คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ::MEOW MEOW MEOW::KaixSehun ft. Tao
ll MEOW MEOW MEOW ll
Paring : Jongin, Sehun ft.Tao
.
.
.
♥ MEOW MEOW MEOW ♥
วันนั้นเป็นวันที่ฝนตกราวกับพายุที่โถมเข้ามาและไม่มีทีท่าว่าหยุดลงเลยแม้แต่น้อย ผมขดตัวอยู่ในลังกระดาษเปื่อยๆ จากน้ำฝนที่สาดเข้ามา จนกระดาษเริ่มเหี่ยวและเริ่มจะย่อยสลายหายไป
หนาว...หนาวเหลือเกิน
ผมพยายามซุกตัวเข้าหามุมของของลังกระดาษใบนั้นในส่วนที่ยังแห้งอยู่ ถึงแม้ว่ามันจะเหลือเพียงน้อยนิดเท่านั้น ถ้าเป็นไปได้ ในตอนนี้ผมอยากจะได้นมอุ่นให้ผมจิบสักเล็กน้อย ไม่สิ...ถ้าขอได้จริงๆ ผมขอแค่ลังกระดาษใบใหม่ให้ผมได้มีที่นอนเท่านั้นก็พอแล้ว ดวงตาของผมเริ่มปรือลง ความหนาวแล้วยังฝนที่สาดกระเด็นเข้ามาจนตัวเปียกไปหมดเริ่มทำให้ผมรู้สึกอ่อนล้า ใกล้จะหมดแรงเข้าไปทุกที
เสียงฝีเท้ากระทบกับพื้นน้ำที่แฉะไปด้วยน้ำฝนดังขึ้น ผมพยายามเงี่ยหูฟังด้วยแรงทั้งหมดที่เหลือ ความหวังอันเล็กน้อยที่เกิดขึ้นในใจ ผมกำลังอ้อนวอนภายในจิตใจของผม ขอให้คนที่กำลังจะเดินผ่านมาตรงนี้ ช่วยมองเห็นผมสักทีเถอะ...
ก่อนที่สติทั้งหมดของผมจะดับวูบลง ความรู้สึกสุดท้ายที่ผมสามารถจะรับรู้ได้ คืออุ้งมืออุ่นของใครบางคนที่ประคองตัวผมไว้ วินาทีนั้นผมพยายามจะปรือตามองว่าคนๆ นั้นเป็นใครกัน แต่พอร่างกายของผมได้รับความอบอุ่นหลังจากที่ผมต้องทนหนาวมาหลายชั่วโมง มันทำให้ผมรู้สึกอยากจะทิ้งตัวลงเดี๋ยวนั้น ผมปล่อยให้ตัวเองหลับตาอยู่แบบนั้นในมือของใครสักคน ...คนที่ผมจะขอสัญญาว่าจะขอบคุณเขาไปตลอดชีวิต
.
.
.
♥ MEOW MEOW MEOW ♥
“เมี้ยว..~”
ผมกระโดดขึ้นบนเตียงนอนที่เจ้านายของผมยังคงนอนซุกอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนา อุ้งมือที่มีปุ่มสีชมพูของผมย่ำลงไปบนที่นอนก่อนจะต้องรีบชะงักแล้วยกฝ่าเท้าตนเองขึ้นดู แล้วก็ต้องโล่งใจที่มันไม่ได้ทำผ้าปูที่นอนสีขาวเลอะเป็นรอยดำ ผมย่ำเท้าต่อไปจนหยุดเข้าที่กลุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนที่โผล่พ้นออกมาจากขอบผ้าห่ม ขาหน้าของผมเอื้อมไปแตะเบาๆ เมื่อเจ้านายของผมยังคงไม่ตอบรับสัมผัส ผมเลยเริ่มมุดหัวของตนเองเข้าไปในผ้าห่ม ...พอเข้ามาได้ทั้งตัวแล้ว สิ่งแรกที่สายตาเห็นคือท่อนแขนเรียวของเจ้านาย ผมตะปบลงไปเบาๆ คล้ายจะสะกิดให้เจ้านายของผมตื่นสักที แล้วมันก็ได้ผล แขนเรียวยกขึ้นแต่แทนที่จะอุ้มผมขึ้นไปกอดกลับปัดตัวของผมจนกระเด็นไปอีกทาง
ให้ตายสิ.... เจ้านายของผมมักจะเป็นแบบนี้เสมอเวลาผมจะเข้ามาคลอเคลียในตอนเช้า
ผมไม่ยอมแพ้แค่นี้หรอกนะ ผมแกล้งใช้ลิ้นเล็กแลบเลียที่ต้นคอของเจ้านาย เสียงครางในลำคำดังขึ้น บอกให้รู้ว่าเจ้านายของกำลังจะตื่นแล้ว
“ฮื้อ....ไค อย่าได้มั้ย” แต่หากดวงตาคู่สวยยังคงไม่เปิดขึ้น
ไค...คือชื่อของผมเอง ผมเป็นแมวเพศผู้ สีดำ ที่เจ้านายของผมหรือชื่อของเขาคือ ‘เซฮุน’ เก็บมาเลี้ยงไว้ ก็วันนั้น..วันที่ฝนตกหนักครั้งนั้นนั่นแหละ.. มันผ่านมาได้ 6 เดือนแล้ว ตัวของผมโตขึ้นกว่าครั้งนั้นมาก และมันคงจะหยุดการเจริญเติบโตไว้เพียงตัวขนาดนี้ ผมยังตัวใหญ่ได้ไม่เท่าแขนของเซฮุนเลย...แต่ไม่ได้หมายความว่าเซฮุนเลี้ยงผมไม่ดีนะ ผมรักเขามากที่สุดในชีวิตเลยก็ได้....ก็ในชีวิตของผมมีแต่เซฮุนคนเดียวนี่..
“เมี้ยว...” ผมส่งเสียงร้องอีกครั้ง
“อะไรเนี่ย จะมาปลุกฉันทำไมกันเล่า!” เสียงหวานร้องงัวเงียออกมา ก่อนจะยอมลุกขึ้นในที่สุด
ผมนั่งหน้าจ๋องอยู่ที่ตักของเขา เอียงคอเล็กน้อยก่อนจะเริ่มปีนป่ายไปบนลำตัวของเซฮุน ไม่ทันได้คลอเคลีย ผมก็ถูกมือของเซฮุนอุ้มไว้ แล้วโดนทำหน้าดุใส่...แต่ผมไม่กลัวหรอกนะ ก็เซฮุนของผมน่ะ....น่ารักจะตายไป
“เดี๋ยวก็ไม่ให้กินข้าวเช้าเลย!” เขาเบะปากใส่ผมก่อนจะจุ๊บลงที่จมูกเล็กของผมเบาๆ เซฮุนวางผมลงกับพื้นก่อนที่ตัวเขาจะลุกเดินออกไปจากห้อง ซึ่งผมก็รีบเดินตามไปทันที
เสียงกรวดกราดที่ผมจำได้ขึ้นใจดังมากจากในห้องครัว เสียงนั้นคือเสียงอาหารที่กำลังลงมาจากกล่องแล้วกระทบกับถาดอาหารที่วางเปล่าของผม ผมรีบวิ่งไปตามเสียงนั้น เซฮนกำลังนั่งเทอาหารให้ผมอยู่ ผมเข้าไปคลอเคลียที่ข้อเท้าของเซฮุน เสียงกระดิ่งที่คล้องอยู่คอของผมก็ดังขึ้นตามจังหวะที่ผมเดินด้วย
“เอ้า มากินเร็ว”
ผมนั่งนิ่ง...ไม่ยอมไปตามที่เซฮุนบอก
“เร็วๆ สิ เจ้าไค...”
เซฮุนเรียกผมอีกครั้ง
“เฮ้อ แล้วแบบนี้ฉันจะซื้อถาดอาหารไว้เพื่ออะไรเนี่ย” เซฮุนถอนหายใจออกมา ก่อนจะใช้มือขาวของเขาตักอาหารเม็ดขึ้นมาในมือ นั่นทำให้ผมรีบเดินเข้าไปทันที
ผมชอบทานอาหารจากมือของเซฮุนมากกว่าทานในถาดอาหารหน้าตาประหลาดนั่น...
ทานจนอิ่มท้องแล้วเซฮุนก็เทนมใส่ถ้วยเล็กๆ ให้ผมไว้ ก่อนที่ตัวเขาจะลุกขึ้นแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป
ผมชอบดื่มนมมากพอๆ กับที่อาหารเม็ดจากมือของเซฮุน ลิ้นเล็กแตะเบาๆ ที่น้ำนมสีขาว รสชาติหวานๆ ไหลผ่านลิ้นเล็กของผม อร่อยที่สุด
เซฮุนหายเข้าไปในห้องน้ำสักพัก ก่อนจะออกมาพร้อมกลิ่มหอมๆ ..เซฮุนเพิ่งอาบน้ำเสร็จ เขาเดินลงมานั่งหน้าทีวี ตามด้วยผมที่กระโดดขึ้นที่ประจำของผม นั่นก็คือหน้าตักของเขา มือนุ่มของเซฮุนลูบที่ลำตัวของผมไปมา นั่นทำให้ผมรู้สึกอยากจะคล้อยหลับ...
แต่เสียงประหลาดที่ดังขึ้นจากประตูห้องด้านหน้าทำให้ผมไม่ได้หลับตาอย่างที่ใจคิด เซฮุนหันไปมองทางประตูก่อนจะยกตัวของผมลงแล้ววางบนโซฟา เขาเดินไปเปิดประตู...
แล้วคนที่โผล่เข้ามานั้นก็ทำให้ผมต้องรีบก้าวเท้าเร็วเพื่อไปยังข้อเท้าของเซฮุน..
