เรื่องย่อSpring Waltz ที่กำลังจะเอามาฉายที่itv เร็วๆนี้

เนื้อเรื่อง

---

บางครั้งถึงแม้ว่าเราจะค้นหามันอย่างไร ก็ไม่เจอสักที ในบางครั้งเมื่อเราตั้งใจจะเลิก แต่มันกลับปรากฏให้เห็น สิ่งนี้เหมือนกับเล่นซ่อนหา ถึงอย่างนั้นสิ่งนี้ก็ยังไม่หายไปจากชีวิตของพวกเราเด็ดขาด สิ่งนี้ที่เราเรียกว่าพรหมลิขิต คำที่เรียกว่าพรหมลิขิต และคำที่เรียกกันว่าความรัก เป็นสิ่งที่อึนยองและอีนาค้นเจอที่ออสเตรีย อีกคนยังคงกอดความทรงจำไว้เด็กที่สวยงามเอาไว้อย่างไม่เสื่อมคลาย ส่วนอีกคนชอบการเปลี่ยนแปลงใหม่ในชีวิต และยอมรับกับการเปลี่ยนแปลงได้เสมอ ที่สถานที่แห่งนั้นเองพวกเธอได้พบเจอกับผู้ชายคนหนึ่ง พรหมลิขิตที่เหมือนกับเล่นซ่อนหาจึงได้เริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง

ยูนแจฮานักเปียโนที่ทั้งหมดในชีวิตของเขามีเพียงแค่เปียโนเท่านั้น การมาเยี่ยมของอีนาเพื่อนสมัยเด็กที่ไม่ได้เจอกันกว่า 15 ปี ไม่ได้ทำให้เค้ารู้สึกยินดีเลย เพราะว่าเขาตั้งใจจะปฏิเสธแต่บอกปัดอีนาไม่ได้ อยู่ๆ เขาก็ได้พบกับผู้หญิงที่ชื่ออึนยอง ผู้หญิงคนนี้อยู่ๆ ก็เข้ามาก่อกวนอยู่ในหัวใจของเขาบ่อยๆ เธอที่เขาคิดว่าเป็นคนที่น่ารำคาญแต่ก็ไม่ได้เกลียด เธอคนนี้เป็นคนรักของฟิลลิปหรือ? อึนยองที่ไปเที่ยวต่างประเทศเป็นครั้งแรก ได้พบกับผู้ชายสองคนอย่างบังเอิญ ฟิลลิปที่ใจดีอยู่เสมอ และอีกคนหนึ่งคือยูนแจฮาที่มองดูเย็นชา แม้จะคิดว่าเขาเย็นชาแต่เมื่อได้เข้าใกล้เขากลับทำให้เธอไม่มีสติอย่างไม่รู้ตัว และทำให้หัวใจของเธอสั่นไหวเป็นครั้งแรก อึนยองได้รับตั๋วแสดงดนตรีจากฟิลลิป จึงมายังที่จัดการแสดงของแจฮา ที่นั่นเองทำให้พรหมลิขิตของคนทั้งสี่พัวพันกันอย่างยุ่งเหยิง แจฮาที่คลายปมความทรงจำในสมัยเด็กผ่านทางอึนยอง ในที่สุดก็ตัดสินใจเดินทางกลับมายังเกาหลี เป็นการกลับมายังโซลในรอบ 15 ปี ถึงแม้ว่าจะไม่สู้สบายใจนัก ทว่าความทรงจำในฤดูใบไม้ผลิที่สว่างไสวนั้นยังคงเป็นความทรงจำที่สวยงามสำหรับเขา แจฮา, อึนยอง, ฟิลลิป และอีนาได้พบกันอีกครั้งที่โซล ฤดูใบไม้ผลิกำลังมาเยือนพวกเขาที่กำลังค้นหาพรหมลิขิตครั้งใหม่

credit : Seoul Street magazine

----------------------------------------------------------------------
เรื่องย่อ

ยูน เจฮา นักเปียโนคลาสสิก ชาวเกาหลี ชื่อก้องโลก อาศัยอยู่ที่เมืองเวียนนา ประเทศออสเตรีย เขาเป็นคนพูดน้อย ยิ้มยาก เจ้าอารมณ์ แต่เมื่อไหร่ที่เขากรีดนิ้วอันเรียวยาวของเขาบนคีย์เปียโน เสียงเพลงจากเปียโนหลังใหญ่จะสามารถทำให้ผู้คนเคลิบเคลิ้มได้ แล้วตัวเขาเองก็มักใช้เสียงเพลงจากเปียโน เป็นเครื่องระบายสิ่งที่เก็บกดอยู่ในใจของเขา นั้นคือ ความจริงแล้ว เขาไม่ใช่ ยูน เจฮา ตัวจริง เขา คือ ลี ซูโฮ เด็กจรจัดข้างถนน ที่ไม่มีโอกาสเรียนหนังสือ ได้แต่ติดตามพ่อซึ่งหาเลี้ยงชีพด้วยการเล่นพนัน และเป็นคนขี้โกหก จนกระทั้งวันหนึ่ง พ่อของ ซูโฮ ก็ทิ้งเขาไว้ลำพัง โชคชะตาเล่นตลกกับ ซูโฮ เมื่อบังเอิญใบหน้าของเขาละม้ายคล้ายคลึงกับลูกที่เสียชีวิตไปแล้วของท่านทูตเกาหลีประจำประเทศ แคนาดา เมื่อภรรยาท่านทูต สูญเสียลูกชายหัวแก้วหัวแหวน ผู้มีพรสวรรค์ทางเปียโนเป็นเลิศ ยูน เจฮา ไป ท่านทำใจไม่ได้ จนท่านทูตมาพบ ซูโฮ เข้า จึงต่อรองกับ ซูโฮ ขอรับมาเป็นบุตรให้กับภรรยาของเขา แต่ ซูโฮ ต้องเข้ามาแทนตำแหน่งของ เจฮา ทันที และใช้ชื่อของ เจฮา ตลอดไป ลืมอดีตให้หมด และตามท่านทูตไป แคนาดา หนี้ชีวิต ที่ เด็กน้อย ซูโฮ ต้องชดใช้ บวกกับความทรงจำในอดีต ผลักดันทำให้เขากลายเป็นนักเปียโน ที่โด่งดัง แต่อดีตที่งดงามของเขากับ โซ อึนยอง เด็กสาวสวย เพื่อนรักสมัยวัยเด็ก ก็ทำให้เขาต้องกลับมาตามหาความทรงจำของตัวเองอีกครั้ง
โซ อึนยอง เด็กน้อยอาพับ ผู้เกิดมาพร้อมกับโรคหัวใจประจำตัว อาศัยอยู่กับแม่ ที่เกาะแห่งหนึ่ง แม่ผู้มีอาชีพเป็นชาวประมง เก็บสาหร่ายขาย พยายามเก็บหอมรอมริบไว้เป็นค่าใช้จ่ายในการผ่าตัดของลูกสาว แต่แล้ววันหนึ่ง เมื่อสองพ่อลูก ลี ซูโฮ โผล่เข้ามาในชีวิตของทั้งสองแม่ลูก หายนะครั้งใหญ่ของ อึนยอง ก็เกิดขึ้น เมื่อ พ่อของ ซูโฮ ทิ้ง ซูโฮ ให้กับแม่ของ อึนยอง ช่วยดูแล เท่านั้นยังไม่พอ หลังจากพ่อของ ซูโฮ หายตัวไปพักใหญ่ ก็กลับมาหาลูกชายของตน ทำทีว่าจะกลับมาอยู่ด้วย แต่แท้ที่จริงแล้ว เขากลับมาเพื่อจะมาขโมยเงินเก็บของแม่ อึนยอง ที่เอาไว้ให้ลูกสาวใช่ในการผ่าตัด เพื่อเอาไปเล่นการพนัน แม่ของ อึนยอง เดินทางเข้ากรุงโซลเพื่อตามหาพ่อของ ซูโฮ และเงินก้อนนั้น ด้วยความเหนื่อยล้า และท้อแท้ แม่ของ อึนยอง จึงถูกรถชนเสียชีวิต ทิ้ง อึนยอง ให้อยู่บนโลกตามลำพัง แต่ช่วงระหว่างที่ อึนยอง กับ ซูโฮ ได้มีโอกาสใช้ชีวิตร่วมกันบนเกาะนั้น ทำให้เด็กทั้งสองเกิดความผูกพันกันขึ้น ซูโฮ เองก็รู้สึกผิดที่พ่อของตนขโมยเงินค่าผ่าตัดของ อึนยอง ไป บวกกับอาการของ อึนยอง ก็กำเริบขึ้น ทำให้ ซูโฮ ตัดสินใจขายตัวเองให้กับท่านทูต เพื่อแลกกับค่ารักษาพยาบาลของ อึนยอง แต่ อึนยอง ไม่รู้เรื่องนี้ พอเธอฟื้นจากฤทธิ์ยาสลบ เธอกลับเข้าใจว่า ซูโฮ ก็ทิ้งเธอไปอีกคน แต่แท้ที่จริงแล้ว ซูโฮ ต้องบินด่วนไปแคนาดากับท่านทูต อึนยอง ได้รับการอุปการะจาก เพื่อนของแม่เธอที่กรุงโซล เธอรู้สึกเป็นหนี้บุญคุณ จึงยอมเปลี่ยนนามสกุลเป็น ปาร์ก อึนยอง ไม่ว่าวันเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน เธอก็ไม่เคยลืม ลี ซูโฮ เธอต้องการพบเขา แล้วถามว่า เขาทิ้งเธอไปทำไม

ฟิลลิป ลูกครึ่ง เกาหลี กับ ออสเตรีย เป็นเพื่อนเรียนเปียโน กับ เจฮา ที่ เวียนนา พอทั้งคู่โตขึ้น ฟิลลิป ก็ผันตัวเองกลายมาเป็นผู้จัดการให้กับ เจฮา เขาสาบานไว้ว่า ในชีวิตนี้จะไม่กลับเกาหลีอีก แต่ด้วยความบังเอิญ ทำให้เขาได้พบกับ อึนยอง เข้าที่เวียนนา เพราะ อึนยอง ได้รับรางวัลให้ไปดูงานที่ ออสเตรีย ฟิลลิป ตกหลุมรัก อึนยอง ทันที เพราะความน่ารัก สดใสอของ อึนยอง ทำให้ ฟินลิป อยากกลับเกาหลีอีกครั้ง เขาแนะนำ อึนยอง ให้รู้จักกับ เจฮา แต่หารู้ไม่ว่าตัวเขาเองกลับเป็นเพียงสะพานที่ ทำให้คนสองคนมาพบกัน

ซง ลีนา หญิงสาวเจ้าระเบียบ ผู้ยึดติดกับความรักและสัญญาครั้งแรกที่ ยูน เจฮา ให้กับเธอไว้ในวัยเด็กว่า เมื่อโตขึ้น เจฮา จะแต่งงานกับเธอ เมื่อเจฮา ย้ายตามคุณพ่อไป แคนาดา พวกเขาทั้งสองก็ขาดการติดต่อกัน ลีนาพยายามตามหา เจฮา อยู่นานนับ 10 ปี จนในที่สุดเธอก็พบเขา เจฮา กลายเป็นนักเปียโนชื่อก้องโลก แต่เขากลับจำเธอไม่ได้ ลีนา เองก็เปิดบริษัทเพลง ที่เกาหลี จึงคิดที่จะทำตัวใกล้ชิดกับ เจฮา อีกครั้ง โดยชวน เจฮา ให้มาทำ album พิเศษที่เกาหลี เมื่อความจริงถูกเปิดเผย ลีนา จะทำอย่างไร แล้ว อึนยอง จะยอมรับความจริงได้หรือไม่ ที่สำคัญที่สุดคือ ตัว เจฮา เองที่จะต้องเป็นฝ่ายเลือกว่า จะกลับไปเป็น ลี ซูโฮ บอกความจริงกับสือมวลชน และทรยศสัญญาที่ให้ไว้กับท่านทูตผู้มีบุญคุณของตน หรือว่า เจฮา จะละทิ้ง อึนยอง รักแรก ของเขา แล้วทำตามสัญญาที่ให้ไว้ กับ ลีนา ว่า จะแต่งงานกับเธอ

ตอนที่ 1 : เรื่องเล่า Spring Waltz โดยคุณ nanar

ข้อมูลจาก popcornfor2's forums

เริ่มเรื่องอึนยองกำลังอธิษฐานเรื่องความรักที่ต้องพลัดพรากและจะต้องได้เจอความรักน ั้นอีกครั้งแน่นอน

บนเครื่องบิน ลีนาได้พบกับอึนยองและคุยกัน ลีนาชี้ให้อึนยองดูรูปแจฮาในนิตยสารและบอกว่าแจฮาคือคนที่ตอนเด็กสัญญาว่าโตขึ้นจะแต ่งงานกัน แต่ลีนาไม่ได้พบกับแจฮามา 15 ปีแล้ว ลีนาพูดเรื่องวัยเด็กทำให้อึนยองนึกถึงเรื่องวัยเด็กของตนเองเช่นกัน อึนยองมาออสเตรียเพื่อดูงานศิลปะ

ที่สนามบินประเทศออสเตรีย ฟิลลิปผู้จัดการของแจฮา (แจฮาเป็นนักเปียโน ใช้ชื่อว่า คริส) มารอรับลีนา ลีนาบอกว่าเธอพันผ้าพันคอสีน้ำเงิน ฟิลลิปเห็นอึนยองออกมาและพันผ้าพันคอสีน้ำเงินก็เข้าใจผิดคิดว่าเป็นลีนา เลยเข้าไปทักและจะช่วยถือกระเป๋า ส่วนอึนยองก็เข้าใจว่าฟิลลิปเป็นคนขับแท็กซี่ อึนยองร้องโวยวายที่ฟิลลิปมาดึงกระเป๋าของเธอ ฟิลลิปหันไปเห็นลีนาเดินออกมาจึงรู้ว่าตัวเองเข้าใจผิด

ฟิลลิปพาลีนามาหาแจฮา (แจฮาไม่รู้ว่าลีนาจะมา) ลีนาไปหาแจฮาที่ซ้อมเปียโนอยู่ ลีนาบอกมาสัมภาษณ์แจฮาบอกให้นัดเวลามาใหม่ ลีนาโมโหเลยว่าแจฮา และถามจำเรื่องในวัยเด็กไม่ได้หรอ ฟิลลิปเดินเข้ามาและเรียกชื่อลีนา แจฮาทวนชื่อเบาๆ ฟิลลิปขับรถพาลีนาไปหาที่พักแจฮานั่งมาด้วยระหว่างทางเห็นอึนยองยืนอยู่

เลยจอดรถและบอกไม่อยากเป็นส่วนเกินเสร็จแล้วก็วิ่งไปหาอึนยอง ฟิลลิปอาสาเป็นคนนำทางให้กับอึนยอง ฟิลลิปพาอึนยองไปเที่ยวตามที่ต่างๆ และให้บัตรคอนเสิร์ตที่จะจัดที่ซาลส์เบิร์กของแจฮามา เพราะนางเอกต้องไปที่ซาลส์เบิร์ก เพื่อไป พิพิธภัณฑ์คริสตัล

วันต่อมาฟิลลิปมารับลีนาไปที่ซาลส์เบิร์ก ส่วนแจฮานั่งรถไฟไปเช่นเดียวกับอึนยอง อึนยองได้นั่งรถไฟในห้องเดียวกับแจฮา อึนยองทักทายทุกคนแต่แจฮาทำเป็นไม่สนใจ และนั่งมาเรื่อยๆก็เหลือแค่อึนยองกับแจฮา อึนยองชวนแจฮาคุยแต่แจฮาก็นิ่งอึนยองเลยทักแจฮาเป็นภาษาเกาหลี ญี่ปุ่นก็ไม่ตอบ อึนยองหลับไปตื่นขึ้นมาอีกทีต้องตกใจเพราะ ซอสในกระเป๋าของเธอหกมาใส่แจฮา อึนยองพยายามปีนขึ้นไปหยิบกระเป๋าที่วางอยู่บนชั้นตรงแจฮานั่ง แต่ล้มมาใส่แจฮาที่กำลังหลับจนตื่น แจฮาโมโหนิดหน่อยและลุกออกไปห้องน้ำ กลับเข้ามาอึนยองเลยยื่นเสื้อลายหมีให้แจฮา ตอนแรกแจฮาปฏิเสธแต่ในที่สุดก็ใส่ อึนยองเอานิ้ววาดรูปหน้ายิ้มที่หน้าต่างรถไฟแจฮามอง อึนยองเห็นเลยถามว่ามองทำไม แจฮาเลยบอกอึนยองทำให้คิดถึงใครคนนึง อึนยองให้บัตรคอนเสิร์ตที่ฟิลลิปให้มากับแจฮาใบนึงเป็นการขอโทษแจฮามองบัตรคอนเสิร์ต
ที่อึนยองให้มา อึนยองถามว่าแจฮาชื่ออะไรแจฮาเลยบอกคริส อึนยองเลยบอกว่างั้นเธอก็ต้องชื่ออลิสในดินแดนมหัศจรรย์

ที่คอนเสิร์ตอึนยองมองหาแจฮาระหว่างนั้นฟิลลิปมาเห็นเลยพาอึนยองไปที่นั่ง และบอกอึนยองว่าเป็นผู้จัดการของคริส เมื่อถึงเวลาคอนเสิร์ตอึนยองตกใจที่เห็นแจฮาคือคริส พอแจฮาเล่นจบอึนยองก็เดินออกมาเลยแต่แจฮาได้เล่นอีกเพลงนึง และบอกว่าเป็นเพลงในความทรงจำวัยเด็กที่วันนี้ได้นึกถึง อึนยองเดินออกมาหงุดหงิดตัวเองที่เข้าใจผิดและได้ยินเพลงที่แจฮาเล่น อึนยองนั่งลงและร้องเพลงพร้อมนึกถึงเรื่องในวัยเด็กและร้องไห้

ตอนที่ 2 : เรื่องเล่า Spring Waltz โดยคุณ nanar

ข้อมูลจาก popcornfor2's forums

พ่อของซูโฮได้พาซูโฮมาที่เกาะแห่งหนึ่งเพื่อให้มาอยู่กับปู่ (ซูโฮ ชื่อ วัยเด็กของแจฮา) แต่เมื่อมาถึงก็ได้รู้ว่าปู่ได้ตายไปแล้ว พ่อของซูโฮเสียใจเลยนอนร้องไห้ที่ท่าเรือทำให้พลาดเรื่อที่จะกลับโซล เช้าวันต่อมา แม่ของอึนยองและอึนยองมาเจอ แม่ของอึนยองกับพ่อของซูโฮรู้จักกันทั้ง 2 ดีใจที่พบกันอีกครั้ง แม่ของอึนยองได้พาทั้ง 2 คนไปที่บ้าน ทำให้ซูโฮและอึนยองได้รู้จักกัน พ่อของซูโฮได้หนีซูโฮกลับโซล ซูโฮเสียใจมากนั่งร้องไห้อยู่ที่ริมทะเล

อึนยองมาตามให้ซูโฮกลับไปกินข้าวที่บ้านแต่ซูโฮไม่ไปและไล่ให้อึนยองไม่ต้องมายุ่ง แต่อึนยองไม่ไปเพราะถ้าซูโฮไม่กลับเธอก็อดทานข้าว ซูโฮเลยต้องไปกับอึนยอง แม่ของอึนยองฝากให้ซูโฮช่วยดูแลอึนยองเพราะอึนยองไม่ค่อยสบายและให้ช่วยติวภาษาอังกฤ ษให้อึนยอง (พ่อของซูโฮโกหกว่าเคยไปอยู่ที่อเมริกา)

วันต่อมาซูโฮต้องไปโรงเรียนกับอึนยองแต่ซูโฮดูไม่ค่อยชอบอึนยอง ในห้องเรียนคุณครูให้ซูโฮออกมาทำโจทย์เลขหน้าชั้น แต่ซูโฮทำไม่ได้ อึนยองเลยช่วยแก้แทนว่าซูโฮไม่ค่อยเข้าใจภาษาเพราะมาจากอเมริกา ทำให้ซูโฮรู้สึกดีกับอึนยอง อึนยองเก็บเปลือกหอยมาประดิษฐ์และบอกซูโฮว่าเธอทำขายด้วย ซูโฮถามอึนยองเรื่องเงินที่ขายเปลือกหอยเพราะจะเอาไปซื้อตั๋วไปโซลแต่อึนยองบอกไม่มี แล้ว อึนยองและแจฮาเริ่มสนิทกันมากขึ้นไปเล่นด้วยกันบ่อย ซูโฮไปเล่นแข่งเกมส์กับเด็กคนอื่นเพื่อหาเงิน ซูโฮบอกอึนยองว่าเค้าจะไปโซลอีกไม่กี่วัน อึนยองเสียใจที่ซูโฮจะไปเลยไล่ให้ซูโฮไปวันนี้ ซูโฮก็โมโหอึนยองเลยไปที่ท่าเรือแต่เขาก็ขึ้นเรือไม่ได้

ซูโฮเดินมาเจออึนยองนั่งร้องไห้ อึนยองดีใจที่เห็นซูโฮยังไม่ไป ซูโฮบอกอึนยองว่าจะว่ายน้ำไปโซลแล้วก็เดินลงไปในทะเล ซูโฮแกล้งจมน้ำอึนยองตกใจลงไปช่วย แต่คนที่จมน้ำกลับเป็นอึนยอง แม่ของอึนยองไม่ว่าอะไรแจฮาแต่บอกให้วันหลังแจฮาระวังเพราะอึนยองสุขภาพไม่ดี พ่อของซูโฮกลับมาที่เกาะและบอกว่าจะอยู่ที่นี่ อึนยองให้เปลือกหอยที่ประดิษฐ์กับซูโฮอันนึง ซูโฮเลยรู้สึกผิดกับอึนยองเลยสารภาพว่าเค้าโกหกเรื่องที่อยู่อเมริกา และเค้าออกจากโรงเรียนตั้งแต่ ป.2 ซูโฮเลยถามอึนยองว่า เขาโกหกแล้วอึนยองจะเห็นเค้าเป็นพี่ชายไหม และอึนยองยังอยากเป็นน้องเขาอยู่ไหม

ตอนที่ 3 : เรื่องเล่า Spring Waltz โดยคุณ tualak

ข้อมูลจาก popcornfor2's forums

suhoและพ่อขอsuhoคุยกัน พ่อของsuho ถามsuhoว่า ชอบeun youngรึเปล่า ซึ่งเขาก็ตอบพ่อว่าเขาไม่ได้ชอบเธอ พวกเขาก็ได้พูดถึงเรื่องของeun youngที่ต้องเข้ารับการผ่าตัด ซึ่งต้องใช้เงินจำนวนมาก พวกเธอจะหาเงินจำนวนนี้ได้อย่างไร suhoได้บอกพ่อว่าพวกเขามีเงินพอ
-เพื่อนของแม่ey ได้บอกแม่eyว่าพ่อของsuhoเป็นคนหลอกลวง แต่แม่ของeyไม่เชื่อและปกป้องพ่อของsuho
ภาพของพ่อsuhoและsuhoว่าใช้ชีวิตอย่างไรตอนอยู่ที่seoul
(ในฝันของsuho)
Suhoติ่นขึ้นมาเห็นพ่อ พอตื่นขึ้นมาอีกทีเห็นพ่อกำลงัคุยกับเพื่อนของพ่ออยู่ พ่อบอกกับsuhoว่าเป็นเพื่อนที่มาจากseoul suhoบอกกับพ่อว่าเขาจะไปอยู่ที่เกาะ และจะไม่กลับมาอีกเลยย

-Suhoโดดเรียน ดังนั้นเขาจึงสามารถเห็นสถานที่ที่พ่อของเขาไป
จริงๆแล้วพ่อของsuhoได้ขโมยเงินทั้งหมดของแม่ey แล้วหนีไป แม่ของeyร้องไห้ ถามsuhoว่าพ่อของเขาไปไหน เพื่อนของแม่eyบอกกับคนอื่นว่าเขาเตือนแล้ว แต่แม่eyก็ยังถูกพ่อของsuhoหลอก
คนอื่นพูดว่าชีวิตของsuhoนั้นเศร้า แต่เพื่อนของเขาก็พูดกันว่าsuhoเจริญรอยตามพ่อของเขา

-แม่ของeyไปตามหาพ่อของsuhoที่seoul แต่เธอลืมไปว่าพรุ่งนี้เป็นวันเกิดey เธอจึงได้โทรหาเพื่อนให้เพื่อนช่วยทำ miyuk kook ให้ey

-suhoไม่ได้อยู่ที่โรงเรียน เขาบอกพ่อเขารู้ว่าแม่ของeyซ่อนเงินไว้ที่ไหน เขารู้ว่าเป็นความผิดของเขาที่พ่อของเขาขโมยเงินแม่ของeyไป

-เมื่อsuhoกลับถึงบ้าน เขาเห็นขโมย

-suhoคิดว่าเขาได้ยินeyเรียก แต่กลายเป็นเพื่อนของแม่eyแทน เธอบอกเขาว่าให้นำสิ่งของไปบ้านของey วันนี้เป็นวันเกิดของey เธอชวนเขามาทานข้าวด้วยกัน เธอบอกกับเขาว่าจะมีคนพาเขาไปบ้านเด็กกำพร้า suhoบอกว่าเขาจะไม่ไป เธอบอกกับsuhoในสิ่งที่พ่อของเขาทำ และบอกกับsuhoว่าน่าจะรู้ในสิ่งที่พ่อของเขาจะทำต่อไป

-เพื่อนของแม่eyเศร้ากับey เกี่ยวกับเรื่องของsuho

-suhoพยายามหนีทางเรือไป พวกเขารู้ว่าsuhoเป็นลูกของjong tae จึงพยายามตามจับ
(eyได้นึกถึงเหตุการณ์ตอนที่เธอกับsuhoคุยกันท่ามกลางสายฝน เธอถามเขาว่าจะอยู่ที่นี่ไปตลอดจริงๆเหรอ ทั้งๆที่นี้ไม่มีอะไรเลย แต่suhoบอกว่าที่นี่มีอะไรดีหลายอย่างมากมาย eyรอให้เขาพูดถึงเธอ แต่เขาก็ไม่พูดออกมา)

-eyวิ่งไปหาsuhoเห็นเขากำลังออกเรือไป suhoบอกกับeyว่าเขาจะไปตามหาพ่อ และนำเงินกลับมา เขาบอกให้เธอเชื่อเขาและรอเขากลับมา แต่eyวิ่งไปที่เรือ เขาบอกว่ามันอันตราย บอกให้เธอหยุด แต่เธอไม่ฟัง ทำให้suhoต้องไปส่งเธอที่บ้านก่อน ขณะเดินทางเรือล่ม พวกเขาถูกพัดพาไปตามกระแสน้ำ แต่พวกเขาก็รอดชีวิต

-เพื่อนของแม่eyตามหาeyและsuho

-มีสามีภรรยาคู่หนึ่งได้ช่วยey และsuhoไว้ ช่วยรักษาบาดแผลให้ พวกเขาอยู่บนเกาะแห่งหนึ่ง

-eyได้บอกกับsuhoว่า เธอรับได้แม้ว่าsuhoจะเป็นอันธพาลหรือคนหลอกลวง เธอก็ยังคงเป็นพี่ชายของเขา

-suhoบอกให้ปู่ของเขานำeyกลับไปบ้านของเธอ suhoต้องเดินทางไปseoulแต่ปู่ไม่เข้าใจ ย่าได้นำถุงใส่หอยทะเลให้ey บอกว่าsuhoฝากให้มา eyจึงเข้าใจว่าsuhoกำลังจะจากเธอไป เธอจึงแอบขึ้นเรือเดินทางไปกับsuho

-แม่ของเพื่อนeyได้รับโทรศัพท์ และได้รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับแม่ของey

