คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : CHAPTER-16 100% (แนะนำให้ปิดเพลงบนฟิค)
Chapter16
สายลมเอื่อยๆที่พัดเข้ามาทางหน้าต่างมันอาจจะทำให้หลายคนเย็นสบาย....แต่ร่างโปร่งที่นอนอยู่บนเตียงหาได้สบายไม่ เขาร้อนรน กระวนกระวาย หวาดระแวง และหวาดกลัวทุกอย่างที่อยู่รอบตัว เสียงนกร้อง เสียงถุงพลาสติก ทุกอย่างทำให้จิตใจของเขาสั่นไหว กลัวไปหมด ชานยอลหันซ้ายขวามองรอบข้างอย่างหวาดระแวง ร่างกายของเขาสั่นสะท้าน เมื่อนึกถึงภาพในตอนนั้น ภาพในอดีต ที่มันคอยหวนมาทำร้ายชานยอลทุกครั้งที่หลับตาลง....ซึ่งเขาก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร จนกระทั่งเมื่อไม่กี่วันก่อน....เขาก็จำเรื่องราวทั้งหมดได้แม่นยำ .....
เรื่องมีอยู่ว่า.....................
เย็นวันปัจฉิมของนักเรียนเกรด12 เป็นวันอำลากันเพื่อแยกย้ายกันไปเรียนต่อมหาวิทยาลัย ชานยอลยืนรอคนรักของเขาหรือแบคฮยอนถ่ายรูปกับเพื่อนๆจนเสร็จ เขาก็เดินเข้าไปหาแบคฮยอนพร้อมกับช่อดอกไม้ช่อโต.....
“อ่ะ เราให้” เขาพูดพร้อมกับยื่นช่อดอกกุหลาบสีแดงออกไป.... แบคฮยอนมองชานยอลก่อนจะแสดงแววตาที่หลายคนอ่านไม่ออกใส่ชานยอล เขาปัดช่อดอกไม้ทิ้ง.....อย่างไร้เยื่อใย
“ชานยอล...นายมัน...ฮึก.....นายมันไม่เหมาะสมกับฉันหรอก.... ฉันทั้งรวยกว่า....ทั้งมีครอบครัวที่สมบูรณ์แบบกว่า ฮึก..... เราเลิกกันเถอะ” เหมือนมีอะไรปักอกของชานยอล....คำพูดและน้ำตาของแบคฮยอน ไม่เคยทำให้ชานยอลมีความสุขเลย.....ยิ่งในตอนนี้ ตอนที่กำลังบอกเลิกกัน....
“นายรู้ใช่มั๊ย....ว่าพ่อของฉันไม่สนับสนุนเราสองคน....ฉันรู้ว่านายรักฉัน.....แต่รักของเรามันเป็นไปไม่ได้หรอก....ฉันต้องไปเรียนต่ออเมริกา....เราอาจจะไม่ได้เจอกันอีก....นายเข้าใจฉันใช่ไหม” แบคฮยอนพูดและโผลเข้ากอดชานยอลเป็นครั้งสุดท้าย......
“เรายังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้....ทำอย่างนี้แล้วนายจะปลอดภัย....ช่วยเข้าใจฉันด้วยนะ” แบคฮยอนคลายอ้อมกอด....ก่อนจะค่อยๆถอยห่างชานยอลไปเรื่อยๆ
มือหนาคว้าหมับเข้าที่เข้ามือเล็กของแบคฮยอน....
“ชานยอลอย่าทำแบบนี้....ไม่เอา....มันไม่ดีต่อนาย” แบคฮยอนสะบัดแขนหนีอีกครั้ง ชานยอลวิ่งเข้าไปคุกเข่ากอดขาแบคฮยอนอย่างไร้ศักดิ์ศรี
“แบคฮยอน....ฉันรักนาย....ไม่เลิกกันไม่ได้เหรอ”
“อย่า! อย่า ทำอะไรชานยอลนะ!!!” แบคฮยอนโวยวายขึ้นเมื่อเห็นชายชุดดำ2คนที่น่าจะเป็นคนของพ่อของเขาพุ่งเข้ามาหิ้วปีกของชานยอลไป
“แบคฮยอน....ฉันรักนาย....ไม่ว่ายังไงฉันก็จะรักนาย...!”