“มาแต่เช้าเลยนะ...เทา”
บุรุษที่มีหน้าตาแปลกๆ ...ใช่แล้ว ทุกคนหน้าตาประหลาดสำหรับผมทั้งนั้น ยกเว้นเซฮุนที่น่ารักของผม ไม่รู้ว่าทำไมผมถึงเห็นหน้าชายคนนี้บ่อยนัก ใบหน้าคมเข้มประกอบด้วยตาเฉียงๆ ดูแล้วไม่น่าคบซะเท่าไหร่ คนๆ นั้นถือของพะรุงพะรังเข้ามาในห้องของผมกับเซฮุน แทรกตัวผ่านเข้ามาทันที แล้วยังแกล้งใช้เท้าเตะที่ลำตัวของผมอีก!
“เช้าอะไรกันล่ะ นี่มันจะเที่ยงแล้ว” เทาวางของที่เขาถือมาทั้งหมดลงบนโต๊ะทานข้าว
“ฮ่าๆๆๆ นั่นสินะ”
แล้วผมก็ไม่เข้าใจด้วยว่าทำไมไอคนตาเฉียงๆ ที่เซฮุนเรียกว่าเทามาทีไร....ผมรู้สึกเหมือนโดนทิ้งทุกที
“ยังไม่ได้กินอะไรล่ะสิ”
“ก็....ฉันกำลังคิดอยู่ว่าจะให้คนแถวนี้ทำอะไรให้กินหน่อย” เซฮุนพูดเสียงร่าเริง
“ไม่ต้องบอก ฉันก็ทำให้อยู่แล้วน่า” เทาแกล้งบีบจมูกของเซฮุนเล่น....ภาพที่ผมเห็น ทำให้ผมรู้สึกหงุดหงิดยังไงไม่รู้ ผมใช้กรงเล็บของตะกุยเข้าที่ชายกางเกงของชายตัวสูงแรงๆ จนผ้ามันยุ่ยออกมาเล็กน้อย
“เฮ้ย ไค! ทำอะไรเนี่ย อย่าไปตะกุยแบบนั้นสิ!” แล้วผมก็โดนเซฮุนดุ....
ทำไมล่ะ? ทำไมผมโดนเซฮุนดุ ก็เจ้านั่นมันกำลังแกล้งเซฮุนอยู่นะ ผมกำลังจัดการให้อยู่... ผมร้องเสียงดังเพราะถูกเซฮุนอุ้มตัวออกมาวางทิ้งไว้ให้ห่างจากบริเวณห้องครัว..
กลิ่นหอมคล้ายอาหารที่ปรุงสุกใหม่ๆ ลอยออกมาจากห้อง ทำให้ผมต้องลุกขึ้นแล้วแอบดูเงียบๆ อยู่ที่หลังกำแพง เซฮุนกับเทานั่งอยู่ตรงข้ามกัน เซฮุนยิ้มและหัวเราะกับชายคนนั้น มองจากตรงนี้ทำให้ผมเห็นแค่ด้านหลังของชายหนุ่มที่ชื่อเทา แต่ถ้าให้เดาว่าใบหน้านั้นคงต้องเปี่ยมสุขไม่แพ้คนที่ผมกำลังเห็นอยู่แน่นอน ผมผลุบสายต่ำมองพื้นก่อนจะตัดสินใจหันตัวเองออกมาจากห้องนั้น ผมกระโดดขึ้นนั่งลงบนโซฟา ก่อนจะล้มตัวลงนอนกับพื้นที่นุ่มๆ ...
น่าน้อยใจชะมัด...เซฮุนที่น่ารักของผมไม่สนใจผมเลย
.
.
ผมรู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่รู้สึกถึงความยุบของโซฟาที่ผมกำลังนอนอยู่....ให้ตายสิ เจ้าตาเฉียงนั่นมันนั่งทับหางของผม! ผมร้องออกมาเสียงดังพร้อมตะปบเข้าที่แขนหนาๆ ของเขาไปทีนึง เป็นผลให้เขาร้องออกมา รอยเล็บของผมฝากไว้ที่แขนของเขาเป็นรอยแดง สมน้ำหน้า...
“ไค เอาอีกแล้วนะ ไปข่วนเทาทำไมเนี่ย ไม่น่ารักเลย”
เดี๋ยวก่อนนะ....ทำไมผมถึงโดนดุอีกแล้วล่ะ ก็เจ้านั่นมันทับหางของผมก่อนนะ เซฮุน! ทำไมไปเข้าข้างเจ้านั่นล่ะ
เซฮุนส่งสายตาดุๆ มาที่ผม ทำเอาผมรู้สึกจ๋อยขึ้นมา...
“เจ็บรึเปล่า ไหนดูสิ” เซฮุนเอื้อมไปจับแขนของเทาขึ้นมาดู มือเรียวสวยนั้นเอื้อมลูบเบาๆ บริเวณที่ผมข่วน แล้วยังกลีบปากของเซฮุนอีก เขาห่อเป็นกลมๆ แล้วเป่าลมไปยังบริเวณนั้น
“แมวนายนี่ ท่าทางจะไม่ชอบฉันเอาซะเลย”
ใช่....ผมไม่ชอบคุณ ถ้ารู้ตัวแล้วก็กลับไปสักทีเถอะ
“ฉันก็ไม่เห็นเจ้าไคจะชอบใครสักคนนะ...”
ก็ผมรักเจ้านายของผมคนเดียวนี่...
ผมจ้องเขม็งไปที่ชายคนนั้น....แต่อะไรบางอย่างที่ผ่านสายตาของผมไป ตามประสาแมวอะไรที่แวบไปมามันก็ต้องเรียกความสนใจให้หันไปมอง แต่ว่าพอผมหันกลับมาทางทิศทางเดิม นี่มันอะไรกันเนี่ย... ชายคนนั้นกำลังทำอะไรเซฮุนของผมน่ะ..
เทาฉวยโอกาสตอนที่เซฮุนกำลังเผลอหรืออะไรก็ตาม ก้มลงขโมยริมฝีปากหอมหวาน บดจูบลงกับกลีบปากนุ่ม ไม่ปล่อยให้เซฮุนได้ตั้งตัว รีบสอดแทรกลิ้นร้อนของตัวเองเข้าไปแทะเล็มความหวานที่ซ่อนอยู่ด้านใน แล้วเทาก็ไม่ปล่อยให้แขนตัวเองอยู่เฉยๆ รีบเกี่ยวเอวบางให้แนบชิด รั้งกายของเซฮุนเข้ามาใกล้จนเซฮุนแทบจะนั่งเกยตักตนเองอยู่แล้ว
ผมกำลังช็อค...นั่นคืออะไร ทำไมเซฮุนเงียบไปแบบนั้น แล้วยังความใกล้จนที่เรียกว่าแนบชิดที่เทากำลังทำอยู่กับเซฮุนของผมอีก ผมรีบสาวเท้าเข้าไปใกล้พร้อมชะโงกคอดู มือของเซฮุนกำแขนเสื้อของเทาแน่น ....เซฮุนของผมกำลังโดนชายคนนี้แกล้งใช่ไหม!
ผมรีบตะกุยตะกายจากบนตักของเซฮุนขึ้นไปยังที่ช่วงไหล่กว้างของชายหนุ่มคนนั้น ใช้อุ้งมือของผมทั้งสองข้าง ดันศีรษะของเขาให้ออกห้อง โดยที่ขาหลังเหยียดไว้กับไหล่ของเซฮุนอีกที
ออกไปนะ! ออกไปจากเซฮุนที่น่ารักของผมเดี๋ยวนี้เลยนะ!
“โอ๊ย!” เทาผละออกมาในที่สุด แล้วนั่นก็ทำให้ผมหล่นปุลงมาบนตักของเซฮุนพอดิบพอดี
“แมวนายนี่มัน.....!! น่าจับเอาไปฆ่าแล้วทำต้มยำจริงๆ เลย!!” เขาสบถออกมาอย่างเร็ว ผมฟังไม่ทันว่าเขาพูดอะไร แต่สายตาเฉียงๆ ของเขาที่จ้องมา ทำให้ผมรีบขู่ฟ่อใส่
ผมหันไปมองเซฮุน ใบหน้าของเขาแดงจัด กลีบปากบางที่เขาชอบจุ๊บผมบ่อยๆ บวมเจ่อเล็กน้อย
“ฮ่าๆๆๆๆๆ ตลกชะมัดเลย” จู่ๆ เซฮุนก็หัวเราะออกมา ทำเอาผมกับชายคนนั้นทำหน้างงใส่
“หวงฉันเหรอ ไค?” เซฮุนอุ้มผมไว้แนบอก ผมรีบซุกไซร้เข้ากับเสื้อนุ่มนิ่มของเขา ...ฮึฮึ อิจฉาผมใช่มั้ยล่ะ เจ้านั่นหัวมันใหญ่ มาซุกไซร้เซฮุนแบบนี้ไม่ได้หรอก
“ให้ตายสิ กำลังเคลิ้มๆ เลย” เทาบ่นออกมาอีกรอบ ยังไม่วายส่งสายตาแค้นๆ มายังผม
“งั้นวันนี้ฉันกลับก่อนแล้วกันนะ พอดีครอบครัวนัดกินข้าวไว้ด้วย” เทาลุกขึ้นยืนตามด้วยเซฮุนที่อุ้มผมไว้แล้วเดินตามหลังเขาออกไป
เซฮุนหยุดอยู่ตรงหน้าประตู โดยที่ชายคนนั้นก้าวขาพ้นออกนอกขอบประตูไปแล้ว...จะกลับแล้วสินะ ดีมากๆ เลย ผมจะได้อยู่กับเซฮุนสองคนสักที
“บ๊ายบาย~”
เซฮุนจับแขนข้างหนึ่งของผมยกขึ้นโบกมือให้กับเทา แต่จู่ๆ เขาก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้กับเซฮุน กระซิบอะไรบางอย่างให้ได้ยินกันสองคน ผมพยายามกระดิกหูฟังแต่เสียงมันเบามาก ทำให้ผมไม่สามารถได้ยินอะไรเลย
“คราวหน้าชวนจับเจ้าแมวบ้าของนายไว้ในห้องด้วย” พูดจบ..เจ้านั่นก็ชิงหอมแก้มขาวของเซฮุนไปทีนึง แล้วยังมายักคิ้วกวนๆ ใส่ผมอีก
♥ MEOW MEOW MEOW ♥
คืนนั้นผมนอนข้างๆ เซฮุน ฝนตกหนักเหมือนวันที่เราพบกันครั้งแรก ผมซุกตัวเข้าหาท่อนแขนเล็กของเขา แต่หากว่าเซฮุนไม่ได้ให้ความสนใจกับผมเสียเท่าไหร่ เขากำลังวุ่นอยู่กับการพูดอะไรบางอย่างกับวัตถุสีดำที่เขาเอาแนบไว้ข้างแก้ม เมื่อไหร่เซฮุนจะเลิกสนใจมันแล้วหันมาเล่นกับผมสักที
หงุดหงิดแล้วนะ
เซฮุนส่งเสียงงุ้งงิ้งผ่านเจ้าเครื่องนั้นพร้อมหัวเราะออกมา ชื่อที่คุ้นเคยออกมาจากปากเขา มันเป็นชื่อเดียวกับคนที่มาที่ห้องเมื่อกลางวันนี้
กลางวันก็มาเป็นตัว ตกกลางคืนก็ยังจะมีเสียงมารบกวนอีกหรือไง!