-suhoและ eyได้พูดถึงเพื่อนเก่าแก่ของพ่อsuho เธอถามว่าทำไมหลายคนจึงตามหาพ่อของเขา

-พอเริ่มมืด suhoบอกว่าเขารู้จักที่หนึ่งที่พักอาศัยได้ เขาบอกว่าเธออย่าไปไหน เดี๋ยวเขาจะกลับมา
Suho ไปยังสถานที่แห่งหนึ่งที่เพื่อนของพ่อเคยอยู่ แต่ตอนนี้ไม่รู้ไปอยู่ไหนแล้ว eyไม่สามารถอยู่เฉยๆได้ เธอออกไปหาของกิน และเธอก็ได้หลงทาง แต่สุดท้ายsuhoก็ตามหาเธอจนพบ

ตอนที่ 4: เรื่องเล่า Spring Waltz โดยคุณ chuchan

ข้อมูลจาก popcornfor2's forums

ป้าข้างบ้านวิ่งตาม พระเอกตอนเด็กในโรงพยาบาล
ประมาณว่า พระเอกเป็นคนทำให้อึนยองเป็นแบบนี้
พระเอก หนีป้าแอบเข้าไปหลบในห้องคนป่วยคนหนึ่ง
ผู้หญิงป่วยคนนั้น เรียกพระเอกว่า แจฮา
คือเข้าใจว่าพระเอก เป็นลูกของเธอ
พระเอก งงๆ แล้วก็สะบัดมือวิ่งออกไปจากห้อง

แล้วพระเอกก็ออกมานั่งข้างนอก แล้วมีผู้ชายคนหนึ่งนั่งที่ม้านั่งข้างๆ มองดูพระเอกอยู่
ป้าข้างบ้าน มาเห็นพระเอกพระเอกหลับอยู่ก็เข้าไปคุยด้วย คงเป็นห่วงพระเอกอยู่เหมือนกัน
ป้าคนนี้ดูเป้นห่วงอึนยองมาก แต่ก็ไม่ได้ร้ายกับพระเอกเท่าไร เพราะคงเห็นว่าพระเอกยังเด็ก

นางเอกก็นอนป่วยในโรงพยาบาล ละเมอถึงแม่ พระเอกก็มองดูแล้วก็ออกมาคุยกับนางพยาบาล ถามว่า ถ้าอึนยองไม่ผ่าตัด จะเป็นอันตรายไหม พยาบาลบอกว่า ต้องผ่าตัด
พระเอกก็ถามว่า งั้นต้องใช้เงินเท่าไหร่ แพงไหมพยาบาลก็ว่า เธอไม่จำเป็นต้องรู้หรอก
พระเอกบอกว่า งั้นจ่ายค่าผ่าตัดทีหลังได้ไหม
พยาบาล - จ่ายทีหลัง น่ะเมื่อไหร่
พระเอก-ตอนที่ผมโตแล้ว และหาเงินได้ มากๆ และจะหาให้ได้
พยาบาล -ตอนนี้พี่ยุ่งมากแล้วลุกไป

ที่โรงพยาบาล ชายคนเดิม มองดูพระเอก
พระเอกก็มองดูป้าคนหนึ่งคุยโทรสับอยู่ คุยเรื่องไรไม่รู้
แล้วพระเอกก็เดินไปวิ่งราวกระเป๋า ป้าคนนั่นไป
ป้าคนนั้น ก็วิ่งไล่ตาม เรียกให้คนอื่นช่วยกันจับพระเอก

พระเอกถูกจับตัวส่งตำรวจ
ตำรวจก็โทรสับอยู่กับใคร แจ้งที่ไหนซักอย่าง
ผู้ชายคนที่แอบมองพระเอกก็เข้ามาในโรงพัก
บอกว่า เด๋วก่อน
ผู้ชายคนนั้น-ขอโทษด้วยครับ เด็กคนนี้เป็นลูกของผมเอง
พระเอก -งงง
แล้วผู้ชายคนนั้นก็ คุยกับตำรวจประมาณว่า ขอโทษแทนลูกชาย

ลุงผู้ชายก็พาพระเอกมากินข้าวที่ร้านอาหาร
บอกว่าพระเอกเหมือนคนๆ หนึ่งมากๆๆ
ลุง - ลุงอยู่ที่ต่างปท. อยู่ที่แคนาดา รู้จักไหม แคนาดา
ลุง-จะไปอยุ่กับลุงไหม
พระเอก - เอ๋
ลุง-ลุงพอจะรู้ ว่าหนูกำลังลำบาก
แล้วก็ขอให้พระเอกเป็นลูกของเขาได้ไหม
แล้วจะส่งเสียพระเอกเรียนด้วย
พระเอกไม่ได้ตอบ แล้วก็บอกขอบคุณสำหรับอาหาร

แล้วลุงก็ให้เงินพระเอกนิหน่อย เอาไปซื้อหนมกิน

พระเอก ถามลุงว่า ลุงมีเงินเยอะไหม
คงทำนองขอให้ลุงช่วยออกค่าผ่าตัดให้อึนยอง
แล้ว ตัวเอง จะยอมรับข้อเสนอ ที่จะไปเป็นลูกให้ลุง

แล้วพระเอกก็เข้ามาในห้องคนป่วย ที่พระเอก แอบเข้ามาหลบ ครั้งที่หนีป้าข้างบ้าน
มาดูหน้าป้า คนที่ไม่สบาย และเข้าใจว่าพระเอกเป็นลูก
ป้าคนนี้ หน้าเหมือน ป้าของจังกึมเลย ที่เป็นแฟนคังนึกคู อ่ะ

พระเอกก็กำลังคิดและตัดสินใจบางอย่าง
แล้วก็ฉีก รูปที่ตัวเองถ่ายกับพ่อที่แท้จริง
ทำนองว่า ตัดสินใจได้แล้ว ---ว่าจะไปเป็นลูกคนอื่น

แล้วพระเอกก็เข้ามาหาอึนยอง มองอึนยองไปน้ำตาก็ไหล
แล้วตอนเช้าพระเอกก็ไปเจอกับ ลุง
แล้วขอลุงว่า ขออยู่ต่ออีกวันได้ไหม
ลุงว่าไม่ได้ เด๋วไม่ทัน เครื่องบิน

อึนยองตื่นมา เจอรูปอาทิตย์ยิ้มเขียนด้วยหมึกที่ข้อมือ
อึนยองถามหา พระเอก แต่พระเอกก็ไม่อยู่แล้ว

พระเอกก็กำลังเดินทางไปที่สนามบิน แต่กระโดดลงจากรถ
ก่อน แล้ววิ่งไปที่ รพ. ลุง -พ่อบุญธรรม ก็วิ่งตาม
พระเอก ก็วิ่งไปที่ห้องอึนยอง แต่ไม่เจอแล้ว
พระเอกก็เลยยอมกลับไปกับพ่อใหม่

อึนยองเข้าห้องผ่าตัด

พระเอกก็ขึ้นเครื่อง ไป ต่างปท.
พระเอกก็นึกถึงคำพูดของอึนยอง ที่ว่า ไม่ว่ายังไงพี่ก็ยังเป็นพี่ของอึนยอง
ไม่ว่า พี่จะเป็นคนโกหก หรือจะไม่ได้ มาจาก อเมริกา ก็ไม่เป็นไร
ไม่ว่ายังไงพี่ก็ยังเป็นพี่ของอึนยอง
แล้วพระเอกน้ำตาไหล

ภาพตัดมาตอนโต พระเอกตอนโต (แจฮา) เล่นเพลงจบพอดี
-ที่ผ่านมา พระเอกเล่นเปียโน แล้วนึกถึงเรื่องตอนเด็ก
นางเอก นั่งฟังเพลงจบ แล้วก็ลุก มาเจอกับ ฟิลลิป
แล้วฟิลลิปก็ชวนอึนยองไปปาร์ตี้ แถมมีชุดไว้ให้อึนยองพร้อมซ้าด้วย

นางเอกเปลี่ยนชุด เป็นชุดราตรียาว สวยจัง
ฟิลลิปชมใหญ่เลยว่าสวย

แต่รองเท้าที่นางเอกใส่ใหญ่ไป
นางเอกเลยเอาทิชชู่ ยัดเข้าไป
แล้วก็เดินเข้างานปาร์ตี้

แจฮา ก็อยู่กับลีนา -นางรอง
ลีน่า ก็ว่าคิดอยู่ตั้งนาน ว่าจะบอกเมื่อไหร่ ถ้าบอกตอนนี้ คงจะดี
แล้วลีน่าก็ให้นามบัตรของตัวเอง
ที่บอกตำแหน่งหน้าที่ ประมาณว่า ลีน่าเป็น ผู ้จัดการจัดงานแสดง
แจฮาถามลีน่าว่า ที่เข้ามาใกล้ชิดกับเค้าเนี่ย เพราะเรื่องนี้น่ะเหรอ
ลีน่าก็เอ๋ พูดอะไรงั้น
แจฮาก็ว่า ขอบอกกับเธอว่า ยังไงก็จะไม่กลับไปเกาหลี
และก็ไม่สนใจ งานที่ลีน่าเหมือนจะเสนอให้กลายๆ

แล้วแจฮาก็ถูกเรียกขึ้นไปกล่าวขอบคุณแขก ที่เวที
ลีน่ากะลังอึ้งที่แจฮาพูดเมื่อกี้ เลยทำแก้วแตก แขกก็หันมามอง
แล้วแจฮา ก็เรียกลีน่า ให้ไปข้างหน้า
แล้วแจฮา ก็แนะนำกับแขกว่า ลีนา ว่าเป็นคนสนิทของเค้า
และขอบคุณลีน่า ที่มา ลีน่าเลยใจชื้นขึ้น

แล้วแจฮาก็เจอกับอึนยองที่มากับฟิลิป
ลีน่าจำอึนยองได้แล้วถามว่า ทำไม 2 คนได้มาด้วยกันได้
อึนยองว่าประมาณ เรื่องมันซับซ้อน ลีน่าถามว่าใครแนะนำให้รู้จักเหรอ
แล้วลีน่าก็พูดกับอึนยองว่า นี่ไงคนที่ชั้นพูดถึง (บนเครื่อง) ยูลแจฮา
พวกเราเป็นไงบ้าง อึนยองก็ตอบว่า เหมาะสมกันมาก
ลีน่าขอบคุณ และกำลังจะบอกว่าแจฮา .....
แต่ฟิลลิบก็แทรกขึ้นมาว่า อึนยองเป็นแฟนใหม่ของเค้า
เป้นภาษาเยอรมัน นางเอกฟังไม่ออก ก็ไม่รู้เรื่อง
JHก็ว่า ยังนึกอยู่ว่า งานแสดงจบฟิลลิบก็หายไป
PL ก็เนียนตอบว่า ไม่รู้จะทำไง เจอหน้ากัน หล่อน(EY) ก็บอกชอบเค้าแล้ว
2 คนพูดภาษาเยอรมันกัน EY ก็เลยฟังไม่รู้เรื่อง
แล้ว PL ก็พา EY ไปเต้นรำ

PL ก็สอน EY เต้น สอนสเต็บ
JH กับ LN ก็เต้นด้วยกัน

แล้วแจฮากับลีน่าก็เต้นรำกัน

JH ก็แอบมองอึนยองตลอด
ต่างคนต่างมอง
แล้วก็ถึงเวลา เปลี่ยนคู่
EY ก็เลยได้เต้น กับ JH
JH ก็กัด EY ว่า เวลาอยู่ต่อหน้า คริส ก็เป็นอลิซ
แล้วอยู่กับ PL เธอเป็นใคร
เธอเปลี่ยนชื่อ ทุกครั้ง ที่เปลี่ยนผู้ชายใช่ไหม
JH ก็ว่า อย่าได้กังวลไปเลย จะปิดเป็นความลับ ไม่บอก PL
นางเอกก็งง อึ้ง ว่าพระเอก พูดอะไร โกรธด้วย
เลยหยุดเต้นไม่พูดอะไร แล้วเดินออกจากฟลอร์ไป
แถมเดินสะดุดอีก นางเอกเลยถอดรองเท้า เดินออกไปเลย

JH เดินตามออกมา แล้วเรียก EY แล้วโยนเสื้อสีแดง
ที่ EY เคยให้ใส่ บนรถไฟ ขว้างลงมา ตรงบันไดที่ EY กำลังเดินลงมา
EY อึ้งแล้ว มองหน้า
พระเอกกัดว่า EY เป็นพวกที่ชอบหลอกผู้ชาย
เค้าเองก็เกือบจะโดนหลอกแล้ว
***ทำไม JH คิดอคติ จริงๆ เลย
EY ก็ว่า ใครหลอกใครกันแน่
แล้วก็ว่า คนอย่างคุณ ชั้นก็รังเกียจ
เสื้อที่คุณเคยใส่มา ชั้นก็รังเกียจ
แล้ว EYก็หยิบเสื้อส่งให้ JH
JH ก็บอกว่า จะทิ้ง
แล้วก็ทิ้งลงไปชั้นล่าง

นางเอกเดินออกมา แล้วก็บ่นเรื่องตั๋ว
ว่าพระเอก เห็นว่า เป็นงานแสดงของตัวเองแล้วทำไมไม่บอก
แล้ว PL ก็ขับรถมา ถึง
ขอโทษ EY ใหญ่ว่าทำให้ พระเอก เข้าใจผิด
แล้วก็ถามว่า EY จะพักที่ไหนคืนนี้
EY ก็ว่าจะไป แต่ก็หกล้ม ขาแพลง
PL ก็เลยอุ้ม EY ไปวางบนรถ
แล้วถอดเนคไทของตัวเอง
มาผูกรองท้า ให้ EY
***ฉากนี้โรแมนติคมากๆ ค่ะ มีแสงจากไฟรถ มา มีเพลงประกอบ
PL ดีด้วย EY ก็เลยยิ้มได้

แล้ว PL ก็พา EY มาที่บ้านพัก
EY เผื่อหลับไประหว่างเดินทาง
พอมาถึงที่พัก PL ก็ไปทักเจ้าของบ้าน
แล้วขอห้องพักให้ EY
ก่อนที่จะลงจากรถ เข้าห้องพัก
EY ก็ให้ เงินกับ PL บอกว่า เป็น ค่า ห้องพัก

แล้วPL ก็ถือกุญแจออกว่า
EY เห็นมีอันเดียว ก็ว่า คงไม่ได้มีห้องเดียวน้า

แล้ว EY ก็เดินเข้าห้องไป แล้วรีบปิดประตู
**คงกัวว่า จะมีห้องเดียวแล้ว ตัวเองจะต้องไปนอนห้องเดียวกะฟิลลิบ

PL ก็เข้าไปหา JH ที่ห้อง
JH ก็เตือน PL เรื่อง EY ว่า ไม่เร็วไปหน่อยเหรอ อย่าเชื่อใจผู้หญิงเกาหลีมาก
แล้ว PL ก็ว่า ไม่เคยเห็น JH สนใจเรื่องผู้หญิงที่เค้าคบมาก่อน

ตอนกลางคืนน นางเอกก็ฝัน ว่าตัวเองตามหาแม่
พระเอกก็ฝันถึงตอนเด็ก ๆ

พระเอกสะดุ้ง ตื่นมาแต่เช้า ออกมาที่ระเบียง
วิวสวยมากๆๆ
มองเห็น EY กำลังก่อ น้ำแข็ง แล้ว ยกมืออธิษฐาน
พระเอกเดินลงมาดู เห็นก้อนน้ำแข็ง
ก็เลย คิดถึงเมื่อตอนเด็กๆ ที่ EY กับ เค้า
เล่นก่อก้อนหินแล้วอธิษฐาน

แล้ว EY ก็ออกเดินทาง ออกจากที่พักไป

ระหว่างทาง EY ได้ยินเสียงเปียโน
แจฮาเล่นเปียโนอยู่
EY เดินตามเสียงเปียโนไป
เปิดประตูไปเจอแจฮากำลังเล่นเปียโนอยู่
EY ก็เลยปิดประตูแล้วเดินจากไป

ฟิลลิบมาหา EY ที่ห้อง
แต่ไม่เจอ เจอโน๊ตที่ EY ทิ้งไว้
กับชุดราตรี วางไว้
โน๊ตเขียน ขอบคุณฟิลิบ
แล้วก็บอกว่า จะต้องรีบไปงาน มีตติ้งที่ Crystal Museum ก็เลยต้องไปก่อน
แล้วก็บอกว่ามีของขวัญ จะให้
ฟิลลิป แกะกล่องของขวัญออกดู ก็เจอเปลือกหอยประดิษฐ์ที่ EY ทำ

EYก็นั่งรถไฟ อยู่

ฟิลลิบ ออกมานั่งข้างนอก ดูเปลือกหอย
ลีน่ากับ แจฮาออกมาทัก
คงเตรียมตัวจะออกเดินทาง
ฟิลลิบ นั่งดูเปลือกหอยที่ EYให้
ลีน่าเห็นก็บอกว่า สวยจัง
ฟิลลิบบอกว่าเป็นของขวัญ
ลีน่าก็ว่า ให้ของขวัญกันเร็วอย่างงี้ เลย เหรอ
ฟิลลิบก็ว่า จริงๆ แล้วเมื่อวาน เธอก็พักที่นี่แล้วหัวเราะ
แต่ไม่ได้นอนห้องเดียวกับผมหรอก
ลีน่าถามว่าตอนนี้เธอไปไหน
ฟิลลิบก็เลยบอกว่า เห็นว่าเธอจะไป Crystal Museum ออกไปแต่เช้าแล้ว

แจฮาเห็นเปลือกหอย ก็คิดถึงเปลือกหอย ที่ตัวเองเคยได้รับ จาก อึนยอง
แล้วก็ เริ่มตะหงิดๆๆ
ลีน่าถามว่า ยังไม่ได้ถามเลยว่า เธอชื่ออะไร
ฟิลลิบ บอกว่า ชื่อ อึนยอง
แจฮาได้ยินว่า อึนยอง ก็ถามว่า อึนยองงั้นเหรอ
แล้วก็นึกถึง ตอนเด็กๆ ที่ตัวเองอยู่กับ EY
EY ที่วาดรูปอาทิตย์ยิ้ม ให้กับเค้า

แล้วก็รีบบึ่งรถ ออกไป โดย ไม่รอ ฟิลลิบกับลีน่า

พระเอกก็นึกถึงตอนพระเอก ตอนเด็ก ที่มาอยู่ที่ออสเตรีย
แล้วพยายามคิดว่า EY ตายไปแล้ว EY ตายไปตั้งแต่ตอนผ่าตัดแล้ว

ตอนที่ 5 : เรื่องเล่า Spring Waltz โดยคุณ nanar

ข้อมูลจาก popcornfor2's forums

แจฮาเมื่อได้ยินชื่ออึนยองก็ขับรถไปที่พิพิธภัณฑ์คริสตัลเพื่อหาอึนยอง แต่ก็คลาดกัน แจฮากับฟิลลิปบินกลับไปที่เกาหลีลีนามารอรับแต่ก็ต้องผิดหวังเพราะแจฮาไปที่อื่น ลีนาเลยพาฟิลลิปไปที่โรงแรม ส่วนแจฮามาที่โรงพยาบาลเพื่อถามข้อมูลเกี่ยวกับอึนยอง หมอปฏิเสธที่จะหาให้แจฮาเพราะไม่มีอะไรมายืนยันว่าเป็นพี่ชาย แต่แจฮาก็ไม่ยอมแพ้นั่งคอยจนหมอบอกจะหาให้แต่ก็ไม่แน่ใจว่าข้อมูลจะยังอยู่หรือเปล่า

และก็มีการจัดงานแถลงข่าวของแจฮาขึ้นในตอนกลางคืน หลังจบงานฟิลลิปก็คุยกับแจฮาว่าเขาอยากเจออึนยองทำยังไงถึงได้เจอ ลีนาเดินเข้ามาและบอกว่าอึนยองชนะแข่งศิลปะให้ไปตามหาที่บริษัทที่เป็นคนจัด ลีนาพาแจฮามาดูเปียโนที่ลีนาหามาให้แจฮาและพามาส่งที่โรงแรม แต่พอลีนากลับไปแจฮาก็นั่งแท็กซี่มาที่นัมแดมุนเพื่อมาตามหาอึนยอง แจฮาเดินหาอึนยองแต่เขาก็ไม่เห็นอึนยองที่มาขายของ แจฮานั่งพักและเขาก็หันไปเห็นอึนยองกำลังขึ้นรถไปกับมีจอง เขาตะโกนเรียกแต่อึนยองไม่ได้ยิน แจฮานั่งแท็กซี่ตามไปจนถึงร้านคิมบับของแม่อึนยองแต่ก็ไม่เห็นอึนยอง

วันต่อมาแจฮาไปที่บริษัทที่จัดแข่งขันศิลปะเพื่อถามที่อยู่อึนยองแต่พนักงานไม่บอก แจฮาเลยทิ้งชื่อไว้และบอกเขาชอบผลงานของอึนยอง เมื่อแจฮากลับไปฟิลลิปก็มาและถามที่อยู่อึนยองกับพนักงาน พนักงานแพ้ความหล่อฟิลลิปเลยบอกว่าอึนยองขายของด้วยรถกระบะสีชมพู แจฮาและฟิลลิปมาเดินตามหาอึนยอง อึนยองขายของอยู่กับมีจองและบอกกับมีจองว่าจะไปเอาคิมบับที่ร้าน ฟิลลิปเห็นอึนยองแต่ก็ไม่ทัน อึนยองเดินไปแล้ว ฟิลลิปเลยรออยู่ที่รถขายของ แจฮาเห็นอึนยองเดินไปเลยเดินตามและเข้าไปนั่งในร้านคิมบับของอึนยองสั่งอาหารมาทาน อึนยองคุยกับซังวู(น้องชาย) แม่ของอึนยองกลับเข้ามาในร้านแจฮาพยายามมองแต่ก็ต้องผิดหวัง ที่แม่อึนยองไม่ใช่คนเดียวกับคนที่เขาคิดและคิดว่าคงไม่ใช่อึนยองที่ตามหา แจฮาเลยรีบออกจากร้านลืมผ้าพันคอไว้ อึนยองวิ่งตามมาเพื่อเอาผ้าพันคอมาให้ อึนยองแปลกใจที่เห็นว่าคนนั้นคือแจฮา

ระหว่างทางกลับไปที่รถขายของอึนยองเห็นเทศกิจเลยรีบวิ่งไป ฟิลลิปก็ยังอยู่ที่รถกับมีจอง อึนยองมาถึงรีบบอกให้เก็บของเลยไม่ทันเห็นฟิลลิป มีจองรีบเก็บของและให้ฟิลลิปขึ้นกระบะข้างหลัง เมื่อมาถึงสวนสาธารณะเปิดกระบะข้างหลังออกอึนยองต้องตกใจที่เห็นฟิลลิป และไปนั่งคุยกับฟิลลิปฟิลลิปบอกอึนยองว่าเขามาเรื่องธุรกิจกับแจฮา ด้านแจฮาก็ไปที่โรงพยาบาลหมอบอกว่าอึนยองตายระหว่างผ่าตัด แจฮาเสียใจเลยระบายอารมณ์กับเปียโน ลีนาที่มาหาแจฮาและตกใจที่อยู่ๆแจฮาเป็นอย่างนั้น

ตอนที่ 6 : เรื่องเล่า Spring Waltz โดยคุณ nanar

ข้อมูลจาก popcornfor2's forums

ลีนาถามแจฮาว่าเป็นอะไร แจฮาบอกว่าเขาอยากกลับออสเตรียให้ลีนาบอกทุกคน ลีนาบอกไม่ยอมที่อยู่ๆแจฮาจะทำอย่างนี้ ถ้ามีเหตุผลก็คุยกันได้แจฮาบอกถ้าเขาบาดเจ็บก็เป็นเหตุผลที่ดีใช่ไหม และจะต่อยกระจกแต่ลีนาห้ามไว้ทันและตบหน้าแจฮา แจฮาดึงลีนาเข้าไปกอด อึนยองมาส่งฟิลลิปที่โรงแรมและชวนขึ้นไปกินกาแฟแต่อึนยองปฏิเสธ ฟิลลิปบอกแจฮาว่าเขาเจออึนยองและเขาก็หลงรักอึนยอง ที่บ้านอึนยองเมื่ออึนยองกลับมาก็คุยเรื่องฟิลลิปเพราะมีจองปลื้มฟิลลิป และพูดถึงแจฮามีจองตั้งชื่อให้แจฮาว่านายตัวโชคร้าย

วันต่อมาอึนยองมาที่บริษัทจัดงานศิลปะ พนักงานบอกมีคนมาตามหาและเอาโน้ตที่แจฮาทิ้งไว้ให้อึนยอง อึนยองแปลกใจที่เห็นชื่อแจฮา อึนยองไปส่งอาหารที่บริษัทของลีนา ไปถึงอึนยองก็ทำอาหารที่เอามาส่งหกใส่รองเท้าของแจฮา ทั้ง 2 คนตกใจที่เจอกัน แจฮา ฟิลลิป อึนยอง ลีนา มานั่งคุยกันและแนะนำตัวเป็นทางการอึนยองแนะนำตัวว่าชื่อ ปาร์ค อึนยอง แจฮาผิดหวังที่ไม่ใช่ ซู อึนยอง (ซู อึนยอง ชื่อนามสุกลเดิมของนางเอก)
อึนยองกลับมาที่รถขายของมีจองก็ถามว่าเป็นยังไงบ้าง และบอกว่าที่แจฮามาที่เกาหลีอาจเพราะต้องการขอโทษก็ได้ ให้อึนยองไปหาและคุยให้รู้เรื่องเพราะอึนยองต้องเอาผ้าพันคอไปให้อยู่แล้ว อึนยองเอาผ้าพันคอไปคืนแจฮา อึนยองถามแจฮาเรื่องที่มาจากเกาหลีและตามหาเธอแต่ก็คุยกันไม่รู้เรื่องและทะเลาะกัน

ลีนาพาแจฮาไปที่โรงเรียนตอนประถมเพื่อรำลึกความหลัง และไปทานอาหารกัน ส่วนฟิลลิปก็ไปช่วยอึนยองขายของและไปเล่นบาสกัน ฟิลลิปพาอึนยองมาที่โรงแรมและให้อึนยองรออยู่ที่ห้องเปียโนเขาจะไปเอาของมาให้ อึนยองเห็นผ้าห่อของอยู่จะเปิดดู ในนั้นเป็นเปลือกหอยที่อึนยองให้แจฮาตอนเด็ก แต่ยังไม่ทันเปิดฟิลลิปก็เข้ามา และเอารองเท้าที่เคยให้อึนยองใส่ที่ออสเตรียมาให้และจะสวมให้อึนยองปฏิเสธ แต่ฟิลลิปก็คะยั้นคะยอจนอึนยองไปโดนกล่องที่ใส่เปลือกหอยตกลงมา และเก็บขึ้นมา พอดีกับที่ลีนาและแจฮาเดินเข้ามา แจฮาโมโหที่เห็นอึนยองถือห่อผ้าที่มีเปลือกหอยอยู่ รีบเดินเข้ามาดึงเปลือกหอยจากมืออึนยองและตะโกนใส่อึนยอง อึนยอง ฟิลลิป ลีนา ตกใจที่เห็นแจฮาทำอย่างนี้กับอึนยอง

---

ตอนที่ 7 : เรื่องเล่า Spring Waltz โดยคุณ poopoo

ข้อมูลจาก popcornfor2's forums

วันนี้สนุกมาก พระรองได้ใจไปสุดๆๆ แต่พระเอกก็ได้พูดความในใจออกไปบ้างแล้ว ตอนที่โทรศัพท์ไปขอโทษพระรอง แต่ว่าโทรศัพท์บังเอิญอยู่ที่นางเอก และนางเอกได้รู้ความในใจบางอย่างในคำพูดนั้น 'ขอโทษนะ แต่ว่า เห็นหน้าเธอทีไร ใจมันได้แต่เจ็บปวด รู้สึกโมโหบ่อยๆ "