“ฮื่อ............ชานยอล....ฮื่อ......ฉันขอโทษ....” และนั่นก็เป็นเสียงสุดท้ายที่ชานยอลได้ยิน....จากแบคฮยอน.....
ชานยอลถูกพาเข้าไปในบริษัทของตระกูลบยอน.....เขาพยายามดิ้นแต่ก็ไม่หลุดพ้นจากการจับกุมของการ์ดตัวใหญ่สองคนที่จับเขามา....
“ครับคุณอา....ได้ครับคุณอา....เดี๋ยวผมจะจัดการให้ครับ” ชานยอลเหลือบไปเจอกับผู้ชายผมสีทอง...ที่ดูดีเกินหน้าเกินตาจนเขาต้องอิจฉา... ผู้ชายคนนั้นเดินผ่านเขาไป....
“เดี๋ยวครับคุณ...ช่วยผมด้วยครับ...ผมถูกจับตัวมา” ชานยอลพยายามตะโกนบอกคริส.....ร่างสูงหันมามองนิดๆ ก่อนจะยกยิ้มมุมปาก และก้าวเดินต่อไป....โดยไม่สนใจชานยอลแม้แต่นิดเดียว....
“ไง....ปาร์ค ชานยอล ผู้ชายคนเมื่อกี๊น่ะ คู่หมั้นแบคฮยอนเองแหละ.... ดูยังไงนายก็สู้ไม่ได้เลยใช่ไหมล่ะ....ดังนั้นหยุดซะเถอะนะ....อย่าดึงลูกชายฉันลงมาเลย” พ่อของแบคฮยอนพูดออกมาอย่างเหยียดหยาม
“ไม่ครับ...ผมพอจะมีเงินเก็บอยู่บ้าง....ผมจะตามแบคฮยอนไปที่อเมริกา....” คุณพ่อของแบคฮยอนกำมือแน่น...ก่อนจะยกมือถือขึ้นมาคุย
“เตรียมไว้ล่ะ....เด็กบ้านี่มันดื้อชะมัด....” ชานยอลเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย....
“เธอเลือกเองนะ ปาร์คชานยอล ..... คนอย่างฉัน....มันใจร้ายด้วยน่ะสิ” แบคฮโยพ่อของแบคฮยอนยกยิ้ม ก่อนจะหันหลังกลับไป....
“ปล่อยนะ!....จะพาฉันไปไหน!” ชานยอลทำได้เพียงเอ่ยแค่เท่านั้น.....และเขาก็ต้องหมดสติไป....
ชานยอลลืมตาขึ้นมาในสภาพที่ร่างกายเปลือยเปล่า....รอบข้างเต็มไปด้วยกองขยะและกล่องกระดาษที่แสนจะสกปรก..... เนื้อตัวของเขาเต็มไปด้วยรอยแดง....มีเลือดไหลออกมาจากมุมปากของเขา...
“ไงหนุ่มน้อย....พวกพี่ชายอยากต่อแล้วล่ะ” ยังไม่ทันที่ชานยอลจะได้พักหายใจ ผู้ชายหน้าตาน่ากลัวนับ10ก็เข้ามารุมข่มขืนเขา..... พวกเขาทั้งถีบ ทั้งตบ ทั้งกัด ทำเหมือนกับว่าชานยอลไม่ใช่คน.... ชานยอลกรีดร้องและพยายามดิ้นหนี.....แต่ก็หนีไม่พ้น จนกระทั่งเขาหมดแรงที่จะดิ้นหนี จึงได้แต่นอนนิ่งให้คนพวกนั้นกระทำต่อไป...... ไม่เหลือแล้ว ความเป็นคน ไม่เหลือแล้ว.....ไม่เหลือจริงๆ
ปัง!!
