คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : chapter7
7
“ไม่ได้ฮะ !! พี่คริสต้องอยู่กับจื่อเทา” จื่อเทาดึงตัวคริสไว้ไม่ให้คริสไปไหน คริสพยายามดันตัวจื่อเทา ออก แต่ก็ไม่กล้าผลักแรงเพราะกลัวจื่อเทาจะเจ็บ
“จื่อเทาอย่าทำอย่างนี้สิครับ แบคฮยอนรอพี่นานแล้วนะ”
“งั้นเทาไปด้วย!!!” จื่อเทาสบตาคริสแบบไม่ยอมแพ้
“แต่รถพี่มันนั่งได้แค่สองคน ถ้าจื่อเทาไปแล้วแบคจะนั่งยังไง??” คริสถามจื่อเทา
“ก็ไม่ต้องนั่งสิ!...” คริสมองหน้าจื่อเทาอย่างไม่อยากจะเชื่อ จื่อเทาเปลี่ยนไปมากจริงๆนะ ความใจดีความอ่อนโยนแทบจะไม่เหลือเลย
“ไม่เอาละ.....พี่ไม่คุยกะเทาละพี่ไปล่ะ” พูดจบคริสก็รีบวิ่งออกไปขึ้นรถทันที ทิ้งไว้แค่จื่อเทาที่ยืนกระทืบเท้าด้วยความขัดใจ
ทางด้านแบคฮยอนที่ยืนรอคริสอยู่หน้าโรงเรียนกวดวิชาตอนนี้เพื่อนๆกลับหมดแล้ว ทำให้แบคฮยอนต้องยืนอยู่เปลี่ยวๆและโดดเดี่ยว
“ทำไมพี่คริสยังไม่มาสักทีนะ…” แบคฮยอนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเตรียมจะกดโทรหาคริสอีกครั้ง
“ไงจ๊ะ...หนุ่มน้อย มายืนทำอะไรคนเดียว ไปสนุกกับพวกพี่มั๊ยย” แบคฮยอนหันไปมองเจ้าของเสียง ซึ่งเป็นพวกนักเลงในระแวกนี้แน่ๆ แบคฮยอนพยายามเดินหนี แต่หนึ่งในแก๊งนั้นกลับกระชากแขนเล็กเอาไว้
“จะไปไหนจ๊ะ ไปสนุกกับพี่ดีกว่า” ไอ้นักเลงคนที่กระชากแบคฮยอน ดึงแบคฮยอนไปจุ๊บแก้มแรงๆหนึ่งครั้ง แบคฮยอนตอนนี้ตัวสั่นไปหมดเพราะกลัวมาก
“ฮึก.....อย่าทำผมเลยนะครับ ให้ผมไปเถอะ” แบคฮยอนพยายามขอร้องนักเลงพวกนั้น แต่พวกนั้นกลับส่งยิ้มมาให้แล้วเลื่อนริมฝีปากมาใกล้แบคฮยอนมากขึ้น กลิ่นเหล้าและบุหรี่อยู่ใกล้คนตัวเล็กจนได้กลิ่นเหม็นของสองสิ่งนั้นอย่างชัดเจน
“ ว้าว! เป็นผู้ชายแต่หน้าตาและผิวพรรณสวยเหมือนผู้หญิงเลยนี่” นักเลงปากเหม็นขยับริมฝีปากมาใกล้แบคฮยอนมากกว่าเก่า แบคฮยอนทั้งร้องไห้ ทั้งสะอิดสะเอียน
“โอ๊ยยยยยย!!!!” จู่ๆไอ้นักเลงปากเหม็นคนนั้นก็ร้องขึ้นเสียงดัง แบคฮยอนรีบลืมตามองว่าเกิดอะไรขึ้น แล้วก็พบว่าคริสเตะไอ้นักเลงคนนั้นไปอยู่ที่พื้น พรรคพวกของมันพากันรุมคริส คริสโยนกุญแจรถมาให้แบคฮยอน ก่อนจะขยิบตาเล็กๆให้แบคฮยอน
“ไปรอพี่อยู่บนรถ เดี๋ยวพี่จัดการพวกนี้แป๊บ” แบคฮยอนรีบลุกขึ้นวิ่งไปอยู่ในรถ ร่างเล็กมองผ่านกระจกเห็นคริสง้างเท้าฟาดลงไปกับใบหน้าของพวกนั้น เท่ชะมัด >0< ผ่านไป3นาทีนักเลงพวกนั้นก็นอนกองกันอยู่ที่พื้น คริสเดินกลับมาหาแบคฮยอนโดยที่ใบหน้าไม่มีรอยแผลเลยสักนิดเดียว ต่างจากพวกนั้นที่เละไม่เป็นท่า
“ฮึก.....พี่คริส...แบคกลัว” แบคฮยอนโผลเข้ากอดคริส น้ำตาไหลเปรอะเสื้อเชิ้ตสีชมพูของร่างสูงจนชื้น
“โอ๋ๆ คนดีของพี่คริสต้องไม่ร้องไห้นะคะ พี่อยู่ตรงนี้แล้ว จะไม่มีใครมาทำอะไรแบคได้” คริสกอดแบคฮยอนและเขย่าคนตัวเล็กไปมา
“ขอเช็ดน้ำตาหน่อยนะ” แบคฮยอนเงยหน้าสบตาคริสแล้วก็ก้มเอาหน้าตัวเองไปถูไถกับเสื้อเชิ้ตของคริส
