คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : chapter5
5
“ตื่นได้แล้ว นอนกอดพี่สบายใจเลยนะ^^” เสียงอะไรกันนะอยู่ข้างๆหูผมเนี่ยยยย อือออ..... เปลือกตาผมค่อยๆเปิดช้าๆ ผมหมุนคอไปทางต้นเสียง เอ๋ ใครกันนะทำไมหล่อขนาดนี้> < เฮ้ยยยย!!! ไอ้พี่คริสสสสT0T ลมหายใจที่ออกจากจมูกพี่คริสมันกำลังรดหน้าผากผมอยู่ จั๊กกะจี้ชะมัดดด> <
“ตัวพี่หอมล่ะสี้ กอดพี่แน่นเลยนะคะ^^” ยิ่งได้ยินพี่คริสพูดอย่างนั้นผมยิ่งอยากจะมุดดินหนี >//< เฮ้ยย!เมื่อผมรู้สึกตัวว่าผมกอดพี่คริสอยู่ผมก็รีบดันตัวเองลุกจากเตียงทันที อายชะมัดด ไปกอดคนที่ตัวเองเกลียดได้ยังไงเนี่ยย ไอ้แบคฮยอนนนน >//<
“ไปอาบน้ำก่อนนะ>//< หรือพี่คริสจะอาบก่อน??” ผมเดินไปหยิบผ้าขนหนูสีชมพูหวานแหววแล้วหันมาถามพี่คริส
“อืม..... อาบพร้อมกันดีไหมนะ??” จู่ๆใบหน้าผมก็ร้อนผ่าว >//< ผมจึงรีบหยิบชุดนร.แล้ววิ่งเข้าห้องน้ำ ไอ้พี่คริสบ้า!! พูดออกมาได้ยังไง !! >//<
หลังจากที่ผมอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ผมก็เดินออกมาจากห้องน้ำอย่างหวาดๆ อ้าว?/พี่คริสไม่อยู่ในห้องนี่ ?? ไปไหนกันนะ ผมเอาผ้าขนหนูไปแขวนไว้ราวจู่ๆก็มีอะไรร้อนๆมาสัมผัสกับแก้มของผม เมื่อหันไปเจอก็พบว่า..............................
..
.
มันคือปากของพี่คริส!!!! >0<
“มอนิ่งคิสครับ แบคฮยอนของพี่^^” พอพี่คริสพูดจบพี่เขาก็เดินเข้าไปในห้องน้ำเลย ทิ้งไว้เพียงผมที่ยืนใจเต้นตึกตัก ตึก ตึก มันจะเต้นออกมาอยู่ข้างนอกแล้ว ไม่ได้นะแบคฮยอน คนที่ทำให้นายเป็นแบบนี้ ต้องเป็นพี่ชานยอลเท่านั้น!!
ผมลงมาทานอาหารเช้าก่อนพี่คริส คุณอู๋หลิวก็ยิ้มให้ผมเหมือนกับเมื่อวาน แถมดูจะมีความสุขกว่าเมื่อวานด้วย
“ ไงลูก?? เมื่อคืนนอนหลับสบายไหมจ๊ะ??” คุณอู๋หลิวเอ่ยถามผมขณะที่ผมกำลังจะตักไข่ดาวเข้าปาก
“สบายดีครับ^^” ขณะที่ผมกำลังตอบพี่คริสก็เดินลงมาพอดี พี่คริสเลื่อนเก้าอี้ตรงข้ามกับผมออก แล้วนั่งลงไป บรรดาคนใช้ของตระกูลอู๋ ก็รีบจัดแจงอาหารมาให้เจ้านายทันที
“พี่คริสเขายิ้มให้ลูกแบคฮยอนอยู่ใช่ไหมจ๊ะ?” จู่ๆอู๋หลิวก็กระซิบถามผม ถามอะไรแปลกๆ- 0 –
“ครับ หัวเราะบ่อยด้วยนะครับแต่ส่วนมากจะหัวเราะในลำคอ” ผมก็ตอบคุณอู๋หลิวไปเบาๆ
เมื่อเราสองคนทานข้าวเช้าเสร็จแล้ว คนใช้ของตระกูลอู๋ก็เข้ามาหยิบกระเป๋าของผมและพี่คริสไปไว้ที่รถให้