ทันทีที่เสียงปืนดังขึ้น....นักเลงกระจอกพวกนั้น ก็รีบวิ่งหนีหางจุกตูดทันที.....ผู้ชายร่างสูงผมสีทอง วิ่งเข้าไปและถอดสูทคลุมร่างของปาร์คชานยอลไว้.....คริสบังเอิญขับรถผ่านมาทางนี้และเห็นชานยอลถูกอุ้มลงมาจากรถ..... เขาจึงหยิบปืนและรีบตามมา.....
“ฮื่อ.....ช่วยผมด้วย.....ฮื่อ.......” ร่างโปร่งสั่นสะท้านไปด้วยความกลัว....น้ำตาไหลเปรอะรดใบหน้าสวย น้ำราคะ น้ำกามอะไรต่างๆปนเปกันไปหมด..... แต่คริสกลับไม่รังเกียจ....เขารีบอุ้มชานยอลพาดบ่าและพาขึ้นรถไปส่งโรงพยาบาล.....
30%
“ฮือ.....อย่าทำอะไรผมนะ.....อย่าทำ....อย่าทำอะไรผม....ได้โปรด....” ชานยอลละเมอพูดออกมา....เขาร้องไห้ทั้งๆที่ยังสลบ....น่าสงสารเสียจริงๆ
“คริส...มึงจะเอาไงวะ....กูว่าถึงหายก็อาจจะเป็นบ้าว่ะ...มันร้ายแรงมากเลยนะเว่ย...เป็นกูกูก็รับไม่ไหว” หมอจงแดพูดกับคริส..... เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะกดรับโทรศัพท์ที่โทรเข้ามา
“เป็นไงบ้าง ฮะ! ไม่มีญาติเลย อืม” เขากดตัดสายและมองชานยอลอย่างนึกสงสาร....แบคฮโยว่าที่พ่อตาเขาโหดร้ายเกินไป.....พ่อก็ไม่ดีแล้ว แล้วลูกชายเขาล่ะ หึหึ.....
“มีอะไรวะ?” จงแดถามเพื่อนสนิทของเขา
“เด็กคนนี้เขาไม่มีญาติว่ะ....พ่อแม่เสียหมดแล้ว.....วันนี้เพิ่งเรียนจบเกรด12” คริสมองอย่างนึกสงสาร
“แล้วมึงจะเอายังไงวะ? มึงจะปล่อยเขาไปอย่างงี้เหรอ?” หมอจงแดถามคริส.....คริสถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนจะส่ายหน้า
“กูว่า กูคงต้องดูแลเขาสักพักล่ะมึง....กูไม่ได้ใจร้ายขนาดนั้น....แล้วมึงพอจะมีวิธีที่ทำให้เขาลืมเรื่องชั่วๆนี่ไปรึเปล่า?” คริสถามอย่างคาดหวัง..... หมอจงแดมองคริสยิ้มๆ
“มีอยู่ว่ะ.....เสี่ยงนะ....น้องเขาจะเป็นเคสแรกของกู และอาจจะเป็นเคสสุดท้าย....555+เพราะกูอาจจะติดคุก” จงแดพูดขำๆ คริสเอื้อมมือไปตบศีรษะเพื่อนรักของตัวเองเบาๆ
“ไรวะ....กูซีเรียสนะ แต่มันต้องทำไงวะ??” คริสเริ่มเข้าสู่โหมดจริงจัง
“ล้างสมอง เคยได้ยินป่ะ เอาเครื่องฉายเลเซอร์เข้าไป....เลเซอร์จะไปฆ่าส่วนที่ไม่อยากจำ” คริสถึงกับตะลึงกับสิ่งที่หมอจงแดพูด มันมีแบบนั้นจริงๆเหรอวะ(ไรท์สมมติเอานะ55+)