นางเอกเอาโทรศัพท์ ไปพระรอง ไม่เจอพระรอง เลยฝากพนักงานไว้ที่เคาร์เตอร์ แล้วไปเข้าห้องน้ำ เกิดเรื่องเข้าผิดกันในห้องนำ้ มีผู้คนหนึ่งหาว่านางขโมยกระเป๋าสตางค์ ว่านางเอกต่าง ๆ นา ๆ เทกระเป๋านางเอก ข้าวของกระเจาย พระเอกเดินผ่านมาเห็นเข้าพอดี นางเอกบอกให้ผู้หญิงคนนั้นขอโทษ เรื่องที่เข้าใจผิดเธอ แต่ผู้หญิงคนนั้นก็ไม่ขอโทษ พระเอกโกรธ ตะโกนให้ผู้หญิงคนนั้นขอโทษ เธอจึงยอมขอโทษนางเอก นางเอกหน้าเศร้า พระเอกก้มลงช่วยเก็บของ พนักงานเอาโทรศัพท์ของพระรองให้พระเอก บอกว่านางเอกฝากไว้ให้พระรอง พระเอกเปิดฟังเสียง ก็ได้ยินเสียงที่ตัวเองโทรหาพระรอง นางเอกกลับบ้านไปไหว้หลุมศพแม่ พระรองมาถามหานางเอกกับ มีจอง และก็ตามนางเอกไป ส่วนแป้งพัพท์ของนางเอก ก็มาอยู่ในมือพระเอก ขณะพระเอกซื้อแป้งให้นางเอกใหม่ นางรองกำลังช็อปปิ้งอยู่กับเพื่อนเห็นเข้าพอดี เธอยิ้ม คิดว่าซื้อให้ตัวเอง พระเอกมาทานข้าวกับเพื่อนเก่าๆ ของนางรอง ทุกคนตื่นเต้นที่เจอพระเอก เนื่องจากไม่ได้ เจอกันนาน บางคนก็ได้ว่าข่าวพระเอกตายที่แคนาดา พระเอกเลยบอกว่า ก็น่าจะให้ คิดเช่นนั้น เพราะไม่ได้ติดต่อใครเลย ส่วนพระรองกับนางเอกน่ารักสุดๆๆ ทั้งสองพลาดเรือเที่ยวสุดท้าย จึงต้องค้างคืนที่เกาะ พระรองบอกรักนางเอกเป็นนัยๆ ตอนที่ดูดาวแล้วหัดพูดเกาหลีกับนางเอก แต่ดูเหมือนนางเอกจะเพียงแค่รับรู้ ไม่ได้รู้สึกอะไรด้วย นางเอกรับโทรศัพท์ พระเอกโทรมาหาพระรอง นางเอกบอกว่าพระรองนอนอยู่ห้องข้างๆ เธอจะไปเรียกไห้ พระเอกบอกว่าเขามีเรื่อง อยากพูดกับเธอ พระเอกบอกนางเอกว่า ขอโทษ เขาเห็นหน้าเธอทีไร โกรธทุกที เขาขอโทษ นางเอกขอบคุณพระเอก ที่ช่วยเธอวันนั้น ตอนสุดท้าย พระเอก นางรอง ไปรับพ่อแม่พระเอกที่สนามบิน พระรองกับนางรองกลับมาโซล นางรองทักทายนางเอกตอนเจอหน้าที่พัก และแนะนำให้รู้จักพ่อแม่ของพระเอก พ่อพระเอกมองนางเอกด้วยสายตาไม่ชอบ นางรองบอกว่า เป็นเพื่อนเธอ เจอที่ออสเตรีย แต่ว่าถ้าพูดให้ถูก น่าจะเป็นแฟนของพระรองมากกว่า เพราะว่า พระรองชอบนางเอก พระรองขอตัว แล้วเดินออกมาข้างนอก ที่นางเอกยืนอยู่ ในมือ ถือแป้งกะเอามาให้นางเอก เขาเห็นพระรอง กำลังก้มตัวใส่รองเท้าให้นางเอก ขณะใส่รองเท้าให้นางเอก พระรองบอกนางเอกว่า เป็นแฟนกับเขาได้ใหม นางเอกหน้าเศร้า ๆๆๆ แต่ไม่ปฎิเสธพระรอง พระรองดึงนางเอกมากอด กำลังจะคีส พระเอกยืนมองนิ่ง

ตอนที่ 8 : เรื่องเล่า Spring Waltz โดยคุณ nanar

ข้อมูลจาก popcornfor2's forums

หลังจากที่พระรองกอดนางเอก พระรองจะจูบนางเอกแต่นางเอกก็หลบคะไม่ให้พระรองจูบ แต่พระเอกเดินไปซะก่อนเลยไม่เห็นคะ พระเอกก็ขึ้นมาทานข้าวกับครอบครัวแล้วก็นางรองและพ่อนางรองคะ

ส่วนนางเอกก็เหมือนจะชวนพระรองไปทานข้าวคะ พอขึ้นไปพระรองเห็นครอบครัวพระเอกเลยเดินเข้าไปทัก พระเอกก็หันมามองนางเอก นางเอกก็มองคะ ระหว่างกินข้าวก็มีโทรศัพท์ผู้ชายที่มาหาแม่นางเอกเมื่อวานโทรมาคะ (นาไม่แน่ใจว่าเค้าเป็นใคร) นางเอกก็เลยเดินออกไปคุยข้างนอกคะ ส่วนพ่อนางรองก็พูดไรไม่รู้พระเอกเหมือนไม่พอใจเลยเดินออกไปคะ สวนกับนางเอกที่เดินเข้ามา มองหน้ากัน พอนางเอกจะเดินไปพระเอกก็เรียกคะและหาตลับแป้งที่จะให้นางเอกแต่หาไม่เจอ พระเอกเลยบอกไม่มีอะไรคะ พอไปที่โต๊ะพนักงานก็เห็นตลับแป้งเลยถามคะว่าเป็นของใครพระเอกมาเห็นเลยรีบเก็บคะ นางรองเห็นก็คงนึกว่าพระเอกซื้อให้

เช้าวันต่อมา แม่นางเอกก็ว่าผู้ชายที่มาหาอะคะเหมือนว่าคงไปทำเรื่องอะไรมา สักพักก็มีผู้ชายกลุ่มใหญ่เข้ามาคงเป็นเจ้าหนี้ของผู้ชายที่มาหาอะคะ และก็มาทำลายของในร้าน พระเอกก็มาหานางเอกเพื่อเอาตลับแป้งมาให้ มาเห็นเหตุการณ์เข้าไปช่วยแล้วจะต่อยกับพวกนั้นคะ แต่นางเอกมาจับมือพระเอกไว้คงประมาณเดียวเล่นเปียโนไม่ได้ พระเอกก็มองนางเอกอึ้งๆ แล้วนางเอกกับพระเอกก็ออกมาข้างนอกพูดไรกันไม่ทราบคะ

พอมาที่ร้านเพื่อนนางเอกก็ว่านางเอกคะเกี่ยวกับผู้ชายที่มาหาแม่นางเอก นางเอกก็เถียงแล้วร้องไห้ พระรองก็มา แล้วก็ไปเป็นเพื่อนนางเอกขายของ แล้วก็ไปที่ธนาคารคะ คงไปหาเงิน วันต่อมาก็เหมือนนางเอกหางานแต่ไม่ได้ แล้วชีวอนก็ไปมีเรื่องคะอยู่ที่โรงพัก นางเอกก็เลยนึกถึงพระเอกก็เลยไปหา แต่พอไปหาพระเอกก็พูดไรไม่รู้คะ นางเอกเลยไม่พูดเรื่องที่จะให้พระเอกช่วย แล้วก็อันนี้ไม่แน่ใจว่าพระเอกหรือพระรองขอให้นางรองรับนางเอกเข้าทำงานคะ

กลางคืนนางเอกก็เลยไปทานเหล้ากับพระรองคะ ทานเสร็จนางเอกก็มาส่งพระรองที่โรงแรมคะ เสร็จแล้วนางเอกก็ไปหารองเท้าคู่ที่ใส่มาวันก่อน ก่อนที่พระรองจะให้รองเท้ากับนางเอกคะ พระเอกก็มาเห็นนางเอกแล้วฝนก็ตกด้วย พระเอกเลยกางร่มออกไปหานางเอกคะ นางเอกก็หารองเท้าจนเจอ ตอนเจอนางเอกดีใจมากๆ พระเอกเห็นอย่างนั้นก็เลยยิ้มดีใจกับนางเอกด้วยคะ แล้วพระเอกก็ให้ตลับแป้งกับนางเอก แม่พระเอกเห็นคะแล้วก็ไปคุยกับพ่อพระเอกแบบไม่สบายใจที่เห็นนางเอกกับพระเอก พอแยกกันนางเอกกับพระเอกต่างก็คิดถึงกันคะ

วันต่อมานางเอกไปทำงานที่เดียวกับพระเอก พระรองและนางรอง ไปถึงก็ไปแต่งหน้าหยิบตลับแป้งที่พระเอกให้มาใช้คะ นางรองมาเจอแล้วก็เห็นตลับแป้งอันนั้นก็ตกใจเลยเดินออกไปเลย นางเอกออกจากห้องน้ำมาเจอพระเอกก็เลยขอบคุณแล้วก็คุยไรกันต่อนางรองก็ได้ยินคะ จบตอน 8 คะ

ตอนที่ 9 : เรื่องเล่า Spring Waltz โดยคุณ poopoo

ข้อมูลจาก popcornfor2's forums

ตอน 9 ที่เล่านนี่ ฟังออกบ้างไม่ออกบ้างนะคะ
นางรองเก็บความโกรธไว้ในใจ ตอนประชุมเช้าเธอไม่ยอมแนะนำนางเอกกับพนักงานคนอื่น พระรองไม่พอใจบอกให้นางรองแนะนำนางเอกกับคนอื่น ต่อมาพระรองต่อว่านางรอง
นางรองขอโทษนางเอก.... ขอโทษด้วยที่ลืมแนะนำ และว่าคราวหลังอาจมีอะไรที่ทำให้นางเอกไม่พอใจ ก็ให้บอกไม่ต้องบอกผ่านพระรอง
นางเอกไม่รู้เรื่อง เธอได้แต่งงกับคำพูดของนางรอง
ก่อนแยกจากกันหลังเลิกงาน พระเอก นางเอก นางรอง ยืนอยู่ใกล้ๆ กัน นางรองามนางเอกว่า ได้รับของขวัญใช่ใหม นางเอกยิ้ม
ได้จากไครเหรอ ใครให้เหรอ แฟนให้ใช่ใหม เธอไม่ตอบอย่างนี้ ทำให้ยิ่งอยากรู้ นางรองพูด
ส่วนพระรอง ก็ ถามนางเอกไม่เป็นไรใช่ใหม คุณ โอเคน่ะ นางเอกก็เลยต้องทำหน้าโอเค ตามพระรองไปด้วย แล้วพระรองก็ให้ ตุ๊กตาน่าตาคล้ายตัวเองกับนางเอก พระรองขอไปส่งนางเอกกลับบ้าน ทั้งสองหัวเราะกันสนุกสนาน
พระเอกนั่งรถมากับนางรอง บรรยากาศอึมครึม เธอพูดเรื่องแป้ง ตอนแรกเธอคิดว่าแป้งอันนั้น เป็นของเธอ แต่มันไม่ใช่
แล้วร่มล่ะ รองเท้าอีกล่ะ ทำไม มีเรื่องมากมายที่เธอไม่รู้ ระหว่าง พระเอก และนางเอก ทำใมพระเอกถึงปิดปัง
พระเอกบอกว่า ไม่ได้คิดปิดปัง เดี๋ยวนางรองก็รู้เอง
ซีวอน ตามมีจอง ไปที่ที่เธอฝึกร้องเพลง และเขาก็ได้มีโอกาสร่วมร้องเพลงด้วย
พระเอก ซ้อมเปียนโน นั่งเขียนโน้ต เขาหงุดหงิด ร้องจะเอาดินสอ นางเอกหยิบมาให้ พระเอกตกใจที่เห็นนางเอก
พระเอก ซ้อมเปียนโน เครียด นางเอกนั่งมองอยู่ใกล้ๆ ชวนพระเอก ออกไป รับอากาศ ข้างนอกเพื่อว่า พระเอกจะได้รู้สึกดีขึ้น
พระเอกตวาด แต่สุดท้ายก็ยิ้ม แล้วชวนนางเอกไปกินข้าว
จากนั้นทั้งสองเดินเที่ยวด้วยกัน ซื้อของกัน พระเอกแกล้งนางเอก รีบเดิน ทิ้งให้นางเอกถือของคนเดียวตามหลัง
ขณะนี้นมีเด็กมาของของให้ ตอนแรกเขาไม่ซื้อ ทำหน้ารำคาญ แต่แล้วก็หยิบกระเป๋าแล้วยื่นเงินให้ปึกหนึ่ง เด็กคนนั้นดีใจมาก แล้าให้ของพระเอกทั้งหมด
เด็กคนนั้นจากไป พระเอกหน้าเศร้า ภาพตัวเองในอดีตผุดขึ้นมา เขานำ้ตาซึม
คุณให้ฉันถือของคนเดียวได้ไง นางเอกพูดตะโกนไล่หลังมา แล้งชะงักเมื่อเห็นพระเอก
ขณะที่นางเอกถือของตามพระเอกเข้าไป แม่พระเอกยืนมองอยู่
พระเอกซ้อมเปียนโนต่อ มีนางเอกคอยดูแลอยู่ใกล้ๆ
พระรองโทรหานางเอก ถามว่า อยู่ไหน ทำอะไรอยู่ วันนี้มีเวลาใหม
พระรองนางเอกไปซาวน่ากัน นางเอกบอกว่า ที่บอกว่า คิดถึงนี่ คิดถึงซาวน่า ใช่ใหม พระรองยิ้ม
แล้วนางเอกก็พูดถึงพระเอกว่า พระเอก เป็นแปลกๆ แต่พระเอกก็เล่นเปียนโนเก่ง
แม่พระเอกไม่พอใจนางเอก ถามพระเอกว่า นางเอกมาทำไมที่โรงแรม พระเอกบอกว่า เธอมาช่วยผม
แม่พระเอกพูดต่อว่า ทำไมต้องคบนางเอก ทำไมคบผู้หญิงคนนี้
พ่อพระเอกพูดปรามว่า พระเอกเขารู้น่า พระเอกโตแล้ว
แม่พระเอกไม่ยอม ให้พ่อพระเอก สืบเรื่องนางเอก (อึนยอง) เผื่อว่าเธออาาจยังมีชีวิตอยู่ พ่อพระเอกโทรไปที่โรงพยาบาล
นางรองแปลกใจ เมื่อพระเอกโทรมาบอกว่า จะเดินทางคนเดียวโดยรถไฟไปงานดนตรี เธอถามว่าผ้าพันคอสวยถูกใจใหม พระเอก หันไปมองผ้าพันคอที่วางอยู่บนเตียงแล้วบอกว่า ถูกใจ
นางรองบอกนางเอกว่า พระเอกต้องการไปตามลำพัง นางเอกไม่ต้องไปก็ได้ แล้วให้นางเอกขับรถไปส่งพระเอกที่สถานีรถไฟ

พระเอกเปลี่ยนใจให้นางเอกขับไปส่ง ส่วนพระรองกกำลังวุ่นกับการจักเวที
พระรองโทรหาพระเอกถามว่ายังมาไม่ถึงหรือ นางรองโกรธเมื่อรู้ว่า พระเอก กับนางเอกมาด้วยกัน
มีอุบัติเหตุกลางถนน นางเอกกลัวจะไม่ทัน หามอเตอร์ไซด์แถวนั้น ขับต่อ
ทั้งสองซ้อนมอเตอร์ไซด์ พระเอกกอดเอวนางเอกแน่น แล้วก็ผูกผมนางเอกที่ปลิวลมให้ (คิดว่ากับผ้าที่นางรองให้ )
พระเอกทันเวลาพอดี มาถึงก็วิ่งขื้นเวที แสดงเลย นางเอกเอาผาผูกผมที่พระเอกผูกให้ออก ยืนมองพระเอกแล้วยิ้ม

นางรองเข้ามว่านางเอกว่า เธอทำอะไรของเธอ ถ้ามารถไฟก็ไม่เป็นอย่างนี้ พอดีกับที่พระเอกเข้ามาและบอกว่า เขาเปลี่ยนใจเอง
ต่อมานางรองถามพระเอกว่า ที่ไม่นั่งรถไฟ เนื่องจากนางเอก มันไม่ใช่ ใช่ใหม
พระเอกบอกว่า ผมเปลี่ยนไปแล้ว นางรองตอบว่า… ฉันยังไม่เปลี่ยน
พระเอกบอกว่า ทำไมผมต้องแก้ตัวกับคุณด้วย ..วันนี้ผมเหนื่อย
นางรองก็ว่า ถ้าฉันเข้าใจผิด ก็อย่าให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีก

ขากลับนางเอกกะพระเอก นั่งรถมาด้วยกันนางเอกเป็นคนขับ

นางเอกถือสัมภาระ เดินตามพระเอกมาที่รถ นางเอก ยังไม่ขึ้นนั่ง จนกระทั่งพระเอก นั่งตรงที่ไม่ใช่เบาะคนขับ
นางเอกประจำที่คนขับแล้วออกรถ พระเอกดูมีความสุข ยกมือทำท่าดีดเปียนโน
นางเอกถามขี้นเบาๆ ..มีอะไรอยากถามค่ะ พระเอก ยกมือขึ้นเหมือนจะพูดอะไร แต่ไม่พูด นางเอกเลยเงียบ
ขากลับก็มีเหตุอีกจนได้ มีรถขนไก่ของคุณตาคนหนึ่งล้มลงตรงหน้ารถนางเอกพอดี ไก่หลุดจากกรง พระเอกนางเอกต้องช่วยไล่จับไก่
ทั้งสองไล่จับไก่อย่างมีความสุข
พอจะลาจากคุณตาไม่ยอม บอกไปที่บ้าน กินนำ้กินท่าก่อน
ที่บ้านคุณตา คุณยายกำลังดูหลาน สองคนอยู่ คุณยายชวนให้ทานข้าว นางเอกปฎิเสธ แต่ท้องร้องเสียงดัง พระเอกยิ้ม
ทั้งสองทานข้าว จากนั้นก็ต้องดูเด็กๆ เพราะคุณตาคุณยาย ต้องออกไปข้างนอกด่วน เพื่อนบ้านโทรมา
เด็กคนเล็กร้องพระเอก ชงนม แล้วก็อุ้ม เด็กคนโตอยากเข้าห้องนำ้ วุ่นวายกันน่าดู
เด็กคนโตพูดขึ้นว่า พี่สาวกับพี่ชาย เหมือนพ่อกับแม่ผมเลย พ่อผมอุ้มน้องเหมือนพี่ชาย อย่างนี้แหละ
คุณตาคุณยายกลับมา
พระเอกนางเอกบอกว่า จะกลับ คุณตาว่า มืดแล้วนอนที่นี่แหละ อย่าทำให้ผู้หญิงลำบากเ ลย พระเอกเลยไม่ปฎิเสธ
ทั้งสองนอนอยู่ใกล้ๆกัน นางเอกบอกว่า อย่าลำ้เขตนะ พระเอกบอกว่า รู้แล้ว เขาจะไม่ลำ้เขตโดยเด็ดขาด
พระเอกออกมาเดินข้างนอก กลับเข้าไปอีกที นางเอกหลับแล้ว พระเอกมองหน้านางเอก ยกมือขึ้นแล้วก็ลดมือลง ล้มตัวลงนอน

พ่อพระเอกนั่งมองเอกสาร ใบหน้าครุ่นคิดอะไรบางอย่าง

ตอนเช้านางเอกนั่งล้างหน้า
นางเอกขับรถ พระเอกนั่งหลับ นางเอกมองพระเอก แล้วยิ้ม ในใจคิด ...เมื่อคืนเขาทำอะไรของเขา..
พระเอกนางเอกลงจากรถ เห็นนางรองยืนอยู่ สีหน้าบึ้งตึง
แล้วเธอก็กระชากผ้าที่รัดผมนางเอกออก นางเอกตกใจมาก..........

ตอนที่ 10 : เรื่องเล่า Spring Waltz โดยคุณ poopoo

ข้อมูลจาก popcornfor2's forums

นางรองโกรธดึงที่คาดผมนางเอก แล้วพูดใส่พระเอก บอกว่าอย่าทำอะไรให้เข้าใขผิดอีกไง
พระเอก สีหน้า โมโหเหมือนกัน พูดกับนางรองว่า เข้าใจผิดหรือ พระรองเข้ามาห้าม
พระเอกบอกว่า ผมจะอธิบายให้ฟัง แต่นางร้องไห้ แล้ววิ่งไป พระเอกวิ่งตามมา
พระเอกบอกว่า มันเป็นอุบัติเหตุ
นางรองรองบอกว่า พระเอกทำอย่างนั้นมัน เกินไป รู้ใหมเธอนอนไม่หลับทั้งคืน เป็นห่วง
ทำไมพระเอก ต้องคบนางเอก ทำไมต้องเป็นผู้หญิงอย่างนางเอก
นางเอกร้องไห้รู้สึกเสียกับเหตุการณ์ที่เกิกขื้น พระรองปลอบใจนางเอก
ผมรู้ว่าคุณเจ็บ พระรองพูด นางเอกบอกว่า ฉันเข้าใจ ฉันขอโทษค่ะ
พระรองบอกว่าไม่ต้องคิดมาก ที่สำคัญมันอยู่ที่ความเชื่อใจ อะไรทำนองนี้ ฟังไม่ทัน( พระรองยังไม่รู้ว่าสองคนนี้รู้สึกยังไงต่อกัน)
แล้วพระรองก็มาพูดกับนางรองว่าเป็นอุบัติเหตุ
คุณจะให้ฉันเข้าใจเหรอ มันเกินไป นางรองพูด
พระรองบอกว่าสิ่งสำคัญคือการเชื่อใจกัน นางรองบอกว่า ฉันเข้าใจ ฉันจะ เธอจะพยายามคิดว่า ไม่มีอะไรเกิดขึ้นวันนี้
นางเอกเข้ามาจะพูดกับนางรอง แต่นางรองบอกว่า ไม่ต้องพูดหรอก เธอรู้เรี่องจากพระรองแล้ว
เและว่า เรื่อง วันนี้ อาจทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจ แต่ฉันก็ลำบากใจเหมือนกัน ความเข้าใจผิด มันอาจเกิอขื้นได้ ออกไปเถอะ
เธอบอกให้นางเอกออกไป
นางเอกบอกนางรองว่า ฉันขอโทษ
พระเอก พระรองนั่งคุยกัน คุยกันเรื่องนางเอกด้วย
พระเอกเปรยทำนองว่า ฉันก็เหมือน ถ้าฉันสามารถคลี่คลายเรื่องภายในใจได้ทั้งหมดก็คงจะดีนะ
พระรองบอกว่า ยังไงก็ฝากช่วยดูแลอึนยองด้วยนะ
นางรองเดินเข้ามานางเอกทัก นางรองบอกนางเอกว่า เรื่องทำความสะอาด นางเอกไม่ต้องทำหรอกนางเอกมีงานอื่นที่ต้องทำอยู่แล้ว
วันนี้ต้องไปโรงแรมไม่ใช่หรือ นางเอกบอกว่า ใช่
แม่พระเอกกำลังเลือกเสื้อผ้าในตู้ของพระเอก เธอบอกว่า ต้องแต่งตัวให้สมนักเปียนนิส
นางเอกเข้ามา ทักทายแม่พระเอก แม่พระเอกมองนิ่งเงียบ นางเอกรีบพูดว่า คอยอยู่เห็นไม่ลงมา วันนี้รถติดมากค่ะ
ลูกจะคบผู้หญองคนนี้ให้ได้ใช่ใหม แม่พระเอกถาม เธอเป็นคนดี ครับแม่ พระเอกตอบแม่
ทั้งที่แม่ไม่ชอบ ลูกก็จะทำให้ได้ใช่ใหม
นางเอกเดินออกมา เจอพ่อพระเอก พ่อพระเอกทักก่อน หนูทำงานกับลีนาใช่ใหม แล้วหนูเป็นคนที่ไหนเหรอ ไม่มีอะไรหรอก รู้สึกคุ้นๆหน้า
อยู่โซลค่ะ นางเอกตอบ อ๋อ อย่างนั้นหรอกหรือ พ่อพระเอกพูดแล้วก็ขึ้นรถไปกับแม่พระเอก

พระเอก กับนางเอกไปร้านซีดี พระเอกให้นางเอกฟังเพลงทำนองเปียนโน นางเอก ไม่ชอบบอกว่าเธอฟังเพลงฮิต
พระเอกนำนางเอกเดินลิ่วออกจากร้าน จากนั้น ทั้งสองนั่งดื่มกาแฟเปียโนูกค้าที่จะมาพบ
พระเอก กับคนเหล่านั้น คุยกันเรื่องดนตรีเปียโนไม่ค่อยรู้เรื่องพวกนี้ เธอเงะฮะ งงงง
คนเหล่านั้นเข้าใจว่าพระเอก นางเอก เป็นแฟนกัน นางเอกรีบปฎิเสธ
พระเอกนางเอกคุยกัน หลังจากแยกกับคนเหล่านั้น
พระเอกบอกพูดเกี่ยวกับ ผลงานของนักเปียนโนดังๆ เพลงเปียโน นางเอกบอกว่า ไม่ได้ถามสักหน่อย
จากนั้นดึงถุงจากมือนางเอก บอกว่าจะช่วยถือให้ นางเอกไม่ให้ พระเอกแย่ง แล้วเผลอจับมือนางเอกเข้า
ที่นี้ จับแล้วจับเลย จับไม่ปล่อยพร้อมกับพูดว่า เอาอย่างนี้นะ เรามาดูแลกันและกันนะ นางเอกอึ้งไปประโยคนั้น พระเอกยิ้ม
กลับมาบ้านแล้วนางเอกก็ยังนึกเรื่องวันนี้ น มีจองเห็นนางเอกมีอาการแปลกๆ ก็ถามว่า วันนี้เธอเป็นอะไรไป
แล้วแซวว่า เธอชอบ แจฮา เข้าแล้วเหรอ เธอสนใจเขาใช่ใหม
นางเอกปฏิเสธเพื่อน ด้วยสีหน้าอายๆ ไม่ใช่ ... เธออย่าพูดเรื่องที่มันเป็นไปไม่ได้ ได้มั๊ย...
นางเอกตอบอย่างนั้น แต่สีหน้านั้นบ่งบอกว่าา เธอเองก็ชักไม่แน่ใจในคำที่พูดออกไป
พระเอกนั่งเล่นเปียนโนไปเรื่อยๆ วันนี้ต่างจากวันอื่น เขานั่งเล่นเปียโนเงียบๆ ดูสีหน้ามีความสุข
พระเอกเดินอยู่แถวๆ ที่เขาเจอเด็กคนนั้นเมื่อวันก่อน เขาได้พบเด็กคนนั้น เขาแย่งขนมเด็กมากิน แล้ววิ่งหนี
พระเอกกับเด็กคนนั้นเล่นกัน คุยกันอย่างสนิทสนม จากนั้นก็พาไปทานเข้าว
แล้วไงต่อ แล้วได้เจอหรอยังล่ะ เด็กคนนั้นถามพระเอก (ตอนนี้พระเอกพูดเรื่องนางเอกตอนเด็ก กับเด็กคนนั้น)
พระเอกโดนเด็กว่าประมาณว่า ที่เรียกว่ารักนะ เป็นไง ไม่รู้จักความรักละซิ ผมจะบอกให้นะความรักนะ (ฟังไม่ทันอีกแ ล้วค่ะ)....
นี่ รู้จักความรักเหรอ พูดไปเรื่อย พระเอกว่าเด็ก ก็พ่อผมบอกอย่างนั้นนี่...เด็กคนนั้นตอบ