“ตั้งใจเรียนนะจ๊ะทั้งสองคน คริสดูแลน้องดีๆด้วยนะ” เมื่ออู๋หลิวพูดจบ คริสและแบคฮยอนก็เปิดประตูขึ้นรถแล้วขัยรถออกไปทันที อู๋หลิวถอนหายใจอย่างแรงกับตัวเองและคนรับใช้ที่ชื่อ หลงฟวย หลงฟวยเป็นสาวโสดที่มีอายุ70ปี เธอเป็นผู้ดูแลอู๋หลิว แม่ของคริสมาตั้งแต่ๆเด็กๆ
“ดีจังนะที่คริสกลับมายิ้มได้อีกครั้ง แบคฮยอนน่ารัก หลิวหวังว่า รอยยิ้มที่สดใสนั่น จะทำให้คริสลืมเด็กคนนั้น....... ได้สักที” หลงฟวยเอื้อมมือเหี่ยวๆของตัวเองมากุมมืออู๋หลิวไว้ ถึงเธอจะไม่มีลูก แต่เธอก็รู้ว่าคนเป็นแม่น่ะ เวลาเห็นลูกตัวเองเสียใจ แม่จะเจ็บจะเสียใจกว่าเป็นร้อยพันเท่า ...................................
“เลิกเรียนมาหาพี่ที่ห้องชมรมนะ เราจะได้กลับบ้านพร้อมกัน” พี่คริสพูดในขณะที่เราสองคนกำลังจะแยกย้ายกันไปเข้าแถว ผมรีบเดินไปแถวของม.4/2 ทันที โอ๊ะ!นั่นไงเซฮุน
“เซฮุน...... ฉันมีเรื่องโคตรซวยอยากจะเล่าให้แกฟังว่ะT^T” ฮือออ ผมโคตรอยากจะระบายเลยครับ T^T เซฮุนเพื่อนรักช่วยรับฟังฉันหน่อยนะ
“มึงเป็นไรแบคฮยอน?? แต่.....กูก็มีเรื่องโคตรซวยเหมือนกับมึงว่ะT^T” ผมคลี่ยิ้มออกมาเมื่อจู่ๆสรรพนามที่เราใช้เรียกแทนกันแบบเก่ามันกลับคืนมาแล้ว คือตอนนั้นผมไปเผลอพูดกูมึงต่อหน้าคุณแม่ คุณแม่เลยดุผมง่า เราก็เลยตั้งใจจะทำให้มันชินโดยการพูดสุภาพขึ้น T^T
“มึงเล่าก่อนเหอะเพื่อนรักT^T” ผมพูดและตบบ่าเซฮุนเบาๆ มันมองหน้าผม ก่อนจะเริ่มเล่า
“แม่กูไปหาคู่หมั้นให้กูว่ะ ชื่อน้องซอลมีอะไรสักอย่างT^T” ผมตาเหลือกโพลน เรื่องของมันใหญ่กว่าผมมากๆ คู่หมั้นเลยเหรอ แต่มันเพิ่งจะอยู่ม.4 แล้วน้องซอลมี......ผมว่าผมรู้จักนะ ขอผมนึกก่อนละกัน
“กูว่ามึงค่อยๆคิดและแก้ปัญหาไป มึงลองไปคุยกับแม่ตรงๆดูว่ามึงไม่ต้องการน้องซอลมี แม่มึงต้องเข้าใจ” เซฮุนพยักหน้า ก่อนจะคลี่ยิ้มออกมา
“แล้วเรื่องของมึงล่ะ??” เซฮุนถามผม
“มึงรู้ใช่ไหมว่าเมื่อวานก่อน กูไปทำอะไรไว้กับพี่คริส” เซฮุนพยักหน้า “เออนั่นหล่ะ พี่คริสเขาไปฟ้องแม่กู จู่ๆแม่กูก็ให้กูย้ายไปอยู่กับพี่คริสT^T” ผมคิดว่าเซฮุนมันจะสงสารผม แต่มันกับหัวเราะออกมาเสียงดัง
“สมน้ำหน้า!!ฮ่า ฮ่า” มันตะโกนใส่ผม แล้วก็หัวเราะลั่นไม่หยุด เพื่อนๆข้างๆเริ่มหันมามองพวกเราสองคนเพราะไอ้เซมันแหกปากยังไงล่ะ!!