เซฮุนนอนคว่ำหน้าอยู่ ผมเลยปีนขึ้นที่หลังเขาแล้วคลอเคลียกับแก้มนุ่มของเขาข้างที่ไม่ได้มีวัตถุประหลาดแนบอยู่
“หืม? ไค จะอ้อนเอาอะไรเนี่ย” เขาพูดกับผมโดยที่ไม่ยอมวัตถุสีดำให้ห่างออกจากมือ
‘อะไรน่ะ? ขนาดแค่คุยโทรศัพท์ เจ้าแมวบ้านั่นยังหวงอีกเหรอ’ เทาบ่นออกมาตามสาย ทำให้เซฮุนยิ้มกว้างก่อนจะหัวเราะออกมา เขาพลิกตัวลงนอนหงายก่อนจะใช้มือเดียวอุ้มผมให้นอนลงบนแผ่นอกของเขา
“อย่ามาโมโหใส่ไคน่า หึงรึไง ฮ่าๆๆๆ”
‘ไม่ได้หึงหรอกนะ แต่เวลาอยากจะทำอะไรกับนาย เจ้านั่นมันต้องมากวนทุกที’
“บ…บ้า! พูดอะไรเนี่ย น่าเกลียดชะมัด”
อยู่ๆ เซฮุนของผมก็หน้าแดงขึ้นมา เจ้าบ้านั่นมันแกล้งเซฮุนผ่านเครื่องสีดำนั่นเหรอ!
‘ไม่รู้ล่ะ คราวหน้าฉันไปหานาย ฉันหวังว่าจะไม่เห็นมันมากวนนะ’
เซฮุนยังคงวุ่นวายกับวัตถุประหลาดนั่นอีกสักพัก จนผมเริ่มจะปรือตาหลับแล้ว เขาถึงได้วางมันลงข้างๆ โต๊ะหัวเตียง เขาวางผมลงบนพื้นที่เตียงนอนข้างๆ ลูบขนนุ่มๆ ของผมเป็นการส่งเข้านอน ตามด้วยกลีบปากบางที่จุ๊บเข้าที่จมูกเล็กของผม
“ฝันดีนะ ไค..”
..
ผมก้าวเท้าไปตามทางเรื่อยๆ ที่นี่มันที่ไหนกัน… รอบตัวของผมมันมืดมิดไปหมด เซฮุนของผมไปไหน แล้วทำไมผมถึงมาอยู่ที่นี่ เสียงกระดิ่งที่คล้องคอผมไว้ดังขึ้นตามจังหวะที่ผมก้าวเดิน แสงสว่างที่ส่องวิบวับอยู่ที่ปลายทาง ทำให้ผมไม่รอช้าที่จะวิ่งเข้าไปหามันอย่างรวดเร็ว
เสียงหนึ่งดังขึ้นรอบตัวผม ทำให้ผมหันซ้ายหันขวาตามเพื่อหาที่มาของเสียง แต่ก็หาไม่พบ..
‘ข้ามีพรให้เจ้าหนึ่งข้อ..’
ผมได้ยินเสียงคล้ายมนุษย์กำลังพูดกับผมอยู่ ผมเปล่งเสียงออกไป … น่าแปลกเหลือเกินที่เสียงที่ผมร้องออกมาไม่ใช่เสียงร้องของแมว แต่ผมพูดได้อย่างนั้นเหรอ?
‘อะไร’ ผมตอบเสียงนั้นกลับไป
‘เจ้าอยากจะขออะไรก็ได้ตามที่เจ้าต้องการ ข้าสามารถให้เจ้าได้ทุกอย่าง เจ้าเหมียวน้อย’
‘ผม….อยากอยู่ใกล้เซฮุนมากกว่านี้ อยากจะสัมผัสเขา..เหมือนที่คนๆ นั้นเขาทำ’ ผมหมายถึงเทา.. ที่เขาสามารถสัมผัสผิวกายของเซฮุนได้ตามใจชอบ
ถ้าผมสัมผัสเซฮุนแบบนั้นบ้าง…เซฮุนจะยิ้มเหมือนกับที่ยิ้มให้เขารึเปล่า เซฮุนจะยิ้มให้ผมแบบนั้นไหม?
‘พรที่เจ้าขอจะเป็นดั่งใจในรุ่งเช้า..’
เสียงนั้นเงียบหายไปพร้อมแสงสว่างจ้าที่สว่างขึ้น รอบกายที่มืดมิดเมื่อครู่แปรเปลี่ยนเป็นสีขาวสว่างจนแสบตาไปทั้งหมด..
..
ผมรู้สึกว่าแขนตัวเองมันหนักผิดปกติ.. ผมพยายามพลิกตัวไปอีกฝั่ง แต่รู้สึกร่างกายในฝืดๆ ชอบกล ผมเปิดเปลือกตาอันหนักอึ้งของผมขึ้นเพื่อจะดูความผิดแปลกไปจากร่างกายของผม… แล้วผมก็ต้องเบิกตากว้างด้วยความตกใจ อุ้งมือเล็กๆ ของผมหายไปไหน ทำไมถึงกลายเป็นมือที่เหมือนกับเซฮุน แล้วยังขายาวๆ นี่อีก ผมกระโดดลงจากเตียงแต่แล้วก็ต้องร้องโอดโอยออกมา เมื่อการเคลื่อนไหวไม่ได้เป็นอย่างที่ใจคิด ผมล้มไม่เป็นท่าอยู่ที่พื้นเตียงด้านล่าง เสียงของตัวผมที่กระแทกลงกับพื้น ปลุกอีกคนที่นอนอยู่ข้างกันให้ลืมตาตื่นขึ้นมา
“เสียงอะไรน่ะ..” เซฮุนงัวเงียขึ้นมา มือเรียวยกขึ้นขยี้ตาตัวเองก่อนที่เขาจะมองมาถามผมด้วยสายตาที่… ผมก็ไม่รู้จะพูดอย่างไร เพราะว่าผมก็เพิ่งจะเคยเห็นเขาทำหน้าตาแบบนี้เป็นครั้งแรก
“ว้ากกกกกกกกกกก!!!!!!!” เขาร้องเสียงดังลั่น ตามด้วยหมอนใบโตที่ขว้างมาถูกตัวผม
อะไรกันเนี่ย… ทำไมเซฮุนทำแบบนี้กับผม เขาขว้างหมอนใบใหญ่ขนาดนี้มาใส่ผมได้ยังไง แต่ว่าทำไมผมไม่รู้สึกเจ็บเลยล่ะ แล้วยังสามารถรับหมอนใบใหญ่ขนาดนั้นด้วยมืออีกด้วย
“น....น....น.....น.....น......นายเป็น.....ใคร?” เขาชี้นิ้วอันสั่นเทามาทางผม
ทำไมเซฮุนของผมถึงได้ถามแบบนี้..? ผมก็เป็นแมวของเขาไง..
“อ่ะ…” ผมกำลังจะส่งเสียงร้องออกไป แต่ทำไมผมรู้สึกว่าตัวเองจะเปล่งเป็นเสียงพูดออกไป
“อ้ำๆ อึ้งๆ อยู่นั่นแหละ ฉันถามก็ตอบสิ!!” เขาขว้างหมอนอีกใบมาใส่ผม ตัวของเซฮุนสั่นไปหมด เขากำผ้าห่มผืนหนาในมือแน่น
“ผมคือไค”
“ก็ใครล่ะ ก็บอกมาสิ! อย่ามากวนนะ!!”
“ผมก็ไคไง…แมวของเซฮุน”
เซฮุนเลิกคิ้วขึ้นสูง พลางถอยตัวเองลงจากเตียงเดินอ้อมมาทางผม โดยที่ในมือของเขามีโคมไฟถือไว้ด้วย
“…โกหก นายเป็นใครกันแน่ เข้ามาที่นี่ได้ยังไง บอกความจริงมานะ ก่อนที่ฉันจะแจ้งรปภ.”