ซีวอน เริ่มกุกกิ๊กมีจอง มีการชวนไปดูหนังด้วย แต่มีจองทำทีปฎิเสธ ซีวอนดึงแขนมีจองจะพาไปให้ได้
ผู้หญิงอะไร แรงเยอะจริงๆ ผู้ชายเปล่าเนี่ย ซีวอนแซว ผู้ชายเหรอ นี่แน่ะ เธอทุบเข้าให้
บังเอิญฟิลิบมาที่บ้าน ก็เลยต้องต้อนรับฟิลิบ ฟิลิปกบอกว่า อยากทาน คิมบับ ( ข้าวห่อสาหร่าย)
มีจองก็เลยกุลีกุจอหามาให้ ซีวอนทำหน้าหมั่นไส้อยู่ใกล้ แถมมานั่งตรงข้าม แล้วหยิบ คิมบับ ของฟิลิบ มากินหน้าตาเฉย
แล้วพูดประมาณว่า ฟิลิป คุณหล่อดีน่ะ ฟิลิบฟังเกาหลีไม่รู้เรื่อง ได้แต่ยิ้ม
พ่อพระเอก หาบ้านนางเอกตามที่อยู่ ที่ถืออยู่ในมือ และบอกให้คนขับออกรถ เมื่อได้เห็นร้านขายอาหารของครอบครัวนางเอก

นางรองนั่งประชุม นางเอกเสริฟกาแฟ นางเอกออกความคิดเห็นเรื่องการอัดเสียงว่า มีหนังอยู่เรื่องหนึ่ง ที่ไปอัดเสียงจากธรรมชาติจริงๆ
เสียงนำ้ตก เสียงลม ลมแห่งฤดู sping มันน่าสนใจนะ ทุกคนเห็นด้วย
มีการยกทีมงานกันไปที่นำ้ตก พระเอก พระรอง นางรองและทีมงาน อัดเสียงอยู่ตรงริมธารกลางป่าข้างล่าง
นางเอกนั่งบนสะพานคนเดียว พระเอกเดินขึ้นมาที่นางเอนั่งอยู่ ถามว่าทำอะไร พระเอกนางเอกคุยกันไปเรื่อยๆ
พูดถึงเรื่องเด็กผู้หญิงคนหนึ่งให้นางเอกรับรู้ และบอกว่าเขาชอบเด็กคนนั้น
(ตรงนี้ฟังไม่ค่อยออกค่ะ ตอนเด็ก ไม่ได้ดู ) นางเอกได้รู้ความในใจของพระเอกมากขึ้น ทั้งคู่ดูขัดๆ เขินๆ
นางรองเดินมาที่คนทั้งสอง แล้วบอกนางเอกว่า ขอกาแฟสองที่ แล้วเธอก็นั่งคุยกับพระเอกต่อ ทีมงานเดินขึ้นมาจากลำธาร

นางเอกรับโทรศัพท์ นอนฟังนิ่งแล้วยิ้ม ไม่พูดอะไรตอบ ภาพตัดมาที่พระเอกเปียโนสีหน้ามีรอยยิ้ม
ในโทรศัพท์นางเอก เป็นเสียงเปียนโนของพระเอกนั่นเอง
แล้วก็มีภาพลางๆ เป็นภาพพระเอกนางเอกเดินกันในสวน แม้จะไม่มีคำพูดให้กัน แต่ทั้งสองนึกและเห็นภาพอันเดียวกันนี้
มีจองตื่นขึ้นมาเห็นนางเอกยังทำอะไรอยู่ ก็ถาม นางเอกพูดเกี่ยวกับเรื่องอ้ดเสียง และบอกว่านอนไม่หลับ

เช้าวันต่อมา นางเอกมารับระเอก กำลังจะออกรถ นางรองมาพอดี และบอกให้พระเอกไปรถเธอ แต่พระเอกบอกว่าจะไปกับนางเอก
นางรองโมโหแต่ทำอะไรไม่ได้ พระเอกบอกนางรองว่า เจอกันที่ ทงยอง จากนั้นบอกชวนนางเอกออกเดินทางกัน
นางเอกกังวลเรื่องนางรอง พระเอกบอกว่า ไม่ต้องกังวลหรอก
พระเอกนั่งเบาะหลังนางเอก แล้วชะโงกหน้ามาชิดนางเอก นางเอกขยับหนี พระเอกบอกว่า .คุณนั่งตรงๆ แล้วก็ ขับรถไป..
จากนั้นพระเอกเริ่มกุกกิ๊กนางเอก นางเอกยื้ม ขับรถไปเรื่อยๆ

มาถึงที่โบสถ์ พระรอง นางรอง คอยอยู่เแล้ว พระเอกพูดกับนางรองว่ า
อย่างแรก ผมต้องขอโทษคุณ ไม่รู้ว่าผมควรจะพูดดีหรือไม่ พระเอกหยุดนิดหนึ่ง แล้วพูดต่อ ผมว่า เราเป็นแค่เพื่อนกันดีกว่า .ผมไม่อยากสร้างความเจ็บปวดให้กับคุณ
ฉันจะคิดว่า ไม่ได้ยินอะไรในวันนี้ เรามีเรื่องงานรออยู่นะ นางรองพูดแล้วเดินหนีไป
พระเอก นั่งอยู่หน้าเปียโน พระรองยืนอยู่ข้างๆ พระเอกบอกว่า เล่นด้วยกันใหม พระรองบอก โอเค จากนั้นทั้งสองเล่นเปียนด้วยกัน
ทุกคนนั่งมอง พระเอกพระรองที่นั่งเล่น เปียโน ใบหน้าของทั้งคู่มีความสุข ทั้งงคู่บรรเลงได้ไพเราะ เข้ากันได้ดี ทุกคนปรบมือเสียงดังเมื่อเสียงเปียโนจบลง
จากนั้นพระเอกพระรอง เดินเล่นในป่ากันสองคน มือพระเอกโดนไม้เกี่ยวเป็นรอย พระรองตกใจมาก พระเอกบอกว่าไม่เป็นไร
แต่พระรองบอกว่า แม้ว่านายตาย ฉันคงไม่รู้สึกอะไรหรอก แต่นิ้วนายจะเป็นอะไรไม่ได้ นิ้วนายสำคัญรู้มั้ย
ต่อมาพอจะลงมืออัดเสียง มีเสียงผิดปรกติแทรกเข้ามา แต่ไม่มีใครรู้ว่าสาเหตุมาจากอะไร พระเอกพระรองเครียด นั่งหลับตานิ่ง
เช้าตรู่ของวันต่อมา นางเอกยืนดื่มน้ำ้ อยู่ตรงระเบียง พระเอกทักนางเอก.. ตื่นแต่เช้านี่ ..
นางเอกยื่นแก้วให้พระเอกดื่มด้วย คุณบอกว่าชอบเพลงของใครนะ พระเอกชวนคุย นางเอกบอกชื่อ แล้วถามพระเอกว่า คุณไม่ชอบหรือ
พระเอกบเอกว่า จะชอบได้ยังไงละในเมื่อไม่เคยฟัง นางเอกเลยร้องให้ฟัง จากนั้นพระเอกถอดเแจ็คเก๊ค สวมให้นางเอก ทั้งสองยิ้มหัวเราะให้แก่กัน

พระรองเดูห้องนั้นห้องนี้ แด่ไม่ไม่มีใครอยู่
ข้างนอกพระเอก นางเอก อยู่ด้วยกันตรงลำธาร พระรองเดินมาและถามว่า ทำอะไรกันอยู่

ทุกคนรวมกันในโบสถ์ อัดเสียงต่อ แต่มีปัญหาเสียงรบกวน ลมพัดเข้ามาทางกระจกหน้าต่างที่มีรอยร้าว กระจกร่วงลงตรงบริเวณที่นางเอกยืนอยู่
นางเอกตกใจ พระรองเห็นเข้า รีบเข้ามาผลักนางเอกออกไป จนคัวเองบาดเจ็บ

พระเอกคุยกับพระรอง นาย คิดยังไงกับอึนยอง เธอมีความหมายกับนายแค่ไหน นายรักเธอมากจนแม้ชีวิตก็ให้ได้ใช่ใหม พระเอกถามพระรอง
พระรองบอกว่า เขาสวดมนต์ทุกวันให้นางเอก เพื่อนางเอกแล้วเขาทำได้ทุกอย่าง เขาได้รู้อะไรหลายอย่างที่เป็น เกาหลีก็สืบเนื่องมาจากนางเอก
ทำให้เขานึกถึงแม่ ถึงตาที่เคยอยู่ที่นี่ และบอกว่า เขารักนางเอกเข้าแล้วจริงๆ พระเอกรู้สึกเจ็บปวดกับคำสารภาพของพระรอง

นางเอกขอโทษพระรอง พระรองบอกว่าไม่เป็นไร ไม่ต้องขอโทษหรอก
นางเอกบอกพระรองว่า อย่าดีกับเธอให้มาก ขออย่าได้ทำอะไรให้เธออีกเลย เธอไม่เคยได้ทำอะไรให้พระรองเลย

พระเอกไปสารภาพกับหลวงพ่อ ผมรับเธอครับ.. .แต่เธอเป็นคนที่ผมรักด้วยไม่ได้ครับ ...พระเอกพูดด้วยความเจ็บปวด
หลวงพ่อบอกว่า ความรักน่ะ ต้องปล่อยให้เป็นเรื่องของจิดใจ จะมากะเกณฑ์ไม่ได้

พระรองนั่งเล่นเปียโนกับนางเอก พระเอกยืนมองอยู่ใกล้ๆ
ต่อมาพระเอก ถามหาโน้ตดนตรี กับนางเอกด้งยสีหน้าเข้ม ไม่อ่อนโอนเหมือนที่แล้ว
คุณทำงานแบบนี้ได้ยังไง ทำงานให้สมรับเงินเดือนที่รับซิ คุณอยากโดนไล่ออกหรือ
นางเอกงงกับท่าทีที่เปลี่ยนไปของพระเอก นางเอกร้องไห้ เดินขึ้นห้องไป

พระเอก กำมือแน่น ตะโกนเสียงดังด้วยความอัดอั้นตันใจ อยู่ข้างนอก
นางเอกเดินออกมาจากห้อง เห็นพระเอกอยู่ตรงลำธาร เธอเดินไปหา
พระรองเจอนางรองก็ถามว่า เห็นนางเอกบ้างมั้ย นางรองบอกว่าไม่เห็น
พ่อพระเอก นั่งดูภาพถ่ายนางเอก

ภาพตัดมาพระเอกกับนางเอก พระเอกกำลังต่อว่านางเอก
คุณทำอย่างนี้ทำอย่างนี้ทำไม ผมทำดีกับคุณ อาจทำให้คุณเข้าใจผิดได้ ใช่ ตอนแรกผมสนใจคุณ ผมมาเกาหลีผมเหงาละ แต่ตอนนี้ มันไม่ใช่แล้ว
ผมคบคุณไปยังงั้นๆ แหละ จากนั้นก็เดินจากไป ใบหน้าปวดร้าว นางเอกหมดแรงทรุดตัวลงนั่งแล้วร้องไห้
พระเอกหันกลับมาเห็นภาพนั้นเข้า เขาวิ่งกลับมา ดึงนางเอกให้ลุกขึ้น นางเอกเงยหน้าดูพระเอก หน้าตาเธอเต็มไปด้วยน้ำ้ตา พระเอกมองหน้านางเอกแล้วค่อยๆ ก้มลงมา kiss
พระรองยืนตะลึงกับภาพนั้น

---

ตอนที่ 11 : เรื่องเล่า Spring Waltz โดยคุณ poopoo

ข้อมูลจาก popcornfor2's forums

ฟิลลิบ เมินหน้าจากภาพที่เห็น แล้วเดินจากไป
พ่อพระเอกนั่งดูรูปนางเอก
ในโบสถ์ พระเอกนั่งเล่นเปียโน นางเอกดูอยู่ใกล้ๆ ฟิลิปยืนมองพระเอก นางเอกนั่งอยู่ใกล้ๆ พระเอกนั่งเล่นเปียโนอย่างมีความสุข
นางเอกพระเอก นั่งมองกันไปมองกันมา ฟิลิบมองภาพนั้นแล้วเดินออกมาไป
พระเอกออกมาข้างนอกด้วย ถามฟิลิปว่า มีเรื่องอะไรหรือ
ฟิลิบหน้าเครียด ต่อว่าพระเอกทำนองว่า พระเอกควรจะทำงานให้จริงจังกว่านี้ ไม่ใช่อย่างที่เป็นอยู่
ลีนา ถามฟิลิบว่า ทำไมพูดกับพระเอกอย่างนั้น เธอบอกว่าพระเอกอาจผิด แต่ได้คุยกันได้นี่ มีอะไรกับแจฮาหรือเปล่า
ฟิลิบบอก เปล่า ลีนาหัวเราะ และบอกว่า เพิ่งเห็นก็ครั้งนี้แหละ ที่ฟิลิบเอาเรื่องกับพระเอก
ฟิลิบบอกว่า จริงๆแล้วแจฮาเป็นนักเปียนนิสที่เยี่ยมมาก แล้ว เขาจะทำความเข้าใจกับพระเอกอีกที
จากนั้นฟิลิบมานั่งคิดอะไรคนเดียว
พระเอก นางรองคุยกันเรื่องงาน ฟิลิบเดินเข้ามา และชวนพระเอกไปทานข้าว เธอจะเลี้ยงข้าวเเย็นเหรอ ลีนาพูด
ก่อนแยกกับนางเอกตอนเลิกงาน พระเอกบอกนางเอกว่า กลับไปก่อน แล้วจะโทรไปหา
ฟิลิบมาที่ร้าน แม่นางเอกถามว่าเป็นใคร เธอบอกว่าเป็นเพื่อนในบริษัท แม่ชมว่าฟิลิบหล่อดีนะ มาหาอึนยองใช่ใหม ฟิลิบบอกว่าใช่
ส่วนซีวอนดูไม่ค่อยพอใจบ่นว่า ฟิลิบ ทำไมมานี่บ่อยๆ
นางเอก ฟิลิบนั่งรถออกมาด้วยกันนางเอกถามว่า จะไปไหน ฟิลิบ และพูดว่าเเธอจะมีเรื่องจะพูดด้วย
ฟิลิบก็พูดขึ้นว่า เขาก็มีเรื่องจะพูดด้วยเหมือนกัน
ฟิลิบจอดรถหน้าภัตตาคารแล้วเดินเข้าไป ที่โต๊ะพระเอกกับลีน่า นั่งอยู่ก่อนแล้ว
ฟิลิบเทคแคร์นางเอกเป็นอย่างดี พระเอกมองมาที่นางเอก
ลีนานั่งยิ้มอยู่ข้างๆพระเอกมองฟิลิบแล้วพูดว่า สองคนนี้เหมาะกันนะ ไม่คิดว่าจะเหมาะกันอย่างนี้
นางเอกมองมาทีพระเอก หน้าตาเธอดูกระอักกระอ่วน ส่วนพระเอกมีสีหน้าหงุดหงิด
จากนั้น ฟิลิบยื่นหน้ากระซิบอะไรเบาๆ กับนางเอก แล้วลุกขึ้น เดินไปยังเวที นั่งลงหน้าเปียโน กล่าวทักทาย เล่นเพลงพิเศษ และสารภาพว่ารักนางเอก
นางเอกมองฟิลิบ เธอได้แต่ทำหน้าเศร้าๆ ส่วนพระเอกนั่งหน้าครียด
พระเอกนั่งรถกลับกับลีนา ลีน่าบอกว่า ฟิลบกับนางเอกนี่เหมาะสมกันนะ ฟิลิบคงจะมีความสุขนะ
ฟิลิบเดินขึนมาส่งนางเอกถึงหน้าบ้านนางเอกบอกฟิลิบว่า ฟิลิบ ฉันเข้าใจฟิลิบนะ แต่ฉับหัวใจฟิลิบไม่ได้
ฟิลิบนิ่งแล้วบอกว่า ผมรู้ แล้วผมก็จะรอ นางเอกได้แต่ปฎิเสธ และบอกให้ฟิลิบกลับไป จากนั้นเธอก็เดินเข้าบ้าน
พระเอกนั่งนึกถึงคำพูดของฟิลิบที่ฟิลิบสารภาพว่ารักอึนยอง ส่วนฟิลิบกลับไปนั่งดื่มเหล้าอยู่คนเดียว
นางเอกนั่งบนเตียง เธอพูดคำว่า ขอโทษ เบาๆ กับตัวเอง เหมือนกับจะบอกคำนี้ไปยังฟิลิบ

แม่พระเอกมาที่โรงงแรม ถามนางเอกว่า แจฮาอยู่ใช่ใหม แล้วเดินขึ้นไป
นางเอกยืนคอยพระเอกอยู่ข้างล่าง พระเอกถือกระเป๋าเดินออกมา ข้างหลังมีแม่และลีน่าเดินตามมาด้วย เธอทักทายคนทั้งสอง
ลีน่าบอกว่า วันนี้นางเอกไม่ต้องขับรถ ให้นางเอกขึ้นไปเก็บกวาดข้างบน ล้างถ้วยกาแฟ
ไปกันเถอะ ลีนาพูดกับพระเอก เมื่อเห็นพระเอก รีรอไม่ออกเดินสักที
สามคนไปเดินร้านพลอยกัน แม่พระเอกกับลีน่าดูของไปเรื่อยและจะซื้อแหวนให้ลีน่า แต่ลีน่าปฎิเสธ แม่พระเอกบอกว่าอยากได้จากคนอื่นละซิ
เธอรู้ว่า ลีน่ารอให้พระเอกซื้อให้อยู่ แต่พระเอกเฉยไม่สนใจอะไร แม่พระเอกเลยบอกว่า หาแหวนไปฝากพ่อแจฮากันดีกว่า
ในร้านอาหาร พ่อ แม่ และพระเอกนั่งอยู่ด้วยกัน แม่พระเอกเอาแหวนให้พ่อ แล้วบอกว่า ลีน่าช่วยเลือก ลีน่า นี่ดีนะ น่าเอามาเป็นลูกสะใภ้
ฟิลิบอยู่ในร้านนั้นด้วย ก็เลยมานั่งด้วยกัน พ่อพระเอกถาม เป็นไง พ่อโทรมาหาพ่อบ้างใหม ผมโทรไปหาแล้วครับ ฟิลิบบอก
พ่อพระเอกบอกให้ พระเอก ทานเยอะ บอกว่าพระเอกไม่ค่อยกินอะไร และบอกให้ฟิลิบ ช่วยๆ ดูพระเอกบ้าง
ต่อมาพระเอกเรียกฟิลิปและบอกว่า เรามาคุยกันหน่อย ฟิลิบถามว่า เรืองอะไร
ทั้งสองออกมายืนข้างนอก พระเอกบอกฟิลิบว่า นายทำอย่างนี้ ฉันอึดอัด นายมีอะไร ก็พูดออกมา
ฟิลิบบอกว่า แต่นี้ต่อไป เขาจะนึกถึงตัวเองบ้างแล้ว
จากนั้นฟิลิบพูดถึงเรื่องงาน เรื่องที่เขามาเกาหลี แม่ของเขาที่เป็นคนเกาหลีและพระเอกซึ่งเป็นเพื่อนของเขา
พระเอกบอกว่า เขาก็เหมือนกัน ถ้าไม่มี ฟิลิบก็คงไม่มีเขาในวันนี้ (พูดยาวไปหน่อยฟังไมทันค่ะได้ยิน แว่วๆ ) พระเอกพูดต่อว่า ขอให้เชื่อเขา..
ฟิลิบบอกว่ามีแค่อย่างเดียวที่เขาอยากได้ไว้ครอบครอง
ตอนนี้พระเอก พอจะรู้แล้วว่า ฟิลิบรู้เรื่องเขากับนางเอกแล้ว

ต่อมานางเอกต้องทำรายการ สัมภาษณ์พระเอก ทั้งสองออกไปถ่ายวีดีโอกันข้างนอก
นางเอกถ่ายวีดีโอ สัมภาษณ์พระเอกไปเรื่อยๆ เสร็จแล้วก็เข้ามาข้างใน นางเอกเหนื่อยนั่งหลับบนเก้าอี้
พระเอกแอบตั้งกล้องถ่ายนางเอกตอนหลับ นางเอกลุกขึ้น ไปนั่งตรงเปียนโน ลองหัดเล่นดู พระเอกเดินมาใกล้ ๆวางมือลงบนเปียนโนแล้วค่อยๆ ดีด นางเอกเคาะตาม
จากนั้นมือของทั้งสองซ้อนกันบนเปียโน ใบหน้าแนบชิด
กล้องตัวนั้นยังอยู่ที่เดิมจับภาพไปเรื่อยๆ

แม่พระเอกเดินเข้ามาเห็นภาพนั้นเข้าเธอเรียก แจฮา ยุนแจฮา เสียงลั่นพระเอกนางเอกได้สติ นางเอกรีบทักทาย
นางเอกยืนคุยกับฟิลิบข้างนอกเธอบอกว่า แม่พระเอกมาหา และบอกว่าเธอจะกลับแล้ว
ฟิลิบเข้าใจความรูสึกของนางเอกดี เขารู้ว่าแม่ของแจฮาไม่ชอบเธอ พระรองชวนนางเอกไปเที่ยวกับเขา
นางเอกยังไม่ทันได้ตอบอะไร ฟิลิบก็จูงมือพาเดินไปแล้ว
แม่พระเอกมาที่ร้านนางเอก เจอแม่นางเอก มาถึงก็สำรวจสายตาไปทั่ว แม่นางเอกถามว่าจะ ทานอะไร เธอบอกว่า ราเมียน
แต่แล้วก็ไม่ทานลุกออกไป แม่นางเอกใส่ห่อแล้วยัดใส่มือให้ด้วยท่าทางไม่สบอารมณ์เช่นกัน
นางเอกลงจากรถฟิลิบพอดี เดินสวนกันที่หน้าร้าน เธอทักทาย
จากนั้น นางเอกก็เดินตามแม่พระเอกไป พระรองนั่งมองสองคนอยู่ในรถ
รู้มั้ย ว่าฉันมาที่นี่ทำไม แม่พระเอกถาม และพูดต่อว่า เธออย่ามาทำงานอีกเลยนะ
นางเอกบอกว่า ทำไมถึงบอกเรื่องนี้ กะทันหัน เธอต้องทำงาน มันเป็นงาน
จากนั้นแม่นางเอกให้เงิน มันเป็นเงินที่เยอะทีเดียว แต่นางเอกปฎิเสธ แม่พระเอกบอกให้นางเอกคิดให้ดี แล้วเดินจากไปด้วยความไม่พอใจ
ฟิลิบเดินเข้ามา เขาเห็นนางเอกร้องไห้ นั่งลงจะคุยด้วย นางเอกลุกหนี ฟิลิบได้แต่มองตาม ขณะนั้น พระเอกมาพอดี
ฟิลิบบอกพระเอกว่า แม่พระเอกมาที่นี่ เห็นพูดอะไรกับอึนยอง พระเอกถามว่า แม่เขาพูดอะไร
พระรองบอกว่า ไปถามแม่นายซิ และบอกว่า เขาไม่ชอบที่แม่พระเอกมาที่นี่
จากนั้นพระเอกต่อว่าแม่เรื่องที่หานางเอก พ่อของเขาขัดขึ้นว่า ทำไมพูดกับแม่แบบนั้น พ่อเองก็ต่อต้านอึนยองเหมือนกัน
ผมรักเธอ พระเอกตอบพ่อ แม่พระเอกก็ว่า อึนยอง ชอบอยู่กับฟิลิบไม่ใช่หรือ
พ่อแม่พระเอกบอกให้พระเอกเลิกกับนางเอกเสีย
แม่นางเอกถามว่า ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร นางเอกบอกว่า เป็นแม่แจฮา และบอกว่าไม่มีอะไร แค่ออกไปดื่มชาเท่านั้น
แล้วนางเอกก็นึกถึงคำพูดขอแม่พระเอกที่ถามเธอว่า ไม่ได้คิดอะไรกับแจฮา ใช่ใหม

นางเอกรับโทรศัพท์ พระเอกโทรมาบอกว่า คิดถึง กำลังทำอะไรอยู่เหรอ นางเอกบอกว่า กำลังจะนอน แล้วก็บอกว่าวันนี้ ทำโน่นทำนี่
แต่ไม่ยอมพูดเรื่องแม่พระเอก นางเอกบอกว่า เธอไม่เป็นไร
พระเอกบอกว่า เราต้องสู้กับอุสสรรคนะ นางเอกพูด fighting fighting

ต่อมา พระเอกมาพบเด็กคนนั้น
เด็กคนนั้นถามว่า ตามผมทำไม พระเอกบอกว่า ไม่ได้ตามแต่วันนี้อยากเจอ ทำอะไรอยู่เหรอ กินข้าวหรือยัง
เด็กกนนั้นบอกว่า ผมกำลังคิดอะไรของผมอยู่ พระเอกบอกว่าเราไปเดินเที่ยวกันมั้ย
แล้วภาพในวัยเด็กของเขากับอึนยองผุดขึ้นมา เห็นพระเอกนิ่งไปเด็กคนนั้นก็ถามว่า มีอะไรให้ต้องคิดมากหรือ
จากนั้น เด็กคนนั้นก็หิ้วถุงสองใบกลับบ้านเรียก พ่อ พ่อ แล้วก็มีชายคนหนึ่งโผล่ออกมา
ชายคนนั้นคือพ่อของ ซูโฮ นั่นเอง (ซูโฮ ชื่อพระเอกตอนเด็ก ตอนนี้พระเอกใช้ ชื่อใหม่ว่า แจฮา )
นางเอกนั่งเขียนอะไรอยู่พระเอกเดินเข้ามาถามว่า ทำอะไร หลังเลิกงานนะ คุณจะทำอะไร
นางเอกบอกว่า จะไปจ่ายตลาด
พระเอกพูด งั้นเราไปด้วยกัน พระเอกนางเอกเดินจ่ายตลาดกันอย่างมีความสุข
จากนั้นพระเอกมาส่งนางเอกที่ร้าน
ก่อนจากกันพระเอกแอบหอมแก้ม นางเอกอาย แม่นางเอกเห็นมาจากข้างใจ เธอยิ้มเข้าใจอะไรได้ลางๆ
นางเอกเข้ามาในร้าน เจอฟิลิบนนั่งทาน กิมบับอยู่ แม่หันไปมองนางเอก นางเอกปรับสีหน้าไม่ถูก
พระเอกขับรถออกไป แล้วเลี้ยวรถกลับมาบ้านนางเอกอีกที ส่วนฟิลิบยังอยู่ที่บ้านนางเอก
นางเอกบอกฟิลิบว่า เธอรู้ว่าฟิลิบคิดยังไง และเธอก็รู้ว่าเธอรับจิตใจของฟิลิบไม่ได้
(ฟิลิบพูดฟังไม่ค่อยทัน ) ฟิลิบบอกว่า ขอแค่ได้อยู่ข้างๆ นางเอกก็ได้ ขออยู่ตลอดไป
พระเอกมาถึง ขณะที่ฟิลิบเดินออกไป พระเอกรีรอ นางเอกเห็นเข้าก็บอกว่า เข้ามาซิ ทำอะไรอยู่
มีจองแปลกใจที่เห็น พระเอกมาที่บ้าน เพราะนางเอกเคยพูดเรื่องที่ไม่ดีของพระเอกไว้ นางเอกแนะนำให้รู้จักกับแม่
จากนั้นทุกคนออกมาข้างนอกหมด ในร้านมีแต่พระเอกกับนางเอก พระเอกหัดทำกิมบับ แต่ทำไม่เป็น ก็เลยโดนนางเอกดุ
อะไรทำแค่นี้ก็ไม่ได้ พระเอกบอกว่า ก็เขาเป็นนักเปียนนิสนี่ จะให้เก่งได้ยังไง
แล้วพระเอกก็ถามว่า เมื่อกี้ร้องไห้เรื่องอะไร นางเอกบอกว่า คุณเห็นด้วยหรือ
แล้วนางเอกก็บอกว่า ฟิลิบมา เรื่องฟิลิบจะทำอย่างไร เธอถามต่อ
พระเอกบอกว่า ตอนนี้คงต้องบอกแล้วละ แล้วทั้งสองก็กอดกัน
พระเอกมายืนอยู่หน้าห้องฟิลิบ ยกมือขึ้น แต่ก็ไม่เคาะ เดินจากไปแล้วเดินกลับมาอีกที แล้วกดออด ฟิลิบเปิดประตูออกมา
นอนเหรอ พระเอกถาม กำลังนั่งดื่มอยู่ ฟิลิบตอบ ทั้งสองนั่งดื่มด้วยกัน ฟิลิบคุยเยอะ ฟังแล้วแปลตามไม่ทันค่ะ

แม่พระเอก กำลังค้นดูเอกสารบางอย่าง เธอตกใจเมื่อเห็น ชื่อ ซออึนยอง (ชื่อนามสกุลเก่าของนางเอก) และรูปถ่ายนางเอก
พระเอกนางเอกนั่งรถ พระเอกเป็นคนขับ พระเอกจับมือนางเอกแล้วยิ้ม
จากนั้นเดินจูงมือกันมาจนถึงหน้าบ้านนางเอก แต่แล้วเปลี่ยนใจไม่เข้าบ้าน
เดินจูงมือกันเที่ยวต่อจนเย็น ถึงได้กลับมาทีบ้านนนางเอกอีกครั้ง แล้วก็อยู่กันลำพังสองคนอีกเมื่อ มีจองไปส่งของข้างนอก
แล้วนางเอกก็บอกให้พระเอกกลับบ้าน พระเอกบอกว่าจะ ไปออฟฟิส กะจะบอกเรื่องเขากับนางเอกให้ฟิลิบรู้
แม่พระเอกมาหาที่บ้านนางเอกอีกครั้ง
ฟิลิบ กับลีนา กำลังดูเทป ที่สัมภาษณ์พระเอก
พระเอกเข้ามาพอดี เขาตกใจเช่นเดียวกับฟิลิบ ลีนา ทันทีทีเห็นภาพตัวเองกับนางเอกนั่งเล่นเปียโน .....