“มันก็คงต้องลองเสี่ยงว่ะ....เดี๋ยวกูลองถามเด็กนี่ตอนฟื้นละกัน” หมอจงแดพยักหน้าและเดินออกไปตรวจคนไข้คนอื่นต่อ
เปลือกตาบวมช้ำค่อยๆลืมมองรอบข้าง.....ทันทีที่ลืมตา น้ำตาก็ไหลออกมาเป็นสาย....ชานยอลรีบลุกขึ้นนั่งและกวาดสายตาไปรอบๆอย่าหวาดระแวง ขายาวค่อยๆพับเข้ามาใกล้ตัวเรื่อยๆ มือยาวยกขึ้นอุดหูตัวเอง เมื่อเสียงของผู้ชายพวกนั้นลอยเข้ามาในหู
“ออกไป!! ออกไป!! ออกไป!ฮือ....อย่าทำผม” ชานยอลตะโกนเสียงดัง.... คริสที่เพิ่งจะเข้ามาภายในห้องพัก รีบวิ่งเข้าไปหาชานยอล......
“เธอเป็นอะไร!...เธอ ไม่ต้องกลัวนะ ไม่มีใครทำอะไรเธอแล้ว” คริสเดินเข้าไปกอดปลอบชานยอล.... ชานยอลดิ้นหนีคริส และทำท่าทางจะวิ่งหนี ...
“อย่ามาแตะผมนะ....อย่าทำอะไรผมเลยนะ....อย่าทำแบบนี้เลยนะแบคฮยอน!” คริสเงยหน้าสบตาชานยอลทันที แบคฮยอนงั้นเหรอ.....แบคฮยอนเป็นคนทำงั้นเหรอ.....
“จงแด....มาเอาเด็กนี่ไปทำอย่างที่มึงว่าเลย....กูไม่สนใครละ....เออ...โวยวายอยู่ใกล้ๆกูนี่แหละ น่าสงสารชะมัด”
เวลาผ่านไปไม่กี่นาที คุณหมอจงแดก็เข้ามาพร้อมกับเข็มยาสลบ...ที่จะทำให้ชานยอลหยุดบ้าคลั่งได้...... ชานยอลถูกทำให้สลบไป โดยใบหน้าสุดท้ายที่เขามองเห็นในโสตสมองคือ ใบหน้าของแบคฮยอน คนรักที่ทอดทิ้งเขาไปแสนไกล........
ผ้าม่านถูกเปิดออกโดยร่างสูง....แสงแดดจากข้างนอกสาดกระทบกลับกลุ่มผมสีทองสวยของคริส....เขายืนมองชานยอลอย่างนึกสงสาร นี่ก็ผ่านไป2วันแล้ว ยังไม่ฟื้นอีกเหรอ
“อืม....” เสียงหวานดังขึ้น....คริสรีบพุ่งเข้าไปใกล้ชานยอลทันที.....
“ฟื้นแล้วเหรอ....เป็นไงบ้าง.....ดื่มน้ำหน่อยไหม” คริสถามชานยอล ชานยอลพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆลุกขึ้น วันนี้สีหน้าของชานยอลดูดีขึ้นมาก คริสยิ่งได้มองใกล้ๆยิ่งรู้ว่าชานยอลสวยเหมือนผู้หญิงไม่มีผิดเพี้ยน....
“ผมเป็นอะไรเหรอครับ....ทำไมผมถึงมาอยู่ที่โรงพยาบาลได้ล่ะครับ” ชานยอลถามคริสตาแป๋ว....
“เธอประสบอุบัติเหตุน่ะ ฉันเป็นคนช่วยเธอไว้.....” คริสพูดออกมา ชานยอลดื่มน้ำไปอึกใหญ่ๆ ก่อนจะยิ้มให้คริส
“ผมชื่อชานยอลน่ะ....คุณล่ะชื่ออะไร?” ชานยอลมองคริสตาแป๋ว พร้อมกับฉีกยิ้มกว้าง ที่อาจทำให้ใครละลายตายลงไปได้.....