เซฮุนที่น่ารักของผมกำลังพูดอะไร ผมก็เป็นแมว……………….. เอ๊ะ? เป็นแมว ผมก้มลงมองตัวเองอีกครั้ง แขนกับขาที่ยาวผิดปกติ ผมใช้สายตาไล่ดูทุกส่วนของร่างกายของผมที่ผิดแปลกไป แล้วยังส่วนนั้น………….. ผมเงยหน้ามองเซฮุนอีกครั้ง เข้าหน้าแดงก่ำ พลางรีบยกมือเขาขึ้นปิดตาตัวเอง
“โรคจิต.......เหรอ?” เขาพูดเสียงสั่น เตรียมจะขว้างโคมไฟในมือมาใส่ผม ถ้าหากผมไม่ร้องโวยวายพร้อมยกมือขึ้นบังตัวเองไว้ก่อน มันต้องลอยกระเด็นมาทางหน้าผมแน่ๆ
“ไม่ใช่!! เดี๋ยวก่อน ผมคือไคของเซฮุนจริงๆ นะ!”
“ยังไม่เลิกพูดแบบนี้อีกเหรอ! นายเป็นบ้ารึไง แมวที่ไหนจะกลายเป็นคน………แล้วนายก็ช่วยหาอะไรมาใส่สักทีเถอะ!” เซฮุนโวยวายจนพอใจแล้วก็รีบหันหน้าแดงๆ ของเขาไปอีกทาง
ส่วนตัวผมได้แต่เม้มปากแน่น...ยังไม่เข้าใจนักว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทำไมผมถึงได้กลายเป็นมนุษย์เหมือนกับเซฮุน แล้วทำไมเซฮุนถึงทำท่ารังเกียจผมแบบนั้นกันนะ
เสื้อยืดตัวใหญ่พร้อมกางเกงถูกโยนมาทางผมด้วยฝีมือของใครอีกคนที่อยู่ในห้องด้วยกัน ผมรับมันมาถือไว้อย่างงงๆ..
“รีบใส่เดี๋ยวนี้เลยนะ! แล้วก็ออกไปจากที่นี่เร็วๆ ด้วย”
เสียงประตูปิดเสียงดังจนผมสะดุ้ง เซฮุนเดินออกไปจากส่วนของห้องนอนแล้ว เหลือเพียงแต่ผมที่นั่งหน้าจ๋อยอยู่คนเดียว ผมหยิบเสื้อยืดมาสวมเข้าทางศีรษะ แล้วรีบใส่กางเกง เดินไปทางกระจกบานใหญ่...จากแมวดำตัวเล็กๆ ที่สูงไม่ถึงขอบเตียง ตอนนี้สูงเกือบจะเทียบเท่าเซฮุนได้..นี่ผมกลายเป็นมนุษย์อย่างนั้นเหรอ แต่..เดี๋ยวนะ ผมกำลังจะนึกอะไรบางอย่างออก เมื่อคืนที่ผมหลับไป ผมได้ยินเสียงอะไรบางอย่าง...จากนั้นผมก็ตื่นมาในลักษณะนี้
ใช่แล้ว... ผมขอพรกับบางสิ่ง ผมขอให้ผมได้สัมผัสเซฮุนเหมือนที่คนชื่อเทาทำกับเซฮุน.. แสดงว่าคำขอของผมเป็นจริงอย่างนั้นเหรอ..?
ผมทำได้ทุกอย่างเหมือนที่มนุษย์ทำใช่ไหม..
ผมบิดลูกบิดประตูออกไป ที่เวลาปกติเซฮุนมักจะเปิดแง้มๆ ไว้ให้ผมผ่านออกไปได้ แต่ตอนนี้มันปิดสนิท เซฮุนนั่งชันเข่าอยู่ที่โซฟา ในมือของเขามีหมอนอิงใบใหญ่กอดไว้แน่น สายตามองมาที่ผมอย่างไม่ไว้ใจ
นิ้วเรียวสวยของเขาที่ผมมักจะชอบงับเล่นเบาๆ ชี้ไปยังประตูทางออก
“ออกไปนะ”
ผมก้มหน้ามองไปที่พื้น...เซฮุนทำเหมือนผมเป็นตัวประหลาด
เสียงออดที่หน้าประตูดังขึ้นทำให้ผมกับเซฮุนหันไปมอง ก่อนที่ดวงตาเรียวสวยของเขาจะเบิกกว้างขึ้นแล้วรีบวิ่งไปยังหน้าประตู เขาแนบใบหน้าลงใกล้ประตู ใช้ดวงตาเรียวเล็กส่องเข้าไปที่ช่องกระจกกลมๆ เพื่อส่องดูว่าใครมา ก่อนที่เขาจะรีบหันหลังใส่ประตูแล้วสาวเท้าเข้ามาใกล้ผม สองมือของเขาจับไหล่ของผมแน่น
“แฟนฉันกำลังมา ...แล้วถ้าเขาเห็นนายอยู่ที่นี่ เขาจะต้องโกรธฉันแน่ๆ!” เขาพูดรัวเร็ว แล้วรีบดันตัวผมเข้าไปในห้องนอนอีกครั้ง เซฮุนผลักให้ผมนั่งลงกับเตียงนอนโดยที่มือของเขากดไหล่ของผมไว้แน่น ใบหน้าหวานก้มต่ำลงจนปลายจมูกของเราแทบจะชิดกัน
“อยู่ในนี้ ห้ามออกไปไหนเด็ดขาด แล้วฉันจะเข้ามาจัดการนายหลังจากที่เขากลับไปแล้ว”
เขาเลิกคิ้วเป็นเชิงถามผมว่าเข้าใจที่พูดไหม... ผมเบะปากออกก่อนจะพยักหน้าออกมาเล็กน้อย แล้วเซฮุนก็รีบออกไปจากห้องนี้อีกครั้ง
แฟนที่ว่าก็คือชายหนุ่มคนตาเฉียงๆ ที่ผมไม่ชอบ....
..
เซฮุนรีบเดินไปเปิดประตู ก่อนจะแกล้งยิ้มทำให้เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นให้ได้มากที่สุด
“เป็นอะไรของนายเนี่ย หน้าอย่างกับเจอผี” เทาที่ถือของเต็มไม้เต็มมือเหมือนทุกครั้ง ถามขึ้นหลังจากที่เซฮุนมาเปิดประตูให้ เขาแทรกกายตัวเองเข้ามาเหมือนทุกครั้ง
“เพิ่งตื่นล่ะสิ หิวมั้ยล่ะ?”
“ห...หิวสิ หิวมากเลยล่ะ”
“นายดูแปลกๆ นะวันนี้” เทาหันมาถามก่อนจะเดินเข้ามาใกล้เซฮุน มือใหญ่วางลงหน้าผากเนียนเพื่อวัดอุณหภูมิของร่างกาย
“ไม่สบายรึเปล่า แล้วดูสิ...น้ำก็ไม่อาบ สงสัยวันนี้ที่คิดไว้ว่าจะไปสวนสนุกกันคงไม่ได้ไปแล้วแน่ๆ”
“ฉันว่าวันนี้นอนพักดีกว่า เดี๋ยวฉันไปหยิบเสื้อหนาๆ ในห้องนายมาให้แล้วกันนะ”
พอได้ยินเทาพูดแบบนั้น เซฮุนถึงได้ตาโตก่อนจะรีบคว้าแขนอีกฝ่ายไว้ ส่ายหน้าเป็นพัลวัน เรียกให้คิ้วเข้มเลิกขึ้นอย่างสงสัย
“อะไร”
“ไม่เอาอะ…ฉันไม่หนาว” พูดไปส่ายหน้าไป ยิ่งทำให้มีพิรุธ แล้วยังมือเรียวที่กำรอบแขนของเทาแน่น
“ไม่หนาวก็ต้องใส่ไว้ก่อน อากาศมันเริ่มเย็นแล้วนะ ปล่อยก่อน เดี๋ยวไปเอาให้”
“ฉันไม่หนาวจริงๆ แต่คือ… ตอนนี้หิวมากเลย ทำอะไรให้กินก่อนได้ปะ” ประโยคสุดท้ายว่าอ้อนๆ แกมส่งสายตาช้อนมองคนที่เป็นแฟน
“นายแปลกๆ นะ วันนี้ แต่โอเค ถ้าอย่างนั้นจะทำอะไรให้กินก่อนแล้วกัน”
เซฮุนถอนหายใจอย่างกับยกภูเขาออกจากอก เมื่อเทาเลิกรั้นจะเข้าไปในห้องเขาสักที ขืนเข้าไปล่ะก็…เซฮุนนึกไม่ออกเลยว่าจะเจอกับอะไรบ้าง
นี่ตัวเขาเองก็ยังตกใจไม่หาย จู่ๆ ก็มีใครไม่รู้มานอนบนเตียง เข้ามาได้ยังไงก็ไม่รู้ แล้วยังบอกว่าเป็นเจ้าไคแมวของเขาอีก เขาต้องรีบจัดการกับชายแปลกหน้าคนนั้นก่อนที่เทาจะเห็นเข้าจนได้ แต่จะว่าไปวันนี้เซฮุนก็ยังไม่เห็นไคเลย ทุกทีทุกเช้าจะมากวนเพื่อปลุกให้เขาตื่น แต่นี่ยังไม่เห็นแต่เช้า เซฮุนหยุดความสงสัยไว้แค่นั้น ก่อนจะคิดว่ามันคงจะออกไปเดินเล่นแถวๆ นี้ เพราะหน้าประตูห้องเขาก็ทำช่องประตูสำหรับให้ไคออกไปเดินเล่นข้างนอกบ้าง เพื่อจะได้ไม่เบื่อกับการอยู่แต่ในห้องอย่างเดียว
“เจ้าแมวบ้าของนายไปไหนล่ะ”
“สงสัยจะไปเดินเล่นแถวนี้ล่ะมั้ง”
วันนี้เทาคงจะแสนสุขใจที่ไม่เห็นไคมากวนเวลาเขาต้องการจะมีอารมณ์หวานๆ กับเซฮุนบ้าง
“งั้นฉันว่านะ…ข้าวเช้าไม่ต้องกินแล้วล่ะ”
“หืมม? ทำไมล่ะ ฉันหิวนะ” เซฮุนผละจากการเทอาหารเม็ดใส่ถาดที่เตรียมไว้ให้ไค เลิกคิ้วสวยขึ้นพร้อมหันไปหาคนที่หันหน้าเข้าหาเคาท์เตอร์ในครัวอยู่