ตอนที่ 12 : เรื่องเล่า Spring Waltz โดยคุณ poopoo

ข้อมูลจาก popcornfor2's forums

แจฮา ตกใจ เมื่อเห็นภาพตัวเองกับอึนยอง ในวีดีโอ ฟิลิบกับลีนาก็เหมือนกัน ทั้งสองมีสีหน้าไม่ต่างกัน ฟิลิบมองหน้าแจฮา แล้วลุกเดินออกไป
แจฮาวิ่งตามออกมา ฟิลิบชกแจฮาล้มลงไป (ฉากนี้แหละ ที่ทำให้พระเอกของเราต้องเข้าโรงบาล )

แจฮาไม่ตอบโต้ ฟิลิบบอกว่า ยังจำตอนมีงานเปียโนคอนเทสต์ เแล้วเขากับฟิลิบต่อยกันได้ใหม
วันนั้นก็หมือนวันนี้ พระเอกได้แต่พูดคำว่าขอโทษ
ที่ลำธาร ฉันก็เห็น มันไม่ใช่ความผิดของใคร แต่นี่ มันรักจริงๆครั้งแรกของฉัน ฟิลิบพูดด้วยความอัดอั้น
ฉันก็เสียใจมาก ฉันจะรับโทษนี้เอง พระเอกบอกฟิลิบ ฟิลิบบอกว่า เขาจะรักอึนยอง ถึงแค่ได้รักเฉยๆก็ตาม
แม่พระเอกบอกนางเอกว่า ให้ลาออกเสีย นางเอกบอกว่า เธออยากทำงาน
ที่เธอมาอยู่ใกล้ๆ แจฮาเนี่ยนะทำงาน เธอช่วยอะไรเขาได้บ้างล่ะเรื่องเปียโน เธอรู้อะไรบ้าง แจฮากว่าเขาจะเมีวันนี้ได้ เธอคิดว่ามันง่ายๆ เหรอ
แม่พระเอกพูดยาว นางเอกบอกว่า มันไม่ใช่อย่างนั้น .เธออยากอธิบายต่อ แต่พูดอะไรไม่ออก
เธออยากคบผู้ชายดีๆ เก่ง รวย ๆ ใช่ใหม แม่พระเอกพูดอีก ฉันไม่ได้ คิดเรื่องนี้เลย นางเอกตอบ
แม่พระเอกว่า ผู้หญิงขายกิมบับอย่างเธอ เหมาะกันเหรอกับแจฮา
ฉันรักเขา ไม่ได้คิดถึงอย่างอื่น นางเอกตอบ
รักเหรอ ถ้ารักเขาก็ทำตัวเสียใหม่ แล้วอย่ามาใกล้ แแจฮา อีกเด็ดขาด แม่พระเอกพูด แล้วลุกจากไปด้วยใบหน้าบึ้งตึง
นางเอกเศร้า เธอตระหนักความจริงข้อนี้ ไม่มีเรี่ยวแรงจะเดินกลับบ้าน
ไปไหนมา มีจองถาม มีเรื่องนิดหน่อย นางเอกบอก
แม่แจฮา ว่ าไง บอกว่าอย่าไปพบอีก แจฮาใช่ใหมล่ะ นางเอกเงียบ นี่เธอจะเลิกกับเขาจริงๆเหรอ มีจองถามอีก
แม่นางเอกเข้ามาได้ยิน แว่ว ถามว่า ใคร อะไร แต่นางเอกไม่ตอบ
พ่อพระเอกถามแม่พระเอกว่า ไปไหนมา กลับเอาป่านนี้ เธอพูดเรื่องแจฮา
อึนยองถึงมาคบลูกของเราได้ไง เธอกับแจฮาต่างกันมาก ฉันโมโหมากวันนี้ คุณอยูเฉย ๆเดี๋ยฉันจัดการเอง

นางเอกรับโทรศัพท์ลีน่าโทรมาบอกให้ไปหาเธอที่ห้องหน่อย นางเอกเดินเข้ามาเห็นภาพเธอกับพระเอก
ก็รีบปิด แต่ลีน่าเปิดใหม่ และถามว่า
ไปทำงาน หรือไปเดทกันแน่ แจฮาเป็นคนรักของฉันเธอไม่รู้หรือ เธอเข้ามาแทรกทำไม
นางเอกตอบว่า มันไม่ใช่อย่างนั้น ลีน่าบอกว่า นี่เธอยังจะแก้ตัวอีกเหรอ ออกไปได้แล้ว
นางเอกออกมาข้างนอก ปัดฝุ่นรถ ขณะเดียวกันก็นึกถึงคพูดของแม่แจฮา และลีน่า จากนั้นเธอเขียนจดหมายลาออก
ใบลาออกค่ะ นางเอกเอาใบลาออกยื่นให้ลีน่า ลีน่าบอกว่า นางเอกคิดถูกแล้ว ก่อนจะเดินออกไปนางเอกหันมาบอกว่า
ขอบคุณค่ะ สำหรับที่ผ่านมา ลีน่าถามว่า ทำไม มีอะไรจะพูดงั้นหรือ
นางเอกบอกว่า ครั้งแรกที่เจอคุณ ฉันรู้สึกว่าคุณเป็นเหมือนพี่สาว ที่ผ่าน ฉันขอบคุณมาก
ลีน่าเรียกชื่อนางเอก อึนยอง ฉันก็คิดว่าเธอเป็นน้องเหมือนกัน เธออาจว่าฉันไม่ดี.. แต่เรื่องมันเป็นอย่างนี้ไปแล้ว
นางเอกเดินลงมา เห็นพระเอกยืนอยู่ที่รถ พระเอก ถามว่า ทำอะไรอยู่ เบื่อ ไปไหนกันดีกว่า ขึ้นรถซิ
วันนี้ ฉัน... นางเอกพูดยังไม่จบ พระเอกบอกว่า รู้แล้ว วันนี้ทำตามใจผมอย่างเดียวก็พอ
วันนี้ดูนางเอกเหนื่อยทั้งกายและใจ แต่สีหน้า แววตาของพระเอก ทำให้เธอดูมีกำลังขึนมาบ้าง

ทั้งสองนั่งรถไปด้วยกัน ต่อมานางเอกไปนั่งเบาะด้านหลัง โน้มตัวลงมาใกล้ๆ พระเอก เหมือนอย่างที่พระเอกเคยทำ
นางเอกค่อยๆ เอื้อมมือกอดพระเอกจากด้านหลัง พระเอกประสานมือตอบ พระเอกขับรถมาจอดที่ทะเลสาบ
ทั้งสองลงจากรถ พระเอกให้ของขวัญนางเอก นางเอกไม่รับบอกว่า ฉันรับหัวใจของคุณอย่างเดียวพอแล้ว
พระเอกบอกว่า งั้นผมจะเก็บไว้เอง
แล้วนางเอกพูดว่า วันนี้เป็นวันเลิกงานวันสุดท้าย พระเอกบอกว่า วันนี้เป็นวันเลิกงานวันแรกต่างหาก
นางเอกบอกว่า ไม่ใช่วันนี้ เป็นวันเลิกงาน วันสุดท้าย พระเอกเลยพูดเล่น ว่า อ๋อ โดนไล่ออกใช่ใหม
นางเอกบอกว่า ฉันขอโทษ ทุกๆอย่าง ทั้งเรื่องแม่ของคุณ เรื่องฟิลิบ
พระเอกบอกว่า วันนี้ผมอยากทำให้คุณหัวเราะ นางเอกมองหน้าพระเอก แล้วฝืนยิ้มหัวเราะเบาๆ
จากนั้นนางเอกขอตัวกลับบ้าน ฉันไปก่อนละ
เธอเดินจากไป แต่แล้วก็เดินกลับมาหาพระเอกอีกที คราวนี้ เธอจับมือพระเอกและจูบหลังมือ พระเอกยิ้มนางเอกก็ยิ้มด้วย
ฉันไปจริงๆ แล้วนะ นางเอกพูดความนัยอะไรบางอย่าง แต่พระเอกไม่เฉลียวใจ
นางเอกเดินเข้าบ้าน เธอถือถุฝติดมือมาด้วย จากนั้น 4 คน นางเอก แม่ มีจอง ซีวอน นั่งล้อมวงทานเนื้อย่าง ดื่มเหล้ากัน
จากนั้นนางเอกนั่งดูภาพ พระเอก เธอกับพระเอก ภาพฟิลิบ ที่อยู่ในโทรศัพท์ หยิบตุ๊กตาที่ฟิลิบให้มาดู

อึนยองออกจากงาน แล้วหรือ ฟิลิบถามลีนา ลีน่าบอกว่า นางเอกลาออกเอง
ทำไม ฟิลิบถามต่อ ลีน่าบอกว่า มาถามฉันได้ยังไง ฟิลิบโทรศัพท์ แต่ไม่มีคนรับสาย
ฟิลิบขับรถไปเรื่อยๆ ในใจเขานึกถึงคำพูดนางเอก ฟิลิบฉัน เข้าใจฟืลิบ แต่ฉันรับหัวใจของฟิลิบไม่ได้
ฟิลิบขับรถมาบ้านนางเอก เขาบอกว่า เพราะผมเหรอ เป็นเพราะผมใช่ใหม นางเอกว่า ไม่ใช่คุณหรอก ฉันตัดสินใจของฉันเอง
ไม่ใช่เป็นเพราะผมต่างหาก ฟิลิบพูดต่อ นางเอกบอกว่า ตอนนี้ ทุกอย่างก็เป็นเหมือนเดิมแล้ว เรื่องนี้ไม่มีคนผิด คนถูกหรอก
อึนยอง คุณลองคิดใหม่ อีกทีได้มั้ย ฟืลิบพูด แต่นางเอกบอกว่า ไม่ล่ะ
และพูดต่อว่า ฟิลิบ ฉันอยากพูดคำว่า ฉันขอโทษ
เธอบอกฟิลิบเหมือนเป็นการเคลียร์ความรู้สึกต่างๆ
ฟิลิบได้แต่ถอนหายใจ เขาพยายามทำใจอีกรอบเมื่อได้ยินนางเอกพูดอย่าางนี้

แม่พระเอกกำลังมองเอกสารบางอย่าง พอพระเอกเดินเข้ามาก็รีบเก็บ และบอกให้พระเอกทานข้าวเช้า
ฟิลิบมาที่ร้านนางเอก เขาเห็นนางเอก ขับรถส่งอาหารเหมือนเมื่อก่อน เขาได้แต่แอบมอง
พระเอกโทรศัพท์ แต่ไม่มีเสียงรับสาย
นางเอกเดินตามถนน เธอหยิบหนังสือพิมพ์มาอ่าน เธอต้องหางานทำอีกครั้ง เสียงโทรสัพท์ดัง เธอมองแต่ไม่รับสาย ถอดแบตออก
จากนั้นทรุดตัวลงนั่งด้วยความอ่อนล้า
เรื่องมันเป็นยังไง พระเอกถามลีน่าเสียงดัง ลีน่าบอกว่า ทำไมมาถามฉัน และบอกว่า ตอนนี้ อะไรๆ มันคงจะเป็นเหมือนเดิมแล้วนะ
พระเอกถามว่า หมายความว่าไง อึนยองลาออกแล้ว
แล้วพระเอกนึกถึงคำพูดของนางเอกที่บอกว่า วันนี้เป็นวันเลิกงานวันสุดท้าย ทำไมไม่บอกผม พระเอกว่าลีนา
พระเอกจะให้นางเอกทำต่อ ลีน่าไม่ยอม ทะเลาะกัน พระเอกบอกว่า งั้นเขาจะตัดสินใจเรื่องนี้เอง
ลีน่าบอกว่า คุณทำอย่างนั้นไม่ได้นะ คุณแม่คุณพ่อ คุณล่ะ ฉันห่วงคุณนะ ฉันทำอย่างนี้ ก็เพื่อคุณ
และบอกว่า ฉันจะไม่ยอมเลิกราเรื่องนี้

พระเอกขับรถออกไป เที่ยวเดินตามหานางเอก
ลีน่ามาหาแม่พระเอก ดื่มนี่ก่อนซิ ทะเลาะอะไรกับแจฮาเหรอ เธอถาม ลีน่า
ลีน่าบอกว่า เธอไม่ทางมัดใจ แจฮาได้ เธอไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร แล้วก็ร้องไห้
แม่พระเอกบอกว่า อย่ากังวลไปเลย

มีจองแปลกใจ เมื่อเห็นมีลุงคนหนึ่งเอาเงินมาให้แม่นางเอก เธอถามแต่แม่นางเอกไม่ได้บอกอะไร
ฟิลิบคุยกับลีน่า ลีน่าพูดว่านางเอก อึนยองกับแจฮา นี่ เหลือิเกินจริงๆ ฟิลิบไม่ยอม เลยทะเลาะกัน
ลีน่าบอกฟิลิบว่า คุณท่าจะลืมไปแล้ว คุณไม่ได้เป็น ผู้จัดการของอึนยองนะ
พระเอกมาตามหานางเอกที่ร้าน ร้านปิดไม่มีการขาย กิมบับอีกแล้ว
พระเอกส่ง ข้อความถึงนางเอก คุณอยู่ไหน ติดต่อกลับด้วย..
นางเอกนั่งมองสมุดบัญชี นี่ขายร้านได้ จริงๆ ด้วย.. มีจองพูด นางเอกยิ้ม แต่. ดูเธอแย่นะ มีจองพูดอีก
นางเอกเปิดดูข้อความที่พระเอกส่งมา คุณอยู่ไหน ติดต่อกลับด้วย ...
พ่อแม่พระเอกคุยกัน บอกว่า ตอนนี้เรื่องก็เรียบร้อยแล้ว น่าจะจัดการเรื่องของแจฮากับลีน่า ได้แล้ว
แม่พระเอกกับลีน่า นั่งคุยกันสีหน้าเบิกบาน เธอถามถึงพ่อแม่ของลีน่า และบอกว่า ตอนนี้แจฮาเปลี่ยนไปมากใช่ใหม
ลีน่าาดีใจที่จะมีการประกาศการหมั้นของเธอกับแจฮา เสียที
ลีน่ามาที่ห้องเปียนโนของพระเอก ที่นั่นไม่มีพระเอก มีแต่โน้ตที่กระจัดกระจายอยู่ทั่ว เธอหยิบขึ้นมาดู
พระเอกมาหาเด็กคนนั้นอีกแล้ว เขาถามเด็กว่า วันนี้หาเงินได้เยอะใหม สองคนเดินเที่ยวด้วยกัน เขาซื้อเสื้อผ้า รองเท้าให้
ชื่ออะไร พระเอกถาม เด็กคนนั้นตอบว่า กังคุ พี่ล่ะ พี่ชื่ออะไร ฉันชื่อ ซู.....
พระเอก เกือบจะตอบไปว่า ซุโฮ แต่แล้วก็ไม่ตอบ เขาอึดอัดกับการแนะนำชื่อ ตัวเอง

ต่อมาเด็กคนนั้น ทานข้าวกับพ่อ พ่อของเขานั่งดื่มเหล้าไปด้วย สองคนคนคุยกันไปเรื่อยๆ
เด็กคนนั้นบอกให้พ่อดู ทีวีเมื่อเห็นภาพพระเอกเล่นเปียนโนทีวี บอกว่าเขารู้จัก พ่อเด็กมอง แต่ดูเหมือนจะไม่คุ้นกับหน้าพระเอก

มีจองไปแข่งร้องเพลง ซีวอน แอบตามไปด้วย และได้ช่วยร้องประสานเสียง ให้มีจอง ดูกรรมการทึ่งกับท่าเต้นของซีวอน
จากนั้นมีจอง กับซีวอนเดินเที่ยวด้วยกัน พระเอกเจอสองนั้นเข้า ก็ถามว่า นางเอกอยู่ไหน
( ถึงตรงนี้ต่อไม่ถูก น้องปูเป็นลม ไปช่วยบีบนวดกับหลาน )

นางเอกคุยอยู่กับฟิลิบ นางเอกบอกว่า ถ้าคุณทำอย่างนี้อีก คราวหน้าฉันคงพบคุณอีกไม่ได้
ฟิลิบบอกว่า งั้นเรา เริ่มต้นเป็นเพื่อนกันอีกครั้งนะ
พ่อแม่พระเอก คุยเรื่องการหมั้น และว่า จะประกาศการหมั้นในวันที่เลี้ยงการมาเกาหลีของพ่อพระเอก
พระเอกรู้เข้า เขาไม่พอใจ บอกว่าทำไม ไม่บอกเขาก่อน พ่อเขาบอกว่า มันถึงเวลาสมควรแล้ว
วันงานพ่อแม่พระเอก ลีน่า ฟิลิบ กำลังรับแขก พวกเขามีสีหน้าเตรียดเมื่อยังไม่เห็นแจฮามาในงาน

แล้วพระเอกก็ได้เจอนางเอก
ทันทีที่เห็นหน้านางเอก เขามองด้วยสายตาตัดพ้อ แล้วจับมือนางเอกวิ่งไปเลย มีจองกับซีวอนยืนมองนิ่ง
พระเอกพานางเอกมาที่รถ และขับไปที่ทะเลสาบ พระเอกมองหน้านางเอก นางเอกนั่งนำ้ตาคลอ
พระเอกจอดรถริมทะเลสาบ เปิดประตู ดึงนางเอกให้ลงมา จูงมือนางเอกออกวิ่ง และล้มตัวลงนอน กางแขนทั้งสองข้างออก
นางเอกถามว่า ทำอะไร พระเอกบอกว่า ผมจะนอน คุณอยู่ใกล้ๆ ผมนะ อยู่ข้างๆจนกว่าผมจะลุกนะ
นางเอกบอกว่า ฉันจะกลับ ฉันยุ่ง พระเอกบอกว่า มีจองก็อยู่นี่นา พพระเอกไม่ยอมลุกขึ้น
แล้วนางเอกบอกว่า เรื่องของเราน่ะ ฉันหลงไปเอง ฉันลืมหมดแล้ว ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่า ฉันต้องทำอะไร
พระเอกบอกว่า เรื่องของเราทำไมจะเป็นไปไม่ได้
นางเอกบอกว่า เธอไม่อยากให้พระเอกต้องมาลำบากใจ ไม่อยากให้ พ่อแม่พระเอก ฟิลิบ เสียใจด้วย...

อย่าไปเลยนะ พระเอกพูดและกอดนางเอกไว้ อยู่ข้างๆผมนะ อย่าหลีกหนีเลย แค่มีคุณอยู่ข้างๆก็พอ
นางเอกเงียบ สุดท้ายเธอก็ปฎิเสธใจตัวเองไม่ได้ เธอเอามือสัมผัสหน้าพระเอก
พระเอกกระซิบบอกนางเอก ผมรักคุณ
ทั้งสองกอดกันแน่น

พระเอกขับรถกลับมา นางเอกถามว่า จะพาเธอไปไหน พระเอกพานางเอกมาในงานด้วย
พ่อของเขายืนกล่าวขอบคุณแขกที่มาร่วมงาน อยู่บนเวที เมื่อเห็นพระเอกเดินเข้าก็บอกว่า วันนี้มีเรื่องจะบอกให้ทุกคนรู้
นางเอกจะเดินออกไปจากงาน แต่พระเอกฉุดไว้บอกว่า ถ้าเชื่อผม ขอให้อยู่ตรงนี้ แล้วเดินไปที่เวทีแล้วพูดว่า
ผมขอแนะนำครับ...ผู้หญิงที่ผมรักคือ อึนยอง..

ตอนที่ 13 : เรื่องเล่า Spring Waltz โดยคุณ poopoo

ข้อมูลจาก popcornfor2's forums

ทุกคนตกใจกับคำพูดของแจฮา
อึนยองเดินออกมาข้างนอก แจฮาตามออกมา ฟิลิบตามมาด้วย ฟิลิบตามหลังแจฮามา
นายให้อีนยองต้องไปอีกแล้ว ฟิลิบพูด
อึนยองขึ้นรถเมล์ไป แจฮาขับรถตาม ฟิลิบ เดินครุ่นคิดอยู่คนเดียว
ลีนา นั่งเงียบคนเดียว สายตาเธอยังไม่บอกว่ายอมแพ้ แม่ของแจฮาทุดล้มลง พ่อต้องคอยประคอง
อึนยองลงจากรถเมล์ ขณะที่แจฮาจอกรด เขาเดินไปหาอึนยอง ทั้งสองนั่งคุยกัน
ผมขอโทษ แจฮาพูด ผมทำให้ทุกคนตกใจ ทั้งคุณแม่ ทั้งคุณ เขาพูดต่อ
แจฮา คุณกับฉัน เราไม่เหมาะกัน ฉันรู้มาตั้งแต่ต้น แต่ฉันแกล้งทำเป็นไม่รู้ อึนยองพูด
ที่ฉันทนไม่ได้ อย่างหนึ่งรู้มั้ยอะไร ตรงนี้ฟังไม่ทันค่ะ ข้ามเลย
ฉันไม่เหมาะกับคุณจริงๆ คุณอยู่ในที่ของคุณไปเถอะ เธอพูดต่อ
ไม่ใช่ คุณก็รู้นี่ว่า มันไม่ใช่ ผมยินดีที่ได้ประกาศให้ทุกคนรู้ ว่า ผมรักคุณ
ทำแบบนี้ มันอาจไม่เท่ ไม่ดี แต่นี่หัวใจผม ความรู้สึกผม
คุณอย่าปล่อยมือผมไปเลยนะ แจฮาจับมือ อึนยองมองหน้าเขา เธอยิ้มไม่มีทิธิใดๆ เหลืออยู่บนใหหน้าอีกแล้ว
แจฮามองดูโทรศัพท์ที่ดังขึ้นสีหน้าของเขาไม่ดีนัก
แจฮา แจฮา แม่ของเขา เรียกชื่อเขา แจฮามาหาแม่ที่โรงพยาบาล นั่งเฝ้าแม่อยู่ใกล้ๆ

คุณนี่เป็นคนยังไงนะ ปล่อยให้เพื่อนทำอย่างนั้นได้ยังไง ลีน่าต่อว่าฟิลิบ ฟิลิบพูด จับใจความได้คร่าวๆ
คุณรักอึนยองไม่ใช่เหรอ คุณยอมแพ้แล้วหรอ ลีน่าพูด
ฟิลิบบอกว่า อึนยองเป็นคนที่สำคัญกับแจฮา ให้นึกถึงแจฮาด้วยหากว่าไม่มีอึนยอง งานดนตรีของเขาจะเป็นอย่างไร และว่า ถึงแม้เขาจะเจ็บปวด เขาก็จะยังเฝ้าดูอึนยองต่อไป
แต่เขาเป็นของฉันมาก่อน ที่ๆ นั้นเคยเป็นของเธอมาก่อน เธอบอกฟิลิบด้วยสีหน้าอัดอั้นตันใจ

แจฮายังคงเฝ้าแม่ แจฮาเแม่ฝัน เห็นลูก แล้วลูกก็หายไป เธอบอกแจฮา ผมอยู่นี่ครับ แจฮาพูด
ลูกคือชิวิตของแม่นะ ไม่มีลูกแม่อยู่ไมได้ เธอพูดต่อ
แม่ ...อึนยอง นะ เธอ.. แจฮาพูดยังไมจบ พ่อของเขาเดินเข้ามาขัดขึ้นว่า...แม่เขายังไม่สบายอยู่นะ ..แจฮาได้แต่นิ่ง
แจฮากับพ่อ ออกมานั่งคุยกันข้างนอก พ่อตำหนิเขา
ผมขอโทษครับพ่อ ผมบอกทุคคนไปอย่างนั้น สำหรับผมแล้วอย่างอื่นไม่เป็นไร แต่เรื่องแต่ง งาน ผมจะแต่งกับคนที่ผมรัก แจฮาบอกพ่อ

ฟิลิบ นั่งคิดถึงคำพูดของแจฮา ..ผู้หญิงที่ผมรัก คือ ปาร์ค อึนยอง ครับ อึนยอง ลีน่า ก็นั่งนึกคำพูดนี้เหมือนกัน
ลีน่ามองดู จม. ลาออกของอึนยอง เธอโทรหาอึนยอง ถามว่ามีเวลามั้ยออกมาพบกันหน่อย อึนยองบอกว่าได้
แม่ หนูออกไปข้างนอกหน่อย ใครโทรมาเหรอ คนในบริษัทนะ เธอบอกแม่ รีบๆกลับมาล่ะ แม่บอกต่อ

มีจองเดินเข้ามา ซิวอนดีใจที่เห็นมีจอง และทั้งสองออกไปด้วยกัน แม่งง สองคนนี้ทำไมต้องไปด้วยกัน

อึนยองมาพบลีน่า ลีน่าเชิญให้นั่ง ยกกาแฟมาให้
ฉันขอโทษ อึนยองบอกลีน่า ขอโทษอะไร เราเลิกพูดเรื่องนั้นเถอะ ลีน่าตอบ และยื่นใบลาออกให้
ทำไม อึนยองถาม
ฉันอยากให้เธอมาทำงานต่อ ตอนนี้แจฮา กำลังสับสน มันจะมีผลต่องานแสดงของเขา อึนยอง คุณจำเป็นต้องอยู่ข้างๆเขา
คุณหมายความว่าไง อึนยองถามลีน่า
ก็หมายความตามนั้น คุณก็ทำเธอเหมือนเดิม ฉันยอมรับเรี่องแจฮากับคุณ แต่ฉันก็จะไม่ยอมแพ้
ทำงานด้วยกัน แล้วจะรู้เองว่า ผู้หญิงคนไหนที่เหมาะสมจะอยู่ข้างแจฮา ลีน่าบอก
อึนยองเงียบและบอกว่า ขอเวลาให้ฉันหน่อยได้ใหม
ได้เลย ฉันเปิดประตูรอคุณ ตลอดเวลา ลีน่าพูด

เด็กน้อยคังกุ กำลังต้มมาม่าให้พ่อ และเรียกให้พ่อลุกมากิน ทั้งสองคุยกันไปรื่อยๆ คังกุ บ่นเรื่องที่พ่อดื่มเหล้า