“เธอสองคนน่ะที่คุยกันน่ะ ม.4/2!!! ออกมาหาฉันเลยย” จู่ๆ คุณครูฝ่ายปกครองก็ตะโกนใส่พวกเรา ซวยแล้วไง! ผมและเซฮุนมองหน้ากันก่อนจะก้มหน้าลง เพราะมันไม่ใช่เฉพาะคุณครูที่มองเราน่ะสิ มันยังมีสายตาเพื่อนๆ รุ่นพี่ รุ่นน้องอีก T^T ผมค่อยๆดึงแขนเซฮุนให้ออกไปหาคุณครูกับผม
“พวกเธอสองคนคุยอะไรกัน เสียงดัง?? เห็นไหมคนอื่นเขาทำอะไรกันอยู่” คุณครูผู้หญิงฝ่ายปกครองหัวหยิกๆ ที่เป็นคนเรียกพวกผมสองคนออกมาถามพวกผม ท่านน่ากลัวมากๆเลยนะครับT^T
“ผมเป็นคนตะโกนเสียงดังเองครับ ขอโทษครับ” ผมหันไปมองหน้าเซฮุนที่พูดแบบนั้น ถึงมันจะเป็นคนที่เสียงดังก็จริง แต่เราก็เล่นด้วยกันหนิ ไม่ได้ๆ
“ผมก็ผิดครับครู” ผมพูดแล้วหันไปยิ้มให้เซฮุน เซฮุนก็ยิ้มให้ผมกลับ
“อืม..ดี ทำผิดแล้วรู้จักยอมรับผิด แต่ฉันจะทำโทษพวกเธอนะ รับได้ไหม??” ถ้าผมตอบว่ารับไมได้ครูจะว่าผมมั๊ยล่ะครับ T^T
“ทำได้ครับ!” ผมและเซฮุนมองหน้ากันก่อนจะตอบออกไป คุณหัวหยิกคลี่ยิ้มออกมา ก่อนจะหันไปกวักมือเรียกใครสักคนให้เดินมาหาท่าน
“ฉันจะให้พวกเธอสองคนดูแลเพื่อนที่เพิ่งย้ายมาจากจีน เขาเคยอยู่นี่มาก่อนแล้วย้ายไปเรียนที่จีน ดังนั้นภาษาของเขาก็โอเคเลย” ฮะ! ให้ดูแลคน มันลงโทษตรงไหนเนี่ย – 0 –
“มานี่สิ .... จื่อเทา” เมื่อครูพูดเสร็จก็มีผู้ชายที่น่าจะอายุเท่าๆผมเดินมา โอ้ววว หล่อแบบคนจีนอ่ะครับ หน้าเข้มๆ หุ่นดีมาก อิจฉาง่า อยากหล่อแบบนั้น เทายิ้มให้พวกผม
“สวัสดีครับ ^^ ผมชื่อจื่อเทานะ ยินดีที่ได้รู้จักครับ” โอ้ ! ภาษาไทยดีมากจริงๆด้วย ผมยิ้มกว้างให้จื่อเทา
“สวัสดีครับ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันนะ เราแบคฮยอน ส่วนนี้ เซฮุน^^” จื่อเทาพยักหน้าก่อนจะยิ้มให้ผมสองคน
“ฝากดูแลจื่อเทาด้วยนะ เขาอยู่ม.4/2นั่นล่ะ ฉันไปละ มีอะไรก็ปรึกษาฉันได้นะ” พอครูพูดจบครูก็เดินหายไปทันที ตอนนี้เพื่อนๆเริ่มแยกย้ายกันเข้าห้องเรียนแล้ว
“ป่ะ เราไปเรียนกันเลยดีกว่า^^” ผมหันไปชวนเพื่อนรักและเพื่อนใหม่ให้ไปเรียน ทั้งสองพยักหน้าก่อนที่เราจะเดินขึ้นไปบนอาคารเรียน