“ก็แมวบ้าของนายไม่อยู่ทั้งที ฉันจะได้เล่นกับนายได้สบายๆ ไง”
ไม่รู้ว่าเทาเข้ามาใกล้ตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่เซฮุนหันไปแล้วแก้มขาวสัมผัสเข้ากับริมฝีปากอุ่นร้อนของเทาพอดี..ตามด้วยเอวบางที่ถูกรั้งให้แนบชิด ตามด้วยแขนแกร่งโอบรอบเอาไว้อีกชั้น
“เฮ้ย ไม่เอา” มือเรียวรีบดันอกกว้างให้ออกห่าง เมื่อเทาทำท่าจะพาเดินไปที่ประตูห้องนอนที่ถูกปิดสนิทไว้
“….หลายวันแล้วนะ” เสียงทุ้มแกล้งกระซิบเบาๆ ที่ข้างหู ก่อนจะใช้มือเกลี่ยเส้นผมนุ่มของเซฮุนเล่น
“ค..คือ เทาก็เห็นว่าวันนี้ฉันไม่ค่อยสบาย”
ความจริงก็สบายดี…แล้วก็เห็นด้วยกับเทานั่นแหละ ว่ามันหลายวันแล้วที่ห่างหายไปจากเรื่องแบบนั้น แต่มีใครก็ไม่รู้อยู่ในห้อง จะให้เทาเข้าไปไม่ได้เด็ดขาด แล้วที่สำคัญเขาอยากจะให้เทารีบกลับไปตั้งแต่ตอนนี้เลยด้วยซ้ำ เขาจะได้ไปจัดการคนที่อยู่ในห้องนอนนั่นสักที
“อืม จริงสินะ” พูดเสียงเศร้าก่อนจะเบะปากออกเป็นเด็กๆ เวลาได้ของไม่ถูกใจ
“อย่าทำหน้าแบบนั้นได้มั้ย…ถ้าแค่จูบ..ก็คงจะโอเคอยู่” เซฮุนพูดเสียงอ้อมแอ้มก่อนจะเอียงหน้าหลบเพื่อกลบเกลื่อนความเขินอาย
“…อันนี้ถึงนายไม่บอก ยังไงฉันก็ต้องทำอยู่แล้ว” เทาหัวเราะในลำคอก่อนจะประคองใบหน้าหวานไว้ในมือ บดริมฝีปากตัวเองเข้ากับกลีบปากบางที่เผยอรอไว้อยู่แล้ว แบบไม่ต้องรอการได้รับอนุญาต
เทาดันตัวเซฮุนให้ล้มลงกับโซฟานุ่ม ตามด้วยตัวเองที่กักกายบางไว้ไม่ให้เขยิบหนี ลิ้นร้อนสอดแทรกกันภายในโพรงปากอุ่นของกันและกัน แขนเรียวของเซฮุนเอื้อมโอบรอบคอของเทาไว้โน้มตัวลงมาใกล้อีก
…..ทุกการกระทำอยู่ในสายตาของใครบางคนที่กำลังแง้มประตูแอบมองอยู่
ไคแอบแง้มประตูไว้เพื่อแอบดูเซฮุน แต่ไม่ได้คิดว่าจะเห็นภาพเดิมซ้ำไปมาแบบนี้ ตอนเป็นแมวก็เห็นจนเบื่อ พอได้มาเป็นคนก็ต้องมาเห็นภาพแบบนี้อีก
ใบหน้าเปี่ยมสุขของเซฮุนทำให้ไครู้สึกน้อยใจขึ้นมา ไคนึกถึงตอนที่ตนเองอยู่ในร่างแมว เขามักจะขัดขวางไม่ให้เทากับเซฮุนใกล้กันเสมอ เซฮุนก็ดุบ้าง..ยิ้มบ้าง นั่นทำให้เขารู้สึกดีใจที่เซฮุนหันกลับมาสนใจเขา แต่นี่เขาทำอะไรไม่ได้เลย นอกจากแอบมอง..
.
.
กว่าที่เทาจะขอตัวกลับไปในช่วงบ่ายๆ ก็ทำเอาเซฮุนสูญเสียช่วงลมหายใจไปอยู่หลายชั่วโมง เทาเล่นจูบเอาๆ แถมมาคลอเคลียจนไม่มีโอกาสได้พัก เซฮุนเดินไปส่งเทาที่หน้าประตูห้องเหมือนทุกครั้ง ลับหลังที่เทาเดินเข้าประตูลิฟท์ไปแล้ว เซฮุนก็รีบปิดประตูห้องพร้อมล็อคกลอนไว้ดังเดิม ก่อนจะถอนหายใจออกมาเมื่อสามารถโล่งใจไปได้เปราะหนึ่งแล้ว เรียวขารีบก้าวไปยังประตูห้องนอนที่อยู่ไม่ไกล เปิดประตูเข้าไปอย่างไม่กลัวว่าคนที่ตนเองกำชับว่าให้อยู่ข้างในจะตกใจ
“กลับไปได้แล้ว” เสียงหวานพูดแข็งกร้าว
ผมเบะปากออก ไหล่ลู่ลงอย่างผิดหวัง ..เซฮุนใจร้ายจังเลย ผมช้อนสายตาขึ้นมองเขา ที่ตอนนี้เดินมาอยู่ข้างหน้าผม แววตาของเซฮุนที่มองผมมันไม่เหมือนเดิม ดวงตาคู่สวยที่มักจะมองผมด้วยสายตาอ่อนโยนเสมอตอนนี้กลับมองดวงสายตาที่น่ากลัวและดูท่าทางจะรังเกียจผมเสียเหลือเกิน
“ผมต้องไปไหนเหรอครับ?” ผมถามเพราะว่าไม่รู้จริงๆ ว่าผมควรจะกลับไปที่ไหน
“นายมาจากไหนก็กลับไปทางนั้นแหละ” เซฮุนพูดอย่างรำคาญ ชี้นิ้วไปที่ประตูห้องคล้ายจะย้ำว่าตัวประหลาดอย่างผมควรจะต้องอยู่ให้ห่างจากสายตาเขาได้แล้ว
แต่ว่าผมจะกลับไปยังไงล่ะ? ก็ที่นี่คือบ้านผม ก็ที่นี่คือที่ที่ผมมา มันคือสถานที่ที่ผมอยู่กับเซฮุน ถ้าผมต้องไปแล้วผมต้องไปไหน หรือว่าผมต้องกลับไปอยู่ในลังกระดาษเหมือนเดิมเหรอ...
“ผมไม่มีที่ไป”
“นายเป็นคนจรจัดรึไง! ฉันจะพูดอีกแค่ครั้งเดียว ออกไปจากห้องฉันเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นฉันจะแจ้งตำรวจแล้วนะ!”
“ผมไม่รู้จะไปไหนจริงๆ”
..เซฮุนน่ากลัวจังเลย
ผมเคยเห็นเซฮุนเป็นแบบนี้ครั้งหนึ่งตอนที่เซฮุนทะเลาะกับผู้ชายตาเฉียงนั่น เซฮุนโวยวายเสียงดัง ตะโกนว่าชายคนนั้นต่างๆ นาๆ แล้วยังขว้างหมอนใบโตใส่เหมือนที่ผมโดนเมื่อเช้า ตอนนั้นผมตกใจกลัวจนต้องไปแอบอยู่ใต้เตียง พอไอคนตาเฉียงยอมกลับไปตามที่เซฮุนบอก ผมถึงค่อยๆ คลานออกมาแล้วไปหาเซฮุนที่นั่งร้องไห้อยู่ ทันทีที่เขาเห็นผมมาคลอเคลียใกล้ๆ เขาก็ดึงตัวผมไปกอดแล้วร้องไห้หนักกว่าเดิม แต่พอวันถัดมาหลังจากนั้น ชายคนเดิมก็กลับมาพร้อมดอกไม้ช่อโตเพื่อมาง้อ
“นายคงฟังฉันไม่เข้าใจสินะ” พูดเสียงเย็นชาก่อนจะยกมือขึ้นกอดอก จ้องมองมาที่คนแปลกหน้าเช่นผมด้วยสายตาเอาเรื่อง
“เซฮุน จำผมไม่ได้จริงเหรอๆ ครับ....” พูดเสียงอ่อยราวกับจะขอให้เขาเห็นใจผมแม้สักเพียงนิด
ไม่ดีเลย เป็นแบบนี้ไม่ดีเลย.. ผมไม่อยากให้เซฮุนว่าผมแบบนี้ ไม่อยากให้เซฮุนไล่ผมไปไหน ผมอยากอยู่กับเซฮุนนะ
“นายต้องเป็นคนบ้าหรือไม่ก็คนสติไม่ดีแหงๆ ฉัน ไม่ เคย รู้ จัก นาย” เขาพูดเน้นย้ำไปที่ประโยคท้าย
“ผมก็เป็นแม......ว” ยังไม่ทันพูดจบประโยค เสียงหวานก็พูดขึ้นมาเสียงดังจนตัวผมสะดุ้ง
“เลิกพูดจาไร้สาระได้แล้ว เจ้าไคของฉันตอนนี้คงกำลังออกไปเดินเล่น นาย...ไม่สิ นายต้องเป็นสโตคเกอร์แน่ๆ” เขาเริ่มจินตนาการไปเรื่อยว่าผมเป็นใคร
ผมเป็นแค่เจ้าไคของเซฮุนไง... เซฮุนจำไม่ได้จริงๆ ใช่ไหม
“ฉันจะพูดเป็นครั้งสุดท้าย ออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้”
“ผมไม่มีที่ไป...ถ้าไม่เป็นการรบกวนให้ผมได้อยู่ที่นี่สักคืนจะได้ไหมครับ?” ผมลองขอดูเผื่อว่าเซฮุนจะยอมให้ผมได้อยู่ที่นี่ เผื่อว่าผมจะมีเวลาให้ผมได้ทำให้เซฮุนเข้าใจมากกว่านี้
เพียงแว่บเดียวเท่านั้นที่ผมเห็นสายตาของเซฮุนเปลี่ยนไป เขาลดมือที่กอดอกอยู่ลง ท่าทีอึกอักทำให้ผมรู้สึกมีความหวัง ผมเผลอเม้มริมฝีปากแน่นระหว่างที่รอคำตอบของเซฮุน อย่าไล่ผมไปไหนเลยนะ
“เอ่อ....”