ฟิลิบวิ่งออกกำลังกายตอนเช้า แจฮานั่งเล่นเปียโนคนเดียว ฟิลิบเดินเข้ามา ถามเรื่องที่แจฮาพูดออกไปวันนั้น
แจฮา บอกว่า ไม่อยากให้คนอื่นต้องเจ็บปวดอีก ทั้งลีน่า ทั้งนาย ฉันขอโทษ แต่การทำอย่างนี้มันกับลีน่าและนาย ที่ไม่ต้องเจ็บอีกต่อไป
ลีน่า นะไม่รู้ แต่ว่า ฉันนะ ลืมอึนยองไม่ได้ ฟิลืบบอก
ฉันรู้ อึนยองทำให้นายกับฉันต้องเป็นอย่างนี้ แจฮาบอกฟิลิบ

ซิวอน ผ่านการทดสอบ แต่จะสละสิทธ์ ให้มีจอง
แม่ของมีจองบ่นคิดถึงมีจองกับคุณลุงเพื่อนบ้าน ไม่รู้ว่ามีจองเป็นยังไงบ้าง อยากไปหาที่โซล ต้องไปดูให้เห็นกับตาสักครั้งว่าอยู่ยังไง
แจฮายังคงอยู่เฝ้าแม่ เขานั่งจับมือแม่ จากนั้นเดินออกมาข้างนอก ดูรูปอึนยองในโทรศัพท์ ไม่กดโทรศัพท์ มีแต่สีหน้าของเขาที่บอกว่า อยากพูดกับอึนยอง

ขณะที่อึนยองมองดู จม.ลาออก แม่เดินเข้ามาเธอรีบเก็บ
ทำอะไรอยู่ แม่เรียกไม่ตอบ เธอถาม จากนั้นคุยต่อเรื่องว่าน่าจะขายของอีกครั้ง เธอสงสารอึนยอง อึนยองมาอยูบ้านนี้ อึนยองต้องลำบาก
เธอบอกให้อึนยองอดทนกับชีวิต สองคนนี้รักกันมาก เธอรักอึนยองจริงๆ อึนยองกอดแม่แน่น แล้วเหมือนตัดสินใจอะไรได้อย่างหนึ่ง

ลีน่ากำลังคุยกับเพื่อนนักข่าวที่มาหา คุยกันเรื่องวันงานที่ผ่านมา นางเอกเข้ามา
มาแล้วเหรอ ลีน่าถามอึนยองตัดสินใจได้แล้วใช่ใหม เธอถามต่อ
ดูเหมือนเป็นเรื่องไม่สมควร แต่ฉันจะทำงานต่อค่ะ เธอบอกลีน่า
อึนยองกลับมาทำงานอีกครั้ง แต่แจฮายังไม่ทราบเรื่องนี้
แจฮานั่งเขียนโน้ตเพลงหน้าเปียนโน เสียงเคาะประตูดังขึ้นเขาบอกให้เข้ามา
มีเสียงเข้ามาก่อนที่จะเห็นตัว ไปกันได้แล้ว เดี๋ยวรถติด
แจฮายิ้มทันทีที่เห็นอึนยองเดินเข้ามา ถามว่า มาได้ยังไง ลีน่าเหรอ เขาทำหน้างงๆ
อึนยองบอกว่า ฉันมาทำงาน คุณไม่ดีใจเหรอ งั้นฉันไปล่ะ
แจฮาดีใจที่อึนยองกลับมาอีกครั้ง รีบเข้ามาโอบกอดกระซิบว่า ดี ..ดีมากๆๆ
ดีใจที่คุณมา คุณทำดีมากๆ คิดถึงมากๆ เขาพูดต่อ
ไปกันเถอะ อึนยองชวน กำลังจะเดินออกไป ฟิลิบเดินเข้ามา บอกว่า ทราบเรื่องจากลีน่าแล้ว
ถัางั้น ก็ขอฝากเนื้อฝากตัว อีกครั้ง แจฮาพูดแทนอึนยอง

ขณะ ประชุม แจฮา อึนยอง มองกันไป มองกันมา ยิ้มให้กัน ฟิลิบ กีบลีน่า หน้าเศร้าๆ
ลีน่าบอกว่า รถเธอเสีย วานให้อึนยองขับรถให้เธอ ไปซื้อของ เธอลืมซื้อโน่น ซื่อนี่ อึนยองก็ต้องคอยบริการ
ดูเหมือนอึนยองรู้ว่า ลีน่าเจตนา แกล้งเธอ
ต่อมา แม่ของแจฮาคุยกับลีน่า แม่แจฮา ขอโทษเรื่องแจฮา ลีน่าบอกว่า ไม่ต้องขอโทษหรอก จากนั้นคุยเรื่องแจฮากันต่อ แม่แจฮาถามว่า
หนูทำใจเริ่องแจฮาได้หรือยัง ยังไง ๆ แจฮาก็ต้องมีหนู หนูเป็นคนที่เข้าใจรื่องคนตรี หนูต้องอยู่ข้างเขา
และบอกว่า ยังจำเรื่องที่ลีน่า ตะโกนว่า จะยอมรับเป็นเจ้าสาว ตอนที่มีงานแต่งงานของอาจารย์ ในตอนที่แจฮากันลีน่ายังเด็กๆ ได้
ลีน่า ดีใจที่แม่แจฮาพูดเรื่องนี้
อึนยอง โทรศัพท์ หาลีน่า แต่ลีน่าไม่ได้รับ เธอเลยเดินขึ้นไปเยี่ยมแม่ของแจฮาโดยไม่ได้บอก
แม่แจฮา ตะโกนไล่เสียงดัง ทันทีที่โผล่หน้าเข้าไป ออกไป ออกไปเดี๋ยวนี้ ลีน่าได้ยินเสียงรีบเข้ามา
เห็นอึนยอง ยืนนิ่งสีหน้าตกใจ
อึนยองเดินออกมา พ่อของแจฮา เดินเข้าไป แต่ทั้งสองไม่เห็นกัน
เด็กนั่นกลับไปแลช้วเหรอ แล้วเขามาทำไม แม่แจฮาถามลีน่า คงจะมาขอโทษค่ะ ลีน่าบอก
แม่แจฮาพูดต่อว่า อึนยอง เอาทุกอย่าง ไปหมด ซอ อึนยอง ลีน่า พึมพำชื่อนี้
ใคร ใครมาเหรอ พ่อของแจฮาถามขณะที่เดินเข้ามาและรีบพูดว่า อ ๋อ ปาร์ค อึนยองนะ
ต่อมา ลีน่า พูดกับ อึนยองว่า เธอน่าจะ โทรหาฉันก่อน แม่แฮาจะได้ไม่ตกใจ อึนยองบอกว่า โทรแล้ว แต่ไม่มีคนรับสาย
ลีน่าบอกว่า อ๋อ ตอนนั้นเธอคงจะยุ่งอยู่ เธอมีสีหน้าดีใจที่มีเรื่องอย่างนี้กีบอึนยอง

แจฮาเปียโนขาดูรูปอึนยอง ในโทรศัพท์ แล้วยิ้ม จากนั้น โทรหาอึนยอง นางเอกกำลังขับรถ
อยู่ที่ไหนเหรอ อยู่กับลีน่า แจฮาถาม เปล่า กำลังจะเข้าออฟฟิส คุณล่ะ เสร็จงานแล้วเหรอ อึนยองถาม
แจฮาบอกว่า เสร็จแล้ว
แล้วแจฮาเหมือนจะอยากพูดอะไรต่อ จะพูดอะไรเหรอ จะพูดอะไร ก็พูดมาเถอะ ฉันรับฟังให้ อึนยองบอก
แจฮาหัวเราะถูกใจกับคำพูดของอึนยอง เขาไม่ได้พูดอะไรต่อ ได้แต่หัวเราะอย่างมีความสุข

อึนยองกลับบ้าน เจอแม่แจฮารออยู่หน้าบ้าน เธอว่าอึนยอง ทันทีที่เห็น บอกกี่หนแล้ว ว่าไปทำงาน อย่าไปยุ่งกับแจฮา
เลิกพบกับแจฮาเลยนะ ฉันไม่อยากพบเธออีก ว่าแล้วก็จากไป แม่กับ มีจองออกมายืนดูที่หน้าบ้าน
จากนั้นแม่แจฮามาหา แจฮาถามว่า แม่มาทำใม แม่ไม่สบายอยู่ ก็มาดูว่ามีอะไรขาดตกบกพร่องอีกมั้ย

อึนยองไม่สบาย แม่ของเธอพอจะรู้สาเหตุ เธอเจ็บใจที่ลูกต้องเป็นอย่างนี้ แจฮามีอะไรดีนะ ลูกถึงได้เป็นถึงเพียงนี้ ลูกชอบเขามากนักเหรอ เธอถามอึนยอง อึนยองพยักหน้า
มีจอง เหมือนนึกอะไรขึ้นได้ ถามเรื่อง คนที่ซื้อร้านวันก่อน แม่ของอึนยองไปถามกับคนที่เธอรับเงินมา
แล้วแม่ของอึนยองก็รู้ว่า คนที่ซื้อคือแม่ของแจฮา
เธอเอาเงินไปคืน และถึงกับคุกเข่าต่อหน้าแม่ของแจฮา บอกให้เห็นใจ อึนยองน่าสงสาร แต่ไม่ได้ผล
แจฮาเห็นเข้า เดินเข้ามาหา ผมขอโทษครับ ผมขอโทษแทนแม่ผมด้วย แม่เขาเป็นห่วงผม แจฮาพูด
แม่อึนยองได้แต่รำพึงำาพรรณ แม่คนไหนๆ ก็เป็นห่วงลูกเหมือนกันทั้งนั้น
และว่า อึนยองเป็นเด็กน่าสงสาร ต่อไป อึนยองจะใช้ชีวิตยังไง ฉันก็เข้าใจฝ่ายคุณเหมือนกันนะ

แจฮาอึนยอง เดินอยู่ด้วยกัน อึนยองถามว่า ทำไม แจฮาบอกว่า ก็รู้อยู่ อึนยองถามว่า แล้วรู้อะไรล่ะ
แจฮาบอกว่า เขารู้ทุกอย่าง แล้วก็นั่งลงจะแบกอึนยอง
คุณไม่สบายไม่ใช่เหรอ นั่งซิ เดี๋ยวแบก อึนยองปฏิเสธแต่สุดท้ายก็ยอมให้แจฮาแบกเดินไป
หนักเหมือนกันนะ แจฮาแซว อึนยองบอกว่า งั้นลงก็ได้ แจฮาไม่ยอม แบกเดินไปเรื่อยๆ

แจฮาเล่นเปียโน อึนยองอยู่ใกล้ๆ โทรศัพท์ของแจฮาดังขึ้น แต่เขาไม่รับ อึนยองรับสาย พ่อของเด็ก คังกุ โทรมาและบอกว่าจะคุยกับแจฮา
พ่อของ คังกุ พูดทำนองขอบคุณที่แจฮาให้ เงิน ซื้อรองเท้า เสื้อผ้าให้ ตัวเขาเองมีเงินน้อย
แจฮาโมโห ตะโกนว่า ให้คิด เรื่องพาเด็กไปโรงเรียน ก่อนตัดสาย จากนั้นอึนยองขอตัวกลับ

พ่อกับ คังกุ ไปหาแจฮาที่ออฟฟิศ แต่เข้าไปไม่ได้ ไม่มีใครให้เข้าไป

ต่อมาอึนยอง เก็บเสื้อผ้า เธอจะไปที่เกาะ แม่หยิบโทรศัพท์มาให้บอกว่า เธอลืม
อึนยอง มาขึ้นรถบัส เธอเจอแจฮาที่นั่น ได้แต่แปลกใจที่ที่เจอเขา เพราะเธอไม่ได้บอกเรื่องนี้
แต่พอเปิดโทรศัพท์ก็เห็นข้อความ 10.30 ที่สถานี รถบัส เธอรู้ทันทีว่า แม่เป็นคนส่งข้อความนี้ไปบอกแจฮา
อึนยองถามว่า จะไปไหน แจฮา บอกว่า จะไปที่ที่มีความหมายกับอึนยอง
ทั้งสองขึ้นไปนั่งบนรถด้วยกัน แจฮาแซว ทำไม ไม่ชอบเหรอ ไม่อยากให้ไปด้วยเหรอ จากนั้นแจฮาเดินลงไปซื้อของใน เซเว่น
แม่ของมีจองขึ้นมาโซลเปียโนศัพท์อยู่ตรงนั้น เธอโทรหาอึนยอง นี่ อึนยอง มีจองอยู่ไหน ติดต่อไม่ได้เลย
แจฮาได้ยินเรื่องโดยตลอด เขาเดินตามผู้หญิงคนนั้นไป.........

ตอนที่ 14 : เรื่องเล่า Spring Waltz โดยคุณ poopoo

ข้อมูลจาก popcornfor2's forums

แจฮาเดินตามแม่มีจองไป ตาก็มองไปที่อึนยอง เขาพะว้าพะวัง รถที่อีนยองนั่งออกเดินทาง เขาหันไปทางแม่มีจอง วิ่งตาม แต่หาไม่เจอ
อึนยองโทรหา แจฮา คุณอยู่ไหนล่ะ ทำไมไม่ขึ้นมาล่ะ เธอถาม
มีเรื่องด่วน แจฮาบอก เรื่องอะไรเหรอ เธอถามต่อ ไว้ค่อยคุยทีหลังนะ ขอโทษด้วยที่ต้องให้เดินทางคนเดียว แจฮาบอก
ไม่เป็นไรค่ะ ฉันก็กะจะไปคนเดียวอยู่แล้ว กลับมาแล้วเจอกันค่ะ เธอบอกแจฮา
อึนยองมองอออกไปนอกหน้าต่าง ส่วนแจฮา ครุ่นคิดอะไรบางอย่าง
พ่อกำลังจัดเอกสารอะไรบางอย่าง พอเห็นแจฮาเข้ามาเขามีสีหน้าตกใจ มาตอนนี้ มีอะไรเหรอ พ่อถาม
ผมมีอะไรอยากถามครับ เด็กคนนั้น ซอ อึนยอง นะ จำได้ใช่ใหมครับ แจฮาถาม พ่อของเขามีสีหน้าตกใจ
และพูดว่า มีอะไรเหรอ ถึงถามกะทันหันอย่างนี้ แจฮาถามว่า อึนยองมีหลุมฝังศพใหม เขาอยากจะไปเยี่ยม อยากจะไปขอบคุณเธอ พ่อบอกว่าไม่มี
พ่ออึนยองตายจริงๆ ใช่ใหม เขาถามต่อ ใช่ซิ พ่อเขาพูดย้ำ
แจฮาได้แต่นึกถึงคำพูดของพ่อเขาที่บอกกับเขาในตอนเด็กๆ ตายแล้ว อึนยองตายแล้ว ตายตอนผ่าตัด
รู้สึกว่า แจฮาจะบอกให้พ่อของเขา ทำหลุมฝังศพให้ อึนยองด้วย
แจฮาไปสอบถามับหมอที่โรงพยาบาลอีกครั้งหนึ่ง แต่เขาก็ไม่ได้รู้อะไรเพิ่มหมอคนนั้นไม่ยอมพูดอะไร
เอกสารมันอาจผิดพลาดก็ได้นะครับ เขาบอกหมอ แต่เขาก็ไม่ได้รู้อะไรเพิ่ม หมอคนนั้นไม่ยอมพูดอะไร
จากนั้นหมอคนนั้น โทรหาพ่อแจฮา บอกว่าแจฮามาถามเรื่องนี้ ไม่มีอะไรหรอก แค่หมอช่วยปิดเรื่องนี้ให้เท่านั้น เขาบอกหมอ
เพื่อนนักข่วมาหาลีน่า และบอกว่า แจฮาประสบอุบัติเหตุร้ายแรงตอนอยู่แคนาดา เธอไม่รู้เรื่องนี้หรือ
ลีน่าเงียบ และนึกอะไรบางอย่าง จากนั้นก็วิ่งออกไป
แจฮาดู เปลือกหอยสายรุ้ง พลางนึกถึงคำพูดของแม่มีจอง มีจองนี่แม่นะ อึนยอง อึนยองใช่ใหม
ลีน่าเข้ามา ทำอะไนอยู่คะ เธอถามแจฮา ไว้ค่อยคุยกันนะ แจาพูดและเดินออกไป
ลีน่า หยิบหอยสายรุ้งที่แจฮา วางไว้ ขึ้นมาดู และนึกถึงตอนที่แจฮาโมมากตอนที่อึนยอง หยิบขึ้นมาดู
ฟิลิบเข้ามาถามว่า มีอะไรเหรอ ดูอะไร อ๋อ แจฮาเขาวางไว้นะ ลีน่าบอก ฟิลิบหยิบขึ้นมาดู และบอกว่า เหมือนกับของที่อึนยองเคยให้เขา
ลีน่านึกถึงคำพูดของเพื่อนอีกครั้ง เรื่องที่แจฮาประสบอุบัติเหตุที่แคนาดา
จากนั้นฟิลิบให้ลีน่าดูรูปที่ถ่ายที่บ้านเกิดของอึนยอง ตรงนี้เน็ตกระตุกค่ะ เห็นรูปแว็บๆ
อึนยองกลับไปถึงเกาะ เธอไปที่บ้านเก่า มีลุงคนหนึ่งมาทักและถามว่า คิดถึงแม่เหรอ เดี๋ยวรอสักครู่นะ
จากนั้นก็ไปหยิบถุงใบหนึ่งให้อึนยอง เธอหยิบของในถุงนั้มาดู มันเป็นเปลือกหายสายรุ้งที่เธอเคยทำไว้ เมื่อตอนเด็กๆ
แจฮาซื้อตั๋วไปเกาะ เขาใช้ชื่อ ลี ซูโอในตั๋วเดินทาง
แม่มีจองมาถึงบ้านอึนยอง และรู้ว่าอึนยองไปเกาะ เธบอกว่า ตอนคุโทรศัพท์กัน ทำไมไม่พูดเรื่องจะไปเกาะ แล้าทำไมไม่ไปเป็นเพื่อนด้วย
แม่อึนยองบอกว่า อึนยองนะ มีคนไปเป็นเพื่อนแล้ว
ซีวอน เอาใจแม่มีจองใหญ่เลย บีบนวดให้ มีจองบอกว่า ทำไมบีบนวดให้ ไม่ใช่แม่ตัวเองสักหน่อย
แจฮาถึงเกาะ เขาไปบ้านที่เเคยอยูกับอึนยอง บ้านที่อึนยองไปมาก่อนหน้านี้ และได้เจอคุณลุงคนนั้นด้วย
แตจฮาได้แต่นึกถึงเรื่องในอดีต ระหว่าเขากับอึนยอง นัยน์ตาเขาเศร้า เขาเดินไปเรื่อยๆ ตามชายทะเล
ลีน่านั่งคิดเรื่องของแจฮาเธอโทรศัพท์
แจฮาเข้าที่พักรับโทรศัพท์ ลีน่าโทรมา แจฮาบอกลีน่าว่า มีธุระ ด่วน ตอนนี้ อยู่ต่างจังหวัด
แจฮานั่งอยู่ริมหน้าต่าง เขายิ้ม แล้วโทรหาอึนยอง คุณถึงเกาะเรียบร้อยแล้วใช่มั้ย แจฮาถาม
คุณล่ะ คุณเป็นไงบ้าง อึนยองถาม ผมไม่ค่อยสบายเท่าไหร่หรอก แจฮาบอก
ก็แล้วใคร ทำให้ฉันต้องคอยเก้อล่ะ อึนยองพูดตอบ แจฮาหัวเราะ และพูดว่า คุณยังจำได้มั้ย ตอนที่ผมโมโห ตวาดคุณนะ
นั่นเป็นครั้งแรกที่ผมโมโห ผมโมโหที่มีคนมาแตะของของผม
ใช่แล้ว คุณนะ สุดยอดงี่เง่าเลยแหละอึนยองบอก แจฮาหัวเระ
แล้วมันเป็นอะไรค่ะ อึนยองถาม เป็นของที่น้องให้นะ แจฮาตอบ
น้องที่ออสเตรีย เหรอคะ อึนยองถามต่อ ไมใช่ เป็นน้องที่อยู่ในใจผม ตอนนี้คงแค่น้องที่อยู่ในใจน่ะ แจฮาตอบ
อึนยองนิ่งแล้วพูดบอกว่า คงเหมือนเธอที่ คอยใครคนหนึ่ง คอย คอย และคอย อึนยองพูดไปเรื่อยๆ
ใครเหรอ อยากรู้ แจฮาถาม แล้วใคร ฉันก็อยากรู้เหมือนกัน อึนยองไม่ตอบแต่ถามแจฮากลับ แจฮาไม่ตอบเรื่องนี้
เขาบอกอึนยองว่า นอนหลับ ฝันดีนะ คุณก็เช่นกัน อึนยองตอบ
แจฮานอนกรสับกระส่าย เขาฝันเห็นพ่อถือเงิน และวิ่งหนี อีกแล้ว
แม่แจฮามาหา แต่ไม่เจอใคร เธอโทรหาลีน่า ลีน่าบอกว่า จะตามเรื่องแจฮาให้
ได่ข่าวแจฮาใหม ลีน่าถามฟิลิบ ฟิลิบบอกว่า ไม่

แจฮาเดินมาที่ทุ่งดอกไม้ ภาพอึนยองในวัยเด็กปากฎขึ้นอีกแล้ว สีหน้าเขาเศร้า เขาเดินกลับอย่างเงียบเหงา
แต่เขาก็เบิกตาโต เมื่อเห็นอึนยอง ยืนอยู่ในดงดอกไม้เบื้องหน้า บัดนี้เขาแน่ใจในทุกอย่าง
อึนยองดีใจมากที่เห็นแจฮา ขอบคุณ คุณรู้ได้ไงคะ ว่าฉันอยู่ที่นี่ ฉันอยากแนะนำ คุณให้แม่ได้รู้จักค่ะ
แจฮา เขาน้ำตาไหล เขาร้องไห้ คุณร้องไห้ ทำไม อึนยองถาม ผมดีใจ แจฮาตอบ และจูงมืออึนยอง
คุณมาเมื่อไหร่ อึนยองถาม มาเมื่อวาน อึนยองตอบและลากแจฮา มาเร็วๆ แจฮาถามว่า ไปไหน ไปแล้ว รู้เอง เธอตอบ
อึนยองพาแจฮามาที่หลุมฝังศพแม่ เธอบอกว่า พอฉันฟื้นจากผ่าตัด ฉันก็รู้ว่าแม่ตาย ถ้าไม่เพราะ คนๆนั้น แม่คงไม่...เสียงเธอขมขื่น
แม่สบายใหม ฉันพาคนที่อยากแนะนำให้แม่รู้มา ถูกใจแม่ใหมคะ แม่ไม่ถูกใจก็ไม่เป็นไร เขาเป็นคนที่หนูรักค่ะแม่
แม่ไม่เป็นห่วงหนู ก็ไม่เป็นไร หนูมีแจฮา อยู่ข้างๆแล้ว
แม่ไม่ต้องเสียใจ นะ ยังไงแม่ก็ยังเป็นแม่ของหนูตลอดไป
ทักทายแม่ซิ อึนยองบอก แจฮาเมื่อเห็นเขายืนนิ่ง ทำไม มีอะไรเหรอคะ อึนยองถามต่อ
แจฮายังคงร้องไห้ เขาไม่สามารถบังคับให้น้ำตาหยุดไหลได้ง่ายๆ ภาพในวัยเด็กกระจ่างขึ้นมาในความรู้สึกเขาอีกแล้ว
ตอนเด็กฉันชอบเล่นซ่อนหา เธอบอกแจฮาขณะที่เดินมาด้วยกัน ทั้งสองเดินคุยกันไปเรื่อยๆ ท้งสองไปที่ที่เคยหลบฝนในตอนเด็ก
อึนยองบอกว่า ฉันเคยขอพรที่นี่ ขอให้ตัวเองยกโทษให้กับคนๆหนึ่ง แต่ฉันทำไม่ได้ ฉันคงจะอภัยให้คนๆนั้นไม่ได้
มันเป็นความทรงจำที่อยู่ในใจของฉันไปแล้ว แจฮาได้แต่หน้า ไม่สบตาอึนยอง
ผมเคยบอกจำได้ใหม น้ำตานะ มันไหลมาได้จากคน ที่รับความเจ็บปวด และคนที่สร้างความเจ็บปวด
คนที่ทำ อึนยองเจ็บปวด ก็คงจะ ร้องไห้เช่นกัน แจฮาพูด
จากนั้นแจฮาไปที่หลุมศพของแม่อึนยองคนเดียว คุณป้า จำผมได้ใหม ผม ซูโฮ ลี ซูโฮ ครับ ผมขอโทษ เขาพึมพำ แล้วร้องไห็
อึนยองพบเพื่อน ๆ ในหมู้บ้าน ลีน่า
ฟิลิบเดินทางถ่ายทำที่เกาะ
ผมว่า แจฮาคงอยู่นี่ ฟิลิบพูด ไม่ใช่ แจฮาหายไปนี่ ก็เพราะอึนยอง ตอนนี้สองคนคงอยู่ด้วยกับ เธอบอกฟิลิบ
อึนยองรับโทรศัพท์ฟิลิบ และออกมารันที่ท่าเรือ เธอมากับแจฮา
คุณมากับ อึนยอง ใช่มั้ย ลีน่า ถามแจฮา เปล่า แจฮาตอบ
อึนยอง คุณ มาก่อน ใช่มั้ย ฟิลิบพูดกับ อึนยอง อึนยองพยักหน้า
มีการถ่ายทำในบ้านหลังสวยที่เกาะ แม่มีจองกลับมาที่เกาะ เจออึนยอง
พ่อแม่แจฮารู้ว่า แจฮากับอึนยองไปเกาะด้วยกัน แม่กังวลกลัวว่า แจฮาจะรู้ความจริง ถ้ารู้ความจริงแจฮาต้องหนีไปแน่ๆ ตอนนี้เธอคิดว่า เป็นลูกจริงๆ
ป้ามีจอง มาทำอาหารให้ทีมงานทาน เจอแจฮา ก็ทักว่า คุ้นๆ หน้า เคยเห็นกันที่ไหน แจฮาบอกว่า เป็นการเจอกันครั้งแรก
แล้วเธอก็ว่า นึกออกแล้ว แจฮาหน้าคล้าย ซูโฮ นั่นเอง ลีน่า ติดใจคำพูดของแม่มีจอง เธอจ้างให้ป้ามีจองมาทำอาหารให้กับทีมงาน
จากนั้นเธอและฟิลิบพยายามเลียบเคียงถามเรื่อง ซูโฮ จนรู้เรื่อง
แจฮากับอึนยอง ปั่นจักรยานเที่ยวด้วยกัน อย่างมีความสุข แจฉาปั่น อึนยองซ้อนท้าย แจฮาเเริ่มยิ้มได้
ลีน่ารู้ว่า แจฮาคนนี้ไม่ใช่คนที่เธอรู้จัก เธอพูดกับอึนยองว่า
อึนยองคุณเคยบอกว่า คุณเป็นคนที่นี่ช่มั้ย อึนยองตอบว่า ใช่
แล้ารักแรกของเธอคือใครเหรอ ฉันเคยเล่าให้เธอฟังตอนที่เจอกันครั้งแรกแล้วนี่ ฉันเล่าเธอเรื่องแจฮาแล้ว ลีน่าบอกอึนยอง
และถามต่อว่า คุณเคยรู้จักแจฮามาก่อนใช่มั้ย ที่ออสเตรียไม่ใช่การพบกันครั้งแรกใช่มั้ย อึนยอง งง ไม่เเข้าใจคำพูดของลีน่า
แจฮานอนไม่หลับ เขาลุกเดินออกไปข้างนอก เดินไปในทุ่งดอกไม้
อึนยองยืนอยู่ข้างหน้าต่าง เธอยืนมองแจฮา และต่อมา เธอได้เห็นลีน่าเดินไปที่ที่แจฮายืนอยู่
แจฮาตกใจทันทีที่ได้ยิน ลีน่า เรียกเขาว่า ลึ ซูโฮ