“คริส....ฉันชื่อคริส......” ชานยอลพยักหน้า
“พี่คริส...” ชานยอลพูดออกมาพร้อมกับยิ้มตาแป๋ว......
“อะไรครับชานยอล….” คริสพูดพร้อมกับวางมือใหญ่ๆของเขาลงบนศีรษะของชานยอล....
“ผมไปอยู่กับพี่คริสได้ไหม.....ผมไม่เหลือใครแล้ว.....ไม่เหลือใครแล้วจริงๆ”
และนั่นก็เป็นจุดเริ่มต้นของความรักระหว่างคริสกับชานยอล.......
50%
เวลาผ่านไป 4 ปี
วันนั้นชานยอลนั่งทานข้าวกับคริสอยู่ที่ภัตตาคารชื่อดังแห่งหนึ่งในกรุงโซล ยังไม่ทันที่เขาจะได้ทานอาหารสมใจเขาก็ต้องหยุด
“สวัสดีครับคุณอา” คริสลุกขึ้นทักทายผู้ชายสูงอายุคนหนึ่ง ใบหน้าของผู้ชายคนนั้นมันคุ้นตาชานยอลมาก..... ชานยอลได้แต่ลุกขึ้นทักทายตามมารยาท.....แต่ทว่าสายตาที่ถูกส่งผ่านมาจากดวงตาของชายสูงอายุคนนั้น....มันกลับเหมือนมีอะไรบางอย่างที่ไม่ชอบมาพากล
“เป็นไงบ้างคริส...ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ..แล้วนี่ใครเหรอ?” ผู้ชายคนนั้นหันมามองชานยอล...
“ปาร์ค ชานยอลครับ....เลขาของผมเอง” ชานยอลรู้สึกชินและชาแล้วกับการที่คริสให้สถานะเค้าได้เป็นแค่เลขเท่านั้น.....
“อ่อ...หน้าคุ้นๆนะ....เหมือนอาจะเคยรู้จัก” ชายสูงอายุทำท่าครุ่นคิด
“เขาเพิ่งมาจากต่างประเทศครับ....คุณอาไม่รู้จักหรอกครับ นี่คุณบยอน แบคฮโย ประธานบริษัทในเครือบยอนกรุ๊ป” คริสแนะนำให้ชานยอลได้รู้จักกับแบคฮโย ชายหนุ่มโค้งแสดงความเคารพอีกครั้ง แต่ชายสูงอายุหาได้วนใจไม่ เขาหันหนีอย่างรังเกียจ...
“อืม...แบคฮยอนใกล้จะกลับมาแล้วนะ....หวังว่าเรื่องที่เราตกลงกันไว้จะเกิดขึ้นทันทีที่เขากลับมาถึงนะ....อาไม่ชอบคนผิดคำพูดด้วยสิ” พูดจบแล้วแบคฮโยก็เดินหนีไปทันที....
“ผมขอถามอะไรพี่คริสได้ไหมครับ.....”
“ทำไมพูดอะไรแบบนั้นล่ะชานยอล.....ปกติเราก็คุยกันทุกเรื่อง....แล้วมีอะไรครับ?” คริสเอื้อมมือมากุมมือของชานยอลไว้และลูบมันไปมาเบาๆ....
“พี่สัญญาอะไรกับคุณพ่อของแบคฮยอนไว้เหรอครับ?” คริสปล่อยมือจากชานยอลทันทีที่ได้ยินคำถามนั้น.....ทำไมชานยอลถึงยังจำทุกอย่างได้ล่ะ หรือการรักษาของไอ้จงแดไม่ได้ผล....
“หืม....แบคฮยอนไหนเหรอครับ...?” คริสแสร้งถามออกไป...