“นะครับ แค่คืนเดียว แล้วผมจะไม่มาที่นี่อีก” คืนนี้ผมต้องเจอนางฟ้าที่ให้พรผมอีกครั้งให้ได้
เซฮุนเป็นคนขี้สงสารก็เหมือนตอนที่เขาเก็บเจ้าเหมียวไคมาเลี้ยง แมวสีดำที่ใครๆ ก็ต่างบอกว่าจะเป็นตัวโชคร้ายหากนำมาเลี้ยง แต่เขาไม่เห็นจะรู้สึกเป็นแบบนั้น ทุกวันที่เขามีไคมาเล่นด้วย มาอ้อนขออาหารหรือมาค่อยจับแมลงสาบหรือตัวอะไรก็ตามที่เขามักเกลียดและกลัวอยู่เสมอ น่ารักจะตายไป
....แต่ว่านี่มันไม่เหมือนกันนะ
ก็นี่มันคนตัวเป็นๆ เลยนะ ถ้าเกิดว่าเป็นคนโรคจิตแล้วมันเผลอลุกขึ้นมาทำอะไรเขาล่ะ? เขาจะทำยังไง ถึงจะคิดแบบนั้นแต่พอเซฮุนมองไปสายตาเว้าวอนของคนแปลกหน้ามันก็ทำให้รู้สึกใจอ่อน
“อ่ะๆๆ ก็ได้ๆ แต่ว่า...นู่นนะ นายต้องอยู่ข้างนอก ห้ามเข้ามาข้างในเด็ดขาด” เซฮุนพยักหน้า ก่อนจะพยักเพยิดไปทางประตูระเบียงที่เปิดแง้มไว้อยู่
ผมมองตามที่เซฮุนบอก ความรู้สึกดีใจที่เกิดขึ้นภายในอก ดีใจที่อย่างน้อยเซฮุนก็ยังหลงเหลือความใจดีให้กับตัวเขาบ้าง ถึงแม้ว่าจะต้องไปนอนข้างนอกก็เถอะ
♥ MEOW MEOW MEOW ♥
“ป่านนี้แล้ว ไคทำไมยังไม่กลับบ้านเนี่ย” เซฮุนเดินวนเวียนไปรอบห้อง ใบหน้าเงยมองนาฬิกาบนผนัง สามทุ่มแล้ว..วันนี้ทั้งวันเขายังไม่เห็นเจ้าไคเลย แม้แต่ตอนเช้าที่มักจะมาก่อกวนก็ยังไม่เห็น
กายบางเดินไปดูบริเวณห้องครัวที่เขาเทอาหารเม็ดกับนมสดไว้ ปรากฏว่ามันยังเหลือจนเต็มขอบดูท่าว่ามันไม่ได้ลดลงแม้แต่น้อย คิ้วเรียวสวยขมวดยุ่งด้วยความหงุดหงิด ออกไปเล่นที่ไหนทำไมไม่ยอมกลับมาบ้าน ดึกขนาดนี้แล้วทำไมไม่รู้เวลาเอาเสียเลย เซฮุนบ่นในใจอย่างกับดุลูกชายที่ออกไปเล่นนอกบ้านแล้วกลับบ้านผิดเวลา
“คอยดูสิ กลับมาจะทำโทษให้” เตรียมคาดโทษเจ้าไคที่ผิดเวลากลับบ้าน ว่าจะให้งดดื่มนมของโปรดสักสองสามวันหรือไม่ให้กินขนมปังกรอบสำหรับแมวสักอาทิตย์หนึ่งดี
เสียงเข็มวินาทีที่ผ่านไปจนหนึ่งชั่วโมงผ่านไปอีกครั้ง เซฮุนที่นอนคว่ำช้อนสายตาขึ้นมองพลางนับเลขวินาทีในใจเริ่มรู้สึกกังวล ...ผ่านไปนานแล้วนะ ชั่วโมงหนึ่งก็แล้ว ทำไมไคยังไม่กลับมาอีก เซฮุนเดินไปที่ประตูบ้านเพื่อสำรวจดูว่าเขาไม่ได้เผลอล็อคประตูเข้าออกสำหรับแมว มันก็ปกติดี เป็นไปไม่ได้ที่ไคจะไม่สามารถลอดผ่านมาได้
“หายไปไหนเนี่ย”
เป็นอะไรไประหว่างทางรึเปล่า หลงทางรึเปล่า ได้รับบาดเจ็บรึเปล่า..
ความคิดในด้านลบผุดขึ้นมาเต็มหัว ใบหน้าหวานเหยเกเมื่อคิดว่าถ้าความคิดพวกนั้นเป็นจริงขึ้นมาจะเป็นยังไง..ป่านนี้จะร้องอยู่ที่ไหนรึเปล่า ยิ่งเป็นแมวที่ท่าทางซื่อบื้ออยู่ จะถูกใครแกล้งจนกลับบ้านมาไม่ได้เพราะว่าเด็กซนๆ แถวนี้มันมีเยอะ หรือว่าถูกพวกจับสัตว์จับไปแล้ว ..
อ๊า!!! ไม่เอานะ
เซฮุนส่ายหน้าเป็นพัลวันก่อนจะตัดสินใจลุกขึ้นแล้วจะออกไปตามหาใกล้ๆ แถวนี้ เพราะว่ายังไงไคคงไม่กล้าเดินไปไหนไกล...หวังว่าจะเป็นอย่างนั้นนะ
.
.
ดึกป่านนี้แล้ว เซฮุนของผมจะออกไปไหนนะ?
ไคที่ได้ยินเสียงประตูแอบมองผ่านช่องเล็กที่พ้นออกมาจากขอบผ้าม่าน เซฮุนที่รีบลุกขึ้นแล้วปิดประตูเสียงดัง ส่งผลให้เขาสะดุ้ง
โครก...
“อ่ะ..” เสียงประหลาดที่ดังออกมาจากช่องท้องของผมทำให้ผมเผลอร้องออกมา ตั้งแต่เช้าแล้วยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย
อา...คิดถึงกรุบกรอบ คิดถึงนมหวานๆ
ยิ่งคิดถึงรสชาติที่ชอบก็ทำให้เสียงครวญครางภายในท้องดังขึ้น ผมเม้มริมฝีปากแน่นก่อนจะนั่งกอดเข่าตัวเอง ท้องฟ้ามืดสนิท จมูกของผมได้กลิ่นอะไรบางอย่างคล้ายกับความชื้น ลมที่พัดเย็นจนร่างกายสะท้าน ผมเงยหน้ามองเบื้องบนที่มืดมิดก่อนจะรู้สึกถึงน้ำที่ตกกระทบกับใบหน้า
ฝนตกอีกแล้ว ไม่ชอบเลย.. ยิ่งตอนนี้ที่อยู่คนเดียว ผมเกลียดฝน เกลียดฟ้าร้อง มันทำให้ผมนึกถึงตอนที่ผมอยู่ในลังกระดาษแคบๆ แต่ผมเพิ่งเลิกกลัวสิ่งพวกนั้นก็ตอนที่มักจะได้อยู่ใกล้ๆ กับเซฮุน เขาจะคอยกอดผมไว้ลูบขนของผมเบาๆ จนผมเคลิ้มหลับไป แต่ตอนนี้ผมต้องนั่งกอดตัวเอง
ผมรู้สึกตัวอีกทีเมื่อได้ยินเสียงเปิดปิดประตูดังถึงสองครั้ง เซฮุนกลับมาแล้ว กายบางทิ้งตัวลงบนที่นอน ผมแอบเปิดบานกระจกให้แง้มออกเล็กน้อยเพื่อจะได้เห็นเซฮุนชัดขึ้น กายบางกอดหมอนใบโตไว้แน่น มืออีกข้างกำลังคุยโทรศัพท์ด้วยท่าทีร้อนรน ผมพยายามเงี่ยหูฟังเพราะระยะห่างจากเตียงกับระเบียงก็ไม่ได้ใกล้กันเสียเท่าไหร่ เซฮุนยังพูดเสียงเบาอีกด้วย
“ฮึก..เทา ไคหายไปไหนไม่รู้” เสียงหวานติดสะอื้นกรอกลงไปในโทรศัพท์ บอกให้ปลายสายทราบเรื่อง
‘อ้าว? จะหายไปได้ไงล่ะ มันไปเดินเล่นรึเปล่า’
“นี่มันดึกมาแล้วนะ ไคควรจะกลับมาได้แล้วสิ ไคหายไปแต่เช้าแล้วนะ ฉันเทนมกับอาหารไว้ก็ไม่เห็นมันจะพร่องเลย ทำยังไงดีล่ะ”
ชั่ววูบนึงที่เทาเผลอคิดไปว่า ..เออ หายไปได้ไม่ต้องกลับมาก็ดี จะได้ไม่ต้องมากวนเวลาเขาจะอยู่กับเซฮุน แต่พอได้ยินคนรักเสียงเหมือนจะร้องไห้ความคิดนั้นก็หายไปทันที เซฮุนเก็บเจ้าแมวดำมาเลี้ยงในช่วงที่เริ่มต้นคบกับเขา ถึงมันจะแย่งเวลาความสุขเขาไปมากแค่ไหนก็เถอะ แต่ถ้ามันเป็นความสุขของเซฮุน เขาจะขัดอะไรได้ล่ะ
‘ใจเย็นๆ ก่อนนะ เซฮุน เดี๋ยวมันก็กลับมา’
“เป็นห่วงจะตายอยู่แล้ว ถ้าเกิดว่าไคเป็นอะไรขึ้นมาล่ะ”
‘เอาน่า มันไม่เป็นไรหรอก เชื่อฉันสิ มันเป็นแมวนะหาทางเอาตัวรอดได้อยู่แล้วล่ะ เอางี้ไหม? ถ้าพรุ่งนี้มันยังไม่กลับมา เราไปตามหากัน ดีไหม?’ เทาเสนอทางเลือกให้เซฮุน
“อื้มม..” เซฮุนรับคำเสียงอ่อย ในใจอยากจะให้ถึงพรุ่งนี้เร็วๆ กลัวว่าทุกอย่างในแง่ลบที่เผลอคิดไปจะเป็นจริง
...ผมก็อยู่ตรงนี้ไงครับ เซฮุนของผม
ผมได้ยินทุกอย่างที่เซฮุนพูด ถึงจะไม่รู้ว่ากำลังคุยกับใครแต่ถ้าให้เดาก็คงเป็นคนตาเฉียงคนนั้น ผมเอนหลังลงกับกำแพง ทำยังไงดี..เซฮุนกำลังเป็นห่วงผม แต่ผมทำอะไรไม่ได้ ผมบอกว่าผมคือไค เขาไม่เชื่อผม ก็แหงล่ะ ถึงผมจะเป็นแมวซื่อบื้อ อย่างเซฮุนชอบว่าผมบ่อยๆ แต่ตอนนี้ผมเข้าใจแล้วว่าผมเป็นแค่คนแปลกหน้า คนที่เซฮุนไม่เคยเห็น คนที่เซฮุนกลัว
“เจ้าไคบ้า หายไปไหนเนี่ย ถ้าไม่รีบกลับมาล่ะก็..ฮึก จะโกรธแล้วนะ ฮืออ..”