ตอนที่ 15 : เรื่องเล่า Spring Waltz โดยคุณ poopoo

ข้อมูลจาก popcornfor2's forums

ลี ซูโฮ คุณเป็นใคร ลีน่าถาม แจฮาหันมาด้วยความตกใจ ลีน่าพูดแล้ววิ่งออกไปที่ชายหาด ใบหน้ามีน้ำตาตะโกนเรียกชื่อ แจฮา ยูนแจฮา
คำพูดสองสามประโยค ที่เธอเคยแปลกใจตอนที่แจฮาพูดเข้ามาใคความคิดเธอ แล้ว ไง แจฮาเป็นยังไง
แม้แต่ ชื่อฉัน คุณก็จำไม่ได้ซิ
วันรุ่งขึ้น อึนยองลุกจากที่นอน เดินลงมาข้างล่างเจอลีน่าที่นั่น ลีน่าถามว่า
ที่แจฮาเคยตวาดเสียงดัง ตอนที่เธอหยิบ ห่อผ้าดูเมื่อก่อนหน้านี้ เธอเคยสงสัยใช่มั้ย ลีน่าหยิบห่อผ้าผืนนั้นจะให้อึนยองดู
อ้าวอึนยองยังไม่ไปอีกเหรอ ทีมงานถ่ายเข้ามาตามอึนยอง ค่ะ กำลังจะไปค่ะ อึนยองรีบบอก แล้วเดินออกไป
แจฮากำลังเตรียมตัวให้สัมภาษณ์อยู่ในบ้านหลังนั้น ลีน่า ฟิลิบ อึนยองก็อยู่ที่นั่นด้วย
ต่อมาแจฮา ปลีกตัวมาคุยกับลีน่า ลีน่า แจฮาเรียก เมื่อวานที่คุณพูดหมายความว่าไง แจฮา ถามต่อ
แล้วคุณอยากรู้เเรื่องอะไรล่ะ คุณมีอะไร ที่ต้องคุณกันฉันไม่ใช่เหรอลีน่าถามแทน ไว้ค่อยคุยกัน ลีน่าพูดแล้วเดินจากไป
ลีน่าเดินมาที่อึนยอง อึนยอง เราเดินไปด้วยกันเถอะ เธอชวนอึนยอง ทั้งสองเดินออกมาข้างนอก ไปที่ทุ่งดอกไม้
กลางทุ่งดอกไม้ มีการเตรียมการแสดงเปียโนของแจฮา
อึนยองเดินมาที่แจฮา ถามเขาว่า นอนไม่หลับเหรอ ดูเหนื่อย มีอะไรหรือเปล่า
แจฮาตอบว่า ไม่มีอะไร ตื่นเต้นนะ
เล่นดีๆ ละ ฉันจะคอยดูอยู่ อึนยองพูดแล้วยิ้มให้แจฮา
แจฮา นั่งเล่นเปียนโน ด้วยใบหน้าเศร้า ใจของเขานึกถึง ซูโฮ กับ อึนยอง เขาได้ยินอึนยองเรียก พี่ พี่ อีกแล้ว
อึนยอง นั่งมองแจฮาอยู่ข้างๆ ฟิลิบ
แจฮาไม่สามารถเล่นเปียโน ต่อไปได้ ฟิลิบวิ่งเข้ามา ไม่เป็นไร ใช่มั้ย ฟิลิบถาม พักสักครู่ เดี๋ยวค่อยเล่นต่อ แจฮาตอบ
ทืมงานถ่ายบอกลีน่าว่า ไม่เห็นแจฮา มีใครเห็นเขาบ้าง
ฟิลิบถามลีน่าว่า ไม่ไปตามแจฮาเหรอ ลีน่าบอกว่า เดี๋ยวก็คงกลับมา ซอ อึนยอง อยู่ ที่นี่นี่ ฟิลิบงง ทวนชื่อซ้ำ ซอ อึนยอง
แจฮาเดินมาทื่ชายหาด เขาเขียนคำว่า อึนยองผมขอโทษ ลงบนผืนทราย
อึนยองเห็นคำนั้นเข้าเธอบอกว่า อึนยองนี่ หมายถึงฉันใช่มั้ย แจฮาไม่พูดอะไร
คุณทำผิดอำไรกับฉันใช่ใหม แต่ เอ คุณก็ไม่ได้ทำอะไรผิดกับฉันนี่นา
แจฮาตอบว่า มีอะไรให้ต้องคิดนิดหน่อยนะ อึนยองถามต่อว่า แล้วคุณ มาตั้งแต่เมื่อไหร่
อึนยองก็ไม่ตอบแต่ถามว่า คุณล่ะหายมาตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วมาทำอะไรอยู่ที่นี่ ทุกคนเขารออยู่
แล้วคุณรู้จักที่ได้ไง จากนั้นก็พูดต่อว่า มาทะเล แล้วทำให้นึกถึงหลายๆเรื่อง มีทั้งความทรงจำดีๆ และ สิ่งที่เจ็บปวด
ตอนนี้ฉันมีความสุขมากๆ ฉันมีความสุขก็เพราะคุณแจฮา เธอบอกแจฮา
แต่บางที่ฉันก็อดคิดไม่ได้ว่า ฉันจะต้องทุกข์นะ สงสัยฉันจะต้องทุกข์ จริงๆ ก็ไม่รู้ เธอพูดอีก เมื่อเห็นแจฮาเงียบ
คุณยกโทษให้ผมได้มั้ย ผมอยากให้คุณมีความสุข ผมไม่อยากทำให้คุณเจ็บปวดเป็นครั้งที่สอง
เรามีความสุขได้นี่ ฉันมีความสุขมากๆ อึนยองพูดแล้วจับมือแจฮามากุมไว้ จับมือคุณไว้อย่างนี้ ฉันมีความสุขมากๆ เธอพูดพร้อมกับซบหน้ากับไหล่ของแจฮา
ลีน่ายืนมองภาพของทั้งสอง

แจฮาไปที่หลุมศพของแม่อึนยอง ผม ลี ซูโฮ ครับ แต่ต่อไปนี้จะไม่มี ลีซูโฮ อีกแล้ว จะมีก็แต่ แจฮาครับ
คุณป้า อนุญาตให้ผมได้รัก กับ อึนยองด้วยเถอะ ครับ อนุญาตผมเถอะครับ
ไม่ได้ ฉันไม่อนุญาต เสียงลีน่า ตอบมาจากด้านหลัง
แจฮา อยู่ไหน แจฮาตัวจริงนะ ลีน่าถาม ตายแล้ว แจฮาตอบ แล้วคุณปกปิดฉันทำไม
แจฮาบอกว่าเขาก็ไม่อยากทำ และขอร้องลีน่าว่า อย่าบอกเรื่องนีกับอึนยอง
แล้วฉันล่ะ ทำไมคุณไม่คิดถึงฉันบ้าง ฉันคอยมาตั้ง 15 ปี ฉันมีควมทรงจำแต่เขา เฝ้ารอแต่เขา
ยังไง ฉันก็ยกโทษให้ไม่ได้ ลีน่าพูดปนน้ำตาแล้ววิ่งจากไป

ตอนที่ 16 : เรื่องเล่า Spring Waltz โดยคุณ poopoo

ข้อมูลจาก popcornfor2's forums

แจฮามาที่โรงพัก และได้รู้ว่าพ่อของ คังกุ คือพ่อของตัวเอง พ่อของคังกุไม่มีโอกาสได้พูดกับแจฮา เพระเขาหายตัวไปก่อน
แจาแอบมองสองพ่อลูกอยู่ในรถ ภาพของซูโฮวัยเด็กที่อยู่กับพอ ผุดขึ้นมาในความคิดของเขา
เขาเหมือนจะร้องไห้ พ่อของปฎิบัติกับคังกุ เหมือนที่เคยทำกับเขา
แจฮาเล่นเปียนโน เขารู้สึกเครียดอีกแล้ว
ลีน่าเดินเข้ามา แจฮาถามว่า มาทำอะไรเหรอ ลีน่าบอกว่า มาออกกำลังกาย และชวนแจฮาไปออฟฟิสพร้อมกัน
ที่ออฟฟิส อึนยองโดนใช้ให้ไปเอาของที่โต็ะลีน่า เธอเปิดดูอัมบั้มรูปแจฮา เธอเห็นรูปแจฮากับลีน่าที่ถ่ายด้วยกันตอนเด็ก
หน้าตาของแจฮาเหมือนซูโฮ เธอคิด
ทำอะไรอยู่ อึนยอง ลีน่าเดินเข้าและถาม แจฮาก็เข้ามาพร้อมกับลีน่า อึนยองไม่ตอบลุกขึ้นวิ่งออกไปข้างนอก
แจฮาเห็นภาพที่อึนยองดูอยู่เมื่อกี้ เขาวิ่งตามอึนยองออกไป อึนยอง เขาเรียกเมื่อวิ่งตามมาทัน
คุณคือยูน แจฮา จริงๆใช่มั้ย ยูน แจฮา ถูกต้องใช่ใหมคะ คุณแคนาดาใช่มั้ย แล้วคุณเคยไปเกาะชองซันโด ใหมคะ อึนยองถามแจฮา
ทำไมถามแจฮาอย่างนั้นละ ลีน่าเข้าขัดจังหวะถามเสียงเครียด หยิบของเขามาดูแล้ว ยังไม่คิดจะขอโทษบ้างหรือ ลีน่าพูดต่อ
ขฮโทษค่ะ อึนยองตอบ ทำไมมีอะไร ลีน่าถามอีก
เขาเหมือนกันมากค่ะ คนที่อยู่ในรูปนั่น เหมือนคนที่ฉันรู้จักค่ะ อึนยองตอบ
คนเราหน้าตาเหมือากันได้นะ แจฮา อึนยองเขาบอกว่าเหมือนคุณนะ เธอหันมาพูดกับแจฮาแทน

ทำไมคุณทำอย่างนั้น แจฮาต่อว่าลีน่าในเวลาต่อมา ก็เพราะฉันไม่อยากให้คุณกลับไปเป็นซูโฮนะซิ คุณต้องเป็นแจฮา ที่ทำอย่างนี้ ก็เพื่ออึนยองนะ เธอตอบ
อึนยองเศร้า ฟิลิบมานั่งคุยด้วย เดทกับผมมั้ย ฟิลิบถามอึนยอง แต่อึนยองกลับถามเรื่องแจฮา
ไม่ทราบว่า คุณเจอแจฮาครั้งแรกเมื่อไหร่คะ คุณเคยบอกว่าเป็นพื่อนกับเขามานานแล้วนี่ แลัวเจอที่แคนาคาใช่มั้ย ทำไมถึงไปออสเตรียละคะ แล้วเรื่องมาเกาหลีล่ะ อึนยองถามยาว
คุณอยากรู้เหรอ ฟิลิบไม่ตอบแต่ถามกลับ
มานึกดูแล้ว ฉันไม่รู้เรื่องอะไรของแจฮาเลยนะ ขอโทษค่ะที่ถามคุณแบบนี้ ฟิลิบบอกว่า ไม่เป็นไร
พ่อคังกุ ยืนโทรศัพท้อยู่หน้าออฟฟิส ลีน่า เขาโทรหาแจฮา แต่ติดต่อไม่ได้ อึนยองเดินผ่านมาเห็นเข้า เธอเดินมากับฟิลิบเดินเข้าออฟฟิส
อึนยองมองดูพ่อคังกุจากข้างบน
แจฮานั่งคุยกับฟิลิบเรื่องอึนยอง ฟิลิบบอกเขาว่าอึนยองถามเรื่องตอนเด็กของแจฮา ดูฟิลิบเป็นห่วงแจฮา
เพื่อนลีน่าที่เป็นนักข่าว มาหาพ่อแจฮา มาขอข้อมูลของแจฮา และถามเรื่องที่เธอเคยได้ยินมา เรื่องที่แจฮา ประสบอุบัตเหตุร้ายแรง
ตอนอยู่แคนาดา ถึงขนาดที่ว่ายากที่จะเล่นเปียนโนอีกต่อไปได้
ต่อมาพ่อคังกุมากินข้าวที่ร้านของแม่นางเอกโดยบังเอิญ แม่นางเอกโกรธมาก และไล่ไป
พ่อคังกุไม่สนใจ เธอไปอยู่ไหนมา ดีใจที่เจอเธอนะ นี่ร้านเธอเหรอ ขายดีมั้ย ขอเหล้าขวดซิ
ออกไป ที่นี่ไม่มีอึนยองนะ แม่อึนยองพูดก็ตกใจ อึนยองอยู่ที่นี่เหรอ ไม่ได้เจิอึนยองตั้งานานแล้ว เขาพูดต่อ
จังหวะนั้น อึนยองเดินเข้ามาพอดี ออ อึนยอง ไม่เจอกันนานเลยนะ นี่ลุงนะจำได้มั้ย
พ่อคุงกุ เดินออกมาจากร้าน
อึนยองร้องไห้ แต่ไม่น้ำตา ดูเหมือนน้ำตามันจะไหลไปอยู่ในอกแล้วตอนนี้
อึนยองเดินตามพ่อคังกุ ลุง ฑี่ซูโฮ อยู่ไหนคะ เธอถาม อ๋ฮ ซูโฮ ตอนนี้เชาไปดูงานต่างประเทศนะ ซุโอ นี่เขาชอบหนูมากนะ
ลุงอยู่กับพี่ซูโฮหริอคะ อึนยองถาม ไม่ได้อยูด้วยกันหรอก ซูโฮเขารวยแล้ว เข่าอยู่คังนัมโน่น
เพื่อนนักข่าวมาหาลีน่า คุยกันถึงเรื่องที่ไปสืบมา นั่งดูรูปพ่อซูโฮ ลีน่าเก็บไว้ใบหนึ่ง

แจฮานั่งเล่นเปียนโน อึนยองเดินเข้ามา คุณชอบเพลงนี้เหรอคะ อึนยองถาม เขาคนนั้นก็ชอบเพลงนี้เหมือนกัน
ฉันหมายถึงคนที่ทิ้งฉันไปนะ อึนยองพูดต่อ เรื่องเมื่อวาน ฉันขอโทษ คุณเหมือนเขามากจนฉัน รู้สึกสับสนนะ อึนยองพูดอีก
ถ้า ถ้าหากผม เป็นคนๆนั้นล จะเป็นไงนะ แจฮาพูดน้ำเสียงเศร้า ถ้าคุณเป็นคนๆนั้นเหรอ ฉันไม่อยากคิดค่ะ
ไม่หรอก ไม่มีทางเป็นไปได้ อยู่แล้ว อึนยองตอบ วันนี้ฉันเจอพ่อเขา พ่อเขาบอกว่า ตอนนี้ไปต่างประเทศ
แจฮามาหาคังกุ วันนี้ไม่ขายหมากฝรั่งหรือไง แจฮาถาม แล้วพ่อไปไหน แจฮาถามต่อ
ทำไมเหรแครับ คังกุ ถามบ้าง อยากพบนะ แจฮาตอบ พ่อหายไปแล้ว คังกุตอบ
แจฮานึกถึงตอนที่พ่อเขาทิ้งไว้ที่เกาะ
เขาพาคังกุไปที่โรงแรม คังกุดีใจขึ้นไปเล่นบนเตียงบอกว่า เตียงใหญกว่าบ้านเขามาก
แล้วแม่อยู่ไหน แจฮาถาม ผมไม่เคยเห็นแม่ เขาบอกว่าแม่ตายนานแล้ว คังกุบอก
แจฮากระชากคังกุ มากอดด้วยความสงสาร คังกุตกใจ แปลกใจ ร้องบอกให้ปล่อย แจฮาเลยจับไปอาบน้ำ สระผมให้
ฟิลิบเข้ามา ใครมาเหรอ เขาถาม และเดินไปในห้องน้ำ เห็นคังกุ นายเป็นใครเหรอ เขาถาม และเล่นกันสนุกสนาน
ฟืลิบโทรศัพท์หาพ่อ หวัดดีครับพ่อ แม่ไหม่พ่อเป็นไงบ้าง ผมอยากถามพ่อ หลุมศพของแม่ทีมั้ยครับ ฟิลิบคุบโทรศัพท์ด้วยเสียงเศร้า
ผมมาเกาหลี ผมก็อยากไป ไหว้ ...พ่จะให้ผมอดทนไปถึงเมื่อไหร่ เ ฟิลิบพูดด้วบความอัดอั้น จากนั้นก็วางสาย
คังกุอยู่เฝ้าบ้านคนเดียว เฝ้าบ่านดีๆ ล่ะ แจฮาสั่ง ก่อนออกจากห้องไปพร้อมกับฟิลิบ
แม่แจฮามาหา เ ธอตกใจที่เห็นคังกุ คังกุก็ตกใจเหมือนกัน คังกุวิ่งมาที่ออฟฟิส
แจฮานั่งคุยกับฟิลิบ เรื่องอัลบั้มเพลงของแจฮา ดีมาก ฟิลิบชม ยังไงก็ต้องขอบคุณนาย แจฮาพูด
มีคนมาบอกแจฮาว่า คังกุมา อยู่ข้างนิก แจฮาออกมา ข้างนอกอึนยองกำลังคุยอยู่กับคังกุ
พี่สาวชื่ออะไรเหรอครับ คังกุถาม พี่ชื่อ อึนยอง เธอตอบ แล้วมาทำอะไรที่นี่ อึนยองถามต่อ
ผมเป็นเพื่อนแจฮาครับ คังกุตอบ เพื่แนแจฮาเหรอ อึนยองพึมพำ
แจฮาเดินออกมา มีป้าน่ากลัวคนหนึ่งมาที่บ้าน ผมเลยวิ่งมานี่ คังกุรีบบอก
พ่อคังกุมาตามคังกุ เขาโทรหาแจฮา แต่ลีน่าเป็นคนรับสาย โทรมาบอกว่าจะมารับคังกุ
ทุกคนทานอาหารกันรวมทั้งคังกุด้วย อยู่ๆคังกุ ก็พูดขึ้นว่า
แฟนพี่คนไหนล่ะ ในสองคนนี้ คังกุหมายถึงอึนยอง กับลีน่า ให้ผมทายมั้ย คังกุถามต่อ แล้วก็ลุกขึ้นเดินมาที่อึนยอง
คนนี้ใช่ใหม แจฮามองคังกุ คนอื่นๆก็มองด้วย
พ่อคังกุ มาขณที่ทุกคนกำลังทานข้าว ลีน่าบอกว่า เธอลืมบอกไป เมื่อกี้เขาโทรมาแล้วบอกว่าจะมาหา คังกุ
พ่อคังกุเห็นอึนยองก็ทักทาย อึนยองบอกว่า เธอทำงานอยู่ที่นี่
พ่อกินข้าวด้วยกันเถอะ คังกุชวนพ่อ พ่อคังกุก็เลยทานข้าวด้วย
มีลูกคนเดียวเหรอะ ลีน่าถาม นี่ไงพี่ชายผม คังตอบแทนและชี้ไปที่แจฮา
ลีน่ายิ้มและบอกว่า ดูเป็นครอบครัวจริงๆ เลยนะ พ่อคังกุยิ้มหัวเราะชอบใจ ส่วนแจฮานั่งข่มความเจ็บปวดในใจ
พ่อคังกุ คุยเรื่องซูโฮขึ้นมา คังกุถามว่า ซูโฮไหน อึนยองนั่งเงียบคอยฟังคำพูดของพ่อซูโฮ
อึนยองตกใจทำจานข้างเลอะ พ่อซูโฮ จับมือเธอจะช่วยเช็ด อึนยองตกใจร้องออกมา
ภาพตอนที่พ่อซูโฮพาเธอไปจากกเกาะ เธอล้มลงแล้วพ่อซูโฮแบกขี้นหลัง ผุดขึ้นมา
(อาจเป็นไปได้ที่อึนยองคิดว่า ความช่วยเหลือของพ่อซูโฮนั้นมีอะไรอแบแฝงอยู่)

แจฮาลุกออกจากโต๊ะเดินอกมาข้างนอก ลีน่าตามออกมาด้วย
ลีน่าถามว่า คุณไม่เป็นไรนะ แล้วถามต่อว่า คุณเป็นอะไรกับพ่อของเด็กคนนั้น พ่อของเด็กคนนั้นคือพ่อของซูโฮใช่มั้ย
ถ้าอึนยองรู้เรื่องนี้เข้าจะเป็นยังไงนะ อย่างนี้แล้วคุณยังจะรักอึนยองต่อไปอีกเหรอ
แจฮาฟังคำพูดของลีน่าด้วยหัวใจที่ปวดร้าว

ต่อมาอึนยองคุยกับแจฮา อึนยองถามเขาว่า คุณรู้จักเขาได้ได้ยังไง(-พ่อคังกุ)เขาเป็นพ่อของคังกุ แจฮาตอบ

แจฮากลับโรงแรม เจอแม่รออยู่ แจฮาลูกกลับมาแล้วเหรอ แม่พูด แม่มารอผมเหรอครับ แจฮาถาม
เมื่อกี้แม่เจอเด็กคนหนึ่ง เธอบอก อ๋อ ผมรู้จักเด็กนั่นครับ แจฮาตอบ
เขาเหมือนผมครับ เด็กนั่นไม่มีอะไรเหมือนผม แม่ไม่ต้องห่วงหรอกครับ ผมจะจัดการเรื่องนี้เอง แจฮาพูดต่อ
แล้วก็ขอตัวบอกว่าจะเปลียนเสื้อผ้า งั้น ลูกพักผ่อนเถอะ

ฟิลิบลีน่าคุยเรื่องพ่อของซูโฮ ฟิลิบคงรู้ทุกอย่างเหมือนลีน่า

ผมขอร้องครับ คุณไปจากโซลได้มั้ย แจฮายื่นซองเงินให้ พ่อของคังกุพร้อมกับขอร้องให้ไปจากโซล
คังกุ ผมจะส่งเขาไปโรงเรียนเอง แจฮาพูดต่อ
ผมก็ไม่ชอบอยู่โซลเท่าไหร่หรอก ชอบอยู่เกาะมากกว่า พ่อคังกุ บอกด้วยสีหน้าดีใจ

แจฮาพาคังกุ ไปซื้อของ ซื้อหนังสือสมุด
พี่เป็นอะไรไปวันนี้ คังกุถามแจฮาด้วยความแปลกใจ ไม่มีอะไรหรอ ตั้งใจเรียนล่ะ แจฮาบอก
ผมรู้น่า เรื่องนี้ แม้ว่าพ่อจะไม่เคยบอกผมก็เถอะ
แจฮาคว้าคังกุ มากอดด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก เขารู้สึกตื้นตันใจ

ลีน่ามาหาแม่แจฮา บอกว่าอยากแต่งงานกับแจฮา แม่แจฮาดูเป็นกังวล
ลีน่าบอกว่าไม่ต้องกังวลเรื่องแจฮา และบอกว่าเธอรู้เรื่องของซูโฮแล้ว
แม่แจฮาตกใจ เธอเป็นห่วงแจฮาและรู้สึกกลัวลีน่า
ลีน่าบอกให้ช่วยพูดกับพ่อของแจฮาด้วย
แม่แจฮาโทรหาพ่อ เล่าเรื่องลีน่าให้ฟัง บอกว่าเธอกลัวและเป็นห่วงแจฮา
ถ้าแจฮาทนไม่ได้ล่ะ กว่าแจฮาจะเป็นนักเปียนที่มีชื่อในวันนี้ แจฮาจะล้มไม่ได้นะ เธอบอกพ่อ
ดูเหมือนพ่อจะรู้ดีว่า ลีน่ามีนิสัยยังไง เขาก็มีสีหน้ากังวลเหมือนกัน แต่บอกแม่ว่าไม่ต้องห่วงเรื่องมันมาถึงนี้แล้ว แม่แจฮาอดห่วงไม่ได้ เธอรู้สึกเป็นห่วงแจฮาจริงๆ
วันต่อมาหลังประชุมเสร็จ ลีน่าบอกฟิลิบว่า เธอจะหมั้นกับ แจฮา คุณแสดงความดีใจกับฉันหน่อยซิ
แจฉาตกใจกับคำพูดของลีน่า อึนยองก็อยู่ในที่นั้น อึนยองคุณจะไม่แสดงความดีใจกับฉันเหรอ
ลีน่าถามอึนยอง
อึนยองมองหน้ามองหน้าลีน่าแล้ววิ่งออกไป ฟิลอบวิ่งตามอึนยอง แจฮายืนมองอึนยองที่วิ่งออกไปด้วยน้ำตาเขาบอกลีน่า คุณพูดกับผมหน่อย
ไม่ ไม่จริง มันเป็นไปไม่ได้ เธอพูดปนสะอื้นกับฟิลิบ คุณไม่เป็นไรนะ ผมก็ไม่รู้ว่ามันจะเป็นไงต่อ ฟิลิบบอก
คุณจะไปไหน อึนยอง ฟิลิบถามเมื่อเห็นอึนยองออกเดิน เขาสงสารอึนยองไม่น้อย
แจฮาโมโหลีน่า คุณทำอย่างนั้นทำไม การแต่งงานโดยไม่มีความรัก ทำอย่างมันมีแต่จะมันเจ็บปวด
แจฮาบอก
ลีน่าไม่ใส่ใจ ไม่เป็นไร แต่งงานแล้วคุณต้องรักฉัน ฉันจะทำให้คุณรักฉัน ลีน่าตอบ
แต่มันเป็นทุกข็นะ แจฮาพูด
เป็นทุกข์เหรอ ลำบากเหรอ แล้วทีฉันละ แจฮาตายไป ทุกคนปิดฉันมาตั้ง15 ปีฉันไม่เป็นทุกข์อย่างนั้นเหรอ ลีน่าพูดต่อ แจฮาไม่รู้จะพูดยังไงต่อ ลีน่าถึงจะเข้าใจ
ลีน่า คุณมองผมซิ มองผมให้ชัดๆ แจฮาพยายามที่บอกให้ลีน่ารู้ว่าในใจเขาคิดยังไง อยากให้รู้ว่าใจเขาไม่ได่มีเธอแม้แต่นิดเดียว
ลีน่ามองหน้า แจฮา เธอคิดทำอะไรอย่างหนึ่ง เธอมองหน้าแล้วโน้มคอเขามาจูบพร้อมกับบอกว่า ฉันจะบอกให้ว่าแจฮานะเป็นยังไง แจฮาตกใจเขาโกรธลีน่ามาก
อึนยองตกใจกับภาพนั้น เธอวิ่งไปจากทีตรงนั้น ฟิลิบวิ่งตามอึนยองไป

ฟิลิบถามแจฮาว่า นายทำอะไร แจฮา บอกว่า ลีน่าทำคนเดียว แลัวบอกว่าไม่ใช่อย่างที่ฟิลิบเห็น
แจฮา มาหาอึนยองที่ร้านคิมบับ
อึนยองมาที่นี่มั้ย เขาถามซีวอน เปล่าครับ ทำไมพี่ไม่อยู่ที่บริษัทเหรอครับ ซีวอนถามต่อ
พอดีอึนยองออกมาข้างนอกนะ แจฮาบอก
งั้นพี่ทิ้งเบอร์โทรไว้ซิครับ เดียวถ้ามาผมจะโทรไปบอก แจฮาให้เบอร์โทรกับซีวอน
อึนยองแอบมานั่งร้องไห้อยู่คนเดียว ฟิลิบตามมานั่งเป็นเพื่อน
โทรศัพท์ดังขึ้น อึนยองไม่รับเธอถอดแบตออก ฟิลิบเช็ดน้ำตาให้อึนยอง

แจฮามาหาอึนยองที่บ้าน ไม่มีใครอยู่ที่นั่นแล้ว
อึนยอง ฟิลิบมานั่งกันอยู่ที่สวนสาธารณะ
แจฮาขับรถไปที่บ้านอึนยองอีกตอนค่ำ เห็นฟิลิบอยูกับอึนยอง เขาเลี้ยวรถกลับ มาออฟฟิสอีกครั้ง

เพื่อนนักข่าวมาหาลีน่า เธอบอกว่าเขาพูดกันว่า เธอคีสกับแจฮา ลีน่ายิ้ม ถามว่ารู้มาจากไหน เพื่อนบอกว่า คนในออฟฟิสเขาพูดกัน
ลีน่าบอกว่า เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่า ทำไปได้ยังไง
เพื่อนเป็นห่วงลีน่ากลัวเพื่อนจะถลำลีกไปกว่านี้ บอกว่า แจฮาที่ลีน่ารูจักนะ ไม่ใช่แจฮาแต่เป็นซูโฮ และซูโฮเขาก็มีอึนยองเพียงคนเดียว
บอกให้ลีน่าคิดให้ดีๆ และให้หยุดซะ ไม่ต้องตามเรื่องอื่นๆต่อไป ก่อนทีทุกคนจะเจ็บปวดยิ่งไปกว่านี้
แจฮาเดินขึนมาออฟฟิสได้ยินเรื่องที่ลีน่าคุยกับเพื่อน เขารู้ว่าลีน่ารู้เรื่องทุกอย่างมาก่อนหน้า ลีน่าให้เพื่อนสืบเรื่องต่างๆลีน่ากดดันทุกคน
ลีน่าเปิดประตูออกมา เธอตกใจที่เห็นแจฮา เธอรู้ว่าแจฮาได้ยินเรื่องทุกอย่าง
แจฮาพูดว่า ผมจะเปิดเผยเรื่องนี้เอง ผมเป็นต้นเหตุให้ทุกคนต้องเจ็บปวด
ผมผิดเอง ผมจะรับผิดชอบ ผมจะบอกอึนยอง ลีน่าบอกว่า ไม่ได้นะ คุณอย่างนั้นไม่ได้
ทุกคนควรจะกลับไปอยู่ในที่ของตัวเองเสียที แจฮาพูดจบก็เดินจากไป

ซีวอนโทรหาแจฮาบอกว่า อึนยองกลับมาแล้ว แจฮามาที่ร้านเขาเห็นฟิลิบอยู่ที่นั่นด้วย เขาไม่เข้าไปข้างใน
คังกุกับพ่อเดินเข้ามาในร้าน พี่ ที่นี่ร้านพี่เหรอครับ คังกุถามอึนยอง
ซ๊วอน โมโห ที่เเห็นพ่อคังกุ มาที่ร้านอีก แจฮายืนดู ทุกอย่างอยู่ข้างนอก คังกุกับพ่อเดินออกมาจากร้าน
แจมาตามมา เขาบอกให้คังกุ เดินไปที่อื่นก่อน จากนั้นเขากระชากคอเสื้อพ่อคังกุและพูดว่า โผล่มาทำไมอีก มารบกวนอึนยองอีกเหรอ
คังกวิ่งไปที่ร้าน พี่เกิดเรื่องแล้ว พ่อทะเลาะกับพี่แจฮาครับ ทุกคนวิ่งออกมาข้างนอก

พ่อคังกุ ไม่เข้าใจเว่าแจฮาพูดเรื่องอะไร อึนยอง คุณรู้จักอึนยองด้วยเหรอ เขาถาม
แจฮาสุดที่จะกลั้นต่อไปไได้แล้วเขาน้ำตาไหล พ่อ นี่ผมซูโฮนะ ลีซูโฮ ลูกของพ่อ
พ่อคังกุตกใจ ซูโฮเหรอ ซูโฮลูกพ่อ โอ้ มายซัน
อึนยองยืนนิ่งเมื่อได้ยินคำพูดเหล่านั้น .....