“แบคฮยอนเพื่อนสนิทผมน่ะครับ....พี่คริสอย่าโกหกผมเลยครับ ผมรู้ว่าพี่กับแบคฮยอนเป็นคู่หมั้นกัน....ผมจำได้” คริสถึงกับนิ่งไป....อย่าบอกนะว่าการรักษาของไอ้หมอจงแดไม่ได้ผล
“พี่ไปเข้าห้องน้ำแป๊บนะ เดี๋ยวพี่มาเล่าให้ฟัง” คริสพูดและรีบลุกพรวดพราดไปทันที
“ฮัลโหลจงแด มึงบอกกูว่าถ้าล้างสมองแล้วชานยอลเมียกูจะจำอะไรไม่ได้ไม่ใช่เหรอวะ....แต่นี่เขาจำได้ว่าเคยเป็นเพื่อนกับแบคฮยอน มึงนี่ ตกลงมันยังไงกันแน่วะ กูไม่อยากให้เขาต้องกลับไปทุกข์แบบเดิมอีกแล้วนะมึง...ชานยอลเป็นคนดีมาก เป็นคนน่ารัก และที่สำคัญเป็นคนที่กูรัก” คริสพูดรัวยาวใส่มือถือของเขา
“ช้าๆก็ได้มึง....การล้างสมองที่กูทำให้เขา คือล้างเฉพาะส่วนที่เขาไม่อยากจำ เช่นเรื่องโดนข่มขืน เขาก็จำเรื่องนั้นไม่ได้ มึงก็เห็นแล้วนี่.....แต่เรื่องของแบคฮยอน เขาอาจจะไม่อยากลืมเองก็ได้” หมอจงแดพยายามอธิบาย
“ตลกป่ะมึง..แบคฮยอนเคยทำร้ายจิตใจและร่างกายของเขาขนาดนั้น....ใครจะไม่อยากลืม”
“มึงเคยได้ยินคำนี้ป่ะวะ ....เพื่อนกันตัดกันไม่ขาด มึงเคยได้ยินไหม บางทีต่อให้แบคฮยอนจะเลวต่อชานยอลแค่ไหน....ความเป็นเพื่อนมันก็ไม่ห่างหายไปจากหัวใจเขาง่ายๆหรอกมึง” คริสค่อยๆเอามือถือที่แนบหูอยู่ออกห่างจากตัว ก่อนจะกดปิดและเก็บมันไว้ในกระเป๋าดังเดิม....เขาถอนหายใจและหมุนตัวเดินกลับเข้าไปหาชานยอล....
“พ่อของพี่สัญญากับตระกูลนั้นไว้ว่า....พี่จะต้องแต่งงานกับแบคฮยอนทันทีที่แบคฮยอนเรียนจบจากอเมริกา” ชานยอลปล่อยส้อมลงปะทะกับจานเซรามิคเสียงดัง....
“แต่เพราะตอนนี้พี่มีชานยอลแล้ว....พี่คงจะไม่แต่งงานกับแบคฮยอนหรอก” คริสพูดและยิ้มกว้างให้ชานยอล....
“พี่คริสทำอย่างงั้นไม่ได้นะครับ....แบคฮยอนอาจจะเสียใจ แบคฮยอนจะต้องขายหน้า....พี่คริสต้องแต่งงานกับแบคฮยอนนะครับ ” ชานยอลเอื้อมมือไปจับมือหนาของคริสมากุมไว้.....
“ทำไมล่ะชานยอล.....แล้วชานยอลที่เป็นคนรักของพี่ล่ะ?ชานยอลไม่สงสารตัวเองบ้างเลยเหรอ” คริสถามชานยอล
“ผมก็ไม่ได้จะทิ้งพี่คริสไปไหนนี่ครับ....ผมก็ยังอยู่เป็นคนรักของพี่ ยังอยู่กับพี่คริส เพียงแค่มีแบคฮยอนมาเพิ่ม....ขอร้องล่ะครับพี่คริส....แบคฮยอนเป็นคนยังไงผมรู้ดี....เขาจะต้องเข้าใจทุกอย่าง” ชานยอลพูดและค่อยๆลุกขึ้นไปสวมกอดคริสจากด้านหลัง.....
