บริษัทต้องคำสาป

ข้อมูลเบื้องต้น

ผมชื่อความจริง ผมทำงานอยู่ที่บริษัทหนึ่ง ทำงานมาสิบกว่าปีแล้ว  เงินเดือนผมแค่น้อยนิดหมื่นห้า (ถ้ารัฐบาลไม่ขึ้นเงินเดือนให้ก็ยังคงไม่ถึง) ผมมีเพื่อนร่วมงานอยู่หลายคนทั้งที่เข้างานพร้อมกันละเข้างานหลังผมก็หลายปี เพื่อนผมเงินเดือนแต่ละคนเยอะมาก ผมก็ได้แต่อิจฉาเพื่อนไม่รู้เขาทำยังไงกันเงินเดือนถึงได้เยอะกันขนาดนี้ ทั้งๆที่งานและหน้าที่ต่างๆระหว่างของเพื่อนกับของผมก็เหมือนกัน เวลาสรุปผลงานแต่ละปีของผมก็ดีกว่าของเพื่อน ตัวอย่าง เช่นเพื่อนผมชื่อตอแหลไอ้นี่ทำงานแค่ห้าปีตอนนี้เงินเดือนเกือบห้าหมื่น ส่วนไอ้เพื่อนชื่อประจบนะ ตอนนี้แปดหมื่นแล้ว ทั้งๆที่เข้าทำงานพร้อมกัน ส่วนน้องมาเลียคนนี้เกือบแสน เพื่อนชื่อสอพลอก็ไม่เบาคนนี้หกหมื่นกว่า  ผมมีเพื่อนสนิทอยู่คนหนึ่งชื่อซื่อสัตย์ ไอ้นี่ก็ไม่ต่างจากผมเท่าไหร่ หมื่นห้าจากรัฐบาลเช่นกัน  ผมกับซื่อสัตย์ได้แต่นั่งปลอบใจกันในวันที่ท้อแท้ บางครั้งเราสองคนถึงขนาดอยากจะลาออกไปทำงานที่อื่นให้มันรู้แล้วรู้รอด เพราะไม่เข้าใจว่าพวกเราสองคนต้องทำยังไงถึงจะเจริญก้าวหน้าเหมือนกับเพื่อนคนอื่นๆบ้าง ยิ่งระยะหลังๆไม่เป็นที่ไว้วางใจสำหรับเจ้านายเลย ดูแกจะกลัวเราสองคนเอาเสียด้วยซ้ำ ไม่เหมือนเจ้าเพื่อนที่ชื่อเช้าชามเย็นชาม และเพื่อนชื่อผัดวันประกันพรุ่ง เห็นเจ้านายก็ดูไว้ใจดี เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย 

          วันหนึ่งผมและเจ้าซื่อสัตย์ได้นั่งคุยกันว่าทำไมชีวิตในการทำงานของเราจึงไม่สู้ดีเหมือนเพื่อนๆคนอื่นเขา จึงได้เริ่มสืบหาความจริง และแล้วสิ่งที่ทำให้เราสองคนต้องตกใจเมื่อได้ทราบว่า” บริษัทแห่งนี้ต้องคำสาป หากใครเข้ามาทำงานในบริษัทแห่งนี้ ใครมีชื่อเช่นไร จะต้องเป็นเช่นนั้น   ไม่มีทางแก้ไขได้”  หลังจากที่ได้ทราบความจริงของบริษัท ยิ่งทำให้เราสองคนไม่เข้าใจและสับสนกันไปใหญ่ ว่าหากบริษัทมีพนักงานที่ทำ คิด และ พูดความจริงอย่างเราหลายๆคนมันยิ่งจะดี เพราะจะเป็นที่น่าเชื่อถือจากหน่วยงานภายนอกหรือบริษัทอื่นๆมองเห็นบริษัทเรามีแต่ความจริงใจ ไม่ปิดบังหลบซ่อนหรือปกปิดอะไรไว้ แล้วจะได้มาทำธุรกิจร่วมกันได้อย่างสบายใจ ส่วนเพื่อนผมเจ้าซื่อสัตย์ยิ่งแล้วใหญ่หากมีคนซื่อสัตย์ในบริษัทเราหลายๆคนจะไม่ทำให้บริษัทเจริญเป็นที่หน้าไว้เนื้อเชื่อใจอีกเหรอเพราะบริษัทของเราเต็มไปด้วยพนักงานที่ซื่อสัตย์ ไม่ทุจริต ซื่อตรงต่อหน้าที่การงาน กลับกลายเป็นว่าคนที่ได้ดิบได้ดีที่บริษัทมองเห็นคุณค่ากลับเป็นเพื่อผมอย่างเช่นเจ้าตอแหล เจ้าประจบ เจ้าสอพลอ หรืออย่างน้องมาเลีย ถึงจะได้ดี

          เมื่อรู้ว่าบริษัทนี้ถูกสาปผมความจริงและเพื่อนเจ้าซื่อสัตย์จึงได้ลาออกจากบริษัทต้องคำสาปแห่งนี้เพื่อไปหางานใหม่กับบริษัทอื่น และหลังจากลาออกมานับแต่วันนั้นถึงวันนี้ผมกับเจ้าซื่อสัตย์ยังตกงานอยู่เพราะไปที่ไหนๆก็มีแต่ที่ต้องคำสาปทั้งนั้น

.............ป่า ไพร พนา 64