ตอนที่ 17 : เรื่องเล่า Spring Waltz โดยคุณ poopoo

ข้อมูลจาก popcornfor2's forums

อึนยองวิ่งหนีหลังจากได้ยินเรื่องราวทั้งหมด
แจฮาทั้งดีใจและเสียใจที่เจอพ่อ เมื่อนึกถึงพฟติกรรมพ่อขมสุดที่จะขมขื่น สุดท้ายเขากลั้นใจพูดว่าพ่อ
ทำไมพ่อใช้ชีวิแบบนี้ พ่อโผล่มาทำไม พ่อต้องการเงินเหรอ ได้ พ่อต้องการเท่าไหร่ล่ะ
พ่อของเขาพูดอะไรไม่ออก ไดแต่เรียอซูโฮ ซูโฮ มันใช่อย่างนั้นลูก ก็เพียงแคอยากเห็นหน้าลูกเท่านั้น
รู้สึกพ่อของเขาจะคิดอะไรได้บ้างแล้ว
จนแล้วจนรอดแจฮาก็ยังไม่บอกความจริงเรื่องซูโฮกับอึนยอง
อึนยองนึกลำดับเหตุการณ์ต่างๆ จนเธอแน่ใจว่า แจฮา คือพี่ซูโฮ
เธอกลับไปที่ห้องซ้อมเปียนโนอีกครั้ง เธอตัดสินใจจะพูดทุกอย่างกับแจฮา
แจฮาก็เช่นกันเขากำลังจะบอกความจริงกับอึนยองเหมือนกัน
แต่อึนยองได้เป็นฝ่ายพูดก่อน ทำไมคุณไม่พูด คุณจะปิดบังไปถึงเมื่อไหร่
แจฮาได้แต่เจ็บปวดกับคำพูดของอึนยอง เขาอยากจะบอกอยากจะพูดทุกอย่าง แต่ทำไม่ได้กลัวอึนยองจะเจ็บปวดไปกว่านี้ แต่การปล่อยให้เหตุการณ์เป็นไปอย่างนี้มันทำให้เขาเจ็บปวดยิ่งกว่า
แจฮาทรุกลงนั่งกับพื้นเมื่ออึนยองพูดจบและวิ่งออกไปจากห้องซ้อมเปียนโน
ส่วนอึนยองวิ่งออกมาได้ไม่กี่ก้าวเธอก็ล้มลง ฟิลิบพาส่งโรงพยาบาล
แจฮาไปเยี่ยมที่โรงพยาบาลอึนยองไม่ต้องการพบหน้าแจฮาอีก เธอไล่ให้เขากลับไป
เธอบอกว่า ถ้าเธอให้อภัยเขา แม่เธอที่ตายไปคงไม่ให้อภัยเธอแน่
หลังจากเธอผ่าตัด คนที่บอกว่าจะอยู่ข้างๆ เธอหายไป แม่จากไป เธอเป็นเด็กกำพร้า
ถ้าเป็นไปได้ เธออยากได้แม่คืน อยากได้พี่ซูโอคืน เธอไม่อยากได้หัวใจดวงนี้
ตอนนี้ ดวงใจนี้ มันเจ็บปวดมาก อึนยองพูดดวยน้ำตา พร้อมกับทุบลงไปที่หัวใจของเธอ
แอฮา อึ้งน้ำตาไหลพราก
ส่วนฟิลิบคอยอยู่ไกล้ๆ อึนยอง เขาอยากให้อึนยองยิ้ม หัวเราะได้
อึนยองรุสึกขอบคุณฟิลิบ เธออยากทำอะไรให้ฟิลิบบ้าง
บอกมาเถอะ อยากให้ทำอะไร ฉันอยากทำให้คุณเป็นการตอนแทนบ้าง รู้สึกว่าฉันจะเป็นหนี้คุณมากเกินไปแล้ว เธอบอกฟิลิบ งั้นช่วยหาความทรงจำให้ผมซิ
อึนยองสัญญาจะไป อันดง ไปตามเรื่องแม่กับฟิลิบ
ซีวอน ทนไม่ได้เมื่อรู้ว่า พี่สาวเป็นทุกข์เพราะแจฮา แจฮาจะทำอย่างนั้นกับพี่เขาไม่ได้ ไปหาแจฮาเพื่อพูดกันให้รู้เรื่องแบบลูกผู้ชาย เขาทนไม่ได้ที่แจฮาเป็นคนโลเล คบกับพี่เขาแต่จะแต่งงานกับลีน่า เพราะผู้ชายเพียงบางส่วน ทำให้ผู้ชายคนอื่นโดนเหมารวมไปด้วย
ทั้สสองไปกินเหล้ากัน ซีวอนเป็นคนเลี้ยง เมาด้วยกันที้งคู่ แล้วซีวอนก็ได้รู้ว่าใจจริงของแจฮาเป็นยังไง
แจฮาเมาไม่ได้สติ ซีวอนต้องแบกกลับมาบ้าน อึนยอง มีจอง แม่ ตกใจออกมาดู
ซีวอนบอกว่ากลับมาแล้ว ทั้งลูกและก็ลูกเขย พูดพร้อมกับชี้มาที่แจฮา
แจฮานอนบนเตียงอึนยอง อึนยองออกมานอนกับมีจอง แต่เธอนอนไม่หลับลุกจะมาเปิดตู้เย็น
เธอได้ยินแจฮาเรียก อึนยอง อึนยอง มาจากในห้องเธอเข้าไปดู เห็นแจฮา นอนกระสับกระส่าย
เรียกชื่อเธอทั้งที่ในตาปิด เธอนั่งลงบนเตียง มองดูหน้าแจฮาด้วยใจที่เจ็บปวด
แจฮาลืมตาขึ้นทันทีที่เห็นหน้าอึนยองที่เต็มไปด้วยน้ำตา เขาลุกขึ้นสวมกอดอึนยองพร้อมกับพูด ผมรักคุณ

ตอนที่ 18 : เรื่องเล่า Spring Waltz โดยคุณ poopoo

ข้อมูลจาก popcornfor2's forums

แจฮาผวาเข้ากอดอึนยองและบอก ผมรักคุณ อึนยองน้ำตาไหลแต่แล้วเธอก็ผลักเขาออก วิ่งออกมายืนพิงประตูด้านนอก
วันรุ่งขึ้น แจฮาตื่นขึ้นมา เขาออกมาจากห้องอึนยอง แม่ของอึนยองทักเขา ชวนให้ทานข้าวแต่เขาปฎิเสธ
เขามองหาอึนยอง แม่อึนยองบอกว่า อึนยองมีธุระออกไปแต่เช้าแล้ว อึนยองไม่ได้บอกเหรอ แจฮาพยักหน้า
แจฮาขับรภถออกบ้านอึนยอง เขานึกขึ้นได้ว่าลืมเสื้อไว้ที่ห้องอึนยอง
อึนยองกับฟิลิบเดินทางไปอันดง ไปตามเรื่องแม่ของฟิลิบที่นั่น
เขาเจอคุณตา แต่คุณตาไล่เขา บอกว่าไม่เคยมีหลานอย่างนี้ ฟิลิบเสียใจมาก เขาถามอึนยองว่า เขาหน้าตาไม่เหมือนกับคนอื่นหรือ
อึนยองบอกว่า ฟิลิบก็เหมือนกับคนอื่น มีตามีหูเหมือนกัน แล้วฟิลิบก็มีแม่ที่อยูในใจเหมือนฉันด้วยไง
แล้วฟิลิบก็ได้เจอคุณยาย ที่รอเขามานานแล้ว เธอดีใจที่ได้เจอฟิลิบก่อนที่จะจากโลกนี้ไป ฟิลิบอึนยองได้ไปที่หลุมศพแม่
ฟิลิบบอกว่า แม่ของเขาเคยบอกเขาว่า ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร เขาจำคำของแม่ได้ดี ฟิลิบร้องไห้ คิดถึงแม่
อึนยองมองแล้วทำให้เธออดคิดถึงแม่ของเธอที่จากไปแล้วไม่ได้ ฉันก็คิดถึงแม่ เธอบอกฟิลิบ
อึนยอง ฟิลิบเดินทางกลับมาถึงโซลตอนเย็น แจฮามาหาอึนยองที่บ้าน เ ขาหลบหน้าบ้าน เมื่อเห็นฟิลิบกับอึนยองเดินมาด้วยกัน
ฟิลิบรู้สึกขอบคุณอึนยองที่เธอทำให้เขาได้พบกับคุณยาย ได้ไปที่หลุมศพแม่
อึนยองบอกว่า ไม่ต้องขอบคุณหรอก มันเทียบไม่ได้กับสิ่งที่ฟิลิบทำให้เธอ ฟิลิบบอกว่า ยังมีอีกคำที่อยากบอก เขาบอกว่า
ผมยินดีที่จะทำทุกอย่าง หากทำแล้วคุณมีความสุข คุณอย่าได้เจ็บปวด อย่าไม่สบายอีกเลยนะ คุณต้องมีความสุขนะ ผมจะคอยมองดูคุณอยู่ ฟิลิบบอกด้วยความรูสึกที่จริงใจ
ฟิลิบ ฉันคงรูสึกอย่างนั้นไม่ได้ ฉันคงรับสิ่งเหล่านี้ไม่ได้หรอก ฉันคงต้องรับโทษ
ฉันผิดต่อแม่ ผิดต่อฟิลิบ อึนยองพูดด้วยความรู้สึกเเศร้าใจ ฟิลิบดึงอึนยองมากอดไว้
แจฮายืนมองอยู่ เขาเดินจากไปทันทีที่เห็นภาพนั้น จากนันอึนยองเดินเข้าบ้าน

แจฮากลับมาที่ห้องซ้อมเปียนโน อารมณ์เขาหงุดหงิด
ฟิลิบมาหาแจฮาที่ห้องซ้อมดนตรี
ฟิลิบเล่าเรื่องที่ไปกับอึนยองให้แจฮาฟัง วันนี ไปอันดงมา มันวิเศษมากๆ อึนยองทำให้ฉันได้เจอแม่
ต้องขอโทษนายนะ ที่พาอึนยองไป แต่นายรู้ว่าฉันไม่มีใครที่นี่ ฉันได้ทำในสิ่งในสิ่งที่ดีดีสุดสำหรับตัวเองแล้ว
แล้วนายล่ะ เรื่องอึนยองว่าไง ฟิลบถาม และบอกให้แจฮารีบปรับความเข้าใจกับอึนยองเสีย
แจฮาบอกว่า ฉันกับอึนยอง ยังไงก็เป็นไปไม่ได้ ฉันคงต้องปล่อยเธอไป
ฟิลิบเข้าใจความรู้สึกเจ็บปวดของเพื่อนดี เขานวดไหล่ให้แจฮาเบาๆ เหมือนให้กำลังใจ

วันรุ่งขึ้นที่ออฟฟิส ลีน่าคุยกับฟิลิบเธอว่า แต่งตัวหล่อนี่ วันนี้มีเดทกับอึนยองหรือ ฟิลิบบอกว่าใช่
ลีน่าดูภาพงานแสดงภาพเขียนที่ฟิลิบวางไว้ เธอคิดอะไรบางอย่าง
แจฮาอยู่ที่ห้องซ้อม เขารับโทรศัพท์แม่เขาโทรมาบอกว่า วันนี้เดทกับแม่หน่อย แจฮาบอกว่าเขายุ่ง แต่แม่ไม่ยอมบอกว่าเธอออกจากบ้านมาแล้ว

ฟิลิบกับอีนยอง ไปดูงานภาพเขียนด้วยกัน เป็นงานแสดงภาพของแม่เขา แม่คุณเป็นจิตรกรเหรอ อึนยองถาม ใช่ ฟิลิบตอบ เดินๆอยู่มีเสียงทักว่า
ดูเงียบๆหน่อยซิ เห็นไปดูก็เห็นแจฮายืนยิ้มอยู่
อึนยองหน้าเศร้าเมื่อเห็นแจฮา แต่แจฮาสีหน้าเขามีรอยยิ้มผิดจากที่เคยเป็น
ฟิลิบอึนยอง เจอแม่แจฮากับลีน่าที่นั่น สี่คนมานั่งทานอาหารด้วยกัน แม่แจฮาบอกให้อึนยองสั่งที่อยากทานได้ตามสบาย
แจฮาเดินอยู่แถวนั้น แม่เขาเรียกให้มาร่วมโต๊ะด้วย แจฮาปฎิเสธ บอกว่าไวัคราวหน้า แต่แม่ไม่ยอมบอกว่าอยู่กันพร้อมหน้าแล้ว
แจฮาเลยต้องนั่งลงร่วมโต๊ะด้วย ฟิลิบกับอึนยองดูเหมาะสมกันนะ แจฮา แม่พูดเชิงถามแจฮา
แจฮาเงียบ ฟิลิบบอก ขอบคุณครับ
แล้วลีน่าก็เอาการ์ดแต่งงานออกมาอวดทุกคนบนโต๊ะอาหาร เธอต้องการให้อึนยองได้เห็นการ์ดใบนั้น
อึนยองลุกโต๊ะทันทีที่เห็นการ์ดแต่งงานนั่น แจฮาจจะลุกตามออกไป แต่ฟิลิบรั้งไว้ ฟิลิบตามออกมา
ผมบอกแแล้วว่า เรื่องแต่งงานนะ ไม่ได้ แจฮาพูดสีหน้าโกรธ และลุกไปจากโต็ะ
ที่สนามบาส ฟิลิบกำลังโยนลูกลห่วง อึนยองนั่งมองฟิลิบอยู่ใกล้ๆ เขาชวนให้อึนยองเล่น แต่เธอไม่เล่นด้วย
ส่วนแจฮานั่งดื่มเหล้าอยู่คนเดียว
โทรศัพท์ฟิลิบดังขึ้น คุณรับให้หน่อย ฟิลิบบอกให้อึนยองรับ อึนยองเห็นแต่แรกแล้วว่าเป็นสายของแจฮา
ฟิลิบ อึนยองถึงบ้านเรียบร้อยแล้วใช่มั้ย ทำไมฉันถึงรู้สึกเจ็บก็ไม่รู้...ฉันอยากทำให้เธอมีความสุข
แต่ฉันกลับเจ็บปวด 15 ปีที่ผ่านมา มันทุกข์พอแล้ว สำหรับเธอ ฉันขอรับโทษเอง ขอดูเธออย่างเดียว
อึนยองร้องไห้เมื่อรู้ความจริงนี้ เธอเงียบไป ฟิลิบดึงโทรศัพท์ไปพูด เขาพอจะเดาอะไรได้บ้าง
เขามองหน้าอึนยอง รู้ดีว่าอึนยองมีความรู้สึกอย่างไร
ต่อมาฟิลิบไปนั่งดื่มเหล้ากับแจฮา ทำไมนายถึงหนีไปล่ะ ไปจากโงพยาบาลทำไม ฟิลิบถาม ตอนนั้นคิดว่าไปแป็บเดียวแล้วกลับมา แต่กลับไม่ใช่
แจฮาเล่าต่อ เรื่องการผ่าตัดของอึนยอง การจากไปเป็นวิธีเดียวที่จะช่วยเธอได้
แล้วทำไมไม่กลับมาตามหาเธอล่ะ ฟิลิบถามอีก เขาบอกว่าเธอตายจากการผ่าตัด แจฮาตอบด้วยน้ำเสียงเศร้า พวกเขาโกหกนายอย่างนั้นเหรอ ฟิลิบอึ้งกับเรื่องที่ได้ยิน
อึนยองรับโทรศัพท์ ฟิลิบโทรมา คุณไม่ต้องห่วงแจฮาน ะ แจฮาไม่เป็นไรแล้ว คิดถึงคุณ นอนหลับฝันดีนะ
อึนยองหน้าฟิลิบในโทรศัพท์ ขอโทษนะฟิลิบ ใจฉันมันคิดถึงแต่เขา อึนยองพูดขอโทษเบาๆ
คังกุพาพ่อมาหาแจฮาในงานแจกลายเซ็น พ่อคังกุไม่อยากเข้าไป คังกุลากเข้าไป ไปพี่แจฮากันเถอะ พ่อคิดถึงก็ไปหาซิ
แจฮานั่งเซ็น ลายเซ็นให้แฟนๆ อึนยองมาในงานนี้ด้วย เขาเห็นแว็บๆ จะลุกขึ้นไปหา แต่ฟิลิบยึดไว้ เขานั่งลงเซ็นต่อ
พ่อแม่ของแจฮามาในงานด้วย คังกุเห็นแจฮาก็เรียก พี่ซูโฮ และวิ่งเข้าไปขอลายเซ็น คนในงานหันมามองสองพ่อลูก กับแจฮา
พวกนักข่าวเริ่มมองแปลกๆ และจะขอสัมาษณ์ ลีน่าบอกว่าขอเป็นวันหลัง วันนี้แค่แจกลายเซ็น
นักข่าวไปหาข่าวจากเพื่อนลีน่าซึ่งเป็นนักข่าวด้วยกัน แต่เธอไม่ยอมพูดอะไร เธอกังวลแทนลีน่าเหมือนกัน
และยังเตือนลีน่า เรื่องแจฮาว่าให้คิดให้ดีว่า อยากแต่งงานจริง หรือแค่แก้แค้นแจฮากันแน่
ฟิลิบมาหาอึนยองนั่งคุยบนหน้าบ้านข้างบน แจฮามองฟิลิบกับอึนยองอยู่ ที่เชิงบันไดด้านล่าง
ฟิลิบคุยเรื่องแจฮา แจฮายุ่ง วันนี้ก็มีแจกลายเซ็น อึนยองบอก อย่าพูดเรื่องเขาเลยค่ะ แล้วก็ร้องไห้ ฟิลิบเช็ดน้ำตาให้ ถ้าดิดถึงก็ไปหาเขาซิ
ฉันเข้าบ้านก่อนนะ อึนยองบอก ฟิลิบเดินลงมาเจอแเจฮา พอดีเห็นเธอแว็บหนึ่งตอนแจกลายเซ็นนะ แจฮาบอกฟิลิบ
อึนยองเข้าบ้าน มีจองเจอเปลือกหอยในเสื้อแจฮา นี่ปลือกหอยที่เธอทำนี่ แล้วมาอยู่ในกระเป๋าเสื้อแจฮาได้ไง มีจองแปลกใจ
อึนยองน้ำตาไหลเธอเข้าใจอะไรได้ทันที คุณยังเก็บไว้อีกเหรอนี่ ฉันคิดว่าคุณ ลืมฉันไปแล้วเสียอีก
วันรุ่งขึ้นอึนยองหิ้วถุงไปวางไว้ที่หน้าห้องแจฮา แจฮาออกมาเห็นเข้าดูของในถุงเห็นเปลือกหอย
เขาวิ่งออกมาทันที เขาเห็นอึนยองเดินอยู่ริมถนนข้างหน้า เขาวิ่งเข้าไปกอดทันที
อึนยองมองหน้าแจฮาแล้วร้องไห้ ทำไมเราถึงเกลียดกันไม่ลงนะ แจฮาก็เศร้าเช่นกัน คุณอย่าไปนะ เขาบอกพร้อมกับกอดอึนยองแน่น

วันเกิดอึนยอง แจฮามาคอยอยู่หน้าบ้าน ทันทีที่อึนยองออกมา เขาลากมือเธอพาไปที่สวนสนุก
บอกว่าอยากทำตามสัญญาที่เคยให้ไว้กับอึนยองเมื่อ 15 ปีที่แล้ว ว่าออกจากโรงพยาบาลแล้วจะพาไปเที่ยวสวนสนุก แต่อึนยองดูไม่ดีใจด้วย แจฮาจับมืออึนยองแน่น พี่ซูโฮ ใจร้าย เธอพูดแล้วร้องไห้ ทำไมพี่ทิ้งฉันไปละ ทำไมถึงมาตอนนี้ล่ะ 15 ปีไม่เคยส่งข่าว แล้วตอนนี้บอกว่าจะทำตามที่เคยสัญญา ....เธอยังคงร้องไห้
จากนั้นมีคนคนเอาเค้กวันเกิามาวางให้ข้างหน้า อึนยองแปลกใจ เธอนึกถึงวันเกิดที่ซูโฮเคยอวยพรให้ให้เธอที่ชายทะเล และบอกว่าถ้ามีเงินเขาซื้อขนมเค้กจริงๆให้ ใบหน้าของเธอมีรอยยิ้มขึ้นมา
แจฮาจุดเทียน อึนยองนั่งมองไม่ยอมเป่าเทียนเธอบอกว่า เธอคงรับการอวยพรนี้ไม่ได้ แม่เธอตายวันนี้ วันนี้เป็นวันตายของแม่
แม่ให้ชิวิตเธอมา แตาแม่ก็จากโลกนี้ไปในวันนี้เหมือนกัน แจฮาเศร้าไม่น้อยไปกว่าอึนยอง
เขาบอกว่า อึนยองมันไม่ใช่ความผิดของคุณ มันเป็นความผิดของผม ผมขอโทษ เขาร้องไห้เช่นกัน
ฉันคิดถึงแจฮามาก แต่พี่ซูโฮนะไม่ใช่ ยังไง ก็ไม่ได้ เธอร้องบอกแจฮา
มีจอง คุญเรื่องซูโฮ กับซีวอน ซีอนตกใจ เขานึไม่ถึง เขาโกรธซูโฮมาก มีจองบอกให้เงียบอย่าให้แม่รู้เดี๋ยวเกิดเรื่อง แต่แม่ก็ได้ยินจนได้
แม่ไปหาแจฮาที่ห้องซ้อมเปียนโนเธอโกรธมากไล่แจฮา ไป่ ไปให้ไกลจากอึนยอง พ่อเธอทำอะไรไว้ โผล่มาทำไมอีก แจฮาได้แต่ขอโทษ
ผมอยากขอโทษเธอครับ ขอเวลาผมเตรียมใจหน่อยครับ แล้วผม ... แจฮาบอก ไปเลย ไป ทำไมเขาต้องเป็นพ่อเธอด้วยนะ แม่อึนยองร้องไห้เช่นกัน
แจฮาโกรมากที่ลีน่า ลงข่าวการแต่งงานในหนังสือพิมพ์ ลีน่าบอกว่า ต้องทำ ตอนนี้ต้องกลบข่าวซูโอ ด้วยข่าวนี้ และชวนแจฮาไปดูชุดแต่งงาน
แจฮาเขวี้ยงปาข้างของระบายความโกรธ ลีน่าตกใจ
แจฮาสับสนปัญหาต่างๆ เหมือนถึงทางตัน โดยเฉพาะคำพูดของอึนยองที่ปฎิเสธเขา รับเขาไม่ได้เรื่องซูโฮ
และแม่อึนยองบอกที่ไม่ยอมรับเขาเช่นกัน บอกให้เขารีบไปจากอึนยองเสีย
อึนยองเห็นข่าวแต่งงานของแจฮา ฟิลิบมาหาเธอ คุณไม่เป็นไรใช่มั้ย ฟืลิบถามด้วยความเป็นห่วง
ลีน่าไม่เห็นแจฮา เธอถามฟิลิบ ไม่รู้แจฮาไปไหน คุฯเห็นมั้ย วันนี้ต้องออกทีวีด้วย แจฮาอยู่กับอึนยองใช่มั้ย
ฟิลิบโมโหลีน่าที่พูดอย่างนั้น เขาบอกว่า ถ้าเขาเป็นแจฮาเขาก็คงไปเช่นกัน ลีน่าทำมากเกินไป
ฟิลิบเล่นบาส อึนยองนั่งดู เขวชวนอึนยองเล่นด้วย บอกว่าถ้าอึนยองชนเขาบอกอะไรอย่างหนึ่ง
อึนยองชนะ อะไรล่ะบอกมาซื อึนยองถาม ผมจะบอกเรื่องแจฮา ฟิลิบบอก ฉันไม่อยากฟัง
คุณต้องฟัง อึนยอง คุณยกโทษให้แจฮาเถอะ เขาจากคุณไปเพราะเงินค่าผ่าตัดของคุณ เขาต้องการให้คุณมีชีวิตอยู่
อึนยองอิ้งกับคำพูดของฟิลิบ ฟิลิบทิ้งตัวลงนอนบนสนาม เขารู้สึกสบายใจที่ได้พูดเรื่องนี้ออกไป เขาขอแค่มองเธออยู่ห่างๆ

ขอบคุณ www.popcornfor2.comจ้า