เวลาเรียนผ่านไปเร็วมาก จื่อเทาสนิทกับเพื่อนๆได้เร็วมาก^^ จื่อเทาน่ารักนี่เนอะ ตอนนี้เลิกเรียนแล้ว แต่วันนี้มันไม่เหมือนเดิม เซฮุนไม่ได้กลับบ้านกับผมเหมือนเคย เพราะผมไปอยู่กับพี่คริสแล้วไง T^T ผมแยกกับเซฮุนเมื่อลงมาจากอาคารเรียน แต่จื่อเทายังอยู่กับผม จื่อเทาบอกว่าอยากไปส่งผมก่อนแล้วถึงจะกลับบ้าน จื่อเทานี่น่ารักเนอะ ^^ > <
“นายกลับเลยก็ได้นะ เรากลับกับพี่ชายน่ะ^^” ผมบอกจื่อเทา
“โอเค งั้นเรากลับก่อนนะ^^ บ๊ายบาย” ขณะที่จื่อเทากำลังพูด พี่คริสก็เดินออกมาพอดี
“แบคฮยอนจะกลับเลยไหมคะ??” พี่คริสถามผม แต่ตอนนี้พี่คริสเป็นอะไรไม่รู้ จู่ๆก็ยืนนิ่ง มองไปที่จื่อเทา สายตาแบบนั้น มันแฝงไปด้วยความเจ็บปวด อะไรกันน่ะพี่คริสสายตาแบบนั้น
“เรากลับกันเถอะ แบคฮยอนของพี่^^” จู่ๆพี่คริสก็เข้ามาโอบไหล่ผม แล้วพยายามดึงผมให้เดินตามไปที่รถ
“อะไร!ของพี่เนี่ย รีบทำไม?? จื่อเทาเรากลับก่อนนะบายยย!” ผมตะโกนใส่จื่อเทา เท่าที่ผมรู้สึก จื่อเทาดูไม่ได้สนใจคำพูดของผมเลยนะ
......................................
“พี่ลู่หานขา>//<” ผมหันไปมองทางต้นเสียง น้องซอลมี ลูกพี่ลูกน้องของผม วิ่งมาเกาะแขนผมตาแป๋วว
“มีอะไรครับ??” ผมหันไปถามน้องซอลมี ที่สงสัยจะมากับคุณอาของผม
“พี่ลู่หาน สนิทกับพี่เซฮุนเหรอคะ??” ซอลมีถามผมแบบคาดคั้นคำตอบมาก จะอยากรู้ไปทำไมล่ะเนี่ย ผมหวงนะ เซฮุนน่ะ ต้องเป็นของผมมม > <
“ครับ ทำไมเหรอ?? ซอลมีถามพี่ทำไม??” ผมหันไปถามซอลมีและหยิบแก้วน้ำส้มขึ้นมาเตรียมจะดื่ม
“ก็พี่เซฮุน เป็นคู่หมั้นของซอลมีนี่คะ^^” เพล้งงง!! ผมเผลอปล่อยแก้วน้ำส้มตกลงพื้นจนมันแตกกระจายไปหมด ซอลมีจึงขยับหนีเศษแก้ว แล้วบรรดาคนใช้ของบ้านผมก็เข้ามาเก็บเศษ แก้วออกไป
“พี่ลู่หานต้องช่วยซอลมีนะ ซอลมีชอบพี่เซฮุน^^”
โปรดติดตามตอนต่อไป.........................
มีตัวละครใหม่เพิ่มมาด้วย ยู้ฮู >//< จื่อเทา
ฝากเม้นด้วยนะค้า จุ๊บๆ
ความคิดเห็น