เสียงร้องไห้ของเซฮุนทำให้ผมรู้สึกปวดใจขึ้นมาอีกระลอก ผมมองลอดผ่านกระจกไปอีกครั้ง เขากำลังหมอนใบใหญ่แน่นด้วยแขนของเขาทั้งสองข้าง ใบหน้าหวานซุกลงกับหมอนใบนั้น ..อยากเข้าไปกอดเซฮุนใจจะขาด แต่ถ้าขืนทำแบบนั้นเซฮุนจะต้องโกรธมากแน่ๆ
ก็ผมมันเป็นใครก็ไม่รู้นี่..
ไฟในห้องของเซฮุนปิดมืดสนิทแล้ว ผมเปิดประตูกระจกช้าๆ ให้เกิดเสียงเบาที่สุด กายบางนอนฟุบอยู่บนเตียงนั้น เสียงลมหายใจเข้าออกเบาๆ ทำให้รู้ว่าเจ้าตัวร้องไห้จนหลับไปแล้ว ผมเกลี่ยปอยผมของเซฮุนขึ้นทัดใบหูของเขา ใบหน้ายังคงเปรอะคราบน้ำตา แพขนตนงอนเคลือบไปด้วยน้ำ ..ขอโทษนะครับที่ทำให้เซฮุนร้องไห้ ผมคงได้แต่พูดในใจสินะ ผ้าห่มผืนหนาถูกยกขึ้นคลุมกายบางตามด้วยมืออันสั่นเทาของไคที่ยื่นไปสัมผัสกลุ่มผมนุ่มของเซฮุนช้าๆ
ขอสัมผัสแค่นี้คงไม่เป็นไร...
“ฮื้ม...ไค” จู่ๆ เสียงหวานที่ละเมอออกมาทำให้ไคสะดุ้ง รีบผละมือออกมาในทันที ลุกขึ้นเตรียมจะกลับออกไปนั่งนอกระเบียงเช่นเดิม แต่ประโยคที่หลุดออกมาจากปากบางของเซฮุนทำให้ปลายเท้าที่เตรียมจะวิ่งหยุดชะงัก
“โกรธใช่ไหมที่ฉันชอบดุ ขอโทษนะต่อไปนี้จะไม่ดุแล้ว จะให้กินนมเยอะๆ เลย จะใส่ใจให้มากกว่านี้..เพราะงั้นกลับมานะ”
ไคเม้มปากแน่น สองมือกำหมัดเข้าหากัน.. ไม่เอาแล้ว แบบนี้ไม่เอาแล้ว ทรมานชะมัด ผมกลับมานั่งที่เดิมพลางปิดเปลือกตาลง ทำยังไงดี ไม่อยากเห็นเซฮุนร้องไห้ ไม่ชอบให้เซฮุนเป็นแบบนี้ เรื่องทั้งหมดมันเกิดขึ้นเพราะว่าเขาดันไปขอพรบ้าๆ กับนางฟ้าที่มาจากไหนไม่รู้
ถ้าหากคืนนี้นางฟ้าจะกลับมาอีกครั้ง ผมขอให้ทุกอย่างกลับเป็นเหมือนเดิมทีเถอะ
เหมือนว่านางฟ้าจะรู้จุดประสงค์ของผม ทันทีที่ผมพูดไปแบบนั้น จู่ๆ ท้องฟ้าที่มืดมิดก็พลันสว่างจนเป็นสีขาว ทุกอย่างรอบตัวหายไปเหมือนกับตอนนั้น เสียงที่ได้ยินจากทิศทางใดไม่ทราบดังขึ้น ทำให้ผมหันซ้ายขวาแต่ก็ไม่พบที่มาของเสียง
‘เป็นไงล่ะ เจ้าเหมียวน้อย การใช้ชีวิตความเป็นมนุษย์ในหนึ่งวัน สนุกดีไหม?’
ผมส่ายหน้ากับเสียงนั้นก่อนจะรีบตอบกลับไป
‘ไม่สนุกเลย ผมไม่ชอบ คุณช่วยให้ผมกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้ไหมครับ’ ให้ผมกลับไปเป็นแมวของเซฮุนเหมือนเดิม..
‘แล้วรู้รึยังล่ะว่าเซฮุนรักเจ้าแค่ไหน’
‘รู้แล้วครับ’ เพราะผมก็รักเซฮุนมากเหมือนกัน ผมก้มหน้างุด รู้สึกถึงความผิดพลาดของตนเอง ที่ขี้อิจฉาถึงได้ขอพรกับนางฟ้าว่าอยากใกล้ชิดกับเซฮุนมากกว่านี้ ทั้งๆ ที่ผมได้อยู่กับเซฮุนมากกว่าเจ้าหมอนั่นเสียอีก แถมพอมาอยู่ในร่างมนุษย์เซฮุนก็ดูท่าจะไม่ชอบผมด้วย
‘งั้นหลับตาสิ เจ้าเหมียว’
ผมหลับตาตามคำสั่งที่ได้รับ สติของผมเลือนรางก่อนจะรู้สึกว่าร่างกายของตนเองมันอ่อนล้าจนต้องฟุบลงกับไปพื้นสีขาว..
♥ MEOW MEOW MEOW ♥
กริ๊ง..
เสียงกระดิ่งที่แขวนอยู่บนหน้าต่างทำให้ผมรู้สึกตัว หางของผมกระดิกไปมาก่อนที่ผมจะบิดขี้เกียจแล้วลุกขึ้น พอได้สติผมรีบยกขาตัวเองขึ้นดูก่อนจะพบว่ามันกลับมาเป็นปุ่มนูนสีชมพูไม่ใช่มือของมนุษย์แล้ว ผมมองไปยังบานประตูกระจก เซฮุนยังคงนอนอยู่ที่เดิม ผมพยายามใช้เล็บขูดกับกระจกเพื่อให้เสียงมันเข้าไปข้างในและมันก็ได้ผล เซฮุนเขยิบตัวเล็กน้อยก่อนจะลุกขึ้นนั่ง มือเรียวยกขึ้นขยี้ตาสองสามทีก่อนที่เขาจะหันมาทางกระจก ดวงตาคู่สวยเบิกกว้าง เขารีบเดินมาเปิดบานประจกออกในทันที เซฮุนดึงตัวผมเข้าไปกอดแน่น
“ไค! หายไปไหนมาเนี่ย รู้ไหมเป็นห่วงจนจะบ้าอยู่แล้ว” เซฮุนทั้งกอด ทั้งลูบลำตัวผมไปมา
คิดถึงสัมผัสแบบนี้ชะมัด ไม่ได้รู้สึกมาตั้งหนึ่งวันเต็มๆ
“เมี้ยว~” ผมครางรับ คลอเคลียเข้ากับลาดไหล่ของเขา
“วันหลังอย่าหายไปแบบนี้นะ กลับบ้านให้ตรงเวลาหน่อยสิ ถ้านายหายไปแล้วฉันจะทำยังไง...” ปลายเสียงของเขาสั่นเล็กน้อย
เป็นแมวนี่ดีกว่าจริงๆ ..ผมขอโทษนะครับ ผมจะไม่คิดอะไรบ้าๆ แบบนี้แล้ว เซฮุนอย่าร้องไห้นะ ผมซุกใบหน้าเล็กของผมกับซอกคอของเขาใช้ลิ้นเลียแก้มใสของเขาเบาๆ เป็นการตอบรับคำว่าผมเข้าใจแล้ว อีกอย่างผมก็ไม่กล้าไปไหนไกลด้วย แค่เดินออกจากรั้วไปสามก้าวเจอสุนัขท่าทางน่ากลัวผมก็วิ่งแจ้นกลับมาหาเซฮุนแล้ว
“เอ๊ะ นี่มันเสื้อเรานี่?” ผมหันไปมองตามมือของเซฮุน เสื้อยืดกับกางเกงตัวเมื่อวานที่เซฮุนโยนให้ผมใส่กองอยู่ที่พื้น มือเรียวหยิบมันขึ้นมาดูก่อนจะหันซ้ายหันขวา
“ว่าแต่นายคนแปลกหน้าคนนั้นหายไปไหนแล้วล่ะ?”