“ชานยอลจะเอาแบบนี้จริงๆเหรอครับ....ชานยอลไม่กลัวพี่หลงรักแบคฮยอนเข้าเหรอ....”
“ผมรู้ว่าพี่คริสไม่มีทางรักเขาเท่าผมหรอกใช่ไหมล่ะ.....แต่งๆไปก่อนก็ได้นี่นา....เขาทนไม่ไหวก็ค่อยให้เขาเลิกไป...แบคฮยอนเป็นคนดี....เขาจะต้องเข้าใจเราครับพี่คริส....” ชานยอลกอดคริสที่นั่งอยู่ไม่ปล่อย
“ครับ...แต่งก็แต่ง พี่จะคิดซะว่าเพื่อผลประโยขน์ทางธุรกิจละกันนะ แบคฮยอนน่ะ ทำเงินให้พี่ได้เยอะเลยล่ะ” คริสพูดและหมุนคอไปหอมแก้มชานยอล
.........................................
กลับมาสู่ปัจจุบัน.....
ชานยอลที่นั่งกอดเข่าตัวสั่นอยู่บนเตียง ถูกคริสสวมกอดจากด้านหลังอย่างอ่อนโยน.... ชานยอลเหลียวมองไปรอบห้องและทำตัวหวาดระแวงทุกอย่าง.... คริสได้แต่กอดปลอบชานยอลอย่างงี้ไว้ เพราะเขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาควรจะต้องทำยังไง....
“ปาร์คชานยอล....ทำไมเธอต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยนะ....” คริสพูดและลูบกลุ่มผมสีน้ำตาลของชานยอล ชานยอลหันมามองคริสและยิ้มกว้างให้ เขายิ้มทั้งๆที่น้ำตายังไหลเปรอะทั่วใบหน้า.....
“พี่คริส....พี่คริส....พี่คริส .....คริส....คริส” ชานยอลเอาแต่เรียกชื่อคริสและยิ้มออกมาตลอดเวลา คริสทราบอาการจากหมอที่ดูแลชานยอลมาว่า ชานยอลเขามีอาการทางจิตอ่อนๆ อาจจะคุ้มคลั่งบ้างในบางที.....
“ครับชานยอล....เรียกพี่ทำไมหื๊มมม” คริสพูดและเอาจมูกโด่งของเขาไปคลอเคลียกับพวงแก้มสีแดงระเรื่อของชานยอล
“พี่คริส....พี่คริส....อู๋อี้ฟาน...กับ ปาร์คชานยอล....” ชานยอลเอาแต่พูดชื่อของตัวเองและคริสสลับไปมา และมองไปรอบห้อง.....
“ใช่ครับ อู๋อี้ฟาน คู่กับปาร์คชานยอล....ได้เวลานอนแล้วนะครับชานยอล....นอนซะนะ” คริสพูดพร้อมดันร่างของชานยอลให้นอนลงบนเตียง..... เขาโน้มตัวลงไปจูบขมับของชานยอลหนึ่งครั้ง....ก่อนจะนั่งลงข้างๆเตียงที่ชานยอลนอนอยู่
“ปาร์คชานยอลรักแบคฮยอน แต่แบคฮยอนไม่รักปาร์คชานยอล แบคฮยอน แบคฮยอนของปาร์คชานยอล” ชานยอลพูดออกมาในขณะที่ยังนอนไม่หลับ สิ่งที่ชานยอลพูดออกมาทำให้คริสนึกสงสัย แต่เมื่อคริสนึกได้ว่าเขาทิ้งแบคฮยอนไว้นานเกินไปแล้ว....จิตใจของเขาก็ร้อนรนทันที คริสหันไปมองชานยอลอีกครั้งก็พบว่าร่างโปร่งได้หลับไปแล้ว เขาค่อยๆลุกขึ้นและเดินออกมาจากห้องเงียบๆ.....
