป็นห่าอะไร"

ยองมินขมวดคิ้วมุ่น วางโทรศัพท์ไว้ข้างๆตัว และหันมาสนใจกับดงฮยอน

"ผมหล่อหรือยัง"

ดงฮยอนยิ้มให้ยองมิน

"ไม่"

ยองมินส่ายหน้าแบบหน่ายๆ

"ถึงผมจะไม่หล่อ แต่ผมก็น่าห่อกลับบ้านใช้มั้ยล่ะ"

"ไม่ อย่างมึงน่าถีบลงน้ำมากกว่า"

"ใจร้าย"

ดงฮยอนเบะปาก

"แล้วผมน่ารักป่ะ"

ดงฮยอนถามยองมินอีกที พร้อมทั้งชูสองนิ้วขึ้นมาแนบแก้ม ยองมินที่เริ่มรำคาญก็ขมวดคิ้วมุ่นกว่าเดิมแล้วตอบว่า

"ไม่"

"ถึงผมจะไม่น่ารักแต่ผมก็น่า 'ขยี้' นะ"

หมอนใบใหญ่ถูกขว้างมายังดงฮยอนทันที 

"อยากโดนขยี้ด้วยตีนกูไหมล่ะ"

"อั๊ยหยาาา หน้าน้องไปโดนอะไรมาวะ ไอ้มิน"

ควานลินถามขึ้นเมื่อพวกเขาทั้งสี่คน รวมทั้งดงฮยอนมานั่งทานอาหารเช้าที่โรงอาหาร

"มะ.."

"พี่ยองมินทำผมอ่ะ พี่ควานลิน"

ยังไม่ทันที่ยองมินจะพูดอะไรแต่ก็โดนดงฮยอนขัดขึ้นมาเสียก่อน

"กูไม่คิดเลยไอ้มิน ไอ้เลว ไอ้ชาติชั่ว มึงย่ำยีน้องดงกูแล้วใช่มั้ย ฮือ...น้องดงของพี่"

อูจินพูดด้วยน้ำเสียงที่ผิดหวังและแกล้งทำเป็นบีบน้ำตา ก่อนจะมองไปที่ดงฮยอน

"มะ..ชะ"

"พี่ยองมินรุนแรงกับผมมากเลยครับ ผมพยายามจะบอกแล้วว่า 'เบาๆ' แต่พี่ยองมินก็ไม่สนใจเลย"

ดงฮยอนทำหน้าเศร้าก่อนจะขยี้ตาตัวเองเบาๆ

ป้าบ!

มือของยองมินโบกลงที่หัวดงฮยอน

"รุนแรงอะไรของมึง!"

ยองมินพูดเสียงดัง

"นั่นไง...รุนแรงกับผมอีกแล้ว"

"พอๆ เลิกเล่นเลยมึง"

ยองมินส่ายหัวก่อนจะหยิบน้ำขึ้นมาดื่ม

"นี่มึง..เมื่อตะกี้ ตอนกูจะเข้าโรงเรียน กูเห็นครูแดนคุยเรื่องโครงการนักเรียนแลกเปลี่ยนเว้ย! เขาบอกว่าจะมีนักเรียนแลกเปลี่ยนโควต้านักกีฬาวอลเลย์บอลคนใหม่เข้ามา"

อูจินพูด

"แล้วยังไง?"

ควานลินถาม

"ขอให้น่ารักก็พอ"

  --100%--

IM♡KIM♡WOON♡JIN♡HWI♡LIN♡HO

 

♡ TO BECONITED ♡ 

               /|\

     ____________

TALK :

ขอขอบคุณกำลังใจจาก @rinlapusrls มากๆนะคะ มาสามโพสต์ติดเลย ^^

ตอนนี้ดูไม่มีอะไรเลย555 แต่ตอนหน้าต้องมาลุ้นว่านักเรียนแลกเปลี่ยนคือใคร และจะเล่นในตำแหน่งอะไร

ขอบคุณทุกคอมเมนต์นะคะ♡☆