ยังไม่ทันหายสงสัย เสียงออดจากประตูด้านหน้าก็ดึงความสนใจของเซฮุนไป เขาลุกขึ้นพลางอุ้มผมไปด้วย เซฮุนเปิดประตูโดยไม่คิดจะส่องตาเข้าไปในช่องเล็กเพื่อดูว่าใครมา เพราะว่าเวลาแบบนี้คนที่จะมาหาเซฮุนก็มีอยู่คนเดียว
“อะไร? ป่านนี้แล้วยังไม่อาบน้ำอีก” เทาพูดขึ้นพลางถอดรองเท้า หิ้วของหลายถุงเพื่อเตรียมอาหารเช้าให้กับเจ้าของห้อง
“นี่เทา! ไคกลับมาแล้วนะ เมื่อเช้าฉันเห็นมันอยู่ที่ระเบียง” เซฮุนรีบเล่าเรื่องที่เขาเจอไคให้ฟังทันที
“กลับมาแล้ว? นายพูดอย่างกับมันไปไหนมาอย่างนั้นน่ะ”
“เอ๊ะ?”
คิ้วสวยขมวดยุ่งเมื่อได้ยินประโยคตอบรับของเทา ก็เมื่อวานเขาเป็นคนเล่าให้เทาฟังว่าไคหายไป แล้วทำไมตอนนี้ถึงทำท่าเหมือนดูไม่รู้เรื่องอะไรเลย เซฮุนวิ่งตามเทาที่เดินเข้าไปในห้องครับก่อนจะวางผมลงกับพื้น ถาดอาหารพร้อมกับถ้วยนมอยู่ไม่ไกลทำให้ผมรีบเข้าไปหาสิ่งนั้นทันที
“ก็เมื่อวานที่ฉันโทรไปหาเทาว่าไคออกไปข้างนอกแล้วยังไม่กลับไง” เซฮุนพยายามขยายความให้เทาเข้าใจมากขึ้น เผื่อว่าเทาอาจจะเผลอลืม
“ตลกแล้ว นายเป็นคนบอกอยู่ทุกครั้งไม่ใช่เหรอว่าไคมันเป็นแมวซื่อบื้อ ออกจากบ้านได้ไม่ถึงสิบนาทีก็กลับมาแล้ว”
สิ่งที่เทาพูดทำให้ใบหน้าหวานฉงนขึ้นมาอีก ปลายนิ้วลูบคางได้รูปของตนเองไปมาพลางนึกถึงเรื่องเมื่อวาน... ตื่นเช้ามาก็เจอคนแปลกหน้าที่อ้างว่าเป็นแมวของตนเองแถมบอกว่าชื่อไค แต่ว่าใครจะไปเชื่อเรื่องประหลาดแบบนั้นกันล่ะ แต่พอมานึกๆ ดูอีกทีช่วงที่เจ้าคนแปลกหน้าคนนั้นอยู่ เขาก็ไม่เห็นไคเลยนะ.. จนกระทั่งเมื่อเช้านั่นล่ะ ไคถึงโผล่มาพร้อมกับเสื้อผ้าที่เมื่อวานเขาให้คนนั้นใส่
นี่มันเรื่องอะไรกันแน่เนี่ย..? ความฝันเหรอ? ฝันอะไรจะเหมือนจริงขนาดนั้น
“เอ่อ..เทา วันนี้เราจะไปสวนสนุกกันใช่ไหม?” เพื่อความแน่ใจเขาเลยถามเทาถึงกำหนดการของพวกเขาที่คุยกันไว้ ถ้าเทาจำเรื่องที่เขาเล่าไม่ได้ ถ้าเรื่องทั้งหมดเป็นความฝัน เพราะฉะนั้นวันนี้เขาต้องไปสวนสนุกกับเทาสินะ
“ก็ใช่น่ะสิ ลืมวันลืมคืนรึไง ไปอาบน้ำแล้วมากินข้าวได้แล้ว เราจะได้ไปกัน” เทาพูดโดยที่ตนเองกำลังตอกไข่ใส่ถ้วยก่อนจะตั้งกระทะเตรียมจะเทไข่ลงไป
ความฝันจริงๆ ด้วย... จริงสินะ มันจะมีเรื่องมหัศจรรย์ขนาดนี้ได้ไงกันล่ะ แมวกลายเป็นคน? คนกลายเป็นแมว? เรื่องแบบนี้มันมีแต่ในนิยาย เขาคงฝันจริงๆ บ้าจังเลย โอเซฮุน.. เด็กหนุ่มส่ายหัวก่อนจะเอื้อมแขนตนเองโอบรอบเอวคนที่หันหน้าเข้าครัวอยู่
“โอ๊ะ เป็นอะไรของนายเนี่ย? ไม่สบายเหรอ”
เทาที่ตกใจกับการกระทำของเซฮุน มีสักครั้งที่ไหนกันล่ะที่เซฮุนจะเป็นฝ่ายมากอดเขาก่อน เทาพลิกตัวเองหันมาหาเซฮุนพลางสัมผัสมือกับหน้าผากเนียน ใบหน้าหวานส่ายไปมาก่อนจะยิ้มให้กับคนรัก เอียงศีรษะเข้ากับมือใหญ่อย่างออดอ้อน
“เปล่าสักหน่อย~”
“เมี้ยวว~”
ไคที่เพิ่งกินนมเสร็จหันไปเห็นเหตุการณ์อย่างพอดิบดี มีเหรอที่จะปล่อยให้มนุษย์ตาเฉียงมาเล่นกับเซฮุน ไม่ยอม ยอมไม่ได้เด็ดขาด สี่เท้ารีบเดินเข้าไปใกล้แล้วคลอเคลียกับข้อเท้าของเซฮุน ก่อนจะง้างเขี้ยวเล็บ ตะปปเข้าที่ขากางเกงยีนส์ของชายหนุ่มตัวสูง
ถึงจะไม่ได้อยากสัมผัสเซฮุนแบบที่เจ้านั่นทำแล้ว แต่ไม่ได้หมายความว่าจะหยุดก่อกวนสักหน่อย ยังไงเซฮุนก็เป็นของไคคนเดียวนะ!
“เอาอีกแล้ว เจ้าแมวบ้าเนี่ย นี่แฟนฉันนะ! ฉันจะหอม จะกอด จะจูบ จะอะไรก็ขอให้มันเป็นเวลาของฉันบ้างไม่ได้รึไง!” ไม่เพียงแต่โวยวายใส่ไคที่ปั้นหน้าไม่รู้เรื่องแต่มือใหญ่ยังโอบกอดไล่บางของเซฮุนให้แนบชิดเป็นการอวดเจ้าเหมียวขี้หวงเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ ศีรษะเล็กสะบัดไปอีกทางหันไปอ้อนเจ้านายของตนเองอย่างไม่สนใจ
“เทาก็อย่าไปโวยวายใส่ไคสิ รู้เรื่องที่ไหนกันล่ะ” เซฮุนหัวเราะท่าทางของหนึ่งคนกับหนึ่งตัว ก่อนจะนั่งยองลงกับพื้นอุ้มไคไว้เอง
“คอยดูเถอะ เจ้าดำ! สักวันฉันจะเอานายไปโยนทิ้ง!” เทาชี้หน้าไคอย่างเอาเรื่อง เป็นคนเสียเปล่า ไปทะเลาะกับแมวทำไมไม่รู้
“เดี๋ยวเถอะ! อย่ามายุ่งกับไคนะ ไปทอดไข่เลยไป” เซฮุนรีบกอดไคแน่นกลัวว่าเทาจะทำอย่างที่ว่าจริงๆ
“ใช่สิ! ฉันมันเป็นแค่แฟนนายนี่ จะไปสู้อะไรกับลูกรักได้กันล่ะ” พูดคล้ายจะอิจฉา เป็นแค่เปล่าแต่ได้อ้อนเซฮุนขนาดนั้น ทั้งที่เขาเป็นแฟนนะ! จะกอดเซฮุนแต่ละทีก็กว่าเจ้าตัวจะยอม ยังมีแมวมาขวางอีก!
“เมี้ยว~”
เทาถอนหายใจแรงพลางมองตามเซฮุนที่อุ้มไคเดินหายไปเข้าไปในห้องนอน …ถ้าเกิดเป็นแมวได้ก็ดีสิ
จงพอใจในสิ่งที่ตนเองมีอยู่ดีกว่านะฮับ~ เมี้ยว
.
.
THE END
♥ MEOW MEOW MEOW ♥
TALK:
เป็นฟิคที่ไม่มีอะไรเลยนอกจากเจ้าไคแมวขี้อิจฉา 5555555
เยิ้ฟนะคะ ♥
:) Shalunla
ความคิดเห็น