คริสเหยียบคันเร่งจนสุดเพื่อมุ่งตรงมาหาแบคฮยอน ทันทีที่เขาถึงบ้านพัก เขาก็รีบวิ่งเข้าไปภายในตัวบ้านทันที
“พี่คริส กลับมาแล้วเหรอครับ” แบคฮยอนหันมามองคริสตาแป๋ว...ร่างเล็กรีบวิ่งเข้าโผลกอดร่างสูงทันที....
“ผมนึกว่าพี่จะไม่กลับมาหาผมซะแล้ว.....พี่จะกลับมาอยู่กับผมแล้วใช่ไหมครับ” แบคฮยอนถามขณะที่ยังกอดคริสอยู่
“แบคฮยอนพี่ขอโทษ....พี่เป็นห่วงเราพี่เลยรีบกลับมา แต่พี่มีธุระสำคัญจริงๆ อาจจะไม่ได้กลับมาหาเราบ่อยๆ หวังว่าเราจะอยู่ได้นะ.....” คริสพูดและดันตัวแบคฮยอนออก
แบคฮยอนตัวสั่นสะท้านไปหมดเมือ่ได้ยินคำนั้น....พี่คริสจะทิ้งเขาไปอีกแล้วเหรอ.....
“พี่คริส ฮึก......ช่วยอยู่กับผมต่ออีกสักนิดได้ไหมครับ....ฮึก...ผมขอร้อง” แบคฮยอนสะอื้นและพูดออกมา คริสมองแบคฮยอนอย่างนึกสงสาร แต่ชานยอลก็สำคัญเหมือนกัน
“นี่มันก็ดึกแล้วไปนอนได้แล้วนะ.....แล้วก็พี่จะกลับมาหาบ่อยๆนะครับคนดีของพี่” คริสพูดและรั้งตัวแบคฮยอนเข้ามาจูบที่หน้าผากอย่างแผ่วเบา ก่อนที่เขาจะเดินหายออกจากบ้านไปพร้อมกับเสียงลมทะเลยามดึก.....
“ฮื่อ.........ฮื่อ.....ฮึก.....ฮื่อ.....” ทันทีที่ประตูบ้านปิดลง แบคฮยอนก็ล้มลงไปคุกเข่าอยู่ที่พื้นและปล่อยโฮออกมาเสียงดังลั่นบ้าน....
โปรดติดตามตอนต่อไป.................
talk
สวัสดีค่ามาอัพให้ละนะ100% เป็นไงล่ะ55+แบคช่างน่าสงสาร พี่คริสก็ยังเป็นพี่คริสวันยังค่ำ
ปาร์คชานยอลคือน่าสงสารมากกก T^T
เดี๋ยวมีโอกาสจะทำสเปเชี่ยลตอนของคริสยอลให้นะคะ
ฟิคยอมใกล้จะถึงตอนจบแล้วนะ55+ อาจจะไม่สวยหรูอย่างที่หลายคนคิดแต่ก็ขอบคุณที่ติดตามนะคะ
อีกประมาณ4-5 ตอนน่าจะจบ แต่ใกล้ๆจบอาจจะมีเซอร์ไพรส์นะคะ^^
ฝากฟิคเรื่องใหม่ไว้ในซอกหัวใจด้วยนะคะ เรื่องนี้พี่คริสบ้าๆบ๊องๆ
http://writer.dek-d.com/kotchakorndokbua/story/view.php?id=1071911
ฝากแสดงความคิดเห็น(มีผลต่อการอัพ)
Twittter/@buabuafunfun #ฟิคยอมแบคฮยอน
ความคิดเห็น