“ไม่ได้เช็ดแค่น้ำตาแล้วมั้งเนี่ย..... เช็ดน้ำมูกด้วยนี่หว่า” คริสพูดหยอกแบคฮยอน แบคฮยอนเลยฟาดมือลงไปกลางอกคริสเบาๆ
“แล้วทำไมพี่คริสถึงมารับแบคช้าล่ะ นิสัยไม่ดีเอาซะเลย งอนแล้วนะ” แบคฮยอนทำหน้ามู่ทู่แล้วหันไปมองด้านนอกผ่านกระจกรถ
“ไอ้ตัวเล็กเอ้ยย.....ไม่ต้องมางอนเลย พี่ขอโทษค่ะ ดีกันนะ” คริสพูดแล้วพยายามเอานิ้วก้อยมาเกี่ยวกับแบคฮยอน แบคฮยอนทำเป็นขยับหนี
“กลับบ้านได้แล้ว หิวข้าวโว้ยยย!!” คริสหัวเราะก่อนจะขับรถออกไปตามคำสั่งของแบคฮยอน
“ทำไมกลับมากันป่านนี้ล่ะจ๊ะ แม่เป็นห่วงแทบแย่” อู๋หลิวเอ่ยถามคริสและแบคฮยอนเมื่อทั้งสองเข้ามาในคฤหาสน์
“พี่คริสไปรับแบคช้าน่ะครับ แบครอพี่คริสตั้งนานT^T” แบคฮยอนเดินไปกอดอู๋หลิวและทำหน้าตาน่าสงสาร อู๋หลิวหันมามองลูกชายของตัวเองด้วยสายตาดุๆ
“ไอ้ตัวเล็ก....ไม่ต้องเลย ขี้ฟ้องจริงๆ” คริสเดินไปตีตูดแบคฮยอนเบาๆ
“โอ๊ยยย!!” แบคฮยอนร้องขึ้นแล้ววิ่งไปหลบหลังอู๋หลิว ลิ้นเล็กๆแลบใส่คริสอย่างหมั่นไส้
“คริสอย่าทำน้อง นิสัยไม่ดีเลย ขอโทษน้องซะ” อู๋หลิวมองลูกชายของตัวเองอย่างคาดโทษ คริสถอนหายใจออกมาเบาๆ
“ขอโทษ.....พอใจรึยังฮะไอ้ตัวเล็ก” พอคริสพูดจบก็วิ่งไปอุ้มแบคฮยอนไปวางที่โซฟา ก่อนจะลงมือจี้เอวแบคฮยอน
“ฮ่า ฮ่า ฮ่าๆๆๆๆ ฮ่า อย่าทำพอแล้วๆๆ แบคให้อภัยแล้ว” คริสปล่อยแบคฮยอนให้เป็นอิสระก่อนจะยกยิ้มออกมาอย่างพอใจ
“ไปทานข้าวกันเถอะ พี่ก็หิวแล้วเหมือนกัน” คริสพูดและจูงมือแบคฮยอนไปทานอาหาร
.......................
“เซฮุนออกมาหาพี่ได้มั๊ย ร้านเดิมนะ” ลู่หานโทรเรียกให้เซฮุนออกไปพบ
“ได้สิครับ 10 นาทีถึงแน่นอนรอผมก่อนนะฮะ พี่ลู่” เซฮุนรีบตัดสายแล้ววิ่งไปเรียกคนขับรถของเขาทันที
“พี่ทำให้เราได้เท่านี้นะ บอกเซฮุนว่าพี่มีธุระเลยให้เธอมาแทนนะ โอเคมั๊ย??” ลู่หานพูดทิ้งท้ายก่อนที่จะหยิบหมวกแก๊บขึ้นมาสวม แล้วขึ้นรถกลับบ้านไป
Rrrrrrrrrrrrrrr เสียงมือถือของลู่หานดังขึ้น แต่ลู่หานไม่คิดจะกดรับหรอก เพราะรู้ว่าปลายสายคือเซฮุน ซอลมีน้องสาวของเขาชอบเซฮุนขนาดนั้น ถ้าเขารักน้องเขาก็ควรเสียสละจริงไหมล่ะ?
“พี่เซฮุนคะ พี่เซฮุน!!” ซอลมีตะโกนเรียกเซฮุนให้เดินมาหาเธอ
“อ้าวซอลมี ทำไมเธอมาอยู่นี่ได้ล่ะ??” เซฮุนเอ่ยถามซอลมี ทั้งที่ความจริงเขาคิดว่ามันคือโชคร้ายสุดๆ
“อ้าว! พี่ลู่หานไม่ได้บอกพี่เซฮุนเหรอคะว่าพี่ลู่หานไม่ว่างเลยให้ซอลมีมาแทน” เซฮุนตาโตขึ้นอย่างตกใจ อย่าบอกนะว่าพี่ลู่หานรู้แล้วว่าเขามีคู่หมั้น T^T
“เอ้อ...พี่เซฮุนคะ ซอลมีกับพี่ลู่หานเราสองคนเป็นลูกพี่ลูกน้องกันนะคะ^^” เซฮุนทรุดตัวนั่งลงกับเก้าอี้ ทำไมฟ้าไม่เข้าข้างเขาเลย ถ้าเป็นแบบนี้โอกาสก็เป็นศูนย์หมดน่ะสิ
โปรดติดตามตอนต่อไป.........
Talk
น่าสงสารเซฮุนเนอะ ซอลมีนางก็อะไรไม่รู้
แล้วพี่คริสนี่จะเอายังไง55+ บางคนอาจสงสัยว่าชานยอลหายไปไหน(เดี๋ยวชานยอลก็มา)
ฝากเม้นเป็นกำลังใจให้เค้าด้วยน้า^^
ความคิดเห็น